Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG-This Means War

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rick Tellings- 19 jaar- Is een immune, en zit bij het verzet- verhaal zie je wel nog- het is het jaar 3000.

Mijn stukje:

En daar stond ik dan, voor een tentenkamp in een bos, een van de weinige niet geïnfecteerde bossen van ons land. Gisteren waren ook mijn ouders gestorven, mijn kleine zusje was al eerder gestorven. Allemaal oneerlijk die stomme ziektes, en zeker deze ziekte. De overheid kon er niet tegen dat de bevolking het niet eens was met zijn beslissingen. Maar ja, gaat het niet altijd zo? Met een stap stond ik binnen in het kamp. Meteen liepen een aantal jongens van ongeveer mijn leeftijd naar me toe, ze waren gewapend, er was ook een meisje. "Papieren." zei een van de jongens verveeld. Waarschijnlijk om zeker te zijn dat ik niet van de overheid was. Ik trok er me maar niets van aan en gaf hem mijn identiteitsbewijsje. "Goedgekeurd. Adalinde, neem hem mee naar de leider." zei de jongen met de blonde lange haren snel en Adalinde knikte en deed teken dat ik haar moest volgen wat ik ook deed. Ik had niets , alles was geïnfecteerd van wat ik nog had dus had ik niets mee kunnen nemen.
"Adalinde, wie heb je meegebracht." vroeg een stem meteen toen we een grote tent in stapten. "Volgens zijn papieren noemt hij Rick Tellings." zei ze dan en liet me naar voren stappen waardoor ik het gezicht van de 'leider' te zien kreeg. Het leek een jongen te zijn van zo'n 3 jaar ouder dan mij. "Hoe oud ben je?" vroeg hij dan en keek me onderzoekend aan. "19." antwoorde ik dan en hij knikte. "Goed, kun je met wapens overweg?" vroeg hij toen en keek me vragend aan en ik twijfelde even, ik had al gewerkt met een mes ja. "Een beetje." zei ik dan aarzelend en hij knikte. "Goed, Jake, laat hem de wapens zien, hij is aangenomen." zei hij toen en ik keek naar de jongen die naar me toesnelde, hij was een beetje mollig en zijn wangen waren rood, van nature. "Kom maar mee." zei de jongen aarzelend en oplettend volgde ik hem naar buiten naar wat verder, dan stonden wat jongens te lachen, er stonden ook meiden maar die hielden zich afzijdig. Plots is het stil en kijkt iedereen naar me. "Er is een nieuwe." hoorde ik sommigen fluisteren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison Hale ~18 jaar~ Is een immune, dochter van President Hale die ervoor heeft gezorgd dat het virus is uitgebroken.

Madison:
"Madison! Doe de deur nou open, ik wil even met je praten!" Ik zucht en sta op van mijn bed. Ik had voor de zoveelste keer weer eens ruzie gehad met mijn vader. Bijna elke dag was er wel weer wat wat ik volgens hem weer verkeerd deed. Een erg goede band heb ik nooit met die man gehad. "Fine" mompel ik en loop naar de deur. Voorzichtig haal ik hem van het slot. De deur vliegt met een harde klap open. Daar staat hij dan, met razende ogen in de deuropening. Maar ik toon geen zwakte en kijk hem met een felle blik aan. Wat dacht hij wel niet? "Ik geef je een keuze: of je gaat voor me infiltreren bij het verzet" Mijn mond valt open. "M-maar.." stamel ik met grote ogen. "Of ik zal je zusje ook infecteren met het virus." Die sukkel is geen steek veranderd. Altijd weer dacht hij alleen maar aan zijn eigen belangen. En voor hem was het verzet tegen hem belangrijker dan zijn eigen familie. Het zal toch ook weer eens niet. Ik sla mijn ogen neer en knik klein. Ik had geen andere keus. Ik wilde niet dat mijn zusje wat overkwam. Ik pak mijn rugtas van de bureaustoel en begin wat kleren in te pakken. Mijn vader staart me met een grote grijns aan. "Wat valt er te lachen" zeg ik woedend. Zijn grijns wordt alsmaar groter. Wat had ik een hekel aan die man. Vroeger had ik nog wel vertrouwen dat hij misschien zou veranderen. Dat hij zou realiseren dat wat hij deed echt niet kon. Maar ik heb ondertussen de hoop al opgegeven. "Het is allemaal jouw schuld" Ik loop zonder ook maar op te kijken langs hem heen mijn kamer uit. Eens zal hij ervoor gaan boeten. Voor alles wat hij had gedaan om de mensheid uit te roeien. Ik bal mijn vuisten. 'Hij is je woede niet waard, spaar je energie voor later' gaat door mijn hoofd. Ik loop door de gang naar de wapenkamer. Daar bewaarde ik altijd mijn pijl en boog. Het was een van de wapens waar ik het beste mee overweg kon. Van kleins af aan vond ik boogschieten al geweldig. Ik open de deur en loop naar de boog toe die aan de muur hangt. Ik zal deze verschrikkelijke plaats echt niet gaan missen. Ik doe de boog op mijn rug samen met de koker met pijlen. Zwijgend loop ik de wapenkamer uit en pak nog snel een waterflesje en een appel van de tafel. Mijn vader komt weer naar me toegelopen. "Ik ben trots op je" zegt hij spottend. "Het zal allemaal wel" mompel ik boos. Ik kijk hem nog één laatste keer in de ogen. "Waag het niet om Alli wat aan te doen" bijt ik hem toe. Dan draai ik me om en loop door de deuropening het huis uit. "Ooit zal je hiervoor gaan boeten pap.." mompel ik bijna onhoorbaar. "En dan ben ik degene die het hardst lacht.."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rick:

Ik rolde even met mijn ogen en een paar meisjes begonnen te fluisteren. "Stel je anders maar even voor." zei Jake even en ik knikte. "Ik ben Jake, ben 19 en voor de rest moeten jullie niets weten." mompel ik dan en sommigen haalden gewoon hun schouders op. "Ben je Immune?" vroeg een van de meisjes dan en ik keek op. Ik knikte en dacht even aan mijn ouders en mijn zusje. Ik deed het voor hen, voor hen te wreken. En geloof me, mijn best doen zou ik zeker. "Wat kun je?" vroeg een jongen dan die me aan keek alsof ik waarschijnlijk toch geen bal kon. Ik rolde even met mijn ogen en stapte op een mes af dat ergens in een boom stak om de een of andere reden en wierp het naar de jongen toe en het belande recht naast zijn oor in een boom en een paar jongens begonnen te lachen en de jongen liep gelijk rood aan. Een grijns vormde zich om mijn lippen. Een paar jongens gaven me een schouderklopje. "Welkom bij het verzet." zei Jake dan en ik glimlachte zwak.
Het was nog best vroeg in de ochtend en we praatten een beetje allemaal. Sommige jongens waren nu net als ik wees. De meisjes kwamen zich zelfs niet mengen. Ik vertelde dan maar een beetje over mijn ouders en zusje en ze knikten. "Komt goed, de overheid gaat ooit nog ten onder aan wat ze doen." zei Trevor dan, een van de jongens waarmee ik praatte en ik knikte dan. Toen het middag was aten we wat allemaal tesamen buiten, het was mooi weer dus dat was dan niet moeilijk. "Jake laat je zo nog wel de rest van het kamp laten zien. Ik train de mensen hier dus als je wilt help ik je." zei Trevor dan en ik knikte maar. Na het eten ging ik met Jake mee om de rest van het kamp te zien, maar super veel was het niet dus na een uurtje was het al gedaan en bracht hij me naar Trevor. We trainden dan samen wat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Ik pers mijn lippen op elkaar en loop het bos in. Dat hij dit gewoon durfde te doen! Zijn eigen dochter, die hij wilde besmetten met een dodelijk virus. Alleen maar zodat hij kon weten hoe het in het verzet ging en zo nog aan de macht zou blijven. Ik wist het zeker, ik ging hem echt niet helpen. Die informatie krijgt hij echt niet van me. Over mijn lijk. Ik zucht diep en loop in een stevig tempo verder. Mijn boog pak ik van mijn rug, en klem hem in mijn handen. Ik moet overal op voorbereid zijn. Waar het kamp was, ik heb echt geen idee. Maar hoe ver ik ook moet lopen, elke kilometer is een kilometer verder van dat stomme huis. En van die idioot van een vader. Dacht hij nou echt dat ik hem serieus zou helpen, na alles wat hij mij en mijn zusje aangedaan heeft? Het is zijn schuld dat mijn moeder er nu niet meer is. Hij heeft haar vermoord. En het ergste was nog dat hij er helemaal niet voor gestraft werd. Hij had genoeg geld om de jury over te kopen. Voor een beetje geld hadden ze het vonnis aangepast. Alle bewijzen, alles wees op zijn schuld. Hij was de moordenaar, er was geen twijfel over mogelijk. Maar hij heeft het voor elkaar gekregen.. Hij ging vrijuit voor een moord die hij gepleegd had. Ik heb het hem nooit vergeven. En dat zal ik ook nooit doen. Ik zet mijn gedachten opzij, dit was nu even niet het moment. Ik kijk rond het bos opzoek naar een aanwijzing dat ik in de goede richting zit. Uren lijken aan me voorbij te gaan, maar ik ben nog geen kamp tegen gekomen. Het begon langzamerhand al weer donker te worden. Vermoeid ga ik tegen een boom aanzitten. Ik kijk omhoog naar de sterrenhemel. Het zag er zo mooi uit.. Ik voel mijn oogleden zwaarder worden. In alle macht probeer ik wakker te blijven. 'Ik mag nu niet in slaap vallen.. Het is gevaarlijk..' denk ik bij mezelf. s' Nachts weet je maar nooit wie er rondlopen in het bos. Er waren genoeg mensen die me maar al te graag dood wilden hebben. Lang houd ik het niet vol. Na een paar minuten vallen mijn ogen dicht. Met mijn boog nog steeds in mijn hand geklemd val ik in een diepe slaap.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rick:
Na een tijdje vertelde Trevor dat ik vannacht mee mocht met de wacht. Hij liet me mijn slaapplaats zien en we gingen een paar uur slapen zodat we straks niet in slaap vielen tijdens de wacht. Na een deel uren schudde iemand me wakker. "Op staan slaapkop, of wil je op je eerste dag al te laat komen bij de wacht?" vroeg de stem van Jake en ik keek op. Meteen zat ik recht van op het matras. "Waar is Trevor?" vroeg ik dan maar hij schudde zijn hoofd. "Al even bij de wacht ik moest je van hem komen halen." zei hij nu en ik zuchtte even stond op. "Kom maar mee." zei hij dan en ik volgde hem naar de wapenrek, ik nam voor alle zekerheid een mes mee , zo'n werpmes en een normaal mes.
Na een tijdje kwamen we aan bij Trevor die op z'n gemak stond te wachten op. "Ah daar ben je." zei hij zachtjes grijnzend. Ik knikte dan even en we stapten langzaam en stil wat rond in het bos, het was beter dat niet te veel mensen van het kamp af wisten, het konden non-Immunes zijn of mensen van de overheid en die konden er beter niets van afweten. Na een tijdje hield hij me tegen en hield een vinger voor zijn lippen op en het leek alsof hij wou zeggen dat we stil moesten zijn. Ik keek even om en zag een meisje tegen een boom uitgezakt. Ze leek vredig te slapen. Trevor haalde zijn mes uit maar ik hield hem tegen. "Sorry nieuwe, maar we moeten iets te weten komen." zei hij dan en stapte naar haar toe richtte zijn mes op haar. "Sorry schone slaapster maar we moeten je slaapje verstoren." zei hij nu hard tegen het meisje en ik rolde met mijn ogen. Ik zag ook dat ze een pijl en boog vast had, maar dat was zelfs goed in het bos, je wist maar nooit wat je tegen kwam.
Ik zag dat ze bij kwam. "Zo is het wel goed Trevor, een hartaanval moet ze nu ook weer niet krijgen." zei ik dan en zorgde er voor dat hij zijn mes liet zakken en hij keek haar strak aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Ik stond in de deuropening van de woonkamer. Mijn moeder lag levenloos op de grond. Om haar heen lag een grote plas bloed. In paniek probeer ik om hulp te schreeuwen. Maar er komt geen geluid uit mijn keel.. Mijn vader stond naast haar met een bloederig mes in zijn handen. Hij draaide zich om en keek me met een ijskoude blik aan. "W-wat?" wist ik nog uit te brengen. Mijn voeten stonden vastgenageld aan de grond. De wereld om me heen leek haast stil te staan. Alles klonk erg ver weg. Ik keek hem met grote ogen aan, bang dat hij mij en mijn zusje ook wat aan zou doen. Langzaam liep hij op me af. Nee, dit kon niet waar zijn. Dit is niet echt.. Dit kan niet echt zijn.. Ik schiet overeind en hap naar adem. Ik had weer eens een nachtmerrie gehad, zoals bijna elke avond. Het houd ook nooit op.. Ik adem een paar keer diep in om weer rustig te worden. Waarom moest dit mij weer overkomen? Even verward keek ik rond. Wat doe ik hier? Dan herinner ik me de opdracht van mijn vader weer. Fijn.. Ik was in een bos, in het midden van de nacht. En ik was nog in slaap gevallen ook nog.. Ik zucht diep en wrijf even in mijn ogen. Veel had het niet geholpen, ik zag nog steeds wazig. Na een paar keer knipperen zie ik twee jongens voor me staan. Beide van ongeveer mijn leeftijd. Eentje was er duidelijk niet al te blij mee dat ze me gevonden hadden, aan zijn blik te zien. Ze waren gewapend met messen. Uit reflex pak ik een pijl uit de koker op mijn rug en richt die op hen. Een van de jongens had blijkbaar medelijden met me en zorgde ervoor dat de andere zijn mes liet zakken. Ik rolde met mijn ogen. Denken ze dat ik zwak ben ofzo? Toch laat ik de pijl weer zakken, aangezien het toch geen zin had om ze te bedreigen. Het was tenslotte twee tegen één. Ik stop de pijl weer terug en kijk ze met een felle blik aan. "Wat moet je" Door het donker kon ik weinig zien, en er viel dus ook niet te achterhalen of ze immune waren en bij het verzet hoorden, of enkel bij een bende zaten. Als dat laatste het geval was, dan moest ik hier echt zo snel mogelijk weg zien te komen. Ik trek mezelf op aan een tak van de boom en kom overeind. Mijn benen voelden nog steeds zwaar aan van al het lopen. Maar ik toon geen zwakte en bijt op mijn lip. 'Rustig blijven' gaat door mijn hoofd. 'Ze weten niet wie je bent, anders hadden ze je allang gedood terwijl je aan het slapen was.' Ik haal een hand door mijn warrige haar en kijk ze met een razende blik aan. Wat dachten ze wel niet?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rick:
Trevor keek me vragend aan en keek toen wantrouwend naar haar als ze vroeg wat we moesten. "Kunnen we beter aan jou vragen meid, wat doet een meisje alleen, in de nacht, in een bos, er zijn genoeg gekken die door het bos rond dolen." siste hij naar haar en ik keek hem waarschuwend aan. "Wat doe je zo dicht in de buurt van het kamp!" siste hij nu en ik zuchte even. "Kom op, mij liet je ook binnen." zei ik dan met mijn ogen rollend. "Ja maar jij kwam door de dag en je bent Immune, van haar weten we niets." zei hij dan en ik zuchtte.
"Wie ben je?" vroeg ik dan aan haar en Trevor keek me aan alsof ik net helemaal gek geworden was. "Ach Trevor, ze kan toch gewoon een nacht blijven slapen? Je weet wat voor gespuis hier rond loopt." zei ik dan en hij rolde even met zijn ogen maar knikte dan. "Je hebt geluk meisje dat deze nieuwe er is." zuchtte hij dan kwaad en ik keek naar het meisje , niet dat ik veel van haar kon zien zo in het donker. "Oké nieuwe, laat haar haar slaapplaats maar zien, maar als er iets fout gaat is het jouw schuld." zei hij dan en ik knikte. "Volg me maar." zei ik dan tegen het meisje en ging haar voor het kamp in en liep naar de tent met de slaapplaatsen. "Sorry dat het niet beter is hier in het kamp maar beter hebben we niet door het virus, niemand heeft iets onaangetast kunnen meebrengen." zei ik dan want dat had ook ik te horen gekregen.
Ik liet haar dan nog een lege plaats zien. "Je kan hier wel slapen als je wilt." zei ik en gaf haar een zwakke glimlach.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Lang hoef ik niet te wachten op een antwoord. Ik had er altijd een hekel aan wanneer ik als zwak of kwetsbaar werd gezien. Dat ik een meisje ben hoeft nog niet te betekenen dat ik niet weet hoe ik moet overleven. "Denk je dat ik dat niet weet" mompel ik droog. Ik was me er echt wel van bewust dat het gevaarlijk was om in je eentje in het donker in het bos rond te lopen. Maar ik had nou eenmaal geen keus. Als ik nu terug ga dan zal mijn vader Alli zeker wat aandoen. Het maakt me niet uit wat ik ervoor moet doen. Als mijn zusje maar niets overkomt. De jongen heeft ondertussen een kleine uitbarsting. Ik ben dus dicht bij hun kamp.. Dan was deze lange tocht dan toch niet voor niets geweest. Zwijgend luister ik mee met het gesprek. De jongens waren beide Immune, en zaten waarschijnlijk in het verzet. Dat kon haast niet anders. Een van hen vraagt mijn naam, en ik kijk weer op. "Ik ben Madison" Ik zie de jongen genaamd Trevor chagrijnig naar me kijken. Waar had hij toch last van? Ik geef hem een boze blik terug. Ik laat niet met me sollen, en al zeker niet door iemand als hem. Dat zal ik hem duidelijk maken ook. Ik knik naar de andere jongen als die zegt dat ik hem moet volgen en ik loop achter hem aan. Niet veel later lopen we een groot kamp binnen. Hij vond het kamp dan misschien niet zo goed, maar ik had wel slechter gezien. Vergeleken met de andere kampen die ik eerder heb ontdekt is deze echt luxe. Er staat een muur omheen om mensen buiten te houden. Binnen de muren stond het vol met grote tenten. Veel mensen waren er niet te bekennen, maar het is dan ook diep in de nacht. Ik gooi mijn rugtas wat beter over mijn rug en versnel mijn tempo om de jongen bij te houden. Hij wijst naar een lege plek bij een van de tenten. Ik wist nu al dat ik toch niet ging slapen, maar ik glimlach zwak naar hem. "Dankjewel" mompel ik zacht, en ik ga op het bed zitten. Het was een beetje hard en het is best koud buiten, maar dit was in elk geval beter als in het bos. Ik doe mijn rugtas samen met de boog en de koker van mijn rug en leg ze naast me neer op het bed. Ik was in elk geval niet van plan om ze af te geven aan deze mensen. Dan heb ik niets meer om me mee te verdedigen. De jongen gaat op het bed naast me zitten. Het valt me nu pas op dat hij eigenlijk best knap is. Hij heeft van die mooie blauwe ogen waar ik zo in weg kan dromen. Ik merk dat ik aan het staren ben en ik wend mijn blik gauw weer af. Wat moest hij nu wel niet van me denken? Ik ben ook zo dom bezig.. Ik bloos een beetje en bijt ongemakkelijk op mijn lip.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rick:
Ik zag ook wel dat ze het helemaal niet fijn vond dat Trevor haar behandelde als een mietje. Maar zo was ik niet. Het was hier gevaarlijk maar ik zag aan haar dat ze iets zocht. Ze zat met iets en dat zag je aan haar. Daarom ook dat ik Trevor haar niet hier liet slapen. Als ze haar naam zegt knik ik. "Ik ben Rick, en trek je maar niets aan van Trevor hier." grinnik ik zacht.
Als Trevor chaggie kijkt grinnikte ik even. "Let gewoon maar niet op meneer chagrijn, ik breng je wel naar het kamp. Dan kun je slapen." zei ik dan gewoon en ging haar voor en merkte ook dat ze volgde. Als ze ging zitten op het matras dat ik aanwees glimlach ik zwak, veel lege plekken waren er niet. Ik ga dan op het bed naast het hare zitten wat mijn bed was. Als ik merk dat ze staart glimlach ik even als ze haar blik af wende. Ik zou er geen grappen over maken, zo was ik niet. Het was alleen fijn om nog eens even te glimlachen na alles wat gebeurt was.
Ik zag dat ze best verlegen was om net en grinnik even om haar blos. "Je bent best schattig als je bloost hoor." zei ik met een zachte grinnik , het was waar maar het was gewoon ook even leuk om haar te plagen. Jake kwam nu ook binnen en keek ons een beetje verward aan. "Rick, kun je me even voorstellen aan die vriendin van je?" vroeg hij nu en ik keek op. "Nou Jake, ten eerste is ze mijn vriendin niet, ze is nieuw hier en had een plek nodig om te slapen." zei ik dan en hij knikte maar maar leek het niet te geloven.
"We zien nog wel." zei hij dan en ging in bed liggen waar hij moest liggen, een paar bedden verder dan ons en keek even naar ons. "Nou Jake, dit is Madison." zei ik dan en hij greens even. "Je kent haar naam al." zei hij dan grijnzend en ik keek hem waarschuwend aan. "Weet je nog wat er gebeurde met Kayne?" vroeg ik dan, dat was de jongen die me had uitgedaagd naar wie ik het mes gegooid had. Hij zweeg nu ook meteen en knikte en ging op zijn rug liggen. "Slaap wel jullie 2." zei hij dan en viel vast al snel in slaap aangezien hij niets meer zei. "Jij zou ook best slapen. Ik moet weer op ronde." zei ik dan met een klein glimlachje tegen haar en stond toen op.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Hij lijkt opgemerkt te hebben dat ik aan het staren was en moet grinniken. Fijn.. Ik heb het nu echt ongemakkelijk gemaakt. Niet dat hij er verder problemen mee lijkt te hebben, hij lijkt het eerder wel grappig te vinden. Hij maakt een opmerking over het blozen en ik moet ook grinniken. "Er is niets schattigs aan" Ik snap niet wat iemand er schattig aan kon vinden. Ik vind het enkel schamend en een beetje dom. Je komt zo stom over, naar mijn mening dan. Ik staar wat voor me uit en merk dat er een jongen aan komt lopen. Hij kijkt me met een vreemde blik aan en ziet me dus aan voor Ricks 'vriendin'."Ik ben zijn vriendin niet" mompel ik en ik kijk hem doordringend aan. Ik heb al meteen door dat ik niet echt dikke vrienden met hem ga worden. Ik kan moeilijk tegen mensen zoals hem, die overal wel wat over te zeggen hebben. Ookal ben ik zelf eigenlijk ook zo en heb ik altijd wel iets klaarliggenom te zeggen. Hij heet dus blijkbaar Jake. Niet dat ik hem ergens van kende, ik kom alleen achter zijn naam door Rick. En iets zegt me dat hij niet veel met me te maken wil hebben. Nouja, dan moest hij het ook maar zelf weten. Ik kijk Jake even boos aan, die denkt dat ik duidelijk iets met Rick heb. Waar had hij toch last van? Ik zet de boze blik weer van me af wanneer Rick me aan hem voorstelt en glimlach naar Jake. Begon hij weer met zijn stomme opmerkingen.. Echt waar daar kan ik soms zo chagrijnig van worden. Ik bijt op mijn lip en zeg er maar verder niets over. Ik wil nu geen ruzie zoeken en uit het kamp gezet worden. En al helemaal niet om die gast die denkt dat hij grappig is. Gelukkig zegt hij al snel dat hij gaat slapen. Dan zal ik van hem geen last hebben vannacht. "Goodnight" mompel ik terug, en ik kijk naar Rick. Door alles wat er gebeurd was vanavond was ik klaarwakker. Slapen zal me denk ik niet meer lukken vannacht. Ik vind het ergens wel jammer dat hij moet gaan, hij is de enige die ik hier ken.. "Ik kan toch niet meer slapen" zucht ik, en ik haal een hand door mijn haar. Hoe moe ik ook was, ik ga nu niet slapen. Ik vertrouw deze mensen hier niet. Ik ga het ze niet gemakkelijk maken om me te vermoorden. Bovendien zal het vast niet lang meer duren voordat het kamp doorkrijgt wie ik ben. De hel zal hier losbarsten, daar was geen twijfel over mogelijk.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rick:
"Oh nee?" vroeg ik grinnikend als ze zegt dat er niets schattigs aan is. "Ik denk anders van wel hoor." zei ik dan en gaf haar een knipoog. Ik merk ook dat ze Jake maar een bemoeial vind en dat ze hem liever niet kan uit staan. Ik knik even als ze mompelt dat ze mijn vriendin niet is. Na even ligt hij gelukkig al te slapen. Ik stond op en keek even naar haar als ze zegt dat ze toch niet meer kan slapen. "Probeer het maar, het zal je wel lukken. Ik ben ook snel terug tot mijn shift over is over een paar uur. Het wordt morgen een lange dag." zei ik dan tegen haar en geef haar een kleine glimlach. "Ik zie je straks of morgen." zei ik dan en ga naar de ingang van de tent. "Slaapwel." zei ik dan nog en ging dan naar buiten.
Na even kwam ik al aan bij Trevor, hij leek het nog steeds een dom idee van me te vinden maar daar trok ik me niet echt iets van aan. Na een paar uur rondwandelen kwam Kayne al aan voor de nachtshift over te nemen en we gingen weer naar de tent en ik ging naar mijn bed. Ik vermoedde dat als Madison haar ogen dicht had ze ook werkelijk sliep dus deed ik mijn shirt uit zoals ik altijd sliep en ging dan in bed liggen maar hoorde dan een geluidje van haar kant. "Slaapwel." zei ik dan zacht grinnikend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Ik moet ondanks dat ik het niet met hem eens was wel een beetje om hem lachen. Ik vind hem eigenlijk wel aardig. Hij was tenminste de enige die hier een beetje normaal tegen me deed tot nu toe. Die Trevor kon ik al helemaal niet uitstaan, die leek me alleen maar te haten. Jake vond ik tot nu toe ook een beetje irritant, maar dat komt gewoon omdat ik gewoon echt niet van dat soort opmerkingen hou. Als ik zijn mening wil horen dan vraag ik het hem wel gewoon, denk ik altijd bij mezelf. Maarja, sommige mensen waren nou eenmaal zo. Misschien was hij wel aardig, en moet ik hem wat beter leren kennen. Ik kijk naar Rick en glimlach naar hem. "I don't think so, maar ik zal het proberen" mompel ik, en ik strijk mijn shirt glad dat een beetje vies was geworden door het lopen in het bos. Ik zal me zometeen wel even omkleden, wanneer Rick weg is. Het is niet dat Jake er last van zal hebben, hij was zo te merken al in dromenland. "Zie je later" zeg ik zacht, en ik kijk naar mijn rugtas. Ik had niet veel mee kunnen nemen behalve wat kleding, een flesje water en een appel. Ja en pijl en boog dan, maar nog steeds was het niet veel. Ik sta op van mijn bed en doe mijn schoenen uit, die ik naast het bed zet. Een pyama had ik verder niet meegenomen, dus dan moet ik maar slapen in mijn t-shirt. Ik heb daar verder geen problemen mee, ik slaap tenminste niet alleen in het bos. Ik trek langzaam mijn broek uit, die onder het zand en modder zit. Die maak ik morgen wel weer schoon, het had nu toch niet veel zin meer. Ik vouw de broek op en leg die bij mijn schoenen neer, waarna ik weer op het bed ga zitten. Ik sliep nu enkel in mijn lingerie en mijn t-shirt, wat ik altijd al deed. Het is toch donker, dus ze zullen het niet zien. Ik ga boven de slaapzak liggen aangezien het nog best warm is en staar wat voor me uit. De boog en de pijlen heb ik dicht tegen me aan liggen, voor als er nog een gevaar komt. Ik moet op alles voorbereid zijn. Er ging een hele tijd voorbij zonder dat ik mijn ogen dicht heb gedaan. Hoe lang, ik heb echt geen idee. Ik vermaakte me prima zo, het was tenminste even rustig. Ik hoefde me nergens druk over te maken, voor de eerste keer in een lange tijd. Ik kijk naar links wanneer ik een geluid hoor, en zie een schaduw op het bed naast me liggen. Waarschijnlijk was dat Rick, die klaar was met zijn dienst. "Ben je er weer" mompel ik grinnikend. Hij zal vast wel een beetje verbaasd zijn om me wakker te zien. Hij wenst me een goede nacht en uit beleefdheid mompel ik het maar terug, ookal zal ik toch niet veel meer slapen. Ik ga wat beter liggen en kijk een beetje rond het donker.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rick:
Ik zag dat ze toch een beetje moest lachen, ik glimlachte er even door. Toen ik dan terug kwam en mijn t-shirt uit had getrokken was ik al mijn bed ingekropen. "Hmm ja, ik ben er weer." grinnikte ik zacht. Ik was niet helemaal verbaasd dat ze nog niet sliep, nou ergens, ze had al wat geslapen en ze was hier helemaal nieuw. Als ze me ook een goedenacht wenste sloot ik mijn ogen en na even viel ik al in slaap.
Tegen de morgend aan werd ik wakker en maakte me klaar en zag dat Madison nog sliep, ze was dus toch in slaap gevallen. Een glimlach vormde zich om mijn lippen. De rest was precies al uit hun bed dus stapte ik ook maar naar buiten en haalde wat voor ontbijt en nam dan dat van Madison mee naar de tent. Ik keek even naar de slapende Madison en glimlachte. "Wakker worden Madison." zei ik zacht om haar niet al te hard wakker te maken.
Als ze wakker was glimlachte ik naar haar. "Goedemorgend. Ik heb ontbijt bij. De meesten zijn al klaar." zei ik met een glimlachje. "Ik heb je wat laten slapen, dacht dat je het wel kon gebruiken." zei ik dan met een lieve glimlach en als ze recht zat gaf ik haar, haar ontbijt. "Smakelijk Madison." zei ik dan en maakte aanstalten om weer naar buiten te gaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
ts

Madison:
Blijkbaar was ik dus toch nog in slaap gevallen, want de volgende ochtend schrok ik wakker door een stem. Meteen grepen mijn handen naar mijn boog, en ik open snel mijn ogen. Ik zit helemaal overeind en ik ben in één klap klaarwakker. Ik zie Rick voor me staan met twee borden in zijn handen. Dat is ook zo.. Ik ben in het verzetskamp terecht gekomen.. Ik leg de boog weer naast me neer. Hij had nog geluk dat ik geen pijl in mijn handen had. Ik moet er wel een beetje om grinniken en ik wrijf in mijn ogen. Ondanks alles had ik toch nog wel goed geslapen. En nog wel zonder die nachtmerrie die ik eerder die avond had gehad. Die heb ik zowat elke avond gehad, en elke keer raakte ik er meer door in paniek. De beelden flitsten telkens weer voor mijn ogen, en het voelde elke keer weer zo echt. Het was net alsof ik echt weer terug was bij toen het gebeurde. Ik zet de gedachten voor even opzij en kijk naar Rick. "Morgen" Ik trek mijn shirt iets meer naar beneden, die ondertussen wel erg hoog begon te zitten. Ik krijg een bord eten naar me toe gereikt en pak het aan. Het zag er nog best aardig uit, gezien het feit dat voedsel erg schaars was. Het is moeilijk om goed voedsel te vinden dat niet besmet is geraakt. Dat weet ik uit eigen ervaring, ik heb vaak opzoek gemoeten naar voedsel. Mijn vader liet zich nooit buiten het huis zien, bang om aangevallen te worden. Zijn mannen waren er allemaal mee gestopt of waren besmet geraakt en gestorven. Het was dus Alli of ik, en ik bood me dan ook aan als vrijwilliger. Mijn zusje had geen kans om in leven te blijven buiten het huis. "Thanks" zeg ik zacht, en ik trek mijn benen wat op. Het is lief van hem dat hij zo aardig doet. Ik blijf een vreemde die ze in hun kamp hebben toegelaten. Het verbaasde me al dat ik hier mocht blijven slapen. Ik had eigenlijk gedacht dat ik tegen de ochtend wel weer weggestuurd zou worden. "Smakelijk" Ik glimlach naar hem, en begin dan langzaam te eten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld