Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Guardian Angel

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
ORPG ft. Sweetangel

Wij weten, jij niet
Gelieve niet reageren op het topic xoxo

Jij: Meisje
Ik: Mason Parker {17} + begin

Mason heeft bruin haar, dat vaak een beetje slordig zit, en mooie bruine ogen. Hij is niet erg groot voor een jongen, maar dat zit hem verder niet dwars. Hij weet hoe hij zich moet verdedigen en kan met vele wapens overweg. Hij is vaak in zichzelf gekeerd en had dan ook niet erg veel vrienden op de academie. Naar zijn mening was hij gewoon beter af in zijn eentje. Hij neemt niet snel bevelen van anderen aan en is erg eigenwijs. Mason komt dan ook vaak een beetje arrogant over terwijl hij dat eigenlijk helemaal niet is. Hij is inmiddels al vanaf zijn 12e op de academie te vinden. Dat is waar zijn ouders hem hebben achtergelaten. Zij waren een van de velen die de eeuwenoude traditie voortzetten. Het werd als jongen van je verwacht dat je opgeleid zou worden tot een guardian. Mason vond dat altijd maar onzin, maar het was nou eenmaal al voor hem beslist. Het enige wat hij kon doen was er maar het beste van maken.

Mason:
Verveeld staar ik voor me uit. Dit was de laatste les van de dag. Normaal gesproken viel die altijd nog wel mee, maar dit keer ging de tijd wel erg sloom. Ik kijk even op mijn horloge. Nog 35 minuten te gaan.. Ik zucht diep en wrijf even in mijn ogen. Kon dit uur nog saaier worden? Voor de klas staat onze geschiedenisdocent mr. Ross. Hij was rond de 40 en eigenlijk best een toffe gozer. Nouja.. voor zover een docent dat kon zijn. Hij kon je altijd wel een beetje matsen met de proefwerken en het huiswerk. Zelf deed ik amper aan huiswerk. Het boeide me niets, en bovendien: wat moet ik er later mee? Ik word toch een guardian, dan heb ik al dat leerwerk toch niet nodig. Maar van wie ik een guardian zou worden.. Ik had nog geen idee. Iedereen uit mijn klas had al een Moroi partner gevonden. Alle jongens wilden natuurlijk partners worden met de knapste Moroi die hier te vinden zijn. Niet dat Moroi vaak knap waren, ze hadden van zichzelf een erg dun figuur met een vaak bleke huid. Maar ik was niet geïntresseerd in uiterlijk. Populair en knap wil nog niet betekenen dat je het met ze kan vinden. Je zit wel mooi de rest van je leven aan ze vast. En aangezien er een oneven aantal Moroi in mijn klas zitten en ik niet echt bepaald een sociaal type ben.. Dan kan je al wel raden waarom ik nog niemand gevonden heb. Ik schrik op uit mijn gedachten als de deur van het klaslokaal opengaat. De directeur kwam binnengelopen samen met een meisje. Ze zal hier vast wel nieuw zijn, ik herken haar nergens van. Het meisje stelt zich voor als Violet Olsen, en kijkt een beetje verlegen de klas rond. Zo te zien blijft haar blik hangen op de enige vrije plek in het hele klaslokaal. Namelijk naast mij.. "Je mag plaatsnemen naast Mason, rechts achterin de klas. Hij is je toegewezen guardian." Ik bijt op mijn lip. Fijn dit.. Nu was ik haar guardian. Terwijl ik haar nog niet eens kende! Met haar zou ik de rest van mijn leven moeten doorbrengen. En mijn leven zal ik voor haar op het spel moeten zetten.. Het meisje komt naar me toelopen en gaat naast me zitten. Ik probeer mijn negatieve gedachten opzij te zetten. Nieuw zijn op een academie als deze is niet gemakkelijk. "Hé, ik ben Mason" zeg ik en glimlach klein naar haar.

Sweetangel
YouTube-ster

sweetangel schreef:
Ik: Violet Olsen {17}

Violet heeft bruin haar en blauwe ogen. Ze is naar de academie gebracht omdat haar ouders en jongere zusje waren omgekomen in een trein ongeluk. Ze is daardoor best in zichzelf gekeerd en ze durft zich niet snel kwetsbaar op te stellen. Het laatste wat ze nodig had waren mensen die medelijden hadden met haar. Ze had geen andere familie die ze kende en moest vaak van school wisselen. Op elke school maakte ze wel een of twee vrienden, maar meestal moest ze al snel weer weg. Ze kreeg dan ook bijna nooit de kans om een goede band met ze op te bouwen. Ze liep vaak alleen door de gangen en soms werd ze uitgelachen. Waarschijnlijk omdat ze geen dure merkkleding droeg maar een paar oude gympen, een spijkerbroek en een t-shirt. Daar is ze heel onzeker van geworden. Ze blijft dan ook vooral op de achtergrond en loopt niet zo snel op nieuwe mensen af.

Violet:
En daar loop ik weer, de weet ik hoeveelste school van dit jaar. Samen met de directeur loop ik door de gangen van de academie. En waarom, omdat mijn pleegouders niet voor me kunnen zorgen. Ik zucht diep en haal een hand door mijn haar. "En hier is het trainingscentrum waar alle guardians dagelijks trainen." zegt de directeur. Ik knik, maar mijn gedachten waren ergens anders. Gaat dit nog lang duren? Waarom stopt hij niet met praten! Ik ben er pas een paar minuten maar ik erger me nu al dood aan die kerel. We lopen langs allemaal verschillende lokalen met daarin werkende leerlingen. De directeur blijft staan. "Hier is je klas." zegt hij. Hij doet de deur open en we lopen naar binnen. Ik kijk door de klas en zie iedereen opkijken van zijn werk. Daar rechts achterin de klas is nog een plaats vrij. Mooi, dan hoef ik niet voorin de klas te zitten. "Je mag plaatsnemen naast Mason, hij is je toegewezen guardian." Ik kijk naar de jongen die rechts achterin de klas zit. Hij ziet er wel aardig uit, ik ben benieuwd of hij dat ook is. Aarzelend loop ik naar de lege plek en ga zitten. Ik staar een beetje voor me uit. Ik heb totaal geen zin om gesprekken te voeren vandaag, maar uit beleefdheid zeg ik hey terug en glimlach zwak. Erg overtuigend kwam ik vast niet over, maar ik ben dan ook niet in de stemming. De rest van de les kijk ik uit het raam, wachtend op het einde van de les. Een half uurtje later gaat eindelijk de bel. Ik haal opgelucht adem en sta op om weg te gaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Het meisje is niet erg spraakzaam. Maar dat verbaast me eigenlijk niets, ik ben dat ook niet echt vandaag. Ze antwoord een beetje kortaf en doet verder geen moeite. Nouja, dat moest ze dan ook zelf maar weten. Het is en blijft een overweldigende academie. Er werd met veel trots over gesproken, en het was volgens de volwassenen een hele 'eer' om hier op school te mogen zitten. Nou ik vind er niets eervol aan. Alles draaide hier om het vechten en beschermen van de Moroi. Zij waren het belangrijkste, en moesten koste wat het kost beschermd worden. Ze hadden speciale magie waar al eeuwenlang naar gezocht wordt door de 'normale' mensen. Er wordt op ze gejaagd waardoor ze in de minderheid zijn. Wij, de guardians, zijn daarintegen in de meerderheid en bestemd om ze levend te houden. Om ons leven op te offeren voor dat van hen. Dat was nou eenmaal hoe het er hier aan toe ging. De bel klinkt door de school. Eindelijk was het laatste lesuur dan voorbij. Ik zucht opgelucht en pak mijn spullen in mijn rugtas. Violet staat al op en loopt achter iedereen aan het klaslokaal uit. Snel gooi ik de rugtas over mijn rug en loop naar haar toe. "Zal ik je de weg naar je kamer wijzen?" Niemand mocht van de campus af, en iedereen had dan ook een eigen kamer hier. En aangezien ik nu haar guardian ben is haar kamer naast de mijne. Het lijkt me niet dat zij daar al van weet, sinds de directeur meestal alleen maar een kleine rondleiding door de school zelf geeft. En die was saai.. Echt waar, ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo slaapverwekkend was. Ik glimlach naar haar. Het valt me nu pas op hoe mooi ze eigenlijk is. Ze heeft de mooiste blauwe ogen die ik ooit gezien heb. Ik merk dat ik aan het staren ben en kijk snel weer weg. Ik wil haar niet ongemakkelijk laten voelen.

Sweetangel
YouTube-ster

sweetangel schreef:
Violet:
Ik kijk op en knik voorzichtig. Ik ken tenslotte de weg hier nog niet, en ik heb geen idee waar ik heen moet. Voor zover ik heb opgelet tijdens de rondleiding, was het me wel opgevallen dat deze school immens groot was. De weg hier in mijn eentje vinden was niet zo'n goed plan, nu ik er zo over nadacht. Snel pak ik de rest van mijn spullen in mijn rugzak, die naast me op de grond staat. Het liefst wil ik hier zo snel mogelijk weg, uit het benauwde lokaal. Langzaam loopt het klaslokaal leeg. Ik bleek dus niet de enige te zijn die graag hier weg wilde. "Dus... hoelang zit je nu al op deze school?" vraag ik aan Mason, om het gesprek een beetje opgang te brengen. Ik was hier toch, dan kon ik maar net zo goed een beetje proberen vrienden hier te maken. Het zag er niet naar uit dat ik hier snel weg zou komen, helaas.
In een sloom tempo lopen we door de gangen van de school. De gangen leken eindeloos lang te zijn, waarvan de muren gemaakt waren van oud bruin gesteente. De ramen waren glas in lood gemaakt, wat de school een beetje liet lijken op die uit Harry Potter. Het was er erg oud, dat kon ik zelfs nog zien. Allemaal schilderijen waren aan de muur gehangen, vooral oude maar toch chic geklede mensen. Vast allemaal mensen die belangrijk waren voor de academie.
Ik schrik een beetje op uit mijn gedachten en merk dat ik totaal niet heb geluisterd naar wat Mason gezegd heeft. Die denkt nu vast dat ik een arrogant kreng ben. Ik zucht een keer en merk op dat hij naar me zit te staren. Snel kijk ik weg, een beetje beschaamd. 'Kan hij niet gewoon de andere kant op kijken?' denk ik bij mezelf. Langzaam kijk ik weer terug en laat een klein glimlachje zien. Hij heeft op zich best een mooie lach, zag ik nu. Het is een oprechte, eentje die ik nog niet vaak had gezien bij andere jongens.
Ik richt mijn blik op een lokaal, waar we langsheen lopen. Ze zijn daar allemaal met magie bezig. Zou ik dat binnenkort ook kunnen? Het had me altijd al gaaf geleken, om iets met magie te kunnen. Er werd dan wel vaak slecht over gedacht, over de mensen hier op de academie. Maar wat mensen niet begrijpen, is dat je met dit soort gaves ook goede dingen kan doen. Het hoeft niet zo te zijn dat we dit doen voor macht of rijkdom. Het kan zo gebruikt worden, dat we zelfs mensen kunnen helpen. Dat is in elk geval iets wat ik hoop te bereiken, na de jaren op deze academie.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:

Het meisje knikt toestemmend naar me, waardoor er een kleine glimlach op mijn gezicht verscheen. De kans dat ze de weg hier zelf kon vinden, was erg klein gezien het feit dat deze academie echt groot was. Vele lokalen en eindeloze gangen, die leidden naar één grote binnenplaats nét buiten het gebouw. Nee, het was niet vreemd dat het nog steeds vaak voorkwam dat mensen verdwaald raakten. Ik zelf maakte ook deel uit van die groep. Ik was nou eenmaal vaak te diep in gedachten verzonken om me van mijn omgeving bewust te zijn. Mijn gedachten dreven me vaak weg uit de realiteit. Of het kwam doordat ik niet wilde nadenken over de toekomst die voor me lag, of simpelweg omdat mijn gedachten overuren draaiden, was nog een groot raadsel. Eentje waar ik tot nu toe nog geen antwoord op heb gevonden, tot mijn grote ergernis.
In een langzaam tempo lopen we door de lange gangen van het schoolgebouw. Het was er erg druk, een grote menigte verplaatste zich voor ons. Massaal verlieten alle leerlingen de lokalen, nadat de eindbel was gegaan. Schouders botsten tegen me aan, van de mensen die langs me heen probeerden te lopen. Iedereen liep naar elkaar te schreeuwen, om maar over het kabaal heen te kunnen komen. Nee, ik hield zeker niet van de drukte hier. Mijn oren begonnen er haast pijn van te doen. Toch liep ik stug door, met mijn blik op Violet gericht. Ergens was ik wel nieuwsgierig naar hoe ze hier terecht was gekomen. Ze zag er niet uit alsof ze hier voor haar lol heen was verhuisd, aan haar blik te zien.
Ze lijkt door te hebben dat ik haar aankijk, en een schattige blos verschijnt op haar wangen. Ik, als mijn ongemakkelijke zelf, glimlach enkel naar haar en wend mijn blik dan af naar de grond. Nog steeds was ik niet erg handig rondom meiden, zeker niet de Moroi. Zij hadden nergens over te klagen. Ze hadden een goed leven, vergeleken met ons. Hun hele leven lag nog voor ze, terwijl wij de onze op moesten geven om hen te beschermen. Nee, het was niet raar dat ik me totaal niet op mijn gemak voelde rondom hen. Het idee alleen al dat ik het risico loop om te sterven in de tussentijd, maakte me al woedend.
Ik luister aandachtig naar haar vraag. Zo te zien was zij net zo nieuwsgierig als ik, waar ik wel blij mee was. Ik zucht onhoorbaar, met mijn ogen weer op haar gericht. "Ik zit hier al sinds mijn twaalfde op school. Dus best lang, ja" Met mijn hand grijp ik even naar mijn nek, niet wetende wat ik moet zeggen. Natuurlijk had ik genoeg vragen om te stellen, maar of ik het wel kon maken? Na er een tijdje over nagedacht te hebben, besluit ik het toch maar te vragen. Het was niet dat ik iets te verliezen had, en ik was nu haar guardian. Het beste wat ik nu kon doen, was haar proberen beter te leren kennen. Dit was wel mooi het meisje waar ik voor moest gaan strijden. "Waar kom je vandaan?" vroeg ik, terwijl ik mijn weg vervolgde tussen de scholieren. Het was nog wel een stukje lopen voordat we bij de campus kwamen. Genoeg tijd dus om met haar te praten.

Sweetangel
YouTube-ster

sweetangel schreef:
Violet:

"Charlotsville Virginia, best wel ver van hier." antwoord ik bescheiden. Ik hou er niet van om veel over mezelf te vertellen. Langzaam lopen we door de gangen van de school, overal waar je loopt zie je studenten die praten of lachen. Sommige zie ik naar me kijken, ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij. Snel richt ik mijn blik naar de grond. "Waarom ben je naar de academie gegaan." vroeg ik en meteen had ik spijt dat ik het vroeg. Misschien vind hij me nu opdringerig. Voor we het wisten waren we bij de kamers. Hij wees mijn kamer aan. Ik glimlachte en bedankte hem. Dit is de eerste keer in jaren dat iemand zoiets voor mij heeft gedaan. Ik deed de deur open en keek Mason na. Hij is best wel een aardige jongen.
Ik zucht een keer en loop mijn kamer binnen. Langzaam kijk ik de kamer rond en besluit dat die groter is dan die van alle andere scholen waar ik op heb gezeten. Er staat een bed, een kledingkast, een bureau en er zit zelfs een badkamer in! Naast mijn bed zie ik mijn koffer staan. Ik ga op bed zitten en staar ernaar. Echt veel zin om uit te pakken heb ik niet. Ik heb maar een koffer want veel spullen heb ik niet. Ik maak mijn hem open, pak wat kleding en loop op en neer naar de kast om ze daar op te hangen. Opeens hoor ik iets op de grond vallen. Wat was dat? Toen ik beter kon zien wat het was, liet ik spontaan de trui die ik vast had uit mijn handen vallen. Het is een ketting, maar die was niet van mij. Verward ik pakte de ketting op en bekeek het eens heel goed. Het kwam me wel bekent voor. Het was de ketting van mijn zusje. Hoe is die nou weer in mijn koffer terecht gekomen? Langzaam maakte ik de ketting open en zag aan de linkerkant een foto van mijn ouders en aan de andere kant een foto van mij en mijn zusje samen. Ik voel de tranen over mijn wang glijden en mijn hoofd vulde zich met vragen waar ik misschien het antwoord nooit van zou weten.
Opeens hoor ik geklop op de deur. Ik droog mijn tranen en doe de ketting om. Die doe ik nooit meer af, denk ik bij mezelf. Zo ben ik nog een beetje met ze verbonden. Er werd nog een keer geklopt. "Ik kom eraan." roep ik met een verlegen stemmetje. Ik loop naar de deur en doe die open.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:

Ik zweeg en keek even de gang rond. Verschillende leerlingen zag ik er lopen. De meesten waren te druk in gesprek om ons op te merken, maar enkelen keken ons na. Een fronsende blik, haatdragend, waren er bij een paar te bekennen. Zelf trok ik me niets aan van die blikken, ik was wel wat gewend. Bovendien heeft het me nooit zo veel uitgemaakt hoe anderen over me dachten. Ik deed tenslotte wat ik wilde, en er was niemand die er wat aan kon veranderen.
Charlottesville, Virginia.
Kwam ze daar helemaal vandaan? Het was een eind weg, van deze academie in Montana. Waarom zou ze hierheen gekomen zijn? Ik besloot mijn vragen maar voor me te houden, uit beleefdheid. Ik kende haar nog niet goed, en ik heb geen recht om me met haar leven te bemoeien. Geheimen werden niet voor niets gehouden, toch?
Ik weet nog net haar vraag op te vangen en richtte mijn blik weer op Violet. Ze was wel erg nieuwsgierig, voor een nieuweling. Ik schudde glimlachend mijn hoofd. "Vraag dat maar aan mijn ouders." was mijn antwoord. Het kwam er misschien een beetje kil uit, maar ik kon het niet laten. Het waren nou eenmaal niet echt onderwerpen waar ik graag over praatte. Zelf wist ik ook niet waarom. Misschien was het omdat ze de traditie voort wilden zetten. Of misschien deden ze het simpelweg omdat ze van me af wilden. Het was een groot raadsel, waar ik nog geen antwoord op had gevonden.
Niet veel later kwamen we aan bij haar kamer. Nummer 156, naast mijn kamer. Het was op een van de hoogste verdiepingen van het gebouw. Iets waar we geluk mee hadden, een paar jongens hadden zo ook een kamer op de begane grond. Daar viel niet veel te beleven, had ik gehoord.
"I'll see you at dinner" mompelde ik. Voor een paar seconden bleef mijn blik bij haar hangen, waarna ik me omdraaide en weg liep naar mijn kamer, een paar meter verderop. Met veel gesleutel wist ik de deur open te krijgen. Langzaam zette ik een paar passen naar binnen en sloot ik de deur achter me. Over een half uurtje was het avond eten, in de kantine. Eigenlijk had ik niet veel honger, maar als je er niet op tijd bij was was alles al weg. Het eten was hier net karton, helaas. Toch viel er verder weinig te eten, dus we moesten wel.
Ik besloot dan ook, ongeveer 20 minuten later, weer terug te gaan naar haar kamer. Ik wilde het haar niet aandoen om de eerste avond al met van dat vies eten opgescheept te zitten. Snel pakte ik mijn mobiel van mijn bed en liep dan de kamer weer uit. Ik wist niet of Violet al klaar was, maar dat zou ik zo wel zien. Ik klopte aan op haar deur en wachtte rustig af.

Sweetangel
YouTube-ster

sweetangel schreef:
Violet:

Het was Mason. "Hey what's up?" vraag ik verlegen. Waarom zou hij om dit tijdstip voor mijn deur staan? Oh ja we zouden samen naar de kantine gaan! Ik loop nog snel even naar binnen om mijn sleutel van mijn bureau te pakken en ik doe de deur op slot. Samen lopen door de lange gangen van de school. Ik kijk om me heen en bedenk me dat ik helemaal niet meer weet hoe ik naar het lokaal van vanmiddag moet lopen. Om die gedachten moet ik een klein beetje lachen. "Gewoon een binnen pretje." zeg ik snel als ik merk dat Mason me een beetje raar aankijkt. Voor mijn gevoel waren de gangen eindeloos en duurde het eeuwen voordat we bij de kantine waren.
Toen we eindelijk in de kantine aankwamen zagen we kleine groepjes studenten die verspreid in de kantine zaten, pratend en lachend. We liepen naar een rij studenten die ook aan het wachten voor het eten. "Is het eten hier lekker of niet zo?" fluister ik Mason ik zijn oor. Langzaam verschoof de rij, tot we aan de beurt waren. Ik kreeg wat groenten, vlees en een vruchtensap. Ik pakte het dienblad en keek of er ergens een plekje vrij was, maar Mason had waarschijnlijk al een vast plaatsje want hij liep recht op een tafel die een beetje ver van de rest stond. Snel liep ik achter hem aan. We gingen zitten en zonder een woord te zeggen begonnen we te eten. Ik nam een hap van het vlees, die veel te droog was maar ik had honger dus ik at het wel gewoon op. Om de zoveel happen keek ik Mason stiekem aan die rustig zat te eten. Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar wat voor persoon hij is aangezien ik de rest van mijn leven bij hem moet zijn. Hij is best rustig en op zichzelf dat zie je niet zo vaak bij jongens. "Dus......" zeg ik om misschien een gesprek te beginnen. "wat is je favoriete dier? We moeten het toch ergens over hebben." zeg ik laat een klein glimlachje zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld