ORPG ~ One may tolerate a world of demons... - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ One may tolerate a world of demons...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Full title: One may tolerate a world of demons for the sake of an angel

Dantalion (Dante) Ordeal ~ 26 ~ Demon in disguise

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:

Solace (Lace) Everlanding - 23 - Banned Angel

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Met een diepe zucht plofte Solace naast de volgepakte dozen neer. Ze haalde een hand door haar warrige haar. Het had haar zeker een uur gekost om al haar schilderijen en beeldjes in de dozen te krijgen zonder dat ze ze zou beschadigen. Ze vroeg zich af waarom ze eigenlijk zo veel moeite deed om alles netjes in te pakken als er toch zelden iemand naar haar exhibities kwam kijken. En als er iemand kwam kijken, zouden ze toch niks kopen. En zo ging het dag in, dag uit. Al die moeite die ze opnieuw moest doen om de schilderijen in te pakken en vervolgens naar de galerij te sjouwen om vervolgens geen kijkers te hebben. Ze kwam niet eens meer toe aan het schilderen van nieuwe schilderijen of het creëren van nieuwe beeldjes. Er werd toch niks verkocht en anders was ze met veel te veel spullen opgezadeld. Haar kleine appartement stond er al helemaal vol mee. Het was geen makkelijk leven hier, de mensen waren stug. Het leven hier leek niks op wat ze verwacht had. Ze had spijt van haar keuze maar ze kon niet meer terug. Dat wist ze ook wel.
Uiteindelijk besloot ze dat bij de pakken neerzitten geen zin had. Voorzichtig begon ze alle dozen op te stapelen en probeerde ze de dozen de deur uit te krijgen, toen moest ze nog de lift in, de lobby van het appartementen complex door en uiteindelijk kwam ze bij haar kleine auto aan. Met moeite probeerde ze al de dozen in haar auto te krijgen. Toen alles gelukt was, stapte ze in de auto en reed weg.
Het was druk op straat, zoals altijd in New York City. Ze vervloekte zichzelf omdat ze uitgerekend in New York City gevestigd was, terwijl ze op zo veel andere plaatsen in de wereld kon wonen.
Een aantal toeters en beschuldigingen later kwam ze uiteindelijk aan bij T&T Gallery. Het was een wat afgelegen galerij, eentje die niet echt bekend was. Maar ja, ze moest het er maar mee doen. Ze had namelijk lang niet genoeg geld om een plaats te boeken in een wat meer prestige galerij.
Ze opende de zwarte deur en liep naar binnen. Philip, de man waarbij ze de locatie geboekt had, stond haar al op te wachten. Met een glimlach kwam hij op haar afgelopen. "Lace!" riep hij uitgelaten. "Is het niet prachtig hier? Je hebt zat ruimte om al je kunstwerken uit te stallen. Ik laat het helemaal aan jou over," hij gaf haar een knipoog. Zijn blauwe haar was perfect naar achteren gekamt. Zijn kleren zaten vol glitters, Phillip was een welisware verschijning. Niet Solace's smaak maar ze accepteerde het. Ze waardeerde het wel dat hij zo zichzelf kon zijn in een wereld waarin iedereen je telkens veroordeelde op je uiterlijk. "Bedankt Phillip. Dan zal ik maar eens aan de slag gaan," antwoordde ze vervolgens. Ze glimlachte even en begon daarna al haar dozen uit te pakken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Philip fijn je te zien, nogmaals bedankt om me als eerste binnen te laten." De excentrieke man kwam glimlachend op hem afgewandeld en gaf hem drie kussen. Dantalion hield van mensen zoals hem. Zij die hun eigen stijl hadden en niet bang waren deze te tonen. Het waren dit soort mensen die hem het leven op aarde deden verkiezen boven zijn oude woonplaats. "Het was een kleine moeite, al ben je wel te vroeg. De kunstenaar zelf is nog bezig met alles opzetten."
"Wel een helpende hand kan vast en zeker geen kwaad." Dante was erg geïnteresseerd in kunst. Het was werkelijk fascinerend hoe mensen zichzelf, hun problemen of de schoonheid rondom hen in een object probeerden te vervatten. Hij vond het, het leukst om kunst van beginnende artiesten te kopen. Niet dat hij het geld niet had voor een Picasso of Magritte, maar dat waren werken waarvan men verwachtte dat hij ze had. Het kon geen kwaad wat beginnende kunstenaars bekendheid te verschaffen. En wanneer hij hun naam noemde en zijn vrienden die niet kenden was het vrij hilarisch om hun reactie te zien, zeker diegene die dan gingen beweren wel bekend te zijn met zijn of haar werk. Door zijn interesse in de kunstwereld spendeerde hij de vrije tijd die hij had meestal in verscheidene galerijen. Het museum voor moderne kunst was als een tweede thuis voor hem. Hij kende elke werknemer en zij kenden hem. Stilletjes wandelde hij de galerij in. Deze was leeg op een heel aantal dozen na en een meisje die ze aan het uitpakken was. Hij keek gefascineerd toe hoe ze voorzichtig de kunstwerken uitpakte, maar besloot toch de stilte te doorbreken voor ze hem op staren zou betrappen. "Kan ik ergens mee helpen?" vroeg hij vriendelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Haar handen gleden langs een welbekend schilderij. Het was het eerste schilderij dat ze ooit had gemaakt. Het deed haar denken aan haar oude leven en aan een nieuw begin want dat was wat ze hier zocht. Ze had haar oude wereld verlaten om een ander leven te krijgen, een nieuwe kans. De eerste paar dagen hier waren de beste geweest. Toen had ze zich nog in onwetendheid bevonden. Een magische onwetendheid, een soort optimisme wat haar op dat moment erg gelukkig had gemaakt. Dit schilderij deed haar dan ook aan die dagen denken. Het was een schilderij met een beeld van twee verschillende maar toch dezelfde werelden. Het had veel kleur, meer kleur dan de rest van haar schilderijen.
Met een zucht liet ze haar vingertoppen over het geschilderde canvas glijden. Het voelde allemaal zo lang geleden dat ze zo positief in dit leven stond. Ze vroeg zich af of ze die levenslust ooit nog terug zou vinden.
Opeens schrok Solace op van een stem achter haar. Van schrik liet ze het schilderij uit haar handen vallen, wat voor een luide knal zorgde die weergalmde in de lege galerij. Snel keek ze achterom, in de richting waar de stem vandaan kwam. In de galerij stond een man, zijn ogen zo zwart als de nacht. Er stond een tevreden grijns op zijn gezicht. Er kroop een rilling over haar rug en snel stond ze op. Ze streek haar jurk glad en probeerde de blik van de man te ontwijken. Ze vroeg zich af wat hij hier nou opeens zo vroeg deed. "Ik ehh," begon ze twijfelend. "Ik red me wel," maakte ze haar zin vervolgens af. "We zijn nog niet open, ik ben pas niet binnen." Ze wist niet waarom ze het nodig vond om zichzelf uit te leggen aan de man maar ze deed het toch. De aanwezigheid van de man had haar onzeker gemaakt, ze wist niet waarom maar er was iets aan hem wat haar afschrikte. Ze kon het niet plaatsen maar ze wist dat ze niet al te veel tijd met deze man moest doorbrengen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld