Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Toothless schreef:
Loodzwaar voelden mijn benen al aan toen ik alleen nog maar op de rand van mijn bed zat. Moest ik opstaan, met het risico dan hard te vallen, of moest ik maar blijven liggen in de hoop dat ik weer in slaap zou vallen en alles langs me heen zou gaan? Nee, dat laatste zou niet gaan, dan zou ik iedereen teleurstellen. Deze avond ging namelijk om mij. Alleen om mij. Met een zucht wierp ik een blik op de digitale klok van mijn mobiele telefoon. Tien voor half acht. Het was lang geleden dat ik overdag geslapen had, maar vanavond had ik het blijkbaar nodig gehad, hoewel ik mezelf erover verwonderde dat het me, ondanks alle emoties, was gelukt. Langzaam kwam ik overeind. Mijn benen voelden nu nog zwaarder en ik vreesde dat ik er direct doorheen zou zakken, maar gelukkig gebeurde dit niet. Met moeite sjokte ik naar mijn kledingkast en hoewel ik normaal nooit veel gaf om hoe ik eruitzag, viel het me op dat het me nu enige moeite kostte de juiste kleding voor vanavond te kiezen. Moest het vrolijk zijn, of juist somber? Vrolijk, want ik ging een belangrijke stap zetten maar ook somber, want ik ging haar zo erg missen. Uiteindelijk koos ik voor een donkere broek met een roze shirtje. Een beetje van allebei. Ik wist dat het een bijzondere avond zou gaan worden. Ik sloot een tijdperk van ruim twee jaar af, waarna ik morgen een grote stap richting zelfstandigheid zou gaan maken. Maar ja, zonder haar. Zonder Trudy. Dé vrouw die mijn leven beter maakte, dé begeleidster door wie ik was geworden wie ik nu was, mijn tweede moeder. Haar moest ik hier achterlaten. Ze kon niet mee. Zij bleef hier, op deze plek die allang niet meer mijn plek was, maar dankzij haar nog wel iedere dag zo had gevoeld. De gedachte dat ik het straks zonder haar moest doen, bezorgde me een misselijk gevoel. Even maar, want het verdween weer toen er op mijn deur werd geklopt. Zonder te wachten op een ‘ja’, opende ze de deur. Bij ieder ander die dit zou doen, zou ik razend worden, maar zij mag dat. Gewoon, omdat het vertrouwd voelde.
‘Kom je zo?’, klonk haar fijne, zachte stem. Ik knikte.Trudy stond in de deuropening en keek naar de enorme hoeveelheid dozen in mijn kamer. ‘Vreselijk hè, die rotzooi die een verhuizing met zich meebrengt?’ Ik knikte alleen maar. Ik kon niets uitbrengen, wat voor haar een reden was een weg te creëren door de rommel en naast me te komen zitten.
‘Kan ik iets voor je doen, lieverd?’ De warmte in haar stem zorgde ervoor dat er wat tranen over mijn wangen stroomde, ondanks de grote genomen moeite mezelf ertegen te verzetten. Het idee dat ik haar straks veel minder ging zien, brak me. Ik wilde haar zeggen dat ik zou willen dat ze mee ging en me nooit alleen zou laten, maar ik wist dat dat geen zin had. Haar werk was hier, dit was haar plek en allang niet meer de mijne. Ik moest gaan, de wijde wereld in. Zonder haar. En dat deed pijn, veel pijn. Ik wilde het haar zeggen. Haar uitleggen hoeveel ze voor me betekende, maar tegelijkertijd besefte ik me dat dat nooit zou lukken. Wat ik voelde, zat in mij. In mijn hoofd en in mijn hart. Zij deed gewoon haar werk, maar dan met net dat beetje extra. Voor mij dan, voor mijn gevoel, zonder dat zij daar ooit bewust moeite voor had gedaan.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Hij staat ook in mijn blog trouwens. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Loodzwaar voelden mijn benen al aan toen ik alleen nog maar op de rand van mijn bed zat. Moest ik opstaan, met het risico dan hard te vallen, of moest ik maar blijven liggen in de hoop dat ik weer in slaap zou vallen en alles langs me heen zou gaan? Nee, dat laatste zou niet gaan, dan zou ik iedereen teleurstellen. Deze avond ging namelijk om mij. Alleen om mij. Met een zucht wierp ik een blik op de digitale klok van mijn mobiele telefoon. Tien voor half acht. Het was lang geleden dat ik overdag geslapen had, maar vanavond had ik het blijkbaar nodig gehad, hoewel ik mezelf erover verwonderde dat het me, ondanks alle emoties, was gelukt. Langzaam kwam ik overeind. Mijn benen voelden nu nog zwaarder en ik vreesde dat ik er direct doorheen zou zakken, maar gelukkig gebeurde dit niet. Met moeite sjokte ik naar mijn kledingkast en hoewel ik normaal nooit veel gaf om hoe ik eruitzag, viel het me op dat het me nu enige moeite kostte de juiste kleding voor vanavond te kiezen. Moest het vrolijk zijn, of juist somber? Vrolijk, want ik ging een belangrijke stap zetten maar ook somber, want ik ging haar zo erg missen. Uiteindelijk koos ik voor een donkere broek met een roze shirtje. Een beetje van allebei. Ik wist dat het een bijzondere avond zou gaan worden. Ik sloot een tijdperk van ruim twee jaar af, waarna ik morgen een grote stap richting zelfstandigheid zou gaan maken. Maar ja, zonder haar. Zonder Trudy. Dé vrouw die mijn leven beter maakte, dé begeleidster door wie ik was geworden wie ik nu was, mijn tweede moeder. Haar moest ik hier achterlaten. Ze kon niet mee. Zij bleef hier, op deze plek die allang niet meer mijn plek was, maar dankzij haar nog wel iedere dag zo had gevoeld. De gedachte dat ik het straks zonder haar moest doen, bezorgde me een misselijk gevoel. Even maar, want het verdween weer toen er op mijn deur werd geklopt. Zonder te wachten op een ‘ja’, opende ze de deur. Bij ieder ander die dit zou doen, zou ik razend worden, maar zij mag dat. Gewoon, omdat het vertrouwd voelde.
‘Kom je zo?’, klonk haar fijne, zachte stem. Ik knikte.Trudy stond in de deuropening en keek naar de enorme hoeveelheid dozen in mijn kamer. ‘Vreselijk hè, die rotzooi die een verhuizing met zich meebrengt?’ Ik knikte alleen maar. Ik kon niets uitbrengen, wat voor haar een reden was een weg te creëren door de rommel en naast me te komen zitten.
‘Kan ik iets voor je doen, lieverd?’ De warmte in haar stem zorgde ervoor dat er wat tranen over mijn wangen stroomde, ondanks de grote genomen moeite mezelf ertegen te verzetten. Het idee dat ik haar straks veel minder ging zien, brak me. Ik wilde haar zeggen dat ik zou willen dat ze mee ging en me nooit alleen zou laten, maar ik wist dat dat geen zin had. Haar werk was hier, dit was haar plek en allang niet meer de mijne. Ik moest gaan, de wijde wereld in. Zonder haar. En dat deed pijn, veel pijn. Ik wilde het haar zeggen. Haar uitleggen hoeveel ze voor me betekende, maar tegelijkertijd besefte ik me dat dat nooit zou lukken. Wat ik voelde, zat in mij. In mijn hoofd en in mijn hart. Zij deed gewoon haar werk, maar dan met net dat beetje extra. Voor mij dan, voor mijn gevoel, zonder dat zij daar ooit bewust moeite voor had gedaan.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Hij staat ook in mijn blog trouwens. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
20
