ORPG ~ Bad Girls - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bad Girls

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Samen met Forever21.
Gelieve niet te reageren als je NIET meedoet, <3

> Valeria Dragomir - 19 jaar

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:

>Danielle Alicia Portman

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De vroege ochtend zonnestralen lieten de zee schitteren, op deze ochtenden had Danielle het nooit erg gevonden om een duik te nemen. Dat was echter niet altijd het geval. Zo waren er ook de ochtenden, de avonden en de nachten waarin de zee er onheilspellend uit zag, dan voelde het als een belemmering.
Er rolde een zucht over haar lippen terwijl ze haar blote lichaam in de koude zee liet zakken. De zon had nog niet lang genoeg op de zee gestaan om deze op te warmen. Danielle vond het echter geen probleem, ze was er tegenwoordig aangewend. Het was tenslotte veel beter dan het water aan de Engelse kust. Eigenlijk had ze dus niks te klagen.
Terwijl Danielle haar weg vond door het water voelde ze haar benen tintelen. De tinteling die haar zo bekend was maar wat een gevoel bleef waar ze nooit in haar leven aan zou kunnen wennen. Het zou voor altijd als een belemmering voor haar leven voelen, hoe ze het ook zou wenden of keren. Ze had er vrede mee, ze had het geaccepteerd omdat ze het simpelweg gewoon niet kon veranderen.
Het enige voordeel eraan was wel dat ze de zee in zijn beste staat kon bewonderen en elke keer weer deed ze dat. Het prachtige koraal, de vele vissen maakte het allemaal elke keer weer bijzonder. Het maakte het allemaal iets makkelijker voor haar.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het geritsel van de bladeren en het geruis van de wind drong haar oren binnen, terwijl de stemmen van zowel tieners als docenten echo's creëerde op het kleine stukje schoolplein. Bomen, struiken en bovenal bloemen versierden de campus. Letterlijk alles was één en al kleur wat de universiteit mooier maakte dan het al was.
Een zuchtje wind uit het naaldhout bracht de sterke geur van rozen, met een lichtere zweem van zweet, naar haar toe. Dat en de uitgebrachte woorden van haar vriendin, lieten haar opnieuw ontwaken uit haar gedachtes.
''Goede nachtrust gehad, Val?''
Ze hief haar hoofd op, terwijl het gelach van Adoria begon. Het duurde niet lang, maar een grimas van ergernis wist zich te verschijnen op haar gezicht. Het gelach wat na haar vraag volgde, was zonder enige twijfel volkomen cynisch. Ze kende haar onderhand lang genoeg om te weten wanneer ze nu wel sarcastisch was en wanneer niet. ''Mijn welgemeende excuses voor het niet geïnteresseerd zijn in een van je verhalen.''
Linea recta draaide ze zich om, om de benen te nemen, maar vooraleer ze ook maar één beweging kon uitvoeren, werd ze al tegengehouden door Adoria's hand op haar schouder.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Met een diepe zucht liet Danielle zich op het inmiddels opgewarmde zand zakken. Ze had haar kleren snel weer aangedaan en graaide in haar tas naar haar mobiel. Wanneer Danielle zich in het water begaf had ze altijd het gevoel dat de tijd sneller voorbij leek te gaan. Zo was ze vaker te laat gekomen voor haar colleges. Ze had het geluk dat dit op de universiteit geen probleem leek te vormen. Op de middelbare school was dit echter een heel ander verhaal geweest. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze elke dag weer helemaal verstrooid de les binnen kwam stormen terwijl iedereen haar uitlachte. Haar tijd als Engelse tiener op een middelbare school waar alleen meisjes naar toe gingen, was geen pretje voor haar geweest. Ze had toendertijd geen keuze gehad. Nu had ze dat wel, ze had haar eigen leven hier in LA. Niemand kende haar hier, ze kon hier een simpele underdog zijn en dat vond ze prima.
Over een paar minuten moest ze echter wel in de collegezaal zitten. Snel stond Danielle op van het zand en maakte haar weg naar de universiteit. Het scheelde een hoop dat de uni niet ver van het strand aflag, dus ze was er zo.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Ik was alleen wat met je aan het dollen en loop alsjeblieft niet weer weg,'' mompelde haar vriendin. Ze begreep dondersgoed waar haar laatste woorden vandaan kwamen. Het was inmiddels een gewoonte voor haar geworden dat, wanneer een situatie of persoon haar niet beviel, ze gewoon wegliep, proberend om het opkomende te vermijden. Het was de bedoeling dat ze daardoor eventuele drama zou ontlopen, maar de laatste tijd had ze er maar weinig van gemerkt. Ze kreeg juist meer drama terug door weg te lopen.
Vele mensen baanden hun weg naar de deuropening van de universiteit toen een hels kabaal over het schoolplein raasde. Het was de eerste keer van de dag dat de bel zich liet horen, maar ze kon de anderen nu al met zekerheid vertellen dat haar motivatie nergens te bekennen was. Werkelijk niets aan de universiteit beviel haar. De energie die ze er instak was zinloos. Ze kon niet vermijden dat ze dingen leerde, maar de kennis die ze meekreeg was voor haar niet belangrijk. Ze bleef tenslotte een heks, die meer met de natuur bezig was dan met de rest van de wereld.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Snel haastte Danielle zich de campus over naar Everdeen Gebouw, waar ze haar volgende college zou volgen. De aantal uren die ze in de collegezalen doorbracht, waren eindeloos. Je hoefde in principe niet naar elk college te komen, maar Danielle deed dat maar al te graag. Ze vond het heerlijk om urenlang te luisteren en te observeren. Wat dat betreft paste de manier van studeren op de universiteit haar veel beter dan die van de middelbare school. Ze had zo'n hekel aan de actieve lesmethode van de leraressen op haar oude middelbare school in Engeland, dan spreken we nog niet eens over de leerlingen in die klas. Nee, hier had ze het veel beter. Hier in Amerika, Los Angeles, was het water warmer, de mensen vriendelijker en kon ze haar eigen gang gaan. Het enige wat ze hier wel miste was haar moeder. Al sinds dat ze zich kon herinneren waren het altijd alleen zij en haar moeder geweest. Over het algemeen wist ze maar weinig over haar vader, het enige wat ze van hem wist, was dat hij voor het leger had gewerkt. Meer had haar moeder nooit aan haar prijs gegeven, hoe vaak ze er ook naar gevraagd had. Ze had wel meer over haar vader willen weten, ze was er nieuwsgierig naar, maar het leven alleen met haar moeder beviel haar ook wel. Nu moest ze zichzelf echter wel in haar eentje redden. Uiteindelijk was het haar beste optie geweest, ze zou haar moeder nooit kunnen vertellen over haar vreemde aandoening. Stel je voor dat je je moeder zou moeten vertellen dat je een zeemeermin was. Dat zou niemand geloven, misschien zou ze zelfs wel in een inrichting te recht kunnen komen.
Danielle drukte de zware deur van de collegezaal open en liep rustig binnen. Zoals altijd was ze weer eens aan de late kant, ze had maar geluk dat hier niemand daarvan op keek. Snel nam ze plaats naast een van de andere studenten en haalde haar notitieblok tevoorschijn. Iedereen hier werkte met laptops, maar Danielle had niet zo veel met die electronica. Het was al een hele opgave voor haar om een mobiel in haar bezit te hebben. Ze had er een moeten aanschaffen van haar moeder, het was nooit haar eigen keuze geweest.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
xx

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld