Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ You can't blame gravity..

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Full title: You can't blame gravity for falling in love

Ik:

Camille Shepperd~ 18 ~ kaste 8

Darwin Emillion Schreave ~ 18 ~ kaste 1

Account verwijderd

schreef:
Celeste Monreau - 18 - kaste 3

Dane Oliver Schreave - 18 - kaste 1

Account verwijderd

schreef:
Celeste
Het was vreemd om in een vliegtuig te zitten. Natuurlijk had ze ze wel eens zien vliegen, maar zelf had ze nog nooit gevlogen. Haar vader wel, maar hij had haar nooit meegenomen. De reden van haar vliegreis was waarschijnlijk nog vreemder dan het vliegen zelf. Met haar waren er nog 69 andere meisjes gekozen voor de zogenaamde ultieme strijd. Zij bezat echter geen strijdlust. Hoewel ze voornamelijk goede verhalen had gehoord over de twee prinsen, geloofde zij niet zo in de selectie. De twee jongens werden verplicht te trouwen met één van de deelneemsters, maar wat als de ware daar helemaal niet tussen zat? En zij als deelneemsters hadden keuze uit twee, hoe groot was de kans nu dat een van hen de ware voor hen was? Zij geloofde wel in ware liefde. Ze kon ook bijna niet anders, ze had de genen van haar vader en haar vader was een eeuwige romanticus. Ze las zijn boeken graag, hoewel hij zich er altijd ongemakkelijk bij leek te voelen. Ze las graag over gevoelens en uitingen van liefde, hoewel ze er zelf maar weinig ervaring mee had. Natuurlijk, ze had wel eens een jongen gekust, maar dat was eerder uit plezier dan liefde geweest.
Ze vloog niet alleen, maar ze had niemand aangesproken. De meesten keken haar toch alleen maar vuil aan. Voor veel van hen was dit een echte competitie, een manier om te ontsnappen aan hun leven. Voor hen die zich onder de vierde kaste bevonden, was dit een manier om te ontsnappen aan het armzalige leven. Voor hen die zich in de kaste boven vier bevonden, was dit gewoon een spel om macht. Kaste één betekende namelijk macht, heel veel macht. Ze zou niet weten wat ze moest doen met macht. Waarschijnlijk had ze te veel van haar vaders boeken gelezen en waarschijnlijk had ze zo'n verknipt beeld van liefde dat ze hoe dan ook teleurgesteld zou zijn. Een zucht gleed over haar lippen en als vanzelf keek ze naar buiten, in gedachten verzonken.

Dane
Normaal gesproken was het al druk, maar vandaag was het nog vele malen drukker. Alles rende rond. Ze hadden een hoop mensen in dienst, maar het was hem nooit opgevallen dat het er zo veel waren. Waarschijnlijk waren het er ook niet zo veel geweest, bedacht hij zich. De selectie bestond normaal gesproken uit 35 deelneemsters, maar nu waren het er 70. Het was een verrassing geweest toen zijn vader hen verteld had dat ze het dubbele aantal deelneemsters zouden krijgen sinds de selectie voor twee gehouden werd. Zijn vader was er nog niet over uit wie de koning zou worden en sinds Darwin en hij een tweeling waren, kon dat niet bepaald worden op basis van leeftijd. Zijn vader had dus het idee gekregen een selectie voor hen beiden op hetzelfde moment te houden. Hij moest nog maar bezien of dat ook daadwerkelijk een goed idee geweest was. Hij klaagde er niet over dat er 70 vrouwen door het enorme gebouw liepen, want eerlijk was eerlijk, hij was dol op vrouwen, maar de strijd was al enorm tussen 35 vrouwen. Daarnaast zou hij nooit in staat zijn om ze alle 70 te leren kennen, dus moest hij direct elimineren op basis van uiterlijk. Daar had hij wat moeite mee. Hij was dol op vrouwen, omdat hij vrouwen mooi vond. In tegenstelling tot mannen waren vrouwen zacht en elegant, mannen waren gewoon lomp en vierkant. Hij kon ook niet zeggen dat hij voorkeur had voor bepaalde kenmerken, zoals haarkleur of lengte. En dan had hij ook nog een broer waar hij rekening mee moest houden, want hij was niet op zoek naar een strijd om dezelfde vrouw. Hij had vaak zien gebeuren. Mensen dachten dat mensen zoals hij blind waren voor de mensen die hier werkten, maar dat was hij niet. Hij zag de stiekeme blikken die dienstmeisjes op soldaten wierpen wel. Hij zag het ook als er iets tussen hen speelde.
'Bent u nerveus? Wilt u dat ik iets voor u haal?' Zijn blik gleed naar de plek waar de zachte stem vandaan kwam. Het meisje dat hem aangesproken had was hooguit zestien, was klein en erg tenger. Hij glimlachte even vriendelijk naar haar en schudde zijn hoofd.
'Nee, bedankt,' vertelde hij haar. Hij was ook niet nerveus.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zelfs al was deze stoel het meest luxueuze dat haar zitvlak ooit had aangeraakt, toch was Camille allesbehalve op haar gemak. Vliegen had haar fantastisch geleken, maar nu ze zich duizenden meters hoog in de lucht bevond besefte ze dat haar plaats op de grond was. Om het allemaal nog wat erger te maken was haar een stoel aan het raam toegekend.
"Sorry, zou je misschien van plaats willen wisselen?" Vroeg ze vriendelijk aan het meisje naast haar. Die draaide zich naar haar om bekeek haar met een vuile blik van top tot teen en ging daarna door met het lezen van haar tijdschrift. Haar zelfgebreide wollen trui, de broek die zoveel keren was opgelapt maakte meteen duidelijk dat ze van een lage klasse was. Ze kon hoogstens doorgaan voor een zes. Mensen deden geen dingen voor hen. Zij deden dingen voor andere mensen uit hogere kastes. Als acht waren er zelfs personen die hen niet eens wouden aanraken. Ze keek hulpeloos om zich heen, misschien was er iemand anders die van stoel wou wisselen?
Camilles ouders hadden er alles aan gedaan zodat ze geen lucht zou krijgen van de aankomende selectie. Keer op keer hadden ze haar met de schapen ver weg van de stad gestuurd. Gelukkig vonden haar broers dat ze het recht had dit te weten en vertelden haar waar heel Ilea niet stil over kon blijven. Dit was eindelijk de kans op het betere leven dat hun familie verdienden. Camille begreep waarom haar ouders haar weerhielden deel te nemen aan de selectie, maar dit was haar keuze en zij had ervoor gekozen het formulier in te dienen.

Darwin was op zoek gegaan naar een rustig plekje in het paleis. Dat was een hele zoektocht geweest aangezien er weldra 70 jongedames te gast zouden zijn en alles tot in de puntjes perfect moest zijn voor hun aankomst. Hij was op van de zenuwen. Wat als de ware zich niet tussen hen bevond. Wat als hij of zijn broer haar wegstuurde voor hij te weten kwam wat ze werkelijk voor hem betekende? Er was zoveel dat kon foutlopen. In het begin had dit een geweldig idee geleken. 70 meisjes die allen streden voor je aandacht en liefde, dat gebeurde enkel in zijn stoutste dromen. Maar nu leek 70 zoveel. Hij was opgegroeid binnen de muren van het paleis. Af en toe kwamen er bezoekers en nu en dan werd een feest georganiseerd, maar dat was na een dag alweer voorbij. Zou hij al die aandacht wel aankunnen of er na enkele dagen gek van worden? Wel hij moest het maar aankunnen, als koning zou hij ook niet gerust gelaten worden. Hij hield zielsveel van zijn broer maar heel hun leven al had de kroon tussen hen in gestaan. Diegene die hun vader het meest waardig achtte zou deze erven.
"Prins Darwin eindelijk hebben we u gevonden. De meisjes kunnen elk ogenblik arriveren en u moet zich gereedmaken voor het diner." Rowan was duidelijk op van de zenuwen. Dit was niet de eerste keer dat Darwin zich vlak voor een belangrijk event verstopte. Zijn persoonlijke bedienden hadden hun handen vol aan hem. Hij excuseerde zich en volgde Rowan naar zijn kamer. Eenmaal ze hem hadden omgekleed bekeek hij zichzelf in de spiegel. "Jullie overtreffen jezelf telkens weer." Zijn bedienden wisten dat Darwin geen fan was van altijd diezelfde zwarte saaie pakken. Daarom hadden ze gekozen voor een dieprood exemplaar, dat zag er toch nog altijd verfijnd uit, maar was minder gebruikelijk. "Moet u niet geschoren worden? U weet hoe u vader denkt over u baard."
"Het ziet er onverzorgd uit en wat nog meer. Die preek heb ik al talloze keren gehoord. Maar persoonlijk vind ik wel dat het me staat."
"Rowan zou je alsjeblieft de formulieren van de geselecteerde meisjes naar mijn kamer kunnen brengen."
"Zoals u wenst meneer." Rowan had die papieren al zo vaak doorgenomen dat hij van enkele meisjes precies wist wat hun hobby's waren en welke talen ze spraken. Toch leek het hem niet slecht voorbereid te zijn voor wat hem en zijn broer te wachten stond.

Account verwijderd

schreef:
Celeste
Vanaf haar zitplaats kon ze vier meisjes zien zitten. Ze wist dat het er meer waren, maar de rest kon ze niet zien. Ze zat alleen, tot haar grote genoegen. Hoewel ze graag met iemand zou praten op deze reis, had ze liever afstand van de mensen die haar vuil aankeken. Ze was een drie en ze wist zeker dat lang niet iedereen uit twee kwam, maar toch leken ze op haar neer te kijken. Het hoorde andersom te zijn. Ze kon zich er echter niet toe zetten. Ze was precies zoals haar ouders. Haar vader was een schrijver, een romanticus. Hij hield van mensen. Hij schreef graag over mensen. Haar moeder was een psycholoog, ze wilde mensen helpen. Ze wist dat haar moeder stiekem met mensen uit kast acht praatte in de hoop hen beter te maken, maar ze hoorde zelden een succesverhaal. Haar moeder deed haar best en dat was alles wat ze van haar kon verwachten.
Haar blik gleed weg van het raam toen ze iemand hoorde praten. De hele weg had ze nog niemand horen praten. Ze had alleen minachtende blikken gezien. Ze duwde haarzelf iets overeind om te kunnen bekijken wie het geweest was. Al snel had ze gevonden waar ze naar zocht. Het meisje droeg een trui die ze waarschijnlijk zelf gemaakt had en een broek die waarschijnlijk al meer dan vijf keer versteld was. Het meisje was hoogstens een zes. Ze kon het niet helpen dat ze zich enigszins schuldig voelde, want zij had wel altijd kleding kunnen betalen als ze dat nodig had. Niet dat ze invloed had op waar ze geboren was, natuurlijk.
'Sorry, ik wilde jullie echt niet afluisteren, maar je mag wel hier komen zitten.' Ze keek naar het meisje. Haar stem klonk niet zo hard en misschien zelfs wat onzeker. Ze had zelden contact met iemand uit een lagere kaste. Iedereen had haar tot nu toe vuil aangekeken en hoewel het meisje dat ze aangesproken had hoogstens een zes was geweest, sloot ze niet uit dat ze weer een vuile blik zou krijgen.

Dane
Zijn vader had hij vandaag nog niet gezien. Daar was hij blij mee, hoe vervelend dat ook klonk. Zijn vader verwachtte veel van hem. Van hem en van Darwin. Hij begreep waarom, maar soms wenste hij dat hij ook eens wat tijd voor zichzelf had. De komende tijd zou dat waarschijnlijk nog maar weinig voor komen, gezien de aankomst van 70 vrouwen die hij allemaal moest leren kennen. Als hij ze allemaal wilde spreken voor de eerste eliminatieronde, zou hij de hele dag moeten praten. Dat was echter onmogelijk. Hij moest ook nog trainen, eten, tactieken doorspreken en lezen over het regeren van een land. En dat terwijl hij niet eens met zekerheid kon zeggen dat hij ooit zou regeren. Het leven als een prins was niet verkeerd, maar hij wist niet of dat hij het zijn hele leven zou kunnen. Hij zou zeker minder verplichtingen hebben als zijn broer de troon kreeg, maar was ook wat hij wilde? Nu nam hij alle verplichtingen die hij had zeer serieus, een vrij leven was waarschijnlijk niets voor hem. Hij zou niet weten wat hij zou moeten doen. Wat deed je in je vrije tijd als je nooit vrije tijd gehad had? Hij beet op de binnenkant van zijn wang terwijl hij daarover nadacht. Onbewust was hij naar zijn kamer gelopen. Hij duwde de deuren open en glimlachte even naar de diverse dienstmeisjes die rondliepen. Zover hij wist waren zijn broer en hij niet vervelend naar hen toe. Hij was blij met hen, met het werk wat ze deden. Hoewel hij toch liever zelf omkleedde. Dat deed hij dan ook. Hoewel hij een makkelijke spreker in publiek was en hij nooit echt last van zenuwen had, koos hij er niet voor op te vallen. Het zwarte pak was gewoontjes. De dienstmeisjes pulkten wat aan de kraag en zijn mouwen voor ze besloten dat het allemaal goed zat. De donkerbruine stropdas had precies dezelfde kleur als zijn haar en ogen, dat was waarschijnlijk ook het enige dat iemand op zou vallen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille keek verbaasd om toen ze een stem hoorde. Hier en daar klonk wel gefluister, maar de meeste meisjes waren op zichzelf. Ze haalde diep adem, als ze op die andere plaats wilde zitten moest ze wel de moed zien te verzamelen om op te staan. Met trillende benen liep ze langs het meisje naast haar, wat haar nog wat meer vuile blikken opleverde maar Camille was het gewoon op die manier bekeken te worden. Opgelucht zakte ze in de stoel naast het gangpad neer. "Dankjewel, dit is mijn eerste keer in een vliegtuig. Ik had het me toch anders voorgesteld." Ze keek het meisje aan en probeerde zich de foto te herinneren die bij haar gezicht hoorde. Op de dag van de bekendmaking van de geselecteerde jongedames zat Camille met haar vier broers en het merendeel van alle anderen achten en zevens in de kerk. Ze hadden zelf geen televisie dus voor belangrijke nieuwsuitzendingen trokken ze allen daarheen. Hun ouders bleven thuis om op de schapen te letten, ze zouden het nieuws toch van hen te horen krijgen. Een voor één verschenen de foto's van de meisjes op het beeldscherm. Doordat er dubbel zoveel deelnemers waren duurde het des te langer voor hun provincie aan de buurt was, wat het extra spannend maakte. Eindelijk was het zover de eerste foto die in beeld verscheen was van een meisje met halflang bruin krullend haar, Giselle Aurea. Ze was een vier, haar ouders hadden een juwelenwinkel al wist heel de provincie dat haar vader ook een illegaal bordeel had. Hij koos de mooiste achten bood ze voedsel en onderdak aan en liet ze voor hen werken. Velen gingen gewillig mee, alles was beter dan op straat slapen. Haar vader had haar zelfs al eens een voorstel gedaan, maar ze had het vriendelijk afgeboden. Dankzij de kudde schapen die de familie Shepperd bezat hadden ze toch nog een zeker inkomen. Ze gebruikten de wol, vlees en melk om te overleven en wat over was verkochten ze op de markt.
"En de tweede deelneemster die Hudson vertegenwoordigd is Camille Shepperd." Haar foto verscheen op het scherm. Haar broers omhelsden haar en hieven haar in de lucht nog voor ze besefte wat er aan de hand was. Eerst was het stil, maar daarna begon iemand te klappen. Het kwam niet vaak voor dat iemand van zo'n lage kaste mocht deelnemen. De mensen waren niet jaloers, maar blij dat iemand de achten ging vertegenwoordigen.
"Ik ben Camille Shepperd uit Hudson, uit welke provincie kom jij?"

Rowan keerde terug met een hele stapel documenten die hij neerlegde op Darwins bureau. "Hartelijk bedankt." Rowan maakte aanstalten te vertrekken maar Darwin hield hem tegen. "Rowan als prins en misschien toekomstige koning is het belangrijk dat de vrouw aan mijn zijde iemand is waar ook het volk zich achter kan stellen. Als ik jou deze foto's toon wie lijkt jou een geschikte koningin." Rowan bladerde voorzichtig door de formulieren. De bediende was niet eens zeker of deze informatie wel voor zijn ogen was bestemd. "Ik zou het eerlijk waar niet weten mijn prins. Volgens mij is de info die deze papieren bevat te beperkt om een oordeel over te vellen."
"Inderdaad en toch was het genoeg voor mijn vader en zijn adviseurs om de 70 beste meisjes uit te halen. Soms denk ik dat ze het niet eens lezen en gewoon willekeurig loten."
"Mijn prins ik ben er zeker van dat zijne majesteit er alles doet om de meest geschikte kandidates uit te zoeken." Darwin knikte, kwaad spreken over zijn vader was geen goed idee. Hij verzamelde de documenten en wandelde naar de kamer van zijn broer die vlak naast de zijne lag. "Dane kun je de deur open doen alsjeblieft, mijn handen zijn nogal vol. Het leek me een goed idee nog een laatste keer de formulieren door te nemen. Ik weet dat we ons hier niet echt op kunnen voorbereiden, maar alle kleine beetjes helpen."

Account verwijderd

schreef:
Celeste
Ze kreeg geen vuile blik. In principe had het gekund, momenteel bevonden ze zich in dezelfde kaste. Iedere deelneemster werd automatisch een drie, tenzij je uit de tweede kaste kwam, dan bleef je een twee. Waar het meisje ook vandaan kwam, nu was ze een drie. Ze zouden bijna allemaal gelijk zijn.
'Het is ook mijn eerste keer. Wat had je er van verwacht?' Ze was altijd geïnteresseerd in mensen. In wat ze dachten en wat ze daarbij voelden. Waarschijnlijk had ze dat van haar moeder. Ze haalde een hand door haar haren en keek naar het meisje. Waarschijnlijk zou ze vanavond helemaal anders uitzien. Haar ouders hadden haar verteld dat alle meisjes die meededen aan de selecte een make-over zouden krijgen. Omdat zij al uit de derde kaste kwam, zou er aan haar weinig veranderd worden, want ze was al goed verzorgd. Het meisje naast haar zou echter enorm veranderen, dat was zeker. Ze wist niet zeker uit welke kaste het meisje gekomen was, maar een zes was het beste wat ze haar kon geven. Het was nu eenmaal een feit dat mensen uit een hoge kaste niet zo goed verzorgd werden. Ze kon het hen niet kwalijk nemen, want het was hen gewoon simpelweg niet gegund. Ze vond het meisje nu al mooi, maar waarschijnlijk zou ze nog veel mooier zijn na een wasbeurt.
'Celeste Monreau uit Denbeigh,' vertelde ze het meisje. Het andere meisje uit Denbeigh zou vast en zeker bij haar in het vliegtuig zitten, maar ze had geen idee wie het was. Ze moest eerlijk bekennen dat ze het allemaal niet echt gevolgd had. Ze had namelijk niet verwacht dat ze haar uit zouden kiezen. Ze was niet speciaal. Ze kon geen tien talen spreken en ze had ook geen speciaal talent. Celeste was gewoon Celeste, dood normale Celeste. Ze zou niet weten waarom iemand haar zou kiezen terwijl er tientallen meisjes waren die een stuk getalenteerder waren. Een zucht gleed over haar lippen.
'Ben je nerveus?' vroeg ze, terwijl ze naar het meisje keek.

Dane
Niet lang nadat iedereen uit zijn kamer verdwenen was, hoorde hij de stem van zijn broer. Darwin en hij waren een tweeling, maar ze leken niet op elkaar. Ze hadden wat uiterlijke kenmerken die overeenkwamen, maar daar hield het dan wel bij op. Vriendelijk, dat waren ze allebei, maar verder waren er weinig gelijkenissen in hun innerlijk. Hij duwde zichzelf uit zijn stoel en opende de deur voor zijn broer. Kort bestudeerde hij de man. Zijn broer droeg een donkerrood pak, waardoor hij meer opviel dan hij deed. Hij had zich niet geschoren, tot ongenoegen van zijn vader. Hij had zich ook niet geschoren, maar hij had ook niet echt een baard. Zijn broer had daarentegen wel een echte baard. Hun vader had er een hekel aan. Een grijns verscheen op zijn gezicht.
'Je ziet eruit alsof je straks een zenuwinzinking krijgt, broer,' lachte hij. Terwijl hij helemaal niet met zenuwen kampte, leek zijn broer die voor hen beiden te hebben. Hij wist dat hij zijn weg wel zou vinden, maar zijn broer leek daar minder zeker over. Zijn blik gleed naar de diverse formulieren in zijn handen. Hij had ze niet eens gelezen. Hij had geprobeerd zo veel mogelijk namen uit zijn hoofd te leren, maar lang niet alle meisjes bezaten een kenmerk waardoor hij hen onthield.
'Die formulieren gaan je niet verder helpen, Darwin. Welke kenmerken wil je dat ze bezit? Wil je dat ze lief en onschuldig is, of wil je dat ze een grote mond heeft en een beetje intimiderend is? Straks moet je gaan zoeken naar de vrouwen met de kenmerken die jij graat ziet. Wat maakt het nu uit wat ze al hebben bereikt in hun leven?' Hij keek naar zijn broer en ging toen weer in een stoel zitten. De feiten konden hem weinig schelen. Het maakte hem niet uit hoeveel talen een vrouw kon spreken of wat ze allemaal al bereikt had, want dat zou hen niet verder helpen in hun relatie. Hij wilde met iemand trouwen op basis van een goede verstandhouding, niet op basis van hoe goed ze zou zijn als koningin. Al helemaal niet sinds ze niet wisten of ze ooit koningin zou worden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik had verwacht dat het zou zijn zoals vogels. Vrij en zorgeloos. Op dit moment voel ik me absoluut niet zo." Ze zei het al lachend, maar meende het echt. Hoe sneller ze dit vliegtuig uit was, hoe beter. "Oh Denbeigh, is het leuk daar?" Hoewel het de provincie naast de hare was had Camille nooit tijd om op reis te gaan. Haar wereld bestond uit haar dorp, de beelden die ze soms in de kerk op een scherm zag en de verhalen die haar vader en moeder vertelden. Toen Celeste vroeg of ze nerveus was haalde ze haar schouders op. "Ik weet het niet. Ik ben rustiger dan ik had verwacht, uiteindelijk zijn de prinsen ook maar gewoon mensen. Ik kan me niet voorstellen wat zij nu meemaken, zeventig meisjes. Ik heb zelfs al moeite met de namen te onthouden van onze dertig schapen. Hoe voel jij je?"
Net wanneer ze de vraag stelde maakte het vliegtuig zich klaar om te landen. Camille greep de leuning van de stoel en per ongeluk ook Celestes arm vast. "Sorry" Zei ze snel, maar ze liet niet los. Pas toen het vliegtuig veilig was geland haalde ze opgelucht adem. Ze wou het liefst de grond kussen, maar dat zou waarschijnlijk niet zo'n goede indruk maken op de fotografen die hen stonden op te wachten. Die felle flitsen, mensen die riepen dat ze hun kant moest opkijken, Camille was het nog altijd niet gewend.

"Hoe moet ik weten op wat voor vrouw ik val als we ons hele leven nauwelijks dit paleis hebben verlaten." Rowan kon niet begrijp hoe zijn broer in deze situatie zo rustig kon bleven. Begreep hij niet dat ze een keuze zouden maken die heel hun leven kon veranderen. Nee, Rowan besprak veel liever verslagen van oorlogen, statistieken dat soort dingen, logische dingen en eigenlijk had hij zelfs daar een hekel. Er werd aangeklopt. "Hoogheden, de eerste dames zijn aangekomen. Als u wilt kan u hen door het raam zien, al staat u vader er op dat u hen pas bij het diner vanavond echt ontmoet." Normaal gesproken zouden de prinsen zich pas bij het ontbijt de volgende dag, introduceren. Nu waren er zoveel meisje dat het niet snel genoeg kon gaan. Ze zouden hun make-over krijgen, zodat niet langer te zien was wie uit een hoge en wie uit een lage klasse kwam. Daarna zou Adelaide hen een rondleiding door het paleis geven en zouden ze samen het nieuws in de vrouwenkamer bekijken. Rowan kon zich onmogelijk voorstellen hoe ze dat alles in één dag konden doen en dan de meisjes ook nog eens met hen laten dineren. Ze zouden doodop zijn, maar het was natuurlijk wel al een goede oefening voor het drukke royale leven dat hen te wachten stond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld