Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

(O)rpg w/ Vasilissa

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Khloe Alexa Jones, hoe haar karakter is kom je nog wel achter in het verhaal.

Jij; De jongen.

Omdat ik zo lief ben mag jij beginnen ♥.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian Ivashkov ~ 18 jaar

awh wat lief hahah ♥
mijn stukje komt hieronder c:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian:

Verveeld staarde hij voor zich uit, met de pen bewegend in zijn hand. Het was alweer het zoveelste lesuur, hier op St. Vladimirs. Hij haatte het er vreselijk. School was nou eenmaal nooit echt zijn ding geweest. Het was niet dat hij er niet slim genoeg was, integendeel zelfs. Hij had een fotografisch geheugen, waardoor hij na een paar blikken op de lesstof te werpen al precies wist waar het over ging. Zo wist Adrian dan ook voor alle proefwerken zonder te leren alsnog een goede voldoende te halen, iets wat een wonder was in de ogen van de docenten hier op de academie. Door de andere leerlingen werd hij maar vreemd gevonden. Waarom, dat wist hij eigenlijk niet. Misschien kwam het omdat hij niet echt sociaal was aangelegd en simpelweg de dag zwijgend doorkwam. Hij was dan ook de enige uit de klas die alleen zat, helemaal achterin het lokaal. Hij vond dat wel fijn zo, gewoon niet die druk om met iemand te moeten praten. Hij was veel beter af in zijn eentje, geloofde hij zelf. Bovendien wilden meer dan de helft van de klasgenoten niets met hem te maken hebben dus het was niet dat hij een keus had. Of zou het dan toch komen door zijn familie geschiedenis? Ja, de verhalen over zijn familie gingen het hele dorp rond. De meest bekende moordpartij die er ooit heeft plaatsgevonden. De dader is nooit gepakt, tot grote ergenis van zijn vader. Die zoop zich zowat elke avond lam om het te kunnen vergeten. Adrian begreep hem en deed er verder niets op uit. De beelden van zijn moeder, die levenloos op de grond lag in een grote plas bloed stonden ook nog in zijn geheugen geprent. Zijn kleine broertje, nog maar 8 jaar, die met een mes in zijn borst naar adem zat te happen. De wanhopige en bange blik in zijn ogen, die hem tot de dag van vandaag nog steeds achtervolgde. Sindsdien herleefde hij elke nacht die nachtmerrie weer, steeds opnieuw. Het was elke keer dezelfde, maar hij leek met de nacht erger te worden. Het voelde gewoon zo echt, het was net alsof hij daar écht weer was. Badend in het zweet werd hij dan wakker, happend naar adem en zijn hart kloppend in zijn keel. Het was het ergste gevoel wat er bestond, daar was geen twijfel over mogelijk. En de dorpelingen? Die gaven hem en zijn vader allemaal de schuld. Zij waren degenen die ervoor hadden gezorgd dat dit had kunnen gebeuren. Veel mensen beschuldigden hen zelfs voor de moorden. Een ander gedeelte van de bevolking negeerde hem gewoon en durfde niet bij hem in de buurt te komen. Natuurlijk vond hij dat niet fijn, maar het was iets waar hij zich bij neer had gelegd. Hij was hier niet om vrienden te zoeken. Hij kwam enkel om zijn dagen nog door te kunnen brengen in de hoop om die nare gedachten opzij te zetten. "Adrian!" klinkt de harde stem van de mr. Ross door het klaslokaal. Hij zucht diep en kijkt op, in de ogen van de woedende leraar. "Opletten Ivashkov" Hij krijgt nog een laatste waarschuwende blik toegeworpen en dan richt de man zich weer op het bord. Wat die gast toch had wist hij ook niet. Het was één van de leraren die een bloedhekel aan hem leken te hebben. Niets wat hij deed was goed, dus na een tijdje was Adrian ook gestopt met zijn best te doen. Als zij het zo wilden spelen dan kon hij dat ook. Eigenwijs laat hij zijn hoofd wat naar beneden zakken en kijkt naar zijn schrift, die ondertussen al helemaal volgetekend stond met graffiti letters. Dat was het enige wat hem door de lessen heen hielp en hem even alles om zich heen deed vergeten. Voor anderen werd hij dan wel gezien als een rustige en stille jongen, maar als zij eens wisten wat voor overuren zijn gedachten draaiden elke dag. Er leek maar geen einde aan te komen, daar was hij wel achter gekomen de afgelopen jaren. Hij pakt een zwarte fineliner uit zijn etui en begint weer te tekenen op een leeg plekje in zijn schrift. Hij wilde gewoon dat deze dag zo snel mogelijk voorbij was.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Khloe;

Ik was twee dagen geleden voor het eerst buiten het lab geweest, na 16 jaar daar geleefd te hebben vonden ze het tijd om me naar school te sturen en te kijken hoe ik onder de mensen functioneerde. Ik stond raar te kijken van de buiten wereld omdat ze me altijd vertelde dat het kleurloos was en de mensen daar gemeen waren en dat ik daarom voor mijn eigen veiligheid binnen het gebouw moest blijven. Ik stond er daarom ook niet om te springen om naar buiten te gaan omdat ik het allemaal wel geloofde. De vrouw genaamd Muriël was mijn toezichthouder samen met Rick, ze werkte allebei in het lab en zouden me in de gaten houden met alles wat ik ging doen. Gister hebben Muriël en ik samen spullen gekocht voor school en mijn kamer voor de aankomende tijd waardoor ik vandaag al met school kon beginnen. Het was dan wel midden in het schooljaar, maar ze wouden niet wachten hadden ze gezegd. Inmiddels waren we onderweg gegaan naar het gebouw wat voor de volgende anderhalf jaar mijn school zou worden. De kleuren die de buitenwereld hadden tegenover het lab waren zo verschillend. Het lab was altijd wit en grijs terwijl het hier zo kleurrijk was. Nieuwsgierig bekeek ik alles om me heen terwijl Muriël me druk de regels aan het uitleggen en herhalen. Ik mocht niet verliefd worden, dat was de allerbelangrijkste regel en als ik me daar niet aan hield dan zouden ze me meteen 'uitschakelen' zoals hun dat noemde. Ik wist niet eens wat dat was, dus zo moeilijk zou het ook niet wezen. Toen we eindelijk bij het gebouw aankwamen stond ik even stil te kijken, het was groot maar nog niet zo groot als het gebouw waar ik in ben opgegroeid. Het enige wat een klein beetje groter was was het gigantische veld dat er omheen lag. Ik voelde voorzichtig twee armen in mijn rug duwen zodat ik begon te lopen richting de deuren. 'Hallo, ik ben Muriël en dit is mijn dochter Khloe, ze is vandaag nieuw hier maar ze moest zich melden bij de directeur?' vroeg Muriël aan de vrouw die achter een of andere balie zat waar op 'reception' op stond. Ze knikte en toetste wat in op het kleine telefoontje naast haar computer en sprak wat in, maar ik was niet helemaal aan het opletten omdat ik het gebouw van binnen aan het bekijken was. Er waren kluisjes die ze in het lab ook hadden voor de mensen die er werkten, meestal lagen daar de persoonlijke spullen in en hun labjassen. De directeur kwam ons niet veel later halen en ik nam afscheid van Muriël die terug ging naar het lap om daar even weer een paar dingen te gaan doen. De directeur liep een klein rondje om de school om me vervolgens naar de klaslokaal te brengen. 'Nou Khloe, ik hoop dat je het naar je zin krijgt hier en ik zie je wel een keer.' zei hij nadat hij de deur had geklopt en hij hem vervolgens open had gemaakt. Ik knikte beleefd naar hem en stapte het lokaal binnen waar ik een paar nieuwsgierige ogen op mezelf voelde brandde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian:

Lijntje voor lijntje gaat hij met de fineliner over het papier. Hij was erg nauwkeurig als het daarop aankwam. Hij kon zich zo wel uren vermaken. Het was gewoon een soort tic van hem geworden. Zo gauw iets hem niet meer interesseerde of hij gewoon simpelweg niet wist wat hij moest doen begon hij te tekenen. Zijn schrift stond dan ook al bijna helemaal volgetekend, op enkele lege plekjes na die hij nu aan het opvullen was om het plaatje compleet te maken. Veel nadenken over wat hij aan het tekenen was deed hij niet. Hij volgde gewoon zijn gedachten die hem vertelden wat hij kon doen. Het was allemaal een beetje random geweest, tijdverdrijving, terwijl hij wachtte op het moment dat de bel zou gaan en de les voorbij zou zijn. Dat zal nog wel even duren, deze les ging altijd erg langzaam voorbij. Het was een natuurkunde les, een van de vakken waar Adrian erg goed in was. Maar leuk vond hij het niet, sterker nog hij heeft het altijd al enorm saai gevonden. Dat kwam niet door de stof zelf, die viel nog wel mee. Het kwam eerder door het feit dat mr. Ross een erg monotone stem heeft, die hem zo in slaap kon doen vallen. Gelukkig was het wel een van de laatste uren die hij vandaag op school zou moeten doorbrengen. Nu hoefde hij enkel nog maar de pauze en een uur scheikunde door zien te komen. De deur van het klaslokaal gaat met een krakend geluid open, wat Adrian op liet kijken. Hij was dan wel niet sociaal maar zijn nieuwschierigheid kon hij moeilijk onderdrukken. In de deuropening stond een meisje, van zo te zien zijn leeftijd. Haar donkere ogen keken een beetje verward het klaslokaal rond. Blijkbaar had ze nog nooit een school gezien, dat kon niet anders. Aan haar houding kon hij al zien dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde. Dat was ook niet vreemd, alle blikken waren op haar gericht. Hij laat zijn blik door het klaslokaal glijden, opzoek naar een lege plek. Die was echter nergens te vinden, wat zal betekenen dat het meisje naast hem moest gaan zitten. Dat moest hem ook weer overkomen.. Mr. Ross lijkt het ook opgemerkt te hebben, want een moment later klinkt zijn stem weer door het lokaal. "Ah, de nieuwe" Het liet Adrian met zijn ogen rollen van irritatie. Ze was dan wel nieuw, maar elk mens heeft een naam. "Welkom. Zoek maar een plekje in de klas" Het blijft even stil in het klaslokaal. De blikken van de leerlingen in de klas worden naar hem toe getrokken, jammer genoeg. Hij was en bleef die ene 'vreemde' jongen in de klas, waar niemand iets mee te maken wilde hebben. Dat was dan ook een van de redenen dat mensen moeilijk hoogte van hem kregen. De stilte wordt gelukkig niet veel later weer onderbroken. "Daar, naast Adrian. Daar is nog wel een plekje vrij." Adrian schuift zijn rugtas, die nog op de tafel naast hem ligt, op de grond om wat plaats vrij te maken. Het moest dan maar. Hij wist dat hij toch niets tegen hem in kon brengen. Hij glimlacht zwak naar het meisje dat hem aankijkt en wendt zijn blik dan weer af.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Khloe;

Ik negeerde de aankijkende blikken toen de docent me eindelijk opmerkte en me begroette, nou ja, begroeten was daar ook wel weer een groot woord voor. Omdat het zo stil was in de klas besloot ik het ongemakkelijke gevoel maar even te negeren en naar de man te kijken die hier les stond te geven. 'Ook hallo.' zei ik rustig en knik zodra hij zei dat ik naast de jongen, Adrian, kon gaan zitten wat ik dus ook deed om de ongemakkelijke blikken snel kwijt te raken die ook even op de jongen waren gericht. Ik glimlach even klein naar de jongen voordat ik ga zitten en pak de spullen voor deze les erbij. Oké, eerlijk gezegd wist ik niet precies wat ik allemaal nodig had, maar ik pakte alles wat ik me herinnerde wat ik nodig had uit mijn tas. Dat hield ik dus op een boek, schift en een etui. Ondertussen begonnen er weer een paar leerlingen te praten waardoor ik op keek en mijn tas weer rustig naast me neer zette. Alles wat het lab me tot nu toe had verteld over het buitenwereld bleek niet te kloppen, het leek zelfs het tegenovergestelde... Maar goed, ik was hier pas drie dagen dus mocht ik ook nog niet oordelen. Ik besloot mezelf er niet zo druk over te maken en bekeek de leerlingen in de klas. Ze leken allemaal rond mijn leeftijd wat ook logisch was aangezien ze bij mij in de klas zaten. Ik bekeek de jongen naast me even en toen pas viel het me op dat hij allerlei dingen had getekend in zijn schift. 'Adrian toch? Je bent goed in tekenen.' glimlach ik zwakjes. Ik zat hier nog een lange tijd dus ik kon net zo goed een praatje maken. Ik richtte mijn blik weer rustig op de man die vooraan wat stond uit te leggen. Het klonk allemaal zo makkelijk in mijn oren, maar goed, ik was dan ook slim geprogrammeerd. Rustig open ik mijn nog helemaal lege schift en begin wat dingetjes te noteren die ik waarschijnlijk toch niet nodig had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian:

Het meisje lijkt het advies van de docent voor de klas op te volgen en niet veel later komt ze naast hem zitten. Zijn schrift schuift Adrian wat meer richting de muur. Ondanks dat ze net nieuw was en niets van hem wist, wilde hij dat graag ook zo houden. Des te minder ze over hem te weten krijgt, des te beter. Vroeg of laat zal ze het toch wel te weten komen door zijn klasgenoten. Die blijven de mensen voor hem waarschuwen. Ze bestempelen hem als een moordenaar. Het was zijn eigen schuld dat zijn moeder en broertje vermoord waren. Dan hadden zijn vader en Adrian zich maar wat meer moeten verzetten. Adrian wist maar al te goed dat dat onzin was. Het gebeurde midden in de nacht, en er was niets wat hij eraan had kunnen doen om het te stoppen. Dat had hij zichzelf na een tijdje wijs weten te maken, om de druk op zijn schouders wat te verlichten. Bovendien kon hij er nu toch niets meer aan veranderen. Het beste wat hij kon doen was zich eroverheen zetten en proberen het achter zich te laten. Hij kijkt naar het meisje, dat wat interesse in hem toont. Hij verbaasde zich er wel een beetje over, ookal liet hij dat niet merken. Hij had verwacht dat die dodelijke blikken van zijn klasgenoten naar hem haar wel opgevallen waren. Die hadden een hekel aan hem en dat lieten ze dan ook merken ook. Hij knikt klein naar haar en probeert zijn gedachten wat opzij te zetten. Hij wilde nu niet aan zijn verleden denken, dat probeerde hij juist uit zijn hoofd te zetten. "Dankje" mompelt hij terug. Het liefst wilde hij gewoon zwijgend deze les doorkomen maar hij kon het goed begrijpen dat zij nieuwschierig was. Hij besluit een beetje moeite richting haar kant te doen, om het voor haar wat gemakkelijker te maken. Ze was nieuw hier, en op een academie als deze is dat niet gemakkelijk. Dat weet hij wel uit eigen ervaringen. "Hoe heet je?" vraagt hij met een kleine glimlach. Hij had haar naam nog niet gehoord. Als het al wel was genoemd dan had hij dat niet meegekregen. Hij herkende haar ergens van, maar waarvan? Hij kon er maar steeds niet opkomen. Die blik die ze in haar ogen had, haar haar dat zo prachtig viel over haar schouders. Het deed hem echt aan iemand denken. Hij kijkt ondertussen weer naar het bord, dat helemaal volgeschreven stond met allerlei formules. In zijn ooghoeken zag Adrian mr. Ross wel staan. Het was overduidelijk dat hij hem nog steeds goed in de gaten hield na net. Hij kon maar beter wat meer op gaan letten. Hij had er geen zin in om uit de klas gestuurd te worden.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Khloe;

Ik kijk hem weer aan als hij dankje zegt en glimlach klein naar hem. De jongen leek zich erg teruggetrokken te houden tegenover de rest. Natuurlijk zag ik die raar kijkende blikken van de rest wel, maar ik dacht er niet bij na. Ik keek naar het schriftje voor mijn neus en toen weer omhoog naar het bord. Ik had het precies zoals het daar opgeschreven zonder er echt na te hebben gekeken, verbaasd schudde ik de gedachten maar weer weg en keek de jongen weer aan. 'Khloe voor zolang ik het me herinner.' zei ik tegen hem. Oké, dat was gelogen. Mijn naam was experiment 307, maar dat was natuurlijk een beetje raar om te zeggen en buiten het lab noemde ze me daarom Khloe Alexa Jones, af en toe werd ik ook wel van te voren zo genoemd omdat sommige vonden dat ik een echte naam moest hebben zoals hun omdat ik er toch zoals hun uitzag. Waar ik eigenlijk voor diende dat was me nooit bekend gemaakt en daar zou ik volgens hun in het lab zelf wel een keer achter gekomen. Ik denk terug aan het lab, het was niet een fantastisch leven daar, al die testjes die ze met je doen omdat je hun 'proefpersoon' ben terwijl je zelf ook gewoon gevoelens hebt. Ik zucht even onopgemerkt. 'Hoelang duurt deze les nog, het verveeld me nu al, zijn stem is gewoon net als een vervelend slaapliedje die je elk moment in slaap kan laten doezelen.' mompel ik zachtjes. Ze keek verveeld om zich heen en zag verschillende mensen kijken waardoor ze een verontwaardigde blik op haar gezicht kreeg en ze snel weer weg keken. Ze moesten niet constant deze richting opkijken aangezien het haar ook best wel kon irriteren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian:

Deze les ging voor Adrian echt veel te langzaam voorbij. Hij moest moeite doen om zijn ogen nog open te houden. Die stem van de man voor de klas, die zo monotoon en zacht was dat het echt slaapwekkend was. De hele klas was verder stil, waar hij zich wel een beetje over verbaasde. Normaal gesproken zat hij altijd in een enorm drukke klas die bij elke les voor geen moment stil kon zijn. Hij kon zich er dood aan irriteren aangezien hij een hekel had aan veel lawaai. Hij zat liever in een stille klas waar bijna niets in gezegd werd dan in een klas als deze. Dat lag eigenlijk ook niet alleen aan het kabaal wat er elke keer weer ontstond, maar ook door de leerlingen zelf. Ondanks dat de jongeren hier niets met hem te maken wilden hebben, had hij er voordat dit alles gebeurde maar een paar echte vrienden. De rest vermeed hij zo veel mogelijk. Deze academie zat vol met mensen die dachten dat ze echt alles waren. Die genoeg geld hadden om alles te kopen wat ze wilden en dat lieten merken ook. Elke keer als ze weer eens wat nieuws hadden gekocht of gekregen van hun ouders ging dat rond de school. Zelf vond Adrian dat echt onzin, om zoveel over dingen op te scheppen. Het leven draaide volgens hem niet alleen om geld. Nee, gelukkig zijn, dat vond hij echt het belangrijkste. Hij had geen fortuin nodig om gelukkig te zijn. Hij hoort het meisje antwoord geven en kijkt haar kort aan. Khloe heette ze dus.. Die naam kwam hem ergens bekend voor, maar nog steeds kon hij er maar niet op komen waarvan. Haar opmerking vond hij wel een beetje vreemd. Voor zolang ze het zich kon herinneren? Waar kwam dat dan weer vandaan? Hij snapte er niet veel van maar vroeg niet door. Dan zal hij toch stom overkomen. Hij wilde sowiezo nergens over beginnen tot hij wist waarom ze hem bekend voor kwam. Het was alsof hij echt wist waar hij haar van kende, maar het nergens in zijn gedachten weer kon vinden. Zijn hoofd was net een grote waas, alles ging het ene oor weer in en het andere oor weer uit. Het zal vast wel vermoeidheid zijn, denkt hij bij zichzelf. Hij kon niet bedenken waar het anders aan kon liggen. Khloe lijkt dit lesuur net zo saai te vinden als hij, wat hem even liet grinniken. Ze had wel gelijk, het was net een slaapliedje die steeds maar weer werd herhaald. Er leek geen einde aan te komen. Hij legt zijn linkerpols wat meer voor zich neer en kijkt gauw op zijn horloge. Het was bijna 2 uur, wat betekende dat het lesuur elk moment afgelopen kon zijn. Gelukkig maar, hij kon die mr. Ross voor geen moment langer meer aanhoren. "Over een paar minuten gaat de bel" zegt hij zacht, aangezien hij niet wilde dat hij weer werd gewaarschuwd. Hij had al genoeg haters hier in de school. Het laatste wat hij wilde was nóg iemand erbij die hem het leven zuur maakte. Hij gaapt klein en laat zijn hoofd steunen op zijn hand, die hij weer wegtrok zodra de bel door het lokaal galmde. "Onze gebeden zijn verhoord" mompelt hij en een opgeluchte zucht verlaat zijn lippen. Hij had dit uur ook weer weten te overleven. Snel pakt hij zijn spullen die op tafel liggen weer in zijn rugtas. Hij wilde zo snel mogelijk weg uit dit lokaal. Bovendien was het handig als hij snel een plekje zocht in de kantine, voordat die allemaal ingepikt waren door de 'populaire' mensen of hoe ze zichzelf ook noemden. Als dat het geval was dan moest hij een andere optie verzinnen. Erg veel ruimte was er nooit in de kantine dus als je er niet snel bij was dan was er geen plek meer. Hij staat op en slingert zijn tas over zijn schouder, waarna hij zwijgend het lokaal uit loopt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld