Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
ladybambi schreef:
Ja, iedereen doet het en mijn blog wordt niet super veel gelezen volgens mij haha. Dus zet ik hem hier ook maar even neer.
Tegenstelling: Arm/ rijk
De koude winter drong door zijn dunne, versleten jasje. Een zwarte baard van ruim vijf cm verwarmde hem niet. Rillend op een steen, starend naar het licht van de opkomende winter zon. De man die Mike heette, was al jaren een zwerver. Vijf jaar geleden verloor hij zijn baan bij een sloopbedrijf, vlak na de dood van zijn dochter. Zijn vrouw ging bij hem weg. Ze wilde iemand die voor haar kon zorgen, maar dat kon Mike helaas niet. Niet zonder baan en geld. Daarom zwierf hij nu, dag in dag uit, door de straten.
Veel hoop op een ander leven had hij niet. Het maakte hem ook niet veel uit. Dit was zijn leven nu en dat zou niet veranderen.
Terwijl de uren voorbij kropen, kroop ook de kou steeds dieper in Mike. Kleine rookwolkjes verlieten zijn blauwe lippen, op het moment dat er een cameraploeg door zijn parkje liep. Wat die mensen hier deden? Hij had geen idee. Nooit kwam er iemand in dit park. Het was een zwerverspark. Alleen zwervers zou je hier dan ook kunnen vinden. Niemand wilde onder hen gezien worden.
“Kijk volgende week, naar een speciale aflevering van 'Wissel met de sterren!' De ster van deze week is niemand minder dan onze eigen Johan Postma!” riep de omroeper in de camera, waarna de omroeper naar hem toe kwam.
“U meneer, zou u niet eens een paar dagen dit koude park uit willen? Willen leven als een echte ster?”,
vroeg de omroeper en even fronste Mike.
“Dat zou ik wel willen, maar dat zit er niet in,” antwoordde hij en de omroeper lachte even.
“Alles kan mijn beste man. We zoeken nog een deelnemer deze week. Een week lang mag u, als een echte ster leven. Terwijl de ster uw leven leidt. Bent u bereid om mee te doen?” vroeg de omroeper Even dacht Mike na. Een gouden kans liet je natuurlijk niet slingeren, of wel?
“Ik zou graag meewillen doen.” Zei Mike dan ook.
“Geweldig, de deelnemers van volgende week zijn gevonden. Blijf kijken over de verschillen van beide werelden. Gewoon in uw eigen huis, maar zeg eerst eens meneer, wat is uw naam?” vroeg de omroeper dan.
“Mike”antwoordde de man. Misschien een beetje kortaf, maar hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen.
“Volgende week, Mike vs Johan dus”, zei de man naast hem en de camera ging uit.
Een paar dagen gingen voorbij, toen de butler zachtjes op Johan zijn deur klopte. “Heer, over een paar uur zal de cameraploeg arriveren. U zult voor 'Wissel met de sterren!' een tijdje een ander leven moeten lijden. Bent u er al klaar voor?” vroeg de butler kort. Een zucht verliet Johan zijn lippen.
“Ik ben klaar voorde opname, maar niet om uit bed te komen,” mopperde hij zachtjes en stond langzaam op. Johan zijn kamer was ingericht met dure meubels. Een bed met een laagje goud en diamantjes. Een kledingkast met een grote spiegel, lakens van Egyptisch katoen. Een grote kroonluchter. Je kon het zo gek niet bedenken. Hij kwam niets te kort. Wat ook de reden was, dat hij mee deed aan het programma. Hij begon andere mensen minderwaardig te vinden en wilde iedereen respecteren. Hoe kon dat beter, dan in hun schoenen te leven?
Terwijl Johan zijn voeten in zijn warme sloffen schoof, kwam er een dienstmeisje met een karretje met
het ontbijt erop aangelopen. “Uw ontbijt heer”, zei ze beleefd en Johan glimlachte naar haar. “Dank je. Wil je me een plezier doen? Zorg goed voor je nieuwe, tijdelijke, baas.” zei Johan en het meisje knikte.
Ja, iedereen doet het en mijn blog wordt niet super veel gelezen volgens mij haha. Dus zet ik hem hier ook maar even neer.
Tegenstelling: Arm/ rijk
De koude winter drong door zijn dunne, versleten jasje. Een zwarte baard van ruim vijf cm verwarmde hem niet. Rillend op een steen, starend naar het licht van de opkomende winter zon. De man die Mike heette, was al jaren een zwerver. Vijf jaar geleden verloor hij zijn baan bij een sloopbedrijf, vlak na de dood van zijn dochter. Zijn vrouw ging bij hem weg. Ze wilde iemand die voor haar kon zorgen, maar dat kon Mike helaas niet. Niet zonder baan en geld. Daarom zwierf hij nu, dag in dag uit, door de straten.
Veel hoop op een ander leven had hij niet. Het maakte hem ook niet veel uit. Dit was zijn leven nu en dat zou niet veranderen.
Terwijl de uren voorbij kropen, kroop ook de kou steeds dieper in Mike. Kleine rookwolkjes verlieten zijn blauwe lippen, op het moment dat er een cameraploeg door zijn parkje liep. Wat die mensen hier deden? Hij had geen idee. Nooit kwam er iemand in dit park. Het was een zwerverspark. Alleen zwervers zou je hier dan ook kunnen vinden. Niemand wilde onder hen gezien worden.
“Kijk volgende week, naar een speciale aflevering van 'Wissel met de sterren!' De ster van deze week is niemand minder dan onze eigen Johan Postma!” riep de omroeper in de camera, waarna de omroeper naar hem toe kwam.
“U meneer, zou u niet eens een paar dagen dit koude park uit willen? Willen leven als een echte ster?”,
vroeg de omroeper en even fronste Mike.
“Dat zou ik wel willen, maar dat zit er niet in,” antwoordde hij en de omroeper lachte even.
“Alles kan mijn beste man. We zoeken nog een deelnemer deze week. Een week lang mag u, als een echte ster leven. Terwijl de ster uw leven leidt. Bent u bereid om mee te doen?” vroeg de omroeper Even dacht Mike na. Een gouden kans liet je natuurlijk niet slingeren, of wel?
“Ik zou graag meewillen doen.” Zei Mike dan ook.
“Geweldig, de deelnemers van volgende week zijn gevonden. Blijf kijken over de verschillen van beide werelden. Gewoon in uw eigen huis, maar zeg eerst eens meneer, wat is uw naam?” vroeg de omroeper dan.
“Mike”antwoordde de man. Misschien een beetje kortaf, maar hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen.
“Volgende week, Mike vs Johan dus”, zei de man naast hem en de camera ging uit.
Een paar dagen gingen voorbij, toen de butler zachtjes op Johan zijn deur klopte. “Heer, over een paar uur zal de cameraploeg arriveren. U zult voor 'Wissel met de sterren!' een tijdje een ander leven moeten lijden. Bent u er al klaar voor?” vroeg de butler kort. Een zucht verliet Johan zijn lippen.
“Ik ben klaar voorde opname, maar niet om uit bed te komen,” mopperde hij zachtjes en stond langzaam op. Johan zijn kamer was ingericht met dure meubels. Een bed met een laagje goud en diamantjes. Een kledingkast met een grote spiegel, lakens van Egyptisch katoen. Een grote kroonluchter. Je kon het zo gek niet bedenken. Hij kwam niets te kort. Wat ook de reden was, dat hij mee deed aan het programma. Hij begon andere mensen minderwaardig te vinden en wilde iedereen respecteren. Hoe kon dat beter, dan in hun schoenen te leven?
Terwijl Johan zijn voeten in zijn warme sloffen schoof, kwam er een dienstmeisje met een karretje met
het ontbijt erop aangelopen. “Uw ontbijt heer”, zei ze beleefd en Johan glimlachte naar haar. “Dank je. Wil je me een plezier doen? Zorg goed voor je nieuwe, tijdelijke, baas.” zei Johan en het meisje knikte.
21
