Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft. Sneeuwpop

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Ik: Atarah - 15 - rmjw

Jij: Jongen + Begin (Good Luck Xx)

Account verwijderd

schreef:
Dakarai - 17

Dakarai
Met mijn ogen gesloten tast ik in het donker. Het is één grote leegte, een geesteloze plek. Ik vraag mezelf af wat ik hier doe. Ik moet hier zo snel mogelijk weg. Ik wring mijn lichaam in alle mogelijke bochten en nog altijd bevind ik me in het niets. Besta ik nog wel? Om mij heen klinken bedompte stemmen die zacht mijn naam fluisteren. Uit mijn lippen wil ik een schreeuw laten ontsnappen, maar deze wordt vervaagd door het duister. Ik hoor mezelf niet boven de lispelende tonen uitkomen. Ik zit gevangen in eeuwige leegte.
Zwetend ontwaak ik uit een donkere droom. Het duurt even voordat ik besef wie ik ben en wat ik denk. De benauwde hut herinnert mij aan hetgeen waaruit ik zonet ben ontsnapt, dus ik besluit om me een weg naar buiten te banen.
Eenmaal staande op vaste grond bekijk ik de zwarte sterrenhemel die me aanstaart als een gapend gat. Het doet me denken aan de ogen van een edelhert, donker met gouden spikkeltjes.
Om mij heen zie ik de hutten, gemaakt van ossenhuiden, waarin mijn familieleden dezelfde dromen beleven. Misschien beleven zij wel fijne beelden wanneer ze hun ogen sluiten en in slaap dommelen, maar ik betwijfel het. De stilte van de nacht is één van de dingen waarvoor zij het meest huiveren. Het is de tijd van de geesten om ze kwaad aan te doen. Niemand waagt zich dan ook buiten. Maar ik ben anders. De nacht trekt mij aan, het geeft mij motivatie om het zonlicht te verdragen. Bovendien leven de meeste dieren 's nachts, dus voor de jacht zou het een groot voordeel zijn. Maar ik word niet begrepen. En ik zal ook nooit begrepen worden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Atarah
Ik had mijn speer stevig vast in mijn met modder bedekte handen. Het was het holst van de nacht en de rest van de stam sliep, mede ook om de geesten te vermijden... De geesten, soms wist ik niet of ik er wel in moest geloven, het klonk in mijn oren zo onlogisch, onrealistisch... Gewoon fout, maar mijn gedachten en ideeën wilde nooit iemand aanhoren, omdat ze anders waren dan de rest, zoals nu bijvoorbeeld, iedereen sliep maar ik was wakker, aan het jagen zelfs. De meeste dieren waren wakker als de zon onder was had ik gemerkt, dus was er geen betere tijd om voor eten te gaan jagen dan nu. Het was wel een stuk gevaarlijker, zeker ook omdat ik alleen was en vaak mislukte de jacht dan ook. Overdag mocht ik niet mee jagen met de mannen, want het hoorde niet, een vrouw had haar eigen taken, voor de kinderen zorgen, eetbare bessen verzamelen... Dat vond ik niets, en dat heb ik ook nooit iets gevonden. Het irriteerde me mateloos dat niemand ooit naar me wilde luisteren, naar mijn tactieken, mijn strategieën, het zou jagen zoveel makkelijker voor ze maken. Maar wie was ik om hen de les te lezen? Een vrouw, een kind nog maar, ik was niet wijs in de ogen van de anderen, ik was anders en raar. Vaak voelde ik me daarom ook onbegrepen, helaas was er niets dat ik eraan kon doen. Voor een moment kijk ik op naar de lucht, die bijna volledig inktzwart gekleurd was, het was een mooi, toch ook angstaanjagend gezicht. Even droomde ik weer weg, voordat ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten door een luide grom. Uit een reflex pakte ik mijn speer wat beter beet en keek recht in de ogen van een dier. Ik kon door de duisternis niet zien wat het was, maar ik wist dat ik geen kans had tegenover het beest, en dat het waarschijnlijk met meer was. Voorzichtig zette ik een paar stappen achteruit, hopend dat het dier me niet aan zou vallen. Ik hield me groot, zo groot mogelijk eigenlijk, in de hoop dat ik het zou intimideren en het bang zou worden. Toen ik een aantal meter achteruit was gelopen draaide ik me met een ruk om en begon te rennen, terug naar het kamp. Ik hoorde, tot mijn grote opluchting, geen geluid achter me, wat een goed teken was.
Na minstens een halfuur onderweg te zijn geweest kwam ik weer aan bij het kamp. Ik liep bijna geruisloos langs de gesloten tenten, hopend dat ik niemand wakker zal maken, want dat zit ik zwaar in de problemen. Ik schrok en zette een stap achteruit, waardoor ik bijna struikelde, toen ik een figuur zag staan, het silhouette van een mens, buiten zijn of haar tent.

Account verwijderd

schreef:
Dakarai
Ik werp nog een laatste blik op de sterrenhemel boven mij en draai me om. Het idee dat ik dadelijk, tot dat de zon opkomt, tussen de broeierige huiden moet liggen geeft mij geen opgetogen gevoel. Ik merk dat de grillige kou in mijn kledij begint te trekken en een rilling gaat door mijn lichaam. Naast mij zit een vogel, hij heeft pikzwarte veren en kijkt me geïnteresseerd aan, al weet ik niet of vogels emotie kunnen tonen. Om mijn lippen vormt zich een glimlach en ik maak zachte klikjes met mijn tong. De vogel houdt zijn hoofd schuin en beantwoordt mijn geluiden door een opgewekt riedeltje te fluiten. Op de een of andere manier voelt het alsof ik contact met hem maak, maar dat beeld ik me vast in.
Ik sluit mijn ogen om nog even te genieten van het koele, nachtelijke briesje dat mijn donkerbruine lokken laat golven. De zwijgzaamheid maakt het bloed dat door mijn aderen stroomt kalm.
Plotseling wordt de stilte bruut verstoord door het geritsel van bladeren. In een reflex open ik mijn ogen en kijk ik spiedend om me heen. Het idee dat iemand ontdekt dat ik me in het holst van de nacht buiten waag beangstigt me. Zo snel als mijn voeten me kunnen dragen sluip ik terug naar mijn slaaphut. Niemand mag weten dat ik mijn rust vind op het tijdstip van de geesten. Ze zullen denken dat ik één van hen ben. Ze zullen me genadeloos beraadslagen en me vervolgens verstoten, want hun angsten zijn groter dan de liefde voor hun familie. Ik moet mezelf stilhouden en verbergen.
Met een bonkend hart ben ik voor de opening van mijn hut gehurkt. Ik kijk nog een laatste keer achterom voordat ik weer moet verdwijnen in een rusteloze slaap. Mijn adem wordt mij ontnomen wanneer ik een vrouwelijke gestalte bespeur. Zodra ze merkt dat ik haar heb gezien verschuilt ze zich als één van de bevreesde nachtwezens achter een brede boomstam. Ik sta aan de grond vastgenageld en weet niet wat te doen. Het avontuur staart me in de ogen en ik kan mezelf niet tegenhouden om het aan te gaan. Zonder dat ik weet wat me te wachten staat, strek ik mijn benen en loop ik met trillende handen richting de boom.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Atarah
Ik wist dat dit een slecht idee was. Niemand gaat 's nachts zijn of haar tent uit, en ik breek natuurlijk de regels weer, en wat staat me te wachten? De dood? Ze zullen me waarschijnlijk uit de stam gooien, verstoten... Alleen had ik geen kans om te overleven, binnen een dag zou ik de maaltijd van een roofdier worden. Als ik de persoon zie bewegen weet ik dat ik in de problemen zit. Het is gedaan nu, daar gaat mijn laatste beetje hoop. In minder dan een seconde heb ik een brede boomstam gezien waarachter ik me kan verschuilen, wat ik ook snel doe. Angstig druk ik mijn rug tegen het hout aan en schuif dan omlaag, totdat ik op de grond zit, met mijn knieën opgetrokken tot bijna onder mijn kin, mijn armen heb ik eromheen geslagen, hopend dat de persoon denkt dat ik een geest of dergelijke ben en me gewoon met rust wil laten. Met grote ogen kijk ik opzij als ik voetstappen hoor. Langzaam pak ik mijn speer vast, die naast me op de grond lag, en sta ik weer op. Zo stil als ik kan en daardoor ook automatisch erg langzaam. Zal ik rennen, of lijk ik dan juist extra verdacht? Misschien kan ik het uitpraten met degene, of misschien is het wel helemaal geen mens. Betekent dit dan toch echt mijn einde?
Minuten lang, wat voor mij bijna uren lijkt te duren, sta ik doodstil tegen de boomstam aangedrukt, bijna te bang om adem te halen. Wat zal het me aan willen doen? Wil het me iets aandoen? Ben ik in levensgevaar of maak ik me druk om niets? Misschien zag ik gewoon een vogel, en dacht ik een mens te zien doordat ik moe ben, en andere schaduwen er rondom heen? Nee, dat zijn duidelijk voetstappen. Ik kan mijn hart voelen in mijn keel en dunne straaltjes zweet lopen over mijn voorhoofd. Kunnen geesten geluid creëren door te lopen? Zoveel vragen spoken door mijn hoofd en toch sta ik maar op het antwoord te wachten.

Account verwijderd

schreef:
Dakarai
Honderd maal vertel ik mezelf dat ik niet slim bezig ben. Duizend maal bedenk me ik dat ik nu nog terug kan lopen. Zonder dat ik me er bewust van ben opent mijn mond zich en vloeien er trillende woorden over mijn lippen. Ze hebben de gespannen luchtstreek doordrongen voordat ik er erger in heb. Vervolgens blijft het secondenlang dreigend stil. Bewegingloos sta ik recht tegenover de brede boomstam, waarvan ik de kleuren niet kan onderscheiden in het nachtdonker. Hij zal vermoedelijk donkerbruin zijn, met op enkele plekken groengeel korstmos. De stam voelt ruw en oneffen aan. Ik laat mijn handen langzaam over het koele hout glijden en bedenk me dat het vrouwelijk figuur dat zich hier verschuilt hetzelfde zal moeten ondergaan als ik zal moeten. Zij waagt zich eveneens buiten het kamp in het midden van de nacht. Misschien is ze een geest en zal dit mijn einde worden, maar die gok zal ik moeten wagen.
"Wie bevindt zich daar?" Ik probeer mijn angst niet te uiten, maar ik betwijfel of ik zelfverzekerd overkom. Er is niets anders te horen dan mijn eigen ademhaling en het geritsel van boombladeren die dansen op het tempo van de wind. Ik voel haar aanwezigheid, ik voel dat ik niet alleen ben. En ik ruik angst, niet wetend of het van mezelf of van haar afkomt. Voor de zekerheid probeer ik haar gerust te stellen, hopend dat ze me zal sparen zodra ze mijn identiteit te weten komt.
"Wees niet bang."
Ik verplaats mijn lichaam op het met bladeren bedekte oppervlak. Naast mijn voeten zit een meisje, geknield op de koude grond. Wanneer ze haar hoofd opheft kijk ik recht in twee bekende, helderblauwe ogen. Het maanlicht laat haar gezicht oplichten en ik glimlach. Atarah.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Atarah
Voorzichtig ga ik op mijn knieën zitten en houd mijn adem in. Nog nooit ben ik zo bang geweest. Boven me hoor ik het geritsel van de bladeren, terwijl de wind zachtjes door mijn haren blaast. De koude grond voelt onprettig tegen mijn onbedekte benen, en ik wil niets liever dan opstaan en terug naar mijn tent lopen, maar de angst houd me tegen. Een opgeluchte zucht klinkt uit mijn mond als ik een bekende stem hoor. Dakarai. Ergens wil ik hem tegenhouden, hij moet stil zijn voordat iemand hem hoort en ons hier buiten ontdekt. Voor zolang ik me kan herinneren heb ik weinig gepraat, niet omdat ik het nooit geleerd heb of dergelijke, natuurlijk kan ik het wel, het heeft me gewoon nooit iets goeds opgeleverd. Daarbij onderneem ik eerder actie dan dat ik eerst een heel verhaal vertel. Meestal zijn het een paar woorden, korte zinnen of een gezichtsuitdrukking. Ik schrik en val bijna om als ik hem naast me hoor en kijk geschrokken op. Langzaam kom ik weer overeind en leg mijn vinger voor mijn mond als teken dat hij stil moet zijn, vervolgens wijs ik naar een tent waar we nogal bij in de buurt staan. Voorzichtig en bijnageruisloos pak ik mijn speer weer op van de grond en glimlach dan even naar Dakarai.

Account verwijderd

schreef:
Dakarai
Tientallen vragen spoken door mijn hoofd. Waarom ligt Atarah niet gewoon in haar hut, zoals de rest van de stam? Ze weet dat er veel kan gebeuren in het duister van de nacht. Ze is notabene een vrouw.
Ik ben me pas bewust van mijn stem wanneer ik zie hoe Atarah haar vinger veelbetekenend tegen haar lippen legt, met als doel mij te laten zwijgen. Tegen mijn verwachting in oogt ze erg sterk, er is geen spoor van angst af te lezen in haar ogen. Ze lijkt te weten wat ze aan het doen is, terwijl ik het gevoel heb alsof ik me bevind in een vreemde droom. Misschien komt het door mijn gebrek aan nachtrust, maar ik heb het gevoel dat mijn hoofd de heldere gedachten niet meer toelaat. Ik ben in een diepblauwe zee van kronkels, zwemmend door het rif verdwaal ik in mezelf. Het is Atarah die me herinnert aan het feit dat ik me nog altijd in het bos grenzend aan ons kamp bevind, dat we eigenlijk in een nare droom verwikkeld zouden moeten zijn en morgenochtend voor het eerst onze ogen weer zouden moeten openen.
Nog een laatste maal kijk ik haar diep in de ogen, mezelf verwonderend over de schoonheid die zich in haar verschuilt. Die gedachte laat me vliegen, want ik weet niet of ik dat wel zou mogen denken. Vervolgens draai ik mijn lichaam een halfslag en loop ik geruisloos richting mijn hut. Niemand weet wat er vannacht is gebeurd. Ze zullen het ook niet te weten komen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Atarah
Voor een moment keek ik hem diep in zijn ogen en zag ik hem terug kijken, maar erg lang duurde het niet voordat hij weer weg droomde in zijn gedachten. Wat snel keek ik om me heen, om zeker te zijn dat niets of niemand ons zag buiten onze tent 's nachts, zeker niets samen. Ik was niet bang, maar wel bezorgd, het zou voor ons beiden niet goed aflopen als ze erachter kwamen. Eigenlijk zou ik naar mijn tent moeten, vooral nu ik het gevoel heb dat ze Dakarai hebben gehoord vanwege zijn stem, maar daarbij kan ik hem niet zomaar achterlaten, toch? Denkend kijk ik op naar het kleine stukje nachthemel dat te zien is door het bladerdak in het bos en glimlach zwak. Het is een mooi gezicht, en voor mij persoonlijk altijd rustgevend. Als hij nog steeds niet weg is gelopen slik ik een keer en kijk naar mijn tent, die ik vanaf hier al kan zien staan. Hij staat niet ver verwijderd van de tent van Dakarai, maar er staan er wel een paar tussenin. Langzaam zet ik een paar stappen achteruit, dichter naar het kamp toe, hopend dat hij mijn hints begrijpt, en volgens mij is dat wel het geval, want hij draait zich en loopt weg, na me nog een keer diep in mijn ogen te hebben gekeken. Ik merk dat mijn wangen lichtelijk rood kleuren, wat gelukkig amper te zien is in het donker, want ik weet wat mijn bewustzijn me probeert te vertellen. En al moet ik toegeven dat Dakarai een unieke schoonheid bezit, dan weet ik alsnog niet hoe hij over mij denkt, en of ik überhaupt wel zo over hem zou mogen denken. Met deze gedachten in mijn hoofd en mijn speer in mijn handen geklemd, loop ik zonder enig geluid te maken terug naar mijn tent.

Account verwijderd

schreef:
Dakarai
Met een bonkend hart lig ik onder de huid van een edelhert in mijn benauwde hut. Ik wil mijn slaap hervatten, maar mijn lichaam laat het niet toe. De laatste twee minuten blijven zich keer op keer herhalen in mijn hoofd. Nog steeds begrijp ik niet waarom Atarah zich buiten bevond. Ze is een apart meisje die altijd al vol met verrassingen zit, maar dit had ik absoluut niet zien aankomen.
Buiten hoor ik het geroep van een nachtuil, zijn geluid klinkt schel in de stille nacht. Ik hecht altijd al veel waarde aan de klanken die de dieren in het nachtleven maken. Ze laten mij fantaseren over een leven in het duister. Ze jagen de bosgeesten weg, al deelt niemand die gedachte met mij. De mensen uit mijn stam hebben angst voor de uilen die zich 's avonds ontfermen over hun prooi. Ze denken dat de geesten door hen worden aangemoedigd om ook een slachtoffer uit te kiezen. Maar zoals met vele andere dingen verschil ik van mening met hen.
Zonder dat ik het besef beland ik in een rusteloze slaap. Dezelfde beelden als altijd verschijnen voor mijn gezichtsveld. Ik graai weer in het niets. Ik bevind me in het niets. Ik ben niets. Tot ik opeens een gezicht zie ontstaan. Het is een vrouwelijk figuur die mijn naam uitspreekt alsof het een redding is. Ik wil haar aanraken, maar ze wordt steeds waziger. Ik weet wie het is. Ik herken haar aan haar ogen, aan de vorm van haar gezicht. Op het moment dat ze bijna compleet verdwenen is zegt ze nog iets. Met haar engelenstem vraagt ze mij of ik met haar meega. Ik weet niet hoe snel ik ja moet zeggen, maar mijn stembanden lijken doorgesneden. Enkel een gesmoorde kreet ontsnapt uit mijn keel. Dan wordt het weer zwart.

Als ik de volgende morgen gewekt wordt door het zonlicht, weet ik het niet meer. De droom is weggevaagd en ik kan me niet meer herinneren wie ik heb gezien. Ik voel dat het belangrijk was, maar haar naam is mij ontvlogen.
Op een tak, hoog in de boom, zie ik een nachtuil zitten. Hij laat zijn roep horen en vliegt dan weg. Ik heb het gevoel dat ik een dubbelleven lijdt, waarvan ik het ene deel volledig ben vergeten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Atarah
Denkend zit ik in mijn tent, bijna precies in het midden. Mijn speer heb ik voorzichtig aan de zijkant neergelegd, omdat ik er zuinig op ben en ik niet wil dat mensen er vanaf weten. In mijn hoofd spoken duizenden vragen rond, waarom was Dakarai nog buiten? Gaat hij mij verraden? Waarom sliep hij nog niet gewoon? Met een diepe zucht laat ik me achterover vallen en ik sluit mijn ogen even, meteen zie ik alles weer voor me, dus schieten mijn ogen weer open. Ik maak me zorgen, wat als iemand ons gezien heeft, of als hij het wel verteld? Opnieuw sluit ik mijn ogen en probeer me dit keer te focussen op het geluid dat de nachtuil maakt, voordat ik eindelijk wegval in een diepe slaap.

De volgende ochtend schrik ik wakker doordat ik mijn hoofd wat draaide en daardoor in het zonlicht kwam te liggen. Ik schiet overeind en kijk vluchtig om me heen, niets, natuurlijk niet, waar maak ik me druk om? Voor een moment denk ik terug aan de afgelopen nacht, maar kan me geen dromen meer herinneren, niet wetende of ik gedroomd heb en het vergeten ben of gewoon niet gedroomd heb, sta ik op. Even rek ik me uit en loop dan wat slaperig mijn tent uit. Een nieuwe dag, een nieuwe taak, waarschijnlijk mag ik weer bessen gaan zoeken of dergelijke. Ik zou er alles voor overhebben om een keer mee te mogen jagen, maar ik ben een vrouw en het is mijn taak niet. Een zucht rolt over mijn lippen bij de gedachte, en ik loop maar weer rustig verder.

Account verwijderd

schreef:
Dakarai
Als ik om me heen kijk zie ik dat meerderen door de zon zijn gewekt. Ze voeren hun dagelijkse handelingen uit en praten onderling met elkaar. Wanneer ik Mettah uit zijn hut zie komen loop ik rustig naar hem toe. Hij is een van mijn vele neven, maar hij is de enige waarmee ik het goed kan vinden. En hij met mij. We kunnen over allerlei dingen praten en hebben vaak dezelfde mening. Zodra hij me ziet geeft hij me een opgetogen glimlach. Zijn haren zitten warrig en zijn ogen slaan nog slaperig. Ik denk niet dat ik er veel beter uit zie.
"Het wordt een mooie dag," klinkt zijn stem verzekerd. Ik zie zijn ogen afdwalen naar de strakblauwe lucht boven ons en ik doe hetzelfde. Elke dag verwonder ik me opnieuw over zijn heldere kleur. Toch ben ik ervan overtuigd dat de nacht meer schoonheid in zich heeft.
Terwijl ik verdwaal in mijn gedachten zie ik opeens een vrouwelijke verschijning in mijn ooghoek. Als ik opkijk zie ik Atarah voor haar hut staan. Ik begrijp niet waarom, maar er komt een onheilspellend gevoel omhoog wanneer ik naar haar kijk. Als ze mijn blik opvangt kleuren haar wangen rood en wendt ze haar hoofd af. Ik ben bang dat ik hetzelfde doe, dus herpak ik het gesprek met Mettah.
"Je hebt gelijk. De lucht is strakblauw."
Ik zie Mettah van mij naar Atarah en terug kijken. Hij fronst zijn wenkbrauwen en vertelt mij dan dat hij zich gaat klaarmaken voor de jacht. Met tegenzin besluit ik hetzelfde te doen, terwijl Atarah de hele tijd door mijn hoofd blijft spoken. Ik kan het niet goed plaatsen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Atarah
Als ik mijn hoofd weer afwend van Dakarai's blik zucht ik even, ik had mezelf nog zo gezegd geen oogcontact te maken met hem vandaag en binnen seconden breek ik mijn eigen belofte alweer. Iets van binnen zegt me dat ik naar hem toe moet gaan, maar mijn verstand verteld me dat ik dat beter niet kan doen, dus loop ik de andere kant uit, naar een aantal vrouwen, die net weg begonnen te lopen naar een veld waar veel bessen groeien en dat was ook waar ik naartoe moest. Zo graag zou ik mee willen jagen, maar waarschijnlijk zal ik nooit een kan krijgen, aangezien ik een vrouw ben en mijn eigen taken heb, zoals nu, eetbare bessen verzamelen.
Als we bij het veld zijn aangekomen kijk ik even om me heen. Alle bessen zijn fel gekleurd en het ziet er mooi uit tussen het groen van de bladeren. Voor een moment kijk ik op naar de helderblauwe lucht en sta even stil bij de schoonheid. Het is zeker een prachtig gezicht, maar de nacht is toch meer de tijd van de dag dat ik me goed voel. Ondanks de schoonheid van het daglicht en de blauwe hemel blijf ik volhouden dat de nacht zoveel meer mogelijkheden bevat. Als ik weer opschrik uit mijn gedachten begin ik maar te zoeken naar eetbare bessen en vind na een tijdje een mooie struik. De blauwige bessen die eraan hangen heb ik eerder gegeten, dus ik weet dat ze eetbaar zijn. Ik begin ze te plukken en stop de bessen vervolgens in een rieten mand die ik had meegebracht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld