Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Hell is about to break loose

Anoniem
Popster

Juno schreef:
~Schrijftopic~

Naam: Alexandra "alex" McCallum
Afkomst: Schotland
Leeftijd: 11
Eigenschappen: naïef, moedig, stil en is erg wijs voor haar leeftijd
Geslacht: meisje
Leeftijd: 11
Bijzondere kracht: Kan vuur oproepen met haar handen en dat als wapen inzetten
Verjaardag: 25 april
Uiterlijk: foto komt nog ^^
Extra: ze had een tweelingbroer die is overleden, en is daar nog steeds verdrietig om

Naam: Alice Woodwest
Afkomst: Parijs
Leeftijd: 12
Eigenschappen: Slim, zelfstandig, talentvol, aardig
Geslacht: 🚺
Bijzondere kracht: Alice is de slimste persoon ter wereld. Ze weet letterlijk alles. Dit heeft
voordelen, maar ook nadelen. Bijvoorbeeld als ze té lang nadenkt over
iets dat ze al haar krachten verliest. (1 dag ligt de grens)
Verjaardag: 16 december
Uiterlijk: > Foto
Extra: Ze is kleurenblind, maar wil graag ooit eens kleur zien.

Naam: Elisabeth Maria Thuff
Afkomst: Londen/Engeland
Eigenschappen: Onnadenkend Nieuwsgierig Chaotisch
Leeftijd: 14
Geslacht: Meisje
Bijzondere kracht: Gedachten lezen.
Verjaardag: 17 Juli
Uiterlijk: (Komt nog)
Extra: Ze kan zelf bepalen wanneer ze iemands gedachten leest of niet. Ze heeft
alles altijd goed onder controle al kan ze wel snel met dingen in de war
raken. Je kan haar zien als een durfal, maar eigenlijk is ze gewoon
heel onnadenkend.

Naam: Darico Chevy Henri de la Porte
Afkomst: Frankrijk
Leeftijd: 15 jaar
Eigenschappen: Vriendelijk, zorgzaam, doet zich stoerder voor, behulpzaam, wil geen oorlog, nieuwsgierig
Geslacht: jongen
Leeftijd: 15
Bijzondere kracht: Bezit de kracht van ijs. Hij kan alles bevriezen, ijs oproepen en zorgen voor geweldige sneeuwgevechten.
Verjaardag: 29 november 2000
Uiterlijk: komt zo
Extra: Darico is al jaren opzoek naar zijn geboorterecht. Hij wil weten wie
zijn ouders zijn en waarom hij is afgestaan aan deze hel. Ook heeft hij
af en toe zijn krachten niet in de hand en bevriest per ongeluk dingen.
Daarom is hij ook bang voor zijn kracht. Bang om vermoord te worden. Hij
doet dan ook alsof alles de bedoeling is en als hij alleen is, laat hij
met opzet zijn krachten op hol slaan. Zo is de kans kleiner dat het
gebeurt bij anderen

Naam: Hanim Allison Parker
Afkomst:Maleisie
Leeftijd:16
Eigenschappen:Creatief, goed in zingen, is heel klein
Geslacht: meisje
Leeftijd:16
Bijzondere kracht: heeft de kracht om water te besturen
Verjaardag: 2 maart
Uiterlijk: staat erboven
Extra:wordt gepest en heeft depressie

Adrian Dimitri Ivashkov
Afkomst: Rusland
Leeftijd:17
Eigenschappen: creatief, snelle leerling, erg begripvol
Geslacht: jongen
Bijzondere kracht: ongekende snelheid waardoor hij ineens kan verdwijnen en totaal
ergens anders kan opduiken, ook heeft hij uitstekende vechttechnieken
Verjaardag: 12 december
Extra: heeft vaak last van woedeaanvallen en is roekeloos als het op gevechten
aankomt. Is erg in zichzelf gekeerd vanwege zijn verleden.
Uiterlijk:

Naam: Camille Strike
Afkomst: USA, Baltimore
Leeftijd: 18
Eigenschappen: Zelfstandig, berekenend, ernstig, tempramentvol, kil, geheimzinnig, gesloten, doorzettend, koppig, strijdlustig
Geslacht: Vrouwelijk
Bijzondere kracht: Camille kan letterlijk in rook opgaan. Ze verdwijnt waardoor ze een soort
onzichtbare geestvorm aanneemt. In deze vorm kan niemand haar zien of
aanraken, maar omgekeerd kan zij ook niemand aanraken. Wil ze iemand
aanvallen dan moet ze toch echt haar menselijk vorm weer aannemen. In
deze geestvorm kan ze ook het lichaam van een ander persoon overnemen.
Ook dit heeft zijn nadelen, hoe langer ze in iemands lichaam zit hoe
meer herinneringen ze van deze persoon doorkrijgt. Vaak weet ze daarna
niet meer welke herinneringen de hare zijn en welke die van de andere
persoon.
Verjaardag: 16 februari
Uiterlijk: foto
Extra: Ze draagt een ketting met een metalen plaatje met daarop haar naam, plaats
van afkomst en nog wat basis info. Ze houdt ook een lijst/ dagboek bij
waarin ze zoveel mogelijk over zichzelf opschrijft zodat ze kan nagaan
welke herinneringen de hare zijn en welke die van iemand anders.

Naam: Lee Hyun Woo ( Of gewoon 'Hyun')
Afkomst: Zuid- Korea
Leeftijd: 18
Eigenschappen: Moedig, sluw, stil, goed luisterend oor, kort lontje.
Geslacht: Jongen
Leeftijd: 18
Bijzondere kracht: Hij kan voor twee minuten in iemands lichaam, maar die twee
minuten kan zijn eigen lichaam niks, ook voelt hij de pijn die persoon
waarin hij zit voelt.
Verjaardag: 10 oktober
Uiterlijk: Foto komt nog.
Extra: Is op jonge leeftijd door zijn ouders mishandeld, hierdoor lijkt hij op
het begin nogal emotieloos. (Moeilijk uit te leggen omg)

Naam: Moana Mele Kalua
Afkomst: Hawaii
Leeftijd: 19
Eigenschappen: Erg relaxed, optimistisch, meestal wel vrolijk
Geslacht: Vrouw
Bijzondere kracht: Superhuman healing factor (Moeilijk uit te leggen, denk maar aan Deadpool)
Verjaardag: 12 februari
Uiterlijk: Foto ^
Extra: Ze is soms veel te onvoorzichtig omdat ze weet dat haar vrij weinig kan
overkomen, maar daarmee brengt ze soms wel anderen in gevaar

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Kan er iemand beginnen??

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian:

Een hard geluid galmde door de kamer. Meteen schrok hij wakker uit zijn dromen, die hem voor even lieten ontsnappen aan de realiteit. De echte wereld, die hij zo wanhopig achter zich wilde laten. Elke dag was voor Adrian een nieuwe hel. Althans, dat was hoe hij het hier zag in het instituut. Het leven was hier niets waard, dat zag hij zelfs nog in. Elke keer maar weer naar lessen over hoe je je moest verdedigen en je om moest gaan met je gaven. Al op zijn 10e was hij hier terechtgekomen, nadat hij weg was gehaald bij zijn ouders. Nu, 7 jaar later, haatte hij het er nog steeds net zo erg. Hij was ontvoerd van zijn thuis vanwege zijn gave. Dat was in elk geval hoe ze het hier zagen. Ze noemden het 'een gift van god' en er werd ze minstens een paar keer per dag verteld hoe gelukkig ze wel niet moesten zijn. Hoe vereerd ze zich moesten voelen dat juist zij over zulke krachten bezaten. Zelf zag hij het niet als een gave. Het was tenslotte de reden dat hij naar dit gesticht gebracht was. Nog steeds had hij enorm veel haat in zich zitten door die gebeurtenis. Zijn ouders, de mensen die voor hem zorgden en hij het meest vertrouwde van alle mensen hier op de aarde. Juist zij, die hem dit aangedaan hadden. Ooit gingen ze ervoor boeten, daar zou hij wel persoonlijk voor zorgen.
Hij draaide zich nog een keer om, te eigenwijs om al op te staan. En ergens ook hopende dat het geluid vanzelf op zou houden en hij gewoon weer verder kon slapen. Dat zat er echter niet in, tot zijn grote ergernis. Na een paar minuten het geluid aan zich voorbij te hebben laten gaan gaf hij het op. Zijn oren begonnen er pijn van te doen. Met zijn hand sloeg hij op de wekker, die na een paar flinke klappen eindelijk uit ging. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. De nacht was alweer voorbij. Nu stond hem een lange dag van saaie lessen te wachten. Langzaam kwam hij overeind en wreef kort in zijn ogen. Ergens zat hij te twijfelen of hij niet gewoon in zijn kamer zou blijven. Zichzelf hier opsluiten en de hele dag doorslapen klonk zo slecht nog niet. Het was niet dat iemand het zal merken dat hij weg was. De meesten hier hadden hem waarschijnlijk nog niet eens opgemerkt. Toch zette hij dat plan, net als de vele anderen die voortdurend door zijn hoofd gingen, weer uit zijn hoofd. Hij had geen zin in nog een preek over wat hij wel en niet mocht doen. Hij stond op van zijn bed en kleedde zich snel om. Zijn gave kwam zo nu en dan wel erg van pas, hoe erg hij het ook haatte om dat te zeggen. Nog steeds zag hij het als een verdoemenis maar hij kon niet ontkennen dat het wel echt in zijn voordeel werkte op dit soort momenten. Terwijl hij zijn snelheid gebruikte vloog hij door zijn kamer. Binnen een paar seconden was hij al helemaal klaar, zijn rugzak ingepakt en al. Ondanks dat het hem weinig boeide of hij te laat zou komen of niet, deed Adrian altijd wel erg zijn best om op tijd te zijn. Hij wist helaas uit eigen ervaringen dat je hier niets moest flikken. Daar stonden flinke straffen op, die hij het liefst wilde vermijden. Hij slingerde de rugzak over zijn rug en snelde dan naar beneden.

Sorry ik faal echt in beginnen haha

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Alexandra

Met een ruk schiet ik overeind in mijn bed. Mijn kussen is helemaal nat, net zoals mijn gezicht. Ik gooi de deken van mij af en leg mijn hoofd in mijn handen. 'Het was maar een nachtmerrie,' fluister ik deels tegen mijzelf, en deels tegen mijn knuffel. Ik sluit mijn ogen even om de tranen tegen te houden, die zich allang hebben gevormd. Een tijdje blijf ik zo zitten, totdat mijn wekker afgaat. Ik doe hem snel uit en kijk weer om mij heen. Al een jaar lang is dit mijn nieuwe huis. Dit instituut. Mijn ouders hebben mij gewoon weggegeven aan een onbekende mensen die mij willen trainen. Ik werp een blik op mijn handen, die ook helemaal bezweet zijn. Het is onvoorstelbaar, en ook eng, dat er uit deze twee handpalmen vuur kan komen. Op mijn negende heb ik de kamer van mijn tweelingbroer in brand gestoken toen we aan het spelen waren. Binnen een paar tellen was driekwart van de kamer gevuld met vuur een rook. Mijn ouders konden mij nog net op tijd weghalen uit de kamer, maar mijn broer niet. Ik heb mijn tweelingbroer gedood, en de pijn voel ik nog iedere dag. Ik ben een moordenaar, en mijn ouders hebben mij gesust met steeds hetzelfde verhaaltje. "Je kan er niks aan doen, schat, het was een ongeluk. Je moet gewoon leren omgaan met je gave.". Er loopt een rilling over mijn rug als ik die zin in mijn hoofd herhaal. Het was geen ongeluk. Mijn gave heeft mijn broer gedood. Ik doe wat strengen haar die aan mijn gezicht plakken naar achteren. Hier word ik juist getraind om mijn gave te gebruiken. Ik doe het met ontzettend veel tegenzin, soms doe ik het ook gewoon niet, maar het moet. Ze zeggen hier dat het verstandig is als ik mijn gave onder controle kan hebben.
Ik kijk weer op mijn wekker en zie dat er een half uur voorbij is. Heb ik hier dan zolang over zitten peinzen? Ik spring mijn bed uit en kleed mij gauw aan. Ik zet mijn wekker altijd een kwartiertje eerder, voor het geval ik mij zou verslapen of iets dergelijks. Ik trek mijn schoenen aan en vang vanuit mijn ooghoeken en glimp op van mijzelf in de spiegel. Ik draai me helemaal om, zodat ik mijzelf kan zien. Sinds ik hier ben, zie ik er vermoeider uit dan eerst. Ze zeiden hier dat het oké was, maar ik vind van niet. Ik pak mijn haarborstel en borstel flink door mijn haren heen. Ik doe gauw een staart in mijn haren en pak mijn rugzak in. Wanneer ik helemaal klaar ben, loop ik gauw de trap af en loop ik richting de eetzaal.

Sorry, mijn beginstukjes falen altijd. xD

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Elisabeth

Ik open mijn ogen en kijk naar de heldere blauwe lucht. "Waar ben ik?" mompel ik. Dan herinner ik het me weer. Gister avond ben ik het gebouw uit geslopen. Ik kon er niet meer tegen. Slapen in een kamer die net zo goed een gevangeniscel kon zijn, klein en benauwt. Op het gebouw verlaten stond de grootste straf die je hier kon krijgen, maar toch had ik het gedaan. Ik had er van te voren niet over nagedacht, maar heb ik er spijt van? Ik had een wandeling gemaakt. Het gebouw staat op een groot eiland heb ik ontdekt. Als je het gebouw uit gaat sta je op het hoogste punt van het eiland en heb je geweldig uitzicht. Ik ben naar het strand gelopen en heb daar naar de sterren gekeken. Toen ben ik waarschijnlijk in slaap gevallen.
De zon staat nog niet zo hoog aan de hemel. Sterker nog, hij is net op. Gelukkig heb ik me niet verslapen. Ik duw mezelf overeind en rek me uit. Ik ben een ochtendmens, dus dat het vroeg is maakt me niks uit. Mijn kleding is bedekt met een laagje zand. Ik sta op en schud het van me af. Achter me staat het grote stalen gebouw waar wij elke dag 12 uur les hebben of beter trainingen. Het is zwaar, maar het moet. Er word gezegd dat het beter is, maar daar geloof ik niks van. Iedereen heeft hier een gave en die moeten we goed onder controle houden, maar hoe weten mensen dat ik gedachten kan lezen? Ik heb het nog nooit verteld. Ik kijk naar de golven. Het zijn net mijn gedachten, mijn geweten. Onvoorspelbaar en onregelmatig. Ik weet niet wat er met mij is, maar ik ben anders dan iedereen hier. Soms voel ik me alleen. Ik probeer wel vrienden te maken alleen mensen vertrouwen mij niet. Ik weet natuurlijk al hun geheimen. Ik kan ze raken waar het het meest pijn doet. Niet dat ik dat doe, maar toch. Ik loop terug naar het gebouw. Eerst langzaam, dan steeds sneller. Ik duw de deur open waarmee je naar binnen kan. Dat het zo makkelijk ging wist ik niet. Ik sluit mijn ogen en loop op mijn gevoel naar mijn kamer. Daar aangekomen kijk ik in de spiegel. Mijn haar zit vol met zand. Snel duik ik onder de douche en spoel het weg. Na de douche voel ik me fris, maar merk ik wel op dat ik toch nog te laat kom voor de eerste training: Verweer. Voor verweer zijn geen spullen nodig. Dus mijn tas haal ik later wel op. Ik trek een sprintje naar de grote zaal waar verweer gegeven wordt. De zaal is een beetje angstaanjagend. Er staan robots in die je aanvallen en je ook echt pijn kunnen doen. Wij moeten dan met onze krachten ze uitschakelen. Dit is voor mij 1 van de lastigste lessen. Robots denken niet dus ik weet ook hun zwakke plekken niet. Vechten doe ik liever niet. Ik haat het om mensen pijn te doen, ook al hebben ze zo veel verkeerd gedaan. Waarom heb ik niet de kracht van Alex? Het is voor haar een stuk makkelijker om iemand uit te schakelen. Ik weet dat ze het moeilijk heeft met haar krachten. Wat haar betreft had ze het liever niet gehad. Dat is voor mij heel anders. Ik kan mijn kracht voor goede dingen inzetten. Als ik hier niet heen had gehoeven was ik psychologie gaan studeren. Mensen vertellen meestal niet alles wat ze voelen, maar denken het wel. Ik kan hun dus helpen. Ik ben de oplossing voor problemen. Mensen wantrouwen mij om mijn kracht. Waarom? Ik ben een goed mens. Wijs, maar soms wat chaotisch. Ik weet nog steeds niet wat het doel is van deze school en ik weet nog steeds niet waar al die kinderen van 18 gebleven zijn. Een paar maanden geleden waren ze spoorloos. Melanie, Edward, Joey.... Allemaal weg. Allemaal van de aardbodem verdwenen. Ik schrik op uit mijn gedachten. We gaan beginnen met de les. "Elisabeth, jij mag beginnen." hoor ik. Ik bijt op mijn lip, sta op en maak me klaar voor een gevecht met een, robot...

____________________________________________________________________

Mijn begin faalt ook echt XD

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille had haar tiende verjaardag totaal anders voorgesteld. Haar moeder en zij hadden het niet breed, absoluut niet. Ze woonden in een krottig appartement, waar ze als ze niet snel de achterstallige huur betaalden uit zouden worden gezet. Ze had al wel eerder in een kraakpand of op straat geslapen, zolang haar mama erbij was geweest vond Camille het niet erg. Sinds ze haar gave had ontdekt ging het ook iets beter met hun gezinnetje. Tijdens het winkelen nam Camille even het lichaam van de kassierster over zodat ze niets hoefden te betalen. Het was stelen en haar moeder vertelde altijd dat wanneer ze het geld hadden ze alles zouden terugbetalen. Op haar tiende verjaardag was er zelfs taart geweest, een taart die Camille nooit zou proeven, want net toen ze het enkele kaarsje wou uitblazen kwam een groep gewapende mannen en vrouwen in uniform binnengevallen. Ze namen Camille met geweld vast, maar zij liet zichzelf verdwenen. Even wisten hun belagers niet wat ze moesten doen, maar toen richtten ze hun pistolen op haar moeder en gaven Camille een keuze. Ofwel ging ze met hen mee, ofwel ging haar moeder eraan. Ze kon niet anders dan zich overgeven en werd mee naar de school gevoerd, waar ze nu al tien jaar woonde. Het had ook zijn voordelen. Ze kreeg dagelijkse maaltijden, had een dak boven haar hoofd, haar moeder hoefde zich financieel geen zorgen meer om haar te maken. Maar nu ze achttien was zouden haar dagen hier weldra geteld zijn. De leerkrachten zeiden altijd dat vanaf hun achttien jaar de leerlingen naar een andere school werden overgezet. Camille geloofde hier niets van. Het voordeel van kunnen verdwijnen was dat je plaatsen kon betreden die anders verboden waren, gesprekken kon afluisteren die niet voor je oren waren bedoeld. Ze wist dat ze moest zien te ontsnappen nog voor ze 'te oud' werd geacht om van nut te zijn.
Ze begon de ochtend met het doornemen van haar papieren. Haar naam, leeftijd, geschiedenis, alles stond er op genoteerd. Ze verstopte ze in een gat achter een losse baksteen. De school was een oud gebouw, er waren verschillende gaten, geheime gangen en holtes waar je heen kon wanneer je iets kwijt wou dat tegen de regels was, en er waren een heleboel dingen tegen de regels. Na zich te hebben gedoucht en te hebben ontbeten ging ze naar de verweer les. Lessen waar hun gaven werden getraind gebeurden vaker in groepen met gemengde leeftijden. Elisabeth kreeg de eer om als eerste te beginnen. Camille wist dat ze gedachten kon lezen. Ze hield altijd al iedereen in de gaten, ze wou liefst zoveel mogelijk over hen weten, want kennis is een machtig wapen. Dat Elisabeth ook haar gedachten kon lezen stond haar absoluut niet aan. Camille hield haar geheimen liever voor zich.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Alexandra

Stilletjes staar ik naar mijn eten. Veel trek heb ik eerlijk gezegd niet, maar ik weet dat ik niet met een lege maag kan trainen. Ik haal een papiertje uit mijn tas, waar ik al mijn lessen voor de hele week heb opgeschreven een tijdje geleden. Ik begin in de sportschool. Ik zucht een keer diep en leun met mijn hoofd tegen mijn vuisten aan. Ik vind het altijd verschrikkelijk om dat in de ochtend te hebben. Je wordt namelijk tot het uiterste getraind als het op conditie en kracht aankomt. Gelukkig krijg ik hulp erbij, want in mijn eentje zal het mij nooit lukken om zo sterk te worden. Ik neem een slok uit mijn beker en kijk vervolgens de zaal rond. Het is een grote ruimte die wordt verlicht door tl-buizen. Hier en daar staan er wat tafels in groepjes bij elkaar, net zoals een kantine op school. Ik zit meestal alleen te eten, omdat ik gewoon niet goed ben in vrienden maken hier. Ik ben ontzettend stil en als het erop aankomt ook best verlegen. Toen mijn tweelingbroer er nog was, was ik heel anders. Ik was heel vrolijk en heel druk. Ik was ook altijd met een groepje vriendinnen aan het spelen buiten. Nu is het echt anders, merk ik. Er rolt een traan over mijn wang, die ik gauw wegveeg. Ik mag dan wel jong zijn, maar ik wil niet als de zwakste overkomen hier. De enige die waarschijnlijk echt weet hoe ik mij van binnen voel, is Elisabeth. Ze kan gedachte lezen, en heeft die van mij waarschijnlijk al helemaal doorzocht. Ik voel dat er nog meer tranen over mijn wangen rollen, en doe nu ook geen moeite meer om het te stoppen. Ik eet gauw mijn eten op en pak mijn rugtas, die ik over mijn schouder slinger.
'Goedemorgen, Alexandra,' zegt Kevin, een jongen van 16 jaar die altijd vrijwillig helpt bij de fitness. 'Hey Kevin,' zeg ik zacht. Ik haal mijn neus op en loop wat dichter naar hem toe. 'Gaat alles goed?' Vraagt hij als ik wat stilletjes voor mij uitstaar. Ik knik als antwoord en gooi mijn tas neer. 'Goed, zullen we beginnen?' Vraag ik snel, zodat hij niet meer kan doorvragen. 'Sure,' mompelt hij. We lopen een trappetje op en komen op een platform, waar onder andere boksballen hangen. In deze ruimte gaat het er voornamelijk om hoe je fysiek bent, en niet hoe je krachten zijn. Eerlijk gezegd vind ik dit dan wel beter, omdat ik gewoon niet graag mijn krachten gebruik. We pakken een matje erbij en beginnen met wat sit ups. Kevin heeft een enorme conditie, omdat hij dit altijd veel langer dan ik volhoud.
Na de warming up, die best lang duurde, pak ik een paar bokshandschoenen en trek ik ze aan. 'Goed Alex, je weet wat je moet doen,' zegt Kevin. Ik knik bevestigend en kijk naar de grote, zware boksbal voor mij. Hij is ongeveer net zo groot mijn romp en hoofd bij elkaar. Ik sla er één keer tegenaan, maar krijg er weinig beweging in. Ik bijt op mijn lip en kijk naar Kevin, die zwak naar mij glimlacht. 'Je kan het wel, Alex, dat weet je,' zegt hij voorzichtig. Ik haal diep adem door mijn neus en sla dit keer een aantal keer wat harder tegen de boksbal. Als ik merk dat het geen zin heeft, stop ik abrupt. Ik kan het niet. Ik ben veel te zwak en te klein voor die bal. 'Kom op, Alex, ga door, je kan het wel,' moedigt hij me aan. 'Nee, ik kan het niet!' Zeg ik gefrustreerd. 'Ik kan niks, Kevin! Ik kan niet eens mijn gave onder controle houden, of vrienden maken hier,' zeg ik nu half snikkend. Ik veeg wat onhandig mijn tranen weg en staar boos naar de grond. Waarom blijft hij nou zeggen dat ik het kan? Ik kan het níét, punt. 'Gebruik je woede,' zegt hij wat zachter. Ik kijk Kevin verward aan. 'Ja, gebruik je woede en zet het om in kracht.' Langzaam draai ik mij weer om naar de bal. Ik tril helemaal, wat deels komt van het boze gevoel dat ik nu heb. Ik haal diep adem en haal in één keer uit naar de bal. Dan sla ik er nog een aantal keer tegenaan, totdat ik daadwerkelijk zie dat hij in beweging komt. Ik kijk met grote ogen van mijn handen naar de boksbal, en dan naar Kevin, die met een grote glimlach naar mij kijkt. 'Ik zei het je toch,' lacht hij. Ik kijk hem wat onzeker aan als hij dat zegt. Deed ik het nou eindelijk goed?

Sorry als ik teveel reageer op dit orpg, hahaha. ;p

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Elisabeth

De grote stalen robot komt met een grote vaart op me af rijden. Ik zet me schrap, maar ik weet dat ik het niet kan. Vlak voor de robot mij raakt sla ik een gil van angst. De robot geeft me een klap en dan nog 1 en nog 1. Ik schreeuw van de pijn. "Laat hem stoppen! Alsjeblieft!" De robot geeft een laatste klap en ik val op de grond. Mijn lichaam zit vol blauwe plekken en mijn neus bloed, maar ik houd me sterk. Ik sta op en kijk naar de trainer. Ik ben bijna net zo groot als hem. "Waarom laat u ons dit doen? Dit werkt toch niet? Ik kan hier niks tegen doen! Ik vecht niet! Je weet best dat ik dit niet wil! Je kiest altijd mij om me te treiteren!" zeg ik boos en aanvallend. "Je moet eens leren je kracht te gebruiken." zegt de trainer rustig. "Je weet best wat mijn kracht is en dat ik hem niet voor slechte dingen wil gebruiken! Bovendien heeft een robot geen gedachten! Dus ik kan mijn kracht hier niet op gebruiken!" zeg ik bedreigend. "Ga jij je maar melden bij de directeur." wordt op mij geantwoord. Gelijk is het helemaal stil. Niemand heeft de directeur ooit gezien. Ga ik de eerste zijn? Er gaan geruchten dat het een mensetend monster is. Ben ik er straks niet meer? Dat kan toch niet? Iedereen weet dan wat hier aan de hand is. Niet dat het zeker is dat er iets aan de hand is, maar zo'n gevoel heeft iedereen wel. Stiekem ben ik zo nieuwsgierig wie de directeur is, maar ik moet voor dit keer mijn nieuwsgierigheid onderdrukken. "Weet je wat? Ik loop wel mee!" zegt de trainer boos. Mijn ogen worden groot en ik bijt op mijn lip. Nee! Is dit echt waar? "En wij?" vraagt Camille. "Jullie hebben uitval!" roept de trainer nog even snel voor hij de deur uit stapt. Ik loop maar achter hem aan. Wat moet ik anders? Is dit de laatste keer dat ik iedereen zie? Ik kijk ze met grote ogen aan. Wat ik ermee bedoel? Geen idee, maar misschien helpt het ze.

_________________________________________________

Sorry dat het zo kort is, maar ik weet precies wat ik hierna wil typen. Alleen zit er daar best een stuk tussen, dus moet er eerst even iemand anders. Trouwens ook sorry dat ik iets kleins voor Camille schreef ♥

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Alexandra

Ik trek zuchtend de bokshandschoenen uit. 'Hé, goed gedaan, Alex,' zegt Kevin met een oprechte glimlach. Ik knik met een zwak glimlachje en gooi de handschoenen in de hoek. 'Het was echt niets,' mompel ik. Ik ga op de rand van het platform zitten en laat mijn benen wat over de rand bungelen. 'Er zit je iets dwars, Alex, ik merk het aan je,' zegt Kevin na een tijdje. Ik kijk hem aan en haal mijn schouders op. 'Ach, er zit mij wel vaker iets dwars.' Hij kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. 'Kunnen we alsjeblieft door?' Vraag ik zuchtend. 'Eh, natuurlijk,' zegt hij zacht. 'Alex, wat ik nu gaan doen, is iets dat ik niet vaak met mensen van jouw leeftijd doe,' zegt hij langzaam;. 'Ik ga wat met je emoties spelen.' Ik frons mijn wenkbrauwen even. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik verward. 'Ik ga je eerst wat emotioneel maken, en dan laat ik je vechten,' zegt hij. Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Pardon? Waarom ga je dit doen?' Vraag ik aan hem. 'Omdat dit in misschien wel eens zal voorkomen in een gevecht. Je kan altijd met je zwaktes worden geconfronteerd.' Mijn zwaktes. 'Je hoeft het niet te do-' 'Doe het, Kevin,' zeg ik resoluut. 'Oké.' Hij knikt even en kijkt mij doordringend aan. Ik sla mijn armen over elkaar en knik naar hem, als teken dat hij kan beginnen. 'Jace, je tweelingbroer...' Begint hij. Ik hap even naar adem als hij over hem begint, maar probeer kalm te blijven. 'Het was inderdaad jouw schuld,' vervolgt hij wat zachter. 'Je had hem kunnen redden, Alex. Je had hem mee kunnen trekken en-' 'Houd maar op,' fluister ik. Het lijkt wel of hij mij negeert. 'Net zoals de brand op je basisschool. Je werd boos omdat iemand op je tekening had gekrast, en daardoor zette je alles in de brand.' Ik slik een brok in mijn keel weg en kijk naar mijn handen. 'Het is allemaal jouw schuld. Al die gewonden en alle schade die je had aangericht toen. Maar je broer... Je bent een moordenaar, Alex, een moordenaar.' De tranen stromen over mijn wangen. 'Dat ben ik niet,' sis ik boos. 'Oh echt wel. Je ouders hebben jou gered, en waarom? Jíj bent de slechterik in jouw familie. jouw broer daarentegen-' 'Stop!' Schreeuw ik. Kevin komt langzaam overeind, en ik ook. Ik bal mijn handen tot vuisten en kijk hem woedend aan. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen, maar dat boeit mij allang niets meer. 'Je bent niets waard, helemaal nie-' voordat hij zijn zin kan afmaken, storm ik op hem af. Ik haal naar hem uit, maar hij ontwijkt mij gemakkelijk. 'Is dat alles?' Lacht hij. 'Nee! En ik ben géén moordenaar!' Schreeuw ik naar hem. Ik trap hem tegen zijn scheen aan, en merk dat ik in staat ben om hem kapot te maken nu. Wanneer ik weer naar hem uithaal, ontstaat er vuur op mijn handen. Ik schrik er zodanig van, dat ik abrupt tot stilstand kom. 'Nee, niet weer,' fluister ik. 'Kevin,' zeg ik schor, waarna hij gelijk op mij afkomt gelopen. Hij slaat zijn armen om mij heen en probeert me te sussen. 'Het spijt me Alex, ik had dit niet moeten doen bij jou,' zegt hij. Ik wapper wat met mijn handen, en na een paar tellen gaat het vuur weg. Ik val op mijn knieën en zet mijn handen gefrustreerd in mijn haren. 'Alex, het spijt me, het spijt me echt,' zegt hij geschrokken. Hij knielt naast mij neer en slaat zijn armen om mij heen. 'H-het is al goed,' fluister ik schor. 'Pijn maakt je alleen maar sterker, dat zeg je toch altijd?' Er ontstaat een zwakke glimlach op zijn gezicht. 'Je bent ook zo'n schat,' zegt hij zacht, waarna hij een kus op mijn haren drukt. Ik glimlach door mijn tranen heen als hij dat zegt. Ik ben helemaal kapot nu, en het idee dat ik nog een hele dag te gaan heb, maakt mij er niet vrolijker op.

Is niet erg hoor! Ik heb even een heel vaag stukje getypt, dus eh, go ahead! ^^

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian

Zo te zien was hij nog net op tijd voor de les, want zodra hij bij de trainingszalen aankwam rende hij tegen het chagrijnige gezicht van de hoofdtrainer. De bel klonk een aantal momenten later, wat zijn vermoeden bevestigde. Misschien had hij dan toch nog een beetje geluk vandaag. Hij remde wat af en liep met een bespottend lachje langs hem heen. Gewoon om hem een beetje te treiteren. Die man had al sinds dag één een hekel aan hem gehad. Waardoor het kwam wist hij eigenlijk niet. Hij dacht er verder ook niet bij na, wat die man van hem vond boeide hem niets. Hij vond het hier maar niets en hij ging de moeite ook niet doen om het ook maar te laten lijken dat hij het hier naar zijn zin had. In zijn hoofd had hij al miljoenen ontsnappingsplannen zitten, wachtende op een goede kans om hier weg te gaan. Natuurlijk wist hij wel hoe het er hier aan toe ging. Vele mensen die hij hier rond het instituut zag lopen, verdwenen uit het niets. En allemaal hadden ze één ding gemeen: hun leeftijd. Allemaal waren ze 18 geworden en niet veel later spoorloos verdwenen. Niemand had ooit nog wat van ze gehoord, iets wat Adrian toch wel wat meer liet nadenken over wat hier nou echt de bedoeling was. Wat waren deze mensen echt met ze van plan? Lang had hij niet om erover na te denken, hij was tenslotte al 17. Nog iets meer dan een half jaar, dan zal hij er zelf achter moeten komen wat er hier allemaal aan de hand was. Één ding wist hij zeker; hij was niet van plan om hier te blijven tot die tijd.
Hij liep naar de hoek van de zaal en staarde een beetje voor zich uit. Hij hield er niet van om aandacht te trekken. In het midden van de zaal werd je goed in de gaten gehouden door de trainer en had je de meeste kans om uitgekozen te worden om iets voor te doen. Dat was het laatste waar hij nu zin in had. Een van de meisjes was verteld om te beginnen. Adrian besteedde er verder weinig aandacht aan en keek enkel naar de grond. Het interesseerde hem helemaal niets wat er hier allemaal gebeurde. Hij wilde dat de dag zo snel mogelijk voorbij was.
Een mannenstem liet hem weer opschrikken uit zijn gedachten. "Ivashkov, die robot is voor jou" Hij draaide zijn hoofd iets om en keek in het gezicht van de trainer. Nog steeds was die chagrijnige blik niet van zijn gezicht. Zijn ogen keken hem streng aan en hielden hem goed in de gaten. Ergens deed deze man hem denken aan een havik. Hij had diezelfde ogen met een boze en tegelijkertijd kille blik. Een vreselijke man vond hij hem. Adrian rolde met zijn ogen, wetende dat hij toch niets tegen hem in kon brengen, en richtte zich dan op de robot die op volle snelheid op hem afkwam. Dit zou nog eens wat worden. Hij balde zijn handen tot vuisten en ademde diep in. De woede in hem kwam langzaam weer omhoog borrelen. Hij voelde de adrenaline door zijn lichaam pompen, ineens uit het niets. De geluiden om hem heen vervaagden, waardoor hij zich niet meer bewust was van zijn omgeving. Zijn blik kwam enkel gericht op het wezen dat steeds dichterbij kwam. Hij wachtte nog een paar seconden op het goede moment. Dan zette hij zijn snelheid in en verscheen achter de robot, die niets door leek te hebben. Hij had het voordeel van een verrassingsaanval die het duidelijk niet zag aankomen. Zonder te aarzelen haalde hij flink uit naar het hoofd van de robot. Daarna volgde een keiharde trap en nog een paar klappen. Aan de pijn binnen in hem dacht hij niet. Eerst dit afhandelen, daarna zag hij wel verder. Hij moest gewoon even doorbijten.
Niet veel klappen later lag de robot dan eindelijk op de grond. Hij gromde even en keek achterom. "Nu tevreden?" Siste hij woedend. Waar deze woede ineens vandaan kwam was voor hem een raadsel dat haast niet op te lossen viel. Vaak had hij er last van en wist hij niet hoe hij het kon stoppen. Het leek een andere kant in hem te zijn die tevoorschijn kwam. Een heel ander persoon, dat diep in hem verscholen zat. Hij probeerde zich nog in te houden en drukte zijn nagels in zijn handpalmen. De pijn zal hem een beetje afleiden en hopelijk kalmeren, voordat het nog erger werd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille keek toe hoe de robot Elisabeth keer voor keer sloeg. Ze kwam niet tussenbeide, dat deed niemand, haar gezichtsuitdrukking was emotieloos. Als je ging helpen dan viel je op, als er iets was wat je op deze niet wou dan was het wel opvallen. Camille had haar hele leven in de schaduw doorgebracht, verborgen voor gevaar. Het was een eigenschap die hier handig van pas kwam. Ze vond het enorm erg wat er met het kleine meisje gebeurde. Het liefst zou ze die trainer er eens goed van langs geven, maar ze deed niets. Als kers op de taart mocht Elisabeth ook nog een bezoekje aan de directeur brengen. Niemand wist of die man wel echt bestond en of het zelfs een man was. Er gingen de vreemdste geruchten over het hoofd van deze school. Camille was wel eens in zijn kantoor geweest, maar daar was hij meestal niet aanwezig. Hij had wel betere dingen te doen dan op een bende kinderen letten. Een keer in haar leven had ze hem gezien en ze wilde het liever bij één keer houden. Toch kon ze het niet laten Elisabeth en de trainer achterna te gaan. Ze wachtte tot ze verder waren gewandeld en zocht naar een veilig plekje in de gang om te verdwijnen. Er hingen overal camera's, maar na tien jaar kende ze het patroon perfect. Ze was wel eens in de beveiligingsruimte geweest en wist dat de mannen die alles in de gaten moesten houden onmogelijk alle beelden tegelijk konden bekijken. Zelfs als ze werd gefilmd zou de kans klein zijn dat ze werd gespot, maar Camille nam liever het zekere voor het onzekere. Ze hield de camera in de gaten en telde in haar hoofd de seconden. Bij acht draaide hij de andere kant op en liet zij zichzelf verdwijnen. Ze zweefde door muren heen zodat ze Elisabeth en de begeleider weldra had ingehaald. Hoewel ze niet zichtbaar was bleef, hield ze toch haar afstand. Normaal was het ook onmogelijk om in deze gedaante haar gedachten te lezen, aangezien ze eigenlijk niet bestond, maar ze wou niets riskeren.
__________
Ik vind het absoluut geen probleem als je iets van mijn karakter in je stukje zet, maar zou je me daar liefst over willen mailen in het vervolg, dan stuur ik gewoon terug hoe Camille zou reageren c;

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Elisabeth

Dat de directeur er ook daadwerkelijk was, verbaasde me. Camille is al vaker in zijn kantoor geweest, maar nooit was hij er. Volgens mij houdt ze wel iets achter. Iets war ze niet aan denkt, dus waar ik ook niet achter zou kunnen komen. Heeft ze hem al eens gezien? Ik schud de gedachte weg uit mijn hoofd en klop op de deur van de directeur. Een zware stem en duidelijk mannelijke stem roept: "Binnen!" Ik duw de deur beetje bij beetje open, bang voor wat ik ga zien.
_______________________________________________________________________________________________

Om het spannend te houden ga ik niet vertellen wat er binnen is gezegd, gebeurd en hoe de directeur eruit ziet. Daar komen jullie in de loop van het verhaal wel achter. Of ga me maar ondervragen

_______________________________________________________________________________________________

Voetje voor voetje schuifel ik het kantoor van de directeur uit. Niemand gaat me geloven als ik zeg wat ik net gezien heb. Ik ga het ze ook niet vertellen. Het zou hun een eeuwig trauma bezorgen. Dat wij bij hem op school zitten. Ik blijf naar de directeur kijken. Ik kan hem niet de rug toekeren, het mag niet. Ik sluit de deuren ik kan eindelijk weer ademen. Ik sla een zucht van verlichting. Dat ik hier ooit nog levend ben uitgekomen. Het is een wonder. Zo snel mogelijk loop ik naar mijn kamer. Alle blikken van nieuwsgierige leerlingen ontwijkend. Ik ben bang, bang om hier op school te zitten. Het is niet goed, wat we doen is niet goed. Ik moet hier weg. Het liefst vandaag nog, maar het kan niet. Het ergste is nog dat ik zijn gedachte niet kon lezen, maar wel die van zijn personeel. Ik moet Camille gaan waarschuwen, voor het te laat is. Het liefst zou ik nu naar mijn kamer gaan en mijn angst op de vrije loop laten, maar er is iets belangrijkers te doen. Mijn gedachten worden onderbroken door de bel. Ik moet nu weer gewoon naar de les. Wat hebben we? Ik graai in mijn zakken. het briefje is weg. Gelukkig zie ik wat mensen lopen die vandaag hetzelfde rooster als mij hebben. Ik volg ze, en door mijn angst lees ik ook hun gedachten.Zij zijn duidelijk niet bang. Ze hebben zelfs zin in de volgende les. Welke les het is, ben ik nog niet achter. Ik kom flink op tijd de les binnen en begroet de docent. Als ik nu niet netjes ben word ik waarschijnlijk nogmaals naar de directeur gestuurd en het is niet zo dat iemand daarop zit te wachten.
Ik ben niet goed inmijn emoties wegstoppen. Als ik verdrietig ben huil ik, als ik blij ben lach ik. Zo ook nu. Ik ben bang, dus ik tril en mijn ogen zijn groot. Zou iemand het merken? Vast wel. Zou iemand weten waarom? Vast wel, maar zij hebben het niet met hun eigen ogen gezien. Ik bijt op mijn nagels. Dat doe ik altijd als ik boos, bang of gefrustreerd ben. Dat ben ik best wel vaak, waardoor mijn nagels al helemaal kort zijn. Toch krijg ik het elke keer voor elkaar om er een nog groter stuk af te bijten. Ik slik een paar keer. Mijn keel is nogal droog. Trillend laat ik mijn hand omhoog gaan. Ik ga vragen om wat drinken. Hoe vraag je iets beleefd? Even denk ik na, maar dan mag ik het zeggen. "Mag ik alstublieft wat water gaan drinken, meneer?" Ik stotter een beetje. Gelukkig mag het. Ik schuifel naar de kraan en hang eronder met mijn hoofd. Ik laat hem lopen. Het is een oude kraan waardoor er maar een miezerig straaltje water uit komt, maar het is goed genoeg om uit te drinken.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Alexandra

Wanneer de bel gaat, pak ik gelijk mijn tas. Ik haal het briefje eruit en zie dat ik nu verweer heb. Fijn, ook dat nog. Ik stop het papiertje weer weg en loop door de gangen heen, richting het lokaal. De zenuwen stijgen mij nu al. Verweer heb ik nooit leuk gevonden. De eerste keer dat ik hier kwam, mocht ik gelijk vechten tegen de robot. Ik verloor het uiteraard, en zat onder de blauwe plekken. De docent van dat vak is ook zo sadistisch. Het lijkt alsof hij ervan geniet als een leerling pijn heeft. Ik loop snel achter wat andere kinderen aan die in mijn klas zitten. Ze zijn druk aan het praten over Elisabeth. Waarom? We lopen het lokaal in en leggen onze tassen in de hoek. 'Hé, wat is er met Elisabeth?' Vraag ik zachtjes aan een jongen. 'Er gaan geruchten dat ze de directeur heeft ontmoet,' zegt de jongen op een enge toon. Ik slik even en schud dan gauw mijn hoofd. 'Geruchten hoeven niet waar te zijn, hoor,' zeg ik nog voordat de docent ons boos roept. We lopen naar het midden van de zaal toe, waar we gelijk een preek krijgen. 'Alexandra, begin jij vandaag maar,' zegt de docent na een tijdje. Ik kijk met grote ogen op. 'M-meneer, mag ik het alstublieft overslaan vandaag? Ik voel me niet zo lekker,' zeg ik zacht. 'Wat zeg je? Je voelt je niet lekker?' Lacht hij. 'Kom op watje, vechten jij.' Ik kijk hem nors aan, maar stap langzaam naar voren. Wanneer ik de robot zie, merk ik dat ik helemaal begin te trillen. Ik wil dit niet en ik kan dit ook niet. Wanneer de robot in beweging komt, ben ik weer bij. Hij komt op mij af en haalt in één keer uit. Gelukkig ontwijk ik het. Ik deins wat achteruit en kijk naar mijn handen. Dit is de enige optie die ik nu heb. Ik haal diep adem door mijn neus en bal mijn handen tot vuisten. Het moet werken nu. Het gebeurd altijd, behalve op de momenten dat het moet. Mijn gedachtes worden ruw onderbroken door een enorme klap in mijn gezicht. Ik kreun zacht en zie dat de robot voor mij staat. Hij trapt en slaat mij een aantal keer enorm hard tegen mijn hoofd, mijn buik, en mijn rug, totdat ik op de grond val. 'Stop!' Roep ik, maar er gebeurd natuurlijk niks. Ik kom moeizaam overeind en probeer weer het vuur op te roepen, maar de robot is mij voor, alweer. Hij legt zijn hand tegen mijn schouder aan en slingert mij zowat tegen de grond aan. Ik kom met een harde klap terecht, en weet dat ik het gewoon ga verliezen. Ik kruip wat achteruit en merk dat ik steeds banger word voor dat ding. Mijn handen beginnen warm te worden, zodanig warm dat er een vonkje op ontstaat. Ik kijk er met grote ogen naar en spring gelijk, ondanks de pijn die ik heb, overeind. Ik duw mijn handen samen tot één bal, zodat er een vuurbal ontstaat in mijn handen. Als de robot op een metertje afstand van mij is, vuur ik de bal af, die de robot compleet verwoest. Een beetje buiten adem loop ik om de robot heen. Het kost ontzettend veel energie om dit te doen. 'Is het nou wel goed, meneer?' Zeg ik ietwat fel, waarna ik weer naar de groep loop. Ik werp een blik op mijn handen, en heb er nu al weer spijt van dat ik het heb gebruikt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian

De trainer knikte enkel naar hem, wat Adrian best wel boos maakte. Het minste wat die man nu voor hem kon doen was hem vertellen wat hij wel of niet goed had gedaan. Hij was niet tegen hem ingegaan en had gewoon gedaan wat er van hem werd gevraagd, ookal deed hij dat met veel tegenzin. Was er dan niets wat hij goed kon doen? Adrian wilde net op hem afstappen wanneer de bel gaat. "Lucky bastard" mompelde hij boos, waarna hij samen met de andere leerlingen de trainingszaal verliet. De gangen waren volgestroomd met allerlei scholieren. Een flink kabaal ontstond er in de ruimte. Iedereen leek haast te schreeuwen naar elkaar. Hij rolde met zijn ogen van irritatie. Velen liepen met een grote glimlach op hun gezicht. Daar snapte hij dus helemaal niets van. Hoe konden die mensen ook maar blij zijn dat ze hier op school zaten? Het was hier net een gevangenis! Het enige wat er in Adrian's opzicht nog ontbrak waren de tralies bij de slaapkamers. Voor de rest paste het precies in het totaalplaatje. Ze hadden digitale sloten op de deuren die ervoor zorgden dat ze 's nachts niet hun kamers uit konden vluchten. De deuren gingen op slot vanaf 10 uur 's avonds en gingen er ook niet meer af tot half 7 de volgende ochtend. Een streng lesrooster was hier ingevoerd waardoor ze amper vrijheid meer hadden, op de twee kleine pauzes van een half uurtje na. Die pauzes moest je dan doorbrengen in de kantine, waar je je voedsel vandaan moest halen. Het was niet naar binnen te werken, zo droog en smaakloos was het. Als iemand Adrian had verteld dat dat voedsel al een eeuw hier opgeslagen had gelegen dan had hij het zo geloofd.
En dan nog niet te vergeten de vele bewakers die dit instituut had. Ze keken je zo na alsof ze elk moment een ontsnapping verwachtten. Een ijskoude blik, lichaam in vechthouding en een hand grijpende naar een taser. Elke bewaker liep gewapend rond, wat ontsnappen hier nog moeilijker maakte dan het al was. Natuurlijk zou Adrian al ver komen met zijn snelheid, daar was geen twijfel over mogelijk. Maar wie zegt dat hij het zal halen? Tegen de tijd dat hij langs al die beveiliging was gekomen, had iemand het allang opgemerkt dat hij weg was geweest. In elk geval de bewakers die hem telkens in de gaten hielden. Nee, hij moest een goed plan uitdenken wilde hij hier ooit op tijd weg kunnen komen. En hoe erg Adrian het ook haatte om het toe te moeten geven.. Hij kon dit niet alleen.
In een sloom tempo vervolgde hij zijn weg naar het lokaal, dat al in zicht kwam. Ze hadden nu nog een soort verweerles, maar dan net wat anders. Hier ging het om je krachten te gebruiken en zo jezelf te kunnen verdedigen. Nou, met zijn kracht kon hij verder vrij weinig. Ja, hij kon snel verdwijnen en ergens weer tevoorschijn komen. Dat zal hem wel een beetje helpen en in elk geval in zijn voordeel werken. Het zal hem een verrassingsaanval opleveren en misschien een goede kans om te vluchten. Maar hij zal er geen gevechten mee kunnen winnen, jammer genoeg. Hij liep de zaal binnen en snelde meteen helemaal naar de achterzijde. Zijn snelheid gebruikte hij voor deze ene keer, om ervoor te zorgen dat de docent het niet doorhad. Die was zo druk bezig met een klein meisje commanderen dat hij niet eens door had gehad dat Adrian zich tot de uiterste hoek van de zaal had beperkt. Had hij even mooi geluk mee. Er was dan tenminste nog een kleine kans dat hij dit lesuur zonder al te veel gezeik door zou komen. Hij leunde wat tegen de muur aan en sloeg zijn armen over elkaar heen.

Sorry voor het grote stuk btw

Account verwijderd

schreef:
Lee Hyun Woo.

Stilletjes liep Hyun door de gangen van het instituut waar hij nu al jaren lang in vast zat. Waarom hij hier was wist hij ook nog steeds niet zeker. Hyun zijn voetstappen galmden zacht door de lege gangen die kilometers lang uitstrekten. Hij zou naar de eetzalen gaan om zijn ontbijt te eten, hierna zou hij gaan trainen met zijn kracht. Hyun kon voor twee minuten in iemands lichaam zitten en dat lichaam besturen,maar zijn eigen lichaam werkte voor die twee minuten niet. Het was een rare kracht om uit te leggen, al helemaal aan mensen die hij nog niet zo lang kende. Niet dat hij veel mensen kende, helemaal niet zelfs. Het liefst wilde Hyun zo min mogelijk mensen kennen hier, hij zou toch een plan bedenken om te ontsnappen, maar misschien had hij daarvoor wel een team nodig? Hij haalde een hand door zijn pikzwarte haar en zuchtte. Wat moest hij doen om hier weg te komen? Of wie zou hij nodig moeten hebben? Hij kende een paar mensen bij gezicht, maar niet bij naam. Hyun was nooit goed geweest in namen onthouden of iets wat daar mee te maken had. Hij kon mensen veel beter onthouden bij gezicht, of hun kracht. Hyun schudde zijn hoofd uit zijn gedachtes en liep hierna de eetzaal binnen die al bijna helemaal vol zat met mensen die veel verschilden van leeftijd, hij zag kinderen van acht zitten, en kinderen van zijn leeftijd maar natuurlijk ook alles wat daar tussen in zat.

Sorry voor zo laat reageren ;-; huiswerk killed me atm

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille volgde Elisabeth tot aan het kantoor van de directeur. Ze besloot niet mee naar binnen te gaan. Ze wou enkele zien of hij nog altijd diezelfde man was als toen. De deur opende en door een keek zag ze hem. Hij was nog niets veranderd. De vorige keer dat ze elkaar ontmoetten leek het wel alsof ze helemaal niet verdwenen was, alsof hij zo door haar kracht heen zag. Dit was geen man waar je gewoon even op bezoek ging voor wat thee en een koekje. Nee, je bleef zoveel mogelijk uit zijn buurt.
Ze nam terug haar vaste gedaante aan en ging naar de volgende les. 'Algemene evaluatie' heette het. Het was één van Camilles minst favoriete vakken. Elke keer werden twee leerlingen naar voren geroepen en kregen een hoofdtelefoon op. De anderen moesten kregen een toestel waar ze kritiek in gaven. Het kwam er op neer dat de twee vooraan beledigd werden en hun zelfbeeld de grond werd ingeboord. De school wilde dat de kinderen elkaar onderling haatten, zo zouden ze niet samen gaan spannen. Ze wilde dat de leerlingen niet zeker van zichzelf waren, zo zouden ze makkelijker de bevelen van hogerop volgen. De lerares scande door de klas, iedereen richtte zijn ogen op zijn bank, haar blik ontwijkend. Niemand wou vooraan gaan staan.
"Camille Strike." Camille vloekte binnensmonds. De laatste tijd werd ze vaker gekozen. Kwam het doordat ze ouder was? Er werd nog een jongen gekozen die naast haar kwam staan. Ze deed de hoofdtelefoon op en richtte haar kille blik op de klas. Haar oudere leeftijd en gevaarlijke uitstraling waren hier voordelig. Ook al werden hun stemmen vervormd en zou Camille nooit kunnen plaatsen wie, wat zei, toch waren enkele kinderen te bang om voluit te gaan. Ze zeiden dan iets als: "Je haar ligt soms wel beter of je laatste training viel wat tegen." Al waren er genoeg die alles uit de kast haalden. Het was geen opbouwende kritiek die ze te horen kreeg, nee het waren schandelijke beledigingen. Dat ze een schande was voor haar familie, haar vechtstijl op niets trok, ze weldra zou verdwijnen net zoals alle andere 18-jarigen en dat, dat hen blij zou maken. Het was niet waar, dat herhaalde ze keer op keer in haar gedachten terwijl de woorden in haar oren bulderden. Ze deden pijn, meer pijn dan sommige fysieke aanvallen. Toch zei ze wat er van haar verwacht werd dat ze zei. "Dank je wel voor deze nuttige evaluatie."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld