ORPG | Lightning strikes every time she moves - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Lightning strikes every time she moves

Account verwijderd

schreef:

Lightning strikes every time she moves.

Grey & Afraid.
Rose & Chris.

Account verwijderd

schreef:
Rose.
's Nachts kijk ik vaak door het open raam van mijn slaapkamer naar buiten. Ik houd van de koele avondlucht die zacht over mijn gezicht strijkt; het voelt als de rustige ademhaling van de wereld die slaapt. Alles is stil. Uitgestorven. De nacht is van mij en mijn gedachten. Boven mijn hoofd strekt zich een oneindige sterrenhemel uit. Het leven en de zin daarvan lijken zo dichtbij, bijna tastbaar. Maar ik weet dat het een ongrijpbaar verlangen is. Altijd als ik mijn armen strek, is er niks anders dan leegte. Er is teveel leegte. Leegte in mijn hoofd, leegte in mijn leven. Meestal glimlach ik om de zinloosheid van mijn poging. Het besef dat het leven slechts een toevalligheid is, kan ook heel bevrijdend werken. Er is in ieder geval niemand die teleurgesteld op me neerkijkt. Een sirene klinkt in de verte, schel en hoog, een geluid van de dag. Elke nacht weer hoop ik dat de dag vergeet te komen. Maar tevergeefs. Mensen ontwaken en komen uit hun huizen. In de nacht kom ik tot rust. Het maanlicht tekent een fijn web van zilveren strepen en schaduwlijnen op de verlaten straten. Elke nacht vult mijn hoofd zich weer met duistere gedachten en vragen. Elke nacht zit ik voor het raam, te kijken hoe de straten zijn uitgestorven. Ik nam een hijs van mijn peuk, die ik uit duwde op het raamkozijn. Alles was de laatste tijd zo waardeloos, te vergeefs. Ik was alles kwijt geraakt. Mijn familie, dat was alles al voor me. Nu woonde ik op mezelf en had ik enkel een groep vrienden en mezelf.

Account verwijderd

schreef:
Chris.
Nachten streken voor bij. Nachten die werden beheerst door dagen, weken, maanden en uitgroeide tot een jaar. Slapeloze nachten. Maar waarom? Dat was een vraag die afspeelde in mijn hoofd, nachten lang. Ik had besloten dat het normaal was, het was menselijk. Als ik echt wou dat het weg ging, had ik er wat aan gedaan. Maar soms voelde het bevrijdend om rust te hebben in de nacht. Ik had altijd al het gevoel gehad dat ik nooit alleen was, elke nacht als ik door het kiertje tussen de gordijnen van mijn raam keek, zag ik mijn buurmeisje. Ik wist niet heel goed wie ze was en waarom ze elke nacht het zelfde deed als mij, enkel haar naam wist ik. Rose. Zou ze weten wie ik was? Vast niet. Ik zat al jaren in haar vriendengroep, maar nooit was er één woord tussen ons uitgewisseld. Ontliep ze me? Had ze soms niet door dat ik naast haar woonde? Ik wou iets van haar. Maar wat, wist ik niet. Ik moest er voor zorgen dat er contact tussen ons kwam. Iets zei me dat er iets met haar was, misschien was dit de rede wel dat ik 's nachts haar zat te begluren. Er stak een jaloezie in mijn hoofd als ik zag dat ze met domme dingen bezig was. Wanneer zou ze er mee stoppen? Er kon woede in me opkomen als ze door bleef gaan. Het enige wat ik haar zag doen was fouten maken. Ik keek over haar heen, wist alles wat ze kon veranderen. Maar toch was ze bijzonder.

Account verwijderd

schreef:
Rose.
Het was vastgelegd; de straat was uitgestorven en ik kon gaan slapen. De volgende dag was eenmaal aangebroken en dat moest geaccepteerd worden. Al was het moeilijk. Ik sloot mijn raam terwijl ik naar de sterrenhemel bleef staren. De nacht was voor mij lang genoeg geworden en ik kon slapen. Als ik er over na dacht dat ik over een paar uur weer het zelfde herhaalde als elke dag, keek ik er al tegen op. Mijn leven bestond uit doorbrengen met mijn vrienden en geld verdienen. Het was waardeloos. Dat wist ik. Het was niet dat er alleen maar negatieve gedachtes rond vlogen, af en toe konden ze positief zijn. Toch wist niemand dat mijn gedachtes een doolhof was. Wanneer kwam ik er achter waarom ik zo ingewikkeld was, terwijl er niets aan de hand was? Het leven kon vlekkeloos zijn. Alles ging zijn gangetje. Het was vreselijk om je lach te faken, maar soms was faken goed bekeken. Ik lachte al zolang nep dat ik het nu automatisch deed zonder het door te hebben. Iedereen was zo egoïstisch. Ik stond op van mijn stoel. De kamer was donker, het enige wat ik zag was het witte bed en het witte dekbed.

Account verwijderd

schreef:
Chris.
Nog één keer besloot ik razendsnel door het kiertje van mijn gordijnen te kijken. Ze was weg. Misschien kwam ze over een halfuur terug, misschien niet. Er zat geen doel vast aan het feit dat ik haar nachten lang in de gaten hield. Ik zou er voor zorgen dat ik nog dichterbij haar kwam dan dat ik al was, het moest subtiel aangepakt worden. Ik lette altijd wel op haar. Inmiddels had ik door hoe ze was en in elkaar zat, ook al wisselde we nooit woorden uit. Er waren veel mogelijkheden om haar van mij te maken, maar tegelijkertijd ook weer weinig. Er was altijd een manier, al was het onterecht. Misschien ging dit ook wel onterecht gebeuren. Het maakte niks uit. Niks. Een greens kwam terecht op mijn gezicht, ze zou spijt moeten hebben dat ze niet wist hoe ik in elkaar zat. Het ging leuk worden en vandaag begon het al. Ik zag er zeker niet tegen op, iets wat ik al het hele jaar wou ging gebeuren. Ze werd langzaam ingepalmd door mij. Elke meid had zwakke punten, Rose ook. Ik kon er niet tegen dat alles bij haar zo perfect klonk, haar stem, haar naam. Ze deed zo onschuldig. Ik had zoveel kanten, twee kanten of misschien drie kanten ging ik gebruiken bij Rose. Daar had ik al weken lang een besluit over gemaakt.

Account verwijderd

schreef:
Rose.
Om een uur of half tien stapte ik onder de douche vandaan. Na gister nacht nog even na gedacht te hebben in mijn bed, kwam ik tot conclusie dat ik alles anders ging aanpakken. In mijn gedachtes moest ik niet zeiken, was ik eenmaal bij mijn vrienden dacht ik nooit over dingen na. Dan was het zelfs leuk met hun. Ik droogde me af met de zachte witte handdoek. Na dat ik dat ook bij mijn lange, bruinkleurige haren deed, deed ik mijn haren in een knot. Ik liep naar het kastje die in mijn badkamer stond en pakte er een bodylotion uit. Het rook zoet, maar niet al te zoet. Rozen. Het was een frisse geur. Ik trok mijn lingerie aan, een highwasted jeans en een croptop die strak aansloot rond mijn lichaam. Ik opende de deur van de badkamer. Ik woonde alleen, maar als ik ging douchen deed ik de deur altijd nog op slot. Er was geen rede voor. Misschien wel, maar geen rede die ik precies wist. Ik liep de gang over en kwam aan bij mijn kamer. De kamer was fel van het zonlicht. Ik ging achter mijn kaptafel zitten en opende de drie lades vol met make-up. Nog precies één uur en ik zou al in de stad moeten zijn, waar ik werkte.

Account verwijderd

schreef:
Chris.
Al een uur of twee was ik wakker. Ik had tijd genoeg om me klaar te maken voor vanmiddag, maar dat was zo gedaan. Dus voor die optie ging ik niet. Ik wist dat Rose aan het werken was, ze vertelde er vaak over. Het leek als of ze stress kreeg door haar werk. Ze werkte in een kledingwinkel en zag er zelf ook altijd goed uit. Ze was prachtig om te zien, maar of ze nou echt zo was? Niemand wist hoe ik was als niemand me zag, iedereen had een kant die niemand kende. Alleen de persoon zelf. Rose had geen vriend, dat was een opluchting. Had ze die wel was dat niet voor lang. Hoe dan ook zou ik ze anoniem uit elkaar halen. Op wat voor manier dan ook. Jaloezie deed meer met je dan dat je dacht, het verpestte dingen. Maar het was wel gezond. Rose was altijd al aanwezig geweest, maar tegelijkertijd ook weer niet. Jongens vielen voor haar, ze had het nooit door gehad. Dat was apart, meiden konden zo graag aandacht willen. Als of Rose in haar gedachtes vroeg om haar met rust te laten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld