Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG I'm in NETFLIX! Schrijftopic Vol

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
We zijn het jaar 2030. Hoewel Netflix al jaren oud is, is het nog steeds heel populair. Eindelijk is het in heel de wereld verkrijgbaar! Toch zijn de makers van Netflix niet meer tevreden. Alleen films kijken is toch saai? Tijd voor iets nieuws. Een nieuwe optie. Na lang sleutelen en nadenken komen ze op een geweldig idee. Een nieuwe serie, met een geheim. Zodra je hem kijkt, wordt je letterlijk in de serie opgezogen. Helaas gaat er iets mis. Terug komen lijkt moeilijker dan de makers van Netflix dachten en dat niet alleen, bestaande series worden bij de nieuwe serie toegevoegd waardoor het zelfs gevaarlijk wordt!
Ze proberen de serie weer offline te halen, maar niet voordat er een groepje jongeren nieuwsgierig werden en de serie gingen kijken. Nu is het een race tegen de klok om te ontdekken hoeje er weer uit komt. Gevaar is overal, wanneer je in de serie sterft, sterf je namelijk ook in het echt. De enige oplossing om er weer
uit te komen, is door alle afleveringen uit te spelen. Ook met de gevaren van andere series. Uiteindelijk weten de makers ervoor te zorgen dat sommigen gaves kunnen ontwikkelen om zich te beschermen. Maar
of die werken? Je moet ze nog helemaal leren beheersen tenslotte. Wie komt er uit en wie sterft in het spel?

Regels:
- Dit is geen 1 dags vlieg!
- Probeer zo vaak mogelijk te reageren
- In het begin minstens 1 tekstblokje vol.
- Doe alleen mee als je je echt in dit vl kunt vinden en kunt samenspelen met anderen (die mogelijk al mee doen) Ik wil liever niemand buitensluiten of direct in de eerste pagina al horen dat iemand geen inspiratie heeft of de rest niet kan bijhouden. Dit moet een leuke RPG voor iedereen worden.
- Speel daarom ook samen en sluit niemand buiten
- En het belangrijkste: Heb plezier

2/3 jongens
Boyd~houvanramb~pg.1
Caleb Clarke~ Kirito~ pg. 3
Alexei "Alex" Belikov ~Vasillissa~Pg 5

3/3 meisjes
Yuna Eunji Choi. ~Lights~PG 1
Lee Hyo Min. (Of gewoo Hyomin) ~AlienBuritto~pg 2
Lita Elisabeth Thuff~juno~Pg 2

Invullijstje
Naam:
Leeftijd:
Favoriete serie:
Nationaliteit:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Mogelijke gave:
Extra:

Naam: Boyd Beer Wolf Yari McLean
Leeftijd: 17 jaar
Favoriete serie: Teveel haha, maar vooral nieuwe series uit het jaar 2029 a 2030.
Nationaliteit: Amerikaans
Innerlijk: Boyd is een vriendelijke jongen. Als je hem net leert kennen, zou je denken dat hij heel verlegen is. Toch is dat totaal niet waar. Boyd is een jongen die altijd voor zijn vrienden opkomt. Ook is hij dol op series. Gamen is niet echt iets voor hem. Hoe enger de serie, hoe gaver hij het vindt. Wat de rest betreft, doe mee en je weet het xD
Uiterlijk:

Mogelijke gave: Beheerst water en ijs. Zo kan hij water oproepen uit niets en dat bevriezen. Ook kan hij onderwater ademhalen, al moet hij dan iets anders ademhalen dan normaal en dat vergeet hij steeds. Hierdoor verdrinkt hij soms wel eens half.
Extra: Zijn moeder stierf met zijn geboorte en zijn vader liet hem op zijn 10e in de steek. Zogenaamd zou
hij op het station wat eten kopen, maar kwam nooit terug.

Anoniem
YouTube-ster

Lights schreef:
Yuna

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Lita

Rustig slenter ik door de mooie straten van Parijs. Hoewel ik nog maar enkele minuten uit ben is het al 5 uur in de middag. De zon schijnt en de lucht is blauw. Precies zoals je het als toerist zou wensen. Niet dat ik een toerist ben. Ik woon hier al een paar jaar en ben zo goed als verliefd geworden op deze stad. Toen ik nog in Londen woonde, dacht ik dat een mooiere plek niet bestond. Nu weet ik we beter. Mijn ouders hebben HET perfecte huis gevonden voor mij om in op te groeien. Ik slaap in de grootte kamer van het huis en we hebben een gigantische tuin, maar het mooiste is nog dat het midden in de binnenstad van Parijs staat. Op de hoek van de straat waar ik me nu bevind staat mijn favoriete bakker. Hoe kleiner de bakker, hoe lekkerder. Dit is de kleinste bakker van de stad, er kunnen hooguit 5 mensen in, daardoor staat er altijd een lange rij helemaal tot buiten. Zo ook nu. Ik sluit me aan in de rij en kijk om me heen. De hele straat is gevuld met kleine winkeltjes die er allemaal even gezellig uit zien. Ze zijn gemaakt van stenen met een houten kleurtje en hebben een grote hoeveelheid bloemen in de voortuin staan. In de straat hebben 9 winkeltjes zich gevestigd. 1 van de huisjes staat nog leeg. Ik kijk tegenover me naar de bloemist. Grote bossen met bloemen in allerlei kleurtjes. Mijn favorieten bloemen zijn Narcissen. De winkel trekt nog meer aandacht aangezien er vlindertjes om heen vladderen. Vlinders zijn wat mij betreft de mooiste dieren. Ze kunnen allerlei kleurtjes en patronen hebben en dat inspireert me. Mijn favoriete vlinder is de atalanta. Ik word uit mijn gedachten gewekt door een luide stem die roept: "Suivant!" Ik kijk recht in het gezicht van de bakker. Het wachten duurde korter dan verwacht. Ik kijk naar alle heerlijke broodjes en bestel er een paar. "Je voudrais deux croissants et une baguette s'il vous plait." "C'est tout?" vraagt de bakker. "Oui, c'est tout." antwoord ik. Ik krijg een wit tasje met het logo van de bakker erop, met daarin mijn bestelling. "Combien?" vraag ik. Ik graai wat in mijn zak. Als de bakker antwoord dat het 3 euro is geef ik hem het zo klein mogelijk en bedank hem. Tevreden loop ik terug naar huis. "Mam, Pap! Ik heb het brood gehaald." roep ik naar boven als ik eenmaal thuis ben. Geen gehoor. Waarschijnlijk heb ik er iets te lang over gedaan en zijn ze al weg. Ze moesten vandaag werken, net zoals elke andere doordeweekse dag. Morgen zijn ze vrij, dan is het zaterdag. Ik haal mijn hand door mijn haar en druk de tv aan. Ik ga doen wat ik altijd doe als mijn ouders er even niet zijn. Met mijn lieve kat streepje knuffelen en mijn favoriete series op netflix kijken!

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Boyd
Met mijn handen in mijn zakken loop ik door de stille straten. De zon staat al aardig laag aan de hemel, het is dan ook al laat. 21:30 uur om precies te zijn. Gelukkig is het vandaag vrijdag. Een heerlijk weekend staat voor de deur en dat betekend maar één ding. Netflix. Ja, je zult wel denken: die jongen heeft geen leven. Dat klopt eigenlijk ook wel. Veel vrienden heb ik niet. Dat komt omdat ik bijna niemand meer vertrouw. Ik woon in een pleeggezin, met vele pleegbroertjes en zusjes. Toch heb ik met bijna niemand contact. Mijn moeder stierf namelijk al bij mijn geboorte en mijn vader dumpte me op straat. Niet echt goed voor je vertrouwen in de mens. Daarom heb ik mijn uitvlucht bij Netflix gezocht. Sinds kort is er een nieuwe serie. Op internet is er veel reclame over gemaakt. Het schijnt dat je letterlijk in de serie wordt getrokken, wat me echt geweldig lijkt. In een serie spelen is altijd al mijn droom geweest. In een serie is alles mogelijk. De meest ongelooflijke dingen. Problemen in het dagelijkse leven worden binnen twintig minuten opgelost. Helaas gaat dat in de echte wereld niet zo gemakkelijk. De oplossingen kun je echter wel vaak weer zelf gebruiken.
Zodra ik thuis ben, loop ik zonder iets te zeggen naar mijn kamer toe. Helaas heb ik een kamergenoot, maar die komt eigenlijk nooit in onze kamer. Alleen als hij iets nodig heeft of als we gaan slapen. Hij is de enige van het 'gezin' waar ik een beetje contact mee heb, hoewel dat niet erg veel is.
Snel plof ik op mijn bed neer en haal mijn laptop onder mijn bed vandaan. Het liefst hebben de begeleiders dat we onze laptoppen en zo met elkaar delen. Daarom weet niemand van mijn laptop af, behalve mijn kamergenoot. Hij heeft echter ook geheimen, dus we peinzen er niet over om het door te vertellen.
Rustig doe ik hem aan en surf naar de site van Netflix. De eerste aflevering van de nieuwe serie is al online. Rustig klik ik hem aan, maar merk dan dat mijn kamergenoot (James) stiekem op mijn laptop heeft gezeten en de leeftijdsgrens heeft veranderd. Ik moet echt het wachtwoord veranderen. Helaas is het een afspraak. We mogen elkaars 'geheime' spulletjes gebruiken. Ik zucht zacht en vervloek James even in mezelf, terwijl ik naar de instellingen ga om het weer goed te zetten. Vervolgens ga ik opzoek naar de nieuwe serie.

Kirito
Wereldberoemd

Kirito schreef:
Caleb
Ik loop net uit het schoolgebouw samen met mijn vrienden en ik zwaai ze gedag. We hadden een soort vreemde voorstelling op school over internetgebruik en cyberpesten het boeide me niet zoveel en mijn vrienden en ik hebben die voorstelling geskipt. We ontdekten alle hoeken en gaten van de school en gingen zelfs naar de verboden zolder, waar ik trouwens nooit meer naartoe ga want die shit is eng. Terwijl ik van school naar huis loop kijk ik op mijn horloge, oh shit het is al 20:00. Ik had afgesproken met mijn moeder dat ik voor 19:45 thuis zou zijn, aangezien de voorstelling was afgelopen om 19:20 en ik dan genoeg tijd zou hebben om naar huis te gaan. Ze vind het niet fijn als ik zo laat nog buiten ben, ik was op mijn vorige school in elkaar geslagen toen ik ook net zo laat van school naar huis ging. Nu ik op deze school zit waar ze pesten en geweld streng bestraffen is het compleet verdwenen.

Ik ren snel naar huis en bied mijn moeder mijn excuses en ren snel naar mijn kamer. Gelukkig is mijn moeder niet zo'n ongerust type dat de politie belt als ik een halfuurtje weg ben van huis. Als ik in mijn kamer zit kijk ik wat filmpjes op YouTube en zie ineens een reclame van een nieuwe Netflix serie die je meeneemt in de serie. Wow! Na een aantal keer refreshen zie ik hem eindelijk.

damn jullie schrijven zo goed (dit is niet sarcastisch, waarschijnlijk klinkt het wel zo oeps)

en kut ik kan geen betere foto vinden die bij dit karakter past

Anoniem
YouTube-ster

Lights schreef:
Het was rond de middag en de zon scheen fel in de kamer van Yuna. Ze lag op haar buik op haar bed terwijl ze met haar huiswerk bezig was. Nog een paar dagen en er stond een belangrijke week voor de deur. Een week met alleen maar stress, toetsen en een omgegooide humor. Elk jaar had ze sinds ze op de middelbare zat een toetsweek, de toetsweek besliste alles.. Over je overging of niet. Dagenlang en urenlang moest je voor één toets leren en je kreeg superveel huiswerk, iets wat Yuna altijd bezig hield. School was haar dag indeling, in de ochtend naar school, laat in de middag terug en dan rest voor de dag leren en soms een korte pauze tussen door. Soms mocht ze van haar ouders in het weekend iets met haar vriendinnen doen zolang er maar geen jongens in het spel waren. Een zucht rolde over haar lippen en ze duwde zich overeind. Haar ouders zouden zo vertrekken naar een etentje ergens in de stad en ze zouden daar ook gelijk overnachten. Het liefst ging Yuna mee en kon ze eens iets anders dan haar eigen stad zien. Ze is al 16 jaar op dezelfde plek, Busan. Soms heeft ze wel geprobeerd om de trein of bus naar Seoul te nemen, maar het was duurder dan ze dacht. "Yuna, we gaan! Niet weggaan en verder met je huiswerk", riep haar moeder naar boven. Yuna zuchtte en stapte van haar bed af, ze opende haar kamerdeur en liep naar de trap toe. "Dag en veel plezier!", zei ze vrolijk. Haar ouders knikte en ze zag dat haar moeder de trap op wou komen. "Mam ga nou maar straks komen jullie te laat", riep Yuna naar haar moeder en haar moeder knikte. Ze zwaaide naar haar ouders en liep weer naar haar kamer. Ze wachtte tot ze de voordeur hoorde dichtvallen en ze glimlachte. "Eindelijk wat tijd voor mijzelf", fluisterde ze tegen zichzelf. Yuna gooide haar boeken van haar bed af en trok haar nachtkastje open. Ze hing voorover en pakte haar laptop eruit. Het was al een tijdje geleden dat ze haar laptop heeft aangeraakt en ze had wel wat tijd voor zichzelf verdient. Yuna liet zich op haar rug vallen en trok haar benen op. Ze zette haar laptop tegen haar benen aan en klapte hem open. Netflix kwam gelijk in beeld en ze kwam een beetje overeind. "Sinds wanneer staat deze serie erop?", mompelde ze.

_
Sorry voor kort maar zit op mijn telefoon.

Account verwijderd

schreef:
Hyomin.

Zuchtend startte ik mijn laptop op, de schooldag van vandaag leek eeuwen te duren. Secondes waren minuten, minuten waren uren en uren waren dagen leek het wel, maar nu ik thuis was leek alles weer even snel te gaan als anders. Ik verdronk in mijn gedachtes, over waar ik nog meer heen wilde behalve naar de stadjes in Seoul waar ik nu al mijn levensjaren had geleefd. Het irritante geluidje wat mijn laptop maakte als hij was opgestart herinnerde me dat ik verder moest aan mijn leerwerk inplaats van weg te dromen over reizen en plannen die ik ooit zou willen doen in de toekomst. Langzaam zocht ik mijn mapje met verslagen op en klikte het goede bestand aan, ik moest een verslag schrijven over sociaal media platformen, zoals Facebook, Instagram, Snapchat enzovoort. Ik had na een half uur typen al best veel woorden, zo was ik nou eenmaal. Ik kon in minuten tijd een boek verslag schrijven, of mijn huiswerk doen. Simpelweg omdat ik niet veel anders te doen heb behalve mijn huiswerk. Ik was nooit een meisje geweest voor hobby's, relaties of al die andere dingen. Zeker niet na de hel waar ik net een week of twee van verlost ben. Ik schudde mijn hoofd, daar mocht ik niet meer aan denken! Snel greep ik naar het flesje water wat op mijn witte nachtkastje stond en draaide de fles snel los en nam een paar slokken van het koude water. Ik woonde op mij zelf. Raar vind ik het niet, mijn vader was nooit thuis toen ik nog bij hem woonde en mijn moeder is simpelweg weggegaan toen ik nog jong was. Mijn vader is een goede man, je kan hem er gerust bij hebben zonder enig probleem, maar ik wou hem niet meer tot last zijn en besloot het nest uit te gaan opzoek naar mijn eigen appartement, oftewel, de plek waar ik nu al bijna een maand in woonde. Het appartement stond precies goed voor mij, niet ver van de stad, maar ook niet midden in de stad zelf. Als ik uit mijn raam keek, kon ik bussen,auto's en zelfs fietsers zien op een wegdek dat zich uitstrekte op een prachtige horizon gemaakt van prachtige bloemen en weilanden. Ik zuchtte van opluchting, toen ik nog niet naar huis mocht, had mijn vader deze plek voor mij vrij gehouden, omdat hij wist hoe graag ik het wilde, toen ik naar huis mocht, had hij alles al klaar gezet en kon ik er zo goed als in wonen. ''Tijd voor een pauze'' Mompelde ik zachtjes tegen mij zelf nadat ik al weer een uur besteed had aan mijn verslag en besloot te kijken voor een nieuwe serie, dus ik ging tussen ''Onlangs toegevoegd.'' kijken en inderdaad. Er was een nieuwe serie. ''Waar gaat het over?'' vroeg ik mijzelf af terwijl ik op mijn rechter-muisknop klikte om te kijken waar de serie over ging.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alexei.

"Aah kom op man, probeer het nou een keer." Hij keek op in het gezicht van Dimitri, zijn kamergenoot. Hij woonde al een jaar met hem in een appartement in Colorado, nadat ze beide Rusland hadden verlaten. Alex had zich nooit thuisgevoeld in zijn geboortestad Novosibirsk, dat behoorde tot één van de grotere steden van het enorme land. Het was een belangrijke stad, ondanks dat het nog niet zo lang bestond vergeleken met andere grote steden zoals Sint Petersburg. Maar het was niet de stad zelf wat maakte dat hij er weg wilde. De mensen waren er aardig, hij ging naar een goede school en had er vrienden. Het was zijn familie die hem tot die beslissing gedreven had. Zijn vader had voor de zoveelste keer weer een uitbarsting gehad, wat wel vaker voor was gekomen. De alcohol had hem veranderd, juist waar zijn moeder zo voor gevreesd had. Die man was zichzelf niet meer geweest sinds de burgeroorlog. Alex kon het goed begrijpen, waarom hij daar zijn uitvlucht zocht. Zijn vader had dingen meegemaakt die geen enkel mens mee hoorde te maken.
Het begon allemaal toen Alex nog klein was. Hij was rond een jaar of 11, toen zijn vader besloot om samen met wat andere mensen tegen de regering te vechten. Het ging de slechte kant op met Rusland. Slechte beslissingen werden er gemaakt, de bevolking werd onderdrukt en de dienstplicht werd weer ingevoerd. Een groot deel van de bevolking kwam op straat te staan, waaronder vele familieleden van Alex. De protesten haalden niets uit, eveneens de wanhopige pogingen voor nieuwe verkiezingen. De macht was in de verkeerde handen terechtgekomen, bleek toen. Wanneer zij zelf ook op het punt stonden om uit hun huis gegooid te worden, vond zijn vader het genoeg geweest. Hij had meegeholpen met een plan om de regering buiten spel te zetten, en zo het land weer uit de problemen te halen. Alles was goed uitgedacht geweest. Elke beveiligingscamera, elke bewaker die er was, met alles hadden ze rekening gehouden. Maar blijkbaar hadden ze toch iets over het hoofd gezien, want nog voor het plan in werking werd gezet stond de politie al voor de deur. Hij was verraden door een teamgenoot. Zijn beste vriend, die hij met zijn leven vertrouwde, had de informatie doorgelekt. Alles waar ze zo hard voor gewerkt hadden was weg. Hij werd van Alex en zijn familie ontnomen. En waarvoor? Voor het geld, wat die man ervoor had gekregen wanneer hij ze had verteld wat ze van plan waren. Hij had al die mensen verraden, alleen om zijn eigen hachje te redden. Ze waren allemaal ten dode opgeschreven, allemaal vanwege die ene man.
Hij kwam in Tarasov terecht, één van Rusland's meest beruchte gevangenissen. Daar kwamen de grootste terroristen, landverraders en moordenaars terecht. Als je daar eenmaal terechtkwam, was de kans erg klein dat je er ooit weer weg zou komen. Juist daar moest zijn vader heengestuurd worden, tussen de meest gevaarlijke criminelen die het land had. Het was dan ook niet vreemd geweest dat toen hij een paar jaar later was ontsnapt, hij zichzelf niet meer was.
Hij schudde zijn hoofd, duidelijk een beetje geïrriteerd richting Dimitri "Je weet toch dat ik niet van dit soort series hou?" Er was blijkbaar weer een nieuwe serie op Netflix gekomen, waar zijn kamergenoot een enorme fan van was. Voor zover hij had gehoord ging het over één of andere superheld, die het heft weer eens in eigen handen nam. Althans, als hij het zich goed herinnerde. Het zal toch ook weer eens niet, dacht hij bij zichzelf. Zo ging het met bijna elke superhelden serie: de jongen ging stoer doen, hield een paar gevechten met wat slechteriken en dan had hij het meisje voor zich gewonnen. Hij was dus echt niet van plan om zijn tijd daaraan te besteden. Dimitri gaf het echter nog niet op en ging gewoon verder, tot zijn grote ergernis. "Dan mag jij voor een maand de afstandsbediening" grijnsde hij naar Alex, die nu toch wel geïnteresseerd was in het aanbod dat hem werd gedaan. Ze hadden tenslotte maar één televisie hier in het appartement, wat betekende dat er ook maar één afstandsbediening was. Ruzie hadden ze dan ook vaak, aangezien ze beide van andere soorten series hielden. Dit zou behoorlijk in zijn voordeel kunnen werken, nu hij er zo over nadacht. "Oké, ik zal het proberen" zuchtte Alex uiteindelijk. Zijn kamergenoot had nog steeds een grote grijns op zijn gezicht. Hem kennende zal die vandaag waarschijnlijk ook niet meer van zijn gezicht af gaan. "Maar ik zeg het je, meer dan één aflevering kijk ik niet" voegde hij nog toe, waarna hij met tegenzin Netflix op zijn laptop startte en zijn koptelefoon opzette.

Oké, groot stuk
dat moet ik echt proberen niet meer te doen hahaha

Kirito
Wereldberoemd

Kirito schreef:
OOC

Moeten we wachten tot iedereen een 'introductie' heeft gedaan?
Want het duurt wel lang tbh...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Kirito schreef:
OOC

Moeten we wachten tot iedereen een 'introductie' heeft gedaan?
Want het duurt wel lang tbh...

iedereen heeft vgm zn introductie nu al gedaan

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Kirito schreef:
OOC

Moeten we wachten tot iedereen een 'introductie' heeft gedaan?
Want het duurt wel lang tbh...

Nee, dat had sowieso niet gehoeven haha. Sommigen vinden het alleen prettiger.

Kirito
Wereldberoemd

Kirito schreef:

Vasilissa schreef:

Kirito schreef:
OOC

Moeten we wachten tot iedereen een 'introductie' heeft gedaan?
Want het duurt wel lang tbh...

iedereen heeft vgm zn introductie nu al gedaan

oh kut ik ben blind, natuurlijk zie ik die post van Lights niet

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Oké, I'll begin
I guess

Alexei.

Geïrriteerd keek hij rond Netflix, opzoek naar deze zogenaamde 'gave' serie. Alex wist niet wat hij ervan moest verwachten, de meeste Netflix Originals waren niet zo leuk, vond hij zelf. Ze gingen voornamelijk over superhelden, iets wat hem totaal niet lag. Elke keer hetzelfde verhaal, slechte graphics en falende actie-scénes. Nee, het kwam zeker niet vaak voor dat hij zich door Dimitri liet overhalen, om zijn tijd hieraan te besteden. Hij zuchtte nog een keer diep en klikte toen op de gevonden serie, helemaal bovenaan de categorie 'Nieuw op Netflix'. "Here goes nothing" mompelde Alex onhoorbaar, met de muis bewegend naar de eerste aflevering. Één aflevering, slechts één aflevering ging hij kijken. Daarna hoefde hij die serie nooit meer te zien. Hij klikte de pilot-aflevering aan, en vol tegenzin startte hij de serie.
Een fel wit licht verscheen voor zijn ogen. Binnen een fractie van een seconde werd hij totaal verblind. De stem van de net nog zo enthousiaste Dimitri vervaagde in zijn oren. Alles klonk steeds verder weg, tot er niets meer dan een doodse stilte te bekennen was. Het liet een koude rilling over zijn rug lopen. Alex kneep zijn ogen samen, in de poging om nog wat te kunnen zien. Maar meer dan wat vage vormen kon hij niet onderscheiden, helaas.
Na een tijdje werd langzaam maar zeker de omgeving wat duidelijker. Fel zonlicht kwam op hem neer en brandde op zijn huid. Alex was omringd door bomen, die nog vol in de bloei stonden. Het geluid van fluitende vogels en de wind die de bladeren deed ritselen, verbrak de grote stilte. Verward keek Alex om zich heen. Waar was hij nu dan weer terecht gekomen? Gefrustreerd ging hij met zijn hand door zijn verwarde haar. "чертовски Dimitri" siste hij woedend. Het was zijn schuld dat hij hier was. Zonder die verdomde serie, had Alex nu nog gewoon op de bank gezeten, thuis in Colorado. Hij liet zichzelf neerzakken tegen één van de bomen achter hem. Doelloos staarde hij voor zich uit, zwijgend, terwijl zijn gedachten de overhand namen en op hol sloegen. Hij moest hier weg zien te komen, maar hoe?

Account verwijderd

schreef:
Hyo Min.

Langzaam klikte Hyo Min de serie aan en keek waar hij over ging ''I'm in Netflix'' las ze hardop waarna Hyo Min de beschrijving las en al gauw hierna de eerste aflevering aanklikte. De serie was leuk, van alles gebeurde er. Zelf begon zij mij een beetje duizelig te voelen, haar hoofd tolde een beetje, haar maag draaide zich om en al snel voelde ze haar mijn ogen dicht slaan. Al snel kon ze haar ogen open doen en zag een waas, was dit echt? De waas leek weg te gaan, maar kwam al gauw weer terug. Na dat het echt weg was, zat ze niet meer in haar kamer en zat ze op haar bed! Ze zat op een steen, in een bos die zo uit een sprookjes film zou kunnen komen.''Wat?.. Waar ben ik'' vroeg ze aan zich zelf af waarna ze om zich heen keek. Tot nu toe alleen maar bossen en rivieren. Op haar schoot stond haar laptop, met op het beeldscherm, die nog steeds open stond op de voor pagina die over de serie ging die ze had aangeklikt. Ze bekeek de voorpagina goed. Ook daarop waren bossen te zien, het zou toch niet.. Zat ze in Netflix? Ze stond langzaam op waarna ze opstond en haar laptop dichtklapte. Ze ging op onderzoek uit. Al snel zag ze iemand zitten. Een jongeman van ongeveer haar leeftijd. ''ey! Jij.. weet jij waar we zijn?!'' Zei Hyo Min en hoorde haar stem breken van angst en uit paniek.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Zodra Boyd de leeftijdsinstellingen goed had gezet, zuchtte hij zacht en ging weer naar de homepage. Meteen zat hij de reclames van series. Zo ook de reclame van 'Nieuw op Netflix!' Er waren twee nieuwe series. I'm in Netflix en nog een serie, al leek die Boyd niet veel aan. Rustig klikte hij daarom op I'm in Netflix en las snel waar het over ging. Er zouden redelijk wat dingen gebeuren. Even twijfelde Boyd, maar toen besloot hij het er gewoon op te wagen. Als de serie niet leuk was, kon hij altijd een nieuwe aanklikken toch? Rustig pakte hij de oordopjes onder zijn kussen vandaan en klikte op de eerste aflevering, op het moment dat de deur open ging en James binnenkwam. "Wil je voortaan niet..." begon Boyd tegen James, aangezien de serie nog aan het laden was, maar toen kwam er een fel licht uit zijn scherm over Boyd heen. Geschrokken kneep Boyd zijn ogen dicht en slikte kort. "Boyd!" klonk de geschokte stem van James ook
Lange tijd bleef het licht hem in de ogen schijnen. Of in elk geval, het voelde als een hele lange tijd. Het kon best heel kort zijn, maar door dat licht verloor Boyd al zijn gevoel voor tijd. Boyd was dan ook blij dat het licht uit zijn ogen verdween en hij langzaam maar zeker zijn ogen kon openen. Hij bevond zich niet langer in de kamer die hij met James deelde. integendeel, hij bevond zich in het bos. Op een grote open plek, zat hij in het aardig hoge gras. Verderop hoorde hij een meisje bang spreken. Wat was dit? Het dichtstbijzijnde bos bij Boyd in de buurt, lag zo'n 50 kilometer verderop. Daar kon hij nooit zelf komen. Zeker niet door middel van licht. Langzaam stond Boyd op en keek om zich heen. In de verte klonk het geluid van stromend water. Boyd was wel eens in de vakantie met zijn pleegfamilie naar het bos geweest, maar daar was nooit stromend water. Wel gewoon een klein meertje of zo, maar meer niet.
"Vreemd" mompelde Boyd zacht en keek om zich heen. Verderop waren een jongen en een meisje te zien, maar Boyd besloot niet naar ze toe te gaan. Hij zou wel afwachten wat er zou gebeuren.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Lita

Ik pak de afstandsbediening en klik de tv aan. Hij springt aan op het nieuws, niet wat ik wou kijken, maar misschien is er nog iets interessants gebeurd in de wereld, dus laat ik het maar afkijken. Straks is er een UFO langs geweest en heb ik niks gemerkt?! De eerste 5 minuten gaat het allemaal over de economie, iets wat me totaal niet interesseert. Op school heb ik daarom dus het vak economie laten vallen. Mijn favoriete vak is biologie en vooral over dieren. Ik houd van dieren en begrijp het niet als mensen niet van dieren houden. Het is zelfs zo saai dat ik me aandacht helemaal niet meer bij het nieuws kan houden en ik schakel over naar Netflix. Net als ik het nieuws helemaal weg wil klikken hoor ik iets dat me wel interesseert. Het gaat over een nieuwe serie op Netflix. Ze zeggen dat je als het ware in de serie wordt gezogen. "Tuurlijk," mompel ik sarcastisch. Toch ben ik nieuwsgierig en haal op Netflix gelijk de serie te voor schijn. Te lui om de beschrijving te lezen klik ik de serie aan. In plaats van de beelden die je normaal hoort te zien bij een serie zie ik een fel licht. Feller dan het licht van een vuurtoren, feller dan de felste kleur geel. Ik ben blij als het na een minuut verdwijnt. Ik grijp naar mijn hoofd. Het licht was onverdraaglijk fel, waardoor ik nu allemaal vlekken zie. Tussen de vlekken door zie ik wel wat, maar niet wat ik hoor te zien. Ik zie een boom. Even denk ik dat het het beeld van de tv is, maar kom er al snel achter dat dit niet het geval is. Ik kijk naar mijn handen, ze zijn bedekt met een laagje modder. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om beter te kunnen kijken. Ja, het is echt modder. Mijn zicht is zo goed als helemaal terug, maar alsnog heb ik het gevoel dat mijn ogen me bedriegen. Ik duw mezelf overeind en loop wat rond. Al snel kom ik op een pad uit, die ik besluit te volgen. Terwijl ik even niet op let stoot ik tegen iets/iemand aan. Als ik op kijk zie ik dat het een jongeman is. Hij heeft fel blauw haar hoe ik het zelf nooit zou dragen, maar bij hem heeft het wel iets. Ik bijt op mijn lip en zeg: "Qui etes-vous?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld