TaylorSwift333 schreef:
goed gelukt voorbeeldje, zo lang lukt niet altijd
CiteerClary luisterde aandachtig naar wat het meisje te zeggen had. Als ze dan begint over dat ze zich afvraagt hoeveel hij Clary verteld had keek Clary naar hem. "Fortunato, wat bedoelt ze?" Vroeg ze dan maar het meisje begon al snel weer te vertellen. Ze hoorde wat Orielle vertelde over de Querencia en nee haar oren geloven kon ze niet meteen.
Als Fortunato haar vroeg om niet naar zijn zus te luisteren keek Clary naar hem maar kreeg alweer niet de kans om iets te zeggen door Orielle en klapte haar mond dicht. Clary kon niet tussen de twee in komen, het lukte haar gewoon niet. Ze luisterde naar wat Oriëlle te vertellen had maar ze werd er lichtjes pissig van. Als ze bleven op elkaar inhakken kreeg ze er genoeg van. "Oriëlle Varro en Fortunato Cornelius Varo! Kappen nu!" sis ik dan. Dit was nog nooit gebeurt maar ik hield niet van ruzies. Ik hield hen staande. "Jij." zei ik tegen Fortunato. Wat er gebeurt is is niet niks en ik kies naar wie ik wel of niet luister." ze wist zelf ook wel dat ze op onbestaande wijze door een dikke eik waren gegaan.
Toen keek ze naar Oriëlle. "En jij, je broer kon niet weten dat er een aanval zou komen, jij even min, hij is niet de enige die schuld heeft en door hem ben ik hier nu. Ik zou hier anders nooit geweest zijn want ik herinner me niets over deze plek." zei ik dan. "Dus in plaats van elkaar af te snauwen kunnen we er nu gewoon beter het beste van maken. Het is nu eenmaal niet anders en aan het verleden kun je niets veranderen oke." zei ik dan en hoorde wat stappen achter ons.
"Claretta?" vroeg de stem van een ietwat oudere vrouw. Verbaasd keek ik om en zag een vrouw die me ergens bekend voorkwam. "Claretta?" vroeg ze nu nog eens en Clary slikte aangezien ze het overduidelijk tegen haar had. "Ik? Ik ben Clary." zei Clary dan zacht, ze was meteen weer het meisje dat niet veel durfde. "Juist zoals jou vader zou gewild hebben, Clary." zei de vrouw met een glimlach vol herinneringen die voor Clary ver weg lagen. "Wie... bent u?" vroeg ze een beetje onzeker en de vrouw gaf haar een medelevende blik.
"Je moeder Claretta." zei ze dan en Clary slikte even. Ze had er nu echt veel spijt van dat ze zich niets kon herinneren. "Waren er problemen?" vroeg de moeder van Clary dan en keek even naar het drietal. "Niet met mij alleszins." zei Clary dan en gaf de twee een waarschuwende blik. Het was niet dat ze haar crediet als uitverkorene wou gebruiken maar ze was gewoon nu eenmaal, ruzies kon ze niet uit staan. "Ik zie het al." grinnikte haar moeder dan en ze keek verbaasd op.