Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

You Know It's True || & Vasilissa

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
You know it's true, even if you don't make it seem like you believe my words.
Humanity is what makes us ourselves.
It's what makes us capable of loving someone
It's hidden, somewhere very deep inside of you.
I just know it is.
You can be the most dangerous, feared creature in our world, but I know who you really are
And I can tell you this: this is not the real you

Ik: Meisje
Jij: Jongen + begin

Caroline Forbes - 17

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ethan Salvatore - aan zijn uiterlijk gezien is hij 17, maar in het echt is hij 146 jaar oud

Zwijgend stond hij daar, op een verlaten weg. Met zijn zintuigen op scherp, wachtende op zijn volgende slachtoffer. Enkel het geluid van de wind, die de bladeren deed ritselen, was te horen. Het deed de stilte zo nu en dan even verbreken. De zon scheen volop, waardoor zijn huid een beetje begon te branden. Toch deed het hem verder niets, hij had tenslotte een daglicht ring om. Het was een vreselijk antiek ding, maar een andere keus had hij niet. Zonder die ring zou hij het moment dat hij in de buitenlucht terecht was gekomen, al in as opgegaan zijn. Niet de dood die Ethan in gedachten had dus.
Al een paar dagen was hij in Mystic Falls te vinden, een klein stadje waar het stikte van de mensen. De verhalen gingen rond dat er aardig wat vampieren te vinden waren, al was dat niet waar Ethan zo geïnteresseerd in was. Hij was hier voor dezelfde redenen als hij die altijd al had gehad. De honger naar bloed, dat was wat hem hierheen gedreven had. Een brandend verlangen, die hij niet kon stoppen. Dat was nou eenmaal wat het leven van een vampier inhield. Hem hoorde je er verder niet over klagen, nu had hij een goede reden om op jacht te gaan. Dit deed hij alleen, net als altijd. Ethan deed niet aan samenwerken. Niemand was te vertrouwen in deze wereld, dat wist hij als een van de besten. Zijn familie had hem al lang geleden in de steek gelaten. Hij gaf ze geen ongelijk, als hij voor het eerst een vampier had gezien dan had hij precies hetzelfde gedaan. Als de duivel in levende lijve, zo zag hij eruit wanneer hij zijn vampierkant naar boven liet komen. De donkerrode aderen die verschenen, en zijn ogen er bloederig uit lieten zien. Snijtanden die zo scherp waren, dat er geen twijfel over mogelijk was of ze ook echt iemand konden verwonden, of - in zijn geval - doden. Zijn bleke huid, die hem er haast ziek uit liet zien. Nee, het was niet vreemd dat het zijn familie afgeschrikt had.
In de verte hoorde hij een auto aankomen. Ethan zou dezelfde truc toepassen als hij altijd deed. Hij zou voor de auto gaan staan wanneer die aan kwam rijden en tegen de voorruit vliegen. De mensen waren dan bang dat ze hij dood was en zouden gaan kijken, wat hem dus een goede kans gaf om ze aan te vallen. Ze leken hier steeds maar weer in te trappen, wat hem erg verbaasde. Hij vond het maar idioten, die 'normale' mensen. Het was een weg die buitenaf lag, ver van de binnenstad. Zo hoefde hij zich niet druk te maken over ooggetuigen en kon hij rustig zijn gang gaan. Tenminste, dat was het plan geweest. Totdat een toch wel erg bekend persoon hem vastgreep, en hij voor de auto weg werd getrokken.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Caroline
Vandaag was voor Caroline een rustige dag geweest. Ondanks dat ze vandaag overal op school mensen leek tegen te komen, die ze niet had willen zien, had ze het toch overleefd. Blij was ze toen de schoolbel ging die het einde van de schooldag aankondigde. Gehaast liep ze door de gang, bang dat ze nog meer mensen zou tegenkomen, die ze vandaag precies niet wilde spreken. “Caroline!” Hoorde ze achter zich. Ze vertraagde haar pas en kneep haar ogen even dicht, terwijl ze haar tas wat steviger vastgreep. Toen ze stilstond draaide ze zich langzaam om. Elena. Dat kon ze nog wel hebben. “Waarom ga je zo snel weg, Care?” Caroline schudde haar hoofd. “Hoofdpijn, voel me ziek, wilde eigenlijk gewoon in bed gaan liggen.” Legde ze met een flauwe glimlach uit. “Heb je Bonnie gezien?” Vroeg Elena nog snel. “Nee, sorry.” Caroline trok even een moeilijk gezicht, waarop Elena haar snel beterschap wenste. Fijn, dan was het gesprek voorbij en kon ze naar huis. Caroline had het al een tijdje gelede uitgemaakt met haar ex, Matt, maar liever kwam ze hem nog steeds niet tegen op school. Ze vond het gewoon niet fijn om hem te zien, het was niet een heel gemakkelijke break-up geweest. Zodra Caroline thuis was, pakte ze haar mobiel even, maar toen ze zag dat ze geen berichtjes binnen had gekregen, slaakte ze een opgeluchte zucht. Even liep ze door haar huis, maar al snel had ze door dat haar moeder waarschijnlijk weer aan het werk was. Haar moeder werkte de laatste tijd zoveel samen met Damon, Caroline vond het helemaal niet fijn. Ze vertrouwde Damon niet.
Rustig was Caroline later die middag in bad gegaan. Harde muziek door haar speakers en gewoon relaxen, heerlijk vond ze dat. Haar hoofd hing met gesloten ogen tegen de muur achter haar, terwijl ze genoot van het warme water dat haar lichaam omringde. Caroline vond het fijn dat ze buitenaf woonde, in het begin vond ze het heel eng, maar later niet meer. Hier kwamen nauwelijks mensen. Ze schrok overeind toen ze piepende remmen dacht te horen en stapte langzaam uit bad. Haar muziek zette ze meteen uit, waardoor het akelig stil werd. Ze deed een handdoek om haar lichaam slippers aan haar voeten. Ze liep ze even de woonkamer in en keek via de buitendeur naar buiten. Ze zag niets. Ze draaide de deur voor de zekerheid nog maar extra op slot en stapte langzaam naar achteren. In een snel tempo ging ze naar haar slaapkamer, waar ze haar mobiel weer pakte en uit gewoonte was de eerste persoon die ze aanklikte om te bellen Matt. Meteen hing ze weer op en gooide haar mobiel op haar bed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ethan.

"Stefan Salvatore" mompelde hij geïrriteerd, nadat hij zich uit zijn greep had verlost. "Waar heb ik dit bezoek aan te danken?" Hij had zijn achterneef al een lange tijd niet meer gezien. Een eeuw, om precies te zijn. Al die tijd had Ethan hem kunnen ontlopen, wetende dat een gesprek als deze eraan zat te komen. En toch stond die jongen hier voor hem, in levende lijve. Stefan's broer, Damon, mocht hij nog wel. Met hem viel nog wel wat lol te trappen. Toen Ethan nog bij ze woonde gingen ze vaak samen op jacht. Stefan daarentegen dronk alleen maar van dieren, waar hij zelf erg van walgde. Het belemmerde je krachten en maakte je zwakker, iets wat Ethan wilde voorkomen. Nu hij toch vampier was, kon hij er maar beter gebruik van maken. Hij zag er zo wel de voordelen van in. De macht die je had, als vampier zijnde, was natuurlijk niet te ontkennen.
Stefan leek niet in een al te goede bui, aan zijn gezicht te zien. Een norse blik werd Ethan toegeworpen. "Waarom ben je in Mystic Falls?" Hij zuchtte onhoorbaar. Altijd maar weer moest die jongen zo tegen hem doen. Met een triomfantelijke blik keek Ethan hem aan. Dit deed hij, zoals gewoonlijk, om hem te stangen. "Wat? Mag ik mijn familie niet bezoeken in dit geweldige stadje?" Het was sarcastisch gezegd, zo geweldig vond hij dit stadje niet. De enige reden waarom hij hier was, was omdat er veel mensen rondliepen en velen niets van de vampieren afwisten. Een groot voordeel van een stadje dat erg afgelegen lag. Als je het aan hem vroeg, wilde hij hier nog wel even blijven. "Waarom ben je in Mystic Falls" herhaalde Stefan dreigend, duidelijk chagrijnig door zijn opmerking. Ergens vond hij het wel grappig, hoe zijn achterneef kon reageren. Hij was altijd zo serieus, nooit kwam er ook maar een lachje vanaf. Misschien was dat wel de reden dat hij het veel beter kon vinden met Damon. Ethan schudde enkel zijn hoofd en keek hem grijnzend aan. Zo gemakkelijk ging hij het hem niet maken. Als hij een antwoord van hem wilde, moest hij nog véél meer moeite doen dan dit. Dat Stefan dat na al die jaren nog steeds niet door had gehad.
Een stekende pijn ging door zijn lichaam, waarna hij voor de tweede keer vandaag mee werd getrokken. "Wat ben je aan het doen" siste hij woedend. "Ga je me nu serieus onderspuiten met vervain?" Een echt antwoord kreeg hij verder niet terug, wat wel te verwachten viel. Met die jongen wist je het maar nooit. Het ene moment was hij je vriend, dan kon hij ineens je vijand zijn. Één van de redenen dat Ethan, een eeuw geleden, is vertrokken uit het Salvatore huis. En ook deels omdat het hem daar echt begon te vervelen. Met hem in huis viel weinig te beleven, jammer genoeg. Zijn arm werd over Stefan's schouder gelegd. Hij liet zich vrijwillig meevoeren, ondanks dat hij echt niet terug wilde. Door de vervain in zijn bloed kon hij weinig tegen hem beginnen, zelfs nu hij eigenlijk sterker was omdat hij zich wél voedde met mensenbloed. Er zat niets anders op dan met hem meegaan, en hopen dat het spul snel weer uit zijn bloedbaan was.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Caroline
Ze had besloten Elena te bellen. Elena zou Stefan regelen, als ze geloofde dat er echt iets was. “Elena.” Zei ze huilend door de telefoon. Meer dan dat hoefde ze niet te doen. “Ik kom eraan Care.” Hoorde ze Elena aan de andere kant van de lijn zeggen. Caroline hing op en wachtte rustig op Elena. Even twijfelde ze, maar toen besloot ze toch dat het slimmer was om dan meer aan te hebben dan alleen een handdoek die haar lichaam bedekte. Ze liep naar haar kast en trok snel wat simpels aan, waarna ze al vrij snel de bel hoorde. Oh ja, ze had de deur op slot gedaan. Rustig liep ze naar de deur, nog steeds een beetje angstig, maar toen ze zag dat het inderdaad Elena was, liep ze wat sneller door en haalde ze het slot eraf. Ze deed open en omhelsde Elena meteen. “Ik denk dat er een vampier was, bij de grote weg.” Zei Caroline serieus, waarop Elena knikte. “Ik bel Stefan.” Zei ze. Caroline liep rustig met Elena naar de woonkamer, waar ze het gesprek tussen Elena en Stefan probeerde te volgen. “Stefan.. Vampier.. Caroline..” Even viel er een wat langere stilte, waarop Elena zuchtte. “Zo snel mogelijk?” Vroeg ze, waarna ze ophing en haar telefoon wegstopte. “Hij komt er zo aan, moest eerst nog iets regelen.” Zei Elena vaag. Caroline knikte maar. Ze wist niet zo goed wat ze ermee moest, maar ze konden gerust even wachten dan. Nu was ze niet meer alleen, dus dan voelde Caroline zich al iets veiliger. “Sorry, wil je wat drinken?” Stelde Caroline voor. Elena schudde haar hoofd. Het was duidelijk dat Elena ook bang was. Aan de telefoon had ze zo zelfverzekerd geklonken, alsof er geen haast bij was. Als ze Stefan had duidelijk gemaakt hoe bang ze was, was hij er nu al geweest. “Hee, het is oké. Misschien heb ik het me maar verbeeld.” Stelde Caroline Elena gerust, hoewel het niet echt werkte. Atleast she tried.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ethan.

Hij voelde zijn lichaam slapper worden. De kracht die hij net nog voelde, die door zijn lichaam had gestroomd, in één keer weg. Het zicht voor zijn ogen werd wazig en de wereld leek te draaien. Geluiden klonken verder weg, wat hem liet twijfelen of wat hij hoorde van écht Stefan kwam, of ergens anders vandaan. De verbane liet de vampierkant naar boven komen, tot Ethan's grote ergernis. "Dit is nog niet voorbij Stefan" mompelde hij woedend. Gelach klonk in zijn oren. Blijkbaar vond hij het erg grappig allemaal. "Dat had je je maar moeten bedenken voordat je een spoor van lijken achterliet in Mystic Falls, achterneefje" Wat Ethan er wel niet voor zou doen om die lach van zijn gezicht te slaan De neiging was groot, dat was in elk geval zeker. Het was dat hij de kracht er niet meer voor had, anders was dit lang niet meer zo grappig geweest, wanneer hij klaar was met die jongen.
Zijn lippen perste Ethan op elkaar, om te proberen zich een beetje in te houden. Ze kwamen in het bewoonde gedeelte van de stad terecht. Het laatste wat hij nu kon gebruiken, was argwaan wekken bij de 'normale' mensen. Die konden er nou eenmaal niet goed mee omgaan dat er ook bovennatuurlijke wezens bestonden. Dat ze de vampierjagers op hun hielen hadden, was al erg genoeg. Als de normale mensheid er ook van zou weten, zou het één grote ramp worden. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Het beeld werd langzaam wat scherper. Het was niet het Salvatore huis waar ze heen gingen, zag Ethan nu. Nee, het was een plaats waar hij nog niet eerder was geweest, sinds hij in deze stad was. Niets viel er te bekennen, enkel wat vage schaduwen die te zien waren door de ramen. Één ding was zeker, het waren geen vampieren. En hij hoefde niet te raden wat het wel waren, dat was voor hem allang duidelijk. Zich verzetten kon hij niet. Hulpeloos werd hij meegesleept door Stefan, niet wetende waar hij heen werd gebracht. Nu zou die jongen ervoor gaan boeten ook, daar zou Ethan zelf wel voor zorgen.
Voor de deur kwamen ze tot stilstand. Hij gaf Stefan nog een dodelijke blik. Verder zei hij niets, zijn gezicht sprak voor zich, ging hij vanuit. Stefan wist maar al te goed dat hij dit niet zomaar over liet gaan. Damon was ondertussen nog steeds verdwenen, jammer genoeg. Nu zat hij hiermee opgescheept. Stefan keek hem chagrijnig aan en klopte op de deur. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. Hij hield er niet van om zomaar tegengehouden te worden, ookal was het door 'verre' familie. Laat staan gedrogeerd worden met het ene middel wat hem verzwakte, namelijk vervain. Laten merken dat hij er klaar mee was, zou hij het dan ook zometeen. Dat hij wat mensen had vermoord, hoefde niet meteen te betekenen dat hij een babysitter nodig had.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Caroline
De dames zaten allebei wat te klappertanden. Ze vonden het beiden doodeng en Caroline had eigenlijk niet verwacht van Elena, dat ze het zo eng zou vinden. Ze zag haar altijd als een heel stoer meisje, dat altijd de leiding nam en overal juist vooraan stond om als eerste alles te doen, blijkbaar was Elena ook heel bang. Was er iets gebeurd? Elena en de vampieren hadden waarschijnlijk genoeg geheimen voor Caroline. Caroline vond het ook niet zo erg. Ze was er wel blij mee dat ze haar in vertrouwen hadden genomen, maar het feit dat ze nu zo bang was… Soms zou ze willen dat ze er niet vanaf wist, dan was ze misschien ook niet bang bij elk geluidje dat ze hoorde. Meer dan dit wilde ze ook echt niet weten over de vampieren, ze zou er alleen maar gek van worden. Misschien wist Elena wel wie de vampier was die Caroline gehoord had, misschien was Elena daarom wel zo bang, was de vampier opzoek naar haar. Maar… Nee, dan had Stefan er ook vanaf geweten en was hij er allang geweest.

Wederom vroeg Caroline of Elena wat te drinken wilde en dit keer wachtte ze niet op antwoord. Ze wist dat Elena nog steeds bang was en dat was ze zelf ook, dus misschien zou het wel helpen als ze even iets zouden drinken. Caroline liep rustig naar de keuken, maar bleef vanaf hier met Elena in gesprek. Ook uit angst. Zo wist Elena dat, als ze Caroline niet meer hoorde er iets gebeurd was en ze moest maken dat ze wegkwam. Andersom net zo. Met twee glazen drinken kwam Caroline de woonkamer weer in en ging ze weer naast Elena op de bank zitten.

Caroline zat nog maar net weer terug op de bank, of ze hoorde geklop op de deur. In dit geval werd ze gelukkig zeker niet gek, want ze zag aan de blik van Elena dat zij het geklop ook hoorde. Caroline stond op. “Ik ga mee.” Zei Elena, waarop ze dus samen naar de deur liepen. Door het raam zagen ze allebei al snel dat het Stefan was, maar… Wie had hij bij zich? Caroline deed de deur open en keek naar Stefan en de jongen. “Wie is dat, Stefan?” Vroeg Elena hem. Elena hield Caroline een beetje vast. “Vraag hem niet binnen, nog niet.” Zei ze zacht. Stefan kon wel gewoon naar binnen, maar die andere vampier nog niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ethan.

Met een krakend geluid gingen de deuren van het huis open. Zijn oren begonnen er pijn van te doen, wat waarschijnlijk voor een groot deel veroorzaakt werd door de vervain in zijn bloedsomloop. Was het dan echt nodig geweest om hem daarmee in te spuiten? Ja, hij had een paar mensen vermoord de afgelopen dagen. So what? Ethan had er niet voor gekozen om vampier te worden, dus zijn schuld was het niet. Bovendien had hij een eeuwigheid nog voor zich liggen. Hij verdiende toch ook wel wat lol? Nu hij toch onsterfelijk was, kon hij er maar net zo goed het beste van maken. Wat een vertrouwen had zijn familie toch weer in hem.
Voor hen verschenen twee meisjes in de deuropening. Beide keken ze een beetje bang uit hun ogen, wat hem even liet grijnzen. "Je vriendinnetje?" Ethan zag niet in waarom hij anders hierheen werd gebracht. De Salvatores waren normaal gesproken erg op hun eigen huis gesteld, tenminste, een eeuw geleden. Of dat nu nog steeds zo was, was nog een raadsel voor hem. Een waarschuwende blik werd hem toegeworpen als antwoord. Ethan had geen idee waar zijn achterneef vandaag last van had, maar zo te zien was hij nog net zo chagrijnig als toen hij nog bij hem woonde. Blijkbaar had die jongen nog steeds niet door dat genieten ook bij het leven hoorde. "Kunnen jullie hem even in de gaten houden? Oom Zach mag er niet achterkomen dat hij hier is. Ik moet nog even wat afhandelen" Altijd maar weer die Stefan, die zijn zaken op orde moest houden. Kon hij niet voor één keer blij zijn om hem te zien? Dit was nou niet echt wat Ethan in gedachten had, toen hij hem net tegenkwam. Hij rolde met zijn ogen van verveling. "En dit is mijn familie? Hell, ik had inderdaad beter weg kunnen blijven." Zei hij mompelend. Zijn hoofd tilde wat op zodat hij ze aan kon kijken. Meteen viel zijn oog op het blonde meisje, een beetje achter de deur verstopt. Het viel hem op dat ze niet bepaald blij was om hem of Stefan te zien voor haar deur. Nou, ze was niet de enige die totaal niet geamuseerd was om hier te zijn. Zelf had hij ook liever wat anders gedaan. Ethan had tenslotte wel wat betere dingen te doen dan sociaal doen en vrienden maken. Verdergaan met zijn jacht vond hij een veel leuker idee. Gewoon zijn dorst lessen, met behulp van alle onwetenden hier in de stad. Ja, dat klonk hem in elk geval veel beter in de oren. Helaas zat dat er voor nu niet meer in, met Stefan aan zijn zijde. Hij wist wel echt hoe hij de pret moest bederven zeg.
Hij besloot zich maar gewoon voor te stellen, om het ijs te breken. Het zag er niet naar uit dat hij hier snel weg zou komen, jammer genoeg. "Ethan Salvatore is de naam." Ondanks dat hij hier niet wilde zijn, had hij zo wel zijn manieren gehad. "En dit stuk chagrijn hier is mijn achterneef, die het zó leuk vond om me te zien dat hij me meteen had volgespoten met vervain." Een kleine bespottende grijns vormde zich rond zijn lippen, terwijl hij zijn blik over de meisjes liet glijden.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Caroline
Caroline’s blik ging naar Elena toen de enge jongen bij Stefan vroeg of het Stefans vriendinnetje was. Caroline zag de blik van Elena naar Stefan. Het was wel duidelijk dat ze tegen hem in wilde gaan, maar geen ruzie met hem wilde maken waar Caroline en de jongen bij waren. “Laat hem maar binnen.” Zuchtte Elena, die vervolgens wegliep bij de deur. Nu Stefan er was, met een nieuwe vampier, was er dus duidelijk niets meer om bang voor te zijn voor Elena. Caroline vroeg de jongen binnen, waarop Stefan een stap met hem naar voren deed. Ze vond het maar niets dat die jongen nu altijd haar huis in kon. Dat was ook zoiets geks van vampieren dat ze niet begreep. Ze moesten huizen van mensen eerst binnen gevraagd worden en anders konden ze er niet in. Ze bekeek de jongen toen hij zichzelf voorstelde en zei dat Stefan hem had volgespoten met vervain. Daar had ze wel eens over gehoord. Het was vergif voor vampieren, Caroline had er van Elena een armbandje mee om moeten doen, zodat vampieren haar niet in hun macht konden nemen. Ook zoiets dat Caroline niet begreep: Vampieren konden mensen in hun macht nemen, door ze enkel aan te kijken en een opdracht te geven.

Ook Caroline liep nu weg bij de deur. “Leg hem maar op de bank, of de grond. I don’t mind.” Zei ze met een flauwe glimlach. Ze liep naar Elena en zuchtte diep. “Die jongen is volgens mij een heel ander type dan Stefan.” Elena onderbrak haar. “Ik denk niet dat hij aan dierenbloed doet, maar hij zal ons geen pijn doen.” Hoe kon Elena dat nou weer zo zeker weten. Caroline trok haar wenkbrauw vragend op naar Elena, die vervolgens enkel haar schouders ophaalde. “Hij is familie, dat kan die gewoon niet maken. Daarbij is hij een vampier, waarschijnlijk kan hij heel dit gesprek volgen, hoe zacht we ook praten.” Zei Elena vervolgens wat harder. Caroline had zo het idee dat Elena en de Salvatore’s het niet heel fijn vonden dat Caroline er vanaf wist, van de vampieren. Ze hielden haar ook buiten zoveel mogelijk, dat merkte Caroline soms best.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ethan.

Blikken werden uitgewisseld tussen Stefan en één van de meiden, wat zijn vermoeden alleen nog maar bevestigde. Toch leken ze het eerder voor hem te willen verbergen, tevergeefs. Ethan had heus wel door dat hij hier niet gewenst was. Maar zoals altijd gaf hij er helemaal niets om, en deed hij net alsof hij een plaat voor zijn hoofd had en het dus niet zag. Ethan deed tenslotte wat hij wilde, niets of niemand die hem op andere gedachten kon brengen. Gevoelens had hij niet, en die heeft hij ook nooit gehad. Het maakte je kwetsbaar, zorgde ervoor dat je een gemakkelijk doelwit werd. Zijn menselijkheid was verdwenen, samen met de jongen die hij was voordat hij veranderd werd. Al vanaf het jaar 1887, om precies te zijn. Op die ene avond was zijn leven in één klap veranderd. Alles wat hem zichzelf maakte, weg. Nu voelde hij helemaal niets meer, enkel de honger naar bloed. Nee, Ethan was niet meer de oude. En dat zal hij ook nooit meer worden.
Het meisje ging toch overstag en nodigde hem uit om binnen te komen. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. Nu hij toestemming had, kon hij altijd terugkomen. Er was nu niets meer dat hem buiten het huis kon houden. Een groot voordeel voor hem dus, nu hij er zo over nadacht. Ethan werd naar binnen gesleept, aangezien hij nog steeds niet veel kon door de vervain in zijn bloed, en werd hardhandig op de vloer gedumpt. Zijn handen werden zonder verontschuldiging met handboeien aan de verwarming vastgemaakt. "Moet dit nou echt?" mompelde hij boos. Ethan begreep wel dat hij een onbekende was hier en er niet te verwachten viel wat hij zou doen, maar waren die handboeien nou echt nodig? "Waag het niet om ook maar iéts te proberen" zei Stefan dreigend tegen hem. Het liefst zou hij de hele verwarming uit de muur rukken en die jongen zelf ergens aan vastboeien. Dat zou hem eens leren om Ethan weer te ontvoeren tijdens de jacht. Helaas kwam hij daarvoor, nog steeds, erg veel kracht tekort. Verdomde vervain ook altijd, dat spul was echt nergens goed voor. Ethan rolde met zijn ogen. "Jaja, ik moet me rustig houden. De hint is duidelijk Stefan." Ethan wist echt wel wat hij hiermee bedoelde. Hij was bang dat hij die meiden wat aan zou doen, zoals altijd van hem verwacht werd. Blijkbaar werd hij gevreesd door de mensen hier. De verleiding was groot, dat moest hij toegeven. Maar in de staat waarin hij nu was, hadden ze niets van hem te vrezen. Zijn lichaam was zodanig verzwakt, dat alleen al ontsnappen haast onmogelijk was. Laat staan ze te pakken krijgen en hier wegkomen. Hoe erg Ethan het ook haatte om toe te geven, hij kon geen kant op. Na een laatste waarschuwende blik verliet ook zijn achterneef de kamer, waar Ethan alleen achterbleef. "Doe de groeten aan oom Zach!" riep hij hem grinnikend na.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
~how the hell can u write so much text, i really try but i just cant im sorry

Caroline
Caroline zag de blik van Elena naar Stefan, een aantal keer was die blik er zelfs. Elena en Stefan fluisterden nog even ergens over, toen Ethan vastgemaakt zat aan de verwarming. Caroline keek de onbekende jongen aan, terwijl ze op de rand van de bank was gaan zitten. Ze begon er langzaamaan toch over te twijfelen of het wel slim was geweest om Elena te bellen… Daarnaast twijfelde ze ook of ze de jongen wel binnen had moeten vragen. Als hij anders was dan Stefan, niet aan dierenbloed deed, wat weerhield hem er dan van om haar compleet leeg te zuigen? “Hij zit vol met vervain, hij kan jullie niks maken.” Beloofde Stefan nog als een geruststelling en met dat was hij ook weg. Ze hoorde de woorden van Ethan, die Stefan nog achterna riep, waarna ze met een zucht naar Elena keek. “Stefan heeft gelijk, toch? Met vervain in zijn lichaam kan hij niets?” Elena knikte rustig. “Don’t worry about it.” Zei ze met een flauwe glimlach. Dat moest een geruststelling zijn? Een bevestiging van haar vraag had haar mee gerustgesteld, maar blijkbaar wist Elena er ook lang niet alles van. Caroline keek op toen Elena opstond. “Ik ga even een rondje om het huis lopen. Ga je mee of durf je het aan om alleen met hem te blijven?” Caroline slikte en twijfelde even over wat het beste antwoord zou zijn op deze vraag. Vervain. Hij kon niks. Toch? Ze zette gauw een glimlachje op en knikte. “Ik durf wel hier te blijven.” Even keek ze een beetje trots. En daarbij, als Ethan wel vervelend werd, kon ze nog altijd naar Elena gaan, weg van hem. “Wees voorzichtig.” Zei ze een tikkeltje bezorgd tegen Elena, die vervolgens de kamer verliet en naar buiten ging. Met een zucht liep Caroline naar Ethan, maar hield wel een gepaste afstand van hem. Zolang hij vast zat, zou hij haar niet kunnen aanraken, dus dat was voldoende afstand, vond ze zelf. Ze ging rustig tegenover hem op de grond zitten. Even hield ze haar hoofd schuin, terwijl ze hem van top tot teen bekeek. Hij zag er nog best gewoon uit. Misschien een beetje bleek, maar verder was het een hele gewone jongen… “Waarom ben jij zo?” Vroeg ze toen plots. Die vraag spookte nu eenmaal door haar hoofd en Caroline was dan niet iemand, die daar haar mond over zou houden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
It's okay, I don't mind
Schrijf maar gewoon hoe je gewend bent, dan probeer ik me wel aan te passen (:

Ethan.

Hij slaakte een diepe zucht en keek een beetje de kamer rond. Het huis was niet groot, voor zover hij het had gezien. Ouderwetse meubels vulden de woonkamer. Schilderijen en foto's waren aan de muren gehangen, om de lege ruimtes die er nog waren op te vullen. Het rook er een beetje muf, maar dat kon ook aan hem liggen. Ethan's zintuigen waren door het vampiergen enorm versterkt, wat maakte dat alles tien keer eerder, of in dit geval sterker, bij hem binnenkwam. Dingen die mensen niet op konden merken, kon hij vanaf een afstand al zien of horen. Lichtelijk geïrriteerd wendde hij zijn hoofd wat af.
Een stilte heerste. Althans, in de kamer waar hij vastzat. Bij Ethan was er, zoals altijd, geen rust te bekennen. Verschillende stemmen galmden in zijn oren. Of het van ver weg was of van een paar meter afstand, was moeilijk te zeggen. Zijn lichaam liet hij rusten tegen de muur achter hem. Zijn ogen waren gesloten, met zijn volle concentratie gericht op wat hij hoorde.

'Stefan heeft gelijk, toch? Met vervain in zijn lichaam kan hij niets?' Voor een paar seconden was er niets meer te horen, op de geluiden van de vogels buiten het huis na. Een stilte was er in zijn hoofd, wat niet vaak voorkwam. Helaas duurde die niet lang. 'Don't worry about it' Erg overtuigend vond Ethan het niet klinken. Er was een onzekerheid in haar stem te horen, die ze duidelijk probeerde te verbergen voor haar vriendin. 'Ik ga even een rondje om het huis lopen. Ga je mee of durf je het aan om alleen met hem te blijven?' Hij hoorde het meisje aarzelen, en ergens hoopte hij dat ze niet zou toegeven. Ze leek echter niet bang voor hem te zijn en gaf toch toe. 'Ik durf wel hier te blijven' Hij waardeerde haar moed, maar of het een slimme zet was? 'Wees voorzichtig'

Het harde geluid van voetstappen drong bij hem binnen, en meteen opende hij zijn ogen. Blij was hij niet om hier te zijn, integendeel zelfs. Maar aangezien er niet echt iets anders opzat, kon hij er maar beter het beste van maken. Één van de meisjes kwam naar hem toe gelopen. Met een kleine frons op zijn gezicht keek hij toe hoe ze een paar meter van hem vandaan, ook op de vloer ging zitten. Sinds wanneer durfde een mens zo dichtbij te komen? Haar ogen voelde hij over hem heen glijden. Bepaald fijn vond hij het niet, nee. Ethan hield er gewoon niet van om zo bekeken te worden, al helemaal niet door een mens. En toch, diep vanbinnen, vond hij haar nieuwsgierigheid wel amuserend. Ze durfde wat tegen hem te zeggen, niet bang voor de gevolgen. Iets wat hij eigenlijk niet van haar had verwacht. Het kwam niet vaak voor dat een meisje hem verraste. "Het antwoord op die vraag ben ik zelf ook nog niet achter" zei Ethan met een zwakke glimlach. Hij keek voor een klein moment in haar ogen, waarna hij zijn blik op de grond richtte. Ergens was hij wel nieuwschierig naar hoe ze de Salvatore's kende. Het leek er niet op dat dit meisje zijn vriendin was. Ethan besloot het maar gewoon te vragen, het zag er niet naar uit dat hij hier snel weg zou komen. "Hoe ken je Stefan?" vroeg hij, zonder haar aan te kijken.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Caroline
Even schrok ze van de vraag die ze hem stelde. Van het feit dat ze überhaupt tegen hem praatte. Was dat wel de bedoeling? Een korte stilte volgde, maar uiteindelijk kwamen er toch woorden uit zijn mond. Caroline verwachtte een antwoord, gesnauw waarschijnlijk. Gezeur eventueel. Misschien zelfs een excuus, maar daar ging ze niet van uit. Hij leek geen spijt te hebben van hoe hij was. Het leek hem zelfs, niets te doen. Caroline hield haar hoofd schuin toen hij antwoordde dat hij zelf ook nog niet achter het antwoord op die vraag was. De zwakke glimlach op het gezicht van de jongen, zorgde ervoor dat ze bijna medelijden met hem kreeg, maar dat kon ze niet laten gebeuren. Ze haalde haar schouders op toen de jongen aan haar vroeg hoe ze Stefan kende. Mocht ze dat wel zeggen? Dat leek haar geen geheim… En als er dingen waren die ze niet tegen deze Ethan mocht zeggen, zouden ze haar niet alleen met hem laten, toch? “Elena is een vriendin van mij.” Was eerst haar enige antwoord. Vervolgens besefte ze zich, dat hij waarschijnlijk ook niet van Elena afwist. Misschien kende hij Katherine wel. “De dubbelganger van Katherine en de vriendin van Stefan.” Vulde ze toen rustig haar antwoord aan.
“Heb jij ooit een mens in een vampier veranderd?” Vroeg ze zich vervolgens af. Wederom stelde ze de vraag, die er door haar hoofd spookte meteen hardop, zonder er ook maar een seconde over na te denken. Dat nadenken deed ze altijd pas achteraf en haar grote mond zou haar echt nog een keer in de problemen brengen. Of die problemen vandaag zouden komen en door deze Ethan, dat wist ze alleen nog niet. Rustig keek ze weer naar de jongens, wiens blik op dit moment toch niet meer op haar gericht was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ethan.

Een paar stralen zonlicht kwamen door het raam naast hem de kamer binnen. Ethan voelde de warmte op zijn huid branden, ondanks dat hij een daglicht ring droeg. Het beschermde hem dan wel tegen de zon zelf, maar het haalde niet weg dat hij het maar niets vond om zo in de volle zon te zitten. Ethan was technisch gezien dood, al sinds het moment dat hij veranderd was. Zijn lichaamstemperatuur was ver beneden het normale level, oftewel ijskoud. Zijn huid was erg bleek voor een gedaante, en kon het niet hebben om lang buiten rond te lopen. Aan deze warmte was hij dan ook niet gewend.
Een beetje chagrijnig schoof hij wat opzij, weg van het raam. Ver kwam hij niet, de handboeien hielden hem tegen. Kracht om ze los te breken had Ethan niet, dankzij zijn achterneef. "Ik krijg jou nog wel, Stefan Salvatore" mompelde hij haast onhoorbaar. Alsof die vervain in zijn lichaam nog niet erg genoeg was geweest, moest hij ook nog precies bij een raam vastzitten. Ethan had het voor elkaar gekregen om een klein beetje in de schaduw te kunnen komen, al was het niet veel. Het was net genoeg om het nog uit te kunnen houden in deze kamer. Hij zuchtte nogmaals en richtte zich dan weer op het meisje. Ze had haar hoofd een beetje schuin en keek hem onbegrijpend aan. Ethan had ook moeten weten dat geen mens het zou begrijpen, hoe het was om een vampier te zijn.
Dat het andere meisje een vriendin van haar was, daar was Ethan zelf ook wel achter. Was er tenslotte een andere reden waarom ze hier anders was geweest? Wat hem pas echt deed verbazen, was toen het meisje voor hem uitlegde dat het de dubbelganger van Katherine was. Ethan had over haar gehoord, en over wat ze de Salvatore's aangedaan had, natuurlijk. Maar hij had nooit geweten hoe ze eruit had gezien. Althans, tot nu. "Katerina Petrova, haar dubbelganger? I need a drink" zei hij hoofdschuddend. Na al die jaren achtervolgde die meid zijn achterneef dus nog steeds. Blijkbaar had hij de afgelopen tijd echt véél gemist hier.
De nieuwsgierigheid hield daarbij nog niet op, bleek het. Meteen werd er een nieuwe vraag naar zijn hoofd gegooid. Hoe ze op dat soort dingen kwam, was voor Ethan één groot raadsel. Maar aangezien hij hier toch niet weg kon, had hij geen andere keuze dan ze te beantwoorden. "Ja, heel lang geleden." Even keek hij weer in haar ogen. Ethan bedacht zich nu pas dat hij haar naam eigenlijk nog niet wist. Dat was het laatste waar hij aan gedacht had om te vragen. "Wat is je naam?" De zijne wist ze nu al wel. Hij had zich voorgesteld, en Stefan had hen vast ook wel over hem verteld. Zijn daden waren nou niet echt bepaald onopvallend geweest hier, blijkbaar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld