ORPG I still hate you. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG I still hate you.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Met Dauntless

Het gaat over haat en moord en dood en heel veel haat.

Ik:
Andrea Jennifer Böhn ~ 23 jaar ~ vrouw ~ stuff ~ de rest zie je nog wel, of ik doe het lange lijstje hier weer
{option}

Jij:

oh help blijkbaar zijn orpglijstjes heel anders dan rpglijstjes :/

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gregory Samuel Thompson ~ 24 jaar ~ man

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Andrea werd wakker. Haar hoofd bonkte en ze voelde zich draaierig. Ze lag op een bed, in een kamer die ze niet kende. Het was vast niet het ziekenhuis, daar was het te rustig voor. Ook was de kamer er te leeg voor. Ja, Andrea had ervaring. Ze was zo vaak dronken op straat gevonden dat het ziekenhuis haar tweede huis was geworden. Dit was niet het ziekenhuis, en ook niet haar eigen huis. Waar was ze dan? Ze keek om zich heen. Er was een bed, een lamp aan het plafond en verder was er niets. Niet eens een wc. Wel een camera. Hoe lang zou ze hier al zijn? Andrea's hoofd was helderder dan ooit, dus ze moest er al een tijdje geweest zijn. Zou ze eindelijk een nieuwe opdracht hebben? Of zou ze zijn verraden? Dat leek wel erg sterk, omdat ze in die drie jaar nog maar twee klussen had gekregen. Andrea stelde meer vragen dan dat haar lief was. Ze moest zich focussen op wat er zou komen. Dat er een camera was betekende dat ze bekeken werd en dat er mensen zouden komen als ze zouden zien dat ze wakker was. Het was erg frustrerend om niet te weten wat er zou gebeuren. Andrea keek naar haar kleren. Ze had nog steeds haar MacDonalds t-shirt aan, met een spijkerbroek en sportschoenen. Ze was niet bepaald voorbereid hiervoor. Andrea ging rechtop zitten. Met een ferme blik keek ze naar de camera, totdat er wat aan de deur geprutst werd. Andrea stond op en keek hoe een aantal mannen zeiden dat ze mee moest komen. Ze liep gehoorzaam met hun mee. Tegenspreken was niet altijd even verstandig, zeker niet nu. Ze wist niet waar ze was en wat ze moest doen. Stiekem hoopte ze dat ze niets meer hoefde te doen. Dan kon ze eindelijk een echt leven gaan leiden. Ze werd geleid naar een kamer, wat leek op een kantoor. Er stonden twee lege stoelen naast elkaar. Daarvoor stond een bureau met allemaal mappen en papieren. Achter het bureau stond een andere stoel. Andrea ging op een van de twee stoelen voor het bureau zitten. Wat was dit?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Excuseer, waar brengen jullie me heen? Waar ben ik eigenlijk. Waarom zit er een verband rond mijn pols? Ik hoop dat het niks ernstig is, want mijn linkerhand is mijn favoriete hand." Gregory lag vastgegespt op een ziekenhuis bed. Hij probeerde zich te herinneren was hij de laatste 24 uren had uitgespookt. Hij had geen afspraak bij de dokter. Deze plek leek trouwens totaal niet op een ziekenhuis. Het was grauw, eng, het leek op iets uit een horrorfilm.
"Sorry we mogen niet op u vragen antwoorden, maar alles wordt u dadelijk uitgelegd."
"Als me alles dadelijk al wordt uitgelegd, waarom kunnen jullie dat, dan nu niet gewoon doen. Dat bespaart ons beiden tijd." Zelfs wanneer hij vastgebonden lag op een ziekenhuisbed moest hij nog de wijsneus uithangen.
Ze maakten hem los en duwden hem een kantoor binnen. "Zouden jullie misschien iets te drinken kunnen halen, voor mij en deze lieftallige dame." Hij knipoogde even naar de vrouw die al aan het bureau zat.
"Liefst iets met alcohol, maar water is ook oké als het echt niet anders kan." Hij ging comfortabel zitten in één van de stoelen. "Jij weet hier waarschijnlijk ook niet meer over." Merkte hij luchtig op. Het zag ernaar uit dat hij en dit meisje in hetzelfde schuitje zaten. Vanuit zijn ooghoek spotte hij een camera. Hij kon het niet laten er even naar te zwaaien.
Net op dat moment kwam een vrouw met een witte labjas het kantoor ingewandeld.
"Mevrouw Bönh, Meneer Thompson, sorry voor het wachten. Mijn naam is Cordelia Thorn en ik leid het Kiznaiver project. Jullie zijn beiden als proefpersonen gekozen. Dankzij een medische ingreep zullen jullie nu elkaars pijn voelen. Het doel van dit experiment is te proberen andere mensen te begrijpen en een maatschappij te creëren waarin medeleven centraal staat. Ik kan begrijpen dat jullie enorm veel vragen hebben, dus vuur maar af."

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Een... Lieftallige... Dame... Dat was de minst passende beschrijving bij Andrea. Ze gaf hem een dodelijke blik. 'Ik ben lesbisch,' gromde ze. Hmpf, een lieftallige dame. Wat dacht hij wel niet. Dat hij als een idioot ergens kon komen en dat hij drinken kon eisen en haar een lieftallige dame kon noemen? Dit hielp haar humeur niet. Hoewel ze wel dorst had, sloeg ze het aanbod af. 'Ik hoef geen drinken.' Ze had hem een klap verkocht als er geen vrouw binnenkwam. Blijf professioneel, dacht ze. Wie weet hoefde ze hem niet meer te zien. (oh hoe verkeerd ze is). Het eerste wat haar opviel was dat ze haar naam wisten. Hoe wisten zij haar achternaam? Nou ja, de voornaam was behoorlijk duidelijk. Haar naamkaartje had ze nog aan. Hoe waren zij als proefpersonen gekozen? Hielden ze haar in de gaten? En het belangrijkste van alles was nog wel waarom hun tweeën moesten samenwerken. 'Ik geloof dit niet,' lachte ze schamper. Ze moest vast veel te veel alcohol ophebben gehad. Dat leek haar het meest logisch. Ze beet zichzelf in haar linkerhand. Er gebeurde niets. Ze voelde wel de pijn, en er zaten afdrukken op haar hand, dus het was geen droom. 'Wat verwachten jullie van mij?' vroeg ze. Ze weigerde de andere man erbij te betrekken. Ze konden niet zomaar dit gaan doen. Hier zat vast een achterliggende gedachte achter. 'Hoe zijn jullie achter mijn achternaam gekomen?' Ze balde haar vuisten. Ze draaide zich om naar de man naast haar. 'En wie mocht jij wezen?' Andrea was echt in een moordhumeur, dus ze hoopte niet dat de man haar nog probeerde te versieren of haar leven wilde verpesten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Oh wat toevallig ik ook. We vallen beiden op meisjes wat leuk dat we al meteen iets gemeenschappelijks hebben. Ik ben ook helemaal in voor wat roleplay, zo'n lange blonde pruik zou me niet slecht staan." Dit meisje mocht wel eens wat meer relaxen. Ze zag er zo kwaad en geërgerd uit, een glimlach zou haar goed staan. Al genoot Greg er stiekem wel van haar te plagen. Hoelang zou hij het kunnen rekken tot hij een mep in zijn gezicht kreeg? Aan haar gezichtsuitdrukking te zien niet lang.
"Auw!" De pijn was niet zo hevig, maar wel onverwacht. "Ben je traag van begrip ofzo? Ik weet ook niet hoe zoiets mogelijk is, maar we delen nu pijn, dus stop alsjeblieft met jezelf op willekeurige momenten te bijten. Je bent toch geen masochist he? Is ze een masochist?" Deze vrouw leek veel over hen te weten en waarschijnlijk zou ze eerder haar vragen beantwoorden dan het meisje zelf. "Mijn naam is Gregory Thompson en ik zou je hand willen schudden ten teken van kennismaking, maar wie weet bijt je daar ook in."
"We hebben een screening van verschillende mensen gedaan, op zoek naar twee persoonlijkheden die in het dagelijkse leven absoluut niet met elkaar om zouden gaan. Als resultaat vonden we jullie. Indien het jullie lukt de zomer te overleven en de missies te volbrengen die we jullie geven dan zullen we jullie opnieuw opperen zodat jullie niet langer elkaars pijn voelen."
Greg stak zijn hand in de lucht ook al waren ze maar met twee. "Vraagje, delen we ook nog andere gevoelens buiten pijn, zoals plezier, want dan zou dit hele experiment al een stuk leuker worden." De grijns op zijn gezicht sprak boekdelen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Roleplayen? Vind jij dit grappig? Ik hoef niets met je." Andrea was nu al helemaal klaar met hem. Hij was zo relaxed en ging met haar om alsof hij haar al heel lang kende. Andrea ging met hem om alsof zij hem helemaal niet kende. Het gedrag van de man, Gregory Thompson, hielp niet. Haar kaak verstrakte en ze moest echt haar best doen om hem niet te gaan slaan. Hij kwam wel echt behoorlijk ver. "Ik ben géén masochist. Jij verdient gewoon een klap in je gezicht." Ze balde haar vuisten. "Ik ben Andrea. Andrea Böhn. Ze stak haar hand uit, maar dat was niet omdat ze zo vriendelijk was. Het was alleen maar omdat ze zijn hand helemaal verrot kon knijpen. Toen ze Gregory's hand ook vasthield kneep ze er heel hard in. Misschien snapte hij dan de boodschap dat ze hem niet moest. Andrea draaide zich naar de vrouw. "Dus jullie vinden dat wij niet met elkaar om kunnen gaan en nog steeds moeten wij samenwerken? Wat voor idiote redenatie is dat?" Ze keek naar de kalender. Het was begin juni. "Moet ik serieus drie maanden met HEM samenwerken?" Ze wees naar hem, maar het was al duidelijk dat ze over hem aan het praten was. Ze hadden misschien vijf zinnen gezegd tegen elkaar en Andrea mocht hem al niet. Dit zou een onmogelijke zomer worden. Ze had niet veel problemen om samen te werken, maar wel met mensen die niet zoals Gregory waren. Mensen die haar niet aan het lachen wilden maken. Mensen die keken naar het probleem. Hoe Andrea het zag, was Gregory alleen maar aan het lol maken en grappige opmerkingen maken. Het was gewoon frustrerend voor haar. De vrouw beantwoorde de vragen voor Gregory. "Dat weten wij niet helemaal. Waarschijnlijk zullen jullie alleen maar elkaars pijn voelen, maar daar zijn jullie proefpersonen voor." Andrea's hoop werd ineen geslagen. Het kon zijn dat ze zijn gedachten kon lezen. Ieeuwwww... Ze probeerde zich van die gedachte af te zetten. "En nu, hoe krijgen wij de missies te horen?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld