ORPG | Diabolik Lovers - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Diabolik Lovers

Account verwijderd

schreef:

Account verwijderd

schreef:

Ray Joleen - 19 -

Hayden Rose - 200 - Vampier.

Mijn stukje komt hieronder.

Account verwijderd

schreef:
Ivy Hedera - 18

Luka Pasko - 221

Account verwijderd

schreef:
Ray.

Moeizaam opende ik mijn ogen, het was koud, nat en donker. Ik was in een wagen gesleurd, op weg naar een pand wat ik weet niet hoe ver van het dorp vandaan was. Ik had meerdere mythes gehoord, over dat daar een vampier woonde, die elke maand of jaar een tiener in gevangen nam en die gene leegzoog tot de laatste druppel bloed uit die gene zijn lichaam was en daarna het lichaam verbrandde. Of dit waar was wist ik niet, dat wilde ik ook niet weten. Langzaam keek ik op me heen, de wagen waarin ik zat was donker en had geen ramen, dus naar buiten kijken om te zien waar ik was was geen optie.

Hayden.

Rustig liep ik door de donkere kille hangen van het verlaten huis waar ik nu al jaren woonde samen met Luka, mijn beste vriend, hij was als een broer voor mij en we deden bijna alles samen, van het jagen op dieren voor bloed tot het gevangen nemen van mensen. We waren nu al bijna meer als honderd jaar vrienden en daar was ik blij mee, of nou ja wat je blij kon noemen.Sinds ik een vampier werd, werd ik koud, kil, gevoelloos, donker en alles wat daar bij hoort. Echte liefde had ik lang niet meer gevoelt en dat kon me ook niet veel meer schelen.

sorry, mijn beginnetjes zijn vaag.

Account verwijderd

schreef:
Ivy had verstijfd in de armen van de mannen gehangen tot zij in de koets zat. Tierend begon zij in het rond te slaan om zich heen. Het was pikdonker in de koets en al snel sloeg zij tegen beide wanden aan. Haastig gleed zij met haar vingertoppen over de muren opzoek naar een deurknop, helaas leek deze er niet te zijn.
"Mama? Papa?" gilde ze en liep steeds heen en weer op de kleine plaats die ze had. Ver van huis konden ze nog niet zijn!
De koets die sowieso al wiebelde over de hobbelige paden helde steeds verder over. Door al dat gebots doorheen putten en over stenen viel ze uiteindelijk om. Met haar hand op haar neus die pijn deed en haar andere op de zitbank, zat ze op de grond. Boos piepend dat niemand kwam kijken naar haar en uit onmacht, sloeg ze met haar vlakke hand op de kussens.

Luka zat in een zoveelste studeerkamer in het verlaten kasteel. Hij keek uit over het portret dat van hem geschilderd was. Hij was niet alleen op het portret, er stond een vrouw naast hem. Zijn vrouw die hij al 200 jaar niet meer had. Sinds het bestormen van zijn vorige kasteel waren ze beide gesneuveld. Helaas beiden door een andere persoon, diegene die hem te pakken had gekregen had hem dit aangedaan. Toen de klok 12 uur sloeg, begaf hij zich naar de balzaal. Zijn charmes behouden was een must, net zoals zijn uiterlijk niet mocht verouderen en zijn grip op de mensen in de vallei onder het kasteel gelegen niet mocht verdwijnen. Daarvoor hadden ze deze maaltijd nodig. Er kon niks tippen aan vers bloed.

Account verwijderd

schreef:
Ray.

Al snel werd ik in een of andere verlaten tuin gesmeten en werd verteld gewoon recht door te lopen. Ik knikte doelloos naar een van de bestuurders van de wagen en waande mij een weg vooruit. Ik trilde, huilde en zweette, ik was bang. Duizenden vragen gingen er door mijn hoofd, wat zou er met me gebeuren? Waar ben ik? Ben ik de enige? Hoeveel mensen zijn er binnen? Is er wel een binnen? Ik schudde mijn hoofd, daar moest ik niet aan denken! Al gauw was ik bij een poort aangekomen, mocht ik al naar binnen? Zacht klopte ik op de deur, wachtend op een antwoord. Tot mijn verbazing kraakte de deur open, de deur die vanaf buiten goed afgesloten leek te zijn. ''Hallo?'' fluisterde ik zacht en met een trillende stem.

Hayden.

Al gauw waande ik mij een weg naar de zaal, hier trof ik Luka ook aan ''Vandaag gebeurt het. Twee nieuwe slachtoffer.'''greens ik naar hem terwijl ik naast hem ging staan en de kamer snel bekeek, ook al was er jaren niks aan gedaan zag het er alsnog goed en verzorgd uit. Ik keek op toen ik een stem hoorde, een meisjes stem. ''Nu al?'' vroeg ik hem waarna wat fronsend omkeek en de zaal uitliep. '''Zijn ze niet wat vroeg?'' vroeg ik hem met een zwakke glimlach, waarna ik even bleef staan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld