Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG *love is working hard, life is just hard

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Gebaseerd op The Selection van Kiera Cass

Ik:

Naam: Leah Rose Dale
Leeftijd: 18
Rang: 4
Werk: Boerderij
Innerlijk: Lief is Leah zeker, ze staat voor alles en iedereen klaar. Ze heeft ook veel verantwoordelijkheidsgevoel aangezien ze van jongs af aan al haar moeder moest helpen met het opvoeden van haar kleine broertje. Echter is ze nogal onzeker. Nu de selectie begint zelfs nog meer.
Uiterlijk:

Naam:Ryan Schreave
Leeftijd: 19
Rang: 1
Werk: Prins
Innerlijk: Hij geeft heel veel om mensen, dat is zowel zijn sterke kant maar ook zijn zwakke kant. Maar kwaad maken moet je hem nu ook weer niet want hem wil je niet op die manier achter je aan hebben.
Uiterlijk:

Mijn begin is in het volgende bericht

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Leah:
Al even zat ik in het vliegtuig. Ik had lichte vliegangst maar het moest wel. Ik kon niet geloven toen via de televisie werd bekend gemaakt wie gekozen was om mee te doen aan de selectie. Toen ik te horen kreeg dat ik er ook bij was, aangezien ik op dat moment de dieren aan het verzorgen was wist ik niet meer wat ik moest doen, lachen? Huilen? Ik wist alleen dat dit alles kon veranderen. Toen ze mijn maten op kwamen meten slikte ik even. Nu zat ik hier in een vliegtuig met nog andere meisjes en zat ik van binnen dood te gaan. Toen we er waren en naar het koninklijk paleis gebracht waren werd het alleen maar erger. Ze begonnen meteen met een jurk uit te zoeken, een roze, met rouches, echt zo mooi. Ze staken mijn haar op maar nog steeds had ik niet eens het gevoel dat ik zelfs maar kans zou maken. Toen ik eindelijk klaar was leidde ze me naar waar ik moest zijn. Ik zou op tv komen, mijn moeder en de rest van de wereld zouden me zien. Ik wist niet of ik daar blij van moest worden of juist nog meer gestressed dan nu. Ik glimlachte in de camera en probeerde alle stress van me af te zetten en om te zetten in de glimlach die ik normaal gezien had.

Ryan:
Ik wist niet voor wie het meer spannend was, voor mijn broer en ik of voor de meisjes waaruit we moesten kiezen. Nu waren ze vast bezig met het klaar maken voor hun eerste keer dat ze op de tv kwamen, ik kende het proces wel. We zouden het ook zien , als ze op de televisie komen. IK zat hier met mijn broer nu toen ik wist dat het tijd was. We hadden de formulieren wel gezien. Natuurlijk had ik nog niet echt een mening. Daarvoor wachtte ik tot ik hen echt zou ontmoeten. Er waren bij het tv gedeelte al mensen die er niet echt gelukkig uit zagen, dat zag je aan hun ogen. Ik was daar best goed in ja, gevoelens inschatten. Ik bleef kijken, gewoon om zo een deel van hen te zien om te weten wat ze misschien dachten of voelden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Ida Sheppard
Leeftijd: 18
Kaste: 8
Werk: Herder
Innerlijk: Ida is een temperamentvolle jongedame die sterk in haar schoenen staat. Ze is een nieuwsgierig iemand, die niet bang is haar mening te uiten. Ze is een dromer, vaak met haar hoofd in de wolken en neem zo nu en dan roekeloze beslissingen. Velen onderschatten haar vanwege haar lage kaste, maar dit meisje is gewiekster dan ze doet vermoeden.

Naam: Darwin Schreave
Leeftijd: 19
Kaste: 1
Werk: Prins
Innerlijk: Darwin is nogal een filosofisch type. Hij bekommert zich meer om cultuur dan om het welzijn van het volk. Niet dat hij niet met de mensen inzit, maar hij gelooft gewoon dat de manier waarop de dingen momenteel worden aangepakt niet correct zijn. Jammer dat hij dit niet kan laten merken, want als hij koning wilt worden, dan zal hij gewoon moeten doen wat zijn vader het beste acht. Aangezien hun vader beslist wie van de twee uiteindelijk op de troon komt.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zelfs al was deze stoel het meest luxueuze dat haar zitvlak ooit had aangeraakt, toch was Ida allesbehalve op haar gemak. Vliegen had haar fantastisch geleken, maar nu ze zich duizenden meters hoog in de lucht bevond besefte ze dat haar plaats op de grond was. Om het allemaal nog wat erger te maken was haar een stoel aan het raam toegekend.
"Sorry, zou je misschien van plaats willen wisselen?" Vroeg ze vriendelijk aan het meisje naast haar. Die draaide zich naar haar om bekeek haar met een vuile blik van top tot teen en ging daarna door met het lezen van haar tijdschrift. Ook al droegen alle meisjes hetzelfde uniform op schoenen en de bloem in hun haren na (die hing af van het district waar je woonde), toch was nog altijd duidelijk zichtbaar dat ze van een lagere kaste was. Met haar afgetrapte laarzen, warrige haren en gebrek aan make-up kon hoogstens doorgaan voor een zes. Mensen deden geen dingen voor hen. Zij deden dingen voor andere mensen uit hogere kastes. Als acht waren er zelfs personen die hen niet wouden aanraken. Ze keek hulpeloos om zich heen, misschien was er iemand anders die van stoel wou wisselen?
Ida's ouders hadden er alles aan gedaan zodat ze geen lucht zou krijgen van de aankomende selectie. Keer op keer hadden ze haar met de schapen ver weg van de stad gestuurd. Gelukkig vonden haar broers dat ze het recht had dit te weten en vertelden haar waar heel Ilea niet stil over kon blijven. Dit was eindelijk de kans op het betere leven dat hun familie verdienden. Ida begreep waarom haar ouders haar weerhielden deel te nemen aan de selectie, maar dit was haar keuze en zij had ervoor gekozen het formulier in te dienen.
Ida kon de grond wel kussen toen ze landden, al leek dat niet gepast met zoveel camera's en mensen die hen op stonden te wachten. Ze zwaaide naar hen en maakte zelfs een praatje tot een bewaker haar meennam. Ze werden in een chique auto naar het paleis gebracht, waar nog meer mensen een kijkje kwamen nemen naar de geselecteerde jongedames. Eenmaal binnen was er geen tijd om de pracht en praal te bekijken. Meteen werd Ida meegenomen naar een zaal waar alle meisjes een make-over kregen. Haar haren werden gewassen met verschillende soorten conditioner en shampoo. Voor het eerst in haar leven kreeg ze make-up op en de jurk die ze mocht dragen was werkelijk prachtig. Hij was blauw-groen met een zwarte band in het midden. Op hakken lopen ging nog niet vlot, maar daar zou ze aan moeten wennen op het hof. Verschillende camera's filmden haar voor de make-over special in het nieuws. Wanneer iedereen klaar was verzamelden ze in de inkomhal.
"Beste dames, mijn naam is Ophelia. Ik ben verantwoordelijk voor jullie. We beginnen met een rondleiding door het paleis, daarna volgt het avondeten en bekijken we de uitzending van jullie vertrek thuis. Morgenochtend zullen jullie voor het eerst de prinsen ontmoeten. Ik weet dat jullie dat allemaal erg spannend vinden, maar probeer toch te slapen."

Darwin was op zoek gegaan naar een rustig plekje in het paleis. Dat was een hele zoektocht geweest aangezien er weldra 70 jongedames te gast zouden zijn en alles tot in de puntjes perfect moest zijn voor hun aankomst. Hij was op van de zenuwen. Wat als de ware zich niet tussen hen bevond. Wat als hij of zijn broer haar wegstuurde voor hij te weten kwam wat ze werkelijk voor hem betekende? Er was zoveel dat kon foutlopen. In het begin had dit een geweldig idee geleken. 70 meisjes die allen streden voor je aandacht en liefde, dat gebeurde enkel in zijn stoutste dromen. Maar nu leek 70 zoveel. Hij was opgegroeid binnen de muren van het paleis. Af en toe kwamen er bezoekers en nu en dan werd een feest georganiseerd, maar dat was na een dag alweer voorbij. Zou hij al die aandacht wel aankunnen of er na enkele dagen gek van worden? Wel hij moest het maar aankunnen, als koning zou hij ook niet gerust gelaten worden. Hij hield zielsveel van zijn broer maar heel hun leven al had de kroon tussen hen in gestaan. Diegene die hun vader het meest waardig achtte zou deze erven.
"Prins Darwin eindelijk hebben we u gevonden. De meisjes kunnen elk ogenblik arriveren, wilt u hun aankomst niet zien?" Rowan was duidelijk op van de zenuwen. Dit was niet de eerste keer dat Darwin zich vlak voor een belangrijk event verstopte. Zijn persoonlijke bedienden hadden hun handen vol aan hem. Hij excuseerde zich en volgde Rowan naar zijn kamer.
"Rowan zou je alsjeblieft de formulieren van de geselecteerde meisjes naar mijn kamer kunnen brengen."
"Zoals u wenst meneer." Rowan had die papieren al zo vaak doorgenomen dat hij van enkele meisjes precies wist wat hun hobby's waren en welke talen ze spraken. Toch leek het hem niet slecht voorbereid te zijn voor wat hem en zijn broer te wachten stond.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Leah:
Na mijn tv moment haal ik opgelucht adem als ik weer achter de schermen was. Niet omdat ze nu niet meer hoefde te glimlachen maar eerder een deel van de stress die van haar schouders viel. Met de rest van de meisjes leek het net zo te zijn, anderen waren dan weer erg zelfzeker en keken Leah met een vuile blik aan ookal stond Leah soms nog een paar rangen boven hen. Als een 4 had ze nog steeds niet superveel maar het was leefbaar op zijn minst. Door de boerderij hadden ze ook nog eens wat voedsel ook.
Zelf keek Leah op niemand neer, maar dan ook echt op niemand, zelfs niet op 7 en 8. Ze vond het alleen jammer voor hen dat ze het zou uitermate moeilijk hadden. Ze werd dan weg geleid en kreeg een andere gemakkelijkere jurk aan aangezien het nu avond was en toen iedereen klaar was ze allemaal zouden gaan eten.
Honger had ze nu wel na al dit. Ze stapte dan maar mee met de rest waar ze zouden eten. Door heen alles hoorde ze gesprekken maar een meisje viel haar op. Ze was diep ongelukkig. Waarschijnlijk wou ze dit helemaal niet. Leah wist zelf niet of ze dit nu wel of niet wou, het enige dat ze wel wist was dat ze het op zijn minst zou proberen. Ze had de prinsen dan ook nog nooit in levende lijve gezien. Die avond viel ze bijna letterlijk vermoeid in het voor haar bedoelde bed dat uitermate veel beter lag dan dat wat ze gewend was. Maar de volgende morgend was alle rust ook weer voorbij toen ze allemaal werden klaargemaakt om er piekfijn uit te zien voor de prinsen met wie ze nu allemaal zouden ontbijten. Na een tijdje werden ze naar de zaal geleid en bij iedere stap leek haar hart het nog meer te begeven dan ervoor.

Ryan:
Eenmaal het klaar was besloot ik om mijn broer op te zoeken. Hij had waarschijnlijk nog eens de formulieren door gekeken. Ryan en zijn broer waren altijd beste vrienden geweest als je het zo noemen wou. Maar door de troon was dat nu soms wat minder.
Na een tijdje wist hij al waar Darwin zat en ging hij naar hem toe waar iemand voor hem aan klopte en hem binnen liet. "Hey, ik dacht wel dat je wat formulieren aan her bekijken was." Greens ik even terwijl ze de deur achter me dicht deden zodat we niet gestoord werden.
Ik ging niet ver van hem af zitten. "Nou ik weet niet wat jij denkt maar dit brengt me alleen maar de kriebels, wie weet ontmoet je der niet eens." Zucht ik dan maar zag ook aan het gezicht van mijn broer dat hij er net zo over dacht. Nou ja, we zouden zometeen eten en dan was het wachten tot morgen. Het grote ontbijt waarbij we hen zouden ontmoeten. Hopelijk zat de ware ertussen. Na een paar uurtjes was het tijd om te eten wat we dan ook deden.
De volgende morgend was ik best vroeg op. Ook wij moesten wr piekfijn uit zien. Niet dat we indruk moesten maken maar we moesten er nu eenmaal goed uit zien. Na een tijdje ging ik dan naar mijn broer om samen de grote entree te maken in een kamer vol stresserende meisjes die aan het wachten waren op ons en op het ontbijt.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De dag ging in een razend tempo voorbij. Voor ze het goed en wel besefte was het avond en verzamelde alle dames zich om naar de eerste uitzending van het nieuws te kijken. Er waren te veel meisjes om iedereen te tonen, dus enkel diegene die het, het beste deden op het scherm en bij het publiek werden voorgesteld. Ida zag hoe Eleanor een bekende twee afscheid nam van haar fans, ook Leah Rose Dale een vier passeerde de revue. "En hier zien we Ida Sheppard. Het gebeurt niet vaak dat iemand uit de laagste kaste aan de selectie mag deelnemen. We wensen haar en alle andere dames alvast veel succes." Er werd een beeld getoond van ida die haar drie oudere broers knuffelde voor ze naar het vliegveld vertrok. Toen het tijd was om te gaan slapen, hoorde ze hier en daar geroddel. Natuurlijk waren de meisjes die de uitzending niet hadden gehaald jaloers. De mening van het volk had meer inbreng op wie de uiteindelijke nieuwe koningin zou worden dan je dacht.
Ida negeerde de woorden van de anderen. Morgen zou het toch wel weer achter de rug zijn, wanneer ze voor het eerst de prinsen zouden ontmoeten. "Goedeavond Mevrouw Sheppard." Ze schrok toen ze begroet werd door drie dames bij het binnengaan van haar slaapkamer.
"Wie zijn jullie?" vroeg ze verbaasd.
"Onze namens zijn Camille, Edith en Giselle. We zijn u dienstmeisjes."
"Dienstmeisje?" Er was haar helemaal niet verteld over dienstmeisjes.
"Inderdaad. Het is onze taak u jurken te maken, u te helpen met opmaken, omkleden, wassen. Zullen we er aan beginnen mevrouw, dan kunt u op tijd gaan slapen." De meisjes maakten aanstalten om haar uit haar jurk te helpen. Ida liet het gewoon op zich afkomen, ze had geen idee hoe ze anders moest reageren. "Noem me trouwens maar gewoon Ida, mevrouw klinkt zo oud." Merkte ze op terwijl haar, haren werden geborsteld. Ze kreeg een schitterende nachtjapon aan, gemaakt van beige zijde. Haar kamer was werkelijk fantastisch. De ruimte was net zo graat als het huisje waar ze met haar familie in woonde. Ze nam afscheid van haar dienstmeisjes en plofte uitgeput neer. Slechts enkele momenten later sliep ze.
De volgende ochtend wekte Edith haar. Ida was gewend aan vroeg opstaan, maar wou toch nog uren langer in dit heerlijk zachte bed blijven liggen. Het voelde nogal ongemakkelijk, geholpen worden bij het wassen. Ida was niet meteen preuts, maar ze voelde zich toch kwetsbaar zo helemaal naakt.
"Nee, dit kunnen jullie niet zelf gemaakt hebben." zei ze toen haar dienstmeisjes haar de jurk voor vandaag lieten zien. "Dit is echt prachtig." Het was een lange jurk van lichtblauwe stof met gouden accenten aan de armen.
"Camille is een van de grootste roddeltantes van het paleis. Ze kwam erachter dat niet veel meisjes vandaag lichtblauw zouden dragen. U zult dus zeker opvallen." Ze deden haar de jurk aan en pasten nog een paar laatste details aan.
"Ok wens me succes vandaag." Ze gaf hen alledrie een knuffel, wat ze niet hadden verwacht en wandelde toen naar de dameskamer, waar iedereen zich verzamelde. Ze volgden Ophelia, naar een grote zaal. De prinsen waren nergens te zien, er was niet eens eten.
"Jullie zullen nog even op het ontbijt moeten wachten. Eerst gaan we jullie correcte tafelmanieren aanleren. Neem alsjeblieft ergens plaats."

"Rowan je bent echt fantastisch" Rowan was Darwins persoonlijke bediende. Al zijn hele leven zorgde de man voor hem. Hij wist perfect dat Darwin geen fan was van saaie, grijze pakken en had daarom een bordeaux exemplaar voor hem gemaakt. Dat was anders, maar nog altijd chique. "Laten we eens gaan kijken of Ryan al klaar is. Ik zou de meisjes graag nog voor het ontbijt spreken." Hij klopte aan, maar ging binnen nog voor zijn broer hem tegen kon houden. "Ryaaan straks zijn we te laat, en ik wil echt niet te laat zijn. Sorry, maar ik heb nu lang genoeg gewacht en ben op van de zenuwen." Het maakte hem niet uit of zijn broer klaar was of niet. Hij greep zijn arm vast en trok hem de gang op. Nerveus stond hij voor de deur van de grote zaal, waar de meisjes momenteel les in tafeletiquette kregen. "Ga jij maar eerst naar binnen, nee ik zal wel eerst gaan. We gaan tegelijk." Darwin ademde diep in en uit toverde een glimlach op zijn gezicht en duwde de deur open. Hij was net zo zenuwachtig over zijn eerste indruk tegenover de meisje als zij. "Goedemorgen dames." Zeventig hoofden draaiden zich naar hen. "Omdat we jullie graag allemaal wat beter willen leren kennen zullen we jullie één voor één voor een praatje bij ons roepen. Bekijk het als een soort speed date."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Leah:
Eenmaal binnen, ik in een blauwgroene jurk met rouches waardoor mijn haren beter uitkwamen samen met groene ogen, kregen we les in tafelmanieren. Ik leek er niet echt meteen moeite mee te hebben, ik pas me dus blijkbaar snel aan, dat is dan een voordeel. Na een tijdje hoorde ik de deur open gaan en de stem van een jongen. Ik keek net als alle andere 69 meisjes om recht naar twee jongens, een met een grijs pak, heel stijlvol, de andere met een bordeaux pak. Die vond ik nog het meest stijlvol, en ergens was het een beetje anders dan anders. Ik hoorde een zacht gegniffel als hij zegt dat we moeten denken aan een soort speed date. Ik kijk even om maar kijk al snel weer naar de jongen. Het was Darwin, de andere was Ryan. Eigenlijk was ik best zenuwachtig voor de 'speed date' als ik zijn woorden mocht gebruiken. Wat als? Wat als ik meteen weg moest. Ik was dan nu wel een Drie maar dat was maar 1 rang en wat als het dan weer anders werd? Alles zou anders worden wat er ook gebeurde. Doorbreken tot de Elite wist ik niet zo. Zou het wel iets zijn? Ik wist gewoon niets, maar dat maakte niet uit. Go with the flow, had mijn moeder nog voor het vertrek tegen mij gezegd.

Ryan:
Ik was net klaar toen ik een klopje hoorde en iemand naar binnen kwam. Dat betekende dus dat het Darwin moest zijn, hij was de enige die zonder toestemming binnen kwam aangezien vader en moeder gewoon niet binnen kwamen. Als hij zeurderig begon te praten grinnikte ik even. "Allez dan."grinnikte ik even en ging met hem mee. Hij begon dan voor de deur half tegen zichzelf te praten waardoor ik even grijnsde. Dan gingen we naar binnen en ik keek even naar de meiden. Ik grijnsde dan na dat mijn broer alles had verteld. Ik was meer van het directe type, ik wist ook niet waarom.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ida vond al die lepeltjes en vorken totaal overbodig. Waarom moest je bij elk nieuw gerecht, nieuw bestek gebruiken, zoiets zorgde toch voor onmogelijk veel afwas. Deze etiquette regels waren niet aan haar besteed, maar als ze niet vandaag al naar huis wilde worden gestuurd, moest ze het toch onder de knie krijgen. Net op het moment dat ze voor de zoveelste keer haar theekopje op de correcte manier probeerde op te tillen kwamen de twee prinsen binnen. Iedereen stond op om een reverence te maken en Ida volgde hun voorbeeld. Dit was voor hen allemaal de eerste keer dat ze de prinsen voor het eerst in levende lijve ontmoetten. Ida vond het bijna beangstigend hoe kreukloos hun pakken waren. Hun nette kapsels en witte glimlachen, het leek allemaal zo gemaakt.
"Ida Sheppard." Ze keek verbaasd op toen haar naam werd geroepen en wandelde naar een grote zetel aan de rand van de zaal waar prins Darwin net afscheid nam van het vorige meisje.
"Ik zie dat je een cadeau hebt meegenomen?" Ida wist niet wat hij bedoelde, volgde zijn blik en besefte nu pas dat ze nog altijd het kopje vast had. Wel dan kon ze net zo goed meespelen. "Vindt u het mooi. Het is gemaakt van het fijnste porselein, denk ik toch."
"Ja ze zijn inderdaad van porselein, ga toch zitten." Hij klopt met zijn hand op de plaats naast hem.
"Ik had nooit gedacht dat een kopje vasthouden zo moeilijk kon zijn. Je moet je hand echt in een onnatuurlijke bocht draaien." Ze probeerde het nogmaals, tevergeefs.
"Wacht laat me helpen. het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk." Prins Darwin legde zijn hand op de hare en toonde haar de juiste manier. "Nu kan ik thee drinken als een echte chique dame." Ze sprak de zin met een overdreven posh accent uit. Darwin lachte zachtjes. "Ik mag jou wel Ida Shepperd."
"Zeg dat alsjeblieft niet te luid, straks vermoorden de andere zestig me nog." De prins drukte een kus op haar hand, wat niet zo speciaal was, want dat deed hij bij iedereen en liet toen de volgende kandidate komen. Nu moest ze alleen nog Ryan voor zich proberen te winnen, al leek dat haar een stuk moeilijker. Ze wist niet waarom, maar juist bij hem wilde ze de beste indruk achterlaten.

Darwin keek naar de lijst met namen voor zich. Achter sommigen had hij een kruisje gezet. Dat waren de dames die hem niet konden bekoren, al hadden ze natuurlijk misschien wat meer tijd nodig. Het aantal kruisjes was enorm laag. Altijd wist het meisje wel iets te doen om zijn interesse te wekken. De één vertelde een spannen verhaal, een ander had zo'n leuke twinkeling in haar ogen en dan was er nog Ida Sheppard die een theekopje had meegenomen. Hij wist dat ze een acht was. Er waren niet veel echte die geselecteerd waren. Het was overduidelijk dat dit rijkeluisleven voor haar een duik in het onbekende was en dat ze nog veel te leren had. Hun vader zou een uiteindelijk match met een acht nooit goedkeuren en juist daarom vond hij haar zo leuk. Darwin wist wel dat hij zijn vader beter kon gehoorzamen wilde hij later op de troon zitten, maar om eerlijk te zijn genoot hij er van om hem hier en daar eens tegen te werken.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:

Leah stond met wat andere meisjes te wachten op haar beurt, ze was best nerveus. Ergens had ze geen enkel idee waarom ze zelfs haar maar een dag zouden houden, er was niets interessants aan haar, althans dat dacht ze van zichzelf. "Je jurk is mooi." zei het meisje dat naast haar stond zachtjes tegen haar en ze keek het meisje met een dankbare glimlach aan. "Die van jou ook hoor." zei ze dan zacht en het meisje, genaamd Jessica glimlachte dankbaar naar haar. Leah was van althans een ding erg zeker, en dat was dat ze gewoon zichzelf zou zijn. Niet zich anders zou voordoen dan ze was. Na nog een paar beurten was het haar beurt om naar prins Ryan te gaan.
"Leah Rose Dale?" vroeg hij met een klein glimlachje en meteen maakte ze een kleine buiging voor hem en hij zei dat ze mocht gaan zitten. "Prins Ryan." zei ze dan met een vriendelijk glimlachje. "Je moet niet nerveus zijn hoor. Ik eet niemand op." grinnikte hij zacht en nu pas had Leah door dat hij dat moest door hebben. "Dus u heeft geen grote honger prins Ryan?" vroeg ze zwak glimlachend. "Stiekem kijk ik al naar het eten uit." grinnikte hij zacht. Leah glimlachte weer zwak. Prins Ryan viel best mee, ze had verwacht al meteen een blauwtje te lopen. Ze hadden nog wat gepraat en op het einde nam hij haar hand en drukte er een kort kusje op zoals bij iedereen. Daarna mocht ze weer naar haar plaats. Nu nog prins Darwin, en ergens was ze voor hem nog meer nerveus, ze wist niet waarom. Als haar naam genoemd werd keek ze op, recht naar Darwin en stapte ze naar hem toe en maakte een reverence.

Ryan keek op zijn lijst met namen en sprak met wat meisjes, sommigen waren grappig, anderen lief, anderen wist hij soms niet wat hij moest denken maar de meesten hadden wel iets. En dan had je Leah die best nerveus leek maar eens het ijs doorbroken was was een lief en aardig meisje, ze was gewoon onzeker, dat zag je meteen. Een deel andere meisjes kwamen aan de beurt en dan keek Ryan nog even op mijn lijst. Er waren maar een paar zessen of vijven en maar een 8. Daar was hij best nieuwsgierig naar. Hij liet haar roepen terwijl hij van de vorige deelneemster afscheid nam. Hij was best benieuwd naar Ida Shepperd.

sorry voor kort

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ida wandelde naar de tweede prins, dit keer zonder theekopje of ander servies bij zich. "Goedemorgen prins Ryan, het is een genoegen u eindelijk te kunnen ontmoeten. Ik had verwacht jullie bij aankomst te zien, al is het begrijpelijk dat jullie het beiden erg druk hebben met het besturen van dit land. Dus is er iets dat u over me wilt weten? Een prangende vraag die op u lippen hangt. Ik zal ze zo eerlijk en volledig mogelijk beantwoorden." Ze keek hem glimlachend aan. Het was verbazingwekkend hoezeer ze zichzelf op haar gemak voelde in zijn bijzijn.

Leah Dale was de volgende op zijn lijst. Ze zag er werkelijk prachtig uit, maar dat kan over alle dames wel worden gezegd. Ze maakte een reverence volgens de regels van de kunst en Darwin nodigde haar uit naast haar plaats te nemen. "Goedemorgen Leah hoe gaat het? Bevalt het paleis je een beetje? Lukt het je een beetje om je aan te passen?" vroeg hij vriendelijk. "Oh en waarom heb je eigenlijk deelgenomen aan de selectie?" Het is een vraag die hij aan wel meerdere kandidates stelde. Velen deden het om het geld en hadden een uitgewerkte leugen verzonnen, maar soms kon hij hen wel doorzien, of dat dacht hij toch.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik glimlachte zwak naar prins Darwin, hij zag er best goed uit, beter dan prins Ryan en waarom wist ik niet maar ergens wou ik een betere indruk op hem nalaten. Als hij dat dan allemaal vroeg glimlachte ik zwak. "Buiten het feit dat ik nerveus wordt van zoveel mensen gaat het goed." Glimlach ik dan zwak, ik wist niet waarom ik dat nou juist aan hem toe gaf maar ik leek alleen maar eerlijk te kunnen zijn tegen hem. "Het paleis is echt prachtig, het is vast bijzonder om hier op te groeien." Zei ik dan, ik meende het wel, het was hier mooi. Beter dan een huis zonder verwarming waar je liever bij de paarden gaat slapen omdat zij ten minste nog warmte geven. Als hij dan vraagt waarom ik meedoe aan de selectie weet ik ook wel dat hij dat vast aan bijna iedereen vraagt. Toch kon ik niet anders dan eerlijk zijn. "Weet ik niet. Mijn moeder is ziek dus ik doe het eigenlijk voor haar." Gaf ik dan eerlijk toe, zo was ik, eerlijk zoals altijd. Ik had veel over voor mijn familie. Familie was belangrijk. "En het leek me wel eens goed om nieuwe ervaringen op te doen." Zei ik er nog achteraan. Nou ja, niet dat ik vaak weg ging van huis. Als ik het huis uit ging was het recht naar de stallen om de dieren te verzorgen.

Ryan:
Ik zag Ida naar me toekomen en om de een of andere reden begon ik zwak te glimlachen als ze bij me zat. "Wel beste Ida, noem me maar gewoon Ryan." glimlachte ik dan. "Nou, ik zou wel graag willen weten wat je naar hier bracht behalve een vliegtuig en een stel gepantserde auto's dan." zei ik dan met een glimlachje ergens zag ik aan haar dat ze de waarheid zou zeggen, ze leek dat best uit te stralen. "Lukt het een beetje nu je plots meiden hebt die voor je klaar staan? Het zal vast een hele aanpassing zijn dat er mensen voor je werken. Voor de meesten dan toch denk ik." zei ik aangezien de 2 en mensen 3 dat al wat meer gewend waren. "Mag ik trouwens zeggen dat die jurk je best goed staat?" greens ik even, nou ja, ik wist dat ons personeel heel goed hun werk konden, anders zouden de meesten hier natuurlijk niet zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld