Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TWDRPG ~ Land of the Lost

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

"Every moment now, you don't have a choice.
The only thing you can choose is what you're risking it for.'"

Deze RPG is gebaseerd op de Amerikaanse serie: The Walking Dead

Een jaar is er al verstreken sinds de virusuitbraak ook Amerika had bereikt. Miljoenen mensen hebben hun dood gevonden in de tussentijd. Zombie's of zogenoemde 'walkers' bezetten het vaste land en maken er het leven haast onmogelijk. Het voedsel is er schaars, wapens en bijbehorende munitie raken al snel op en ook schoon drinkwater is er haast niet te vinden. Echter zijn het niet alleen 'de levende doden' die het levensgevaar vormen. De mensen die het wel hebben weten te overleven zijn hun menselijkheid kwijtgeraakt. Ze zullen alles doen om aan spullen te komen, zelfs als dat betekent dat ze ervoor moeten moorden. Bendes bedreigen de kleine kampen, en langzaam maar zeker dunt ook de overgebleven bevolking sterk uit. Zij konden net zo goed voor de sterfte zorgen als de natuurramp, bleek het geval te zijn. Het was dan ook niet vreemd dat toen een aantal jongeren elkaar tegenkwamen in de bossen van Atlanta (Georgia), ze elkaar voor geen meter vertrouwden.

Personages:
- Alex Floyd Lawton "10k" (Vasilissa)
- Brooke Johnson (Sweetangel)
- Dimitri Bogdan Orlov (Seaweedbrain)
- Ava Northwood (Dauntless)
- Jason Bradley (Varamyr)
- Ella Stone (Lena)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"1157," Mompelde hij voor zichzelf. Een doffe klap verbrak de doodse stilte die er net nog in de bossen heerste. Haastig trok hij het mes weer terug en stak het in een van zijn zakken. Het bloed stroomde ervan af, al maakte het Alex verder weinig uit. De afgelopen tijd was kleding het laatste wat hij aan zijn hoofd had gehad. Na alles wat er gebeurd was zaten er al vele scheuren en gaten in, net als vegen en bloedvlekken. Veel erger kon het toch niet worden, dacht hij zo. Voor enkele seconden betrok zijn gezicht, zijn ogen gericht op het verminkte lichaam voor hem. Medelijden of genade had hij niet. Een van de woorden die niet in zijn woordenboek voor leken te komen. Ze waren dood, de overledenen die terug waren gekomen. Hij geloofde dat het de hel op aarde was. Waar ze het aan hadden verdiend, wist Alex eigenlijk ook niet. In elk geval was zijn leven niet meer hetzelfde, en het zou ook nooit meer hetzelfde worden. Een jaar was intussen al verstreken en nóg liep hij rond in Atlanta. Tenminste, als hij het goed in zijn gedachten had. Een kaart had hij al lang niet meer in zijn handen gehad. Hij ging af op zijn gevoel en de verzamelde informatie. Het legerkamp zou richting het oosten zijn, gingen de geruchten. Een goede poging om zijn zusje te vinden dus. Het was niet dat hij veel beters te doen had. Zelfs de apocalypse bracht zo zijn saaie momenten met zich mee.
Langzaam veegde hij met de achterkant van zijn hand langs zijn voorhoofd. Hij walgde van het gevoel van het bloed op zijn gezicht. Het kwam immers van een walker, niet van hem zelf. Een besmet persoon, die nu voortleefde als een zombie. Of in zijn geval; als een grote lastpak wanneer het aankwam op overleven. Een zucht rolde over zijn lippen en al snel wendde Alex zijn blik weer af van de ravage. Het was te walgelijk voor woorden om aan te zien.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De stank van dode lichamen, met een lichtere zweem van brandstof, zwierf boven de vernielde auto's langs de snelwegen. Het was een onaangename geur, die zelfs bij hem de ergste gedachtes naar boven haalde.
Straten waren leeg en zelfs over de snelwegen was er geen enkel spoor van een rijdende auto te vinden. Men was te bang om de buitenwereld te betreden.
Zijn benen kwamen langzaam weer in beweging. Het zorgde voor een spoor van voetstappen die hij achterliet in het bloed wat zich had verspreid over het asfalt. Zijn ogen liet hij daarentegen rondgaan over de snelweg. Het wemelde van vernielde auto's, met hier en daar grimmig lijken. Een vreselijk beeld, vond hij het, maar het was zoals het er nu aan toeging. Hij kon niet vermijden dat zowel mensen als 'zombies' op koelbloedige wijze werd vermoord, hoe wreed het dan ook wel niet mocht zijn.
Een oorverdovend geluid drong met geweld zijn oren binnen. Vanuit de verte zag hij een enorme rookwolk opzetten, gepaard met bomen die in vuur en vlam vatte. Zijn ze nog steeds bezig? Hij hoefde niet te vragen wat het was. Het was overduidelijk een bom die men gebruikte om hen uit te schakelen. Geschokt was hij niet. Het was de zoveelste keer dat dit gebeurde dat het hem weinig tot niet stoorde.

Ik weet er vet weinig over so idk of er bommen beschikbaar zijn, maar ik dacht; is wel leuk

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Dimitri

Elke dag een slokje. De vodkavoorraad was al behoorlijk geslonken en het slonk alleen nog meer. Van de vijf flessen
vodka had hij er nog maar eentje over. De vodkaverslaving was best nieuw. Het was niet dat het al jaren was. Hij was gebroken. Het enige wat hem op de been hield was eigenlijk de vodka. Elke dag ging hij slapen in angst en elke ochtend werd hij wakker in angst. Overdag stonken de lichamen en 's nachts stonken ze ook. De walkers waren er
altijd. Ze konden hem altijd vinden, en als hij schoot? Dan kwamen er meer op het geluid af. Het was moedeloos. Dimitri zat in de schaduw, tegen een boom aan. Hij zag ver beneden wat walkers rondscharrelen. Het kon ook zijn dat het mensen waren. Zo hopeloos, zo moedeloos. Er was een legerbasis ergens verderop. Daar wilde hij eigenlijk niet zijn. Hij was daar eens geweest, had daar wapens gekregen, eerste hulp gehad en gegeten, maar het voelde niet goed. Dimitri ging binnen twee weken weer weg. Hij had een paar gezinnen ernaartoe gestuurd. Ga ernaartoe. Daar ben je veilig. Zelf ging hij er niet meer heen. De snelweg was leeg, op een paar lichamen en zielloze mensen na. Wat had je hier te zoeken? Men vocht voor de sigaretten en het alcohol. Dimitri stond op en keek om zich heen. Aan de ene kant was er een bos, aan de andere kant een snelweg. Een voordeel van het bos was dat hij meer beschut was, maar dat was tegelijkertijd ook een nadeel. Daar konden ook walkers zijn. De stad was erger. Daar waren bendes, walkers en andere mensen. Helaas was daar wel veel meer te vinden dan in het bos. Dimitri herlaadde zijn pistool en deed een demper erop. Daarna zette hij zijn pistool in zijn holster, die bij zijn bovenbeen was vastgemaakt. Hij gooide zijn rugzak op zijn rug, deed zijn pet op en ging naar beneden, naar de snelweg. Er was nog een explosie, maar daar lette Dimitri niet op. Hij ging toch niet naar de explosie toe. De walkers gingen er sowieso naartoe, dus het was nog verstandiger om daar niet te zijn.

Sweetangel
YouTube-ster

sweetangel schreef:
Brooke:

Wat was dat? Ik kijk in een beetje paniek om me heen tot mijn ogen op een klein struikje vallen, het bewoog zachtjes heen en weer. Langzaam pak ik mijn glock uit mijn broekzak en richt het op het bosje. Met kleine stapjes loop ik ernaar toe. Voordat ik er was zag ik een klein konijntje uit de bosjes schieten. Opgelucht haal ik adem en stop mijn glock weer in mijn broekzak. Het was niet de eerste keer dat ze haar wapen moest trekken, maar dat deed ik om mezelf te beschermen tegen de walkers.
Mijn broer had mij voor de uitbraak leren schieten en soms gingen we samen jagen. Langzaam loop ik door het bos. Waar ben ik eigenlijk? vraag ik me af. Ik kan overal zijn.
Het bos leek wel eindeloos tot ik eindelijk in de verte een snelweg zag. Met een klein sprintje ren in ernaar toe, het was voor mij makkelijker om zo aan de walkers te ontsnappen zonder mijn wapen te gebruiken. Ik liep tussen wat auto's door en keek naar binnen of er misschien iets bruikbaars was dat ik kon meenemen. Opeens hoor ik een harde explosie. Dat had ik nog niet eerder gehoord en schrok daar behoorlijk van. Zonder na te denken kruip in onder de dichtst bijzijnde auto, en zie wat walkers langs lopen. Ik hou mijn adem in en wacht tot het wat rustiger is.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Ella:
Hoop. Hoop was het enigste wat Ella nog in leven hield. Ze hoopte dat het leven beter ging worden en ze hoopte elke seconde dat ze haar vader en haar twee broertjes tegen kwam. Uitgeput liet ze zichzelf tegen een boomstronk vallen. Ze was gesloopt door gebrek aan voedsel en te kort aan slaap. s'Nachts kon ze amper slapen en moest ze telkens alert zijn voor 'the walkers'. Voedsel was er amper te vinden. Winkels in de buurt waren leeg geroofd en heel af en toe kwam Ella een klein winkeltje of een auto met wat voedsel en drinken tegen. Terugdenkend aan thuis staarde ze naar voren met een vlijmscherpe mes in haar handen. Een koude windvlaag ging langs haar heen en ze rilde voor een seconde. Haar kapotgescheurde kleren zaten onder het bloed. Niet van normaal gezond persoon maar van besmet persoon. Een van haar broertjes veranderde ook in zo'n monster. Ze had een tijdje voor hem gezorgd tot hij ook in zo'n monster veranderde. Ze hadden hem op een klif gelokt en hem eraf geduwd doordat ze te 'zwak' waren om hem te vermoorden. Niet dat zij en haar vader zwak waren. Bij lange na niet. Haar vader was jager en vermoordde zo een dier. Zij zelf was ook jager. Nou ja, ze jaagde altijd met haar vader. Daardoor kan ze ook geweldig boogschieten. Zuchtend en vermoeid stond Ella op. 'Op weg naar Atlanta' fluisterde Ella tegen zichzelf.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wat deed een eenzaat als zij in een grote stad. Het stikte er van de walkers, er waren bendes. De kans op overleven was veel groter in landelijke gebieden. Maar in het bos waren geen chemische stoffen, noch mensen die de drugs wouden kopen die ze ermee maakte. Het ging haar goed af in de stad, wel goed. Zo goed als mogelijk was gezien de huidige omstandigheden.
Ze stond voor een leeggehaalde winkel. De uitbraak van het virus had nog maar een jaar geleden plaatsgevonden, toch waren de meeste winkels al totaal leeggehaald. Zelf was ze naar de universiteit gereisd en had de voorraadkasten van de chemici geplunderd. Die waren niet zo in trek als de snacks uit de automaten die allemaal waren kapot geslagen. Niet veel mensen wisten hoe ze nuttig gebruik konden maken van een pot koperpoeder of een fles waterstofchloride. Uit haar rugzak haalde ze een bus graffiti en spoot in grote letters op de muur van het gebouw: 'Drugs nodig, vanavond 22:00, parking winkelcentrum.' Onderaan zette ze de datum zodat mensen wisten dat dit vandaag was geschreven. Net toen ze klaar was klonk er een luide explosie verderop. Wat had dat nu weer te betekenen? Zou ze dichterbij op onderzoek gaan? Nee, het was veiliger om hier te blijven. Daarbij het geluid zou waarschijnlijk een hele hoop walkers lokken en zij bleef liefst zoveel mogelijk uit de buurt van die levende doden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voor het eerst in tijden was het er stil. Geen gegrom van de walkers, geen geschreeuw om hulp of gehuil. Het was er rustig, vredig, en na al die tijd voelde het voor even weer normaal. Alsof er helemaal niets gebeurd was en hij zich gewoon in dezelfde wereld bevond net als een jaar geleden. Het dagelijkse leven, zonder alle zorgen om te kunnen overleven. Het werkte kalmerend op hem, het schonk hem wat meer moed.
Tenminste, tot een flinke klap in zijn oren drong en hem voor een paar seconden verbijsterd achterliet. Zich afvragen wat het was, deed Alex al niet meer. Hij schrok er zelfs eigenlijk niet eens meer van. Alex keek enkel voor even om zich heen, zoekende naar waar het geluid vandaan kwam. Het leek niet van dichtbij te zijn geweest, al kon hij het niet met zekerheid zeggen. Het enige wat door hem heen ging, was dat hij hier zo snel mogelijk vandaan moest. Walkers kwamen op geluid af, zeker op bommen. Midden in een menigte van walkers terechtkomen leek Alex nou niet echt bepaald een goed idee.
Het duurde dan ook niet lang voordat hij weer begon te lopen, en met grote passen zijn weg door het bos baande. Vastberaden was hij om bij het legerkamp zien te komen, maar waar moest hij heen? Hij had geen kaart, geen informatie over de verdere omgeving, niets. Hij wist zich alleen nog de geruchten te herinneren, die dag in dag uit door zijn hoofd spookten. 'Het oosten, het kamp is in het oosten.'
Het tempo werd nog wat omhoog geschroefd, en al gauw verdwenen de bomen om hem heen naar de achtergrond. De groene kleuren van de planten en bomen, de schaduw die de vele bladeren met zich meebrachten en de modderige ondergrond maakten plaats voor een compleet andere omgeving. Een verlaten snelweg, compleet versperd met auto's. De meesten tegen elkaar opgebotst, in elkaar gedeukt en haast onherkenbaar. Paniek had flink toegeslagen toen het virus zich verspreidde, dat was bij dit soort beelden wel duidelijk. Echter liep Alex onverstoorbaar verder naar één van de auto's. Misschien waren er nog spullen te vinden die hij kon gebruiken. Nu hij er toch was, kon hij er maar net zo goed gebruik van maken.

Sweetangel
YouTube-ster

sweetangel schreef:
Brooke:
Ik merk dat de omgeving weer wat rustiger is en er geen walkers meer lopen. Langzaam steek ik mijn hoofd onder de auto vandaan en kijk of ik inderdaad gelijk had. Gelukkig had ik dat ook. Opgelucht haal ik adem en kruip onder de auto uit. Er was een zee van verwoeste auto's overal waar ik keek. Ik pak mijn tas en loop door.
In de verte stond een camper met de deur wagenwijd open. Ik haal mijn glock uit mijn broekzak en loop langzaam daar de deur. Ik hoorde niets uit de camper en dat gaf me een beetje hoop. Ik loop naar binnen en kijk meteen in de kastjes, die vol zaten met blikken eten. Van geluk maak ik een klein sprongetje en haal de hele kastjes leeg. Opeens hoor ik een auto alarm afgaan. Waar kwam dat vandaan? Snel kijk ik door de voorruit en in de verte staat een gedaante.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld