Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
AWAEAEA3AEA3A3A3AEAEAWAWAEAW
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar
RPG // 2100
Emotionless
YouTube-ster



Er zijn vele jaren gepasseerd op de planeet aarde. We zijn ondertussen al in het jaar 2100 en ondertussen is er heel veel gebeurd. De continent platen zijn verschoven en het land bestaat nu uit vier gewesten. We hebben het noordelijke: Naquilium, zuidelijke Austrium, westelijke Woestria en oostelijke gewest Estria:
- Naquilium is het wetenschappelijk gewest. Ze zijn hier op zoek naar het ultieme levenselixer en middeltjes waardoor je bovennatuurlijke krachten krijgt. Soms lukt het en soms niet. Die gefaalde en menselijke experimenten  worden dan verbannen naar het bos of soms zelf opgesloten als ze te gevaarlijk zijn. 
- Austrium en Woestria. Dit zijn twee gewesten die ervan houden om te vechten en te trekken naar andere gewesten om hoe voedsel te stelen, hoe technologie, hun mensen te vermoorden enzoverder. Zelf liggen ze ook met elkaar in de clinche. Want de bewoners van Woestria vinden dat Austrium hun ideeën hebben gestolen. Hun ideeën zijn dat kinderen vanaf 11-jarige leeftijd opgeleid moeten worden tot een moordmachine, een individu dat zich kan verdedigen. En dat is dan ook nodig in een gewest vol beruchte types die hun eigen kinderen nog op de markt zouden verkopen om aan geld te komen. De staat probeert dit een beetje onder controle te houden door de beste uit de opleiding te selecteren en zij te bekronen tot huurlingen. Huurlingen die het vuile werk van de staat mogen opruimen. De beruchte en oncontroleerbare types dus. Dit telt voor zowel Austrium als Woestria.
- En ten slot hebben we nog Estria. Dit is het gewest dat zich liever terug trekt en geen oorlog voert met de rest van de gewesten. Alle bewoners leven in vrede met elkaar en vinden hun rust terug uit de natuur. Sommige kunnen zo goed met de natuur om dat ze zelfs natuurlijke gave bezitten. Denk aan: dieren genezen, transformeren in dieren, vuur/water/lucht beheersen enzoverder.

Maar nu wordt uit elk gewest iemand geselecteerd die op zoektocht mag gaan in het vijfde gewest: Centria. Als er veel mensen zich aanmelden kunnen er meerdere mensen per gewest aangeduid worden.
Centria is het centrum van alle gewesten dat al jaren on onderzocht is gebleven omdat men bang is wat daar aan te treffen.

Regels: 
- Iedereen mag mee doen maar je schrijft minimum toch 3 zinnetjes per post. 
- Je maakt geen ruzie met de mede schrijvers.
- Als je meedoen vul je even het lijstje hier onder in:
Naam:
Leeftijd:
Gewest:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Extra:

Rollen:
- Naquilium (1/1)
Jongen door Emotionless 
Naam: Dean Winchester
Leeftijd: 22
Gewest: Naquilium 
Innerlijk: Dean is gevuld met zelfhaat en haat tegenover zijn gewest. Hij zal nooit de dag vergeten dat hij uitgekozen werd. Dat de Kiezing hem koos. Dean had nooit gedacht dat hij gekozen zou worden en leefde daar voorheen dus niet echt in angst. Hij was zelfs gelukkig. Hij had een mooie vrouw en ze zouden een mooi leven hebben samen. Maar dat ging niet meer nadat de wetenschappers experimenten op hem hadden uitgevoerd. Ze hebben zijn cellen aan het muteren gebrachten en daardoor komt er soms een monster in hem opduiken. Hij is dus nogal bitter en gevuld met haat tegenover de wereld en hemzelf. 
Uiterlijk: 
Extra: Het monster is geen weerwolf ofzoiets dus daar ben ik nog voor een plaatje aan het zoeken. Het is wel zo dat Dean echt niet meer beseft wat hij doet als hij verandert in het monster maar misschien vind hij tijdens de zoektocht wel iemand die hem kan temmen. 

- Woestria (1/1)
Meisje door Savagery
Naam: Mac A. Wolfe
Leeftijd: 20
Gewest: Woestrium
Innerlijk: Mac Wolfe, de naam zegt het al. Ze is een wild persoon. Houdt van jagen en heeft een uitstekend instinct. Die eigenschappen heeft ze doorheen haar leven allemaal stuk voor stuk kunnen uitpluizen. Zo heeft ze zowel haar sterke als haar zwakke punten leren kennen. Mac heeft veel contacten vanuit de maffiawereld, aangezien ze er zelf inzit. Woestrium is één groot maffiamilieu. Iedereen leeft om te overleven. "Survival of the fittest," wordt er wel vaak gezegd. Macs ouders zijn ijzersterk in dat vlak. Beiden leven nog en zijn rond de 40 jaar oud, wat uitzonderlijk is in Woestrium door de vele moorden. Zowel Woestrium als Austrium staan bekend als de gewesten waar kinderen opgroeien als moordmachines. Mac was daar eentje van, één van de eerste zelfs. Toen was de opvoeding extreem strikt en zwaar, nu is dat was milder gemaakt. Mac vertrouwt niet snel mensen, en is heel kieskeurig in alles wat ze doet of zegt. Ze heeft enorm veel mensenkennis en is ijzersterk in haar sterke punten.
Extra: Ze kan met veel wapens om, maar een goeie mitraillette is haar favoriet. Ze kent veel af van plantenkunde en weet zo dus wat ze in de wilde natuur kan gebruiken en wat giftig is.

- Austrium (1/1)
Meisje door Lights
NaamSissi Sand Devon.
Leeftijd20.
Gewest: Austrium.
Innerlijk:  Sinds jongs af aan is Sissi aangeleerd om voor je leven en vrijheid te vechten. Liefde kende Sissi amper, het enigste wat ze kende was woede en respect voor je familie te tonen, als je familie had. Door de strenge opvoeding die ze heeft gekregen heeft ze een hard innerlijk gekregen. Ze is een dame die amper gevoelens toont en elke hulp die je aanbied afwijst. Ze heeft een sterke mening en ze laat die ook graag horen. Soms werkt haar innerlijk haar tegen omdat ze haar mond niet kan houden of bepaalde dingen zegt wat ze niet moest zeggen. In Austrium staat ze bekend als de dochter van leider van de mannelijke groep. In Austrium zijn ze in twee groepen verdeeld, de vrouwelijke en de mannelijke groep. Beide groepen zijn ijzersterk en zijn niet bang om iets te doen. 
UiterlijkFoto.
ExtraSissi heeft van haar grootmoeder geleerd hoe je bepaalde dieren moet genezen en hoe je hun vertrouwen kan winnen. Qua wapens gebruikt ze haar Samoerai zwaard het meest, met messen is ze het handigst.

- Esteria (1/1)
Jongen door Dauntless 
Naam: Virgil  (Als priester is het gebruikelijk dat hij geen achternaam heeft, daarover bij innerlijk meer.)
Leeftijd: 23
Gewest: Esteria
Innerlijk: In Esteria zijn er sommige ouders die hun kinderen als een soort offer aan de goden op jonge leeftijd in het eeuwige woud van Esteria achterlaten. Het enige aandenken aan hun oude leven is een gouden ketting met hun voornaam en geboortedatum op en de opdracht om terug naar huis te keren eenmaal ze daar klaar voor zijn. Men is er van overtuigd dat diegene die het overleven door de goden zijn gekozen. Deze kinderen vormen een extreem sterke band met de natuur, omdat ze er in opgroeien zonder beïnvloed te worden door andere mensen. Van het eeuwige woud is bekend dat niemand er zomaar uitkomt. Slechts de oudste Esterianen weten welke paden ze moeten begaan om niet verloren te lopen. Enkel de kinderen met de diepste band vinden de weg naar de stad terug. Virgil was één van deze kinderen. Op achttienjarige leeftijd keerde hij terug. De kinderen die terugkeren staan hoog in het aanzien en worden priesters en priesteressen. Elk van hen is de bewaker van een levensboom, wat een heilige plaats is voor de Esterianen. Ze voeren verschillende taken uit. Ze verzorgen de zieken, trouwen geliefden en begraven de doden. Ook politiek hebben ze een belangrijke rol. Ze hebben geen achternaam omdat ze gezien worden als familie van iedereen.
Virgil is een jongen met een goed hart. Hij is wijs en zal goede raad geven aan zij die dat vragen. Hoewel hij conflicten meestal geweldloos probeert op te lossen heeft hij zelf ook al dieren vermoord. Hij moest immers aan eten raken in het woud en s' winters waren er niet genoeg planten om te eten. Virgil vreest soms dat hun volk te vredelievend is. Hij vreest dat Esteria ooit zal worden aangevallen door de andere gewesten en zijn volk afgeslacht zal worden. Toch is hij iemand die zijn eigen problemen niet makkelijk met anderen deelt. Aangezien mensen hem als een soort heilige beschouwen en vaak vergeten dat ook hij maar een gewoon mens is.
Uiterlijk: picture
Extra: Virgil heeft de kracht om planten te besturen. Tevens kan hij zijn speeksel omvormen tot een soort giftige nectar, die verschillende werkingen kan hebben. Hij is dus eigenlijk een soort halfplant geworden en kan ook gedeeltelijk op zonlicht overleven. 
Dauntless
Wereldberoemd



Virgil
Anoniem
YouTube-ster



Sissi
Emotionless
YouTube-ster



Naquilium.Het gewest van de wetenschap. De leiders van dit gewest waren ervan overtuigd
dat dit het meest ontwikkeld gewest was. En dat moest ook wel. Hun wetenschap was
volop in ontwikkeling. Het was zelf toegestaan om proeven te doen op mensen.
Ja, je leest het goed op MENSEN. Op ons…
Er bestond zoiets als De Kiezing. Die werd elke jaar gehouden op dezelfde dag.
Hij werd ook de dag des doem genoemd. Veelzeggend niet?
Dean herinnert zich die dag nog kraakhelder. De dag dat hij werd gekozen. Werd
uitverkoren al proefkonijn. Ook al was het nu al twee jaar of meer geleden. Hij
hield de tel niet meer bij. Dat is dn ook heel moeilijk als je niet beschikt
over middelen waarmee je de tijd leest.
Hij stond op. Niet gestresseerd zoals alle andere. Hij was ervan overtuigd dat
hij niet gekozen zou worden. Waarom zou je dat dan ook denken? Er waren
duizenden andere mensen in dit gewest. En ze konden allemaal gekozen worden.
Nou ja, allemaal. Zo zat het niet. Je word pas een deel van De kiezing als je
je achttiende hebt gehaald. Tot je zeventiende ben je veilig. Moet je volop van
je leven genieten. Doen wat je wil doen. Want eenmaal je je achttiende hebt
bereikt kan elke dag je laatste zijn.
Maar zo dacht Dean er toen niet over. Hij maakte zich geen zorgen. Toch niet om
zichzelf. Hij was eerder de persoon die eerst aan twintig andere mensen dacht
en dan pas aan zichzelf. Hij was iemand die zichzelf op de laatste plaats zette.
Hij trok zijn kleren aan en liep de woonkamer in. Daar zat Dilara. Aan de tafel
in de keuken starend naar haar ontbijtgranen.
Dean zag de angst in Dilara’s ogen. Dilara was het mooiste meisje dat hij ooit
had gezien. En hij weet dat het cliché klinkt. Maar het was wel zo. Voor hem
alleszins. Haar helderblauwe ogen leken altijd de kamer op te lichten. Net
zoals zij zijn leven oplichten. Weer een cliché. Maar hij kon er niet aan doen.
Het was gewoon echt zo voor hem.
“Dean, ik heb hier een slecht gevoel over.” Zei ze terwijl ze met haar lepel
roerde in het kommetje ontbijtgranen.
Haar ogen stonden triest en vol me tranen. Het verscheurde hem om haar zo te
zien. Dean kon er gewoon niet tegen. Het deed hem pijn. Het verscheurde zijn
hart in flarden. Als dat al kon tenminste.
“Liefste, je weet hoe ik hier over denk. Er zijn duizenden andere mensen die
gekozen kunnen worden. Het is heus wel iemand anders.” Zei hij terwijl hij haar
een zoen op haar voorhoofd gaf.
Hij voelde haar hoofd gloeien. Dat had ze altijd als ze gestresseerd was. Daar
kreeg ze hoofdpijn van. Arm ding. Ze rijkte de ontbijtgranen naar hem en hij
schudde zijn hoofd. Honger had hij niet. Ze dekte ze af met wat zilverpapier en
plaatste ze in hun kleine koelkastje.  
Na een tijdje knikte ze gewoon maar, maar Dean wist dat het haar dwars zat. Ze
had een voorgevoel. Dilara wist dat er iets zou gaan gebeuren. Dat stond he
niet aan. Een onaangename wending. Een verandering die alles zou verzieken.
Daar had hij niet veel zin in. Zoals elke andere normale mens. Nu snapte Dean
waarom alle mensen zo bang waren van De Kiezing. Ze waren niet bang om gekozen
te worden. Nee, ze waren bang voor een verandering die hen niet zou aanstaan.
Dean probeerde haar steeds gerust te stellen. Erop te wijzen dat er niets ging
gebeuren. Dat alles heus wel hetzelfde bleef. Bleef zoals het was. Maar haar
negativisme begon stilaan een effect te hebben op Dean. Want hij wist dat haar
voorgevoelens meestal klopte.
Maar dat liet hij niet zien. Het zou het alleen nog erger voor haar maken. En
het was al erg genoeg.
De eerste klokslag luidde. Dat betekende dat de mensen die deelnamen aan De Kiezing
hun woning moesten verlaten en vertrekken naar het plein. Nou ja, deelnamen.
Het is niet zo dat je echt een keuze hebt. Je bent verplicht. Je lot ligt in
hun handen. Zij bepalen wat ze van plan zijn met je leven. Niet jijzelf. Maar
die gestoorde wetenschappers.
Het plein werd ook wel eens het kiezingsplein genoemd. Wat voor zich spreekt,
denkt Dean. Dus nadere uitlegt geeft hij daar niet aan.  
Hand in hand liepen de twee naar het plein. Ze zwegen en Dean voelde Dilara’s
hartslag sneller razen dan een cheeta. Ook al waren die al lang uitgestorven en
had Dean er nog nooit één gezien in levende lijven. Hij had ze alleen gezien in
een historisch boek dat hij als kind van zijn moeder had gekregen. Maar hij
wist wel dat ze één van de snelste dieren waren geweest. Wat zou betekenen dat
hun teller vast op hol sloeg tijdens het rennen. Net zoals die van Dilara. Het
enige verschil as dat haar hart zo snel raasde terwijl ze stapte. Niet rende
zoals die cheeta.
Hij kneep in haar hand en probeerde te glimlachen. Haar stress begon effect te
hebben op hem. Alsof het een ziekte was die Dilara aan hem had doorgegeven. Ze
reageerde niet en hij voelde het zweet van haar hand druipen.
Ze kwamen aan op het plein. De tweede klokslag. De Kiezing zou bijna beginnen.
Het plein stond helemaal vol. Vol met mensen. Onbekenden of misschien een
bekenden die te horen zouden krijgen of ze veilig waren of niet.
Klokslag drie luidde. Het geluid doorboorde zijn oren. Het zou nu gaan
beginnen.
Hij voelde zijn hartslag stijgen en zijn bloed sneller stromen door zijn
aderen. Hij nam Dilara tegen zich aan en omhelsde haar als nooit tevoren. Het
gevoel dat er iets naars stond te gebeuren overrompelde hem nu ook. Dean zou
alles gedaan hebben om van dat gevoel af te komen maar spijtig genoeg wist hij
niet hoe hij dat klaar zou moeten spelen. Dus knuffelde hij Dilara maar. Alsof het
een afscheid was.
“Welkom iedereen, zoals jullie weten worden er zo meteen tien namen afgeroepen.
Degene waarvan de namen word genoemd word meegenomen naar de Science Building
door de authority. Veel succes, iedereen!” Zeiden de luidsprekers die geplaats
waren op het plein. Ja het waren er meerderen. Dat was dan ook wel nodig met
zo’n grootte mensenmassa.  
Dean drukte zijn lippen op Dilara’s lippen en hij zoende haar alsof zijn leven
ervan af hing. Alsof dit de laatste keer was dat hun lippen elkaar zouden
aanraken. En dat ging ook zo zijn. Ook al wist hij dat nu nog niet. Alsof dit
de laatste keer zou zijn dat hij haar in levende lijven zou zien.
“Rutgar Donevan…”
Onbekend…
“Tamara Willese”
Onbekend….
“Jeffery Tompeson”
Weer een onbekende. Het stelde hem gerust. Ze waren er vast niet bij.
Dilara maakte zich los uit zijn greep en legde haar hoofd op zijn borst met
haar armen op zijn middel.
“Ik hou van je, Dean. Vergeet dat niet.”
“Dean Quarté.”  Zei de luidspreker.
Dit kon niet waar zijn. Hij kon niet gekozen worden. Dit was een droom. Hij wou
zichzelf een klap geven zodat hij wakker werd. Ontwaakte uit deze nachtmerrie. Maar
voor hij dat kon doen sleurde twee authorities hem mee.
Hij zag Dilara roepen en huilen. Maar hij hoorde niet wat ze zei. Het leek wel
alsof de tijd stilstond.
Dean probeerde zich los te wurmen uit de greep van de authorities maar het had
geen zin. Ze waren te sterk en waren hiervoor getraind. Hij kon niets anders
doen dan zijn lot onder ogen te komen. Hij zou zo vast wel uit deze nachtmerrie
ontwaken. Maar god, wat zag zit er allemaal zo echt uit om een nachtmerrie te
zijn.
“Ik hou ook van jou, Dilara.”
Maar ze hoorde het niet meer. Hij was te ver. 
Toen hij terug kwamwas hij niet meer dezelfde. Ze hadden hem het monster gemaakt dat hij vandaag
de dag is. Daardoor kon hij zich niet meer bevinden in de buurt van Dilara. Hij
was veel te gevaarlijk om in haar buurt te zijn. Zij zag het natuurlijk niet in
en was ervan verscheurd. Kapot. Gebroken. Alle het negatieve dat er bij komt
kijken als je ware liefde besluit dat hij niet meer bij je kan zijn.
Dus leefde hij nu in het bos. Verstopt in de hoge bomen. Waar niemand hem zou
zien. Niemand hem zou vinden.
En in de nacht jaagde hij op het wild in het bos. In de nacht kwam zijn
lelijkste kant naar boven. Zijn duistere, satanische en sinistere kant. Het
experiment moest vast verkeerd zijn afgelopen. Dit kon toch niet hun bedoeling
zijn geweest? Of net wel? Je weet het maar nooit..
In de nacht was hij het monster van het bos en doorboorde zijn vlijmscherpe
tanden makkelijk de hals van een hert.
Hij walgde van zichzelf. Wou dat niemand hem zag. Enkel de dieren mochten hem
zien. Zij zouden hem niet beoordelen voor het beest dat hij was geworden. Want
het waren zelf beesten.
De wetenschapper hielden een oog in het zeil. Ze waren hem zelfs enkele keren
komen opzoeken in het bos. Maar nadat Dean één van had vermoord observeerde ze
enkel nog op een veilige afstand. Dean had die dolle wetenschapper niet voor de
lol vermoord. Hij wist niet wat hij deed. Het monster in hem had die man
vermoord en naar binnen gespeeld alsof het een lekkere snack was.
De eerste zonnestralen prikte in zijn ogen. Het deed pijn. Hij had geen oog
dicht gedaan. Zoals gewoonlijk. Het beest in hem leefde in de nacht en hield
hem wakker.
Opeens stond er een vage schim voor hem.
Dean knipperde een paar keer met zijn ogen.
‘Zeg dat het niet waar is een authority.’ Dacht hij.
Iedereen weet dat dat niet veel goeds kan betekenen.
“Gefeliciteerd Dean, je bent geselecteerd voor onze missie.”

Dauntless
Wereldberoemd



"Mama waar gaan we naartoe?" 
"We gaan naar het eeuwige woud Virgil."
"Het eeuwige woud? Maar je zei altijd dat ik daar nooit mocht gaan spelen omdat ik zou verdwalen." Haar zoon was een brave, slimme jongen. Ergens vond ze het zonde hem weg te sturen. Haar moederinstincten waarschuwden haar het niet te doen. Zelfs als hij terugkeerde zou ze nooit meer zijn moeder zijn. Het was traditie je eerstgeborene naar het woud te sturen. Haar moeder had dat gedaan, haar grootmoeder had het gedaan, al haar voorouders voor zover ze zich kon herinneren offerden hun oudste kind aan de goden. 
"Omdat je vandaag drie jaar wordt is het een speciale gelegenheid en mag je wel het eeuwige woud in." Virgils ogen werden groot van blijdschap. "Echt waar?" zijn moeder knikte. Hij kon haast niet wachten om het struikgewas in te rennen. Heel het dorp vertelde over de gevaren van het eeuwige woud, al klonk het in zijn oren alleen maar avontuurlijk. Hij kon niet wachten om in die gigantische bomen te klimmen en op zoek te gaan naar herten en konijnen en alle andere dieren die in het woud woonden. Hij was al bijna weggerend toen zijn moeder haar hand op zijn schouder legde.
"Ik heb nog een cadeautje." Ze deed hem een gouden kettinkje om. Het was erg simpel, onderaan hing een plaatje waar zijn naam in sierlijke letters was gegraveerd. "Dankje mama." Hij drukte haar kuste haar op haar wang en na een innige omhelzing rende ze het bos in. Zijn moeder had beloofd zichzelf sterk te houden. Andere moeders hadden haar verteld hoe moeilijk het was niet te roepen. Niet te roepen dat hij onmiddellijk terug moest komen en nooit meer dat woud ingaan. Het was te laat. Virgil was verdwenen in het struikgewas. Ze kon zich beter voorbereiden op het feit dat ze hem nooit nog zou terugzien.

"Is vandaag je derde verjaardag, gefeliciteerd." zei hij tegen het meisje dat samen met haar moeder zijn levensboom was komen bezoeken. Het gebeurde wel vaker dat ouders hun kinderen lieten zegenen voor ze het eeuwige woud werden ingestuurd. "Ja, vandaag ga ik het woud in. Ik ben wel een beetje bang, maar papa en mama zeggen dat de goden me zullen beschermen." Virgil glimlachte en keek naar haar gouden ketting, Camille, zo heette ze dus. "Inderdaad Camille, niet alleen de goden, maar ook ik ga je beschermen." Hij gaf haar een klein zakje met tien zaadjes in. "Wanneer er hulp nodig hebt, gooi je er eentje op de grond, de rest gebeurd vanzelf. Ze nam het voorzichtig aan. "Dankjewel broeder Virgil," Lachend liep ze terug naar haar moeder die buiten wachtte. Sommige kinderen werden vanaf hun geboorte voorbereid op het woud, anderen zoals hijzelf werden er gewoon ingegooid. Niemand wist welke tactiek beter was. Virgil hoopte dat Camille zou terugkeren, dat hoopte hij van alle kinderen. Elke dag bad hij voor hen. Hij keek hen na tot ze uit het zicht verdwenen en maakte zich toen klaar voor de bijeenkomst van de priesters en priesteressen die elke week werd gehouden om de staat van hun gebied te bespreken.
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld