Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THG orpg ft. Defny

Anoniem
Popster

Katharos schreef:

Adore Wisland

Ze is erg tot zichzelf terug getrokken en zal daarom haar ware krachten niet tonen. Ook rekenen mensen haar erop af, omdat ze een bloedverwant is aan president Snow, die jaren lang onrust verzorgde rondom het Capitool en de Districten. Ze is verbannen uit het Capitool en moest noodgedwongen een armoedig bestaan opbouwen in een kleine buurt in District 2. Ze blinkt enorm uit in het gooien van mensen en schieten met pijl en boog ook met snelheid is ze erg goed, maar erg sociaal is ze niet. Waardoor ze mensen op afstand houd.

Defny
Straatmuzikant

Defny schreef:

Daniël Marelle

Daniël is een wat koelere jongen, niet bang voor gevaar en deinst voor niemand terug. Hij is onzeker en komt nooit goed uit zijn woorden. Zijn ogen spreken boekdelen omdat ze zo prachtig en diep bruin zijn. Hij gaat nergens heen zonder zijn zakmes en kan er goed mee overweg. Hij is sterk en camoufleren gaat hem goed. Ook kan hij de hoogste bergtoppen of de grootste bomen met gemak beklimmen en stil op zijn hoeden zijn voor gevaar. Daniël is een bloedverwant van Coin en hij is moeten vluchten naar district 7. Daar zit hij in huis met 2 andere jongens van rond zijn leeftijd. veel contact heeft hij er niet mee en leeft zijn eigen leven. Daniël riskeert alles voor wat hem lief is.

Anoniem
Popster

Katharos schreef:
Eigenlijk bestond elke dag zo'n beetje uit hetzelfde. We waren armoedig en moesten hard werken om onszelf en de zaak staande te houden. Nooit had ik het ook echt kunnen accepteren dat er zoveel ophef over me was. Ik was familie van Snow, een verschrikkelijke man en elke dag werd ik er opnieuw mee geconfronteerd. Alsof ik er iets aan kon doen dat ik juist die ene pechvogel was die zo'n vreselijke voorouder had, maar vandaag was het anders. Er was een nieuwe boete, al noemde men het geen boete meer, omdat het zich teveel aan het verleden deed denken. Dus nu ging het onder de naam 'trekking' alsof het gewoon hetzelfde spel' was maar dan onder een andere naam. Het doel bleef hetzelfde; kinderen straffen voor de daden van de voorouder.

Ik haal een hand door mijn lange bruine haar heen. Erg makkelijk was mijn manier van leven niet. Ik was op mezelf aangewezen, waarbij ik ook nog moest zorgen voor mijn zusje. Hoe mijn ouders mij behandeld hadden wilde ik absoluut niet bij haar laten overkomen, daarom voelde ik me extra verantwoordelijk voor haar. Dit zou mijn laatste keer worden aan de trekking en mijn zusje haar tweede keer, toch was de spanning van haar gezicht af te lezen. Terwijl ik een borstel door mijn haar haal en de klitten probeer weg te halen draai ik me kort even om, daar staat ze dan, mijn zusje. Ze was bijna het tegenovergestelde van mij. Ze was zo puur, liefdevol en hielp mensen hier in de buurt die hetzelfde lot getroffen hadden. De spanning was aan haar te zien en ze zag er bleek uit, maar voor ik naar haar toe kan lopen staat ze al voor me, met de tranen in haar ogen. Zodra ik mijn armen om haar heen sla wordt ze ook hysterisch en begint ze te huilen. Ik veeg wat kort de tranen uit haar gezicht en glimlach kort “Maak je niet zo druk, het komt allemaal goed,” spreek ik haar toe met lieve en zachte woorden.

Elke 'boete' dag.Al zou ik het geen boete mogen noemen, komen er nare herinneringen in me op. Elk jaar opnieuw, stonden we met een groep lotgenoten bij elkaar. Natuurlijk was het lang niet zo groot als alle districten van vroeger bij elkaar, maar je had kunnen zeggen dat het nog behoorlijk wat mensen waren. Al die spanningen op de gezichten en het gevoel dat je er niks tegen kan doen, alsof jouw lot in de handen ligt van een van de vertegenwoordigers van de Districten. Het voelde behoorlijk rot. Elk jaar bleef ik vrezen voor die ene pot. Wat als mijn naam eruit kwam? Ik zou alles achter moeten laten om het duel aan te gaan met mensen die misschien ouder, slimmer of sneller dan mij waren. Ik was niet slecht en misschien wel een kanshebber, maar ik had het idee dat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik mijn zusje alleen achter moest laten.
Net als die keer dat ik overdag jagen was en mijn ouders beide in de bakkerij bezig waren, mijn zusje was alleen thuis. Ze was bang geworden van de onweer die zich in de tussentijd voordeed en niemand was er om haar te troosten. Pas uren later, toen ik mijn vangst verkocht had aan wat mensen uit het dorp, kon ik haar troosten. Dagen en misschien wel jaren had ik me hier schuldig over gevoeld, ondanks dat ze tegen me gezegd had dat ik er niks aan kon doen, maar dat voelde niet als een voldoening. Vanaf toen had ik me voorgenomen om haar niet meer alleen te laten, nooit meer. Ik besloot 's nachts te gaan jagen en overdag thuis te zijn of mee te helpen in de bakkerij. Al kwamen er echter niet veel mensen in de bakkerij, omdat ze ons bleven veroordelen, omdat mijn moeder een verwant van Snow was. Ik heb altijd respect gehad voor mijn vader, hij had zich nooit wat aangetrokken van de vooroordelen en was op zijn hart uitgegaan door de liefde aan mijn moeder te verklaren. Samen hadden ze als droom om een bedrijf te beginnen en al snel was de bakkerij er, waardoor ik dagen alleen zat of mee moest naar de bakkerij om vervolgens achter met wat mensen te gaan werpen, omdat ik niks kon en mocht doen. Mijn moeder was het er nooit mee eens geweest dat ik met messen gooide, maar het echt tegenhouden had ze ook niet nooit gedaan.

Terwijl ik de laatste plukken van mijn haar nog vastzet kijk ik mijn zusje aan, die al die tijd achter me heeft gestaan en heeft toegekeken hoe ik mijn haren gedaan had. Veel zei ik niet, zelfs niet tegen mijn zusje, maar toch leken we elkaar te begrijpen als het er echt op aan kwam. Zodra mijn zusje dan ook de kamer uit is kijk ik even naar mezelf in de spiegel. Voor het eerst in maanden had ik ook echt het gevoel dat ik schoon was, doordat er niet veel geld was hadden we ook niet veel water en moesten we alles sparen, waardoor ik zelden helemaal schoon was, maar eens in het jaar maakte we er een uitzondering voor. Ik trek zelf een jurkje aan, gestikt van een oud gordijn, maar daar was amper iets van te zien. Het had een mooie diepe grijze kleur met een paar strepen erop. Als laatste pak ik de schoenen, die waren nog helemaal nieuw en glommen bijna. Ik had ze speciaal voor vandaag bewaard, de dag dat ik de laatste 'boeite' zou hebben en ik eindelijk vrijgesproken werd van het vreselijke lot om elk jaar opnieuw de kans zou hebben om te vechten voor mijn leven.

Defny
Straatmuzikant

Defny schreef:
het was vroeg ik de ochtend toen ik wakker werd, en het leek wel een andere wereld. Vandaag was het donker en zelfs mijn andere 2 huisgenoten, Danny en Rabin, waren er stil van geworden. Het was grauw en de het leek wel alsof de hemel zou kunnen vallen. Als begin van mijn dag en mijn blikken af te zetten van het grauwe weer, pakte ik mijn zakmes en ging erop uit om te jagen. Toen ik langs de spiegel kwam, haalde ik mijn hand een keer door mijn wilde haren en zette mijn glimlach op voor de andere van district 7.

Buiten was iedereen zich klaar aan het maken voor de 'boete'. altijd als ik langsliep werd er een scheef gezicht naar me toe geworpen. Elke keer dacht ik, dat ik het wel kon veranderen om lief te lachen, maar het werd steeds maar erger. Het kwam natuurlijk door Coin, wie mijn oudoom was. Hij werd gehaat, en ook ik, word nu gehaat. vrij oneerlijk.

rond een uur of 9 in de ochtend had ik wat gevangen en in stukjes gesneden voor de ruil. zelf nam ik ook een paar stukjes mee naar huis, dat was goed voor het eten van morgen. Toen ik thuis was keken danny en rabin mij wat erg aan. ze zeiden nooit veel tegen me, alleen vandaag leken ze wel niet op te houden. "Daniël? weetje wel dat het vandaag een helspellende dag is voor jou?" zei Danny. Rabin knikte en keek naar me op. "dat weet ik heel goed." koel als altijd liep ik naar mijn kamer en begon mezelf te wassen met het beetje water wat we hadden en bewaarde voor speciale dingen zoals koken en de dag van vandaag. Toen ik het vuil van mijn gezicht waste, dacht ik aan wat er kon gebeuren vandaag.

mensen verzinnen altijd rare dingen. maar waarom moeten wij erop gestraft worden? ik keek naar mezelf en ik denk dat ik ongeveer wel een half uur voor me uit heb gestaard toen het al tijd was om te gaan. Ik kleedde mezelf aan met de broek die ik al 3 jaar had gespaard voor een dag als vandaag en een oud wit shirt. daarover heen trok ik een donkergrijs vest aan en liep naar beneden. Niks om bang voor te zijn, dacht ik bij mezelf. Ik ben snel, slim, lang en handig met messen. als ik word gekozen, ben ik bereid te vechten voor wat mij lief is. het is alleen nog maar dit jaar, daarna word er nooit meer een boete uitgesproken, bleef ik in mijzelf herhalen.

Anoniem
Popster

Katharos schreef:
Het was standaard om een maaltijd gezamenlijk te eten voor we we de trein in gingen die ons naar de poorten van het Capitool zou leiden. Bij de poorten werden de vierentwintig tributen gekozen die moesten strijden voor hun leven. Ik loop zo rustig mogelijk de trap af en haal diep adem voor ik plaatsneem aan de wankele tafel waar een uitgebreid ontbijt op me te wachten staat. Zelfs nu voelde ik me schuldig om zo'n maaltijd te mogen nuttigen. Het had mijn ouders werkelijk waar een fortuin gekost om het bij elkaar te verzamelen. Het vlees, dat perfect gaar op de tafel lag en het brood. dat net vers gebakken was. Mijn vader was zelfs eerder opgestaan om het speciaal voor vandaag te kunnen maken. Erg breed hadden we het niet, maar toch, elk jaar weer kregen mijn ouders het voor elkaar om dit zo op tafel te krijgen. Als iedereen dan zit kijk ik er wat voorzichtig naar, eigenlijk was ik ook veel te bescheiden voor zoiets. Ik gunde het iedereen, behalve mijzelf. Heel voorzichtig neem ik een stuk kip. Bij de geur al liep het water me de mond in. Als ik dan een hap neem van het perfect gare vlees komt een gevoel van voldoening bij me binnen. Ik sluit mijn ogen om het even tot me te nemen en er intens van te kunnen genieten.

Toch bleef de gedachten dat dit misschien wel de laatste maaltijd zo was. Twee jaar geleden was het ook bijna zo geweest. Bij de boete werd mijn naam omgeroepen, ik was nog klein voor mijn leeftijd en had totaal geen overlevingskans. Terwijl ik mijn trillende handen en knikkende knieën richting het podium, waar de lelijkste vrouw die je ooit gezien had stond te wachten. Ze had een pruik op met lang geel haar en alles wat je aan haar zag was nep en erg overdreven benadrukt. Terwijl ik een paar mensen hoorde juichen zag ik andere kinderen bedroeft kijken. Ik was zo klein en weerloos dat ik het nooit overleefd zou hebben om daarheen te gaan. Een ouder meisje kon het niet meer aan, met tranen in haar ogen gaf ze zich op, voor mij. Ik had haar nooit gezien, noch gesproken. Met een brok in mijn keel keek ik toen ook toe hoe ze door de bewaking op het podium gezet werd. Echter heb ik ook nooit de kans gehad om haar te bedanken voor deze daad.
De dagen daarna was ik in shock, ik wilde niks meer en zelfs eten bleek moeilijk. Ik had een brok in mijn keel en ik voelde me schuldig, Het meisje wat zich zomaar voor mij opgaf bleef ook door mijn hoofd heen spoken alsof ze er nooit meer uit zou gaan. Alsof het mijn lot was om toe te kijken naar haar terwijl zij in mijn plaats aan het vechten was voor haar leven, ze was een goede kanshebber, tenminste volgens de peilingen. Toch was de overlevingskans niet groot, al helemaal niet als je in een groot aantal zit. Daar bezweek ze ook aan. Het was erg koud in de arena en ze hadden net te koude kleding aan, waardoor er veel mensen zijn overleden aan de kou in plaats van de gevechten. Het was toen zeker ook een slecht jaar voor de spelmaker, want die werd nadat de spelen afgelopen waren op een brute wijze vermoord.

Ik pak de hand van mijn zusje vast en omarm haar nog een keer. Dit doe ik langer dan normaal, alleen uit voorzorg, zodat ik tenminste nog iets van afscheid heb kunnen nemen. Voor het geval dat ik weer gekozen zou worden en ik er dit jaar niet zo goed vanaf zou gaan komen. De trein was echter nog wel ver lopen, er was namelijk maar een punt waar iedereen die erheen moest op zou moeten stappen. Ook waren er elk jaar inwoners van de Districten die graag een kijkje wilde nemen tijdens de boete, sommige hadden zelfs een fortuin betaald om erbij te mogen zijn, nog maar te zwijgen over het geld dat mensen inlegde om iets te zeggen te hebben over de spelen van dat jaar. Zoals elk jaar was het een spelletje waarbij vooral gunnen een belangrijke factor was. Hoe meer mensen de tribuut steunde door de flinke gelddonatie, hoe meer kans op overleven er ook was. Helaas zou ik nooit zoveel geld krijgen van de sponsoren, want ik was nou eenmaal niet spraakzaam en wilde het liefste iedereen om me heen vermeiden en mezelf opsluiten in de dichtstbijzijnde kamer.
De rij met wachtende voor de trein is eigenlijk al van een afstand te zien. Elk jaar bleef het me verbazen hoeveel mensen hetzelfde lot getroffen hadden. Sommige waren zelfs maar verwante van simpele inwoners van het Capitool, maar toch werden ook hun gestraft. Als je zo ook op het eerste gezicht zou kijken had je verwacht dat we nog een relaties klein aantal verwanten hadden, maar als iedereen zo bij elkaar stond merkte je pas echt hoe het werkelijk zat. Op District 1 na had je ook wel kunnen zeggen dat 2 dichtbij het Capitool stond, zowel als in grondstof vervoer als in afstand tussen het Capitool, daarom was de reis ook niet heel erg lang en was het prima uit te houden in de luxe trein die ons vervoerde naar het Capitool om daar de trekking te gaan doen.
Eenmaal aangekomen in het Capitool loopt het altijd enorm gaotisch, we lopen door naar het plein, al willen ze voor ik er plaats kan nemen graag wat bloed voor me hebben. Ik sleur mijn zusje mee de rij in en ik ga zelf als eerste. Ik voel er haast niks van, maar mijn zusje blijkt het enger te vinden. Ik druk nog een korte kus op haar voorhoofd waarna ik toch echt afscheid van haar zou moeten nemen. Aangezien we op leeftijd verdeeld staan en ik bij allemaal kinderen sta die even oud zijn als ik. Nu begin ik toch ook wel een spanning te voelen en ik werp kort een blik op het vak waar mijn zusje zou moeten staan, maar ik kan haar toch niet vinden in de drukte en tussen alle mensen.

Defny
Straatmuzikant

Defny schreef:
ik heb die ochtend niks gegeten omdat ik veel te zenuwachtig was en dat het er in de trein allemaal uit zou komen. ik keek nog voor een laatste keer rond in de kamer. langzaam maar zeker begon ik met afscheid nemen van de 2 jongens die mij zo goed hadden opgevangen de afgelopen jaren. het was moeilijk, ik moest zelfs even slikken. ik ben normaal niet gevoelig maar dit raakte me diep. ik ging mijn weg naar de trein alleen af. niemand die mij kon steunen, niemand die er voor me was. psychisch was het zwaarder dan fysiek. in mijn ooghoeken zag ik nog een andere jongen en een meisje die dezelfde weg naar de trein volgde. knikkend en twijfelend.

nog nooit eerder is mijn naam genoemd, in al de 3 jaren. hopelijk dit jaar ook niet. starend liep ik door. denkend aan wat er allemaal gaat gebeuren en wie er genoemd gaat worden.

eenmaal in de trein, keek ik wat rond. he zag zwart van de mensen. in elke coupe zaten er ongeveer 30. toen we bij het Capitool waren werden alle mensen gescheiden, van jong naar oud. ik moest wat bloed geven, dus ik stak mijn vinger uit en voelde een helse steek in mijn vinger. maar ik gaf geen krimp. in mijn ooghoeken zag ik een bang meisje, bij de hekken kon ik het meisje een klop op haar schouder geven. Ze zei dat haar grote zus hier ook was, adore heette ze, zei het meisje. `ik zal kijken of ik haar kon vinden´ ik gaf haar een knipoog en liep door de menigte mensen naar voren. er stonden 2 grote glazen bollen waar misschien wel mijn naam dubbel in stond. starend bleef ik kijken.

Anoniem
Popster

Katharos schreef:
Ik kijk nog om me heen terwijl ik mijn zusje nog zoek in de enorme menigte van mensen die ondertussen is aangekomen. Elk jaar bleef ik me verbazen over het grote aantal. Ik staar even naar de 2 potten, omdat er teveel namen waren hadden ze alles in 2 potten gedaan. Al zaten jongens en meiden door elkaar, dus was er nooit een gelijk aantal meiden als jongens. Al hoopte ik dat ze dit jaar meer jongens zouden trekken, zo verkleinde het de kans dat ze mij of mijn zusje trokken, want dat leek me echt een nachtmerrie voor mijn ouders. Sowieso voor elke ouder. Al een van je kinderen al mee moest doen, maar allebei je kinderen? Dan wist je al dat het verloren zou zijn voor een van de kinderen, omdat er maar een iemand kon winnen. Al wilde ik het niet eens winnen, je zou dan voor de rest van je leven door het leven moeten gaan als 'winnaar' je kreeg vervolgens alles wat je maar wilde hebben. En jaren later wist niemand dat je nog bestond. Je werd weggestopt in een duur huis en alles wat je maar te wensen had, maar ik durfde te wedden dat niemand er gelukkig van zou worden als je zo door moest leven, ja, misschien wel in het begin.

Een vrouw met een spierwit kapsel komt het podium op gelopen. Haar wimpers waren ook gigantisch benadrukt, het was bijna eng zo lang en dik dat ze waren. Ik laat een blik werken op haar pastelkleurige jurkje en de gigantische strik die ze in haar haren heeft zitten. Zonder schaamte staat ze erg, maar ik betwijfel of ze echt mooi zou vinden. Al zijn die mensen zo opgevoed en weten ze niet beter dan de kledingstijl die ze aangenomen hebben. Ergens heb ik er ook wel medelijden mee, om zo elke dag rond te moeten lopen.
De vrouw tikt zoals gewoonlijk een paar keer op de microfoon en een paar mensen die achter in het publiek staan beginnen te klappen, zoals ze elk jaar deden. Alsof het een bijzonder iets was wat ze zojuist gedaan had. Al was het alleen maar een beetje tikken op een microfoon, ze had nog niks gezegd. Het zou ook vandaag wel weer een lange dag worden, er moesten 24 namen getrokken worden en iedereen moest nog op het podium komen. Daarbij had je er elk jaar wel weer iemand bij zitten die niet was komen opdagen op deze dag. De vrouw heft haar stem even op "Welkom, welkom!" laat ze weten met een vreselijk accent. Als ik hoorde had ik al zin om haar van het podium af te duwen. Het kwam gewoon zo nep en overdreven over. Al was het alleen maar het werk wat ze deed, als het al werk was en ze het niet vrijwillig deed. Wie wilde dit nou als werk doen? "may the odds be ever in your favor" zegt ze nog. Die vreselijke slagzin hadden ze al die tijd dus nog gehouden. Ze hadden alleen het 'Happy hunger games' stuk eraf gehaald, want dat zou teveel op vroeger lijken. Alsof het er nu niet meer op leek. Ik werp kort nog een blik naar achter om te kijken of ik mijn zusje nog ergens zie. Ondertussen doet de voor mij onbekende vrouw een praatje over vroeger en laat ze kort wat foto's en beelden van de vorige spelen zien, zoals ze elk jaar de meest 'bijzondere' beelden van de spelen lieten zien. Al kon ik er nooit naar kijken zonder me schuldig te voelen. De manier hoe ze hiermee omgingen was ronduit walgelijk. Bij het zien van die overdreven gebaren en manier van praten walgde ik al van.

De trekking begint dan. Ze loopt een beetje heen en weer tussen de bakken. Eigenlijk wist ik al dat ik er meerdere keren in zou zitten, de mensen walgde van Snow en wilde mensen zoals mij dan ook maar al te graag uitroeien, zodat er geen verwant meer zou zijn aan Snow. Al kon ik er niks aan doen dat hij mijn voorouder was, al had ik zelf graag gewild dat het anders was, andere mensen beweerde dat ik zelfs trekjes van Snow zou hebben gehad. Ik was afwachtend en misschien had ik ook wel graag iets van macht en zou ik een goede leider zijn, maar om me dan maar meteen te bestempelen als zo'n slecht persoon? Doordat ik helemaal in gedachten ben mis ik de eerste naam al, maar het bleek een jongen te zijn. Ik zie hem nog het podium op lopen. Ik zou hem ook niet ouder schatten als 15, misschien 14, maar ouder als 15 was hij echt niet, Er word nog kort een praatje gehouden. Weer werp ik een blijk achteruit, om de blikken van de ouders van de jongen te kunnen polsen, het moet vreselijk voor hun zijn geweest om op deze manier je zoon te verliezen. Ook zie ik tranen in de ogen van de jongen. Alweer loopt de vrouw een beetje heen en weer en stopt ze bij een van de bakken. "Adere Wisland" spreekt ze nog uit, zelfs de uitspraak deed ze fout. Al besef ik niet eens dat mijn naam genoemd is. Pas als mensen aan de kant stappen besef ik dat ze mijn naam genoemd heeft. Ik slik een keer en loop dan langzaam richting het podium, met tranen in mijn ogen kijk ik nog om me heen. Ik loop dan het podium op via een trap aan de zijkant en ik werp een blik naar achter om te kijken of ik mijn ouders en zusje ergens nog zie staan. Ik zie mijn moeder met tranen in haar ogen toekijken. Ergens hoopte ik op een vrijwilliger, maar ik vreesde dat het niet zou gebeuren nu. De vrouw houdt kort nog een praatje, waarna ze dan maar weer doorgaat. Terwijl ik toekijk hoe alles door blijft gaan, al leek het voor mij hier gestopt te zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld