Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Verhaallijn:
Een deel jongeren, zowel jongens als meisjes hebben van bij de geboorte een moedervlek in de vorm van een ster in hun nek. De ouders viel het nooit echt op. De jongeren hebben zonder dat ze het weten een bepaalde kracht (welke bepaal je zelf). Een donkere kracht wil graag de macht over nemen van de wereld maar dat kan niet zolang zij er zijn dus lokt hen hen weg. De jongeren krijgen een brief, een uitnodiging voor een nieuwe school. Ze komen allemaal voor de schoolpoort te staan als hun ouders hen er af zetten en weer vertrekken. Eens ze er allemaal zijn gaat de poort open en ze stappen naar binnen maar achter hen sluit de poort en verandert alles in een onbekend bos.
Ze zijn zonder het te weten opgesloten in het verleden. Dat was het werk van de duistere kracht. Alleen door samen te werken kunnen ze terug naar het heden. Maar ondertussen zitten ze opgesloten in het verleden en mag er niets verandert worden. Maar daar is de donkere kracht weer, hij stookt haat tussen sommigen, bij anderen liefde en bij anderen liefde voor iemand uit het verleden. Komt alles goed? Kunnen ze nog samen werken om weg te raken uit het verleden.
Regels:
-Iedereen doet 1 personage, geen meerderen, je schrijft zo veel als je wilt, geen limiet of minimum op regels (behalve misschien op zijn minst twee regels).
-Alles mag in je bericht voorkomen, hou je niet in. Geen enkel thema moet uit de weg gegaan worden
-Geen geruzie met je medespelers
-Iedereen moet iemand haten of lief hebben, zeker uit het verleden maar dat is al duidelijk aan de verhaallijn
Rollen bestaan uit
Mensen uit het verleden:
- Victoria Kayla Jane Effington door TaylorSwift333
- Henry Smith door: Seaweedbrain
-Fletcher Whitlock door Dauntless
- Georgia May Ryder door Lights
Mensen uit het heden:
- Jennifer Isabelle McCallum gespeeld door: rosalie33
-Elisa de Wit door Felicia
- Bradley Soileau door Emotionless
Mijn stukje:
Victoria:
"Victoria, maak nu toch eens door!" schreeuwde mijn broer van ver naar me. Ik klopte snel de laatste resten stof en vuil van mijn jurk af, we waren nu eenmaal een boerenfamilie en moesten naar de stad om onze waren te verkopen. Tijdens de middag had je rust, dan was het rustig in de stad want iedereen ging thuis eten. Ik rende snel achter hem aan, hij en vader en mijn twee jongere broers trokken de kar voort. Moeder ging nooit meer, waarom vader wou dat ik mee ging? Simpel, als ik er bij was leken de mensen, vooral mannen dan, meer te kopen volgens vader. Ik vond het gewoonweg gestoord. Maar ja, ik zei er maar niets over tegen mijn vader, hij durfde nogal agressief uit de hoek te komen.
Daarom ging ik ook altijd tijdens de pauzes naar het bos dichtbij de stad, gewoon omdat het daar rustig was en daar bijna niemand kwam. "Ik ben er al." zei ik als ik er al bij was en zo gingen we naar de plaats waar we ons kraampje meestal zetten en hielp met uitladen. Natuurlijk had vader wel gelijk want het werkte iedere keer weer maar alleen vond ik het gewoon niet fijn dat ik daar gewoon moest staan zodat hij meer verkocht. Net zoals altijd glipte ik er onder de middag tussen uit en liep naar het bos waar ik wat door wandelde, het werkte ontspannend en dat had ik wel nodig. Ik concentreerde me op het geluid van de vogels, de koekoek, de duiven, de merels. Hier en daar een eekhoorntje dat voorbij liep met een deel nootjes dat het had verzameld achter zijn kleine wangetjes, hoe het arme diertje het toch deed.
Een deel jongeren, zowel jongens als meisjes hebben van bij de geboorte een moedervlek in de vorm van een ster in hun nek. De ouders viel het nooit echt op. De jongeren hebben zonder dat ze het weten een bepaalde kracht (welke bepaal je zelf). Een donkere kracht wil graag de macht over nemen van de wereld maar dat kan niet zolang zij er zijn dus lokt hen hen weg. De jongeren krijgen een brief, een uitnodiging voor een nieuwe school. Ze komen allemaal voor de schoolpoort te staan als hun ouders hen er af zetten en weer vertrekken. Eens ze er allemaal zijn gaat de poort open en ze stappen naar binnen maar achter hen sluit de poort en verandert alles in een onbekend bos.
Ze zijn zonder het te weten opgesloten in het verleden. Dat was het werk van de duistere kracht. Alleen door samen te werken kunnen ze terug naar het heden. Maar ondertussen zitten ze opgesloten in het verleden en mag er niets verandert worden. Maar daar is de donkere kracht weer, hij stookt haat tussen sommigen, bij anderen liefde en bij anderen liefde voor iemand uit het verleden. Komt alles goed? Kunnen ze nog samen werken om weg te raken uit het verleden.
Regels:
-Iedereen doet 1 personage, geen meerderen, je schrijft zo veel als je wilt, geen limiet of minimum op regels (behalve misschien op zijn minst twee regels).
-Alles mag in je bericht voorkomen, hou je niet in. Geen enkel thema moet uit de weg gegaan worden
-Geen geruzie met je medespelers
-Iedereen moet iemand haten of lief hebben, zeker uit het verleden maar dat is al duidelijk aan de verhaallijn
Rollen bestaan uit
Mensen uit het verleden:
- Victoria Kayla Jane Effington door TaylorSwift333
- Henry Smith door: Seaweedbrain
-Fletcher Whitlock door Dauntless
- Georgia May Ryder door Lights
Mensen uit het heden:
- Jennifer Isabelle McCallum gespeeld door: rosalie33
-Elisa de Wit door Felicia
- Bradley Soileau door Emotionless
Mijn stukje:
Victoria:
"Victoria, maak nu toch eens door!" schreeuwde mijn broer van ver naar me. Ik klopte snel de laatste resten stof en vuil van mijn jurk af, we waren nu eenmaal een boerenfamilie en moesten naar de stad om onze waren te verkopen. Tijdens de middag had je rust, dan was het rustig in de stad want iedereen ging thuis eten. Ik rende snel achter hem aan, hij en vader en mijn twee jongere broers trokken de kar voort. Moeder ging nooit meer, waarom vader wou dat ik mee ging? Simpel, als ik er bij was leken de mensen, vooral mannen dan, meer te kopen volgens vader. Ik vond het gewoonweg gestoord. Maar ja, ik zei er maar niets over tegen mijn vader, hij durfde nogal agressief uit de hoek te komen.
Daarom ging ik ook altijd tijdens de pauzes naar het bos dichtbij de stad, gewoon omdat het daar rustig was en daar bijna niemand kwam. "Ik ben er al." zei ik als ik er al bij was en zo gingen we naar de plaats waar we ons kraampje meestal zetten en hielp met uitladen. Natuurlijk had vader wel gelijk want het werkte iedere keer weer maar alleen vond ik het gewoon niet fijn dat ik daar gewoon moest staan zodat hij meer verkocht. Net zoals altijd glipte ik er onder de middag tussen uit en liep naar het bos waar ik wat door wandelde, het werkte ontspannend en dat had ik wel nodig. Ik concentreerde me op het geluid van de vogels, de koekoek, de duiven, de merels. Hier en daar een eekhoorntje dat voorbij liep met een deel nootjes dat het had verzameld achter zijn kleine wangetjes, hoe het arme diertje het toch deed.
17