Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O/ The Assassins

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
LET OP: Deze orpg is voor jongere kinderen minder geschikt i.v.m geweld etc, lezen is op eigen risico

Ik:

Giuliano Valentino Danilo Petrucci - 20

Als de jongste zoon van twee Italiaans imigranten, was Giuliano's leven niet altijd super. Met drie oudere broers en twee oudere zussen was eigenlijk alles een strijd. Toch is Giuliano niet iemand die snel klaagt en je ziet hem daarom ook vooral lopen met een brede glimlach. Hij kwam in contact met de maffia nadat hij van school af was gestuurd omdat hij een leraar had geslagen die hem strafwerk wilde geven. Hij was daarbij ook altijd al een jongen die snel in de problemen kwam, of ze gewoon veroorzaakte. Opgroeien doet hij niet meer sinds hij zes is, althans, dat word hem vaak verteld. Flauwe humor, lachend om alles, destructief, soms lijkt hij inderdaad net een klein kind. Toch gaat zijn kennis van bepaalde dingen wel verder dan dat mensen denken. Hij is namelijk geweldig met explosieven en weet precies hoe hij met allerhande wapens overweg moet, wat ook de reden was waarom de maffia zo blij was met hem. Sinds zijn vijftiende hoort hij er echt officieel bij, maar meestal alleen als huurmoordenaar of hij zit explosieven te maken op de achtergrond. Toch is hij niet verbitterd door de maffia, integendeel zelfs, Giuliano word vaak gezien als een prettig persoon om bij in de buurt te zijn. Ietwat druk, ook wel hyper, maar zeker ook vriendelijk. Soms echter lichtelijk onhandig, maar doordat iedereen hem gewoon aardig vind, maken ze er nooit een probleem van.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alina "Lina" Valeriya Dragomir - 19

Voor buitenstaanders een normaal meisje, misschien iets vervreemd van de rest vanwege haar uiterlijk, maar voor haar kameraden een en al onbekend terrein. Deels omdat het weinig voorkomt dat ze met anderen samenwerkt. Alina weet hoe ze met zaken om moet gaan en is er niet bescheiden over. Hoewel de meesten bij de maffia zijn gekomen uit vrije wil en hun vechtkunsten, was zij er niet alleen gekomen vanwege haar skills of het verlangen naar wat actie.
Haar verleden achtervolgt haar nog tot de dag van vandaag, waar een grote maffiabaas lucht van had gekregen. De moord op haar ouders en broer zijn volop in het nieuws geweest, evenals de zoektocht van de politie naar Alina om haar ervoor te veroordelen. Haar sporen zijn voor een of andere reden op de plaats delict terecht gekomen. Ze staat inmiddels op de ‘most wanted list’ van de Verenigde Staten, en is momenteel op de vlucht. Echter brengt haar situatie zo ook haar voordelen mee; ze wordt vanwege de moorden gevreesd door mede bendeleden. Maar alles maakt dat zich weinig openstelt tegenover anderen. Voor zover zij kan weten is degene voor haar een undercover FBI-agent. De enige reden waarom ze zich tussen de bende bevind is om het geweten van de baas, anders had ze allang de benen genomen.
Vergeleken met het andere tuig is ze uniek. Haar vaardigheden met de nieuwste technologie maakt Alina een meisje die iedere maffiosi aan zijn/haar kant wil hebben staan. Verder is bij haar in haar jeugd de diagnose 'lage latente inhibitie’ gesteld; een eigenschap waarbij de hersenen minder goed in staat zijn om bepaalde prikkels weg te filteren uit de omgeving. Hierdoor merkt Alina in iedere situatie details op die anderen niet zien. In combinatie met haar hoge IQ wordt ze hierdoor door omstanders gezien als een creatief genie.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met plankgas scheurde ze op haar motor door de straten van het oude New Orleans, Louisiana. Haar hand stevig omklemd rondom de gashendel die aan het stuur bevestigd zat. Zwart, sterk getint glas voor haar ogen terwijl ze tempo probeerde te maken om op tijd te kunnen komen. De drukte zat haar flink tegen en maakte dat ze zo nu en dan gefrustreerd in zichzelf vloekte. Meerdere chagrijnige automobilisten moest ze voorbij rijden tot ze dan eindelijk het ouderwetse pand had bereikt, wat zich net buiten de binnenstad bevond. Hoewel er een stilte heerste was het voor Alina duidelijk dat ze er niet alleen was, ze was er immers opgeroepen door Red. Ze had de man een aantal keren bedreigd om haar met rust te laten, echter bleek het tevergeefs te zijn. Nog altijd had hij het op haar gemunt.
De blikken die ze op haar huid voelde branden zodra ze haar motor buiten had geparkeerd en het gebouw binnenstapte, negeerde ze vol. Een stalen blik op haar gezicht te zien, haar ogen strak voor zich uit gericht. Twijfelachtig zou het in ieder geval niet zijn voor de aanwezigen hoe ze zich voelde over het bezoek. Ze wilde het pand zo vaak vermijden als het mogelijk was. Alleen al de man wie dacht haar alles te kunnen flikken, zorgde voor flink wat ergernis. Laat staan de viespeuken die haar elke keer van top tot teen durfden te bekijken. Ze vertikte het om ze een blik te gunnen en ging gelijk door naar het kantoor, die ze inmiddels na de vele bezoeken wel wist te vinden. Ze was er vaker geweest voor het vuile werk wat ze voor hem op moest knappen, in ruil voor zijn zwijgenis over haar verleden. Afschuw had ze zeker gekregen voor de man. Zijn geweten zorgde enigszins voor haar komst, anders had ze het verdomd om ook maar een voet op zijn grond te zetten.
Met een diepe zucht enterde ze de kamer, de deur achter zich gesloten om de standaard principes te volgen. Alles wat er besproken werd zou binnen de muren blijven, zoals beloofd. Alina ging ervanuit dat het ook nog in zijn geheugen stond wat ze hadden afgesproken. Zo niet dan zou ze het hem met alle plezier nog eens meedelen, samen met haar gedachtes over de bende en hun ontmoetingen.
"Wat moet je, Red," gromde ze hem toe, haar handen strijkend langs haar lange, blauwe lokken die ze deels achter haar oren streek om ze uit haar zicht te houden. Ze kon het niet hebben of waarderen hoe hij er met een vermakelijke blik zat te staren. Een grijns van oor tot oor rond zijn lippen. Een gewoonte van hem, al was het onheilspellend wat hij in gedachten had. Voor zover ze hem kende had hij alles precies gepland en uitgestippeld. Riep hij haar op, dan waren er zaken waarvoor hij was bereid om Alina te manipuleren om haar over te kunnen halen. De vraag was dan ook voor haar allang niet meer waarom hij het deed, eerder wat hij dit keer voor haar in petto had.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Rustig baande ik me een weg door de straten van New Orleans. Lopend, zoals altijd, aangezien het bijna even snel ging als met de auto hier. De wegen waren rond dit uur van de dag geen plek voor iedereen met een beetje haast. Haast... Misschien moest ik doorlopen, aangezien ik al wat aan de late kant ben. Ach, zo belangrijk zou het toch wel niet zijn? Red had hem dan wel opgeroepen, veel haast leek Giuliano niet de hebben. Met een sigaret in mijn ene hand en een meeneembeker gevuld met koffie in de andere, liep hij vrij rustig richting het oude pand, net buiten de binnenstad. De onmiskenbare glimlach op mijn gezicht, zoals altijd. Een goed humeur was iets wat mij niet vaak ontbrak. Al moest ik lopen door de stromende regen, dan zou ik nog glimlachen.
Na een goede twintig minuten te hebben gelopen kom ik aan bij het bekende gebouw. Mijn koffiebeker had ik al weggegooid, aangezien ik deze inmiddels al leeg had gedronken. Mijn sigaret had ik daarbij ook al moeten dumpen. Zodra hij een voet op het terrein zetten voelde hij zich alweer bekeken, maar dat was niets nieuws. Het pand leek misschien verlaten, niets was minder waar. Voor onbekenden leek het alsof je hier alleen was, maar iedereen die hier vaker kwam, zoals ik, wisten dat het er stikte van de gewapende mannen. Toch vreesde ik ze niet, ze kenden me echter allemaal wel, en ik hen waarschijnlijk ook. 'Goedemorgen.' Zei ik lachend, nog altijd buiten. De mannen die buiten de wacht hielden mochten geen antwoord geven, maar dat was voor mij geen reden om niets te zeggen. Een beetje vriendelijkheid kon nooit kwaad, toch? Nog altijd glimlachend, liep ik het gebouw in en sloot zoals altijd de deur achter me. Eenmaal binnen liepen ze echter overal, omkijkend door de deur. 'Goedemorgen Giuliano.' Hoorde ik overal om me heen, waarna ik vrolijk iedereen weer begroette. Na vijf jaar kende ik iedereen inmiddels wel, althans, de meesten, sommigen zag je eigenlijk nooit, zoals de mannen buiten, gelukkig wisten ze wie ik was.
Stilstaan deed ik niet, ondanks iedereen die mij begroette en ik ook weer begroette. Ik was al laat, en Red zou er waarschijnlijk niet al te enthousiast over zijn, al waren ze het van mij ook wel weer gewend. Een beetje lachend om de gedachte liep ik in één rechte lijn richting Red's kantoor. Halverwege struikelde ik bijna over mijn eigen voeten, maar ik stond nog, niets aan de hand dus. Zonder aan te kloppen liep ik naar binnen. Glimlachend en wel. Mijn oog viel echter eerst op een bekend figuur dat er al stond. Alina. Ze was zeker mijn favoriete persoon niet, absoluut niet zelfs. Ze kwam hier niet vaak, maar haar bezoeken waren echter ook nooit prettig. Nooit heb ik haar zien lachen of ook maar zien glimlachen. Ze heeft dan misschien wel een sterke uitstraling, dat moet ik haar nageven, maar daardoor lijkt ze juist afgezonderd en lichtelijk onvriendelijk. Al snel werd ik wakker uit mijn gedachten, door Red die kuchte en zei 'Je bent laat, kid, zoals altijd.' Even lachte ik, en al gauw volgde Red mijn voorbeeld. 'Sorry, baas.' Zei ik lichtelijk grinnikend, voordat ik de deur achter me sloot en naast Alina kwam staan, wachtend tot we te horen zouden krijgen waarom we hier waren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voor even vroeg ze zich af of ze deze keer werkelijk in haar eentje aan het werk werd gezet. Het was haar werkwijze die ze fijner vond, waarvan de meesten ook wel wisten hoe ze dacht. De reden erachter was enkel voor Red duidelijk gezien de informatie over haar familie's moorden. Ze stond inmiddels hoog op de lijst van gezochte criminelen. Ze kon het niet gebruiken om gesnapt te worden door iemand die ze dacht te kunnen vertrouwen, al helemaal niet wanneer ze bezig was met illegale praktijken. Haar dagen hielden tot nu toe meestal in dat ze de zaken op moest knappen die anderen weigerden. Misschien uit angst, alhoewel Alina zich duizenden redenen kon bedenken waarom mensen refuseerden om bepaalde dingen uit te voeren. Zijzelf was ook een van de voorbeelden. Het was dat ze wist hoe Red haar onder zijn duim had vanwege alles. Hij had het overgebracht dat wanneer ze ze achter zou laten zonder informatie waar ze was, of eens om de tijd niet op kwam dagen bij de oproepen, ze de buitenwereld nooit meer zou kunnen betreden.
Ze trok haar mond open om hem ermee te confronteren, haar lang ingehouden reactie om hem te laten weten hoe ze over zijn tirannie dacht. De kans ervoor kreeg ze echter niet. Nog voor ze een woord naar buiten kon brengen hoorde ze iemand binnenkomen, de voetstappen luid over de harde vloeren. Het antwoord op een van haar vragen had ze tenminste gevonden.
De jongen die ze binnen zag lopen herinnerde ze zich nog, zelfs al gunde ze hem niet veel meer dan een korte, zwakke glimlach. Ze zag nooit redenen in om zich vrolijk te voelen. Haar leven was nou eenmaal niet wat ze in gedachten had gehad voor haar toekomst. In korte tijd was het veranderd in hel. Een hel waar geen uitweg bij leek te zitten. Zowel Red's opmerking als de uitspraken van Giuliano negeerde ze, haar blik doordringend geworpen op haar baas.
"Kan je me nu eindelijk vertellen waarom ik hier ben? Ik heb ergens waar ik moet zijn."
Lang had ze niet hoeven wachten tot ze het te horen kreeg. Hij leek haar humeur overgenomen te hebben, scherp en geconcentreerd. Voor Alina zelf was het een gewoonte om zich oplettend op te stellen, en ergens uit voorzorg. Bij Red betekende het enkel problemen. Hetgeen waar ze al op gerekend had.
"Schijnbaar loopt mijn bloedlijn nog verder door dan bekend was," werd ze beide met een uitdagende grijns verteld. Het liet haar walgen om hem zo te zien. Allicht omdat ze geen voorstander van het mysterieuze gedrag was. Of het lag aan haar ergernis van eerder, ze had geen idee. Het liet haar op zijn minst rollen met haar ogen als teken van irritatie.
"Ik heb een zoon. En het ligt in jullie handen om hem te vinden."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De glimlach die Alina me gunde was echter genoeg voor mij, ze probeerde het tenminste. Nog geen minuut nadat ik uit was gesproken hoorde ik haar alweer praten. Haar stem klonk geïrriteerd, gewoon verre van blij, wat ze waarschijnlijk ook niet was om hier te zijn. Zelf had ik er eerlijk gezegd niets tegen. Bijna dagelijks was ik in dit gebouw te vinden, soms voor een opdracht en soms gewoon om explosieven te maken. Haar vraag kwam echter precies op tijd, aangezien ik me hetzelfde afvroeg. Het was al onwaarschijnlijk dat ik samen moest werken met Alina. We waren ontzettend verschillend, gespecialiseerd op andere gebieden en niet bepaald twee individuen die je snel samen zou zien werken. Ze leek me iemand die vaak een negatieve blik had op alles, om maar niet te spreken van haar chagrijnige gezichtsuitdrukking. Vergeleken met mij was dat eigenlijk het compleet tegenovergestelde.
Red's woorden gaven niet meteen een duidelijk antwoord op haar vraag en zorgden ervoor dat ik even lachte. Waarom? Dat weet ik zelf ook niet, maar hé, ik lach om alles. Wat hij daarna sprak zorgde er echter voor dat mijn gezicht betrok, wat zelden gebeurde, bijna nooit eigenlijk. Moesten wij zijn zoon vinden? Waarom wij? Waarom nou weer precies met haar?Ze mocht dan wel ontzettend precies werken, dan was dat alsnog geen reden om ons in te delen als een team. Maar daarbij wilde ik Alina best wat beter leren kennen. Te weten komen wat zich verschool onder die steenharde buitenlaag. Wat voor een diepe geheimen droeg ze met zich mee?
Al snel had hij zijn glimlach weer weten te herpakken en keek hij recht naar Red, ''Heb je wat informatie? Een plek waar hij misschien zou kunnen zijn?'' Vraag ik dan aan hem, nog altijd met de vrolijke klank in mijn stem, evenals het lichte Italiaanse accent. Veel antwoord op zijn vraag kreeg hij echter niet, slecht een dossier dat op het bureau lag werd naar hem toe geschoven. Hij pakte het van het bureau af en keek naar de schaarse informatie. Slechts een oude foto, een geboortedatum en een naam.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ontsteld keek ze in zijn ogen, de hare verwijd vergeleken met eerder. Ze had geen normale opdrachten verwacht natuurlijk, integendeel. Niets was standaard en simpel in de maffia. Maar dat hij zoiets van hen zou vragen? Ze verklaarde hem voor gek om te verwachten dat zij, samen met een partner daarmede, zijn familie ging vinden. Hoe kon hij hen voor de klussen op laten draaien terwijl hijzelf alle tijd van de wereld had? Ze begon zichzelf echt af te vragen waarom ze zich nog ingehouden had. Als ze een kogel door zijn hoofd had gejaagd had het haar veel moeite, gedoe en pijn bespaard. Voor Alina was het in elk geval een aantrekkelijk plan.
In tegenstelling tot Giuliano stelde ze geen vragen om meer informatie over de opdracht te krijgen. Ze hield haar mond gesloten, haar ogen gaande rond de hele kamer opzoek naar antwoorden waarvan ze niet verwachtte om ze van Red te krijgen. Uit ervaring wist ze hoe hij dacht over zijn zaken, namelijk precies hetzelfde zoals zijzelf erover dacht; privé. Veel zouden ze niet uit hem krijgen. Ook wist Alina waar ze kijken moest om bepaalde dingen te weten te komen, hoe onnozel ze ook konden klinken. Zo viel haar oog op een klein kastje aan de zijkant van zijn bureau. Het was afgesloten met een slot waardoor het haar aandacht zeker begon te trekken. Zonder enige schaamte loodste ze zichzelf langs beide mannen heen, nog altijd alleen gefocust op hetgeen voor haar ogen. Bepaalde neigingen kon ze onmogelijk onderdrukken, en eerlijk gezegd deed ze er ook weinig moeite voor. Vroeg of laat zou ze eraan toegeven, zo kende ze zichzelf. Het duurde dan ook niet lang voor ze het slot met een haarspeld open prutste en haar handen liet glijden langs de vele dossiers in de lade. Genummerd van 1 tot 37 zo te zien. Gesleten papier, verkleurd en op enkele plekken gescheurd. Toch wist Alina er na even kijken eentje uit te vissen waar ze naar zocht. Papieren die ze tot nu toe nog nooit in handen heeft kunnen krijgen, desondanks haar vele pogingen. Het rapport van de Dragomir moorden.
"We're goin' to need this too," mompelde ze voor zichzelf uit, het dossier tussen haar vingers vastgehouden. De dodelijke blik van Red kon haar geen barst schelen, evenals het andere doel voor het stelen van het dossier. Sterker nog, met alle plezier wierp ze hem er eentje voor terug om het duidelijk te maken. Met een gevaarlijke glinstering in haar ogen duwde ze de lade dicht. Meer geluid dan eigenlijk nodig was liet ze ontsnappen, gewoonweg om hem dwars te zitten. Ze hield er wel van om hem te irriteren. Bovendien had ze er alle redenen toe. Hij was degene wie haar leven mede naar de afgrond had geholpen. Ze had nu alle tijd om hem ervoor te laten boeten, hij zou het krijgen ook.
Kil liep ze terug naar haar vorige plek naast Giuliano. Haar gedachten waren erbij bevestigd zodra ze het dossier in zijn handen in zich op begon te nemen. Meer dan een geboortedatum, naam en een of andere oude versleten foto bevatte het niet. Het plaatje was zeker ouderwets, waar een klein vrolijk jongetje op te spotten was. Naar haar inzicht hetzelfde type kleuter als de man voor haar. Geen wonder dat ze familie waren. De naam was er geen die ze eerder gehoord had, al was het wel makkelijk te onthouden. Danil Alexei Reznikov. Typisch.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Mijn ogen stonden gericht op het dossier en mijn glimlach was zo goed als verdwenen. ''Get us a car and we're off to find the kid.'' Zeg ik dan tegen Red, waarna ik opkijk van het dossier, met een lichte grijns. Alina bleek echter een ander plan te hebben en liep zonder pardon naar de kast die er stond. Wat ze er van plan was bleef zelfs mij een raadsel, maar binnen de kortste keren had ze het slot weten te kraken en haalde ze een papier tevoorschijn. Verbaasd trok hij een wenkbrauw op, met een zwakke glimlach. Ze zou het wel belangrijk vinden voor de opdracht... Nou ja.
Red gooide een autosleutel naar me toen, ''De alpha, kid.'' Zegt hij, waardoor er weer een glimlach op mijn gezicht verschijnt. De Alpha Romeo, een Italiaanse auto... Natuurlijk. De autosleutel stopte ik in mijn jaszak, waarna ik even naar Alina kijk. ''Oh but Valentino, please don't wreck it.'' Zegt hij er nog een beetje lachend achteraan, waarna ik zelf ook in de lach schiet. Destructief was ik zeker, dus dat kon ik Red helaas niet beloven, maar ik zal mijn best doen.
Zonder verder nog een woord te zeggen draaide ik me om en liep ik het kantoor uit, met het dossier nog altijd in mijn hand geklemd. Zodra ik het kantoor uitwas, liet ik een vrolijke lach naar buiten. Het was geen vreselijke opdracht, hooguit wat lastig misschien. De geboortedatum van de jongen was namelijk 7 mei 2000, hij was dus niet langer de kleuter die op de foto stond, hij was inmiddels zestien. We mochten hopen dat hij nog een beetje op de foto leek, anders werd het al een stuk lastiger.
Ik werd echter uit mijn gedachten wakker gemaakt door Anthony, die mijn naam riep. 'Red told me to give you guys these.' Zei hij, en hij overhandigde ons beiden een koffer. ''It has some clothes, cash and weapons... Oh and supplies to make bombs.'' Even glimlachte ik naar hem, blij om het feit dat ik nog altijd bommen kon maken. Wapens was ik echter niet nodig, omdat ik wist dat er nog wapens in de auto zouden legen, evenals munitie. Maar goed, liever te veel dan te weinig. Opnieuw keek ik naar Alina, maar liep al snel weer verder, naar achteren, waar de auto's stonden. Na even rond te kijken zag ik hem, de zwarte alpha romeo. Met een brede grijns liep ik eropaf en opende de deur, waarna ik mijn koffer op de achterbank gooide en op de bestuurdersstoel plaatsnam.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze vond de jongen wel behoorlijk enthousiast lijken over de opdracht. Een glimlach op zijn gezicht te zien, alsof het hetgeen was waar hij op zat te wachten. Zijzelf deed het met afkeer en enkel vanwege de bedreigingen. Al vond ze het inmiddels niet vreemd meer om Giuliano vrolijk ze zien; ze kwam er weinig, maar wanneer ze er kwam had ze hem nog nooit somber gezien. Ze begon zich dan ook af te vragen of hij het überhaupt wel was, of dat hij het simpelweg niet kende.
Natuurlijk kregen ze een auto aangeboden - een van de luxere zelfs - om mee opweg te moeten. Red was geen bescheiden man als het aankwam op zijn rijkdom. Geld had hij genoeg, daarbij ook de guardians en wapens gerekend. Mocht zij ooit zo rijk worden dan zou ze haar geld toch wel echt anders besteden dan hij het deed.
Ze wierp hem een laatste kille blik toe en volgde dan Giuliano's voorbeeld om de kamer te verlaten. Alina vond het onzin om er langer te blijven dan nodig was. Haar opdracht was duidelijk. Zaken afhandelen waarvoor Red te lui was of simpelweg geen zin had om ze uit te voeren. Over haar partner was ze het altijd nog niet eens, al deed ze voor een keer moeite om het te verbergen. Ze zou een lange tijd met de jongen opgescheept zitten. Het laatste waar ze zin in had was een ruzie voor ze ook echt begonnen waren. Het papier hield ze intussen stevig in haar handen om zeker te zijn het onmogelijk te verliezen was. Gegevens als deze had haar veel gedoe opgeleverd om ze tot haar bezittingen te kunnen eigenen. Verschillende inbraken had ze ervoor gepleegd zonder enig resultaat. Geen onverwachte reactie dat ze, nu ze ze wel had, ze ze met haar leven zou beschermen.
Gehaast liep ze hem achterna, haar ogen starend voor zich uit naar de omgeving, al had het naar haar inzicht net zo goed een lege vlakte kunnen zijn. Het was de stem van een van de bendeleden, Anthony, die haar wist te ontwaken uit haar gedachten. Fronsend keek ze opzij naar de jongen die er aan kwam lopen met twee koffers. Ergens had ze zich moeten beseffen dat ze spullen mee zouden krijgen. De vraag was bij Alina vooral wat het dit keer zou bevatten, gezien het feit dat zij niet de enige was die mensen graag dwarszat. Zo ook Red kon haar helaas aardig hinderen op bepaalde momenten.
Met een kortdurende glimlach, die tevens al snel verwaterde, pakte ze het van hem aan. Ze waardeerde de moeite, echter had ze liever haar eigen spullen meegebracht. Voor haar doen zou het dan waarschijnlijk betekenen dat ze een tussenstop moesten maken bij haar appartement.
Vluchtig wierp ze een blik op de inhoud van haar koffer, die ze nog snel opengeritst had om erin te kijken. Wat ze er tussen zag zorgde voor wat gegrom wat uit haar mond ontsnapte. Precies zoals ze net in gedachten had gehad; alles wat ze haatte was erin gestopt. Veel te korte jurkjes, lingerie en schoenen waar ze nog niet dood in gevonden wilde worden. Kledingsmaak die standaard was bij maffiosi en blijkbaar ook bij haar baas. Zijn voorkeur naar bepaalde vrouwen vond hij dus noodzakelijk om aan haar bekend te maken. Om haar er ook zo bij te laten lopen waarschijnlijk. Zijn mening over haar was in die zin nu verduidelijkt. Ze zag er dus zo goedkoop uit voor hem. Awesome.
"Ik moet nog wat spullen ophalen," zei ze lichtelijk geïrriteerd, terwijl ze haar koffer in de auto mikte en dan plaatsnam op de bijrijdersplek. Ze wist zich nog wonderbaarlijk kalm te houden, hoewel ze haar gewoonte om voor zich uit te vloeken moeilijk uit de weg kon gaan. Zacht, haast onhoorbaar klonk haar stem schor door de auto.
"Son of a bitch."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Alina leek haar spullen eerst te bekijken en was natuurlijk niet blij met wat ze kreeg. Het was goed te begrijpen als je het mij vroeg, aangezien ik wel kon raden wat voor een soort kleding erin zit. Het kwam daarom ook niet als een verassing dat ze nog wat spullen op wilde halen. Even knikte ik, met een zwakke glimlach, voordat ik de sleutel omdraaide en de auto startte. 'Who? Me? It's a nice nickname and all, but most people just call me Vale.' Zeg ik lachend tegen haar als ik haar hoor schelden. Niet wetende of ze het over Red of mij had.
Nog geen twee minuten later bevonden we ons met de auto tussen de anderen in de drukke straten van New Orleans. 'Dus ehh... Waar woon je?' Het zou misschien handig zijn als ik haar adres wist, aangezien ik haar daar dan af kon zetten. Na een pakje sigaretten uit mijn jaszak te hebben gehaald, open ik het raam naast me, waarna ik een sigaret aansteek. Het was een slechte gewoonte, maar ergens hoorde het er gewoon bij. Vrijwel iedereen die bij de maffia hoorde rookte, en ik was geen uitzondering. 'What's with the paper? They look very important to you, to say the least.' mijn Italiaanse accent was duidelijk te horen, wat eigenlijk het geval was bij elk woord wat ik zei. Mijn blik gleed echter even af naar het dossier dat ze nog altijd in haar handen geklemd hield. Toch hield ik mijn ogen er niet te lang op gericht en keek ik al snel weer voor me uit, naar de drukke weg. Met een zwakke glimlach, nam ik een trekje van mijn sigaret en voelde de rook mijn luchtwegen binnen stromen. Een gevoel dat ik maar al te goed kende. En natuurlijk wist ik dat het schadelijk was, maar wat dan nog? Vroeg of laat gaan we allemaal dood. De geur van rook vulde de auto, maar veel erger maakte die ene sigaret van mij het niet. Het was wel duidelijk dat er vaker gerookt was in deze auto, althans, zo te ruiken wel.
Voor een moment overwoog ik om zelf ook nog even naar huis te gaan, maar wat zou ik nodig zijn? Extra kleding? Een laptop? Misschien wat extra geld? 'Ik heb een idee... Ik parkeer de auto daar.' Begon ik mijn zin, wijzend naar een parkeerplaats. 'Dan kunnen we beiden spullen halen en spreken we gewoon om ehh... Half één weer bij de auto af.' Vervolg ik mijn zin, na even op mijn horloge te hebben gekeken. Tja, het gaat sneller dan eerst naar haar huis en dan nog eens langs het mijne. Het was nu kwart voor twaalf, dus we hadden zeker genoeg tijd. Nou ja, ik tenminste wel.
Zonder eerst nog maar te wachten op een antwoord reed ik naar de parkeerplaats en parkeerde de auto tussen twee anderen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ergens beschaamd keek ze op bij zijn opmerking. Hij had het gehoord.. Haar timing was altijd net verkeerd geweest, zo ook nu bleek het. Ze bedacht altijd eerst wat ze deed om het daarna uit te voeren, maar nu? Nu was ze er niet bij geweest met haar gedachten, zoals de afgelopen tijd al langer was geweest. De laatste dagen kon ze zich moeilijk bij alles houden wat er om haar heen gebeurde. Waarom was voor Alina nog onduidelijk.
"Nahh, I think you know who I'm talkin' about," zei ze tegen hem. Alina kende hem pas net, waarom zou ze zoiets nu al over hem zeggen? Ze was zich ervan bewust dat ze zo haar buien had, echter kon ze zich nog behoorlijk aardig houden. Zolang hij haar niets flikte zou die kant verborgen blijven en was alles prima. Langzaam draaide ze zich iets bij zodat ze in zijn ogen kon kijken, al duurde het niet lang voor ze zich opnieuw richtte op het uitzicht door de voorruit. "Nice to meet you, Vale," mompelde ze uit beleefdheid. Ondanks haar ongenoegen om dit keer met een partner te werken had ze zo nog wel haar manieren gehad. Ook kon ze de jongen naast haar weinig kwalijk nemen; hij had er immers ook niet voor gekozen om deze opdracht te moeten doen.
"I'm Alina by the way, in case you didn't know yet. But you can call me Lina or whatever, I don't mind."
Hij praatte veel voor een onbekende, zeker gezien het feit dat ze pas enkele minuten in de auto zaten. Misschien hoorde het gewoon bij hem en zijn karakter. Of hij dacht dat het een goed idee was om haar nu al dwars te zitten, ze had werkelijk geen idee. Alhoewel ze moest toegeven dat ze het bij hem eigenlijk als geen nadeel zag. Ze vond het leuk om zijn stem aan te horen, alleen al vanwege zijn Italiaanse accent. Zijzelf had ook een licht accent, al was het na de jaren die voorbij waren gegaan wat vervaagd. Ze kon zich voorstellen dat het nog hoorbaar was. In welke mate was vanuit haar oogopzicht lastig te zeggen.
Bij zijn volgende vraag deed ze opnieuw een poging om haar focus erbij te houden. Met meer resultaat dit keer, tenminste, zo ongeveer. Haar ogen waren nog onafgewend op de eindeloze weg voor hen gericht. "In de buitenwijken van de stad. Een stukje lopen van hier." De stad kende ze op haar duimpje waardoor ze nu al kon zien waar ze heen moest lopen om er te komen. Een van de beruchte wijken die New Orleans met zich meebracht, geen van de woningen waar mensen stonden te trappelen om heen te verhuizen. Enkel de armen die simpelweg geen geld hadden voor wat beters woonden er. Of, zoals Alina zelf, vluchtelingen voor de politie. Verdere informatie hield ze van hem weg; hij mocht dan wel haar gezelschap zijn voor de komende tijd, het maakte nog niet dat ze hem blind vertrouwde.
Waarom was hij zo nieuwsgierig?, begon ze zich oprecht af te vragen. Alina was een meisje van de geheimen. Zoiets, althans. Ze had er gewoonweg geen baat bij wanneer mensen meer van haar afwisten dan nodig was. Zeker niet in de tijden zoals deze. De lucht van de sigaret kwam bij haar binnen, sterk en bekend. Ze voelde de neiging om er ook een te vragen. Het werkte kalmerend en was tijdverdrijvend. Al snel bedacht ze zich dat ze het niet kon maken. Het waren zijn sigaretten, ze had nog genoeg vriendelijkheid in zich om zijn eigendommen tot de zijne te laten. Later, dan zou ze zijn sigaretten wel kapen. Wanneer hij niet oplette of ergens anders was. Even bleef het er stil, maar al snel had ze haar stem gevonden en schoof ze het dossier met het rapport wat weg. "Nothin' you need to worry about."
Voor de rest knikte ze toestemmend naar zijn acties, weinig geïnteresseerd in wat hij nou van plan was. Ze was allang blij dat hij zijn eigen weg zou gaan en zij de hare. Haar appartement was geen locatie waar mensen graag tijd doorbrachten. Tevens geen plek om een dure auto als deze neer te parkeren; binnen de kortste keren zou het verdwenen zijn.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar humeur was iets wat me niet beviel. Ze leek snel geïrriteerd doordat ik alleen al wat vroeg, wat mij weer de indruk gaf dat ze last van me had, dus hield ik mijn mond maar even. Al haar woorden gingen vrijwel langs me heen, en antwoorden deed ik even niet meer. Misschien zou ze zich prettiger voelen als ik gewoon even niets zou zeggen.
Terwijl ik de auto uitstapte, stopte ik de autosleutel in mijn jaszak, zodat ik er zeker van zou zijn dat Alina er niet alleen vandoor ging, waar ik haar eerlijk gezegd wel voor aanzag. Nog even keek ik naar haar en gunde ik haar een vriendelijke glimlach, voordat ik wegliep bij de auto, terug naar huis. Zelf woonden ik nog net niet in de buitenwijk. Nee, ik had genoeg geld voor een klein appartementje in de binnenstad, en daar was ik gelukkig mee. Het was niet groot, absoluut niet zelfs, maar voor mij was het eerlijk gezegd gewoon perfect. En daarbij was ik al snel gelukkig.
Nog geen tien minuten later was ik thuis aangekomen, waar ik opnieuw even nadacht. Al snel had ik mijn rugzak met een laptop erin en mijn eigen portemonnee. Red zou het namelijk niet waarderen als we zijn geld zouden gebruiken om bijvoorbeeld sigaretten te halen. Ook mijn mobiel had ik erin gegooid, en eigenlijk wist ik niet of ik dat wel moest doen, maar wat zou het ook? Het zou best handig kunnen zijn. Het laatste beetje van mijn sigaret drukte ik uit in de overvolle asbak, voordat ik naar mijn slaapkamer liep om me nog even om te kleden. Het simpele grijze shirt en de spijkerbroek die ik nu aanhad waren niet bepaald mijn stijl, maar ik was al laat vanochtend, dus had ik geen tijd om me fatsoenlijk te kleden, maar nu... Ik had nog twintig minuten om terug bij de auto te komen.
Ruim tien minuten later liep ik mijn appartement uit, gekleed in een net pak, wat vaak mijn outfit was eigenlijk. Maar het stond me, en ik leek er wat professioneler door. Nog gauw liep ik langs een winkel voor wat sigaretten, maar liep toen snel door naar de auto. Zoals altijd wat aan de late kant.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voor lange tijd bleef het stil tussen hen beide. Zijzelf besloot ook maar haar mond te houden, wat moest ze hem tenslotte vragen? Ze had wel betere dingen te doen dan het verleden omhoog halen, zowel bij hem als bij haar. Ook zat ze er niet op te wachten om zijn vragen te moeten beantwoorden. Iets vertelde haar dat het dossier hem behoorlijk leek te interesseren, de zaken die ze buiten de rest wilde houden. Alina hield dan ook vastbesloten haar mond, opgelucht om te zien dat de auto geparkeerd stond en ze dan eindelijk voor even alleen kon zijn. "I'll see u in an hour, or somethin' " mompelde ze hem toe met een gedwongen glimlach, volgend door haar passen die haar van de auto wegleidden, richting de buitenwijken van de stad.
Na ongeveer een kwartiertje wist ze het krakkemikkige gebouw te bereiken. Op het randje van de binnenstad, hoewel de luxe gebouwen met de sfeer ver te zoeken waren. De geur van alcohol en sigaretten overal te bekennen, hetzelfde met een aantal dronken mensen die ze nog kon herkennen. Zo bijvoorbeeld haar buurman, Gabriel. Een taaie als je het Alina vroeg, al kon ze goed met hem overweg. Een aardige man die oprecht zijn redenen had om zich elke dag door zijn voorraad heen te zuipen. Met een glimlach passeerde ze hem, kort knikkend als begroeting, volgend door de deur van haar appartement die met veel gekraak openging. Het was een rotzooi al zei ze het zelf. Wat had ze immers te verliezen? Het was een race tegen de klok om onder de radar te blijven. Haar huis op orde houden was het laatste waar ze zich zorgen over zou moeten maken met de politie op haar hielen.
Snel pakte ze haar rugzak in de kleding die ze bezat, wat immers behoorlijk weinig was gezien ze al tijden op de vlucht was. Haar laptop griste ze samen met het andere technische spul en wat cash ook weg, waaronder een paar stoorzenders en camera's, om ze met zich mee te dragen. De verzamelde informatie en dossiers over haar familie erbij in gestoken om ze niet achter te laten. Ze had er vertrouwen in om er terug te keren na de opdracht, al kon ze niet ontkennen dat er geen teleurstelling zou zijn wanneer ze het pand nooit meer hoefde te betreden. Het was en bleef een schaamte om er te wonen. Vanwege haar plek op de 'most wanted list' die inmiddels het hele land door was gegaan was het de enige plek waar ze terecht kon.
Alina kleedde zich nog haastig om waarna ze de rugzak over haar rug slingerde en haar weg terug baande naar de auto. Een vest over haar witte topje gedragen, de capuchon over haar hoofd om zich zo veel mogelijk te bedekken. Het maakte dat de helft van haar gezicht zichtbaar was. Alina wilde geen risico's nemen met de bewakingscamera's die zich over de stad hadden verspreid. Met een diepe zucht maakte ze tempo om op tijd te komen, haar handen in de zakken van haar vest. Tussendoor had ze nog snel een stop gemaakt bij een van de tankstations om zelf wat sigaretten te kopen en een aantal flessen water in te slaan. Verder dacht ze dat ze er wel even met haar spullen door kon. Ze was geen persoon die veel bezittingen nodig had om de dagen door te komen. Precies op tijd kwam ze bij de auto te staan, rondkijkend naar waar Giuliano dan bleef. De jongen was nog nergens te zien. Had hij dan toch besloten om haar in de steek te laten?

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Met een nieuwe sigaret tussen mijn lippen, baande ik me een weg tussen de mensen door, naar de plek waar de auto stond geparkeerd. Alina stond er al, zoals ik verwacht had. Wat snel liep ik naar haar toe en lachte wat ongemakkelijk. 'Sorry I'm late, perdonami.' Een vriendelijk glimlach was wederom weer op mijn gezicht te vinden, zoals gewoonlijk. Zonder verder nog iets te zeggen haalde ik de autosleutel uit mijn jaszak en opende de autodeur voor haar. Een gewoonte eigenlijk.
Zodra ze was ingestapt, liep ik naar de andere kant van het voertuig en nam plaats op de bestuurdersstoel. De sleutel draaide ik weer om, waarna ik de auto startte en haar even aankeek. 'So ehh... Where do we look first?' Vroeg ik toen aan haar, aangezien ik zelf geen idee had waar we de zoektocht moesten beginnen. Red was in mijn ogen geen man die een vaste relatie wilde, of ook maar een vriendin, maar de plek die ik in gedachte had was nou niet bepaald een plek waar ik dolgraag heen wilde. Absoluut niet zelfs. Misschien had Alina een ander idee en konden we gewoon de ongemakkelijke plekken vermijden.
Zonder eerst op antwoord te wachten begon ik te rijden. Ik wilde eerst weg uit deze verdomd drukke straten, want dit was geen doen zo. Mijn glimlach was voor een moment verdwenen en had plaats gemaakt voor wat irritatie. Drukke wegen waren absoluut mijn ding niet, dat is waarom ik meestal liep, maar nu had ik geen andere keuze omdat dat kind werkelijk waar overal zou kunnen zijn. Rusland zou zelfs nog een optie kunnen zijn. Met mijn ogen gericht op de weg mompelde ik wat scheldwoorden in het Italiaans. Als Red nou gewoon een keer zijn informatie op orde zou hebben dan zou het allemaal een stuk makkelijk worden voor ons. Al snel merkte ik dat de irritatie van het drukke verkeer ook mijn gedachten overnam en ervoor zorgde dat ik alles wat negatief in begon te zien. Misschien was het beter als we eerst de rustigere wegen op zouden zoeken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verveeld staarde ze wat voor zich uit, haar handen nog altijd in haar zakken gestoken. De drang om weg te lopen voelde ze zeker, het was nu haar kans. Wilde ze zich terugtrekken dan was het waarschijnlijk haar enige mogelijkheid die ze in lange tijd zou krijgen. Ze was geen voorstander van de opdrachten die haar aangewezen werden. Alina vond ze te link in haar positie. Wellicht zou ze herkend worden door voorbijgangers, waar ze zich dan ook bevond. Ze wilde de gevangenis niet in vanwege een misdrijf die ze niet gepleegd had. Waarom zou ze haar ouders en broer vermoorden? Waarom zou Alina zoiets doen zonder enig motief? Soms kreeg ze het gevoel alsof ze de enkeling was die wel degelijk wat verstand had.
Bij het horen van een stem keek ze opzij, waar ze Giuliano aan zag komen lopen. Hij was al naast haar komen te staan zonder dat ze ook maar wat door had gehad. Schijnbaar was ze dan diep in gedachten geweest. Dankbaar keek ze toe hoe hij de deur netjes voor haar openhield, waar ze vervolgens plaatsnam naast hem. De hint dat hij het autorijden op zich wilde nemen had ze onderhand wel opgevangen. Normaal gesproken was ze te koppig om zich ergens heen te laten rijden, had ze er allang wat van gezegd. Nu was ze er simpelweg te uitgeput voor om er überhaupt over te beginnen. Ze sloot dan ook al snel haar ogen, haar gedachten in volle werking om een antwoord op zijn vraag te kunnen geven. Zijn gevloek en getier liet ze zonder meer aan zich voorbij gaan, wetende dat haar woorden geen verschil zouden maken. Het zou discussie opleveren waar ze nu totaal geen zin in had.
Met haar elleboog steunend op het kleine beetje oppervlak bij de autodeur begon ze zacht voor zich uit te murmelen. Een aantal locaties had ze in haar hoofd zitten om te kijken, maar welke? Waar moesten ze beginnen met een onmogelijke missie als deze?
"Geen vrouw.. Geen kind op die nakomeling na. Doodlopende bloedlijn, zelfs bij zijn thuisstad in Rusland. Zijn leven is te ingewikkeld om een relatie aan te gaan, maar de taal heeft hij nog niet goed onder controle. Genoeg geld om alles te kunnen betalen maar geen type om snel met iemand te trouwen of iets te beginnen."
Enkele seconden hield ze haar mond, haar ogen rustig geopend en opnieuw gericht op de weg voor hen. Het leek haar vrij gemakkelijk waar het heen liep tot nu toe. Reznikov had geen naasten meer, geen tijd voor een relatie of interesse. Er was maar één plek waar hij haar ontmoet had kunnen hebben, leek Alina. Ze beet op haar lip en keek zijn kant op, hun blik kruisend.
"I guess we have two options here; go and find this woman, who's probably Russian as well since their son's name is Danil. Or we can search for the place where the photo was taken. You tell me which one you think'll help us."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Qual è il tuo problema? Mia nonna auto meglio di quello e che è già morta!' Scheld ik woedend tegen een autobestuurder, die me aardig in de weg rijd. Natuurlijk zou de man me niet horen, maar mijn woede even naar buiten laten voelde goed. Zeker de woede die veroorzaakt werd door de man. Toch blijft de man me in de weg rijden en de neiging om hem uit zijn auto te slepen en hem een kogel door zijn hoofd te schieten was groot, maar dat kon ik natuurlijk niet maken. Het was nu absoluut wel duidelijk dat ik slecht tegen drukke wegen kon, en al helemaal niet tegen mensen die daarbij ook nog eens niet fatsoenlijk konden rijden.
Haar woorden drongen mijn gehoor binnen en ik luisterde aandachtig naar elk woord dat uit haar mond kwam. Het klopte vrijwel allemaal, maar veel had ik er niet aan. Toch bevestigde het een paar van mijn eigen gedachte, waardoor er opnieuw een glimlach op mijn gezicht ontstond. Helaas betekende dat wel dat we juist naar die ene plek toe moesten. 'Very well then, the stripclub it is.' Zei ik een beetje lachend, de lach voor het grootste gedeelte wat ongemakkelijk en nerveus. Van alle plekken waar Red een vrouw gevonden zou kunnen hebben... Ach, het paste eigenlijk ook wel weer bij zijn karakter en om eerlijk te zijn had ik ook niets anders van hem verwacht.
Gelukkig betekende dit wel dat ik van deze verschrikkelijke weg af kon, en dat we de stad eigenlijk uit moesten. Hier in New Orleans was het illegaal om dat soort clubs te openen, dus zouden we er hier waarschijnlijk geen vinden. 'Naar Morgan City, aangezien ik Red daar wel eens over heb horen praten. Het is zo'n 160 kilometer verderop, dus als we door kunnen rijden duurt het niet al te lang.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld