ORPG ~ Just about a million ways to hurt you - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Just about a million ways to hurt you

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Seraphine Shepperd ~ 17 ~ District 10

Gideon Colt ~ 18 ~ District 10

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Sophie Sherwood - 16 - District 8

Adrian Maximoff- 18 - District 4

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Sophie
"Succes!" Hoor ik nog, dan sta ik alleen in het hokje, ik was hier onder de grond heen gebracht, door mijn desinger. Nouja, ik had het ook zelf kunnen doen. Maar dat mocht niet. Ik bekijk mijn outfit nog heel even en laat mijn hand naar de armband glijden. Deze heb ik ontworpen. Ik heb de gene met de groene diamant gekregen. De armband die ik zelf het mooiste vond. Ze gingen er iets mee doen, zeiden ze. Ik draai de armband om mijn pols heen en hoor dan dat we in de buizen mogen stappen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Nu word ik wel echt zenuwachtig! Mijn armen beginnen te trillen en ik probeer mijn aandacht weer op mijn armband te richten. Het is niet erg, het is niet erg. het komt allemaal goed! De sluiting is weggelaten.. Ik schud mijn hoofd. Nee, dat is niet mogelijk, de sluiting kan niet weggelaten zijn! Die hoorde bij de armband! Het liefst wil ik nog even naar iemand toe lopen om dit te melden, maar mijn benen bewegen zich al richting de glazen buis. Dit hebben ze dit jaar ingevoerd. Een glazen buis, dit is zodat je niet ziet waar je begint. Tenminste, het zorgt ervoor dat we helemaal zenuwachtig worden van het feit dat we zo naar boven moeten, de arena in. Eerst kreeg je een spuitje, daar raakte je verlamd van. Dan werd je in de arena op je vierkante meter neergezet en dan mocht je weg wanneer iedereen weg was. Ik heb gehoord dat je nu niet weg moet rennen als je boven komt. Na een paar seconden gaat hij aftellen. Ook dat is nieuw. Er worden steeds meer vernieuwingen gedaan, wat ook wel goed is voor het spel. De glazen deuren sluiten en ik word omhoog geduwd. Mijn hart begint te bonken en dan sta ik op mijn plateau. Wachten met rennen, ik mag nog niet gaan rennen. Mijn adem word dieper en ik blijf wachten tot er een stem gaat tellen.

Adrian
"Weet je alles nog?" word er nog aan mij gevraagd. Ik knik met mijn hoofd en ben eigenlijk een beetje kwijt wat ik wilde gaan doen. Eerst wachten, er zou een stem komen die af zou tellen. Dan wegrennen. Ik zou niet naar het midden toe gaan. Als ik een stok zou vinden kan ik al eten vangen. Water zuiveren is ook niet moeilijk, dus dat komt ook goed. Ik ben echt blij dat ik bij een vissers familie groot gebracht ben! Dat ik niet op de markt stond. "Ja, het komt goed." zeg ik dan tegen hem. Hij wenst mij nog succes en gaat dan weg. Ik kijk het kamertje rond en zie een camera hangen. Bemoedigend kijk ik in de lens. Zouden alle camera's zo zitten? Dat ze zo makkelijk te zien zijn? Ik schud mijn hoofd en stap in de glazen lift. Bekijk mijn outfit nog even. Ik heb lekker zittende laarzen aangekregen. Een spijkerbroek, die is best flexibel en een t-shirt met een simpel vest erover heen. Om mijn arm heb ik een armband, ik zie het nut van die armband niet echt in. Waarom moeten we een armband aan? Dat heeft niks met overleven te maken. Ik zucht even en dan komt mijn lift in beweging. Even had ik gedacht dat ik mijzelf moest vasthouden. Maar het is best een confortabel ritje in de lift. Boven kom ik uit in een bos. In het midden staat de hoorn. Best dicht bij mij staat een tas. Ik zie er een drietand uit steken. Heel even twijfel ik. Maar dan besluit ik dat ik die zo ga halen. Naast mij staat een 3, gespierd, redelijk goed getraind. Ook hij lijkt ergens over te twijfelen. Dan begint hij te rennen. Ik staar hem met open mond aan, hier waren we deze spelen voor gewaarschuwd.. Om hem heen ontploffen allemaal bommen, landmijnen. Ik schrik er best wel van, dan een kanon. Hij is dood. Aan de andere kant van het veld hoor ik ook iemand die ontploft. Weggerend? Ik denk het wel. Maar dan begint iemand te gillen. Dus ik denk niet dat dat perse van de landmijnen is. die hoor ik nu pas ontploffen, de zelfde tijd als het kanon klinkt. Er moet nog iets zijn, iets wat ervoor zorgt dat je nu, op het begin van de spelen onderuit gaat. Dan begint een stem af te tellen. "25, 24, 23, 22, 21, 20, 19, 18, 17...."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine
"Niet fronsen, je bent zoveel mooier als je niet fronst." zei Charon, haar stylist die nog snel de laatste hand aan haar outfit legde. Eerst had ze hem net zo oppervlakkig gevonden als alle andere capitolers. Maar gedurende de dagen die de spelen voorgingen raakten ze meer en meer bevriend. Charon zou nooit weten hoe het was om arm te zijn en niet alles te krijgen wat je wilde, maar hij had wel begrip en luisterde met veel aandacht naar haar verhalen over haar district, een district waar ze waarschijnlijk nooit naar zou terugkeren.
Over enkele momenten zou de buis naar de arena open gaan. Ze keek naar de armband rond haar arm, een bronzen geval waar met een sierlijke hand het hoofd van een edelhert in was gegraveerd. Een van de andere tributen droeg net dezelfde, maar wie? Vlak voor hun vertrek, toen ze naar de arena werden getransporteerd was hun meegedeeld dat er dit jaar enkele aanpassingen waren. Ze waren gekoppeld. Zouden zij sterven, dan stierf hun partner ook. Giselle haar mentor had haar opgedragen snel iets te pakken en weg te rennen, zodat ze een voorsprong op de beroeps zou krijgen. Maar nu mensen aan elkaar waren gekoppeld, zou dat de hele zaak veranderen. Zouden de beroeps nog altijd willekeurig mensen beginnen uitmoorden met de kans hun eigen partner te raken?
"Heb je, je aandenken bij." Seraphine haalde de kleine tinnen fluit die aan een leren draadje rond haar hals hing tevoorschijn. Het was een herdersfluit. Ze hoedde de schapen van haar nonkel en tante, vaak bracht ze dagen van huis door. Ze gebruikte de tinnen fluit om de tijd te doden of te communiceren met andere herders. Haar tante zei dat hij nog van Seraphines vader was geweest, die ook een herder was. Haar vader en moeder hadden lang geleden gerebelleerd tegen de regering. Ze waren opgepakt en terecht gesteld. Seraphine bleef leven, ze was nog te jong om door hen beïnvloed te zijn, al zag iedereen haar altijd als een rebel. Mensen waren bang om met haar om te gaan, bang dat ze zouden worden opgepakt. Daarom hadden ze ook voor haar gekozen als tribuut. Het zou voor iedereen beter zijn dat ze weg was. "Het is tijd schat. Je zult het vast en zeker fantastisch doen. Het hele team en ik steunen je. We hopen dat we je toch een beetje hebben kunnen helpen."
"Charon je outfits waren werkelijk fantastisch." Ze omhelsde de jongeman met het turkooizen haar. Het was zijn eerste keer als stylist bij de honger spelen. Toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten was hij haast nog zenuwachtiger geweest dan zij. Ze haalde diep adem en stapte de buis in, de buis die haar naar de arena, naar haar dood zou leiden.

Gideon
De seconden tikten tergend langzaam voorbij. Gespannen keek hij om zich heen. Vlakbij lag een rugzak en een kruisboog, die waren voor Seraphine bedoelt, daar was hij zeker van. Ze had hem verteld over haar performance voor de spelmakers. Het was spectaculair geweest, precies datgene wat ze zochten, spektakel. Hij glimlachte vluchtig naar zijn districtsgenoot. Ze kenden elkaar van voor de stemming. Hij was een smokkelaar, vaak op reis om spullen in andere districten te gaan halen, al verbleef hij officieel in district 10. Gedurende zijn tochten hield hij de jonge herderin vaak gezelschap. Hun mentor had hem aangeraden ook te doen alsof hij herder was, zo raakten ze bekend als de herders van district tien, iets wat in velen hun hoofd bleef hangen. Hij had een deal met haar gemaakt. Ze zouden elkaar zo lang mogelijk niet vermoorden, moest het er toch van komen, zouden ze vechten en de beste zou winnen, dat waren nu eenmaal de regels van het spel. 'Veel succes' mimede hij naar haar terwijl de laatste seconden wegtikten. Het startsignaal werd gegeven en iedereen kwam in beweging. Gideon rende naar de bosrand. Hij wist twee rugzakken mee te graaien, maar meer niet. Met een beetje geluk zat er een mes in, of iets dat hij als wapen kon gebruiken. Hij had wel wat grotere machetes gezien, maar die lagen in de hoorn, zo dicht waagde hij zich niet, zelfs niet als zijn partner een één of een twee was. Het maakte hem niet uit aan wie hij was gekoppeld, zolang die persoon maar in leven bleef.

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Sophie
Ik knipper even met mijn ogen. We mogen rennen, heel even sta ik stijf. Ik voel mijn naalden weer in mijn duimen prikken. Dan zie ik iemand voor mijn ogen vermoord woorden. Ik schrik er zo erg van en begin te rennen. Zo hard als ik kan. Hij komt achter mij aan. Bijna zou ik gaan huilen. Ik wilde niet meedoen! Maar ik moest. Het moest voor mijn familie. Ik voel een traan over mijn wang stromen, hoor wat gepiep. Dan een hele harde knal achter me. Snel kijk ik achterom wat er gebeurd is, maar de persoon staat er niet meer, hij loopt niet meer. Hij is ontploft. Dan weet ik het, het is mijn armband, ik ben gekoppeld. Deze armband is belangrijk. Als iemand met de zelfde armband dood gaat dan ga ik ook. Er loopt een traan over mijn wang heen. Waarom?
Dan zie ik een aantal andere mensen aan komen rennen, ik draai mijzelf om en ren ook heel erg hard weg. Wat als iemand van die groep de zelfde armband heeft? Ik snap ook niet waarom mij dit niet verteld is. Het slaat eigenlijk helemaal nergens op. Na een hele lange tijd gerend te hebben hoor ik de mensen achter me niet meer. Ik ben uitgeput en het liefste stop ik zelfs met lopen. Maar ik mag nog niet stoppen met lopen, ik moet door lopen, ik mag niet gevonden worden. Ik kijk achter me. Niemand. Dan loop ik met een stevige pas door. opzoek naar een plek om even uit te rusten voor dit moment. Mijn hersenen hebben er zo lang over gedaan om te weten dat het mijn armbanden waren... Dat ze het niet verteld hadden, ik snap het niet... Ik snik even en dan zak ik neer in een goed beschuild bosje. Ik kan niet meer. Ik wil niet meer.
Mijn ouders werkten voor het capitool. Als ontwerpers. Ze maakten de kleding voor spelers. Ik snap niet dat ik nu de arena in moet, dat slaat nergens op.. Toch? Ik bekijk mijn armband, deze had ik vlak voor de uitslag gemaakt. Ik had ze laten zien aan het capitool en ze vonden ze niet zo bijzonder. Zeiden ze. Maar hun ogen... Ze glommen. Ik was weggegaan, boos, maar ook teleurgesteld. Ze zeiden dat ik niet in mijn district thuis hoorde. Dat ik even slecht was als mijn ouders. Toen zijn zij ontslagen. Ze waren zo verdrietig. Daarbij kwam ook nog dat ik naar de arena moest.. Ik ben bang dat ze nu echt heel erg verdrietig zijn.

Adrian
Eerst ren ik naar het midden, ik pak de tas. Blijf rennen, recht voor mijzelf uit. Zo hard als ik kan. Ik ben gekoppeld. Aan wie ben ik gekoppeld? Op mijn armband staat een sierlijk hoofd, van een edelhert. Het is echt ongelooflijk mooi. Ik bekijk de armbanden en zie dan iemand gaan die een groene diamant op zijn armband heeft. Er omheen zie ik ook wat gegraveerd. Ik knik even naar de jongen met de krullen, maar ren dan heel hard weg. Ik vergeet twee armbanden te bekijken. Shit, straks hoorden zei bij mij. Dan zie ik iemand met een panter armband. Dat zou je wel echt heel snel herkennen, wanneer dat dan jouw medespeler is. Met wie je moet winnen.
Rustig ren ik door, te rustig want er wordt een pijl in mijn arm geschoten. Stom, maar het zorgt er wel voor dat ik mijn tempo verhoog. Ik hoor weer een kanon, wat betekent dat er zo dus nog iemand neer moet storten. 6 doden tot nu toe. Dan zijn er nog 18 over. Dat gaat echt nu al best snel. Er suist nog een pijl langs mijn oor en ik ben blij dat hij niet een paar centimeter naar rechts zat, anders hadden er nog twee kanonnen geklonken.
Even later ren ik door het bos heen, opzoek naar stromend water, de pijl zit nog steeds in mijn arm. Omdat ik weet dat als ik hem eruit trek; hij nog meer gaat bloeden. Dat zou ook mijn dood kunnen betekenen. Achter me is niemand meer te bekennen. Ik hoor water stromen, dan ga ik opzoek naar waar het vandaan komt. het is zo'n klein stroompje. Ik heb het idee dat ik al de hele ochtend gelopen heb, terwijl ik dan nog geen meer heb gevonden. Misschien is dit wel al het water. Ik besluit te stoppen met lopen, omdat ik het idee heb dat ik zo rondjes zou gaan lopen. Dan pak ik mijn tas uit. Een drietand, daar zou ik mensen mee kunnen neersteken... Ik hoop dat het niet zo ver komt. Ook een ijzeren flesje, twee broodjes en een potje met zalf. 'Huidverzorgende zalf', nou, dat is fijn. Ik klem mijn kaken op elkaar en trek de pijl uit mijn arm en het doet pijn! Eigenlijk zou ik willen gillen. Maar het mag niet, niemand mag mij nu horen. Straks is mijn medespeler in gevecht en ga ik binnen nu en een paar minuten dood. Dat zou echt naar zijn. Dan is de pijl uit mijn arm. Ik glimlach, pijnlijk. Maak de wond schoon met water en trek een mouw van mijn shirt. Ik smeer de zalf op de bloedende wond en bind mijn ene mouw om mijn arm heen. Dan vul ik het flesje met water en ga ik verder lopen. Pijn in mijn arm, maar ik moet het zien te overleven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld