Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG Why did you think we could act normal? ST

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Whoooo Suicide Squad RPG
Nou ja, het gaat over een aantal mutanten (of andere mensen) die hun krachten voor
slechte doeleinden gebruikt hebben. Die zitten nu allemaal in de bak.
Dan worden ze opeens eruit gehaald en ze moeten opeens als superhelden
gedragen. Er is een nog ergere supervillain die de wereld wilt
vernietigen etc etc etc.

Dus... Get your inner evil lord and start writing >D

Regels:
- Iedereen is evil hier, dus geen schijnheilig gedoe
- ABN
- Interpunctie graag
- Altijd meerdere zinnen posten
- Iedereen heeft een kracht, maar het mag niet te op zijn!
- Als je wilt meedoen doe je het geslacht en kracht.
- Er mag maar een iemand zijn met een kracht.

Voorbeelden van krachten:
- Telekinese
- Pyrokinese
- Je kan verder wel zelf bedenken

Rollen:
- Normaal mens die de rest in de gaten houdt (m/v)
- Adrian Maximoff, Man
5 mutanten/evil heroes (idk hoe ik het moet beschrijven) (m/v)
- Clint Matthews, man, Ondringbare huid
- Vesper Camille Strike, vrouw, Geestenvorm aannemen en being scary
- Anna Olivia Junia, vrouw, Pyrokinese
- Bezet door Felicia, vrouw
- Darko Devilnight, Man, Duisternis

SCHRIJFTOPIC, ALLEEN SCHRIJVEN HIER
Geen volgorde, je hoeft je karakter niet eerst neer te zetten

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Kijk eens aan, bezoek dat is lang geleden." Een stuk of tien mannen, tot aan de tanden bewapend stonden voor haar cel. Vesper opsluiten was een hele klus geweest, want hoe sloot je iemand op die in het niets kon verdwijnen en door elke muur kon bewegen? De overheid had gewacht, haar gevolgd tot ze zichzelf in een nieuw slachtoffer had genesteld. Toen sloegen ze toe. Ze weerhielden haar ervan deze nieuwe huls te vermoorden en eerlijk toe te geven, de man die ze had uitgekozen was niet bepaald in staat zich te verweren. Ze werd opgesloten en dag in, dag uit in de gaten gehouden. Haar handen zaten vastgebonden aan haar rug, want een nek omdraaien was zo gebeurd. Meermaals probeerde ze het einde van deze man tot een einde te brengen, maar steeds wisten ze op tijd in te grijpen.
Ze werd hardhandig op de grond geduwd. "Oeh you like it rough, don't you." Het feit dat ze zich in het lichaam van een vijftigjarige man bevond, die er niet echt al te aantrekkelijk uitzag, maakte deze actie net iets minder verleidelijk dan ze zichzelf had voorgesteld. Ze wist niet hoeveel handboeien haar werden omgedaan, maar het waren er een heel aantal. Ze legden haar op een soort brancard en duwden haar de cel uit. Meerdere geweren waren op haar gericht.
"Komaan, schiet dan. Ik zie in je ogen dat je het wilt doen." zei ze tegen één van de bewakers. "Als je het niet doet dan ben jij mijn volgende slachtoffer. Ik ga zo'n plezier met je hebben en als je me verveelt dan vermoord ik je." Ze zag aarzeling in de ogen van de man. Jammer dat zijn baas de pret bedierf en hem tot de orde riep. Ze duwden haar in een auto. Tijdens de reis probeerde ze zo nu en dan een praatje te maken, maar het leek wel alsof de soldaten de opdracht hadden gekregen haar te negeren, saai. Ze werd naar één of andere militaire basis gebracht. Bij aankomst werden haar handboeien tot haar verbazing losgemaakt. Het eerste wat ze deed was haar twee handen op het hoofd van de man zetten en zijn nek omdraaien.
"Zolang in één lichaam, pfoeh daar krijg je spierpijn van. Wilt iemand dit even opruimen en me vertellen waarom precies ik hier ben." Ze tikte met de punt van haar schoen tegen het lichaam van de dode man en glimlachte naar de lopen van geweren die op haar waren gericht.

Account verwijderd

schreef:
Anna
Haar kleine lichaam lag haast levenloos op het bed, De blauwe lokken waren vervaagd en gaven haar een haast doods uiterlijk. Ze had haar ogen gesloten, acteerde alsof ze sliep. Haar cel was zo gebouwd dat werkelijk niks te verbranden was en voor de zekerheid waren er extra brandblussers en spuiten rond haar cel geplaatst voor de bewakers te grijpen.
Ze spitste haar oren toen ze gefluister hoorde, maar bleef nog steeds in dezelfde houding liggen. Wacht? De cel ging open, misschien dachten ze wel dat ze dood was? Nee zo stom waren ze toch nou ook weer niet, ze lieten haar liever liggen rotten dan dat ze het gevaar hadden naar haar toe gaan. Maar nee, ze had gelijk de cel was werkelijk geopend en toen de mannen de cel instapte verscheen een grijns op haar lippen. Ze sprong op van het bed en keek met diezelfde duistere grijns om haar heen naar hun. "Oh dat is even geleden." zei ze en draaide een lok haar om haar vinger heen terwijl ze haar blik over de mannen liet glijden. Een voor één oogcontact makende. "Anna Olivia Junia." schraapte één van de mannen zijn keel. "En wie denk jij dat je bent?" zei ze op een spottende manier terwijl ze naar de man keek terwijl ze tengere lichaam naar de man toe bracht. "Ben je nieuw hier?" vroeg ze terwijl ze op een spelende manier haar vinger over het pak liet glijden dat hij aan had. Hm, ze waren slim geweest en hadden kleding aangetrokken dat niet zo snel in vuur en vlam zou springen. "De meesten weten namelijk wel dat ze nooit, maar dan ook nooit Olivia mogen uitspreken waar ik bij ben." haar hoofd hield ze schuin terwijl ze de man aankeek. Terwijl ze dat deed liet ze langzaam aan de temperatuur van zijn bril verhogen, hij was dom geweest. Ze hadden overal aan gedacht behalve zoiets simpels als een ijzeren bril die een hele mooie hoge temperatuur kon bereiken.
Haar armen werden op een lompe manier achter haar lichaam getrokken en handboeien werden om haar polsen gedaan. Ze giechelde enkel zachtjes toen de bril gloeiend heet op zijn hoofd stond en hij deze snel afdeed.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Clint had het bestaan in de gevangenis bijna geaccepteerd. Bijna. Het was niet vervelend, maar hij verveelde zich gewoon. Er was niets te doen in zijn kleine kamer. Stilte was er niet. Er waren altijd wel schreeuwende, vloekende mensen of geluiden van geweld. Clint mocht niet eens de cel uit. Best logisch. Hij hield van vechten. Hij verloor nooit. Wat verwachtten mensen dan? Geen wapen kon door zijn huid komen. Hij had niet alles uitgeprobeerd, maar voor zover hij het wist had hij nog nooit een wond gehad door een mes, door nagels of door kogels. Als het niet aan pepperspray lag, was hij niet opgepakt geweest. Ook nu gold dat. Als Clint niet weer door pepperspray was belaagd, was hij niet in de problemen gekomen.

Clint lag lekker te luieren op zijn bed. Zijn kamer was erg karig. Was het nooit geweest. Hij wilde net een dutje doen toen zijn deur opeens open ging. Dat was al een hele tijd niet gebeurd, dus hij stond verbaasd op. De deur ging heel langzaam open. Waarschijnlijk hoopten de mensen achter de deur dat hij het niet doorhad. Clint was niet dom. "Wat?" vroeg hij door de deur heen. Hij hoorde gezucht aan de andere kant en de deur sloeg open. Vijf mannen en vrouwen stormden op hem af en duwde hem naar de grond. Een man haalde een flesje uit zijn zak en spoot het in het gezicht van Clint, waarna hij vloekte. Zijn ogen prikten helemaal en deden ongelooflijk veel pijn. Hij deed een poging om weer op te staan, maar met vijf volwassenen op zijn buik lukte dat niet. Hij voelde hoe hij hardhandig werd omgedraaid en hoe er drie paar handboeien om zijn armen werden geklikt. "Je moet met ons meekomen." Clint draaide met zijn ogen en probeerde tevergeefs op te staan. De volwassenen waren dan wel weg, zonder handen opstaan was best moeilijk. Uiteindelijk werd hij geholpen door twee vrouwen, die duidelijk dat niet wilden. Hij werd naar buiten begeleid. Clint kon de vorige vijf minuten niet thuisbrengen. Hij wilde een dutje doen en toen moest hij meekomen. Werd hij vermoord? Nou ja, wat er dan van hem nog over was. Het meeste van zijn lichaam was al van verveling afgestorven, bij wijze van spreken. Clint werd in een wagen gegooid waar naast hem twee bewakers stonden. Clints ogen traanden nog van de pepperspray. Hij had echt geen idee wat hij moest doen en waar hij naartoe werd gebracht. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een militaire basis. Daar stond al een vrouw en een lichaam van een man. "Kan iemand even een emmer water in mijn gezicht gooien? Bedankt." Zijn handboeien werden losgemaakt.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De cel waar Darko in verbleef, was altijd helder verlicht. Zo helder dat het leek alsof de zon er vierentwintig uur per dag in scheen. Het was iets waar Darko zich aan irriteerde. Hij haatte zoveel licht en was eigenlijk ook best verbaasd dat er lampen bestonden die zo fel konden stralen. Er stonden ook geen meubels in zijn kamer. Niets behalve een bed, om schaduw te voorkomen en zelfs onder het bed zat een grote lamp. Darko zijn gave was namelijk dat hij de duisternis om hem heen kon beheersen. Erg handig, waar duisternis was, kon hij komen. Duisternis gaf vele uitwegen. Van weg transporteren tot mensen in je bezit nemen. Niets ging te ver. Als Darko tenminste duisternis had. Met zoveel licht voelde hij zich zo zwak als een vaatdoekje en kon hij ook helemaal niets. Hij had al eens om een zonnebril gevraagd, gewoon omdat het licht pijn deed aan zijn ogen. Toch werd hij direct in zijn gezicht uitgelachen. Geen zonnebril voor hem dus. Daarom lag hij bijna elke dag en nacht op zijn bed. Met zijn ogen gesloten tegen het licht. De dekens die hij had, waren warm maar doorzichtig, dus geen schuilplaats voor het licht.
Doordat de deur nooit geopend werd, keek Darko geschrokken op toen hij langzaam de deur open hoorde gaan en ging overeind zitten. Het licht scheen fel in zijn ogen en hij vloekte even in zichzelf. Waarom deed hij zo snel zijn ogen open? Hij wist dat hij er niet tegen kon! Een groep mannen en vrouwen stonden bij de deur. Allemaal in een speciaal, lichtgevend pak wat niet bepaald goed was voor zijn ogen. "Wat moeten jullie?" vroeg Darko kwaad, terwijl hij zijn handen beschermend voor zijn ogen plaatste. Beschermend tegen het licht.
“Je mag mooi met ons meekomen” antwoordt de man vooraan.
“Mag? Dus ik hoef niet?” vroeg Darko uitdagend en hoorde de man even sissen. Darko daagde ze altijd uit. Hij vond het wel grappig. Veel meer kon hij toch niet doen met zoveel licht en de kamer was erg saai. Hij had ook zijn pleziertjes nodig.
“Laat ik het anders zeggen, je moet met ons meekomen” zegt de man vervolgens en loopt naar me toe. Ruw pakt hij mijn polsen vast en trekt mijn handen bij mijn ogen weg. Het licht van zijn kleren schijnt fel in mijn ogen en snel sluit ik ze, terwijl hij mijn handen met twee handboeien op mijn rug bindt.
“Ik hoop dat we naar een donkere plek gaan. Serieus bestaan er nog fellere lampen? Dit doet echt pijn idioten” siste Darko, terwijl hij omhoog getrokken werd en trapte op dat moment de man vol in zijn geslachtsdeel. Een kreun verliet de man zijn lippen, terwijl de andere soldaten hun wapens meteen op Darko richten. “Jullie mogen schieten hoor, ik weet toch wel dat het onnozele lichtpistooltjes zijn” zei Darko droog, zonder zijn ogen te openen. Hij hoorde hoe de pistolen getrokken werden. De meesten klonken bekend, als lichtpistolen. Slechts één geluid kon hij niet terug brengen. Waarschijnlijk was dat een normaal pistool. Je kon het aan de klik horen.
Een paar minuten gingen voorbij, terwijl de bewaker die bij hem stond zichzelf probeerde te herpakken. Vervolgens werd hij bij zijn schouder gegrepen en de cel uitgeleid. De gang was donkerder, maar toch nog te licht om zijn krachten te benutten. Jammer, hij had graag nog even gespeeld. Niet dat het mogelijk was met die discoballen om hem heen, maar oké.
Buiten was het een heldere dag. De wind speelde voor het eerst in jaren met zijn lange haren en een zwakke glimlach verliet zijn lippen. Een beetje zonlicht vond hij niet erg, al was dit nog iets te veel. Toch was hij blij om even de wind in zijn haren te voelen. Even de buitenlucht, voor het eerst sinds wat voelde als eeuwen. Rustig liep hij naar een verlicht busje. “Oeh partybus” grijnsde hij, om de soldaten nog eens goed te irriteren, voor hij instapte en het zichzelf zo gemakkelijk mogelijk maakte met de soldaten om hem heen. “Nou? Waar blijft de muziek?” vroeg Darko, toen ze al zo'n vijf minuten reden. “Wat is dit nou voor partybus?”

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Adrian Ivashkov
Op dit moment helpt Ian mij met het leeghalen van de cellen. Hierbij ben ik niet aanwezig. Zo zal hij eerst vertellen waarom de cellen leeg gehaald zijn, daarna zal ik mijn gezicht ook nog even laten zien, via een hologram. Maar met die gekken mag ik niet zijn, dat heeft Ian zelf gezegd. Ook moet ik een beetje op Brittany letten, haar lichaam is bezeten, bezeten door een heks. Hierdoor is ze echt heel erg gevaarlijk geworden voor de mensheid. Ze zal ons allemaal in een handomdraai kunnen vermoorden. Maar, nu ze in haar menselijke vorm is, is ze alleen als de dood dat de demon weer uit haar lijf komt. Met een groepje mensen zit ik onder de grond, 5 anderen om precies te zijn. Ze zijn het er allemaal nog niet mee eens met wat ik verzonnen heb. Brittany weet ook dat de heks in haar lijf weg moet, ze heeft zelfs voorgesteld om haar te laten vermoorden. Maar dat wilden wij niet, Brittany is een hele lieve meid en de wereld mag haar niet kwijt.
Rustig ijsbeer ik heen en weer tot een teken dat ik wat tegen de groep mag zeggen. Dan besluit ik dat ik mijn slechteriken in het echt wil zien. Niet via een tablet.
Ik trek een jas aan en voel mijzelf bekeken. Maar verder zeg ik niks. Deze mensen durven niet naar buiten te gaan, deze mensen wachten ook tot Brittany ineens veranderd en iedereen aanvalt. Eigenlijk is het zelfs nog knap dat ik het heb overleefd. Ik loop naar boven toe en ren door de stad heen, richting de militaire basis.
De mensen zijn verdwenen uit de stad. Er is nog maar heel weinig leven, iedereen is bang voor wat er komen kan. Als het morgen komt zijn ze de klos, maar het zou ook kunnen zijn dat het binnen een paar dagen al komt. Dat weten we dus niet. Dat is de vraag. Ik grijns als ik al een paar mensen op de basis zie staan. Daar laat ik mijn pas gaan en loop ik verder in een redelijk snelle gang. Ik knik naar mijn voorkeur om mij te helpen en ga naast Ian staan. "Wat doe jij hier?" Hoor ik hem vragen. "Ik zet mijn leven op het spel." Ik grijns en stop mijn handen in mijn zakken terwijl ik wacht op de andere mensen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld