Redundant schreef:
High school, een plek waar jongeren bij elkaar komen met het idee te leren. Al leek de definitie van leren een hele andere betekenis op deze plek. Het enige wat er van je verwacht werd was dat je de juiste stof in je hoofd wist te stampen, om vervolgens goede resultaten te behalen in de toetsen. Fouten werden afgestraft, en teveel onvoldoendes werden niet geaccepteerd. En dit laatste was nou juist het gene wat het de betekenis leek te veranderen. In het leerproces was het immers menselijk, en juist van belang, om fouten te maken. Hier kon je namelijk ontzettend veel van leren, het hoorde niet afgestraft te worden maar na een fout hoorde je een steuntje in je rug te krijgen om het nogmaals te proberen net zolang dat het goed ging. En dit was nog maar één van de vele dingen die Calum verschrikkelijk vond aan de plaats waar hij zowat iedere dag verplicht naartoe gestuurd werd. Als hij de kans zou krijgen zou hij een pagina's lange rant kunnen schrijven over waarom hij het onzin vond om te gaan, en wat zijn probleem met deze plaats precies was. Maar dit zou hij je voor nu besparen.
Het was op het moment maandag ochtend, hij had er al een paar lessen opzitten en hield momenteel zijn eerste pauze van de dag. Dit deed hij op een bankje buiten de school, waar hij naast zijn beste vrienden Michael en Luke zat. Om hem heen zaten allemaal verschillende groepen studenten in het gras, te praten over van alles en nog wat. De groepjes die gevormd werden was trouwens ook iets waar hij een hekel aan had, dit ging gepaard met de 'statussen' en 'labels' die hij met zich mee bracht. Er viel niet onderuit te komen, en zo hadden hij en zijn vrienden er zelf ook één. Zij vielen onder de catogorie 'punk' of 'rebellen'. Het waren labels gebasseerd op uiterlijk en gedrag binnen de school. Hij droeg continue zwart, had het niet zo met gekleurde outfits. Daarnaast schreeuwde zijn uitstraling uit dat hij hier liever niet was, en zo vond hij het ook niet moeilijk om zo nu en dan een les over te slaan. Hij hield zijn huiswerk niet bij en was hier zoals vele anderen niet om hoge resultaten te behalen. Zijn cijfers zaten onder het gemiddelde maar tot nu toe had hij ieder jaar het geluk gehad dat hij over mocht gaan, en zo niet nog een jaar langer opgesloten zat op deze plek.
Omdat het nog zo vroeg was, was het nogal stil tussen de drie vrienden. Zo waren ze geen van allen ochtendmensen. De stilte werd echter verbroken door Michael, al leken zijn woorden dit alleen maar te bevestigen. "Waarom moet school altijd zo vroeg beginnen, mijn hersens kunnen niet opgang komen voor een uur of elf." Klaagde hij, iets wat een mompelend geluid uit zijn eigen mond liet gaan ten teken dat hij het er mee eens was.