ORPG ~ Psychiatric Institution - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Psychiatric Institution

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Samen met Dauntless

Valeria Dragomir - 19 jaar - Pyrokinese

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Asa Benjamin Ford
Leeftijd: 20
Gave: Asa is een magneet voor demonen, die zijn lichaam gebruiken om chaos en schade aan te richten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Dit is allesbehalve deugdelijk. Het is werkelijk belachelijk dat ik tussen deze rotzooi moet zitten. Er is niets wat ik heb misdaan om mijn verdere bestaan hier uit te moeten zetten!''
Haar handen vastgeketend aan handboeien, werden haar armen stevig beetgepakt. Enkele zusters bekeken haar met een blik vol walging, alsof diezelfde grimassen op hun gezicht geschreven stonden.
In een fractie van een seconde werd haar lichaam ruw tegen de bakstenen muur geduwd. Een kreun van pijn ontglipte haar lippen, terwijl de zwaarlijvige mannen hun best deden om haar tot stilte te brengen. De meeste handen die zich op dat moment op haar lichaam bevonden, waren geplaatst op haar rug. De buitenstaander had zich geplaatst op haar achterhoofd, waardoor de afstand tussen de muur en haar gelaat minuscuul klein werd. Grof spuugde ze op de grond. Het was niet verstandig om haar frustratie te uiten in woorden of daden, want de 'begeleiders' hier hadden maar al te goed duidelijk gemaakt dat ze de patiënten behandelden als oud vuil. Geen enkel sprankje respect werd getoond, noch medelijden.
''Regel één; verzet wordt bestraft.''

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Er werd luid op de deur gebonkt. "Goedemorgen zonnestraaltjes, tijd om op te staan." De stem klonk niet vriendelijk of meelevend, nee het was een stem vervuld van sarcasme en haat. Asa had slecht geslapen, sinds de eerste dag dat hij hier zat had hij slecht geslapen. Heel de nacht door stond er een grammofoon op zijn kamer die kerkelijke psalmen afspeelde. Het hielp de demonen weg te houden. Een verpleger nam hem mee naar de wasruimte en kieperde een emmer ijskoud water over hem. "Denk je werkelijk dat een beetje wijwater ons kan tegenhouden, wat zielig." Asa keek verschrikt op toen iemand fluisterde in zijn oor. "Focus Ford, voor de zoveelste keer, die stemmen zijn niet echt." De verpleger klonk verveeld. De man was sterk in overweging een andere job te doen, ook al betaalde die minder. Hij had nooit gestudeerd om krankzinnigen te verzorgen. Hij was toevallig de branche ingerold en wat had hij er spijt van.
"Schiet een beetje op wil je." Blafte hij en gooide een stuk zeep voor Asa's voeten. De jongen mompelde een stil dankjewel en waste zich zo snel mogelijk. Zijn blik was op de grond gericht. Hij wist dat het personeel niet graag in de ogen werd gekeken. Ze waren minder dan hen en hoorde zich ook zo te gedragen. Niets mocht erop wijzen dat ze stiekem ook mensen waren, met emoties, die konden denken en pijn voelden.
Hij werd naar de eetzaal gebracht. Het was er erg stil. Wanneer je te luid praatte werd je eten afgenomen of kreeg je een slag met een een stok. Het eten mocht dan absoluut wansmakelijk zijn. Het was beter dan niets. Asa nam plaats bij enkele van zijn vrienden, wel het waren niet echt vrienden. In een plaats als deze had je geen vrienden, enkel vijanden. Hij zag hen af en toe tijdens therapiën of op de gang. Ze leken zijn gezelschap niet af te keuren dus had hij besloten dat het niet erg was om bij hen te zitten. "Heb je het al al gehoord er is vandaag een nieuwe aangekomen." fluisterde Violet, die enkel zinnen sprak met een even aantal woorden. Daarom herhaalde ze er vaak om het te doen kloppen. "Ik vraag me af wanneer we hem of haar te zien krijgen. Ik wed dat het het een jongen is. Wat denk jij Asa?" Asa haalde zijn schouders op. Wat kon hem het ook schelen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Vanuit haar ooghoek kon ze zien dat een straal bloed langs haar wang naar beneden liep.
''Leidt haar naar haar kamer.'' Opnieuw verplaatsten de handen zich naar haar bovenarmen en polsen, waarna ze zonder enige respect werd meegenomen naar een openbare ruimte. Oude dames zaten in een hoek te breien, tieners speelden spellen en mannen zaten voor zich uit te staren. Het leek heel vrij. Men kreeg de kans om banden te creëren met anderen, die door hetzelfde proces gingen als hen, maar de vreugde was nergens te bekennen. Geen enkel persoon voerde zijn daden met een glimlach uit. De kamer was somber en het leek ernaar uit dat de mensen zich daaraan aanpasten.
Terwijl ze merkte dat de meeste mensen zich tot haar wendden en opmerkingen door de kamer dwarrelden, bleef ze zwijgzaam rond zich heenkijken. Het idee dat ze morgen of wellicht vandaag nog tussen hen moest zitten, beviel haar voor geen meter. Ze zaten hier niet zonder reden. Althans, dat was wat ze verwachtte en, afgaand op haar eerste indruk, was ze niet te vergelijken met de rest. Dit was niet waar ze de rest van haar leven moest spenderen. Ze verdiende zoveel beter.
''En hoeveel dagen mag ik dan wel niet wachten tot ik mijn vrijheid weer terug heb?''
''Totdat we je toestemming daarvoor geven,'' werd er linea recta beantwoord, maar voor haar bleef zijn antwoord vaag. ''Wie zijn we?'' Ze vroeg zich sowieso af hoe ze überhaupt iemand konden beoordelen of hij of zij wel weg mocht of niet. Als de begeleiders haar nog geen eens met respect konden behandelen, hoe zat het dan met de rest? Ze was nog geen uur binnen in het gebouw of ze geloofde al met hart en ziel dat men gek werd van de levensstijl hier.
''Dat is verder niet belangrijk,'' zei hij nog, vooraleer ze de ruimte waren uitgelopen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het ontbijt bestond uit droge beschuiten met een beetje jam op, waarvan Asa zeker was dat het niet eens echt fruit bevatte of al lang vervallen was. Er lagen enkele pilletjes op zijn schotel. Medicatie, dat was de oplossing van al hun problemen. Als hij er genoeg van zou pakken, dan zouden de stemmen als vanzelf verdwijnen. Asa had het geprobeerd, maar integendeel. Hij hoorde meer stemmen, verloor vaker de controle. Sindsdien deed hij alsof hij de pillen slikte, maar spuwde ze later uit, want in werkelijkheid kon het niemand echt iets schelen of ze nu wel of niet hun medicatie nemen, zolang ze zich koest hielden.
Na het ontbijt ging hij naar de gemeenschappelijke zaal. Iemand zat met een puzzel voor zich gespreid, starend naar de stukjes te kijken en verder niets te doen. De man zat er bijna elke dag zo. Toen Asa hier net was had hij eens voorgesteld te helpen, maar toen hij een puzzelstuk aanraakte ging de man helemaal door het lint. Er was papier om op te tekenen, oude boeken, waarvan de meeste pagina's misten, om te lezen. Asa nam een spel kaarten en legde een klok. Het was een spel dat je alleen speelde, zo hoefde hij geen interactie met anderen aan te gaan. De alledaagse routine werd verbroken toen twee begeleiders een meisje door de zaal zeulden. Ze zag er niet uit als de anderen, leek helderder van geest. Ze was hier dan ook nog maar niet. Bijna alle blikken waren op haar gericht. Asa vroeg zich af wat iemand als haar in een plek als deze deed. Het was een vraag die hij ook vaak aan zichzelf stelde.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
In een mum van tijd betraden zij en de mannen achter haar een enorme leegte. Ijzige windvlagen betraden haar lichaam, terwijl een brok in haar keel ontstond. Hoewel het uitzicht doelloos was en de gang eindeloos door leek te lopen, waren de zijkanten gevuld met cellen. Elk werd geblokkeerd door drie betonnen muren en stalen pijpen die in de grond waren gezet. De enige uitweg was een deur, maar het kon enkel van buitenaf geopend worden. In haar ogen was het niets meer dan een nabootsing van een echt gevangenis.
''Hier is waar men slaapt en waar men zijn of haar straf uitzit. Vanaf tien uur 's avonds tot zeven uur 's ochtends is elk vrouwelijk patiënt hier te vinden,'' werd haar brommend verteld. De man die sprak, liep al snel vooruit, maar stopte toen zijn naam meerdere malen de ruimte in geschreeuwd werd. ''Cel 21,'' zei hij vooraleer de man weer uit haar zicht verdween. Geen enkel woord had ze onderwijl uitgebracht. De situatie waar ze in was beland, was nieuw en ze was er nog niet lang of ze kon al met zekerheid vertellen dat ze het verachtte. Vrijheid was werkelijk nergens te vinden en ze had de vrouw horen spreken dat de werkende mensen niet alles voor de patiënten deden. Wanneer ze fysiek en psychisch goed genoeg waren om dingen wetend uit te voeren, moesten ze werken in de 'bakkerij' en wellicht moesten ze de was doen. Wie wist wat er zou gebeuren als ze hen zouden ongehoorzamen?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zodra de bewakers en het nieuwe meisje de zaal uit waren, ontstond overal gefluister. Wie was ze, maar vooral waarom was ze hier? Iedereen wilde de rede weten die mensen hier bracht. Vooral wanneer het iemand was die gekker was dan jezelf. Het gaf een ego boost, om te weten dat het altijd nog erger kon. Om de verveling tegen te gaan hadden enkele bewoners ooit een lijst gemaakt. Hij was nog altijd in de bibliotheek en werd af en toe bijgewerkt. Hij zat verborgen in enkele oude telefoonboeken, die niemand ooit gebruikte. Asa stond verbazend hoog op de lijst. Het kwam doordat hij mensen het leven had ontnemen. Niet enkel de dokters geloofden niet dat iets hem overnam ook de inwoners waren verzekerd dat dit zijn eigen doen was. Wanneer je mensen had gedood, kwam je automatisch op een hogere plaats. Daarom hadden ze hem ook nog geen werk toegediend. Zo nu en dan werd hij op schoonmaakshift gestuurd, maar hij was een te grote dreiging om echt te werk te stellen. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij één van de bewakers aanviel.
"Begint dat kaartspel je niet te vervelen Asa? Waarom laat je ons niet toe. We zouden je kunnen bevrijden. We zouden wraak kunnen nemen op iedereen die je pijn heeft gedaan."
"Laat me met rust." antwoordde hij dreigend. Niemand keek op. Er waren wel meerdere patiënten die tegen zichzelf praatten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld