TMIO | “I am, in the end, what you made me.” - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMIO | “I am, in the end, what you made me.”

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:

Eveline (Eve) Mitchell - 18 - "Mundane"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Aurelia Lionheart - leeftijd onbekend - Gevallen engel

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Haar gezicht werd verlicht door de neonletters van de club waar ze samen met haar vriendin voor stond. Dit was een van de weinige plaatsen waar ze niet je paspoort checkte en ook alcohol schonken aan jongeren die duidelijk nog geen 21 waren. De perfecte plaats om Eve's verjaardag te vieren.
Aurelia's vader zou haar er nooit heen laten gaan. Hij wilde dat ze zoveel mogelijk uit de buurt bleven van mensen, want waar mensen waren, waren benedelingen en demonen. Waar demonen waren, waren schaduwjagers. Laurel had hier wel vaker discussies over met hem. Hoe moesten ze leren zich te gedragen als mensen, wanneer ze niet eens contact met hen mochten hebben? Gelukkig was haar vader vaak op zogenaamde zakenreizen. In werkelijkheid ging hij op zoek naar wezens zoals hen, die eens niet konden beslissen en als straf op de aarde werden gegooid. Aurelia's herinneringen aan het hiernamaals zijn volledig gewist. Ze weet enkel dat ze ooit een engel was, de personificatie van bedrog om precies te zijn. Hun vader, was eens de engel van herinnering. Dat is waarom hij zich nog wel flarden herinnert van wat er toen is gebeurd en er zijn taak van maakte hen op te sporen.
"Laten we naar binnen gaan." stelde ze opgewekt voor en trok haar vriendin de dansvloer op. De muziek bonkte in haar oren. "En hoe voelt het om eindelijk volwassen te zijn?" riep ze in het oor van haar vriendin, want wou je over het geluid uitkomen, dan kon je niet anders dan roepen. "Oeh we moeten een toost uitbrengen. Ik ga cocktails halen, blijf hier ik ben meteen terug." Laurel wurmde zich tussen de dansende mensen. De zaal stond zo vol, het zou nog een hele opdracht worden om de bar te bereiken, laat staan met gevulde handen terug te komen en proberen niet te morsen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Eigenlijk had Eve nooit zo veel om uitgaan en drinken gegeven. Toch, had ze haar verjaardag nergens anders willen vieren dan hier. Stel je voor dat ze haar verjaardag thuis had moeten vieren zoals ze dat elk jaar deed, alleen met haar vader. Haar vader was de enige familie die ze nog had, zo lang ze zich kon herinneren waren het altijd alleen zij en haar vader geweest. Ze had het nooit erg gevonden, maar dit jaar wilde ze haar verjaardag anders vieren.
Glimlachend liep Eve achter haar vriendin aan de dansvloer op. Er kwam zo veel op haar af, de dansende mensen, de muziek en de felle lichteffecten. Ze genoot van de muziek.
"Het voelt heerlijk!" riep ze opgelaten uit terwijl ze haar armen omhoog bracht en op ging in de muziek. "Ik vermaak me hier wel," riep ze met een brede glimlach op haar gezicht. Ongestoord danste ze verder terwijl ze keek hoe haar beste vriendin zicht tussen de dansende mensen heen wurmde, richting de bar.
Toen ze zich omdraaide stootte ze tegen een jongen aan. "Sorry!" riep ze snel waarna ze zich weer weg wilde draaien van de jongen. Verschrikt pakte de jongen haar beet. "Kun je mij zien?" riep hij toen naar haar.
Eve keek de jongen beduusd aan. Of zij hem kon zien? Natuurlijk kon ze hem zien, ze vond het een belachelijke vraag.
"Natuurlijk. Er is niks mis met mijn ogen hoor," zei ze vervolgens tegen de vreemde jongen. Ze hoopte maar dat Aurelia snel weer terug zou komen, ze had geen zin om tijd door te brengen met de vreemde jongen die voor haar stond.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het was zeker geen eenvoudige karwei om zich opnieuw door deze menigte te banen, maar dit keer met twee volle glazen in haar hand. Toen ze eindelijk Eve terug in het vizier kreeg, was het eerste wat haar opviel de jongen die haar hand vast had gegrepen. Nog voor ze met hem oogcontact had kunnen maken, of naar hem had geroepen dat hij haar vrienden meteen moest loslaten, want Eveline leek niet bepaald blij te zijn met zijn aanraking, zag ze de runen die in zijn huid waren gegraveerd. Hij was een schaduwjager. Hij behoorde tot de groep mensen waar Aurelia zo ver mogelijk uit de buurt bij moest blijven. Als ze achter het bestaan van gevallen engelen zouden komen, dan was het met haar en haar familie gedaan. Ze zouden enkel hun demonische kant zien en er alles aan doen om hun soort uit te roeien. Had hij door dat ze hem zag? Ze dacht het niet.
"Hier ben ik weer." zei ze opgewekt, de jongen volledig negerend. Eens was ze de personificatie van bedrog geweest, dat was ze nog altijd. Een schaduwjager ervan overtuigen dat ze hem niet zag, zou geen probleem voor haar moeten zijn. "Sorry dat het zo lang duurde, de barman probeerde over duidelijk met me aan te pappen, niet dat het iets gaat worden, maar de drankjes zijn van het huis." Ze stak een cocktail naar haar uit.
"Eve is er iets je kijkt echt raar?"

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
"Oh er is zeker niks mis met jouw ogen," zei de jongen vervolgens met een grijns. Zwarte tatoeages sierde zijn armen. Op andere momenten had Eve de jongen aantrekkelijk genoemd, maar op dit moment kon ze daar niet over nadenken. Er zat duidelijk een steekje los bij deze jongen. Hulpeloos keek Eve rond, zoekend naar haar beste vriendin.
"Wat een vreselijke versiertruc zeg," antwoordde ze vervolgens waarna ze haar blik weer van de jongen afwendde. Hij bleef haar maar aankijken, ze voelde zich er ongemakkelijk door. Ze haatte het wanneer mensen haar aanstaarde. Al helemaal niet wanneer jongens haar probeerde versieren. Ze was slecht in al dat flirt gedoe, iets waar haar beste vriendin een meesteres in was. Vele jongens hadden oog voor haar, maar dat vond Eve niet erg. Dan kon ze haar plaatsje in de schaduw opzoeken, verscholen, waar ze zich het fijnst voelde. Alleen wanneer ze danste vond ze het niet erg om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ze zou het zelfs niet merken, zo erg ging ze altijd op in de muziek.
Opgelucht keek ze naar Aurelia die net op haar afkwam lopen, met twee drankjes in haar hand.
"Bij jou bezwijkt elke barman," lachte ze waarna ze een cocktail van haar overnam. Ze nam een flinke slok en keek toen haar vriendin met grote ogen aan. Ze draaide zich om, om te kijken of de jongen er nog stond, maar tot haar grote verbazing was hij net zo snel verdwenen als hoe hij gekomen was. "Eh nee, er is niks aan de hand," antwoordde ze vervolgens. Ze keek Aurelia met een glimlach aan. "Zullen we dansen?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld