Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ He'd trade his guns for love

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
*He'd trade his guns for love but he's caught in the crossfire.

~~~~

Ik: June Grace | 19 jaar oud
Jij: xx | xx

You can start, hooman

ORPGaccountt
YouTube-ster

ORPGaccountt schreef:
{option}

Mason Mcvey - 21.

Mason staarde naar de vrouw die voor hem stond. "Wat deed je hier?" Werd er aan hem gevraagd en hij haalde zijn schouders nonchalant op. Ze snapte toch zelf ook wel dat hij er niks mee te maken had als hij pas net aan kwam lopen. "Kan je wat respect tonen en je oortjes uit doen?" Vroeg de vrouw, terwijl ze op haar lip beet. Hij schudde zijn hoofd en beet toen zelf ook op zijn lip. "U wordt verdacht van medeplichtigheid." Mason trok langzaam zijn linker wenkbrauw omhoog en zijn rechter wenkbrauw bleef op zijn plek. "Pardon?" Zei hij toen, meer als een vraag dan hij had gepland. "Ik ben letterlijk net aan komen lopen, omdat ik wat van de winkel wilde." Dat was een leugen, hij wilde wat van de winkel stelen maar dat ging hij niet aan de politie vrouw vertellen die voor hem stond, natuurlijk.
"Ik weet niet eens wat er gebeurd is," Ging hij toen verder en wees naar de winkel. "Ik weet niet eens wat er gebeurd is..?" Zei hij toen wat bozer en sloeg zachtjes tegen de muur aan. Het was niet zacht bedoeld, maar dadelijk dacht de vrouw ook nog dat hij gek was en mee moest naar het politie bureau mee moest. Na een tijdje tegen de muur aan hebben gestaan, wat eigenlijk geen tijdje was en meer op anderhalf uur begon te lijken, kwam er een man naar hem toe gelopen. Hij zat ondertussen ook al met handboeien om en hij had geen eens zin om weg te rennen. "We hebben geen bewijs van je medeplichtigheid." Mason rolde met zijn ogen en bleef de andere kant op kijken. "U kon het ook gewoon van me aannemen toen ik zei dat ik niet medeplichtig was. Ik wilde wat van de winkel kopen?!" Mason werd omhoog getrokken door de politie vent en werd met zijn buik tegen de muur aan geduwd. Zachtjes liet hij een pufje van pijn uit toen zijn kaak ook tegen de muur aan gedrukt werd. Na een tijdje voelde hij dat zijn polsen los waren en draaide die eventjes rond. "Dank je." Zei Mason en waggelde toen weg van het hele gebeuren. Toen hij de hoek om was begon hij te snel lopen, te rennen, te sprinten en bleef voor zich kijken. Zijn benen bleven rennen en toen hij zeker wist dat het achter hem stil was stopte zijn benen pas. Het verbaasde hem dat de man en vrouw hem niet herkend hadden. Hij had al vaker wat gestolen en hij had verwacht dat dit wel het punt was waar hij de cel in moest. Hier stond hij dan, gewoon nog op vrije voeten.

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
''June?'' hoorde ze vaag. ''June? Gaat het wel?'' hoorde ze weer. Hoe kon hij? Diegene die voor altijd voor haar was door dik en dun, brak haar hart. Diegene waar ze van hield, diegene met wie ze een toekomst zou opbouwen en al haar geheimen mee deelde brak haar hart. June voelde alleen maar tranen over haar wangen stromen en ze keek hem aan. ''Het spijt me heel erg maar ik kan het gewoon niet meer.'' hoorde ze hem zeggen. Was dit waar ze naar toe had gestreefd? Om uiteindelijk pijn te leiden? ''Ik wens je het beste June, slaap lekker.'' zegt de jongen die voor haar stond. Stilletjes keek ze toe hoe hij zich omdraaide en verder liep. En daar stond ze dan, midden in de nacht, huilend op straat. Ze wist niet precies hoe ze moest reageren en begreep ook niet wat er zo juist gebeurde. Iets in June hoopte dat de jongen zich om zou draaien en terug liep om te zeggen dat het allemaal een stom grapje was. Maar ze wist hoe hij was en hij zou nooit zo iets doen volgens June. June begreep niet helemaal waarom hij het precies uitmaakte. Hij zei dat hij zich moest focussen op school wat hij anders nooit deed. Loog hij nou tegen haar? Zo ja, waarom? Wat heeft ze hem aan gedaan? June schudde langzaam haar hoofd en probeerde alles even uit haar gedachtes te halen, maar dat ging niet binnen een paar seconden. Ze bleef maar aan hem denken. Als June hoort dat ze gebeld wordt, schrikt ze uit haar gedachtes en vervolgens haalde ze haar mobiel geschrokken te voorschijn. Het was haar moeder. Die zou er vast achter zijn gekomen dat ze uit het huis was geslopen en waarschijnlijk zat ze nu in de problemen. ''Niet meer gezeik.'' mompelde ze terwijl ze probeerde om haar tranen weg te vegen. June had momenteel totaal geen zin in meer dingen aan haar hoofd dus besloot ze om niet op te nemen. Ze zou toch binnen een paar minuten weer thuis zijn en dan zou ze het allemaal wel uitleggen aan haar moeder. Snikkend stopte ze haar mobiel terug in haar zak en begon richting haar huis te lopen. June was nog steeds verbaasd dat haar vriend het op zo'n manier alles had geëindigd want dat was helemaal niks voor hem. June was heel erg afgeleid dat ze niet oplette wie langs haar liep en wat er om haar heen gebeurde. Ze kon maar niet stoppen met denken. Toch lukte iets om haar uit haar gedachten te halen. ''Heb je soms geen ogen?" hoorde ze iemand tegen haar snauwen. Geschrokken keek June naar de persoon voor haar die haar boos aan keek. ''Het spijt me.'' verontschuldigde ze zich aan de jongen voor haar.

ORPGaccountt
YouTube-ster

ORPGaccountt schreef:
Mason keek op toen er een gewicht op zijn borst kwam. Er stond een meisje voor hem, en daar had hij op het moment geen zin in, vooral omdat het een huilend meisje was. "Je moet echt oppassen." Mompelde hij toen en bleef om zich heen kijken. "Sommige mensen hebben het erg druk op dit tijdstip." Hij had geen idee hoe laat het was en hij wilde het ook niet weten. Hij wilde niet weten hoe zijn vader op hem zat te wachten met niks in zijn hand, alleen maar voor uit aan het staren was. Hij wilde niet weten hoelang hij al op het stoeprandje voor dat nog lang niet afgemaakte gebouw zat. Hij liet een diepe zucht uit en keek toen weer naar het meisje, maar vlak voordat hij wat wilde zeggen werd hij op de muur gedrukt en werden zijn handen weer in de handboeien gedrukt. Hij zuchtte diep en rolde met zijn ogen waarna hij naar de muur keek. Alsof de wond die op zijn kaak zat van net al weg was, dan was die nu nog wel groter.
"Je bent opgepakt voor medeplichtigheid op moord, alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden." Zei de vrouw en Mason zuchtte weer voor de zoveelste keer. "Ah, fijn. Nog een avondje op het politie bureau." Nu moesten en vinger afdrukken genomen worden, foto's en van alles en wist vast iedereen dat hij de Mason Mcvey was die gezocht werd. Ergens in zijn achterhoofd wist hij dat hij zijn vader niet meer zou zien en wist hij dat dit het einde was van zijn leven op de straat.
Hij werd opgepakt door de man via de handboeien en werd achterin de auto gesmeten. Ze hadden echt geen respect meer voor mensen, en al helemaal niet als ze niet zeker wisten of je schuldig was of niet. Mason wist dat hij niet schuldig was, hij wist niet eens wie er dood was. Maar mensen zou vast wel weer een manier vinden om hem extra lang op het bureau te laten zitten zodat ze konden genieten van hoe hij zat te zweten om de vragen te beantwoorden. "Dus, waar gaan we heen?" Vroeg hij toen en de vrouw schudde haar hoofd in disrespect. Hij was het gewend, het maakte hem echt niks meer uit. De enige waar hij nog tegen wilde praten was zijn vader, maar waar hij was? Op de stoeprand voor het gebouw. Wachtend tot Mason naar huis zou komen. Kon hij hem bellen? Nee. Ze hadden beide geen telefoons. Kon hij contact opnemen? Nee. Hij zat op het bureau. Zijn vader zou blijven wachten en Mason zou maar op het bureau blijven zitten. Hij kuchte eventjes. Dit was het dan. Het einde van leven op straat.

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
''Ik bood al mijn excuses aan, toch?'' zei June op een eigenwijze toon tegen de jongen. June schrok zelf een beetje van haar opmerking, ze was zo verward dat ze niet eens wist hoe ze moest reageren op anderen. ''Sorry, zoals je ziet heb ik duidelijk niet mijn dag.'' mompelde ze tegen hem terwijl ze haar ogen neer sloeg. June was niet echt een type dat tegen iedereen zou snauwen of iets dergelijks, daar hield ze namelijk niet van. Daarom werd ze ook nooit betrokken bij ruzie's en dat vond June wel fijn. June schrok uit haar gedachten toen ze een enorme lawaai hoorde. Geschrokken keek ze hoe er twee politie agenten op de jongen af kwamen en hem vervolgens tegen de muur aan gooiden. ''Je bent opgepakt voor medeplichtigheid op moord.'' hoorde June de politie agent tegen de jongen zeggen. Liep ze nou net tegen een crimineel aan? June voelde hoe haar mond een stukje open hing en ze keek verward toe hoe de twee politie agenten hem mee sleurden naar de politie wagen. Was dat waarom de jongen zo nerveus om zich heen keek en tegen haar zat te snauwen? Het verbaasde haar ook nog hoe de jongen op de politie agenten reageerde. Nog een avondje? Wat deed een crimineel op vrije voet? Stel dat hij haar iets had aan gedaan? June vond het allemaal te veel voor haar worden. Eerst kwam haar vriend om te vertellen dat hij niet meer bij haar wilde zijn en niet veel later keek ze gewoon toe hoe een jongen werd gearresteerd. Al snel stapten de politie agenten de auto in en met volle snelheid reden ze weg. June vond het raar dat er helemaal niks aan haar werd gevraagd. Ze stond naast de jongen en keek toe hoe hij gearresteerd werd, ze moesten haar wel gezien hebben. Misschien hadden ze daar wel geen tijd voor, wat haar wel een rare reden leek. June zuchtte voor de zoveelste keer en besloot om haar tempo te verhogen. Als ze nu niet thuis kwam zou ze echt problemen met haar moeder hebben en dat wilde ze echt niet aan haar hoofd hebben. June begon wat sneller te lopen en binnen een minuut of vijf kwam ze aan bij haar huis. Snel graaide ze wat in haar zak en al gauw vond ze de sleutel van het huis. Ze opende de deur en haalde diep adem. ''Here we go..'' mompelde June tegen haar zelf. Slikkend liep ze het huis binnen en ze zag dat de lichten al aan waren. ''Mam?'' riep June voorzichtig terwijl ze de deur dicht deed. ''June Lynn Grace, waar was jij nou gebleven?'' riep haar moeder terwijl ze de keuken uit liep. ''Ik, ehm.. wil het er eigenlijk niet over hebben.'' zei June tegen haar moeder. ''Ik beloof je dat ik niets ergs deed, ik vertel je het morgen wel.'' knikte ze. ''Heb je gehuild, June?'' vroeg haar moeder. ''Mam, ik leg je het je morgen uit. Het is niet zo erg.'' herhaalde June. ''Oké dan.'' zuchtte haar moeder. ''Bedankt.'' zei June en vervolgens liep ze de trap op, door naar haar kamer. June had slaap nodig, ze was het allemaal een beetje zat geworden.

ORPGaccountt
YouTube-ster

ORPGaccountt schreef:
Mason werd op een stoeltje geduwd toen ze bij het politie bureau aankwamen. Mason werd allemaal vragen gesteld en Mason reageerde op geen een. Hij wist dat hij niet schuldig was en hij ging al helemaal niet vragen beantwoorden.
"Waarom beantwoord je geen vragen?" Vroeg de vrouw en Mason haalde zijn schouders op. Hij zou hier echt nog wel eventjes zitten en hij had er helemaal geen zin in. Hij zat liever in een cel van twee bij twee dan hier op een stoel met een felle lamp gericht op hem om vrouwen te beantwoorden.
"Je moet wel echt gaan antwoorden, anders wordt je schuldig verklaard." Mason haalde zijn schouders op. "Ik ga niet praten zonder een advocaat of wat dan ook, zonder iemand die me kan verdedigen." Mason knipoogde naar de vrouw en beet toen zachtjes op het velletje dat op zijn duim zat. Het maakte hem allemaal niks meer uit, het enige wat hij wilde is dat er iemand was die tegen zijn vader kon zeggen dat hij niet meer kon komen om bepaalde redenen.
De vrouw begon tegen de andere politie agent te praten en zachtjes begon Mason op zijn lip te bijten, hij wilde weten wat er ging gebeuren. Of hij echt schuldig bevonden zou worden, echt voor de rest van zijn leven in een cel moest zitten of alleen maar een advocaat nodig had die hem vrij kon praten.
Ergens had hij een gevoel dat dat tweede niet ging lukken, maar dat eerste ook niet. Hij wist niet of er ook nog een andere weg was? Dat hij hulp moest krijgen en dat hij niet in een cel zat maar in een gekkenhuis of zo iets?
Mason wist het niet, en zijn gedachtes waren overal. Hij sloeg op hol, zijn handen begonnen te trillen en hij voelde een beetje bloed uit zijn lip komen. Dat bloed druppelde op zijn hand maar zijn handen bleven op zijn benen liggen. Hij was echt klaar hier mee, hij wilde gewoon weer lekker in een steegje zitten met een fles drank. Een diepe zucht verliet zijn mond toen de deur op slot werd gedaan en de politie mensen het kamertje uit liepen.

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
Na dat June haar had omgekleed en net op het punt was om in haar bed te duiken, hoorde ze haar moeders mobiel af gaan. June trok haar wenkbrauw langzaam op en haalde haar eigen mobiel er bij om te kijken hoe laat het precies was. Het was rond twee uur s'nachts en June vond het raar dat haar moeder nu werd gebeld. Misschien was er wel iets aan de hand? Na deze nacht kon June het wel geloven als er iets aan de hand was. Wie hield er nou niet van meer gezeik? June zuchtte even en ging op haar bed zitten. Ze had eigenlijk nog geen slaap en was klaar wakker. Logisch, na wat er was gebeurd heeft haar aan het denken gezet en nu kan ze er niet mee stoppen. ''June?'' hoorde haar moeder June roepen. ''Ja, wat is er?'' riep June van uit haar kamer. Voor dat haar moeder terug kon antwoorden stond June op en liep haar kamer uit. ''Kom even naar beneden.'' zei haar moeder. ''Sure.'' antwoordde June terug. ''Okay, wat is er?" vroeg June toen ze beneden was. ''Ik moet voor werk naar het politie bureau, er is iets aan de hand en ik moet het oplossen.'' legde haar moeder aan June uit. June hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze op haar lip begon te bijten. June wist dat haar moeder zich bezig hield met het helpen van jongeren die op het slechte pad waren, en ze wist dat haar moeder zich al jaren bezig hield met een jongen die steeds in de problemen kwam, maar June had nooit gedacht dat het de jongen was die ze tegen kwam op straat. ''June, is er iets?'' vroeg haar moeder aan haar. ''Je ziet er geschrokken uit..'' ging haar moeder verder. ''Ehm, nee hoor. Ik ben gewoon een beetje verbaasd dat dit uit het niets kwam.'' legde June uit. June zou haar moeder sowieso niet vertellen dat ze er iets mee te maken had, ze zou dan vast denken dat June uit het huis sloop om bij die jongen te zijn terwijl dat helemaal niet zo was. Ook had ze geen zin in al de vragen en zorgen van haar moeder. '

ORPGaccountt
YouTube-ster

ORPGaccountt schreef:
Mason keek op toen het slot opengedraaid werd en zag een vrouw binnenlopen. "Jij," Zei ze en wees naar hem. "Ehm.. Ja wie anders?" Vroeg Mason en rolde met zijn ogen. "Jij gaat op de stoel zitten bij de deur want je wordt dadelijk opgehaald." Mason trok zijn wenkbrauwen op. Opgehaald?
Hij knikte maar en ging op de stoel zitten die aangewezen werd voor hem, waar hij aan werd vast gezet met handboeien. Mocht hij het kamertje uit, moest ik nog steeds vast zitten.
Waar hij op moest wachten wist hij niet, en wat er zou gebeuren wist hij ook niet maar hij zat liever hier te wachten op een persoon die.. Hem op kwam halen? Dan dat hij in dar kamertje zat en vragen moest beantwoorden waar hij het antwoord niet op wist omdat hij niks had gedaan.
"Hey," Zei hij toen en vroeg aan de vrouw achter de balie of ze even naar hem toe kon komen. Ze dacht vast dat hij iets stoms ging proberen en Mason schudde zijn hoofd. "Wil je eventjes een hand door mijn haar heen halen? Ik kan dat niet." Hij rinkelde met de handboeien waar hij aan vast zat en de vrouw knikte eventjes. Het was best raar dat de vrouw het ook nog echt deed en Mason glimlachte naar haar.
"Dankjewel." Zei hij toen en de vrouw glimlachte en liep weg. Aardig vrouw, als hij ooit vrij kwam zou hij een bloemetje en chocola voor de vrouw kopen.
Vast niet, hij had geen geld. Hij zou een bloemetje en chocola stelen, dat was een beter idee voor Mason. Hij moest nu niet gaan praten over wat hij allemaal dacht, want anders werd hij meteen opgepakt.
Een auto kwam aangereden en Mason hoopte dat het de persoon was die hier was voor hem. Hij glimlachte eventjes toen er een vrouw uitstapte en wel richting het politie bureau was. Hij was echt aan het hopen dat de vrouw voor hem kwam, dan kon hij weg of in ieder geval iets anders doen da hier zitten.
"Hallo, waar komt u voor?" Hoorde Mason de vrouw achter de balie zeggen en Mason keek naar de twee vrouwen. Please, kom voor mij. Please.

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
Even de vrouw spelen, hoor.
~~~

''Hmm.'' mompelde ze na dat haar dochter een vreemd antwoord op haar vraag gaf. ''Ik ben eigenlijk niet van plan om te slapen dus ik blijf wel op tot dat je terug bent.'' hoorde ze June tegen haar zeggen. ''Weet je het zeker? Ik denk dat het best lang kan duren.'' knikte ik naar haar. ''Dat maakt niet uit, ik heb echt geen slaap.'' antwoordde June meteen. ''Prima, ik ga mij even omkleden.'' zei ze waar na ze vervolgens naar boven liep om zich om te kleden. Al snel was de moeder klaar en liep ze wat haastig van de trap af. ''June, ik ga nu weg!'' riep ze naar haar toe en vervolgens hoorde ze June gedag zeggen terwijl ze het huis uit liep. De vrouw vond het allemaal maar een grote teleurstelling. Voor haar werk moest ze jongeren helpen die het niet makkelijk hadden en Mason was haar cliënt die ze het langst kende. Als je Mason goed leerde kennen, was hij een nette jongen met goede bedoelingen maar de media liet mensen denken dat Mason een gestoorde jongen was die alleen maar slechte bedoelingen heeft. Natuurlijk, hij heeft hier en daar slechte gewoontes maar met wat hulp kon hij daar van af komen. De vrouw wist waar voor hij werd opgepakt en ze wist dat hij onschuldig was. Na jaren Mason gekend te hebben dacht ze dat hij wel zou veranderen en niet meer achter zijn slechte gewoontes aan ging, maar daar zat hij dan: in het politie bureau. Na wat haastig naar het bureau gereden te hebben, stapte de vrouw uit en liep het gebouw in waar ze meteen naar de aangewezen plek ging. ''Mason Mcvey kan meteen opgehaald worden.'' kreeg ze te horen van de vrouw die aan de receptie zat. Ze bedankte de vrouw en al gauw kwam ze bij het kamertje aan waar Mason zat. ''Ik kom voor Mason, hij is mijn cliënt.'' legde ik de man uit die voor de deur stond. ''Wil je eerst met hem praten voor dat je hem mee neemt?'' vroeg de man aan haar. ''Natuurlijk.'' antwoordde ze daar op terug. De man knikte vervolgens naar haar en ging aan de kant zo dat ze het kamertje in kon lopen. Ze sloot de deur achter haar dicht en ging op de stoel die voor Mason zat zitten. ''Mason, wat heb je nou weer gedaan?'' zuchtte de vrouw naar hem.

ORPGaccountt
YouTube-ster

ORPGaccountt schreef:
Mason keek naar de vrouw die het kamertje binnen kwam lopen en trok zijn wenkbrauwen op. Hij kende haar wel? Waarom deden ze heel geheimzinnig over haar? Mason zuchtte eventjes en haalde zijn schouders op.
"Vanmiddag wilde ik wat van de winkel halen en werd ik ook al ondervraagd, maar toen lieten ze me gaan. Toen later stond ik met een meisje te praten want die was huilend tegen me aangelopen en toen werd ik opeens bruut gearresteerd. Voor moord? Ik heb nog nooit iemand geslagen.. Of nou ja, jawel maar niet zo erg dat het moord was! Ze hebben geen bewijzen, hoe kunnen ze mij van moord beschuldigen?!" Riep Mason gefrustreerd en sloeg op tafel.
Dat was het meeste dat hij ooit op een dag had gezegd, Mason was nooit van het lange praten. Korte antwoorden waren voor hem altijd genoeg. En, als je te lange zinnen zei, of te veel in een dag wilde zeggen kon je er zomaar iets uit slippen wat je niet wilde zeggen.
"Wat moet ik nu? Mijn vader zit daar nog steeds op dat stoeprandje, en ik zit hier en ga gewoon de bak in voor niks! IK heb niks gedaan en wil niet dat mijn vader van niks weet. Ik wil sowieso de bak niet in, maar mijn vader verdient dit niet!" Ratelde Mason en zijn handen begonnen te trillen. Niet van angst, meer omdat hij gewoon niet wist wat hij moest doen. Hij was boos en emotioneel te gelijk, en op dat soort momenten sloeg hij meestal zijn kussen, die hier nu niet was.
Zijn adem ging sneller en de lucht kwam niet meer uit zijn mond maar uit zijn neus, waardoor het leek alsof hij erg hard ademde. Misschien deed hij dat ook wel, want op dit moment nam de emotie woede zijn gedachtes over. Hij was zo boos dat mensen hem konden verdenken, dat mensen het vingertje naar hem konden wijzen terwijl hij niet eens erbij was. Een alibi had hij niet, wat ging hij zeggen tegen de mensen als hij overhoord werd? Ging hij liegen? Moest hij de waarheid vertellen? Als hij de waarheid vertelde ging hij de bak in, zonder alibi. Hij legde zijn hoofd op zijn armen neer en schudde zijn hoofd hevig. "Wat ga ik doen?!" Riep hij toen uit en sloeg nogmaals op de tafel.
Het was nutteloos, allemaal nutteloos.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld