Orpg ft. Alison - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft. Alison

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison Sophia Grace - 18

Nathan Thomas - 22

Account verwijderd

schreef:
Mason- 21 jaar- picture

Elena- 18- picture

Account verwijderd

schreef:
Mason:

Het was al bijna avond, elke avond zouden we ons voorbereiden en kennen we onze gave meer en meer. Het is niet makkelijk, we moesten ze leren beheersen in de echte wereld en dat lukte niet altijd even goed. Het was maar goed ook dat het tot nu toe nog nooit is gebeurd. Maar waar ik echt mee bezig was is zoeken wie de uitverkorene is. Ik heb veel gelezen over dat er iemand bestond die de krachtigste gave"s heeft, maar er heeft nog nooit gestaan wie het is, lekker handig. Zo"n 5 jaar gezocht zonder maar een aanwijzing gevonden te hebben. Na een paar maanden ben ik ook gestopt met zoeken. Onmogelijk dat diegene nog ooit zou opduiken.

Elena:

Na een tijdje waren we eindelijk klaar met het oefenen. Mason oefende altijd alleen, omdat hij dat fijner vond. Hij was niet echt het type om met andere opgescheept te zitten. Een hele goeie band hadden ik en Mason ook niet. We hadden elke dag wel ruzie of een discussie. Waarom zocht hij zo lang naar iemand die waarschijnlijk toch niet bestaat. Ik geloofde niks in die legendes. Het was gewoon puur bijgeloof.

--------------------

Sorry best kort

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison

Na de lange oefening huppelt Madison richting Elena, ze waren goede vrienden geworden in de loop van tijd en gingen altijd samen naar de oefenlessen. Het lukte haar helaas nog niet helemaal om haar kracht onder controle te krijgen. Ze wist zelfs bijna niet eens wat haar kracht was. De nieuwe trainer Nathan was wel een goede hulp maar was altijd te druk bezig met het uitzoeken wie nou toch die uitverkorene is. Net als Mason, Madison kon het altijd wel goed met hem vinden en had altijd al een oogje op hem gehad. Maar Elena en Mason hebben een hekel aan elkaar dus heeft ze er verder nooit wat mee gedaan. 'Elena! Hoe ging het vandaag? Al vooruitgang?'

Nathan

'Oke allemaal, goed gedaan! Ik zie jullie morgen' zei Nathan met een zucht erachteraan. Hoe moest hij ooit een sterke groep vormen terwijl de helft van de mensen hun gaven amper onder controle hadden.. Hij moest en zal de uitverkorene vinden. Hij of zij zou de groep bij elkaar houden en iedereen een boost geven om hun gave te besturen. Volgens de legende komt de kracht van de uitverkorene sterk vooruit in het 18e levensjaar. Dit was een grote hulp omdat hij zo de mensen boven de 18 zonder speciale gaves kon uitsluiten als de uitverkorene.

Account verwijderd

schreef:
Mason:

Voor vandaag was ik klaar met het oefenen qua beheersing. Dat was voor mij het moeilijkst, omdat ik snel boos kan worden en de neiging heb om m'n gave op diegene af te richten. Ik had zin om op deze vroege ochtend te gaan hardlopen, wat ik enigszins elke ochtend wel deed. Ik pakte m'n mp 3 speler en deed het muziek op z'n hardst. Als mensen met me wouden gaan praten onderweg had ik mooi iets om ze te negeren. Ik was niet in de mood om met iemand te gaan praten. Dat kon je wel aan me merken.

Elena:

''Valt mee, ik zie niet echt vooruitgang'' zei ik terwijl ik met een zucht naast Madison op de bank plofte.Elke dag was ik zo'n 2 a 3 uur bezig. Zonder de uitverkorene is het haast onmogelijk. Diegene zou toch heus wel weten dat hij of zij iets heeft wat andere niet hebben? Ik zit zelf al zo'n 2 jaar bij de groep van Nathan en Mason, Nathan was op zich een goeie leider en had ook alles onder controleren, maar nog lang niet alles. Mason had er niet echt veel vertrouwen in. Elke les kwam hij chagrijnig binnen en ging hij ook zo naar huis. Gelukkig zijn Nathan en Mason goeie vrienden, anders had hij het al lang opgegeven. Soms denk ik ook wel dat ik alles maar opzij moet zetten en moet doorgaan met m'n leven op school, maar Madison haalt me altijd weer over om het niet op te geven.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison

Het voelt vervelend om te horen dat Elena nog steeds geen vooruitgang ziet, maar misschien komt dat omdat zij en Nathan toch een van de minst sterke banden hebben van alle mensen in deze groep. Met Madison's krachten ging alles best goed, ze had veel aan de hulp die ze kreeg en begon alles steeds meer onder controle te krijgen. 'Het lukt je wel, we kunnen ook nog meer oefenen buiten deze trainingen, gewoon wij met zn tweetjes' zei ze met een glimlach.

Nathan

Net zoals na elke training ziet iedereen Mason als eerst zijn spullen pakken en weglopen. Nathan schud zijn hoofd, hij had veel potentie, die Mason. Een tijdje had Nathan het idee dat Mason de uitverkorene was maar toen werd al die hoop weggeschoven door de opkomende woedeaanvallen als er iets fout ging. Een paar keer had hij hem hulp aangeboden om daar aan te werken maar die werden allemaal boos afgewezen. Dus toen moest hij verder met zijn zoektocht naar de uitverkorene, er moet een moment komen dat een van deze kinderen opeens een upgrade krijgt in zijn of haar krachten. Tot die tijd moest hij maar afwachten tot er zo een moment kwam, waar hij elke les op hoopte.

Account verwijderd

schreef:
Mason:

Soms dacht ik dat ik een tikkeltje rude ben, maar het was allemaal de stress wat me een beetje gek maakte. Ik kon iemand aanvallen met mijn reacties, maar dan bedoelde ik meer dat ik geen behoefte had om er over te praten. Nathan en de rest merkten heus wel dat ik druk bezig was met vinden wie de uitverkorene eigenlijk echt was. Het leek meer alsof ik alle moeite deed. Hun waren bezig met hun gave, maar met de dag meer had ik daar niet zo'n behoefte aan. Zelfs een van m'n beste vrienden laat ik meteen zitten na de lessen. Hij was vast teleurgesteld en wou er met hem ook over praten, maar dan zou ik niet weten wat ik zou moeten zeggen. Ik ben niet de beste persoon qua diepe gesprekken. Ook over de dood van m'n ouders heb ik het niet zo vaak. Dat was precies twee jaar geleden. Ik mis ze nog steeds ontzettend, en Nathan zou me vast begrijpen zonder daar een verklaring voor te hoeven geven.

Elena:

Het was lief van dr dat ze hulp bood. Met Madison kon ik het overigens gewoon veel beter, omdat we elkaar al langer kende dan sinds onze groep bij elkaar is gekomen. ''Dat zou ik heel erg waarderen, Madi'' zei ik dankbaar. Het voelde fijn om iemand te hebben die je ervoor is en je helpt. Nathan was een goeie leider, maar ik kon zulke dingen er niet met hem over hebben. Misschien zou hij teleurgesteld worden, en wou hij juist dat we het beste van ons zouden laten zien. Het leek net of hij nooit praatte over wat beter kon, hij liet ons elke dag trainen, gaf tips en meer niet. Soms kon hij wel een grote mond hebben, maar dat is zelden. Madison was wel een persoon die beter kan vertellen wat haar dwars zat. Ze was ook echt eerlijk en als ze iets wilt, ging ze er ook echt voor.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld