Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS]Even when the sky is falling down.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Le moi:
Abigail Rose McKnight||19 years|| Picture
Calum Thomas Hood

Le toi:
Girl
Michael Gorden Clifford

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael Clifford

Brynn Keller

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Er waren zoveel mensen die goede voornemens maakten, om ze binnen een paar weken, soms zelfs al dagen weer weg te gooien. Brynn wist nog maar al te goed hoe de laatste avond van 2015 er voor haar en haar vrienden uit had gezien. Op dat moment waren er al wel gesprekken geweest, maar er was nog niets rond. Daar konden ze nu steeds niet over spreken, maar in Brynn haar ogen was het wel bijna zo ver. Vandaag zouden haar drie vrienden een hele andere kant op gaan met hun muziek. Het drietal was al een tijdje bij elkaar, Brynn had altijd wel graag mee willen doen, maar omdat ze zo amuzikaal was als maar kon, was ze nergens gekomen. Haar interesses hadden toch net ergens anders gelegen. Abigail, Jace en Alder hadden een muzikaliteit bij elkaar ontdekt al tijden geleden en waren een band begonnen. Brynn haar interesses hadden gelegen bij het fotograferen. Het was een beetje als een hobby begonnen toen ze de ouder camera van haar vader op zolder had gevonden toen ze klein was. Vanaf daar tot nu was er toch behoorlijk wat veranderd. Ondertussen maakte ze zo veel mogelijk foto’s. De wereld door de lens van haar camera zag er op sommige momenten zoveel mooier uit dan dat de wereld in het echt was. Op een stuk van een paar vierkante centimeter kon ze iets mooi overbrengen, in tegenstelling totdat de wereld op dit moment was. Het vast leggen van kleine momenten van vreugde was wat Brynn een gelukzalig moment zorgde. Natuurlijk wilde ze zelf niet het slechte negeren. Het leven was niet alleen maar goed en soms was een mooi moment ook wel hetgeen waar iemand in tranen was. Iets waar iemand aan terug wilde denken, niet omdat het zo’n fijn moment was, maar sommige momenten wilde niemand vergeten. Daarom was Brynn niet alleen de optredens van haar vrienden, maar ook genoeg van de andere momenten gaan vastleggen. Ze hield van oprechte foto’s. Foto’s van mensen die niet stonden te poseren, maar echte dingen deden. Soms kon ze honderden foto’s maken om daarna negenennegentig van de foto’s weer weg te gooien. Het ging echter om die ene foto. Dat ene perfecte moment wat ze vast kon leggen, waar ze soms wel heel erg veel geduld voor moest hebben. Brynn draaide iets bij, ze had haar camera zoals gewoonlijk in de hand. Omdat ze in een busje zaten kon ze nu niet heel erg veel meer dan diegene die naast haar zat fotograferen. Daarom richtte ze haar lens ook op Abigail. Dit was toch een belangrijk moment. Vandaag kon echt alles veranderen, iets waar de drie vast later aan terug wilden denken. Met foto’s ging dat makkelijker. Brynn had wel eens gezegd dat ze herinnering voor mensen vastlegde, dit werd een hele mooie herinnering, dat wist ze zeker. Ze had er alle vertrouwen in.

In eerste instantie was het niet de bedoeling geweest om een voorprogramma te hebben voor het Aziatische deel van de tour. Michael had zelf niet heel erg goed geweten waarom, misschien lag het aan de concerttijden en dat het zo langer zou duren of ze hadden niemand gevonden die op dat moment beschikbaar was geweest. Ergens aan het einde van het oude jaar hadden ze in de groep gegooid dat er misschien toch een groep mee zou gaan. Iets waar Michael zich niet heel erg druk over had gemaakt. Ze waren immers met een behoorlijke groep vrienden op Bali geweest, waar ze echt hadden genoten van de tijd. Daarna had hij nog wat tijd thuis door kunnen brengen voordat hij uiteindelijk weer terug was gegaan naar Los Angeles. Nu waren ze bezig met de concerten die er aan zaten te komen. Er moest toch behoorlijk wat worden gerepeteerd en er moest zelfs nog een definitieve setlist opstellen. Het was goed weer bezig te zijn met muziek, want dat was wel hetgeen waar het over ging, iets wat mensen soms leken te vergeten. Vandaag ging het iets anders dan de afgelopen dagen. Van wat Michael wist, kwam er een band, die mee zou gaan naar Azië, langs om wat te jammen. Zelf was hij wel benieuwd. Ze hadden al wel wat nummers via internet geluisterd. Toch was het heel anders om iemand live te kunnen horen. Voor nu was het belangrijker om te kijken hoe de mensen in elkaar staken. De andere supportacts die de band had, waren toch wel mensen die iets dichterbij hen stonden. Vrienden. Het waren toch mensen die ze bijna iedere dag zagen, dan was het toch wel handig om te weten wie er achter zat. En wat was makkelijker dan samen wat muziek te maken? Dan konden ze ook meteen zien of het muzikaal een beetje klikte. Ze hoefden dan wel niet samen op te treden, maar Michael vond het zelf ook wel belangrijk dat de muziek een beetje goed was. Als ze hun voorprogramma werden, dan stonden ze niet meer los van elkaar. Iedereen zou hen raar aankijken en minder serieus nemen als band, als ze een voorprogramma hadden die niet eens normaal konden spelen. Michael liet zijn vingers zachtjes over de snaren van zijn akoestische gitaar glijden, ze waren hier nog niet heel erg lang, toch had hij gewoon iets nodig gehad om te doen, hij had namelijk ook geen idee hoe laat ze zouden komen. Toch wist hij zelf ook wel dat dit nergens op sloeg? Ze konden wel zeggen dat ze niet als voorprogramma wilden, maar waarschijnlijk was het meeste al wel geregeld. "Ik ben wel benieuwd." Zei hij tegen niemand in het bijzonder. "Helemaal of we er echt iets over te zeggen hebben." Dat hadden ze toch niet, dus ze konden er maar beter voor zorgen dat het een soort van klikte.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Een lichte vorm van zenuwen stroomde er door het lichaam van Abigail, terwijl ze zich ieder moment steeds meer begon te beseffen wat er nu daadwerkelijk op het spel stond. Zachtjes beet ze op haar lip. Het was gewoon onwerkelijk geweest. Enorm onwerkelijk. Jace, Alder en ik waren in principe nog niet zo heel erg lang bezig geweest met zijn drieën. Zagen muziek meer als een uitweg van de realiteit. Een manier waarop ze hun emoties kwijt konden en dit konden overbrengen naar de mensen met wie ze een connectie. Eigenlijk was het meer begonnen, omdat ze alle drie iets met muziek wilde doen, maar er tot nu niet enorm veel mee hadden gekomen. Rond oud en nieuw hadden ze hier een gesprek over en hadden ze voornemens gemaakt om met zijn drieën er iets mee te doen en een band te beginnen. En toen ging het eigenlijk heel erg snel. De drie konden het al heel goed met elkaar vinden, wat je ook terug kon horen in de muziek die ze met elkaar maakte. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen op het moment dat ze daar aan dacht. Ze hield er eerlijk gezegd enorm van. Van het maken van muziek en natuurlijk droomde ze er stiekem wel eens van dat ze door zouden breken, maar bleef er altijd met een realistische blik naar kijken. Het was moeilijk om in dit wereldje door te breken, omdat er veel mensen dit idee hadden en je moest er enorm veel geluk bij hebben. Iets unieks overbrengen naar mensen die er echt toe deden. Dat was het belangrijkste. En hoe wist ze het niet, maar het was ze om de een of andere vage reden gelukt. Het was ze gewoonweg gelukt. Ze was stomverbaasd geweest toen ze een telefoontje kregen met de vraag of ze de kans wilde krijgen om bij een van de populairste bands in het voorprogramma te spelen. Natuurlijk hadden ze zonder er ook maar echt goed over na te denken 'ja' tegen het aanbod gezegd, omdat dit voor hun de kans was om ook echt door te breken. Het was nog niet helemaal rond natuurlijk. Naar hun zeggen had de band er zelf ook nog zeggenschap over of het door ging of niet, omdat het in de eerste instantie niet te bedoeling was dat er iemand in het voorprogramma zou spelen tijdens het Aziatische gedeelte van hun tour. Ook moest er überhaupt gekeken worden naar of het klikte tussen hen. Dat vond ik ook belangrijk, omdat je toch voor een tijdje met elkaar opgescheept zat. En daar waren ze nu onderweg naar toe. Om te kijken of het klikte. Brynn was ook met hun mee. Een goede vriendin die weg was van fotografie en die echt de meest prachtige foto's wist te maken. Even keek ze haar aan en zag dat ze haar camera op haar had gericht. Lachend schudde Abigail haar hoofd en wendde haar gezicht weer af.

Calum zat onderuitgezakt naar zijn gitaar die hij op zijn schoot had liggen en ging kort met een hand door zijn warrig zittende haar heen. Een kleine gaap wist er uit zijn mond te ontsnappen. Hij kon zeker niet ontkennen dat hij wat slaap kon gebruiken. Hij was aardig moe en dat kon hij niet goed gebruiken nu ze binnenkort weer op tour zouden gaan en om eerlijk te zijn keek hij daar enorm weer naar uit. Natuurlijk vond hij het heerlijk om zijn eigen ding weer even te kunnen doen en gewoon even met zijn eigen familie te kunnen zijn, maar nu het weer kon, kon hij echt niet wachten om de weg weer op te gaan. Natuurlijk waren ze de afgelopen jaren heel wat op de weg geweest, onder andere als voorprogramma zelf van One Direction, hun kleine eigen tours en op het moment dat ze echt doorbraken hun eigen headlinetours. En hij genoot er enorm van. Natuurlijk zaten er nadelen aan. Hierdoor zag hij zijn familie niet veel en het was echt heel hard werken, maar dat hoorde er nu eenmaal bij. En hij had het eerlijk gezegd ook echt voorover. Hij en zijn vrienden leefde nu de droom. Hij kon doen wat hij zo graag wilde doen. Het maken van muziek en nu hadden ze het echt gemaakt. En dat hij er drie beste vrienden aan had overgehouden, was natuurlijk al helemaal geweldig. En nu konden ze de kans geven aan een andere groep, net zoals hij de jongens ooit de kans hadden gekregen om te kunnen spelen. Zacht beet ik op mijn lip. Het was eerst niet de bedoeling geweest dat er iemand met hun mee ging tijdens het Aziatische gedeelte van de tour, maar het management had in de groep gegooid dat de kans heel erg groot was dat er iemand met hen mee ging. Ergens was ik wel benieuwd naar deze groep. Ook ik had ik had al wat nummers geluisterd en wat ik had gehoord, klonk toch aardig goed. Maar het was natuurlijk ook belangrijk dat de band onderling goed lag en dat het live ook nog goed klonk. Hij keek op, toen het bleek dat Michael met dezelfde gedachte had gezeten als Calum gedaan had. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen. "Ik ook" antwoordde hij, ook al was het aan Michael te merken dat het niet tegen iemand in het bijzonder was. "Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Het lijkt me nog al moeilijk als we met iemand samen moeten werken die we totaal niet zien zitten" voegde ik er vervolgens aan toe.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen had een droom, hoe groot of hoe klein die ook was. Sommige dromen waren precies dat. Dromen. Het geen wat je graag wilde, maar wat gewoon niet te doen was om uit te voeren. Andere dromen waren klein. Er waren echter mensen die ze nooit durfden aan te pakken. De personen in de wereld die in de ogen van Brynn kleinzielig waren. Zij dachten alleen maar aan hoe ze het zelf zouden doen en waarschijnlijk zouden verpesten. Brynn had bij haar vrienden gezien dat ze nooit op hadden gegeven, hun droom was altijd op de voorgrond geweest en nu stond hij op het punt om in vervulling te gaan. Daarmee ging haar droom misschien ook wel in vervulling. Al jaren lang stond ze naast hen, maakte ze foto’s van ieder moment en ze was niet van plan om ze naar Azië te laten gaan zonder juist dat bij ze te hebben. Veel had ze er misschien niet over te zeggen, maar zelf zou ze niets liever willen dan met ze mee gaan om ze te steunen, maar vooral om de momenten vast te leggen waarin ze toch voor een veel grote groep stonden dan ze ooit hadden gedaan. Het publiek dat ze hadden was al wel aan het groeien. Van alleen familie en vrienden, naar een paar honderd mensen. Iets wat niets was in vergelijking met de duizenden waar ze nu misschien wel voor zouden staan. Ze moesten misschien nog van alles regelen en het was nog niet definitief, maar Brynn kon niet geloven dat het nu nog stop zou worden gezet. Zodra het was geregeld, zou ze zelf wel regelen dat ze ook mee mocht. Al kon ze zich niet voorstellen dat Jace, Alder en Abigail het niet voor haar op zouden nemen en dat nog eerder zouden doen dan dat ze er zelf om kon vragen. Brynn glimlachte toen het Abigail in de camera keek. Door het raampje van de auto gleden de zon naar binnen, waardoor ze een mooi beeld kreeg. De chauffeur ging langzame rijden, waardoor ze opkeek naar het gebouw, waardoor ze zelf behoorlijk enthousiast werd. "Dit is het." Zei ze vrolijk. "Ik weet zeker dat het goed gaat komen." Alle drie waren ze wel heel erg makkelijk, ze kon zich niet indenken dat het contact stroef zou gaan lopen. Natuurlijk zou ze straks even moeten vragen of ze foto’s mogen maken. Natuurlijk zou ze ze nog niet online zitten zolang er nog niets bekend was gemaakt. Zelf wist ze ook wel een beetje hoe dat werkte. Ze was echt niet van plan om iets te gaan verpestten, maar ze wilde wel dat dit vast werd gelegd. Ze zette haar camera voor de zekerheid vast uit en draaide de kap erop. "Moet ik jullie helpen met instrumenten?" Als het nog was hielp ze wel met slepen. Van opbouwen had ze niet heel erg veel verstand.

Als je de wereld over reisde dan had je wel de mensen om je heen nodig met wie je het ook goed kon vinden. Het was voor de komende tijd het grootste deel van hun leven. Ergens het enige deel. Er was er al voor gezorgd dat ze wel tussen posen hadden. Niet alleen tussen de verschillende werelddelen, maar ook tussen de concerten. Op een gegeven moment trok iedere avond een optreden toch wel heel erg veel energie. Iets wat Michael vorig jaar wel echt had gemerkt. Het gaf echter ook wel heel erg veel energie en hij had wel echt weer zin om aan de slag te gaan. Daarbij konden niet alleen nieuwe steden, maar ook nieuwe mensen zorgen voor inspiratie. Iets wat nooit verkeerd was. Natuurlijk waren ze altijd onbewust wel bezig met nieuwe nummers. Zeker als er geen druk achter zat, kwamen er toch wel de mooiste nummers uit. Vorig jaar hadden ze drie maanden met z’n allen in een huis gezeten, om te schrijven. Waardoor het toch wel een beetje verplicht was geweest om echt iets op papier te zetten. Op sommige momenten was Michael er wel een beetje gek van geworden. Iedereen had wel dagen gehad waarop ze geen zin hadden, maar gelukkig had iedereen dat wel begrepen. Michael schudde zijn hoofd. "Nee, dat zou echt een nachtmerrie zijn." Hij zat er echt niet op te wachten om met een paar ingenomen mensen op tour te moeten gaan. Mensen die dachten dat ze alles al waren. Hij wist niet veel over de band en of ze het al goed deden of ze dit juist nodig hadden als een soort van opstapje. Als het het laatste was, vond hij het sowieso belachelijk als er ook maar een klein beetje arrogantie bij kwam kijken. Van dat soort mensen hield hij toch niet. Niemand hield van neppe mensen. Toch wist Michael niet of dit wel zou gaan helpen. Hier hadden ze niet heel erg veel over te zeggen. Dus in zijn ogen was dit meer een kennismaking. Daarin was hij wel heel erg benieuwd. Mensen met dezelfde liefde voor muziek ontmoeten was nooit verkeerd. Het was juist iets moois, zeker omdat er meteen een soort van band was. Zeker als het dezelfde soort muziek was. De band was wel echt uitgekozen op wat ze konden en wat ze maakten. Waar ze ook wel kort iets van hadden gehoord, maar vandaag nog meer van zouden horen. Michael keek op toen iemand de ruimte binnen kwam lopen om te vertellen dat de band er was, waardoor hij besloot om zijn gitaar even op zij te leggen en overeind te komen, zodat hij ze in ieder geval kon begroeten, iets wat wel zo netjes was. Hij vond het juist best wel leuk, ook omdat de band juist anders in elkaar stak als die van hen, wat het natuurlijk interessant maakte. Met drie was gewoon heel anders dan met vier.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail beet zachtjes op haar lip op het moment dat de bus langzamer ging rijden en uiteindelijk tot stilstand kwam. Ze wierp een korte blik naar buiten en haalde een keertje diep adem. Dit was het dan. Het moment waar ze jaren naar toe hadden gewerkt. Het moment dat hun carrière kon maken of breken. Ergens was dit toch een enorm belangrijk moment voor haar en de jongens. Het was ook goed dat Brynn met hun mee was gegaan. Abigail hield namelijk van foto's. Niet van zichzelf. Ze vond zichzelf totaal niet fotogeniek en hield ook niet op die manier van foto's. Maar ze hield enorm veel van foto's waar enorm veel herinneringen achter zaten. Foto's die verhalen met zich mee droegen. Prachtfoto's die echt iets vertelde. En daar hadden ze Brynn voor. Ze maakte altijd de meest prachtige foto's. Abigail kon er dan ook van genieten om gewoon een avondje foto's te bekijken op de bank met een heerlijk kopje thee erbij. Zo simpel kon het zijn, maar ze kon er wel enorm van genieten. Een kleine glimlach kwam er rond haar lippen te staan en schudde die gedachten uiteindelijk van haar af. Ze moest gefocust blijven. Zich concentreren op waar ze voor gekomen was. Haar soort auditie voor de band. 5 seconds of summer. Het leek haar geweldig om met deze jongens op tour mee te mogen door Azië en om eerlijk te zijn was het al een hele eer dat er aan hen gedacht is om als voorprogramma te figureren. Ze had het eerlijk gezegd niet durven dromen. Natuurlijk hopen de meesten in de muziek wereld dat ze op een dag door zullen breken. Net zoals zij en haar vrienden hadden gedaan. Maar dat het ook echt zou kunnen gebeuren, was toch wel weer spannend geweest. Het was iets dat ze niet mochten verpesten. Het was voor hen dé kans om zichzelf op de kaart te zetten en die kans moesten ze met beide handen aanpakken. Gelukkig dachten ze er allemaal zo over. Het enige wat hen nu eigenlijk nog in de weg stond was deze auditie door te komen. Uiteindelijk stond Abigail rustig op en zag hoe de jongens het meeste al uit de bus aan het sjouwen waren. Glimlachend keek ik vervolgens naar Brynn. "Ik denk wel dat we alles nu hebben" zei ze glimlachend. "Ben je er een beetje klaar voor?"voegde ze er vervolgens aan toe, terwijl ze een hand door haar haar heen haalde. Ze pakte haar gitaar en hing hem over haar schouder heen, zodat ze haar handen vrij had. Kort keek ik om me heen of ik niets vergeten was en stapte toen rustig het busje uit, wachtend op Brynn.

Calum keek kort uit het raam waar hij een busje tot stilstand zag komen. Ergens ging hij er vanuit dat het hun gasten zouden zijn. Hij wist dat de band uit drie leden zou bestaan. Twee jongens en een meisje. Het meisje was de leadzangeres. Iets wat hij toch enorm vet vond. Dat was ook zo bij Hey Violet. Ergens bewonderde hij dat wel. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen. En dan zou er ook nog een fotografe moeten zijn. Als hij het management zou moeten geloven, zou zij met de band mee gaan om alles vast te leggen. Ook dat vond hij een mooie gedachten. Het was namelijk altijd goed om herinneringen vast te leggen, zodat je er later nog op kon terug kijken. Hij wist als geen ander hoe snel het kon gaan in een wereldje zoals deze en dan was het fijn als er dingen worden vastgelegd. Het klinkt misschien enorm achterhaald, maar de meeste dingen besef je door dat alles zo snel kan gaan, pas nadat ze gebeurt zijn. En dan zou het zonde zijn wanneer je niets hebt wat je aan die herinnering herinnert. Zachtjes beet hij op zijn lip. Nu was het nog maar hopen op dat het tussen hen zou klikken. Dat was gewoon enorm belangrijk omdat je vaak voor een langere tijd met elkaar opgescheept zat. En als het dan niet klikte, kon je je enorm aan elkaar gaan irriteren. En dat was natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Het moest natuurlijk wel leuk blijven. Uiteindelijk werd Calum uit zijn gedachten gehaald door iemand die kwam melden dat de band er was. De grijns die al op zijn gezicht stond werd groter. Kort keek hij naar de andere jongens en keek met een licht hoopvolle blik naar de deur waar de band ieder moment door naar binnen kon komen lopen. Hij en de jongens hoefden niet al te lang te wachten. De deur ging enkele minuten nadat het gemeld was, opnieuw open en hij zag hoe één van de drie naar binnen kwam lopen met onderdelen van een drumstel. Hij werd niet later gevolgd door de andere jongen van de band, die de andere onderdelen van de drum en een basgitaar bij zich af. Grijnzend stond hij op, zodat hij ze kon begroeten zodra ze hun handen vrij zouden hebben. Alleen het meisje en de fotografe zouden nu nog moeten komen. De jongens leken hem op het eerste gezicht wel oké, moest hij toegeven en dat gaf hem een ontspannen gevoel. Daar was deze dag ook voor. Zodat ze aan elkaar kunnen wennen en elkaar wat beter kunnen leren kennen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als het nodig was zou Brynn zich vandaag wel afzijdig houden. Het ging niet om haar vandaag. Ergens wist ze ook wel dat ze zichzelf voor zou moeten stellen en misschien ook wat van haarzelf moest laten weten. Ze hoopte dat ze mee zou kunnen gaan, maar dat lag een beetje aan meerdere dingen en als het uiteindelijk niet zo mocht zijn, zou ze daar ook echt geen drama van gaan maken. Dan was ze al heel erg blij dat haar vrienden het mooie avontuur zouden gaan beleven. Toch hoopte ze zelf ook wel een beetje een avontuur te krijgen. Daar wilde ze best haar eigen vliegtuigtickets voor betalen en ze zou altijd bij iemand in bed kunnen kruipen. In Brynn haar ogen hoorde ze toch wel een beetje met zijn vieren te zijn. Ondanks dat ze geen deel was van de band, voelde het op sommige momenten wel zo. Zij stond misschien niet bij op het podium, hielp niet meer met de nummers, maar ze voelde wel de zenuwen. Ook op momenten als deze. Ze wilde echt heel erg graag dat haar vrienden deze kans kregen! Brynn keek naar de jongens, die al bezig waren met de instrumenten, waardoor ze lachte. Ze sloeg een arm om Abigail heen. "Wat moet het toch heerlijk zijn om twee jongens te hebben die alles voor je doen." Zei ze lachend. Jace en Alder waren soms echt lieverds, natuurlijk hadden ze ook hun kuren, maar dat maakte het wel heel erg leuk. Er waren genoeg geniale momenten geweest, waarop ze met z’n vieren dubbel hadden gelegen van het lachen, om iets wat niet eens heel erg boeiends was. Brynn moest lachen om Abigail, die vroeg of ze er klaar voor was. "Ben jij er klaar voor?" Vroeg ze lachend, want het ging niet om haarzelf, maar juist op hen. "Maar ja, ik hoop dat we allemaal uiteindelijk kunnen gaan. Vooral jullie natuurlijk." Dat vond ze wel het belangrijkste! Brynn liet haar vriendin los en draaide zich om naar de jongens. Die hadden beiden hun handen vast en beginnen er al mee naar binnen te sjouwen. "Laten we dan maar gaan." Zei Jace, die altijd wel een beetje het voortouw nam. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij nu al naar binnen liep, samen met diegene die hen op had gehaald. "Ik hoop dat ik nog een paar foto’s kan maken." Zei ze nog tegen Abigail, voordat ze ook naar binnen liep. Ze vroeg zich echt af hoe de jongens waren. Misschien hadden ze wel zo’n hekel aan foto’s, omdat ze op de meest rare momenten werden gefotografeerd. Zelf wilde ze echt leven van de foto’s die ze maakte, maar ze zou echt nooit de privacy van mensen schenden. Ze kon zich zelf maar al te goed indenken dat haar vrienden echt beroemd werden en van hen wilde ze ook echt niet dat er van alles op straat zou komen liggen. Iets wat ze sowieso nooit zelf zou gaan doen.

Michael zag de deur nog een keer open gaan, waar al twee jongens naar binnen kwamen met hun instrumenten. Er kwam meteen een vrolijke begroeting over de lippen van één van de jongens heen, die helemaal geen greintje zenuwen leek te hebben. Iets waar Michael alleen maar blij mee was. Ze hadden er ook niets aan om drie bibberende mensen voor hen te hebben staan. Zenuwen waren normaal en het was echt niet verkeerd om die te hebben, vond hij. Toch was dit nou ook weer niet iets om zenuwachtig over te zijn. Michael hoopte op een relaxte paar uurtjes, waar ze gewoon met elkaar konden praten om elkaar te beter te leren kennen, ook op muzikaal gebied. Voor muzikanten was er niets beters om gewoon met elkaar muziek te maken. In Michael zijn ogen leerde je zo iemand pas echt kennen, muziek zei veel over een persoon. Na de jongens kwamen ook twee meiden naar binnen, waardoor Michael even begon te twijfelen. Natuurlijk kon het dat de band nog een vierde lid er bij had gekregen, maar dat was niet wat ze hen hadden verteld. In ieder geval niet, wat hij zich kon herinneren. De eerste jongen was al op hen afgekomen en had zijn hand naar hem uitgestoken. Michael nam zijn hand aan. "Michael." Stelde hij zichzelf voor. "Jace." Kreeg hij terug te horen. "Goed jullie te ontmoeten." zei de jongen vervolgens. Waardoor het gewoon meteen wel goed aanvoelde. Het was ontspannen makkelijk. Toen hij de meisjes ook goed in beeld kreeg, zag hij dat één van de meiden een camera om haar nek had hangen. Wat voor hem al heel wat duidelijk maakte. "Hetzelfde. Goed dat jullie hier zijn." Dat vond hij wel echt, ondanks dat hij net nog niet echt zeker was geweest. Voelde het nu al weer iets gemakkelijker en hoopte hij vooral dat hun muziek een beetje in dezelfde lijn lag. Jace was ondertussen zichzelf al aan het voorstellen aan de rest en Michael zag dat de andere jongen, die zich al aan Luke voor had gesteld, ook naar hem toe kwam. "Alder." Michael schudde nogmaals een hand, waarna hij zijn eigen naam zei. Michael wist misschien helemaal niets van deze mensen, maar de eerste indruk, was in ieder geval al wel een goede. ‘Hallo’ zei nog helemaal niets, maar het was al wel een begin. Ze zouden ze wel met z’n alleen gaan zitten en kijken waar de gesprekken naar toe zouden gaan en daarna konden ze iets spelen. Als de stemming daar goed genoeg voor was, misschien moesten ze daar ook wel mee beginnen. Michael liet het wel over zich heen komen. Voor de mensen die voor hem stonden was het allemaal wel iets belangrijker. Ondanks dat hij zelf ook echt wel een goede band wilde die voor hen zou spelen. Michael stapte uiteindelijk naar de meisjes toe, om zichzelf ook aan hen voor te stellen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail grinnikte toen ze de opmerking hoorde van haarvriendin Brynn, die tegelijkertijd een arm om haar heen sloeg. Ze moest toegeven dat het zeker niet verkeerd was dat deze twee jongens zo veel voor haar deden. Net zoals nu. Ze had eigenlijk niets naar binnen hoeven sjouwen, hoewel het haar toch een heel karwei had geleken om dit met zijn tweeën te moeten doen. Daarbij was Abigail ook totaal niet het type dat dingen voor zich liet doen. Ze deed het veel liever zelf en probeerde dan ook zo veel mogelijk om anderen te helpen. Zelf om hulp vragen deed ze echt pas wanneer het nodig was. Op de momenten dat ze er echt niet meer zelf uit kwam. Ze had zo af en toe gewoon graag de controle over dingen. “Het is zeker heerlijk” gaf Abigail dan ook lachend toe. Wanneer het Brynn’s beurt was om te lachen om de vraag die ze haar had gesteld, schudde ze glimlachend haar hoofd. Ze wist niet zo goed of ze er echt klaar voor was. Erg zenuwachtig was ze niet, maar dat betekende niet dat ze ze toch lichtjes door haar lichaam voelde gieren. Gezonde zenuwen waren tenslotte wel goed. Zo keek ze er dan maar tegenaan tenminste. “Ik ben er aardig klaar voor. Een beetje zenuwachtig, maar ik hoop dat het goed komt”zei ze haar. Het was natuurlijk niet niks. Het was voor haar en haar vrienden de kans om iets te maken van hun leven met het geen wat ze het liefste deden. Het optreden. Zachtjes beet ze op haar lip. Een kans als deze wilde ze dan ook echt niet verpesten. Ik keek Brynn aan, op het moment dat ze hoopte dat ze nog wat foto’s kon nomen, voordat ze naar binnen liep. Ze knikte instemmend en liep haar vervolgens achterna. Het zou geweldig zijn als ze dit moment vast kon leggen. Want het was toch wel bijzonder dat ze hier nu stonden. Wanneer ze eenmaal de kamer binnen was, liet ze haar blik alles even in zich op nemen. Haar blik
bleef uiteindelijk ook hangen bij de jongens bij wie ze mogelijk in het voorprogramma zou kunnen staan. Een glimlach begon zich rond haar lippen te vormen. Ze hoopte dat het met deze jongens zou klikken. Stel hun droom werd werkelijkheid en ze mochten mee op tour om op te kunnen treden voor miljoenen mensen, was het natuurlijk wel belangrijk dat het tussen iedereen klikte. Dat ze met elkaar overweg konden gaan. Het zou namelijk heel moeilijk zijn om een behoorlijke tijd met elkaar om te gaan, terwijl geen van alle het met de ander kon vinden. Ze zag uiteindelijk hoe een van de jongens, Michael wist ze, naar haar en Brynn toe stapte en zij deed hetzelfde. Ze moest haar beste beentje voorzetten nu. “Hi. Ik ben Abigail” zei ze, terwijl ze haar hand naar hem uitstak.

Calum voelde hoe er een grijns op zijn gezicht kwam testaan. Ergens voelde hij hoe hij toch lichtelijk nieuwsgierig was naar de band met wie ze zo goed als zeker samen mochten gaan werken. De twee jongens hadden zich al voorgesteld als Jace en Alder en hij was vervolgens benieuwd naar het derde bandlid dat nog niet was gearriveerd. Zachtjes beet hij op zijn lip, krabde kort zijn achterhoofd en wierp een snelle blik naar het raam. Buiten was in ieder geval niemand meer te bekennen, dus ging hij er vanuit dat de missende
leden ieder moment aan zouden kunnen komen. Het zou in ieder geval niet heel
erg lang meer duren. Hij keek naar de twee jongens, die nu snel alles aan het
klaar zetten waren en hoopte niet dat het meisje het soort type was dat alles
voor zich liet doen. Arrogant wilde hij het haast noemen. Niet dat hij nu te
snel mocht oordelen. Hij had haar immers nog nooit gezien en was zo opgevoed
dat hij pas een oordeel mocht vellen nadat hij zelf iemand had leren kennen.
Daarom gooide hij die gedachten van zich af , beet kort op zijn lip en wachtte
geduldig op de laatste, missende personen. Hij hoefde niet lang te wachten,
want kort erna vloog de deur open en zag hij hoe er een meisje binnen kwam
lopen met een camera rond haar nek. De fotografe van de band. Zo gokte hij dan
tenminste. Het kon natuurlijk ook gewoon zo zijn dat ze deel uit maakte van de
band en dat ze gewoon dol was op het maken van foto’s. Opnieuw begon hij te
grijnzen. Het meisje werd niet veel later gevolgd door een tweede meisje. Het
blonde meisje dat hij herkende van de video’s die hij bekeken had. Hij keek
licht grijnzend naar de jongens, voor hij zich weer op de twee dames richtte.
Hij zag hoe Michael als eerste aanstalten maakte om de meiden te begroetten.
Hij zag hoe het meisje dat hij herkend had zijn voorbeeld volgde en op Michael
afstapte. Hij hoorde hoe ze zich voorstelde als Abigail. Calum besloot zelf om
maar naar het andere meisje toe te stappen. Hij wilde niet onbeleefd overkomen.
Hij stapte dus op het meisje met de camera in haar handen af en grijnsde vervolgens
naar haar. “Hello. Ik ben Calum” vertelde ik haar en stak mijn hand naar haar
uit.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Brynn was het nooit heel erg lastig om contact te leggen met andere mensen. Toch kroop ze het liefst achter haar camera, waardoor ze zichzelf juist een beetje van de wereld afzonderde. Er waren dagen waarop ze uren weg was om buiten naar mooie plekjes te zoeken. Mensen fotograferen vond ze geweldig om te doen, al voelde ze zich ook echt op haar gemak in de natuur. De manier waarop mensen bewogen was is statisch, ondanks dat de bewegingen snel waren, waren ze niet zo vloeiend als in de natuur. Brynn kon geen keuze maken tussen beiden, als ze iets moois zag, fotografeerde ze dat. Nu was ze vooral voor support mee, wat ze zelf wel heel erg fijn vond. Het voelde alsof ze echt een groep waren, ondanks dat ze er op een zekere manier wel buiten viel, voelde dat voor haar eigenlijk nooit zo. Ze zou nooit snappen hoe het was om daar te staan, om hier nu te staan, voor hen was het natuurlijk heel anders dan voor hen. Toch probeerde Brynn zich zoveel mogelijk in te leven in haar vrienden en ze hoopte dat het ging. Dat ze niet op sommige momenten ongevoelig uit de hoek kwam over iets, omdat ze niet wist hoe het was. Het leek haar niet, maar toch maakte ze zich wel erg zorgen om dat soort dingen. Nu ze voor de jongens stond, van wie ze de namen wel redelijk wist, omdat ze nog samen met Abigail had gekeken wie ze precies vandaag zouden ontmoeten, voelde ze zich nog wel redelijk op haar gemak. Toen Calum zich aan haar voorstelde, nam ze zijn hand aan, om hem te schudden. "Brynn." Stelde ze zich voor. Als ze zich zo aan iedereen voor had gesteld, zou ze wel aangeven dat ze geen foto’s zou maken als daar geen behoefte aan was. Brynn had ook geen behoefte om hetzelfde vier keer te moeten zeggen. Ondertussen zag ze hoe Alder en Luke ergens om moesten lachen en hun kant op kwamen. Waardoor ze ook de kans kreeg om zich voor te stellen aan de andere jongen. Er hing een goede sfeer, het leek alsof iedereen zich op zijn gemak voelde. Brynn voelde zich zeker op haar gemak, ondanks dat ze gewoon niet wist welke kant het op zou gaan. Of ze straks rustig stil moest blijven zitten of ze echt wel iets kon doen.

De kamer was al gevuld met genoeg gepraat en er was zelfs al gelach te horen. Wat een goed begin was voor deze situatie. Michael had wel gehoopt op zo’n ontspannen sfeer, dat was het belangrijkste als ze samen weg zouden gaan. Ondanks dat het niet in een paar minuten te zien was hoe weken lang zouden gaan, beviel het nu wel goed. Natuurlijk zouden ze het plan kunnen trekken om gewoon niet met hen om te gaan, mocht het niet klikken, maar daar zat niemand op te wachten. Michael had in ieder geval geen zin om iedere dag mensen te moeten ontwijken, alleen maar omdat het gewoon niet beviel.
Abigail had haar hand naar Michael uitgestoken, die hij aannam, waarna hij zijn eigen naam zei om zichzelf voor te stellen. Ondertussen hoorde hij naast zich dat het andere meisje Brynn heette en niet veel later kwamen de rest van de jongens er ook bij staan. Er gingen handen heen en weer, introducties werden gedaan en het klonk allemaal best wel open. Makkelijk zelfs. Tot nu toe waren het alleen nog maar namen en natuurlijk was daar niet veel over te zeggen, maar het was een begin.
"Mocht iemand wat drinken willen. Er staat daar een koelkastje." Michael zijn gezicht ging mee met Ashton, wie het koelkastje in de ruimte aanwees. Hij had zelf nog ergens een flesje water staan, wat niet heel erg belangrijk was. Michael richtte zich op de mensen om zich heen. "Dus hoe zit de band precies in elkaar?" vroeg hij aan de mensen voor zich. Hij had net instrumenten gezien, waaronder een basgitaar en een drumstel, maar in zijn ogen was het nodig om meer dan dat te hebben. Bas en drum waren belangrijk, maar daarna kwam er gewone gitaar op. "Speel je gitaar?" vroeg hij aan Abigail, waarvan hij sowieso wist dat ze het grootste gedeelte van de zang deed. De jongens hielden zich daar niet zo mee bezig. Het was ook niet vanzelfsprekend dat ieder lid van een band kon zingen. Michael wist zelf wel dat ze daar zelf heel erg veel geluk in hadden gehad. Daardoor konden ze de nummers echt verdelen naar wat het beste klonk, wie het het beste aan kon. In het begin was het wel wat anders geweest, maar Michael zag nu zelf wel een vooruitgang waar hij trots op was?

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail schudde de hand van de jongen die zichzelf voorstelde als Michael. Een glimlach sierde haar lippen en uiteindelijk liet ze zijn hand weer los, om zo de andere jongens te begroeten. Als eerste ging ze langs Ashton, om zich vervolgens weer voor te stellen aan Luke en Calum, zodat ze zich uiteindelijk aan iedereen had voorgesteld. Ze moest eerlijk toegeven dat ze zich meteen meer op haar gemak voelde, nu zich zich had voorgesteld en merkte dat de jongens zich goed konden vinden met de band, van wie ze mogelijk het voorprogramma mochten invullen. En dat deed haar goed. Haar zenuwen waren nu al zo goed als verdwenen, waardoor ze zich wat meer kon ontspannen. Het was belangrijk dat er een goede band werd opgebouwd, mochten ze daadwerkelijk met elkaar op tour mogen. Natuurlijk zei de paar minuten dat ze hier waren nog niet zo heel erg veel, maar een goed begin was het halve werk. Zo keek ze er zelf altijd tegenaan tenminste. Ze was dan ook benieuwd naar hoe de rest van de tijd uit zou pakken. Haar blik richtte ze zich uiteindelijk weer op Michael die vroeg hoe de band precies in elkaar zat. "Jace hier speelt de drums"begon ik glimlachend, terwijl ik kort naar Jace keek. "Alder kan zowel gitaar spelen als de bas. En ik richt me voornamelijk op de zang"antwoordde ik. Toen hij me vroeg of ik gitaar speelde knikte ik. "En gitaar spelen doe ik ook. Ik vind het echt een enorm machtig instrument"zei ik, nog steeds met dezelfde glimlach op mijn gezicht. Ik keek even op, toen Ashton vertelde waar de koelkast stond en keek vervolgens even kort naar haar vrienden. Ook al voelde ze zich nu al wat meer op haar gemak, wist ze nog niet helemaal precies wat ze moest zeggen. Niet dat Abigail geen sociaal persoon was. Integendeel. Ze was juist sociaal ingesteld, maar op belangrijke momenten, zoals nu, kon ze toch wat terughoudender overkomen dan ze eigenlijk was. Soms was dat een goed eigenschap, maar dat nam niet weg dat ze dat zo nu en dan toch wel iets vervelend vond. En waarom zou ze nu enorm nerveus moeten zijn. Ze zouden niet worden gevraagd, als ze enorm slecht zouden zijn in wat ze deden. Natuurlijk waren ze nog geen wereld sterren. Ze hadden plezier in wat ze deden, kon het goed met elkaar vinden en deelde de liefde voor het maken voor muziek, Het kwam recht uit hun hard en dat vond ze toch wel het belangrijkste in het maken van muziek.

Calum grijnsde nog even naar Brynn. "I like your name" zei hij tegen haar. Hij vond het echt interessant dat ze fotografe was. Het was iets waar hij bewondering voor had, omdat hij er vaak versteld van stond, hoe prachtig sommige foto's waren. Op dat soort momenten kon hij bijna niet geloven dat het daadwerkelijk een foto was. Hem was dan ook eens verteld dat sommigen voor zo'n foto heel lang hebben moeten wachten, voordat ze het perfecte licht hadden of iets in die richting, zodat ze er een mooie foto van konden maken. Er ging soms nog heel veel tijd en moeite in zitten. Hij had daarom echt wel bewondering voor die mensen gehad. Hij zou er zelf in ieder geval het geduld er niet voor hebben en hij was ook niet bepaald de persoon om foto's te maken, aangezien hij het op de een of andere manier het altijd voor elkaar kreeg om de foto's er op een rare, lelijke manier er uit te laten zien. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen wanneer hij daar aan dacht. Kort schudde hij grijnzend zijn hoofd, voor hij zich op het volgende meisje richtte die zich voor kwam stellen. De zangeres van de band,. Hij had zich nu eenmaal een klein beetje voorbereid. "Abigail" stelde het meisje zich voor. Hij schudde haar hand, die ze naar hem uitgestoken had. "Leuk je te ontmoeten. Ik ben Calum"antwoordde ik vervolgens. Hij glimlachte op het moment dat ze naar hem glimlachte en kon aan haar merken dat ze zich wat meer begon te ontspannen. Zijn blik gleed uiteindelijk naar Michael die vroeg hoe de band in elkaar zat en specifiek aan het meisje vroeg of ze gitaar speelde. Hij luisterde geduldig naar het antwoord, terwijl hij het eigenlijk zelf toch ook grotendeels al wist, omdat hij naar wat video's had gekeken. Hij knikte alsnog, om wel beleefd te blijven. "Door wat voor soort muziek zijn jullie geïnspireerd om te spelen?" vroeg hij vervolgens. De jongens en Calum waren zelf door een aantal bands, zoals Green Day, geïnspireerd om zelf een band te beginnen en ze hadden zelf dan ook dezelfde muzieksmaak. Ergens was hij dan ook geïnteresseerd in welke bands of artiesten hun geïnspireerd had en nog steeds inspireren om muziek te maken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Brynn voelde zich al best wel op haar gemak, het ging dan wel niet om haar, maar ze kon begrijpen dat haar vrienden zich hier wel goed bij voelde. Dat was wel hetgeen waar ze op het moment op hoopte. Zelfs als het niet zo was, zag ze hen er niet voor aan om te zeggen dat ze niet mee zouden gaan. Dit was zo’n grote kans en als Brynn zelf op die plaats had gestaan zou ze zich helemaal nergens door tegen laten houden. "Thanks." Zei Brynn nog zachtjes tegen Calum die haar complimenteerde met haar naam. Ondertussen was ze de rest van het gesprek een beetje in de gaten aan het houden. Het was nu op één gesprek uitgekomen, ondanks dat het moeilijk ging om met z’n achten één gesprek te voeren. Brynn probeerde zich er toch niet te veel mee te bemoeien. Ze deed er nou niet heel erg veel toe en dat maakte haar helemaal niets uit. Omdat ze natuurlijk al wist wie wat deed in de band keek ze naar de reacties van de jongens, wiens ogen heen en weer aan het vliegen waren, wat een best grappig gezicht opleverde. Uiteindelijk keek ze weer naar Abigail, ze hield er echt van hoe het gezicht van het meisje helemaal oplichtte als ze het over muziek had. Dan was ze wel echt dankbaar dat ze gewoon naast hen mocht staan bij dingen als deze. Want ondanks dat de drie heel erg kalm oogden, wist Brynn maar al te goed hoeveel dit voor hen betekende en hoeveel plezier ze zouden kunnen hebben als ze uiteindelijk mee mochten. Ze gunde het ze echt. "En Brynnie hier is onze fotografe." Zei Alder, die een arm om haar schouder heen sloeg, waardoor Brynn zelf een beetje moest lachen en hem een klein duwtje gaf. Ze vond het in ieder geval lief dat de rest haar wel echt als een deel van de groep zag, ondanks dat ze dat niet echt was. "Dat ben ik inderdaad. En als jullie het niet erg vinden, wil ik vandaag wat foto’s maken. Ik zou ze niet gebruiken als jullie dat niet willen, ik wil gewoon zoveel mogelijk foto’s hebben zodat ze hier echt een tastbare herinnering aan hebben." Als het echt wat werd, dan was ze echt wel van plan om een fotoalbum voor de drie samen te stellen. Dat was dan wel het minste wat ze verdienden in haar ogen

De sfeer was goed, iedereen kon het voelen, waardoor het al meteen wat rustiger was geworden. Het leek alsof het allemaal een beetje ineen viel. Michael vond het in ieder geval wel heel erg fijn dat het zo makkelijk ging. Alsof ze het viertal al een hele tijd kenden. Uiteindelijk kreeg Michael ook een beeld van hoe de band in elkaar zat. Het was ook niet meer dan logisch dat er iemand was die gitaar speelde. Eén van de jongens speelde zelfs zowel de bas als de gewone gitaar. Waardoor hij vast tijdens het optreden moest wisselen en moest omschakelen. Waar Michael best wel respect voor kon hebben. "Gitaar is echt een geweldig instrument." Stemde hij met Abigail in. Ooit was hij begonnen met gitaar spelen omdat hij guitar hero had gespeeld. Het had toen allemaal heel erg simpel geleken, maar toen hij eenmaal een echte gitaar in zijn handen had gehad, had hij zelf ook echt wel door gehad dat het helemaal niet zo makkelijk was als het leek. Er was zelfs een tijd geweest waarop hij het echt op had willen geven. Ondertussen was Michael echt blij dat hij dat destijds niet had gedaan en dat hij steeds meer met zijn gitaar voor elkaar kreeg. Daarin voelde hij zich toch wel het meest zeker. Michael keek naar Brynn en Alder, het was behoorlijk duidelijk dat ze fotografe was, hij vroeg zich af hoe de verhouding daar zat, het leek hem niet dat ze al een fotograaf hadden ingehuurd, dat zou hij ergens best overdreven vinden. Maar ze leek heel erg vriendelijk met de rest te zijn, dus ergens verwachtte hij wel dat ze vrienden waren en dat ze daarom hier bij was. Michael vond de vraag van Calum wel op zijn plaats, zo wisten ze in ieder geval in welke richting ze dachten. "Het is voor ons allemaal wel wat anders, maar zelf houd van Panic!, Pierce the Veil en de begintijd van My Chemical Romance." Zei Jace, waarop hij knikte. Hij had al wel muziek gehoord, maar nu Michael bij één van hen de invloeden erachter hoorde, wilde hij toch ook wel echt weten hoe ze klonken als ze gewoon wat speelden. "Misschien dat we zo dan wel samen wat kunnen spelen?" stelde hij dan ook al voor. Hij wilde gewoon weten hoe het was, natuurlijk hoefden ze niet samen op te treden, maar het was toch wel een manier waarop Michael het het makkelijkste vond om nieuwe mensen te leren kennen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek nog even naar Alder, die Brynn voorstelde aan de groep jongens. Ze kon het niet laten om te glimlachen. Brynn was voor haar net zo belangrijk voor de band, dan de twee jongens dat voor haar
waren. De spanning gleed langzaam, maar zeker steeds meer weg en Abigail begon zich echt steeds meer te ontspannen. Dat voelde ze gewoon. Ze voelde zich nu steeds meer op haar gemak en dat was ook precies de bedoeling geweest van de kennismaking. Kijken of het klikt en of het niet te ongemakkelijk was tussen de twee bands. En ze moesten natuurlijk in de smaak vallen, om mee te mogen op tour. Dat was voor nu toch even het belangrijkste in haar ogen. Het was dan ook een hele grote kans, voor de jongens en haar. En ze wist dat ze deze kans allemaal met beide handen aan wilden pakken. Muziek was toch iets waar ze heel gepassioneerd over was geweest. In het zingen kon ze haar emoties enorm goed kwijt, wat haar vaak ook door wat periodes heen hielp. Het klonk misschien heel
erg stom of cliché, maar door het maken van muziek kon ze gewoon haar ei kwijt en bepaalde zaken van zich af zetten. En dat was fijn. Natuurlijk kon ze er ook gewoon over praten. Daar had ze de jongens, Brynn en haar familie voor. Maar toch vond ze niets fijner dan om het in een liedje te kunnen uiten. Dat vond ze
uiteindelijk het beste wat er was. Datzelfde had ze ook met gitaar spelen. Ze kon zichzelf daar ook helemaal in verliezen. Ze hield er enorm van en ze kon het dan ook niet laten om te glimlachen op het moment dat Michael instemde met haar opmerking. Ze keek even naar Alder en Jace. Het gaf haar een enorm goed gevoel en ze was enorm blij dat ze deze twee jongens had gevonden, waarmee ze nu samen mocht werken. Deze jongens deelden dezelfde liefde voor het maken van muziek en dat vond ze toch wel belangrijk. Ze moesten dezelfde liefde delen voor muziek, anders zat je gewoon niet op dezelfde hoogte, wat het maken van muziek betreft. Dat was haar mening dan althans. Uiteindelijk keek ze naar Jace, die als eerste antwoord gaf op de vraag. Dat het verschillend was geweest, had hij gelijk in gehad. Ook Alder gaf nog antwoord op de vraag. “Bij mij komt het eigenlijk wel overeen met de jongens. Maar ik houd zelf verder nog enorm van Green Day, Three Days Grace en Blink 182” voegde ik er uiteindelijk glimlachend aan toe. Op het moment dat Michael hen vroeg om zo wat samen te spelen, knikte ze instemmend. Ze had die vraag eigenlijk wel verwacht. Dat was waar ze hier naar toe voor gekomen. Om de jongens te leren kennen, om te kijken of het überhaupt tussen hen klikte en om samen wat muziek te maken. Misschien dat ze nog watnummers zelf moesten spelen, maar dat zou vanzelf wel komen.

Calum liet zijn blik kort even naar Brynn glijden, op het moment dat een van de jongens uit de band, die zich had voorgesteld als Alder. Een grijns verscheen er rond zijn lippen. Dat ze een fotografe was, was hem toch al wel duidelijk geweest, maar toch vond hij het tof dat de groep haar erbij betrok. Hij had het idee dat het een hele hechte vriendengroep was, iets wat hij enorm waarderen kon. Hij kon zichzelf erin
vinden. Hij beschouwde de drie anderen als zijn 3 broers. Ze hadden een enorm goede band met zijn vieren en hij wist hoe belangrijk zo’n band tussen bandleden kon zijn. Hij luisterde naar wat Brynn te zeggen had en vond het totaal niet erg dat ze wat foto’s wilde maken vandaag. Het was mooi om te zien
dat ze dit voor de band wilde doen. Ergens een tastbare herinnering hebben, was ook iets moois naar zijn idee. Als hij soms foto’s of filmpjes van iets terug zag, kon hij daar echt enorm van genieten. Het bracht hem echt terug naar dat moment en dat vond hij een mooi principe. En hij ging er vanuit dat de andere jongens er niet zo veel problemen mee zouden hebben als er een aantal foto’s werden gemaakt. Zo moeilijk waren ze alle vier ook niet. Uiteindelijk richtte hij zich op het drietal, dat een voor een hun muziek voorkeur opsomde. Sommige dingen kwamen terug die ook hen inspireerde, zoals Green Day en Blink 182, iets wat hij toch wel tof vond. Ze hadden in ieder geval nog iets gemeen met elkaar en dat was uiteindelijk toch belangrijk. Natuurlijk hoefde ze het niet over alles eens te zijn, maar het was uiteindelijk wel belangrijk dat ze wat dingen gemeen hadden, zodat ze met elkaar overweg konden gaan. Tot nu toe leek het wel te klikken. Ze zagen er ontspannen uit en het gesprek ging tot nu toe ook gewoon vloeiend, zonder dat er ongemakkelijke stiltes vielen. Daa was hij ook nog bang voor geweest, dat ze nergens over konden praten en dat het heel erg ongemakkelijk zou worden. Gelukkig was het niet zo. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen, voor hij de groep even rond keek. “Ik zeg wat nummertjes van GreenDay” stelde hij vervolgens grijnzend voor.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De handen van Brynn gleden voorzichtig naar haar camera en draaide zachtjes aan de dop die haar lens beschermde. Soms had het meisje niet eens echt door als ze met iets begon te frutselen. Op sommige momenten was het door de zenuwen, op andere momenten was het juist omdat ze zich heel erg op haar gemak voelde. Het was iets kleins wat ze altijd deed en soms kreeg ze er ook wel commentaar over, al waren het juist haar vrienden die er plagends iets over zeiden en Brynn wist zelf ook wel dat ze het niet heel erg serieus hoefde te nemen. Rustig probeerde Brynn het gesprek in de gaten te houden. Ondertussen had ze wel door dat het niet heel erg was om foto’s te maken, maar ze wilde ook niet meteen tijdens een gesprek haar camera pakken om foto’s te maken. Ondanks dat haar handen wel een beetje begonnen te kriebelen. Er ging geen dag voorbij zonder dat ze foto’s maakte. Vaak had ze haar camera wel mee als ze iets ging doen, maar als ze die niet bij de hand had, dan had ze nog altijd haar mobiel. Sommige van de foto’s die ze had gemaakt van haar vrienden had ze op hun instagram account gezet, waar ze ook toegang tot had.
Al snel was er besloten dat de zeven muzikanten samen muziek zouden gaan maken, waar Brynn wel heel erg benieuwd naar was. Calum stelde voor om Green Day te spelen. Zelf was Brynn wel behoorlijk beïnvloed door de muziek waar haar vrienden naar luisterden. Het was niet de muziek geweest waar ze zelf vroeger naar geluisterd had, maar Brynn vond de muziek ondertussen ook echt wel leuk om naar te luisteren. Green Day was één van de bands die Abigail nog wel eens luisterde, waardoor ze het vanzelf mee kreeg en ook wel echt leuk vond. De jongens hadden al ingestemd met Green Day en liepen naar de plek waar ze hun instrumenten hadden neergezet. Voor Brynn was dat de aanleiding om de dop van haar cameralens af te halen en haar camera vervolgens voor haar camera voor haar gezicht te houden, om te kijken hoe het licht was en hoe ze haar lens bij zou moeten stellen. Daarom bleef ze eventjes staan, omdat ze toch wel iedereen eerst in beeld wilde hebben.

Niemand was ergens zonder een inspiratiebron, ergens waar de kracht vandaan kwam om nieuwe dingen te blijven ontdekken. Michael vond het ergens wel fijn om te horen dat de band een beetje van dezelfde soort muziek hield als zij deden. De invloeden waren toch wel bij henzelf terug te horen in de muziek. Ze maakten echt wel iets zelfs en zeker het nieuwe album was iets wat heel erg dicht bij hen lag. Michael was er ook echt wel heel erg trots op en ook zeker blij met de reacties die ze tot nu toe hadden gekregen. Nu moesten ze dat ook nog waar maken door het live te spelen. Nu hadden ze wel echt een hele andere verdeling dan bij de vorige tour, iets waar iedereen wel blijer mee was. Michael liep naar de plaats waar hij zijn gitaar op de standaard had gezet en pakte het er van af. Het zou chaotisch worden met meerdere gitaren, mensen die zouden zingen en ook nog eens twee personen die drumden, maar het maakte niets uit hoe het ging, maar dat ze elkaar maar leren kennen. Voor Michael was het al wel duidelijk dat deze mensen gewoon mee zouden gaan op tour. In een paar uur kon je een persoon niet leren kennen, maar voor hem voelde het niet vervelend. Voor een tijdje zou het best wel leuk kunnen zijn met de groep, dacht Michael.
Michael nam plaats op het podium wat er stond en legde zijn gitaar op zijn schoot, omdat ze nu niet moeilijk hoefde te doen om te staan, het ging juist om een rust momenten waarop ze samen konden spelen. Omdat Calum had besloten dat ze Green Day zouden gaan spelen, was hij zelf aan het nadenken. "Wake me up when september ends?" Stelde Michael voor, omdat hij het nummer zelf gewoon heel erg mooi vond. Het was wel één van de langzame nummers, maar dat was misschien ook wel iets makkelijker te verdelen, in Michael zijn ogen. Het was ook gewoon om wat te jammen en het hoefde echt niet meteen helemaal perfect te klinken. Michael was op dit moment gewoon benieuwd hoe de rest klonk als ze gewoon zouden spelen. Er waren al een paar mensen die in leken te stemmen, iedereen was echter nog bezig om een plaatsje te vinden, wat toch iets wat hectisch was.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek even om zich heen, tot het moment waarop haar blik eindigde bij Calum, die voorstelde om een nummer van Green Day te doen. Een brede glimlach begon haar lippen te sieren bij het horen van die woorden. Ze was weg van Green Day en kon het echt heel de dag door luisteren. Die band stond bij haar dan toch echt wel op een. Ze hield van hun muziek, de manier waarop ze optraden, de nummers. Ze vond het zo gaaf hoe ze van elk optreden een echte show neer konden zetten. Ze zou dan niets anders willen om nog eens een concert van hun mee te maken. Ze had ze al eens een keer live gezien en ze vond het echt geweldig. Daarom zou ze het ook helemaal niet erg vinden als ze naar nog van een van hun concerten zou kunnen gaan. Die kans zou ze met beide handen aanpakken. Ook al zouden haar ouders haar voor gek verklaren. Die vonden één keer een artiest live zien vaak genoeg en vonden het tijdverspilling om ze dan ook vaker dan die ene keer te zien. Zij was daar natuurlijk fel op tegen. Gelukkig steunde haar ouders wel in wat ze op dit moment deed. Ze vonden het belangrijk dat ze haar dromen najaagde en vonden dat ze een kans als deze met beide handen aan moest pakken. Daar was ze heel erg blij mee geweest. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat haar ouders dit helemaal niks had geleken en dat ze er eigenlijk dus niet verder mee kon gaan. In haar geval was dat gelukkig niet zo. Ze vonden haar muziek zelfs leuk en dat deed haar goed. Uiteindelijk keek ze naar hoe iedereen in beweging kwam.
Rustig bleef ze staan en draaide zich om toen iedereen zich op het podium begaf. Het zag er zowel gek als grappig uit om twee bands zo bij elkaar te zien zitten. Ze kon het dan ook niet laten om zachtjes te lachen, voor ze zelf ook het podium op stapte en op een van de laatste overgebleven plaatsen, plaats
nam. Zacht beet ze op haar lip en luisterde naar het voorstel van Michael om Wake me up when september ends te spelen. Ze knikte gretig. “Dat vind ik echt een geweldig nummer” merkte ze dan ook op. Het was een van haar favoriete nummers en zij en de jongens coverden het nummer dan ook vaak. Dat was voor haar iets waar ze echt van kon genieten. Ze kon haar emotie goed in het nummer kwijt en
dat is iets wat ze naar zocht bij het maken van muziek.

Calum was opgelucht dat iedereen instemde om een nummer te spelen van Green Day. Het beviel hem hoe het nu ging tussen de twee bands. Het zag er naar uit dat iedereen zich op hun gemak voelde en het beviel hem hoe relaxed ze tot nu toe waren geweest. De muziek die hen inspireerde kwam aardig overeen, met wat ons altijd inspireerde. Dat was voor hem ook een echte pluspunt geweest. Het zou best ongemakkelijk kunnen worden, als ze niks overeen zouden hebben en alsnog samen op tour moesten gaan. Het zou beter voor hun allemaal zijn als het ergens tussen hen zou klikken en dat deed het tot nu toe gelukkig goed. Ook hij voelde zich namelijk compleet op zijn gemak, ook al had hij nergens zenuwachtig voor hoeven zijn. Toch was hij het geweest. Niet extreem of het zenuwachtig zijn omdat het spannend zou moeten zijn, maar omdat hij juist nieuwsgierig was geweest naar wie hun zou gaan vergezellen tijdens hun tour en hoopte dat alles vandaag maar goed zou gaan. Hij volgde het voorbeeld van de anderen, op het moment dat iedereen in beweging kwam om een jamsessie van start te laten gaan. Hier keek hij misschien nog wel het meeste naar uit, gezien de hele ontmoeting. Hier konden hij en de jongens kijken naar hoe de andere mensen speelden en daarbij vond hij het geweldig om zelf muziek te kunnen maken. Het was iets waar hij het liefste mee bezig was en hij was dan ook nog steeds dankbaar dat hij en de jongens deze droom waar konden maken. Het was hard werken en geluk geweest en uiteindelijk was het hem gelukt.Iets wat hij op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal kon geloven. Dus hij genoot dan ook met volle teugen. Elke dag dat hij op het podium mocht staan. Wanneer Michael uiteindelijk voorstelde om Wake me up when september ends te spelen, knikte hij instemmend. Het was een heel mooi en leuk nummer om met zijn allen te kunnen spelen. Hij stapte dan ook als laatste het podium op, om zijn bas te kunnen pakken en ging uiteindelijk zitten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Met acht mensen, waarvan zeven muzikanten, was het toch behoorlijk druk in de ruimte. Brynn vroeg zich af of het hier bij bleef, of dat er anderen kwamen kijken. Haar vrienden hadden nog niet heel erg lang iemand die dingen voor hen regelden. Dat was al een heel erg grote stap geweest en waarschijnlijk waren ze als band ook niet veel verder gekomen als ze niet iemand hadden die dingen wist te regelen. Brynn wist hoeveel de band voor haar vrienden betekende. Iedereen had er iets voor op moeten geven en ze hadden er zoveel tijd ingestoken. Sulit betekende niet voor niets dat het het waard was. Brynn vond het een mooie naam en het paste echt wel bij de band als een geheel, maar ook bij ieder van haar vrienden. Zelf had ze ook heel wat aan het woord. Ze kon zich niet indenken dat er niet iemand wist die niets aan het woord had.
Brynn hield de bewegingen in de ruimte goed in de gaten en op sommige momenten schoot ze een foto van wat ze voor haar zag. Heel erg interessant was het plaatje nog niet. Iedereen was bezig met hun eigen instrument. Dat had al eerder hele mooie foto’s opgeleverd. Abigail die rustig op haar gitaar aan het spelen was, terwijl ze de woorden van een nummer mee had gezongen. Of Jace die bezig was geweest met het opzetten van het drumstel. Foto’s waarbij iemand het niet door had, vond Brynn toch wel het mooiste. In haar ogen had het iets oprechts, puurs.
Brynn richtte haar camera’s op de twee drummers, waarvan toch één iemand zou moeten beginnen. Het was geen snel nummer, dat wist ze zelf ook nog wel, maar drum was toch wel de basis van alle nummers. Daar kwam dan de bas op, om het vervolgens af te maken met gitaar en zang. Brynn wist niet veel van muziek, maar dat soort dingen had ze al zo vaak moeten horen van haar vrienden omdat er weer ergens een discussie was ontstaan.
Uiteindelijk leek Ashton af te tellen en begon er wel echt iets, waardoor Brynn ook begon met haar foto’s. Op de momenten dat ze foto’s maakte kon ze wel een beetje gokken hoe het uiteindelijk zou worden. Toch was ze iemand die pas als ze echt rust had de foto’s die ze die dag had gemaakt terug zou kijken.

Eigen muziek spelen was toch wel iets wat Michael heel erg fijn vond. Tijdens het schrijven van het album was er zoveel door zijn hoofd heen gegaan en had hij ook alweer ideeën gehad voor het nieuwe album. Hij wist maar al te goed dat iedereen dat had gehad. Toch vond hij het ook niet vervelend om een nummer van iemand anders te spelen. Zolang hij zichzelf maar in de nummers in kon leven. Ze waren begonnen met covers en het had wel een soort van charme om iets naar eigen hand te zetten.
Green Day was één van de bands die heel wat invloed had gehad op de jongens en uiteindelijk hadden ze zelfs bij de vorige concertreeks een nummer van hen gespeeld. Deze dagen waren er voor om te bepalen welke nummers ze nu zouden spelen. Omdat ze nu heel wat eigen materiaal hadden, zouden ze American Idiot waarschijnlijk niet meer gaan spelen. Toch was het het plan om in het Aziatische deel van de tour, wat meer oudere nummers te spelen. Het was immers de eerste keer dat de band daar naar toe ging om op te treden. Vorig jaar was het werelddeel geen deel geweest van de tour, waardoor ze die nummers niet mee hadden gekregen. Daarom was het juist wel goed om daar mee te beginnen. Al werd er ook al wel een groot deel van het nieuwe album gespeeld.
Michael kreeg mee hoe Ashton aftelde en legde zijn vingers dan ook al goed op zijn gitaar neer. Zodra het nodig was sloeg hij de akkoorden aan. Op dit soort momenten ging het er niet zo zeer aan dat alle akkoorden perfect waren zoals ze waren bedoeld op het moment dat het geschreven werd. Michael vond het juist fijn dat ze iets anders konden doen met het nummers. Iets wat ze ook hadden gedaan toen ze Drown hadden gespeeld bij de Live Lounge van BBC. Het was op dat moment hun eigen ding geweest, iets wat hopelijk over was gekomen. Michael hoopte maar dat ze het nummer toen eer aan hadden gedaan. Zeker omdat het uit was gezonden en over internet was gegaan. Dit bleef hier. Ging Michael in ieder geval van uit. Hij merkte wel dat Brynn bezig was met haar camera en omdat ze het over foto’s had gehad, ging hij er vanuit dat ze niet ineens zou gaan filmen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld