Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Once Upon A Time...

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
ORPG met Dauntless <33

Ik: Red Riding Hood / Red
Naam in Storybrooke: Isabelle Harper
Leeftijd: 20
Sprookje (naam + samenvatting): Red komt uit het sprookje Roodkapje en de boze wolf, maar in het wereldje waar zij in leeft, is het net iets anders. Red is zelf de wolf, maar weet dit door de vloek natuurlijk niet meer. Ze verandert bij iedere volle maan in een wolf, maar omdat ze dit niet kan beheersen en er wat bang voor is, heeft ze vroeger, in een heel ver verleden, van Rumple een rode cape gekregen die ervoor zorgt dat ze zichzelf blijft met volle maan (Geen idee of dit ook zo in de serie was, maar ik bij mijn Red is het wel zo, hihi ^^). Red woont samen met haar grootmoeder in Storybrooke, aangezien ze geen idee heeft van waar haar ouders kunnen zijn. Haar oma bezit een zaak genaamd Granny's, waar Red als bediende werkt.
Innerlijk: Isabelle / Red is een meisje dat liever niet in de spotlights staat. Ze heeft daarom ook niet echt veel vrienden en brengt de meeste tijd door in Granny's of met haar oma. Ze is altijd al een buitenbeentje geweest naar haar gevoel, en probeert af en toe het contact met vreemdelingen te vermijden. Als je haar de ruimte gunt om je beter te leren kennen, zal ze heel open zijn en altijd met je willen lachen.
Uiterlijk: Zie de foto's hieronder ^^
Extra: In haar eigen wereld, the Enchanted Forest, deed Red veel aan boogschieten. Ze kreeg les van Robin Hood, die bijna haar enige, maar ook gelijk haar beste vriend is. Helaas is hij niet met haar meegekomen naar Storybrooke.

Jij: meisje + begin (als je dat geen probleem vindt uiteraard c: )

Succes!! x

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam (sprookjesfiguur): Camille Pentragon
Naam (mens): Cassandra Aure
Leeftijd: 22
Sprookje (naam + samenvatting): Ezelsvel en de prinses met de twaalf ramen
Camille's vader was de koning van een welvarend land, welvarend omdat ze een ezel hadden wiens mest van puur goud was. Zoiets kan natuurlijk enkel met behulp van magie. Camilles vader had weleens vaker zijn toevlucht tot duistere magiërs genomen om zijn eigen macht te behouden of te vergroten. Hij kende de risico's en gevaren van magie en wilde zijn ongeboren kind hiertegen beschermen. Daarvoor moest hij een hele hoge prijs betalen. Bij Camilles geboorte stierf haar moeder en haar tweelingzusje. Haar hart is omringd door scherp glas, zodat geen enkele magie-gebruiker het eruit kan halen. Camilles vader kwam nooit over de dood van zijn vrouw. Hij trok zich terug en liet het regeren over aan zijn raadgevers. Langzaamaan probeerde hij het een plaats te geven en op een dag vonden de raadgevers dat het tijd was dat hij op zoek ging naar een nieuwe vrouw, zodat hij zijn volk toonde dat hij klaar was om verder te gaan. Haar vader wou enkel trouwen met een vrouw die net zo mooi en perfect was als Camilles moeder. Geen enkele huwelijkskandidate was goed genoeg. Camille die opgroeide, ging steeds meer op haar moeder lijken, zo erg zelfs dat haar vader verliefd op haar werd en haar een aanzoek deed. Natuurlijk weigerde ze, maar in realiteit had ze geen keuze. Ze werd opgesloten op haar kamer en gedwongen met hem te trouwen. Eerst vroeg ze hulp aan de blauwe fee en wist te ontsnappen. In een bos struikelde ze en kwam haar been vast te zitten in een val. Ze werd gevonden door een jongeman, die haar been verzorgde. De twee werden verliest en hadden samen een kind, maar haar vader had niet stil gezeten. Op een dag werd Camille gevonden door zijn speurders en ontvoerd. Ze kon niet anders dan een beroep te doen op duistere magie. The dark one gaf haar de opdracht, de ezel te doden en van diens vacht een mantel te maken. Deze mantel was magisch en veranderde haar uiterlijk naar dat van een lelijke, arme bedelaar. Ze ging meteen op zoek naar haar geliefde, maar deze was verdwenen, net zoals haar dochter. Het leven als bedelaar was wennen. Mensen keken op haar neer, ze werd als vuil behandelt, maar kon uiteindelijk toch een baan krijgen als keukenhulp op een kasteel. Soms smachtte ze zo naar haar oude prinsessenleven dat ze de mantel afdeed en in haar ware gedaante naar de feesten van de prins ging, die op haar verliefd werd. Ook de soep die ze smaakte vond hij veel lekkerder dan eerst. Op één van de feesten gaf hij haar een ring en die liet ze per ongeluk in de soep vallen. De prins kwam erachter wie ze werkelijk was en ze trouwden, ook al was Camilles ware liefde de jongen die ze nog altijd niet had teruggevonden.
Enkele jaren later stierf de prins, die toen koning was geworden, tijdens een veldslag. Camille had hem geen kinderen kunnen schenken en was nu koningin. De raadgevers wilden dat ze een nieuwe man nam, maar Camille weigerde. In plaats daarvan trok ze er op uit om een speciaal kristal te vinden, die vermengde ze met glas en hiervan liet ze dertien ramen maken. In het dertiende raam stak ze een stukje van het glas rond haar hart. In deze magische ramen kon ze alles en iedereen zien. Ze wou ze gebruiken om haar geliefde te vinden, maar toen ze hem eindelijk zag door het dertiende raam, zag hij er zo miserabel en anders uit dat ze het raam kapot sloeg. Ze heeft er nog een kleine scherf van die ze in een ketting bewaard. Niet veel later deelde ze mee, dat diegene die met haar wilde trouwen een test moesten doorstaan. Ze kregen één dag de tijd zich te verstoppen, als Camilles ridders hen binnen anderhalve dagen daarna konden vinden, dan stierf de man. Door haar ramen wist Camille altijd de locatie van de man die naar haar hand dong te vinden. Vele jongemannen kwamen door haar om het leven, wat haar niet bepaald een goede reputatie gaf bij de andere prinsen en prinsessen. Toch hield haar volk van haar, want ze was een goede koningin die er altijd alles aan deed om haar volk te beschermen.
Innerlijk: In Talehaven, woont Camille bij haar overbeschermende vader. Ze is een koppig meisje met grote dromen, dat weet wat ze wil. Ze is wantrouwig tegenover vreemde, en heeft een gecompliceerd verleden. Veel mensen zien haar als een slechterik, maar hebben nooit de moeite gedaan om haar een kans te geven, of achter haar geheimen te komen. In Talehaven is ze een studente architectuur, die naar de grote stad wilt gaan om haar studie te volbrengen. Ze heeft onder andere een speeltuin ontworpen voor de kinderen van hun kleine dorpje, maar hoopt ooit schitterende huizen te kunnen maken.
Uiterlijk: Zie hieronder
Extra: Ze beschikte vroeger over magie, dit was vooral beschermende magie en het controleren van glas.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Henry was al enkele dagen verdwenen en Cassandra baarde zich zorgen. Ze had hem nooit uit Storybrooke mogen laten vertrekken. Ze kende de jongen omdat hij één van de weinige kinderen was die de speeltuin gebruikte die zij had ontworpen in de haven. Na lang aandringen van haar vader had burgemeester Mills haar de toestemming gegeven een maquette te maken. Het was niet super speciaal, maar Cassandra was er enorm trots op. Ze bezocht hem zoveel mogelijk en zo was ze aan de praat geraakt met de zoon van de burgemeester Henry. Omdat ze beiden enig kind waren, beschouwden ze elkaar als broer en zus. Henry had een grote fantasie en zat vol hoop en leven, dat bewonderde Cassandra aan hem. Sinds hij een sprookjesboek had gekregen van Mary Margeret kon hij er maar niet over ophouden dat deze stad bestond uit sprookjesfiguren en hij op zoek moest naar de persoon die hen hun herinneringen kon terugbrengen. Was het maar waar, was dit alles maar een sprookje met een lang en gelukkig einde. Cassandra dacht aan de brief die ze eerder had ontvangen. Eindelijk was ze toegelaten tot een prestigieuze universiteit in New York. Haar vader wist nog van niets. Hij zou sowieso niet akkoord gaan met haar vertrek. Elke keer als ze eraan dacht dit saaie dorp te verlaten, maakte hij haar duidelijk dat niemand dat ooit was gelukt, maar nu was Henry weg, op zoek naar de zogenaamde savior. Hij had hem nooit in die gekke gedachten moeten steunen. Wie weet wat hem zou overkomen. Hij was nog te jong om alleen op pad te vertrekken. Nerveus ijsbeerde ze door haar kamer. Ze moest hem gaan zoeken. Ze moest haar huis uitglippen. Net toen het idee zich in haar hoofd vormde kwam haar vader binnen. "Cassandra ben je thuis?" Hij stelde de vraag altijd. Het was niet de eerste keer dan Cassandra van huis was weggelopen, maar altijd was ze terug gevonden.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Wat gehaast stond Isabelle zich aan te kleden. Ze was al veel te laat op haar werk, en streste daar ontzettend om. Nou ja, haar "werk", ze was een bediende in haar oma's zaak genaamd Granny's. Ze werkte er al zo lang, dat ze zich niet meer kon herinneren hoe lang het al was. Isabelle wierp snel een blik op de klok, maar ging vervolgens weer gauw door. Ze trok haar schoenen aan, rende de trap af en kwam al in de hal terecht. Het was best handig dat Isabelle en haar oma boven de zaak woonden, aangezien ze dan geen vertraging had met het verkeer.
'Isabelle, aan het werk, kom op!' Haar oma klonk best boos dat ze te laat was, aangezien dit zeker niet de eerste keer was. Ze had hele andere dingen aan haar hoofd op dit moment. Ze had gehoord van wat mensen dat Henry verdwenen was, en ergens maakte ze zich wel zorgen om hem. Het is pas een jongen van tien jaar, en die kunnen niet zo goed voor zichzelf zorgen. Een zucht rolde over haar lippen en ze liep met wat tegenzin naar de toonbank toe. Het was al aardig druk in de zaak, zeker zo vroeg in de morgen. De meeste mensen kwamen hier om snel wat koffie te halen voor onderweg, maar er waren ook mensen die gewoon de tijd namen en er een krantje bij pakte.
'Pardon, zou ik misschien een koffie verkeerd mogen?' Wat verward keek Isabelle op toen ze een stem hoorde. David stond voor haar en glimlachte kort naar haar. 'Sorry, wat wilde je ook alweer?' Ze streek gauw een plukje van haar donkere haren achter haar oor en keek hem weer aan. David was één van de weinige waar Isabelle contact mee had. Hij kwam iedere ochtend langs om koffie te halen. 'Een koffie verkeerd,' zei hij wat lachend. 'Oh ja, juist.' Zo snel als ze kon liep ze naar het koffiezetapparaat en zette ze de koffie in een grote beker. Ze sloot de beker af en liep weer terug naar de toonbank. 'Fijne dag nog,' zei ze nadat hij had afgerekend. 'Insgelijks, Isa!' Hij zwaaide nog even voordat hij wegliep, en het geluid van een optrekkende auto was voor haar een bevestiging dat hij weg was. Met een zwak glimlachje pakte ze een tijdschriftje van de toonbank en bladerde ze er wat doorheen. Iedereen die nu in de zaak zat had wat te eten of te drinken, dus veel had ze nu niet te doen. Ze hoefde alleen een oogje in het zeil te houden en de tafels afruimen als het nodig was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Cassandra had een job bij Mr.Gold. Niet dat ze werkelijk iets deed. Ze zat en hield in de gaten dat niemand iets stal uit zijn winkel. Zelf mocht ze de spullen niet eens aanraken. Ze had weleens gevraagd wat ze hier deed, of ze hem niet beter kon ontslaan, want het voelde oneerlijk een loon te verdienen voor enkel zitten en een boek lezen. Hij vertelde haar altijd dat hij deze job niet aan zomaar iemand zou geven, dat hij het had gedaan omdat hij bij haar in het krijt stond. Cassandra begreep niet wat hij hiermee bedoelde, maar ging er niet verder op in. De winkel stond vol met rariteiten en prullen. Iets waar haar oog altijd op viel was een mat, of nee het was een mantel, gemaakt van het vel van een ezel. Er was toch niemand die ooit zo'n lelijk ding in huis zou willen halen.
s'Middags ging ze naar granny's voor haar lunchpauze. Ze was nog steeds rusteloos door Henry's verdwijning en speelde heel de tijd met de gouden ketting rond haar hals. De ketting bevatte een stuk glas. Haar vader zei dat hij nog van haar moeder was geweest en Cassandra droeg hem altijd. Ze bladerde door het menu ook al kende ze de keuzes ondertussen vanbuiten. Ze deed het in de hoop dat het haar zou kalmeren of op zijn minst afleiden, maar het hielp niet. Ze probeerde haar zenuwen onder controle te krijgen, maar het was overduidelijk dat ze zich niet op haar gemak voelde.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Een tijdje lang zat Isabelle daar maar aan de toonbank. Ze verveelde zich een klein beetje, wat ook best logisch was. Niemand had wat nodig op dit moment, dat zag ze gewoon vanaf haar plekje. En ja, als iemand wat nodig had, dan riep diegene maar. Het was zoals altijd een vrij rustige dag qua werken, maar een drukke dag qua klanten. Het was moeilijk om uit te leggen, maar Isabelle vond het wel prima zo. Ze roerde met een lepeltje wat in haar warme chocolademelk, terwijl ze nog steeds gefocust was op het blad dat ze lees. Het was niet super interessant, maar alles was beter dan nu de zaak rondwandelen en wachten totdat er een gast wegging.
Geschrokken keek Isabelle op toen haar oma plotseling voor haar neus stond. 'Er zit een klant te wachten Isabelle. Leg dat blaadje weg en ga aan het werk!' Zuchtend kwam ze overeind van haar kruk, liep ze om de toonbank heen en trok ze haar schortje wat recht. Ze keek de zaak rond en zag Cassandra aan een tafel zitten. een zwakke glimlach vormde er op haar gezicht. Ze sprak Cassandra niet vaak, maar als ze elkaar zagen hadden ze gewoon het standaardgesprekje waarin je vooral vroeg hoe het met de ander ging. Isabelle liep naar Cassandra toe en kwam tot stilstand bij haar tafel. 'Hey, wat mag het zijn?' Vroeg ze vriendelijk aan haar. Plotseling dwaalde haar gedachtes af naar Henry, die al even niet meer zijn hoofd liet zien hier. Henry en Isabelle konden het meestal wel goed vinden, omdat hij altijd wat kwam drinken hier of wat te eten kwam halen. Isabelle's oma was gek op hem en schonk zijn mok chocolademelk ook altijd voller dan normaal.
'Weet jij trouwens waar Henry uithangt? Ik heb hem al even niet meer voorbij zien komen hier,' vroeg Isabelle plots aan Cassandra. Ze deed gelijk haar mond dicht en besefte dat dit misschien wel een hele stomme vraag was. Hoe moest Cassandra het weten? Ach, misschien wist zij het ook wel, omdat Henry en zij ook best close zijn.

Ariaribyarianagrande
Badkamerzanger

ariaribyarianagrande schreef:
hgjh

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Cassandra was zo in gedachten en in de kaart verdiept, dat ze niet opmerkte dat Isabelle naar haar toe was gekomen. Ze keek geschrokken op toen ze vroeg wat ze moest hebben. "Eeuhm, eeuh een grote koffie alsjeblieft." Ze had zo lang naar de kaart gestaard en dan nog moest ze nadenken over wat ze wilde bestellen. Cafeïne zou haar goed, zeker na een nacht piekerend wakker liggen.
Ze schrok nog meer toen Isabelle haar vroeg of ze wist waar Henry was. Ze wilde het graag met iemand delen. Het was een last die ze onmogelijk alleen kon blijven dragen. Alleen, kon ze Isabelle vertrouwen. Wie weet had ze de opdracht gekregen van burgemeester Mills om alle klanten over haar zoon uit te horen. Wantrouwig nam ze het meisje in zich op. Begon ze nu ook al paranoïde te worden. Isabelle mocht dan geen hartsvriendin zijn van haar, maar ze was te vertrouwen. Ze gebaarde dat ze tegenover haar moest plaatsnemen en leunde naar voren. "Hij is vertrokken. Ik snap ook niet hoe het hem is gelukt. Mijn vader zegt altijd dat het onmogelijk is Story Brooke te verlaten, maar Henry is het gelukt. Hij is op zoek naar iemand die hij de savior noemt. Sinds hij dat sprookjesboek heeft gekregen van Mary Margeret denkt hij dat we allemaal van een andere wereld komen. Het is mijn fout. Ik had hem dat idee meteen uit zijn hoofd moeten zetten, maar hij is nog maar een kind. Het is toch niet erg om creativiteit en fantasie te steunen. Ik had nooit verwacht dat hij weg zou gaan. Wie weet waar hij nu is." Fluisterde ze bezorgd, zodat de andere klanten haar niet zouden kunnen verstaan.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Isabelle knikte met een klein glimlachje toen Cassandra haar bestelling doorgaf. Cassandra zat hier meestal rond dezelfde tijd, net zoals nu dus. Ze was een wat stil typetje en kon erg goed met Henry opschieten. Soms wilde Isabelle ook dat ze zo goed met hem om kon gaan. Ze was helemaal weg van Henry, en hij ook van haar, maar de klik was anders dan de klik tussen Cassandra en Henry.
Wat ongemakkelijk schuifelde Isabelle met haar voeten toen Cassandra haar zo in zich opnam. Vertrouwde ze haar soms niet? Kort fronste Isabelle haar wenkbrauwen, maar uiteindelijk nam ze plaats tegenover haar. Met grote ogen luisterde Isabelle naar hetgeen dat Cassandra te vertellen had. 'Wat? Dat meen je niet,' zei ze zachtjes, terwijl ze ook wat naar voren boog. Toen ze Mary Margeret voorbij hoorde komen glimlachte ze zwak. Zij en Isabelle waren erg close, vooral omdat Isabelle ook erg geïnteresseerd was in het werk dat ze deed. Ze was Henry's docente en had hem een tijdje terug het grote sprookjesboek gegeven. Isabelle wist al ongeveer hoe Henry dacht over de personages in het boek, aangezien hij maar al te vaak had gezegd dat zij Roodkapje was. Meestal lachte ze het wat weg en gaf ze hem een kop warme chocolademelk met wat kaneel erop, aangezien Henry daar dol op was. 'Maar... Je probeert nu dus te zeggen dat Henry opzoek is naar de "savior" die ons kan... Redden?' Isabelle dacht even na over wat Mary Margeret laatst tegen haar zei toen ze hier was. Henry dacht dat er een vloek heerste over deze stad en niemand meer wist wie hij of zij was, en dat de vloek alleen opgeheven kon worden door de savior. Zuchtend keek ze even naar haar handen. 'Ik hoop maar dat alles goed gaat met hem.' Met grote ogen keek Isabelle weer naar Cassandra. 'Straks is er nog wat gebeurd of zo,' fluisterde ze bezorgd. Net op het moment dat ze nog iets wilde zeggen, hoorde zij haar oma roepen. 'Isabelle, kom op! Je wordt niet betaalt om gewoon te kletsen met de klanten!' Ze rolde kort met haar ogen en wierp haar oma een korte blik toe. Isabelle werd niet betaald door haar oma, maar daar had zij zelf voor gekozen. Ze vond dat het een plicht was om haar oma te helpen in haar zaak, en dat het dus onnodig was om betaald te worden voor haar werk. 'Isabelle!' Hoorde ze haar oma op een ietwat waarschuwende toon zeggen. Zuchtend kwam ze overeind. Ze klemde het dienblad in haar armen en keek even naar Cassandra. 'Je koffie komt eraan,' zei ze met een klein glimlachje, waarna ze zich omdraaide en wegliep.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Isabelle's woorden gaven haar niet bepaald een beter gevoel. Integendeel, ze werd er enkel nog bezorgder van. Verschillende rampenscenario's flitste aan haar voorbij. Voor Isabelle naar de volgende klant ging greep Cassandra haar bij de arm vast en trok haar naar zich toe. "Ik laat dit niet zomaar gebeuren. Ik ga hem zoeken, vannacht vertrek ik, maar vertel dit niet verder." Daarna at ze snel haar lunch, betaalde en vertrok. Het luchtte op haar plan met iemand te hebben gedeeld, al was het een domme actie. Wat als Isabelle haar mond voorbij praatte en haar vader op de hoogte was van haar plannen. Ze kon niet anders dan het meisje vertrouwen.
De rest van de dag was ze onrustig. Ze bezocht de speeltuin, maar die deed haar enkel nog meer aan Henry denken. Thuis probeerde ze zo normaal mogelijk te doen. Haar plan leek te werken. Haar vader stelde geen vragen en ging zoals gewoon slapen rond 23 uur. Zij had eerder al haar rugzak gemaakt, bang dat het geluid van het opentrekken van lades en kasten hem zou wekken. Haar kamer was helemaal aan het uiteinde van de gang. Ze zou de zijne moeten passeren of langs het raam gaan. Ze had gedacht haar lakens aan elkaar te knopen, maar zoiets werkte enkel in films. Sluipen was dus de enige mogelijkheid. Om twee uur kwam ze in actie. Voorzichtig opende ze de deur en sloop de gang op. Met ingehouden adem passeerde ze haar vaders kamer. Er gebeurde niets. Voorzichtig trok ze de voordeur dicht en rende de straat op. StoryBrooke lag er verlaten bij, toch ontweek ze zoveel mogelijk de straatverlichting en liep van schaduw naar schaduw. Haar benen bewogen op pure adrenaline. Ze rende het bos in, de weg volgen vond ze te riskant. Toch was ook het bos geen goede optie geweest, want enkele momenten later wist ze niet meer waar ze zich bevond. Na een half uur doelloos rondlopen schrok ze op door een hulpkreet. Argwanend sloop ze dichterbij. Een man, iets ouder dan zij lag in het bladerdek, wat deed die zo laat hier nog. Ze maakte aanstalten terug te vertrekken toen hij haar aansprak. "Jij daar ik heb mijn enkel verstuikt en kan niet meer lopen. Help me alsjeblieft." Hij had haar gezien, maar hoe? Ze had zich nog zo goed verborgen gehouden. "Hoe weet ik zeker dat je niet liegt?" vroeg ze hem. "Alsjeblieft ik lig hier al zolang er komt bijna nooit iemand in dit gedeelte van het bos." Cassandra zette aarzelend een stap in zijn richting. Ze hielp de man overeind en legde zijn arm over haar schouder, zodat hij op haar kon leunen. Het was vreemd hoe deze aanraking bijna vertrouwd aanvoelde. "Ik woon hier niet zo ver vandaan. Ik maakte een wandeling toen ik struikelde en slecht viel. Dankjewel dat je me wilt helpen. Hoe heet je trouwens?"
"Cassandra, jij?"
"Mijn naam is Jefferson."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld