Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - We're not in Wonderland anymore.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Sweet as sugar
Hard as ice
Hurt me once
I'll kill you twice.

ORPG ft. LadyStardust ♡

ik; Alyssa "Alys" Sofia Moretti - 20

jij; boy + begin c:

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lorenzo Vicente Emilio Marquez - 21

Mijn begin komt hier onder c:

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Kalm baande de Spaans imigrant zich een weg door de straten van New York met zijn pet op zijn hoofd en een sigaret tussen zijn lippen. Het maakte dat hij er misschien wat minder professioneel uitzag, maar aan de andere kant maakte het hem een geschikte kandidaat voor de opdracht waar hij mee bezig moest. Sommige mensen keken hem na, wat hem ergens niets verbaasde. Hij leek niet op een Amerikaan, in de verste verten niet, wat zou kunnen komen door het feit dat hij hier nu slechts vijf jaar woont. Voornamelijk om bezig te kunnen met zijn studie en om een geschikte werkplek te kunnen vinden. Spanje bood hem minder goede mogelijkheden, al moest hij hier veel voor opgeven. Zijn Engels was daarentegen niet slecht, alleen zijn zware accent maakte het soms wat moeilijk verstaanbaar.
Ver lopen vanaf zijn kleine apartementje was zijn werkplek niet. Een kleine tien minuten en hij bevond zich alweer voor het gebouw. Het Manhattan detention complex. Een gevangenis met een paar zware criminelen. Al was hij minder dol op zijn collega's, die over de jaren zodanig verbitterd waren dat hij liever met een gevangene praatte dan een gesprek startte met één van zijn collega's. Iets wat hij echter wel had geleerd van zijn medewerkers is dat Amerikanen niet erg dol zijn op buitenlanders. Althans, voor hoever hij weet en heeft gemerkt.
Geïrriteerd ging hij door het gehele process van de metaaldetectoren, verscheidene mensen die je papieren en pasjes checkten en wat al niet meer. Elke ochtend hetzelfde en elke ochtend duurde het bij hem iets langer dan bij de collega's die zich om hem heen bevonden. 'Lorenzo? What is that?' 'A lighter.' 'Hand it over, please.' Chagrijnig overhandigde Lorenzo hem de aansteker, wetende dat meer medewerkers er één op zak hadden en deze niet in hoefde te leveren.
Eindelijk kon hij doorlopen, wat hij ook snel moest doen, omdat hij al aan de late kant was. Bijna rennend baande hij zich een weg naar de kamer waar hij moest zijn. Hij moest iemand ondervragen, maar waarschijnljk bleef het daar niet bij. Kamer 284B. Voor hij de ruimte betrad haalde hij zijn pet van zijn hoofd, en opende toen de deur. 'Lo siento, I'm late... I-I mean sorry.' Zijn woorden klinken wat gehaast en het leek alsof hij er maar half bij was met zijn gedachten. Hij keek even naar het meisje die zich al in de ruimte bevond en keek toen op naar de bewaker, waarnaar hij gebaarde dat hij buiten mocht wachten. Het meisje zal waarschijnlijk geen woord zeggen als er ook nog eens een bewaker bij zou staan. Althans, dat verwachtte hij.
Toen viel zijn oog op het dossier dat op tafel lag, wat hij vastpakte en even bekeek. Zijn pet gooide hij neer waar het dossier net lag, terwijl hij plaatsneemt op de stoel aan de andere kant van de tafel, met zijn ogen nog altijd gericht op de papieren in zijn hand. Onschuldig was het meisje zeker niet, alles behalve dat. Even keek hij op van het papier, naar de persoon voor hem. 'Let's see...'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Elke dag weer bevond ze zich in hetzelfde gebouw, dezelfde ruimtes oftewel; dezelfde saaie locatie. Muren waren afgebrokkeld tot een grijs, beklad oppervlak, de mensen die zich er elke dag bevonden vond ze maar niets en zelfs de vrije tijd die ze eens om de zoveel uren kreeg bestond uit niet meer dan een kort rondje om het pand. Haar verblijf daarentegen, bestaande uit een kooi van tralies midden in een grote, lege ruimte vond ze zo slecht nog niet. De mannen waarmee ze iedere dag opgescheept zat mochten haar en, al vond ze ze vreselijk, deed ze alsof ze ze al jaren kende. Ze kon er haar voordelen uithalen, waar Alys maar al te graag gebruik van maakte. Bovendien was het gezelschap houden van de eenzame bewakers rondom de gevangenis goed voor beide kanten, toch? Het was tenminste wat ze zichzelf wijsmaakte.

"Tiptoe by the window
By the window, that is where I'll be
Come tiptoe through the tulips with me..,"

Grijnzend keek ze neer op haar zwart gelakte nagels terwijl ze haar stem zachtjes hoorbaar maakte op de achtergrond. De handboeien sneden in haar polsen en maakten dat ze met veel moeite haar handen op de tafel had kunnen plaatsen om haar nagellak te kunnen zien. Dat ze door de autoriteiten gepakt was veranderde niets aan haar gewoontes van eerder. Ze deed zoveel als mogelijk aan haar uiterlijk, ofwel het betekende dat het goedkope make-up was die ze kocht van een celmate voor een pakje kauwgom, of de Chanel producten die ze gewoonlijk gebruikte. Ze had zo haar contacten om aan de spullen te komen die ze wilde hebben. Iedereen was er wel van op de hoogte dat ze haar te vriend moesten houden; ze zat er niet voor niets vast voor de verschillende moorden die op haar naam stonden. Mocht iemand haar niet opgelicht hebben dan had ze wellicht nog ergens in New York rondgelopen. Haar werk was echter nog lang niet klaar en ze wist dat, zodra ze vrij zou komen, hetzelfde rondje weer begon. Dat waren alleen geen van haar zorgen nu. Het was tenslotte de binnenkomst van een onbekende die haar aandacht opeiste. Haar ogen werden er gelijk naartoe getrokken, geen enkel woord meer over haar lippen gerold bij het volgen van al zijn bewegingen.
Het was geen geheim dat Alys het niet moest hebben van buitenstaanders, maar ze kon niet ontkennen dat de jongen die de kamer binnen kwam haasten, de knapste was die ze tot nu toe nog gezien had. Noch bleef ze niet langer bij hem hangen dan slechts een paar seconden voordat ze zich opnieuw richtte op haar nagels. De zwarte kleur glansde ietwat in het licht wat in de nauwe kamer doordrong, vanuit een klein raampje bovenaan de muur. Tralies versperden al het zicht wat Alys had kunnen hebben en daarbij was het te hoog om ook maar een glimp van de buitenwereld op te kunnen vangen. Met haar 1 meter 53 kwam ze haast boven niemand uit, als het haar al wat kon schelen. Zolang ze op haar hakken kon lopen voelde ze zich net zo vrolijk als altijd. Een paar schoenen die haar, tot haar afkeer, af waren genomen het moment dat ze hier tussen het tuig terechtkwam. Sindsdien moest ze het doen met het lelijke oranje 'uniform' en een paar verouderde sneakers, die volgens haar zo afgetrapt en goedkoop waren dat zelfs een klein kind er niet dood in gevonden wilde worden. Desondanks kon haar humeur niet stuk en ging ze onverstoord verder met haar zachte gezang, alsof de jongeman nooit binnen was gekomen en zij de enige aanwezige was in de ijzig koude kamer.

"Oh, tiptoe by the garden
By the garden of the willow tree
Come tiptoe through the tulips with me."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het kleine figuur dat voor hem zat leek echter meer geïnteresseerd in haar nagels dan in wat dan ook. Ook het zachte gezang werd hoorbaar en voor een moment liet het Lorenzo opkijken van de papieren die hij nog vast had, al was zijn aandacht er al snel weer op gericht. Moorden. Dat was alles wat hij over haar te lezen had. Het was er niet slechts één, misschien twee. Nee, het was een hele lijst. Het verbaasde hem, voornamelijk omdat ze er in zijn ogen uitzag als een onschuldig klein meisje, wat misschien wat onverstandig was om te denken. Het bewijs had hij immers in zijn handen, met foto's en wat al niet meer.
Voorzichtig legde hij het dossier op de tafel neer, naast zijn pet en had de neiging om een sigaret aan te steken, wat hij al snel uit zijn hoofd zette. Overal hingen rookmelders en hij had daarbij ook geen aansteker meer. 'So ehh... You're probably wondering why you're here.' In tegenstelling tot andere mensen die hier werkten, had Lorenzo geen kille ondertoon in zijn stem. Het accent dat hij had maakte het echter wel wat lastig om zijn woorden te verstaan. Althans, dat is hem vaak genoeg verteld. 'Oh I'm Lorenzo. Lorenzo Marquez. It's only fair that you know my name, now that I know yours as well.' Hij keek even naar het dossier, waar haar naam in zwarte letters op stond geschreven. Het trok even zijn aandacht, aangezien hij nu haar achternaam pas goed las. Het leek hem niet Amerikaans, eerder Europees. Frans? Misschien Italiaans?
Opnieuw keek hij op naar het meisje, na even afgeleid te zijn geweest door zijn eigen gedachten. Wat ongemakkelijk zit de jongen op zijn stoel en wist even niet zo goed waar hij moest beginnen. Natuurlijk begreep hij het plan wel, maar hij wist niet hoe ze zou reageren. Met zijn onderarmen leunde hij op de tafel en kuchte toen een keer. 'The reason you're here is because... Well...' zijn woorden klonken denkend, zoekend naar de juiste woorden in een taal die hij net een aantal jaren begreep. 'We need you to help us find a gang we're looking for, so we can prove their guilt and lock them up for good.' Even keek hij weg, maar vond opnieuw haar blauwe ogen. 'In return we will let you out... Sooner at least.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had honderden betere dingen te doen dan een verhoor aangaan in een of andere donkere, koude ruimte. De drang om erop uit te gaan en lol te beleven bleef voelbaar, of ze in de gevangenis zat of niet. Alys miste de sigaretten die ze eerder altijd nam, zittende op het dak van het industriepand waar ze eerder woonde. Kijkende naar de sterrenhemel met de heerlijke lucht die haar longen vulde. Nu had ze enkel het uitzicht van verduisterde ramen, waar overduidelijk een paar mannen achter zaten om de boel in de gaten te houden, en de kale grijze muren die haar omringden. Haar nagels waren het enige interessante wat er te bekennen viel.
De grijns bleef op haar gezicht, al was het ergens te merken dat ze het bijzijn van de jongen niet echt bepaald kon waarderen. In de cel, of althans.. de kooi, had ze tenminste nog wat te doen. Hier kon ze niet anders dan haar polsen draaien, haar nagels bekijken en hopen dat het metaal het ooit zou begeven, ook al wist ze prima dat het valse hoop was. Wel begon ze te lachen nadat de jongen had besloten om opnieuw zijn mond open te trekken.
"Am I?" vroeg ze plezierig, haar accent lichtelijk hoorbaar gemaakt. Ze hield haar hoofd wat schuin, haar blik teruggebracht bij zijn donkere ogen. De piercing in zin lip vond ze eigenlijk wel interessant; hij was geen standaard type agent. Zijn manier van spreken was daarbij ook anders.. Was hij dan toch buitenlands? Ze bekeek hem zorgvuldig en besloot toen dat hij haar goede bui wel waardig was. Geamuseerd knikte ze naar het dossier in zijn handen. "I think the reason is right in front of you, mr. Lorenzo." Ze verborg nooit dat ze geen spijt had van haar daden, integendeel. Alys bezat geen schuldgevoel over het afnemen van de mensen wiens namen en foto's op de papieren waren gezet. Het enige wat haar speet was dat ze ooit gepakt was vanwege een domme fout.
Ze schudde haar hoofd met een bespottelijke grijns, onbescheiden over voor wat ze hem wel niet aanzag. De jongen die zich voor haar waagde was gek geworden. Het was alsof ze op een zelfmoordmissie ging om de rest erbij te linken. "You know what? Let's make a deal." Ze draaide enkele rondjes met haar polsen en wendde zich tot een van de beveiligingscamera's die zich in de hoek van de kamer bevond, wetende dat er iemand achter zat om ze te bekijken. Wederom lachte ze kort. "Why don't you tell your boss out there he can go to hell with his fucking plans?.." Ze gunde de camera een grijns van oor tot oor, voordat ze weer tot Lorenzo draaide.
"Then you can tell those guards who are watchin' from behind the glass they can take me back to the cell, or cage, whatever the hell you want to call it."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even dwaalde hij af met zijn gedachten, naar de tijd terug in Spanje. Aan zijn huis, net buiten Barcelona. Met liefde zou hij teruggaan naar het land waar hij zo van hield, maar deze baan hield hem eigenlijk tegen. Om maar niet te beginnen over het idiote plan waar hij aan mee zou doen, hij had het immers beloofd. Hij had er beter over na moeten denken. Dit alles kon hem zijn leven kosten, en waarom? Omdat ze een paar criminelen op willen sluiten, maar te weinig bewijs hebben.
Het gelach van haar dat volgde na zijn woorden stond hem niet aan, maar hij liet het niet echt merken. Slecht een geïrriteerde zucht. Haar woorden zorgden er echter voor dat hij antwoord kreeg op een vraag. Ze was Italiaans. Al was dat informatie waar hij weinig aan had.
De grijns, haar woorden, de manier waarop ze zich gedroeg maakte dat er iets in hem brak. De kalmte die hem eerst leek te omringen was totaal verdwenen. Hij stond op van zijn stoel, en torende met zijn 1 meter 89 vrij hoog boven haar uit. Kwaad greep hij haar kraag beet en trok haar van haar stoel af. 'It's either this plan, or a one way ticket to your own grave.' Hij duwde haar chagrijnig weer terug in haar stoel en bleef zelf staan, met de woede afleesbaar van zijn gezicht. 'I'd be glad to throw you in a solitary confinement cell myself, but those guys behind the glass? They want you dead. This plan means you'll escape a lethal injection, and get to run around the country, completely free, you just have to show us where the gang is located.' Hij nam weer plaats op zijn stoel en keek haar even aan. De kalmte was wedergekeerd en zijn stem klonk al wat minder woedend. 'But it's up to you.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn irritatie bood haar meer plezier dan ze verwacht had. Alys kende de jongen nu nog maar een paar minuten en nu al vond ze hem interessanter dan de rest. Waarom? Ze had er geen flauw idee van waar het echt door kwam. Misschien was het zijn felle kant die ze wel geestig vond, ofwel het weten dat ze hem gemakkelijk op kon jagen. Zijn opvliegende karakter vond ze plezierig om aan te zien. Ze kon het niet helpen; hij maakte het voor haar onmogelijk om haar grijns in te houden. Daarentegen zelfs verbreedde het zich met de seconde dat ze zijn woede kon aanschouwen.
Versnelde passen werden naar haar toegezet en voordat ze het echt doorhad, voelde ze zich omhoog getild worden. Twee donkere, haast zwarte ogen, keken razend op haar neer. Zijn hand versterkte de greep voor enkele momenten, waardoor ze bungelend achter werd gelaten in zijn grip. Haar grijns van eerder was plotseling verdwenen. Weggevaagd zonder nog een spoor te vertonen van haar eerst zo vrolijke humeur. Het was een uitdagende en vurige blik die ze hem toeworp, toen hij besloot haar hardhandig terug te dumpen op de metalen stoel.
"So, did I just piss you off, mr. short temper?" spotte ze terwijl ze haar ogen ietwat samenkneep. Ze gaf een harde ruk aan de handboeien, een gammelend geluid gevormd wat door de slinger ketenen trok wat haar nog op haar plaats wist te houden. Als blikken konden doden hadden ze beide al levenloos op de harde, ijskoude ondergrond gelegen. En stiekem wenste ze dat het werkelijk gebeurd was.
"Those 'guys' behind the glass," begon ze roepend. Wederom trok ze aan haar handboeien, negerend naar de pijn die door haar polsen trok. "Are one of the many people who want me dead. Ain't that right?" Haar handen balde ze tot vuisten, krampachtig op het koele tafelblad gedrukt om haar nijdigheid kwijt te kunnen. Zacht siste ze hem dreigend haar woorden toe, haar lichaam geleund op op haar ellebogen tot de afstand tussen hen beide zo klein als mogelijk was. Ze voelde geen angst voor hem en dacht er niet over om het te laten lijken dat ze hem wel degelijk vreesde, want ze was er zeker van dat de jongen onderhand wel wist dat hij niet met haar moest sollen. "So don't tell me you aren't one of 'em, traditore."
Ze klemde haar kaken voor een ogenblik op elkaar, volgend door haar handen die ze zo kalm mogelijk liet gaan van de grote hoeveelheid kracht die ze erop zette. Haar knokkels zagen inmiddels wit, maar hierbij deed Alys alsof ze het niet had gezien. In plaats van aan haar razernij toe te geven, ademde ze diep in en uit. Daarna was het slechts een kwestie van tijd voordat er weer een lach over haar lippen rolde. Ze schudde haar hoofd afkeurend naar Lorenzo, haar ogen afgedwaald naar het metaal om haar polsen.
"But, let me tell you somethin'. You think of one good reason why the fuck I should help you and your silly little cop-gang, and maybe I'll think about it."

Traditore -> traitor

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Alles wat ze deed leek hem te irriteren. Elk woord dat uit haar kwam, elke beweging die ze maakte. Even keek hij haar niet aan, proberende om zijn kalmte te bewaren en niet opnieuw kwaad te worden. Zacht Spaans gevloek was hoorbaar, maar niet al te duidelijk. Ze haalde het bloed onder zijn nagels vandaan, en er waren slechts enkele minuten verstreken.
Haar vraag klonk spottend, en antwoorden deed hij ook zeker niet, slechts een kwade blik die hij haar toewierp. Het geluid van het metaal rond haar polsen deed hem even opkijken, maar het duurde niet lang voordat zijn aandacht weer bij het papier op tafel lag.
Zodra haar gepraat zijn gehoor binnen kwam lachte hij even, ietwat spottend. 'I wonder why.' Angst toonde Lorenzo niet, want hij was niet bang voor het kleine figuur dat zo dreigend voor hem zat. Natuurlijk had hij verhalen over haar gehoord, maar wat kon ze hem maken? Het zou hem geen moeite kosten om een bewaker te roepen die een kogel tussen haar ogen zou planten. Maar iets in hem hield hem tegen, hoe graag hij het ook wilde. 'I wasn't on of them, until just minutes ago.'
Opnieuw was er een lach te horen vanaf haar kant, maar ditmaal deed het Lorenzo niet opkijken, en hield hij zijn ogen gericht op het papier. Zodra ze haar woorden gesproken had, stond hij op, pakte zijn pet van de tafel en zette deze weer op. 'Because they'll inject poison into your veins and you'll die because of the crimes you comitted. But sure, take your time to think about it.' Mompelde hij, terwijl hij rustig richting de deur liep, klaar om de deprimerende kamer achter zich te laten. Emotieloos keek hij naar de deur, die bij elke stap dichterbij kwam. Hij wist niet hoeveel "denktijd" de mensen haar zouden geven, maar een volle dag had ze absoluut niet meer. De mensen die achter het glas toekeken, stonden te popelen om haar lijk onder de grond te stoppen. Als ze gewoon mee zou werken zou ze leven, anders hadden deze mensen al het recht om haar te executeren. Ze had zelf immers ook meerdere moorden gepleegd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
►TS

Seconden tikten inmiddels voorbij alsof het uren waren. Stilte was alles wat er hoorbaar was in de ijskoude kamer, die evengoed volgens Alys een vrieskast had kunnen zijn, samen met het geluid van de wijzer van de klok. Het was rustgevend en gekmakend tegelijk, al trok ze zich er amper meer wat van aan. Ze keek enkel zwijgend voor zich uit als ze hoopte dat iemand ooit zou opmerken dat ze nog in de verhoorkamer vast werd gehouden. Iets wat ze wederom als tevergeefse hoop zag; het was haar allang duidelijk geworden dat ze niet meer dan een stuk straattuig voor hen was.
Slaperig liet ze haar hoofd steunen op haar onderarmen, die ze na een tijdje uit vermoeidheid op het tafelblad had geplaatst. Het metaal bracht kou met zich mee die ze niet echt fijn vond maar ze zag niet in waarom ze nog moeite zou doen om het zichzelf gemakkelijk te maken. De stoel waarop de jongen die zichzelf Lorenzo noemde, haar neer had geduwd, zat nou ook eenmaal niet bepaald comfortabel. Kippenvel was overal op haar huid voelbaar geworden samen met de rillingen die ze over haar rug voelde lopen. In tegenstelling van wat ze verwacht had was het oranje 'uniform' allesbehalve warm om aan te hebben. Ze hadden haar evengoed gewoon in een vriezer op kunnen sluiten. Misschien had ze dan allang bewustzijn verloren, hetgeen waar ze nu naar verlangde. De tijd zou hoe dan ook een heel stuk sneller gaan zodra ze wat slaap zou weten te pakken.
Haar ogen sloten langzamerhand naarmate ze er langer zat. Alys' drang om alles bij elkaar te roepen ofwel haar gescheld en gevloek kenbaar te maken tegenover elk lid van de autoriteiten, was weggevaagd. Geen woord wat er ontsnapte uit haar mond, op haar rustige ademhaling na die ze nog zacht hoorde. Haar handen balden zich voor de zoveelste keer tot vuisten, maar ze had er simpelweg de energie niet meer voor om de woede te uiten die ze vanbinnen voelde. Het kleine beetje kracht wat ze eruit wist te halen was verre van genoeg om de snijdende handboeien van haar polsen te verwijderen. Het ijzer brandde maar, of ze er nog een poging op waagde of niet, de energie verdween binnen een fractie al weer spoorloos. Haar lichaam voelde slap aan en voor ze het wist, was ze zodanig weggezonken dat zelfs het getik van de klok teniet was gegaan.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Enkele uren zat hij nu achter een bureau, tikkend met een pen tegen een kladblok dat voor hem lag. Woorden had hij er niet op geschreven, slechts kleine tekeningetjes om de tijd wat sneller te laten verdrijven. Plotseling hoorde hij iemand zijn naam zeggen. 'Marquez! We're still waiting for that girl to give in. Go talk to her again, will you?' Zuchtend stond Lorenzo op en liep hij terug naar de verhoorkamer, waar het meisje al die tijd nog zou moeten zitten.
Zodra hij de ruimte inliep trof hij haar echter anders aan dan verwacht. Slapend. Dat dacht hij immers. Met een klap sloot hij de deur achter zich, 'Wake up.' Mompelde hij. Veel zin om opnieuw een gesprek met de kleine Italiaanse aan te gaan had hij niet, maar het moest maar. Opnieuw nam hij plaats aan de andere kant van de tafel. Ditmaal nam hij echter de moeite niet om zijn pet van zijn hoofd te halen, niets aan hem toonde respect naar het meisje. Ze verdiende het niet meer.
Geïrriteerd keek hij haar aan, maar hield verder voor enkele momenten zijn mond, slects kijkend naar het meisje voor hem. 'I'm giving you two more minutes to think.' Mompelde hij, maar half met zijn aandacht bij de situatie. Hij liet zijn elleboog op tafel leunen en ondersteunde met zijn hand zijn hoofd. Verveeld keek hij haar aan, wachtend tot ze eindelijk zal antwoorden en gewoon mee zou werken met het plan. Maar dit was haar keuze. Al was het geen slecht aanbod, alles wat ze hoefde te doen was hem vertellen waar de bende zich bevond en zelf zou ze eerder vrij worden gelaten. En tijdelijk zat ze helemaal niet meer vast.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze voelde zichzelf langzaam wegzakken in haar eigen gedachten. Geluiden klonken zachter en gedempt in haar oren, haar besef van haar omgeving ging weg en al vond ze het zwak van haarzelf dat ze haar ogen niet eens open kon houden, kon ze niet anders dan toegeven. Voldaan liet ze voor even de werkelijkheid achter zich. Even, wat helaas niet veel langer duurde dan wat voor haar gevoel nog geen paar minuten was. Vervolgens was het een keiharde klap die ze waarnam, waardoor ze wakker schrok en haar hoofd dan wat ophief.
"Let me guess..," begon ze traagzaam, haar ogen vermoeid en met tegenzin teruggebracht bij de jongen aan het andere tafeleind. Ze slaakte een diepe zucht uit verveling maar bovenal uit irritatie. Altijd wist iedereen haar ervan te verbazen dat ze het erop waagden om naar een bende als deze opzoek te gaan. De naam was geheel bekend over heel Italië als Amerika, onderzoekers en geheim agenten. Infiltranten merkten ze gelijk op, oplichters werden genadeloos vermoord en wanneer iemand dacht dat ze de persoon wie hen dacht te moeten bedriegen terug te zien, dan waren ze niet meer dan een stel idioten. Elkander wist dat er geen ontkomen was aan de dood zodra ze zich er riskeerden. Wat maakte dan dat een of andere agent plannen had om ze allemaal te arresteren zonder enig bewijs, onvoorbereid behalve de taak om zich voor te doen als maffiosi? Ze begon zich werkelijk af te vragen of de jongen een doodswens had gevormd de laatste jaren.
Haar polsen draaide ze pijnigend een aantal rondes. Het ergerlijke geluid van de ketenen die heen en weer zwaaiden deden haar niets, evenals alles om haar heen wat haar niet meer af leek te leiden. Zijn donkere ogen bleven haar focus en, of ze het wilde of niet, bleef ze bij hem hangen. "La Cosa Nostra is the gang you're looking for, ain't that right?" De vrolijkheid in haar stem was als sneeuw voor de zon verdwenen. Er was geen grijns of bespottende glimlach die zich liet zien op haar gelaat. Alys was doodserieus en het was onbelangrijk dat ze het voor geen meter met de smeris kon vinden; hij zou ook haar dood kunnen betekenen.
"You do know you're about to do somethin' stupid?" sprak ze fronsend. Ze kon hem uren geleden wel wurgen, maar nu was er geen haat meer te bekennen. Haar ongenoegen waren daarentegen nog wel merkbaar geweest. Ze beschouwde hem als geen vriend of gelijke en was daar geenszins bescheiden over. Het was en bleef een grote snitch; jammer genoeg de enige die haar wellicht uit deze puinhoop kon halen. Daarbij, wie vertelde haar dat ze onder zijn toezicht moest blijven? Ze zag haar kansen schoon om uit de gevangenis te ontsnappen. Alsof ze eerder nooit haar weigering uit had gesproken, gaf ze dan eindelijk toe. Haar kille woorden verlieten probleemloos haar mond terwijl ze opnieuw haar handen bijdraaide om haar nagels te bekijken.
"But.. if we're gonna do it my way, I'm in."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar traagzame toon vertelde hem genoeg, ze lag daadwerkelijk te slapen. Het feit dat hij haar had gewekt zorgde voor een korte lach van zijn kant.
Toegevan dat het vrijwel een zelfmoordmissie was deed hij niet, en was hij ook niet van plan te doen. Het was een achterlijk idee, verre van slim. Het was zijn eigen plan niet, slechts een opdracht die hem gegeven was door zijn baas. Hij had kunnen weigeren, maar dan was hij meteen ook zijn baan kwijt. Dat kon hij niet maken. Dit was geen vrijwillige keuze, maar hij kon niet weigeren.
'That's right.' Mompelde hij, terwijl hij met zijn vingers tegen de tafel tikte, lichteljk geïrriteerd door door het geluid van de handboeien rond haar polsen. Met een kleine zucht haalde hij de pet van zijn hoofd en plaatste deze op tafel. Het was een beweging uit pure gewoonte. Met een vrijwel emotieloze uitdrukking op zijn gezicht keek hij haar aan. Dit waren misschien de laatste dagen voor zijn einde, en dit is hoe hij ze verspilde. Pratend tegen een brutale crimineel.
'Yeah whatever, I've got no choice.' Haar woorden lieten hem denken dat ze zijn kennis onderschatte, wat eigenlijk geen vreemde gedachte was om van haar te komen. Het was immers ook zijn favoriete missie niet.
'I don't thinks so. I'm in charge.' Hij keek wat geïrriteerd haar kant op. Hoe kon ze dat ook maar tegen hem zeggen? Haar woorden waren respectloos, althans, dat vond hij. Hij was immers de persoon die haar weg haalde uit deze gevangenis, dan gaat hij toch niet naar haar luisteren? Dit was zijn missie, niet de hare. Het stond hem gewoon niet aan, maar hij ging er nu ook geen probleem van maken. Slechts een koude blik gunde hij haar, maar voor het grootste gedeelte emotieloos.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn gelach veranderde voor haar niets. Het klonk bespottelijk, liet haar verontwaardigd voelen en voor even voelde ze de drang op wederom te bewijzen dat het niet meer dan dom was om haar iets te flikken. Met haar lengte werd ze vaker onderschat dan ze graag had, maar ze moest bekennen dat het haar ergens wel plezier bracht. Iemand het tegendeel bewijzen was een afleiding van het miserabele leven wat ze momenteel leefde in de gevangenis.
"It's family business," liet ze al grijnzend los. Ze leunde wat achteruit op de metalen stoel en bekeek, al was het om hem te stangen, opnieuw haar nagels. Hij besefte zich nog niet wie het er werkelijk voor het zeggen had. Zijn gevoel van macht vond ze schattig; het deed haar denken aan hoe ze vroeger was. Door de jaren heen was ze weinig veranderd, alhoewel ze nog steeds de touwtjes in handen had. Het verschil met nu was dat ze wel degelijk de macht had. Voor haar 'vriend' werd het een kwestie van wachten voordat hij het zelf ook door zou gaan hebben. Tot nu toe keek ze nog met plezier toe hoe hij haar dacht klem te zetten. "We both know you need me, mr. Marquez."
Zijn pet belandde op de tafel en maakte dat ze voor even opkeek. Haar grijns vergrootte zich met de seconde bij het zien van zijn gelaat. Hij leek zich net zo erg te storen aan haar als zij aan hem deed, maar zij verborg het met gemak. Het ergerlijke getik van zijn vingers irriteerde haar immers ook flink omdat ze nog slaperig was. Haar weten dat ze meer boosheid bij hem kon opwekken door met een big smile rond te lopen, weerhield haar ervan om haar woede te laten blijken.
"I'm your only chance to survive your suicide mission. You're just too stubborn to see it yet," murmelde ze. Ze kantelde haar hoofd iets en gaf hem een tevreden blik, gewoonweg om een beetje met hem te sollen.
"But if you want to be childish and refuse the offer I'm giving you, to take down the ghosts you idiots have been hunting for years now.." De ketenen negeerde ze zonder er aandacht aan te schenken, haar armen over elkaar heengeslagen met een kleine zucht. Haar mondhoeken trokken nog iets verder omhoog. Zij werd hoe dan ook degene wie dood zou belanden, ofwel in haar cel als in de buitenwereld. Wat was er mis met wat lol?

"Go ahead."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld