ORPG | Marxke & LadyStardust | - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Marxke & LadyStardust |

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Mijn characther:

Roselynn Pierce is een slank klein oranje harig meisje met veel sproeten en te grote ogen, haar neus is een wipneusje en ze heeft best volle lippen met een klein kaaklijntje. Al met al is ze niet heel mooi, maar heeft ze een sprookjes achtige uitstraling, die met haar 1m60 kortheid wordt benadrukt. Ze is slim en haar ouders hebben altijd besloten dat ze maar rechten, economie of geneeskunde moest gaan doen, echter wilde ze liever iets met kunst en cultuur doen en studeert ze daarom nu ontwerp methodiek en design research ver van haar ouders vandaan. Ze is verlegen, maar als ze eenmaal opent dan is ze echt knettergek en kan ze soms ook zo uit haar vel schieten dat je bang voor haar kan worden.

Jouw character:

--

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Mijn character:

Danny Lydon is een lange, redelijk dunne jongen, met kort, bruin haar. Zijn grote bruine ogen geven hem vaak een onschuldig uiterlijk, wat in de verste verte niet bij hem past. Dunne lippen en een rechte neus maken zijn gezicht compleet, en op het eerste gezicht is hij niet wie je denkt dat hij is. Sinds zijn vijftiende zit hij in een tbs kliniek. Een psychopaat is hoe ze hem vaak omschreven, zelfs zijn bloedeigen ouders noemden hem zo. Met waangedachten en moordneigingen werd hij al snel beschouwd als een gevaar voor de samenleving. Zijn zusje was de persoon die hem weerhield van zijn acties, maar sinds hij geen contact meer met haar heeft is zijn situatie flink achteruit gegaan, tot voorkort.

Mijn begin komt hieronder

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lichtelijk trillend liep hij heen en weer door zijn kamer. Zijn hoofd overgenomen door gedachtes die een normaal mens niet aan zou kunnen. Danny had er moeite mee, maar in de loop van de jaren is hij eraan gewend geraakt. Het feit dat hij zodanig aan de gedachtes gewend was geraakt, maakte dat hij geen actie ondernam om er iets tegen te doen of ze uit zijn hoofd te houden. Toch was het vermoeiend en wilde hij niets liever dan dat het gewoon weg zou gaan. Ditmaal bleef het gelukkig bij gedachtes, sinds hij zo nu en dan stemmen hoort. Het maakte hem gek, niet van buiten, maar van binnen was hij verre van normaal. Dat is waarom hij hier zat.
Angstig keek hij opzij bij het horen van de deur. Denise stond er, een lange vrouw, rond de veertig schatte hij, al heeft hij nooit gehoord hoe oud ze nu werkelijk is. Ze was zijn psychiater, waar hij dagelijks mee in gesprek moest, en hij verwachtte dat het weer tijd was voor zijn dagelijkse gesprek. 'Goedemorgen Danny.' Zei ze vriendelijk, hoe hij het wel vaker van haar hoorde. Danny glimlachte slechts naar haar, als teken van begroeting. 'Ik heb goed nieuws. We hadden het over je, het bestuur en ik. We denken dat je klaar bent om de maatschappij weer in te gaan.' Die toon in haar stem. Enthousiasme. Al kon hij niet precies zien waarom deze emotie naar voren kwam dit keer. Toch weerhield hij zichzelf ervan om vragen te stellen en keek haar aan, terwijl hij stopte met ijsberen door de kamer. 'Werkelijk?' Was zijn enige vraag, waarop Denise knikte. Ze hield een papier vast, dat ze hem liet zien. Een lap tekst, zijn naam en een handtekening of twee waren alles wat erop stond, maar het dit vel papier was wel zijn ticket uit deze plek. Spullen om in de pakken had hij niet, slechts een notitieboek en wat kledingstukken die hij wat haastig in zijn rugzak stopte. Denise lachte even, 'Niet te geloven, hè Danny? Zo opeens mag je weg hier.' Opnieuw dezelfde toon in haar stem. Het enthousiasme dat Danny vreemd genoeg zo verachte. Hij was niet dom, en wist dat hij niet "opeens weg" mocht. Er zat een heel process aanvast, waarschijnlijk is Denise maanden bezig geweest om hem hier weg te kunnen halen. Toch toonde hij geen sprankje danbaarheid. Hij was immers de persoon die zich de afgelopen maanden normaal heeft weten te gedragen, hij had de meeste moeite moeten doen.
Hij hing zijn rugzak over zijn schouder, had Denise "bedankt" voor alles wat ze voor hem gedaan had, en had het papier in zijn hand geklemd. Hij was meer dan gelukkig om weg te kunnen uit deze hel. Het gaf hem niets anders dan rillingen, dus het kom hem niet snel genoeg gaan.
Het duurde even, zo'n anderhalf uur, voordat hij daadwerkelijk buiten stond, en enkele mensen die voorbij het gebouw liepen keken hem na. Het irriteerde hem, maar hij kon niets doen, niet nu hij pas net vrij was gelaten. Daarbij had hij een ander doel, terug naar zijn ouderlijk huis, waar hij al die jaren geleden zo bruut vandaan is gehaald.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Roselynn liep door de stad, ze had voor school een onderzoek over een bepaalde wijk moeten doen en had automatisch het kwartier gekozen, een oude industriele wijk die in eerste instantie als sociaal bouw project was geplaatst, maar later door de rijke bevolking over was genomen omdat 'de zon er beter op de huizen viel'. Ze vond die redening zo hypocriet en ironisch, dat ze hier iets mee wilde doen. Dus trok ze haar zwarte tas wat verder over haar schouder en zette ze voet voor voet over het versleten asfalt naar de wijk. Het was een relatief koude dag en Rose had al niet een lichaam die goed tegen wind en kou kon, dus ze had zich dik aangekleed. Haar wipneus kwam boven haar sjaal uit en de bril die ze vandaag droeg kleurde met het lichtroze van de sjaal mee, al was hij eigenlijk doorzichtig. Ze had een zwarte wollen jas aan tot iets over haar knieen, met een donkere skinny en weer lichtroze beenwarmers over haar kuiten getrokken, de look afgemaakt met zwarte boots met een klein hakje. In haar tas zat een laptop, schetsboek, camera, oortjes, een ipod met luisterboeken over deze wijk, een pakje sigaretten, die daar al weken zat zonder aangeraakt te worden en een etui met haar lievelings vulpen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Met zijn handen in zijn zakken baande Danny zich een weg door de rustige straten. Ergens had hij de buitenwereld gemist, maar eigenlijk ook absoluut niet. Hij had geen connectie met andere mensen, hij hield er gewoon niet van. Ze hebben hem slechts kwaad gedaan, dus het was in zijn ogen niet vreemd dat hij niet sociaal was.
Hij hief zijn hoofd wat op zodra hij zjn oude straat in liep. Het was er niets veranderd. Dezelfde oude rijtjeshuizen stonden er nog altijd, zelfs de deprimerende sfeer hing er nog rond. Hij stond stil voor een huis, ongeveer halverwege de straat. Nummer 25. Met lichtelijk trillende handen drukte hij op de deurbel. Zouden zijn ouders ingelicht zijn over zijn komst? De persoon die de deur opende herkende hij echter niet. Het was een oude vrouw, rond de 60, misschien 70 schatte hij. 'Kan ik je helpen?' Vroeg ze vriendelijk. 'I-ik ben opzoek naar de familie Lydon.' Antwoordde hij, ietwat stotterend. 'Oh lieverd, die zijn een half jaar geleden verhuisd.' Hij keek haar met grote ogen aan, maar knikte toen even. 'Weet u misschien waarheen?' Vraagt hij hoopvol, maar de vrouw schudt haar hoofd. 'O-oké, toch bedankt... Tot ziens.' Met die woorden draaide hij zich om, doelloos verder lopend. De vrouw zei nog wat, waarschijnlijk tot ziens, al had Danny het niet helemaal verstaan.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Roselynn was toevallig de straat ingelopen waar een jongen met een oudere vrouw stond te praten, ze kon hun niet verstaan, maar hij zag er teleurgesteld uit en ergens had ze gigantisch de neiging om hem te gaan helpen... Maar ja? Kon ze dat uberhaupt al? Rose was onschuldig, naief en af en toe een beetje dom, hoe vaak mensen ook tegen haar zeiden dat je niet zomaar in je eentje 's nachts ergens kon gaan zitten, of dat je geen vreemde mensen zomaar aan mocht spreken, ze bleef geloven in het goede van de wereld. Dus ademde ze diep in om moed te verzamelen en stapte op hem af "Euh.. hi" zei Roselynn met haar honingzoete onschuldige stemmetje, haar blauwe ogen vermeden oogcontact nog een beetje, want ze was toch ook altijd wel een beetje zenuwachtig/verlegen om met andere mensen om te gaan "Was je naar iets opzoek?".

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Danny staarde wat voor zich uit, terwijl hij langzaam de straat door slenterde. Zijn rust werd echter verstoord door een vrouwelijke stem. Hij keek opzij, waar een meisje stond. Haar uiterlijk deed hem aan iemand denken, maar ook weer niet helemaal. Voor een moment sprak hij geen woord. Wie was ze en waarom wilde dit van hem weten? 'Hey.' Sprak hij toen, met een kleine glimlach, tegen het meisje. Hij was geen persoon om zomaar tegen vreemden te praten, toch maakte hij voor het meisje een uitzondering en hij stond stil. 'M-mijn familie, maar ze zijn een half jaar geleden verhuisd.' De woorden kwamen er wat mompelend uit, ook was het hoorbaar aan zijn stem dat hij zijn volledige aandacht niet bij het gesprek had.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Roselynn keek hem aan, zijn stem was afwezig en hij kwam duidelijk ingetogen over.. ze wist niet echt of ze het gesprek voort moest zetten of niet maar besloot het toch te doen, als hij echt niet geinteresseerd was geweest in een gesprek, had hij tenslotte ook niet geantwoord. Misschien was hij gewoon eenzaam en had hij aandacht nodig? Ze was zo iemand die altijd voor iedereen zorgde, maar haarzelf daarbij nog wel eens vergat. Dus verzamelde ze opnieuw moed en vroeg ze "weet je waarheen?" het was een domme vraag, als hij het had geweten, had hij hier tenslotte nu niet zo gestaan... maar ze vond het de enige vraag die toepasselijk was, wat moest je anders op dit moment zeggen?

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Danny schudde zijn hoofd even en bekeek haar vervolgens. Vele gedachten gingen door zijn hoofd, voor het grootste gedeelte waren ze positief. Toch kreeg hij één ding niet uit zijn hoofd; waarom bleef ze maar tegen hem praten? Waarom was ze dit gesprek überhaupt begonnen? Dan was er natuurlijk nog haar vraag. Zijn antwoord was misschien niet wat ze verwachtte, maar wat voor een vraag was dat dan ook? Toch had hij geen commentaar op haar en hield hij gewoon verder zijn mond. Hj praatte niet veel, slechts als het nodig was, maar dan bleef het vaak alleen bij een paar korte zinnen.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Roselynn voelde de ongemakkelijkheid en keek hem aan voor ze haar schouders ophaalde, haar handen in haar zakken stak en wat relaxter ging staan. Op een rare manier was de stilte tussen hun misschien wel beter dan het gesprek wat ze hier voor hadden gehad. Het was in ieder geval een stuk makkelijker, niet hoeven na te denken over zinnen... Ze vroeg zich af of ze weg moest lopen, of hij alleen wilde zijn, maar aangezien hij niets zei, kon ze er vanuit gaan dat dat niet zo was.. hij had hun gesprek heel makkelijk af kunnen sluiten met bijvoorbeeld: Nee, maar ik vind ze wel of Nee, toch bedankt. Maar hij koos er voor om stil te zijn, het was een opmerkelijke jongen, maar Roselynn was een opmerkelijk meisje, ze had het vage idee dat ze hem wel ergens van begon te herkennen, al had ze geen idee meer waarvan, dus bleef ze gewoon stilletjes bij hem staan, haar ogen op haar voeten gericht en haar handen frummelend in haar zakken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld