Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The demigod or wizards

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wij weten, jij niet
1 keer onthouden
Tips en tops mogen
Wij veranderen je in een pad als je meedoet.
Ja ik ben gek, problemen?
Veel leesplezier! ♥

Ik: Vanessa Victoria Violetta Rosetta Rose~12 jaar~Dochter van Poseidon en een een volbloed tovenares~Griffoendor~45 cm eikenhout staf met eenhoorntraan en pegasusstaart als kern~mjw~picca

Maar uuuhhh... Dan wat jonger natuurlijk XD

Jij + begin

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Elliot Smith ~ 12 jaar ~ Griffoendor ~ pic komt later ~ zoon van Hermes, moeder is halfbloed heks

Elliots dag kon niet meer stuk. Toen hij wakker werd in London was hij al hyper en nu was hij niet te houden. Het kon hem niet schelen wat anderen ervan vonden. Hij vond het gewoon awesome! Daarna, toen hij met zijn hutkoffer en zijn kater in een kooi naar het treinstation liep, sprong hij al op en neer en toen hij door een muur gerend had moest hij zich weerhouden om te gaan juichen. Hij was het hele opene Amerikaanse gewend, niet het nettere Britse. Hij had de hele zomer in Kamp Halfbloed gespendeerd. Elliot was een van de weinige Britten die er waren. Oorspronkelijk kwam hij uit Plymouth. Niet een heel bijzonder plaatsje. Toen hij acht was gingen ze verhuizen naar New York. Niet per se verhuizen, eerder een soort vakantiewoninkje. Niet voor hem trouwens, want hij ging naar het kamp. Zijn moeder was altijd best dichtbij. Als hij zijn moeder miste (wat ook best vaak gebeurde) kon ze altijd naar hem toegaan. Zeker in het begin was het wennen. Hij was toen best gesloten, maar aan het einde van de zomer was hij helemaal gewend aan het Amerikaanse en moest hij weer naar Groot-Brittannië. Hij had steun aan zijn moeder, maar dat kon dit jaar niet meer. Hij ging naar Zweinstein. Hij was niet alleen de zoon van een Griekse god, maar ook van een heks. Elliot was gewoon beide. Stil zijn, dingen stelen en alles een beetje, maar ook dus dingen in de fik zetten. Eerst dacht men dat het kwam door zijn goddelijke ouder, maar Hermes had niets te maken met vuur. Hij was een halfgoddelijke tovenaar.

"Elliot, ik denk dat je op de trein moet! Stuur me een brief in welke afdeling je bent gekomen. Voor mij maakt het helemaal niet uit in welke afdeling je komt," zei zijn moeder glimlachend naar hem. Elliot keek naar boven. Hij was een klein kereltje en zijn moeder was best wel lang. Een aaitje over zijn hoofd en een knuffel later stapte hij de trein in. Hij moest grijnzen. Oh, wat zag alles er mooi uit! Elliot zocht naar een coupé waar hij in kon zitten, maar in de meesten zaten al veel mensen en in anderen zaten al veel oudere kinderen, dus daar durfde hij niet in te zitten. Hij was al klein voor zijn leeftijd. Uiteindelijk vond hij een bijna lege cabine. Hij klopte aan en zag een bruinharig meisje zitten. "Hoi hoi! Mag ik hierbij komen zitten?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Met een snelle pas liep Vanessa samen met haar moeder naar de muur van perron 9 3/4. Vandaag was het eindelijk zover! Haar tijd als ware heks kon beginnen. Haar tijd op Zweinstein. Ze kon echt niet wachten. Wachten om alle tovenaars en heksen te ontmoeten. Haar jeugdvrienden weer te zien, waar ze vroeger mee speelde omdat haar moeder ze kende. Haar eerste les in toverkunsten, met haar schitterende staf te zwaaien. Vanessa had altijd een beetje moeite gehad met haar krachten te controleren. Vooral in de buurt van water gebeurden er vreemde dingen. Gelukkig was ze nooit naar Zweinstein gegaan, dus kreeg ze er niet veel problemen mee, maar alsnog. Ze zou nu eindelijk leren hoe ze haar krachten onder controle kon houden.
"Vanessa, ben je er klaar voor?" klonk de stem van haar moeder, terwijl ze voor de muur stond en even keek Vanessa over haar schouder.
"Ja moeder," glimlachte ze. Ze vond het jammer dat ze haar vader nooit gekend had. Haar moeder zei dat haar vader super machtig was, maar dat hij niet bij hen kon zijn. Eigenlijk snapte Vanessa niet waarom, maar hoe machtiger je was, hoe gevaarlijker het kon zijn. Dat had ze allang ontdekt.
"Kom, je moet opschieten. Nog 10 minuten voor de trein vertrekt," zei haar moeder en snel liep Vanessa door de muur heen.
Snel liepen ze naar de coupe waar alle spullen werden geplaatst. Even kwaakte haar kleine kikker. "Stil Kwakkel, ik weet dat je het niet leuk vindt om van me gescheiden te worden, maar je weet ook dat het even moet. Ik zal je snel ophalen" zei Vanessa zacht. Ja, Vanessa kon met dieren praten, in elk geval met waterdieren. Helaas was dat zelfs in de tovenaarswereld geen goed teken en moest ze het dus geheim houden. Enkel haar moeder wist er dan ook van. Ook met de vissen in de vijver thuis kon ze spreken. Dat waren haar beste vriendjes. Het deed pijn in haar hart, om ze zomaar achter te laten. Toch wilde Vanessa dit avontuur voor geen goud missen.
Snel zette ze haar spullen in de bagagecoupe en gaf haar moeder een knuffel. "Stuur me een brief zodra je aankomt oké?" vroeg haar moeder en Vanessa knikte.
"Altijd moeder," glimlachte ze en liep rustig de trein in, waarna ze een coupé voor zichzelf opzocht. Niet veel later kwam er een jongen van haar leeftijd binnen en Vanessa glimlachte even om zijn vrolijke, maar drukke houding.
"Natuurlijk, kom er gezellig bij. Mijn naam is Vanessa" glimlachte Vanessa en stond rustig op om de jongen zijn hand te schudden.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Dankbaar liep Elliot naar binnen. "Dank je! Ik ben trouwens Elliot, aangenaam je te ontmoeten!" Hij liep de coupé binnen en schudde haar hand, een beetje te enthousiast. Beseffend dat hij zijn koffer vergeten was, liep hij naar de deur om zijn hutkoffer mee te slepen. Elliot keek naar het bagagerek en zag dat het te hoog was voor hem om het erop te leggen. Zeker met zijn kippenkracht kon hij dat niet. Wel was hij best slim, maar daar kreeg je geen koffer op het bagagerek. Dat was echt een klus voor de Hephaestoskinderen. Zelfs zesjarigen versloegen hem met armpje drukken, wat ergens wel beschamend was. Toen Elliot neer was geploft begon de conducteur te fluiten. De trein zou heel binnenkort vertrekken. "Vind jij het ook zo spannend?" vroeg hij enthousiast. Hij begon helemaal te trillen van opwinding. "Zijn jouw ouders tovenaars of dreuzels? Weet jij iets over de afdelingen? Mijn moeder heeft dat niet heel duidelijk gezegd." Hij ratelde door, iets wat hij altijd deed als hij nerveus was. "Sorry als ik teveel praat, het is gewoon zo spannend." Er was ook nog een ander gevoel. Een gevoel dat hij goed kende, maar niet kon plaatsen. Misschien was het gewoon zijn opwinding, dacht hij. "Zit jij ook in de eerste?" Het was waarschijnlijk beter om die vraag eerder te stellen, maar dat was hij vergeten.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Vanessa grinnikte zacht toen de jongen nog altijd zo opgewonden en enthousiast haar hand schudde. Eigenlijk deed het een beetje pijn, zo wild en enthousiast deed hij, maar dat vond Vanessa niet erg. Ze had nog nooit zo'n iemand als hem ontmoet. Iedereen die ze kende was zo stijfjes, waarschijnlijk net als Vanessa zelf. Ze zou willen dat zij zo kon zijn, maar dat zat niet echt in haar. Haar moeder kwam uit een lijn van machtige heksen en ze moest altijd een voorbeeld zijn van haar moeder. Zich netjes gedragen. Iets wat ze best jammer vond. Ze kon nooit eens wild doen, zoals hij.
"Ik ben heel benieuwd naar Zweinstein. Ik heb zulke geweldige verhalen gehoord, maar nog nooit zelf iets meegemaakt" zeg ik met een glimlach. Ja, we hadden een huiself, maar veel meer ook niet. Zeer spijtig.
"Mijn moeder is een volbloed heks, mijn vader weet ik niet. Ik denk dat hij een volbloed tovenaar is aangezien mijn moeder zegt dat hij heel machtig is, maar ik heb hem nog nooit ontmoet. Hij moet het te druk hebben met zijn werk voor zijn gezin" zei Vanessa rustig en haalde haar schouders op. Als kind had ze het er moeilijk mee dat haar vader het te druk had voor haar, terwijl iedereen die ze kende twee ouders had die voor ze zorgden, maar tegenwoordig had ze zich erover heen gezet. Natuurlijk was macht een grote verantwoordelijkheid en daarvoor moest je dingen opzij zetten. "En wat zijn jou ouders?" vroeg Vanessa toen nieuwsgierig en luisterde naar zijn andere vragen.
"Ik heb geen idee waar ik in kom. Ik merk het wel, al hoop ik niet bij Zwaderich" zei Vanessa en ze beet even zachtjes op haar lip, maar grinnikte weer om zijn excuses. "Maakt niet uit, het is juist positief dat je zo jezelf durft te zijn in het bijzijn van iemand die je net ontmoet hebt" zei ze en knikte om zijn laatste vraag. Eigenlijk was het een vraag die je als eerste hoorde te stellen, maar oké. Beter laat dan nooit zeggen ze toch?
"Ik ben inderdaad eerste jaars" glimlachte Vanessa op het moment dat de trein begon te rijden. Daar gingen ze dan. Op weg naar Zweinstein, eindelijk. Vele avonturen zouden op hen wachten.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Mijn vader is ook best machtig, maar dan op een andere manier! Hoezo heb je hem nooit ontmoet?" Had hij teveel verraden? Vast niet, zelfs Hermes had wel eens zijn egostreel nodig. "Mijn moeder is een halfbloed, net als ik en ze geeft Engels op een school, wat ergens best wel fijn is, want zij controleerde altijd mijn toetsen op taalfouten en ze heeft pap ontmoet in Griekenland. Allebei een reiziger." Elliot bleef stuiteren en vroeg zich af waarom het meisje niet met hem meedeed. Ze gingen naar een toverschool! Een toverschool! Waarschijnlijk viel hij al in herhaling. "Wat is Zwadderich dan? Welke afdelingen zijn er nog meer?" vroeg hij opgewonden. Wat zou er in Zwadderich zijn dan? Hij wist dat zijn moeder een huffelpuffer was, maar zij stond ook altijd klaar voor anderen. Dus er was Huffelpuf en Zwadderich. Pfff. Wel makkelijker dan op het kamp, daar had je er nog meer van, maar daar was je echt broer en zus enzo, dus dan kon je echt wel zien wie bij wie zat. Trouwens ook wel aan het gedrag. Reageerden ze lachend op je grappen, waren ze waarschijnlijk van Hermes, haatten ze je grappen, waren ze van Athena. Niets moeilijkers. "Ja, of het nou eenmaal verstandig is, is wel de vraag, maar ik hoor echt niet bij de slimme mensen, dus ik mag dat doen," lachte hij. Yay, ook een eerstejaars! Dit was echt een hele leuke reis! "Waar verheug jij het meeste op op Zweinstein?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Vanessa keek de drukke Elliot aan. Zelf was ze ook erg druk van zichzelf, maar van haar moeder moest ze elke dag een drankje drinken dat haar in toom hield. Anders was ze heel gevaarlijk met magie. Soms voele ze zich in zichzelf opgesloten. Zeker op momenten als dit, wanneer ze in het gezelschap van zo'n vrij iemand was. "Ik weet niet waarom ik mijn vader nooit ontmoet heb. Volgens mijn moeder heeft hij het erg druk en zou het gevaarlijk zijn" zei Vanessa rustig. "Wie is jou vader dan?" Vroeg ze vervolgens, toen hij zei dat zijn vader op een andere manier machtig was. Ze was best benieuwd naar welke manier. Zou het een duistere tovenaar zijn? Even grinnikte ze toen Elliot begon over het werk van zijn moeder. "Handig dat ze even controleerd, deed de mijne dat maar" zei ze en luisterde naar hun reizen. Griekenland was best ver weg, maar door brandstofreizen kwam je er zo.
"Je weet niet veel van de school he?" Vroeg Vanessa toen Elliot haar vroeg naar de afdelingen. "Er zijn er vier. Ravenklauw, Huffelpuf, Zwadderich en Griffoendor. Afhankelijk van je kwaliteiten moet je worden ingedeeld door een eeuwenoude hoed. Tenminste, dat vertelde mijn moeder me." Zei ze en lachte om zijn niet de slimste opmerking. "Soms moet je dat ook niet willen" zei ze en haalde haar schouders op. "Ik denk de vlieglessen. Ik vind het altijd geweldig om vogels zo vrij in de lucht te zien vliegen, maar steeds als ik mam erom vraag zegt ze dat het te gevaarlijk is. Mijn vader en zijn familie mogen zogenaamd niet vliegen. Geen idee waarom niet. Waarschijnlijk is het gewoon een smoesje omdat ze me te jong vindt en weet dat ik het haat om jong genoemd te worden. Waar kijk jij het meest naar uit?" Vroeg ze toen nieuwsgierig en glimlachte lief.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Bij Elliot zou het belletje gerinkeld moeten hebben. Niet weten wie de ouder is, gevaarlijk... Maar hij zocht er niets achter. Hoe idioot zou het zijn als hij hier al een halfgod zou ontmoeten. "Oh, dat is jammer, misschien ga je hem dit jaar ontmoeten je bent al oud genoeg volgens mij. Mijn vader is een piloot, hij vliegt de hele wereld over... letterlijk," vertelde hij aan het meisje. Technisch gezien was het waar en het was zijn standaardsmoes. Ergens vond hij het stom dat hij de hele tijd geheimen moest bewaren. Eerst over halfgoden en daarnaast ook nog over tovenaars. Bij de een kon hij wel de dingen vertellen en de ander niet. Bij zijn broers en zussen kon hij praten over zijn vader, maar hier kon dat niet. Andersom gold dat ook. Hij kon in het kamp niet praten over tovenarij (hoewel mensen dat wel wisten) en dat kon hier juist wel. "Het is wel irritant hoor, elk klein spelfoutje wordt verbeterd," lachte hij. Heel hard. Om zijn eigen grap.

"Vliegen?" Elliot had al zo vaak mensen zien vliegen, maar dan op vliegende paarden. Hijzelf nog niet, want ja, hij kon niet eens rustig op een paard zitten. "Huh, je mag niet vliegen van je ouders? Nou, mooi dat ze dan niet op Zweinstein zitten dan, kan je lekker daar vliegen. Weet je wat, wij gaan samen gewoon vliegen. Dat lijkt mij heel leuk!" Kon hij volgend jaar ook eens vliegen. "En ik hoop ook dat we in dezelfde afdeling komen! Dat lijkt mij leuk! Ik weet niet waar ik naar uit kijk eigenlijk, want er is zo veel te doen en te beleven! Ik hoop dat we wat nachtelijke dingen kunnen ondernemen!"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Terwijl Vanessa naar Elliot luisterde, was ze van mening dat hij soms ook wel een rustgevend drankje kon gebruiken. Misschien wel een beetje heel veel vaker dan soms. Ze vroeg zich af waar zijn drukte vandaan kwam. Alleen omdat ze naar Zweinstein gingen? Of was hij altijd al druk?
Op zijn spelfoutenopmerking moest Vanessa weer even grinniken. Oké deze jongen was best grappig, dat moest ze toegeven. "Die verbeteringen zijn een erg irritant bekend probleem" zei ze rustig, terwijl hij heel hard lachte om zijn eigen grap. Best een aanstekelijke lach, als hij niet zowat door de hele trein te horen zou zijn.
Elliot leek een beetje verbaasd dat ze leerden vliegen op Zweinstein. Zijn moeder was toch een heks? Had hij haar nog nooit zien vliegen? "Ik ben stiekem wel blij dat mijn moeder niet mee is ja, kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil" lachte Vanessa en keek hem aan toen hij weer over de afdelingen begon. "Dat hoop ik ook" zei ze. Ze vond het altijd fijner om iemand alvast van te voren te kennen, dan in een totaal onbekende wereld terecht te moeten komen.
"Heb jij broertjes of zusjes?" vroeg Vanessa nieuwsgierig. Ze wilde graag wat meer over deze jongeman weten. Wie hij was en waar hij precies vandaan kwam. Wie was zijn familie? Vanessa was altijd een nieuwsgierig Aagje geweest, wat op de basisschool ook haar bijnaam was. Aagje. Ze hoopte dat ze nu van die bijnaam af zou zijn op Zweinstein, toch kon ze zich niet inhouden en wilde de vraag stellen. Ach, het zou Elliot vast niet opvallen, hij had zelf ook al behoorlijk veel vragen gesteld, terwijl de trein nog maar net een half uurtje reed.
Even keek ze op toen de deur opeens onverwacht open ging en er een kikker op haar schoot sprong. Het was niet haar eigen kikker, maar van wie hij wel was wist ze niet. "Hey kleintje" glimlachte Vanessa zacht en streelde even over het kopje van de kikker.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Heb jij het dan ook, dat je echt alles verkeerd schrijft? Het ziet er altijd zo dom uit, dat ik de simpelste woorden helemaal verkeerd schrijf. Vooral als ik dan iets voorin de klas op moest schrijven was altijd een hel." Iedereen moest hem altijd uitlachen terwijl de leraar hem meestal aanmoedigde. Elliot met een rood hoofd. Als hij iets niet kon uitstaan was het om hulpeloos te zijn. Op dat soort momenten voelde hij zich het slechtst. Als hij iets niet zelf in de hand had. Als men hem uitlachte om zijn fouten. Waarom dacht hij eraan? Hij schudde zichzelf weer wakker. Zijn goede humeur ging zo verloren. Hij merkte dat zijn glimlach was vervaagd. Snel forceerde hij weer een lach. Hij voelde zich meteen weer rot. Dit zou hem vast ook weer gebeuren op Zweinstein. "Mijn moeder heeft het al opgegeven met mij, ze laat mij best wat dingen doen," zei hij, terwijl hij half glimlachte. Elliot ging elke week een vlaggenroof doen en dat kon best gevaarlijk zijn. Hij had genoeg wonden gekregen omdat iemand wraak op hem nam. Zijn moeder wist er niet eens van.

"Ik heb geen broertjes of zusjes helaas, ze zijn wel leuk om te hebben, dus daarom is het extra jammer. Heb jij broertjes of zusjes? OH VAN WIE IS DIE KIKKER?" riep hij bang. Hij was eens wakker geworden met allemaal kikkers in zijn bed en sindsdien haatte hij kikkers en was hij er ook bang voor. Hij kon nog steeds die slijmerige beesten voelen. "HOE IS HET BINNENGEKOMEN?" vroeg hij, duidelijk in paniek. "KAN JE VRAGEN OF HET WEG KAN GAAN?" Hoe kon het meisje zo rustig blijven met de kikker? En hoe kon ze ermee praten? Dat was echter wel een mindere prioriteit. Eerst moest dat beest weg.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Vanessa keek Elliot aan en knikte toen hij vroeg of zij ook steeds alles verkeerd schreef. "Ik ga denk ik als eerste vragen of er een spreuk is die alles mooi voor je nakijkt op spelfouten en die uit mijn hoofd leren. Scheelt erg veel ongemakkelijke momenten" grinnikte Vanessa. Vanessa merkte al dat Elliot zijn drukke, vrolijke humeur weg was. Had ze iets verkeerds gezegd. "Hey, gaat het wel?" vroeg ze een beetje ongerust toen hij opeens begon te flippen om de kikker. "Je weet toch wel dat heel de school straks vol zit met kikkers he? Dit zijn 1 van de drie enige dieren die we mee mogen hebben" zei Vanessa toen hij zo bang reageerde en stond snel op, toen hij vroeg of de kikker weg kon. Rustig liep ze naar de deur en zette de kikker weer buiten hun coupé.
"Ga maar snel terug naar je baasje kleintje, niet iedereen is dol op je" zei Vanessa en streelde nog even over het kopje van de kikker, maar sloot toen snel de deur weer achter zich dicht, zodat Elliot wat kon ontspannen. "Geen idee hoe hij binnenkomt, maar ik ben soms een magneet voor kikkers." zei Vanessa rustig, terwijl ze controleerde of de deur goed gesloten was, zodat er geen nieuwe kikkers binnenkomen. "Ik zal in het vervolg mijn eigen kikkertje bij je uit de buurt houden, als we bij elkaar op de afdeling komen. Die zit nu in de coupé voor de huisdieren" zei Vanessa rustig en ging weer op het bankje tegenover Elliot zitten. "Gaat het weer? Misschien was die kikker wel een mooie prinses die terug veranderd kon worden met een kus van een prins" knipoogde Vanessa. Ze merkte dat ze wat drukker begon te worden. Dat toverdrankje dat ze vanmorgen van haar moeder moest drinken, was vast bijna uitgewerkt. Ze had nog een hele voorraad in haar hutkoffer gelukkig, maar had geen zin om die te pakken.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Oh, ja hoor, het gaat," zei Elliot afwezig, terwijl hij de bewegingen van de kikker volgde. "Ik heb echt een hekel aan kikkers, ik hoop dat het wel meevalt op school. Ik heb namelijk gewoon een kitten gekocht, zodat die de hele schoolcarrière kan meedoen." Nog steeds hield hij de kikker in de gaten. Ook toen Vanessa met haar kikkerwhisperpowers gebruikte om het beest aeg te krijgen, bleef hij op de gang kijken. Toen de kikker eindelijk weg was, kon Elliot weer normaal nadenken. "Sorry voor dat, maar ik kan echt niet tegen kikkers," verontschuldigde hij zich. "Dank je dat je dat wilt doen," zei hij met een flauwe glimlach. Zijn humeur klaarde weer wat op door Vanessa's aanbod. "Een prinses die als kikker is? Zelfs als het een mooi meisje is zou ik die kikker niet zoenen, zo slijmerig en gewoon, urgh, ieuw," huiverde hij. Het idee alleen al. Elliot Smith, in een radius van minder dan tien meter met een kikker, onvoorstelbaar! "Hoe ben je een kikkermagneet?" Het klonk best bekend in de oren. Waarschijnlijk was het niets, alleen een onfortuinlijk meisje die helaas padden aantrok, maar misschien? Nee, dat kon niet! Hij was al een uitzondering. Maar toch, het kon altijd nog gechecked worden. "Het klinkt misschien raar, maar is er ooit iets raars gebeurd, wat eigenlijk niet kan?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ongerust keek Vanessa Elliot aan, toen hij zo afwezig leek. Was zijn angst voor kikkers echt zo erg? Wat was er mis met die diertjes? Ze konden je toch niets aandoen? Het waren vriendelijke dieren, maar misschien zag zij het alleen maar zo. Ze zou ervoor proberen te zorgen dat Elliot niet teveel kikkers in hun schoolcarrière te zien zou krijgen. Even knikte ze om zijn bedankje. "Geen probleem, waar komt je angst eigenlijk vandaan? Of wil je het er liever niet over hebben?" vroeg Vanessa nieuwsgierig en grinnikte even zacht om zijn gehuiver. "Awh arme prinses" pruilde Vanessa zielig, maar haalde toen haar schouders op om zijn vraag. "Goede vraag, ik heb geen idee. Al mijn hele leven ben ik dicht bij zeedieren. Vooral kikkers zijn mijn favoriet op de een of andere manier." antwoordde ze rustig om zijn vraag en fronste vervolgens om zijn tweede vraag.
"Hoe vreemd bedoel je? Hoe de dreuzels denken als ze ons zien? Of?" vroeg Vanessa aan Elliot en keek hem aan. Natuurlijk gebeurden er allemaal rare dingen die volgens dreuzels niet konden in hun wereld. Er bestonden ook allemaal vreemde dieren die volgens dreuzels niet bestonden. Reuzen bijvoorbeeld, of levende kabouters in plaats van die standbeelden die de dreuzels altijd gebruikten als tuinversiering.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Elliot was weliswaar nog nooit aangevallen door kikkers en kikkers hebben hem ook nooit pijn gedaan, maar het slijmerige deed hem toch terugdeinzen. "Oh, jawel hoor, ik leg het wel uit," zei hij snel. Het was niet heel beschamend, dus hij kon het hele verhaal wel vertellen. "Oke, vorig jaar was ik op een zomerkamp en ik had een emmer water over iemand gegooid, die daardoor heel erg boos werd. Die persoon ging dus voor de grap allemaal kikkers verzamelen en in mijn bed gelegd toen ik sliep. Ik werd dus wakker met allemaal kikkers op mij en het was echt heel vies en ik weet niet eens hoeveel kikkers het zijn geweest, maar nee, ik hou niet meer van kikkers sindsdien." Zo. Dat was het hele verhaal. Niet heel spannend helaas. "Dicht bij zeedieren, oh nee, niet weer," mompelde hij. Hopelijk hoorde het meisje hem niet. Elliot zou Vanessa echt in de gaten houden. Dit was best slecht nieuws. Hij moest een uil naar Chiron sturen. "Ik heb dat gelukkig niet, ik hou van zwemmen, maar de zeedieren komen bij mij nooit in de buurt," herpakte hij zich. Hij glimlachte een beetje flauw. "Vreemd zoals dat je mensen of dingen bent tegengekomen die eigenlijk niet bestaan ofzo." Als ze nu ook nog een grieks monster was tegengekomen... Dan leek het wel duidelijk. Hij hoopte voor haar dat ze geen halfgod was. Halfgod zijn is niet altijd leuk, meestal niet eigenlijk. Er was nergens zekerheid over.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Vanessa naar het verhaal van Elliot en kon haar lachen bijna niet inhouden om zijn verhaal. Eigenlijk was het wel zielig, zijn hele bed vol met kikkers, maar hij verdiende het toch ook wel weer. "Waarom gooide je dan ook water over hem heen? Die kikkeraanval verdiende je ook wel een beetje hoor" zei Vanessa grijnzend tegen Elliot en keek hem even kort aan. "Maar geen zorgen, mocht je zoiets bij mij flikken, zoek ik wel een andere manier om wraak te nemen dan kikkers." zei ze toen grijnzend. Er waren nog andere manieren zonder dat hij last zou krijgen van zijn trauma.
Een korte frons verscheen op Vanessa haar gezicht toen hij herhaalde wat ze zei. "Wat is er mis mee? Wat niet weer" vroeg ze na zijn 'Oh nee, niet weer." Vanessa snapte niet echt wat Elliot bedoelde en raakte erg nieuwsgierig. Wie was deze jongeman? Wat voor geheim droeg hij met zich mee? Dit maakte haar eigenlijk best nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wie hij was. "Was de rest van het kamp wel leuk? " vroeg Vanessa toen en keek hem aan toen hij uitlegde wat hij bedoelde met vreemd. Even moest ze daarover nadenken. Tsja, echt niet bestaande dingen kon je toch ook niet tegenkomen? Of was dat het misschien wat hij bedoelde. Dreuzels dachten natuurlijk ook dat draken enzo niet bestonden.
"Niet dat ik weet" antwoordde ze toen rustig. "Al hoewel de bliksem wel de neiging heeft om vlak bij me in te slaan" zei ze toen. Ze was echt als de doods voor onweer, doordat het een paar keer op de plaats insloeg waar ze een minuut eerder nog had gestaan of zo. Dat was zo'n twee keer gebeurt, al had het natuurlijk veel vaker in haar leven en bij haar in de buurt geonweerd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld