Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' || Ft CreepDoll

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:

Me : Emilia Lorenza Demora Gostanza || Pic.
You : Boy + Start.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
naam: Kaiden Connor Ruaridh Pendragon
uiterlijk:

....
Kaiden:

Het was de tijd van het jaar, een groot bal wat mijn ouders organiseerde, alleen dit keer was het anders, het leek of er meer stond dan de afgelopen jaren. Mijn schouders haalde ik maar op en liep rustig verder door de lang gang heen, kijkend in een boek die ik mee had genomen uit de bibliotheek. Ik was iemand die graag las dan aan het trainen was met de wapens, wat ik eigenlijk ook wel met plezier deed, maar lezen, dat vond ik fijner. Terwijl ik verder liep, had ik niet door dat iemand achter mij aan liep tot ik mijn naam hoorde.
Meteen keek ik op en zag ik Sam voor mijn neus komen staan. Sam was één van mijn beste maat hier, met hem kon ik echt alles doen, ook al was hij mijn hulp, hij was ook als een broer voor mij. "Man, ik heb je al 10 keer lopen roepen." zei hij en zag dat zijn ogen naar het boek in mijn handen ging. "Je word zo nog eens een watje." zei Sam en schudde zijn hoofd. "Kom op Sam, ik doe lezen en trainen graag, maar soms wil ik even een momentje voor mij zelf." zei ik en glimlachte even. "Maar goed, wat is er Sam?" vroeg ik terwijl ik het boek dicht sloeg en hem aan keek. Sam legde zijn arm om mijn schouders en begon een heel verhaal te vertellen, ik probeerde alles zo goed mogelijk in te nemen. Uiteindelijk knikte ik. "Daarom word er alles uit de kast getrokken." zei ik lachend en keek hem aan. "Ik moet dus iemand uitzoeken om mee te trouwen? Waarom hoor ik dit van jou en niet van mijn ouders. " vroeg ik en keek hem vragend aan. "Ja, dat weet ik ook niet, ze zijn druk aan het plannen." zei hij en sloeg even op mijn rug. "Kom op, je zwaard training begint." lachte hij en liep voor mij uit.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Emilia, haar zusje en haar moeder woonde niet ver van het paleis af waardoor ze al snel wisten dat dit bal anders zou zijn dan de jaren er voor. De geruchten gingen al snel rond en net zoals elk jaar schreef haar moeder haar in voor de loting zonder dat Emilia het zelf eigenlijk wou. Ze wou haar moeder hier niet achter laten, ook al was het maar voor een klein weekje. Vandaag zou het tegen de middag bekend worden wie er zou worden opgehaald door mensen van het paleis om daar een weekje in te wonen en het bal te vergezellen en je werd tegen de avond dan al opgehaald.
Met een zucht komt Emilia met twee grote manden het kleine houten huisje binnen en zet ze voorzichtig de mandjes met etenswaar op tafel. Ze was naar de markt geweest om voor haar moeder en zusje eten te halen. Haar zusje was nog het sneetje brood dat voor haar neus lag aan het oppeuzelen stukje voor stukje en haar moeder was aan het weven. Zo verdiende ze het inkomen waar wij elke keer eten van moesten kopen. Aangezien de winter er snel aan zat te komen hadden ze al snel wat winst gemaakt deze maand.
Emilia drukte een kus op de wang van haar moeder en zusje terwijl ze haar cape af deed en het vuur wat verhoogde door wat hout er op te gooien. "Emilia.." begon haar zusje Loraine. "Zou het je niet geweldig lijken om één week te leven als een prinses op het kasteel?" vroeg ze zachtjes. Ze vroeg het elk jaar weer aan Emilia. Loraine was 7 en momenteel zat ze nog midden in het kinderwereldje met de grote fantasieën. "Ja natuurlijk, maar ik zou jullie verschrikkelijk gaan missen Loor." zei ze zachtjes terwijl ze naast haar zusje ging zitten aan tafel.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kaiden:

Sam gooide een houten zwaard naar mij die ik gelijk op ving. Het boek legde ik aan de kant en liep rustig naar het midden van het veld. "Kom maar op." zei ik en ging klaar staan. Meteen kwam Sam op mij af en begonnen we een tijdje te sparren.
Na een lange tijd gespard te hebben, bleven we stil staan om op adem te komen. Sam begon te lachen en veegde zijn voorhoofd af met zijn mouw. Al snel begon ik ook te lachen en kwam over eind omdat ik met mijn handen op mijn knieën leunde. "Ik ga maar wat anders aan trekken en naar mijn vader, die verwachtte mij ook nog." zei ik terwijl ik het trainings zwaard naar Sam gooide. Sam knikte toen hij het zwaard op had gevangen.
Rustig liep ik van het veld af door naar mijn vertrek en trok wat anders aan nadat ik even snel een schaal koud water over mij heen had gegooide. Dat klaar, liep ik door naar mijn vaders kantoor. Zijn stem hoorde ik al snel en opende de deur. "U wilde met mijn spreken vader." zei ik waarna ik de deur sloot en naar hem toe stapte. Mijn vader mompelde wat tot hij opkeek en een glimlach op zijn gezicht kreeg. "Mijn zoon." begon hij en al snel vertelde hij wat er zou gaan gebeuren. Ik luisterde naar zijn verhaal en knikte. "Ik snap het vader, maar waarom hoor ik het nu pas en niet eerder?" vroeg ik. Mijn vader begon te lachen, stond op en liep naar de tafel waar de mede op stond en schonk 2 bokalen in. "Het is al besloten dat het gaat gebeuren dus wees slim en kies er morgen avond één uit." zei hij waarna hij één van de bokalen aan mij af. Hijzelf nam een flinke slok er uit. "En jij gaat mee vanmiddag om een gelukkige dorpeling uit te kiezen." zei hij vastbesloten.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Emilia.

Emilia had haar zusje Loraine niet veel later naar het meisje dat schuin tegenover hun woonde gebracht waar een vriendinnetje van Loraine woonde, voordat ze haar moeder had geholpen met het schoonmaken van het huis en de was aan de zijkant van het huisje had opgehangen achter de hoge hekken waar ook Emilia's paard, Apollo, stond. Ze had Apollo als klein veulentje gevonden en niemand die had er iets over gezegd uit het dorp en vandaar dat Emilia Apollo nu ook had. Ze heeft veel gespaard om een stel teugels te kunnen kopen op de markt en een zadel zodat ze er op kon gaan rijden. Vroeger reed ze altijd zonder maar toen ze geld genoeg had, kocht ze toch maar met. Ze begroette het beestje vrolijk en hield een stukje appel op haar platte hand voor zijn neus zodat hij het er af zou eten.
Niet veel later voelde ze getik op het schouder en keek ze om. "Emilia!" hoorde ze een felle stem vrolijk schreeuwen. Het was haar goede vriendin Theresa. Ze rende het bruinharige meisje in haar armen en keek naar haar jurk. "Nieuw?" vroeg ze. Theresa begon heftig te knikken waarna ze begon te lachen. Het zou een fortuin gekost hebben, maar Emilia besloot er niet over door te gaan.
"Mijn moeder stuurde me om de groentes op te halen." glimlachte Theresa. Ik knikte en liep het hekje uit naar de achterkant van het huis terwijl ik haar gebaarde dat ze mee moest komen. Mijn moeder weefde niet alleen, ze verbouwde ook groentes en fruit soorten. Hun vrienden en kennissen kwamen die dan altijd bij ze bestellen en ophalen zodat ze wisten dat ze het beste fruit konden krijgen zonder dat er iets mee gedaan was. "Wat wou ze hebben?" vroeg Emilia aan het Theresa die vervolgens een verfrommeld papiertje uit haar rugzakje pakte en het aan Emilia gaf. Zodra Emilia de groentes en fruit had geplukt en verschoond had deed ze die in een soort verpakking en gaf ze aan Theresa die haar ervoor betaalde.
"Ben je benieuwd wie het gaat worden, de persoon uit het koninkrijk die een week in het paleis mag wonen?" vroeg ze aan Emilia die moest lachen om die vraag. "Nee, ik bedoel het zou toch niemand zijn die we kennen. Die droom heb ik nu wel opgegeven." lachte ze vervolgens. Waarom zou het, in haar hele bestaan is het nog nooit iemand geweest die bij hun in de buurt woonde, dus waarom dit keer wel.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kaiden:

Mijn vader sprak nog een tijd door tot ik eindelijk weg kon. Soms kon mijn vader zo door blijven praten dat je er gek van werd. Maar, hij bedoelde het goed. Even haalde ik diep adem en liep naar de troon zaal waar mijn moeder flink bezig was met het ophangen van de versieringen. "Ah, je komt als geroepen." zei mijn moeder vrolijk en kwam naar mij toe gelopen. "Het word geweldig, en zeker als je iemand hebt gekozen." zei ze en nam mij vervolgens mee om te laten zien wat ze allemaal gedaan had. "Moeder, ik wil u niet boos maken, maar het gaat allemaal zo snel." zei ik en keek haar aan. Ze begon te glimlachen. "Ik snap het lieverd, maar het moet eenmaal gebeuren." zei ze waarna ze weg liep om verder te gaan.
Mijn schouder haalde ik maar op en liep de troon zaal uit om maar wat te gaan lopen. Soms viel het niet mee om een prins te zijn. Alles werd voor je gedaan, zelf mag je bijna niet zelf beslissen. Maar daar ging verandering in komen. Straks bij de loting, daar ga ik zelf kiezen wie ik wil en niet een nummer. De laatste jaren hadden we alleen echt van die typetjes die ik niet uit kon staan. De rillingen liepen gelijk weer over mijn rug heen en haalde diep adem. Wat mijn vader ook gaat zeggen, of mijn moeder. Ik neem mijn besluit wie ik dit keer meeneem naar het bal.
Het middag eten was begonnen en we zaten met zijn allen aan de tafel vol met eten, soms snapte ik niet waarom er zo veel op stond, dat konden we niet eens op met zijn drietjes. Waar het overige heen ging wat wij niet aten, gingen naar de varkens. Het hele dorp kon er soms van eten wat ze allemaal weg gooide.
"Zoon, waar denk je aan?" hoorde ik mijn vader zeggen. Ik schrok uit mijn gedachten en keek hem aan. "Eh, niets vader." zei ik en nam snel een slok mede. "Ja wel vertel op." drong hij aan. Dan haalde ik diep adem en blies het uit. "Als ik mee ga om voor de loting voor morgen avond, wil ik zelf iemand uit kiezen, de laatste jaren waren er alleen meiden bij die ik niet uit kon staan." zei ik eerlijk. Mijn moeder trok een geschrokken gezicht en mijn vader keek mij kwaad aan, "Nee, je trek gewoon een naam uit de schaal." zei hij waarna hij een mes in de tafel had gestoken. Hier kon ik niet verder op in, maar toch ging ik mijn plan uitvoeren.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Nadat Emilia haar moeder verder had geholpen met het verkopen van groentes en fruit aan mensen die langs kwamen zadelde Emilia Appolo op om even een ritje in het na bij gelegen bossen te maken wat ze eens in de zoveel tijd deed. In plaats van een jurk had ze nu een of andere leren broek aan getrokken dat makkelijker was om paard te rijden. De meeste meisjes zouden hun jurk aan gehouden hebben, maar Emilia was anders.
Snel zei ze nog gedag tegen haar moeder en beloofde ze haar voor de middag terug te zijn. Ze spoorde het paard rustig aan om stapvoets weg te gaan richting het bos op. Eenmaal in het bos spoorde ze het paard aan om harder te gaan. Ze vond het heerlijk om te galopperen in het bos en de wind in haar haren te voelen. Er liep een pad door het bos die ze altijd volgde aangezien dat een pad was die rond ging en bij dezelfde ingang terug zou komen als ze bij de splitsings maar naar rechts zou gaan.
Na een tijdje besloot ze toch maar eens om terug te gaan omdat de zon bijna hoog stond, wat betekende dat het bijna middag zou zijn. Haar moeder zou vast wel aan het wachten zijn samen met Loraine. Iets wat ze altijd zou doen op deze dag met de kiezing van het jaar. Zuchtend galoppeerde ze het dorp weer in, richting haar huis maar langs de markt af waar nu alleen maar mannen en jongens te vinden waren, puur omdat de moeders met hun dochters aan het verzamelen waren tot dat de prins hun hopelijk zou kiezen. Emilia vond het maar onbelangrijk om op zoiets te wachten. De prins was maar een mens, ja natuurlijk hij was rijk en woonde in een gebouw dat groter was dan het dorp waar zij in woonde bij elkaar, maar dat maakte haar niks uit.
Om haar belofte toch maar waar te maken aan haar moeder, begon ze terug te gaan naar het huis waar ze in woonde. Eenmaal daar zadelde ze Apollo af en bracht ze Apollo naar het zelf gemaakte schuurtje waar ze ook de spullen van Apollo had neergelegd en hem wat lekkers had gegeven als een beloning wat ze vaak deed en vervolgens met een zucht naar haar moeder liep die samen met Loraine in het tuintje zat te wachten op haar terug komst.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kaiden:

Een lange tijd hadden we aan de tafel gezeten tot mijn vader op stond en zei dat ik wat anders aan moest trekken. Ik deed het maar en was naar mijn slaapvertrek gelopen waar ik de kleding op het bed zag liggen. Het was weer het zelfde als de vorige keer en besloot dit keer het niet aan te trekken. Ik bleef nog wel even zo lang boven dat het leek alsof ik aan het omkleden was tot ik geklop hoorde op de deur. Het was tijd om te gaan. Ik pakte mijn zwaard die ik rond mijn middel bond. Al snel stond ik buiten waar mijn vader klaar zat op zijn paard. Mijn moeder in de koets. De blik van mijn vader voelde ik al omdat ik niets anders had aan getrokken. "Ik had mij al omgekleed." zei ik toen ik op mijn paard stapte en het de sporen gaf.
Na een tijdje gereden te hebben, kwamen we aan bij het dorp waar al veel mensen verzameld waren. Zeker alle meiden die in het dorp woonde, zelfs enkele die niet van hier waren, waren gekomen. Zelf de meiden die al een keer waren getrokken waren er weer. Een rilling liep meteen over mijn rug heen als ze weer flirterig begonnen te doen, het was echt walgelijk om te zien. Ik stapte dan van mijn paard af, zo ook mijn vader en moeder stapte de uit koets. We liepen een platform op waar al iemand klaar stond met een schaal met de namen. Alle ogen van de meiden stonden op mij gericht, tenminste zo voelde het. Even liet ik mijn ogen over de meiden glijden, maar bleef op één iemand hangen, telkens als ik naar mijn vader keek als hij wat zei en daarna weer terug keek, lande mijn ogen weer op haar. Het leek alsof de gene al was gekozen voordat ik een lootje had getrokken. Nu was het nog hopen dat ik de juiste naam trok.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Emilia keek haar moeder aan toen ze zei dat ik mijn spullen moest pakken. Zonder tegenstribbelen besloot ze maar te doen wat haar moeder zei. Haar moeder zei dat ze Loraine had in ingeschreven voor de loting, maar stiekem wist ze wel dat het niet zo was maar het deed haar moeder een plezier als Emilia zou gaan, en daar deed ze het voor. Snel trok ze een heel licht groene jurk aan die haar moeder ooit voor haar had gemaakt en liep ze weer naar beneden waar haar zusje al stond met dezelfde jurk maar met bloemetjes in haar haar.
Al snel stond ze met mijn zusje in haar handen op het plein waar een platform was gebouwd zodat de koning, koningin en de prins daar op konden staan om een naam te trekken uit de lootjes in een grote glazen schaal. Het was erg interessant om te zien en aangezien het hele plein vol stond met dames van verschillende leeftijden hem flirterig aan te kijken aangezien ze zichzelf allemaal hadden ingeschreven, was de kans groot dat er vies naar je werd gekeken als je getrokken werd uit de schaal.
Niet lang daarna voelde Emila ineens een hand op haar schouder. "Dacht dat je niet zou gaan, aangezien je niks hier om gaf?" vroeg Theresa, die er nog steeds van droomde om een week in het paleis mocht wonen. Emilia haalde haar schouders op en keek weer naar voren zodra ze ogen op haar voelde branden. "Ik ben hier met mijn zusje en mijn moeder staat ergens verder op, ze wou dat ik hier heen ging dus wat zou ik voor een persoon zijn om hier niet heen te gaan." lachte ze kort nadat ze weer terug keek naar Theresa. Emilia voelde zich bekeken, maar zou het zichzelf vast verbeelden.
Het was dood stil op het plein, af en toe hoorde je gegiechel, gefluister en zag je mensen elkaar aanstoten omdat ze dachten dat de prins na ze keek, of omdat ze gewoon aandacht wouden. Dit was precies wat Emilia niet fijn vond aan zo'n loting. De aandacht die mensen van bepaalde mensen wouden. Het zou nu niet lang meer duren voordat de naam van de persoon zou worden opgenoemd en aangezien Emilia's armen pijn begonnen te doen wenkte ze naar Theresa of ze Loraine wou overnemen die dat met alle plezier wou doen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kaiden:

Mijn vader zei nog wat dingen en ook zo mijn moeder. Al snel was het mijn beurt om wat te zeggen, maar op het moment dat ik wat wilde zeggen, was ik mijn woorden kwijt en stond ik daar wat verbluft. Al snel voelde ik een por in mijn zij, het was van mijn vader. Even kuchte ik en stapte naar voren. "Voor de gene die ik straks haar naam uitspreek mag zoals jullie weten met ons mee, maar niet getreurd, er zal ook een feest hier gehouden worden." zei ik en voelde meteen de ogen van mijn vader in mijn rug branden. Hier was hij niet blij mee zo te merken. Kort keek ik naar mijn moeder die eerst tegen stemde maar al snel een stap naar voren zette en wat zei.
Als ze klaar was, stapte ik naar de schaal met namen en keek nog één keer de menigte in. Dan keek ik naar de schaal, stak mijn hand er in en draaide een paar keer rond voordat ik een naam pakte. Even wachtte ik tot ik het er uit nam en pakte dan toch snel een ander papiertje die ik mee naam uit de schaal. Ik kon horen dat de meiden hun adem inhielden. Nog een stap deed ik naar voren en vouwde het papiertje open en keek er op. "Emilia" zei ik dan en keek op, de gezichten van vele meiden walgde toen ik de naam uit sprak, ik snapte het niet maar goed. "Emilia" zei ik nog een keer en liet mijn ogen over de meiden heen gaan. "Wil Emilia zicht melden" hoorde ik dan mijn vader roepen die naar voren was gestapte. Ik hoopte zo dat het die gene was die opviel in mijn ogen. "Anders trekken we een andere naam." zei hij er nog achter na.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Ik stap over naar ik-vorm voor nu.

Emilia.

Tegen de tijd dat ik besefte dat het mijn naam was die ik hoorde, stond ik versteend en voelde ik hoe er in mijn rug werd geduwd in teken dat ik naar voren zou lopen maar het voelde alsof mijn voeten met de grond vast zat geplakt. Theresa gaf me nog een zetje waardoor ik mijn evenwicht verloor. "Als jij niet naar voren gaat meid, dan doe ik het." zei ze met Loraine nog steeds in haar handen die bleef zeggen dat ik moest gaan. Ergens wist ik dat mijn moeder achteraan nu met een glimlach stond te wachten tot ik naar voren liep en mezelf ging melden, maar ik kon ze hier toch niet achterlaten?
Zonder na te denken liep ik toch na voren, omdat me moeder me er juist toch tussen uit wou hebben, een weekje weg, rust. Zuchtend kijk ik nog even achterom naar Loraine en liep vervolgens naar voren om me te melden. Ik beet zachtjes op mijn lip toen ik bij een bewaker aan kwam. "Mijn naam is Emilia, Emilia Lorenza Demora Gonstanza." zei ik terwijl ik even naar de mensen op het platform keek. Ik voelde de ogen van hun op mijn huid brandden nadat ik ze het soort van bewijs papiertje had laten zien over wie ik was waardoor ik zachtjes naar de grond keek.
Ik wou nog steeds weg lopen, terug naar mijn moeder en naar mijn zusje, maar ik denk dat ze beiden dan zouden gaan flippen omdat dit de kans van mijn leven was, ik zou een kans krijgen om voor een tijdje in het paleis te mogen wonen, ik zou een echt bal mee mogen mee maken, en toch zat het me dwars dat hun er niet bij konden zijn...

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kaiden:

Het duurde even tot die gene, die ik op had genoemd, naar voren kwam. Dan merkte ik in mijn ooghoek dat er beweging kwam en al snel gleden mijn ogen naar de persoon. Een opluchting kwam van mijn schouders af toen ik zag dat het het meisje was die ik letterlijk er uit zag springen.Een glimlach kwam gelijk op mijn gezicht en ging automatisch recht op staan.
Mijn vader liep naar het trappetje om het meisje te controleren nadat ze liet zien dat zij het was. "Welkom mijn kind, kom verder." hoorde ik dan mijn moeder zeggen die zowat mijn vader aan de kant duwde. Het was grappig om te zien hoe mijn vader daar door keek. Ik schonk er maar geen aandacht aan en bleef op de plek staan waar ik stond, want ik kon er eerlijk gezegd niet echt vanaf komen. Het leek alsof ik vast genageld stond. Nadat mijn moeder het meisje, Emilia, naar het midden had genomen van het platform, kwam ik toch weer iets in beweging en stapte ik, moeilijk, naar haar toe. Ik had gelukkig geen moeite te hoeven doen om mijn plan uit te werken.
Nadat ik naast Emilia stond, glimlachte. "Welkom, mijn naar is Kaiden Connor Ruaridh Pendragon, maar dat wist je geloof ik al, je mag mij gewoon Kaiden noemen." zei ik en bleef haar even in haar ogen aan kijken, mijn ouders zeiden nog wat en we konden weer gaan. "Deze kant op." zei ik en hielt mijn hand op zodat zij die kon pakken. "Oh, wil je nog iets tegen je ouders zeggen?" vroeg ik en keek haar vragend aan.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Emilia:

Mijn mond stond een beetje open, van ongeloof dacht ik. Ik kon het nog steeds niet bevatten dat ze mijn naam op noemde, aangezien ik nooit er in geloofde dat ik een van die meisjes kon zijn die zoiets mee mochten maken. Dat was ook precies de reden waarom mijn moeder en ik altijd een discussie hadden voordat je meisjes mocht in schrijven. Zachtjes bijt ik op mijn lip als het allemaal door begint te komen en de stem van de koningin me vrolijk toe spreekt.
Ik glimlach kort. "Dankuwel hoogheid." zei ik beleefd. Ik had geen idee hoe ik haar anders moest aanspreken, het was niet netjes om alleen bedankt te zeggen vond ik. Ik wist dat hun ook maar mensen waren, maar met een ander soort bloed zoals ze dat altijd zeiden. Ik wordt meegenomen naar het midden van het platform. Hier stond ik dan, als een onzeker klein meisje die niet wist wat er gebeuren ging, wat ze kon verwachten.
Ik keek naar de zoon van de konigin en de koning, die zijn naam nog een keer zegt waarna ik knikte als teken dat ik dat al wist en weer een glimlach liet ontsnappen. "Leuk om u te ontmoeten, mijn naam is Emilia Lorenza Demora Gonstanza, maar de meeste noemen mij gewoon Emilia of Em." zei ik terug op een beleefde toon. Dit was iets wat automatisch bij mij ging als er mensen in de buurt waren die een hoge titel hadden, of gewoon bij oudere.
Ik luister naar wat zijn ouders zeiden en keek toen weer naar Kaiden die weer wat zei. "Als het kan?" zei ik vragend aangezien ik liever wel nog gedag tegen ze zou zeggen. Ondertussen hoorde je het plein praten en fluisteren en nog steeds voelde ik een paar ogen op me branden van de meiden die de voorgaande jaren gekozen waren, maar negeerde het gewoon. Er liepen wel mensen weg waardoor mijn moeder sneller Theresa en Loraine gevonden had en zich daar mee had samen gevoegd die in een gesprek waren en waarover kon ik op dit moment niet zien of volgen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kaiden:

De menigte meiden liepen langzaam, treurend, weg. Maar we konden er altijd maar één uit kiezen. Terwijl ik eerder zei dat er hier ook een feest zou worden gegeven, waar mijn vader niet zo blij mee was.
"Ja natuurlijk." zei ik dan met een glimlach als ze vroeg of het kon. Samen met haar liep ik het trappetje af, mijn moeder zag ik al in de koets stappen. Het liefst zou ze meteen Emilia mee nemen, maar ik wilde nog even dat ze rustig met haar ouders kon praten. Snel maakte ik een beweging dat ze konden gaan en dat ik Emilia mee nam. Meteen protesteerde mijn vader met een handgebaar, "Wacht even." zeik tegen haar en liep uiteindelijk naar hem.
Ik was blij dat het niet al te lang duurde en mijn ouders weg gingen, liep dan snel terug naar Emilia en glimlachte. "Ga maar." zei ik als ik nog niet zag dat haar ouders naar haar toe was gekomen of zij naar haar ouders was gegaan. "Je had niet hoeven te wachten tot ik terug kwam." lachte ik dan en keek rond. Het dorp zag er best somber uit vergeleken bij het kasteel. Altijd dacht ik dat het een kleurrijk dorp was, maar elk jaar weer leek het er meer somber uit dan een jaar eerder. Om aan mijn vader te vragen waarom het dorp er zo uit zag kon ik niet doen, kreeg ik weer een preek van dat ik niet zo nieuwsgierig moest zijn. Het waren onze mensen, maar dat hij nooit er naar omkeek, zelfs mijn moeder niet. Even zuchtte ik ongezien en keek weer naar Emilia. Zal straks aan haar vragen hoe het kwam.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Emilia.

Ik had gewacht tot hij terug was, geen idee waarom ik dat deed. Waarschijnlijk nieuwsgierigheid of omdat ik iemand was die niets wou verpesten door iets perongeluk verkeerds te doen. Ik knikte zodra hij zei dat ik mocht gaan en niet had hoeven wachten tot hij terug was. "Sorry, geen idee waarom ik dat eigenlijk deed." glimlachte ik klein waarna ik naar mijn moeder liep, die met Theresa en Loraine stond.
Eenmaal aangekomen hoorde ik Theresa zeggen wat voor een mazzel ik had en dat ze er voortaan ook niet er in ging geloven dat ze werd gekozen waardoor ik moest grinniken. Mijn vader stond er niet bij, die was al jaren uit het plaatje verdwenen. Hij had mij en me zusje zonder pardon achter gelaten bij mijn moeder en het zat me niet eens meer dwars. Ik had mijn moeder en zusje en dat was alles waar het mij om ging. Ik geef mijn moeder een knuffel en praat nog kort met ze om niet alles op te houden waarna ik ook Loraine een knuffel geef.
"Hou je aan de afspraak he, let op mama." zei ik met een zwakke glimlach tegen haar waarna ze begon te knikken. "Beloofd" antwoordde ze. Na nog één laatste keer gedag te hebben gezegd, liep ik terug naar Kaiden. "Ik ben klaar." zei ze weer zachtjes, iets wat gebeurdde als ze een beetje verlegen was. De geruchten die door het dorp gingen over de prins waren dus niet gelogen, hij was aardig en behulpzaam...

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kaiden:

Rustig wachtte ik tot Emilia terug was en keek ondertussen nog steeds wat rond. Het liefst wilde ik nu echt iets aan de somberheid hier doen, maar dan zouden mijn ouders mij nooit meer aan kijken. Terwijl ik rond keek, keek ik even naar Emilia die iets verder op stond te praten. Het zag er echt lief uit, zeker als ze tegen het kleinere meisje sprak. Waarschijnlijk was het haar zusje. Soms wilde ik ook iemand om mee te praten, of een kleiner broertje, maar helaas had ik die niet.
Als ik merkte dat ze terug kwam, liep ik naar haar toe en glimlachte. "Alles goed gegaan?" vroeg ik dan aan haar als ze zei dat ze klaar was. Er kwam al een wachter aan gelopen met mijn hengst die even vragend keek naar mij. Waarschijnlijk omdat er geen ander paard was. "Je mag bij mij achter op." zei ik dan als ik de teugels over nam van de wachter die nog bleef staan. Die moest blijkbaar op mij lette. Een zucht kwam over mijn lippen en schonk er geen aandacht meer aan. Dan schoot er mij nog iets te binnen. "Ehm, wil je nog wat spullen van huis mee nemen?" vroeg ik dan. "Ik loop dan wel even mee." zei ik er achter aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld