D'ORPG - We believe in ordinary acts - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

D'ORPG - We believe in ordinary acts

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
''We believe in ordinary acts of bravery in the courage that drives one person to stand up for another.''

---

Ik: Dave Johnson
Jij: Meisje + start.

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
Dave

Vandaag was de dag dat Dave een keuze kon maken waar door hij eindelijk vrij zou zijn. Candor, zijn factie waar hij zich eerst bevond, vond hij maar niks. Hij vond de manier waar op mensen werden opgevoed niet logisch. Ze waren namelijk erg hard in Candor en zo werd hij dat langzamer hand ook. Dave vond dat de waarheid soms wel erger was dan leugens. Je hebt geen idee hoe erg je iemand kan raken wanneer je een eerlijke (of te wel, harde) uitspraak doet. Hoe dan ook, it was niet echte reden dat Dave uit zijn factie wilde. Zijn vader is gestorven op een vroege leeftijd. Dave wist alleen dat zijn vader om kwam in een auto ongeluk toen hij nog klein was. Sinds dien had hij wel neigingen om werk te doen waar hij andere mensen kon helpen bij zulke situaties. Abnegation kon de plek daar voor zijn, maar Dave zelf vond dat dat niet genoeg was. Hij had absoluut geen zin om ook een stijve hark te worden. Dauntless was dus de beste optie: Zij waren ook nog is de bewakers van heel Chicago. Misschien is Dauntless wel enorm extreem en gevaarlijk maar daar had hij het er voor over. De moeder van Dave wist niet dat hij een enorme keus zou maken. Als Dave het aan zijn moeder zou vertellen wist hij zeker dat ze hier mee niet akkoord zou gaan en dat zou voor hem een enorme obstakel zijn. Het maakte hem niet zo veel uit dat hij zijn moeder moest verlaten. Ze was er toch nooit voor hem. Ze was altijd op haar werk en als ze wel thuis was, had ze het enorm druk met andere dingen. Dave had het gevoel dat hij zich bij haar zijnde niet op zijn gemak kon voelen. Ze was net een vreemdeling voor hem.

Al gauw kwam Dave aan bij het gebouw waar zo'n honderden gezinnen zich zouden bevinden. Dave besloot om alleen te gaan. Waarom zou hij zijn moeder mee laten gaan? Ze was er toch nooit voor hem en hij vond het belachelijk om voor deze dag een uitzondering te maken. Toch had hij haar even een briefje achter gelaten met wat hij de afgelopen jaren kwijt wilde aan haar. Heel moeilijk deed hij er niet over, het was maar een klein briefje en hij vond het niet nodig om te overdrijven. Ze wist zelf wat ze heeft gedaan, dacht hij. Dave zag in de verte dat de groepen zich het gebouw binnen drongen en snel sloot hij zich bij Candor aan. Na een paar minuten liep de factie van Dave het gebouw in en Dave zocht snel even een plekje waar hij kon zitten. Op een rustig tempo liep hij naar het vak waar hij moest zijn en nam een paar trappen. Al gauw vond hij een goed plekje en liet hij zich op een stoel zakken. En nu was het af wachten en geduld hebben.. Over een paar minuten zou hij eindelijk vrij zijn.

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
Dave vond het vervelend dat het enorm lang duurde. Konden ze gewoon niet al vast beginnen met de speech? Dave zuchtte even diep en besloot om tijd te doden door even wat rond te kijken. Zijn ogen dwaalden naar het vak van Dauntless af. Zoals gewoonlijk was het daar enorm onrustig, wat verwachtte je anders van Dauntless? Dave bekeek een groepje Dauntless leden die bij elkaar zaten en luidruchtig zaten te lachen. Verder op merkte hij een ander groepje op die wat zaten te bek vechten om een paar stoelen. Als hij zo naar Dauntless keek vond hij Candor maar enorm saai. Toch twijfelde Dave en waarom wist hij eigenlijk niet. Zou hij zijn vrienden missen? Niet dat hij veel om hem gaf, maar misschien was er wel iets in hem dat wel deed en het gewoon niet toe gaf. Of hield Dave gewoon niet van veranderingen? Niet dat dat ook waar was. Het was toch goed om zijn doel waar te maken? Hij wilde gewoon meer doen in het leven wat ook uit de test is gebleken. Dave wordt uit zijn gedachtes wakker geschud wanneer er door een microfoon gepraat wordt. Dave draaide zich om naar de kant waar het geluid vandaan kwam en hij begon wat onder uit gezakt te zitten als hij Janine zag. De vrouw die Erudite leid en blijkbaar ook dit gedoe. Het leek als of Dave in slaap was gevallen tijdens de speech, zo ongelooflijk saai vond hij het. Hij wist wel wat er gedaan moest worden en dat hoefde hem dus niet weer uitgelegd worden. Gelukkig heeft de vrouw haar speech al snel geeindigd en vervolgens worden de namen opgenoemd. Tot nu toe waren er niet veel jongeren overgestapt, merkte Dave. Het idee dat zij wel blij waren met wat ze hadden maakte Dave pissig. Waarom was hij ook niet gelukkig? Dat vroeg hij zich vaak af. Dave richtte zijn aandacht op de vijf bakken die in een cirkel op de podium voor hem stonden. Daar zou hij straks staan en zijn keuze maken. Hij wist bijna zeker dat hij de goede keuze zou maken, dat hoopte hij tenminste.

Flumine
YouTube-ster

Flumine schreef:
Dave vond het nog al eng, als hij eerlijk was. Als hij ook echt Dauntless zou kiezen dan zouden de meeste Candor-factie leden geschokt reageren, ze verwachten het namelijk niet van hem. Slechts zijn docenten wisten af van wat hij wilde kiezen en waarom, als zijn docenten hem niet konden helpen dan wist niemand het. Waarom zou hij zo maar aan iemand vertellen wat hij wilde doen met zijn leven? Dave vond dat belachelijk en dat was ook nog een reden waarom hij niet meer in Candor wilde blijven. Daar waren ze alleen maar open en eerlijk tegen elkaar en dat was niet altijd nodig, vond hij. Dave richtte zijn aandacht weer af op het podium en keek even voor zich waar hij zijn vrienden een paar rijen verder zag zitten. Hij had niet zo veel zin om bij hen te zitten, hij wilde gewoon alleen zijn en ook alleen zijn keuze maken. Dave beet even zachtjes op zijn lip en keek weer naar het podium waar inmiddels een meisje van Abnegation haar keuze stond te maken. Even dacht Dave dat ze gewoon bij haar factie bleef maar toen hij zag dat ze voor Dauntless koos, trok hij zijn wenkbrauw op. Een stijve hark die voor Dauntless kiest? Grappig. Hij keek even toe hoe het meisje met een zwak glimlach naar het vak van Dauntless loopt en gaat zitten. Daar na keek Dave weer naar het podium, wachtend tot dat zijn naam werd gezegd. ''Dave Johnson.'' werd er na een kwartiertje gezegd. Dave schrok even op uit zijn gedachtes en keek geschokt om zich heen. ''Dave Johnson, naar het podium alstublieft.'' werd er herhaald. Meteen kwam Dave uit zijn stoel en liep op een zo rustig mogelijk tempo de trappen af. Al snel kwam hij op het podium te staan. Hij strekte zijn hand uit om het vast beet te pakken en vervolgens maakte hij een sneetje in zijn hand. Hij liep toen zonder te aarzelen naar het bak met de kool steentjes en liet zijn bloed er in druppelen. ''Dave Johnson, Dauntless.'' werd er vervolgens gezegd. Al snel hoorde Dave het gejuich van de factie leden van Dauntless. Hij draaide zich om en keek even de zaal in, waar hij nog al geschokte gezichten zag. Dave glimlachte vervolgens klein en liep naar het vak van Dauntless waar hij plaats nam. Het voelde eigenlijk wel goed, vond hij. Hij was blij dat hij deze keus had gemaakt. Nu moest hij maar hopen dat hij zou slagen voor zijn inwijding test.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld