ORPG // Will you ever love me? - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Will you ever love me?

Stillkidrauhl
Straatmuzikant

stillkidrauhl schreef:
& Watmoethierkomen.

Adriana Carter Jackson.
Jij; jongen.

WatMoetHierKomen
Karaoke-ster

WatMoetHierKomen schreef:
Ik:
Charles William Alvey

-

Met een boek in mijn handen lees ik de woorden die me eigenlijk helemaal niet interesseren. Verveeld sla ik een bladzijde om en kijk boven het boek naar het meisje dat voor me zit. Ze draagt een simpele jurk die haar stand weergeeft, niks. Ik sla mijn boek dicht en leg hem naast me neer, ik kijk door de opening van de koets en zie hoe het landschap voor mijn ogen raast. "Als we thuis zijn zal je hofdame je alles uitleggen, de regels en je plichten, als mijn vrouw. En ze zal je andere kleren geven, zodat je er niet uitziet als een stukvuil zo opgeraapt van de straat." Vertel ik en leun weer naar achter. Mijn moeder had me gezegd op mijn woorden te letten voor ik vertrok, maar die gedachtes had ik gelijk opzij geschoven. Want kom op ze ziet eruit als een stuk vuil. Vol minachting kijk ik naar het meisje, waarvan ik de naam nog niet eens weet. "Hoe heet je eigenlijk?" Vraag ik, niet uit eigen wil maar omdat ik me gedwongen voel het te vragen. Ze heeft de hele reis niks gezegd en de stilte begint me te vervelen, net zoals dat zij me verveelt.

Stillkidrauhl
Straatmuzikant

stillkidrauhl schreef:
Zonder iets te zeggen blijf ik naar mijn handen staren die op mijn schoot liggen, simpelweg omdat ik niet weet wat er te doen valt of te zeggen valt. Vandaag ben ik éindeijk gekocht en leef ik na drie jaar niet meer in het vreselijk kamp waar ik preken hem ontvangen maar ook genoeg slagen. Ik dacht dat ik blij zou zijn als iemand me zou kopen en ik weg zou kunnen uit het kamp maar ik weet niet of ik daar nu nog zo blij mee ben. De jongen, genaamd Charles, die me heeft gekocht lijkt me een opdringerig type, iemand die ruw handelt en geen respect zal tonen. De gedachtes dat ik de aankomende jaren bij hem zal wonen, áls zijn zogenaamde vrouw maakt me bang. Langzaam kijk ik op als hij begint te praten en sla mijn ogen al weer snel neer als hij me een stuk vuil noemt. Ik kan er vrij weinig aan doen dat mijn ouders me hebben verkocht en ik niet voor mezelf kon zorgen. Ik besluit dan maar om gehoorzaam te knikken en mijn ogen weer te openen zodat ik hem aan kan kijken. "Adriana." Zeg ik zachtjes. Zijn naam kende ik al aangezien mijn baas me aangaf hoe hij heette toen hij me kocht. Charles heeft heel wat geld voor me betaald en me baas heeft me ook heel duidelijk gemaakt om te bewijzen dat ik al dat geld waard was.

WatMoetHierKomen
Karaoke-ster

WatMoetHierKomen schreef:
Als ze opkijkt zie ik haar mooiere heldere ogen, dat was de reden waarom ik haar koos. Ze had van die mooie ogen, de spijt die ik zonet had verdwijnt weer meteen. Ik schuif naar het puntje van de bank en grijp haar bij de kin en dwing haar om op te kijken. "Je hebt mooie ogen Adriana." Zeg ik en grijns. Ik laat haar los en neem weer plaats, ik veeg zonder pardon mijn hand aan mijn jasje. Wie kan het me ook kwalijk nemen, ze heeft misschien mooie heldere ogen maar ze heeft echt een bad nodig. "Ik zal ook iemand je laten wassen, ik heb je graag op het best bij eten." Zeg ik en voel hoe de koets tot stilstand komt. Dat werd tijd!
Ik sta op en niet lang daarna opent de koetsier de deur, gemakkelijk spring ik de koets uit. Normaal gesproken legt de koetsier nog een krukje neer maar het duurde me te lang. Ik loop de tuin door naar de poort die al geopend zijn. Bediendes die door de gangen lopen stoppen met hun pas om een buiging te maken, maar geen van hun heb ik nodig. Een bediende die net weer wilt doorlopen grijp ik bij de pols. "Waar is Lady Ann?" Vraag ik. Lady Ann is de aangewezen hofdame voor Adriana en ze hoorde hier te zijn. "Lady Ann is n-" ik kap haar af aangezien Lady Ann al aan komt lopen. "Begeleid Adriana en leg haar alles uit." Zeg ik voor ze de kans heeft haar te verontschuldigen voor het niet klaarstaan bij aankomst. Zonder iets terug te verwachten loop ik de gangen door naar mijn kamer.

Stillkidrauhl
Straatmuzikant

stillkidrauhl schreef:
De neiging is groot om zijn hand weg te duwen maar ik hou me in. Ik kijk hem recht in mijn ogen en zeg niks tegen hem. Wat verwacht hij van me? Dat ik hem ga bedanken omdat hij me complimenteert? No way. Direct kijk ik weg als hij zijn hand van mijn kin af laat glijden en merk dan ook gelijk op dat hij zijn hand af veegt. Gehoorzaam luister ik naar zijn woorden en kan het niet laten om toch even kort met mijn ogen te rollen. Wassen kan ik gemakkelijk zelf wel, niemand hoeft me te wassen. Dat ik vier jaar in een kamp heb geleefd, wil niet betekenen dat ik niks kan. Ik kan mezelf wassen, ik weet hoe een stofzuiger werkt en ik kan ook zeker koken. Ik ben geen kind en zo hoeft hij me ook niet te behandelen. Vooral als hij wilt dat ik hem gehoorzaam. Zodra de koets stopt met bewegen, kom ik voorzichtig overeind en pak de koetsier ze hand vast, die me voorzichtig en netjes helpt om uit de koets te stappen. "Thank you." Zeg ik gemeend tegen de koetsier en loop dan door, achter Charles aan die op een snelle tempo door loopt. Ik hoor hem weleens iets zeggen maar ik volg het niet helemaal. Tot er een mevrouw voor me komt staan en zich netjes aan me voorstelt als Lady Ann. "Adriana." Knik ik voorzichtig naar haar en luister aandachtig naar der als ze al snel allemaal dingen begint uit te leggen. "Je krijgt je eigen slaapkamer, je zal alleen in het bed van Charles slapen wanneer hij dat wilt of wanneer hij eigenlijk zin heeft." Legt ze uit terwijl ze met me naar mijn eigen slaapkamer loopt. Aandachtig luister ik naar der als ze verder ratelt en me vertelt over de regels en plichten. Het is allemaa zo ingewikkeld dat ik het haast niet kan volgen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld