Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

A fiction of The Walking Dead aka the apocalypse

ORPG ft. the awesome LadyStardust

LET OP: deze orpg is voor jongere kinderen minder geschikt i.v.m. geweld etc, lezen is op eigen risicio

~ ☽ ~

If I could I would feel nothing
That's the truth and I don't care, baby
That's the truth and I don't care
Mix the Henny with these pills
The world is cold and life's not fair, baby
The world is cold and life's not fair

I sold my soul, I hit a lick
If I die and go to hell
I swear to God I'm gon' be pissed
I've been prayin', I'm just sayin'
Keep my hands clean off that sin

...

Had a heart, man I'm tryna get it back though

~ ☽ ~

ik: Demyan Alec Gorbachyov / Williams - 19 - prizefighter

~

jij: girl + begin c:

good luck♥

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Cassidy Saoirse McMurphy
18

♤

Now I have you with me under my power
Our love grows stronger now with every hour
Look into my eyes you'll see who I am
My name is Lucifer please take my hand

Follow me now and you will not regret
Leaving the life you led before we met
You are the first to have this love of mine
Forever with me 'till the end of time

♤

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat deed ze hier? Wat maakte dat ze daadwerkelijk onderweg was naar een plek als deze? Ach, het was entertainment, waar ze wel weer wat behoefte aan had. Leven werd alleen maar zwaarder, en wat afleiding kon geen kwaad. Het pand waar het allemaal plaatsvond was misschien wat shady, maar dat was vrijwel alles uiteindelijk wel geworden. Deze hel waarin ze zich bevond werd dag na dag wat moeilijker om te overleven, en was dan ook al aardig wat gewend qua gebouwen en al.
Traagzaam duwde ze de krakende deur van het gebouw open, en werd meteen begroet door felle lampen en, in tegenstelling tot het aantal overlevenden dat ze normaal gesproken tegen kwam, redelijk wat mensen. Wat bedenkelijk liep ze verder naar binnen, niet zeker of ze dit nu wel of niet moest doen. Nou ja, wat had ze te verliezen? Plotseling werd ze vastgepakt door iemand, 'Where'd you think you're going, missy? Gotta pay for your entrance.' Geïrriteerd draaide ze zich om, haar ogen gericht op die van de man tegenover haar. Hij was een heel stuk langer dan zij, maar dat viel te verwachten met haar kleine 1,57 meter. 'Bullets, booze, anything ya got, really.' Ging hij verder, alsof hij verwachtte dat ze het niet begreep. Geld was immers waardeloos geworden. Wat kon je er nog mee in deze tijden? 'Bloody hell... I've got a pack 'a cigarettes?' Murmelde ze, onderwijl ze haar rugzak doorzocht. Veel sigaretten had ze overigens niet meer. Twee volle pakjes en een stuk of twee lossen. En nu kon ze dus één pakje afstaan, alleen voor een prizefight. Met tegenzin overhandigde ze de man het pakje sigaretten. 'Thank you, miss.' Sprak hij, een ongeloofwaardige glimlach vindbaar op zijn gelaat. Cassidy rolde enkel een keer met haar ogen, voordat ze verder liep door het pand. Enkele gevechten ging ze langs, al waren deze meer aan de zijkant. De boksring in het midden leek haar echter de plek waar de beste gevechten plaats zouden vinden. Momenteel was er iets gaande waar ze weinig aandacht aan besteede.
Traagzaam en niet bepaald geamuseerd liep ze van gevecht naar gevecht, weinig interesse getoond bij alles wat ze te zien kreeg. Haar ogen bleven echter hangen bij de middelste boksring, onderwijl ze een sigaret aanstak. Een nieuw gevecht stond op het punt te beginnen, en om de één of andere reden trok het haar aandacht. Ongeboeid baande ze zich een weg door de mensen heen, om wat van het gevecht te kunnen zien, zonder dat mensen haar zicht blokkeerden. Twee jongens stonden in de ring, al leek er maar één echt aanwezig. De ander stond er wat... Apart bij. Ze kon vrijwel raden dat dit niet precies was hoe hij er normaal bijstond. Traagzaam schudde ze haar hoofd, onderwijl ze wegliep van het gevecht.
Opnieuw ging ze langs enkele gevechten, af en toe even kijkend voor een paar minuten voordat het haar begon te vervelen en ze besloot verder te lopen. Uiteindelijk kwam ze toch weer terug bij de middelste boksring, ditmaal echter wat meer geïnteresseerd, voornamelijk omdat één van de twee jongens zich vrijwel niet verdedigde, of wat dan ook. Cassidy fronsde haar wenkbrauwen even, niet helemaal zeker wat ze er nu van dacht. Er was wat mis met die jongen en iets in haar zei haar dat het niet zijn fout was. Het overblijfsel van haar sigaret dumpte ze op de betonnen ondergrond, waarna ze het doofde met de zool van haar schoen, die nog bij elkaar werd gehouden door een stuk ducttape dat ze om de neus van haar schoen had gewikkeld. Even keek ze om zich heen, haar ogen glijdend langs de gezichten van de andere toeschouwers. Het waren voornamelijk mannen, en ze deden zo ongeveer niet anders dan juichen en schreeuwen. Was zij dan de enige die doorhad dat er iets mis was met de jongen? Ze rolde met haar ogen en richtte zich maar weer op het gevecht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vol woede bekeek hij de jongen voor zich voor de zoveelste keer die avond. Rondes waren al voorbijgegaan in drukte, voornamelijk veroorzaakt door het geschreeuw en geroep van buiten de ring. Hijzelf had de score flink bijgebeend tot die tijd, precies zoals het altijd het geval was geweest sinds zijn komst in the Dungeon. Mensen herkenden hem zelfs van eerdere gevechten. De Sniper luidde zijn bijnaam, maar het kwam ergens anders vandaan dan anderen konden denken. Velen waren ervan overtuigd dat het kwam omdat hij altijd goed wist te mikken tijdens een gevecht. Zijn ervaringen hielpen er flink mee moest hij zeggen, makend dat hij zichzelf net zo voelde als toen hij voor de ondergang in de onderwereld leefde. Voor hemzelf? Daar zat een heel ander verhaal achter, maar niemand had er baat bij om het aan te horen. Voor nu lag zijn focus eerder bij zijn eigen bewegingen in de poging de verdediging hoog te houden.
Een poging die, tot zijn ongenoegen, even slecht ging als de drie rondes daarvoor. Zijn coördinatie bleek flink verslechterd te zijn in de tussentijd. Demyan wist genoeg energie bij elkaar te rapen om zijn armen in een verdedigende positie te houden en zijn gezicht lichtelijk te kunnen beschermen, voor de rest was het een verloren zaak. Klappen moest hij incasseren onderwijl hij geen andere beweging voort kon brengen. Hij kon het gedaante van de jongen amper meer spotten in zijn zicht, een waas gevormd waar hij geen verklaring voor had en zijn spieren verslapten met de seconde. Een gehele verassing kon het dan ook niet zijn dat Demyan na de 9e ronde bewusteloos op de grond weergevonden kon worden, met niets meer dan het stromende bloed als teken van leven.

-

Vaag wist hij zijn ogen te openen. Felle lichtstralen drongen pijnigend tot hem door, het geroep nog zwak meegekregen indien hij zichzelf opgetild voelde worden. Protest kon hij desondanks niet meer uitbrengen. Het was over het algemeen bekend dat Demyan zijn zaakjes altijd zelf afhandelde, en het feit dat hij nu afhankelijk was van iemand anders kon hij maar lastig accepteren. Zijn conditie was het enige dat hem ervan weerhield klappen uit te delen om zichzelf uit de greep van de grote, sterke man te ontdoen. Op het moment zelf gaf hij enkel toe aan de duizeligheid die hem langzaamaan van het bewustzijn wegdreef, gevolgd door zijn oogleden die voor een tijdlang te zwaar werden om omhoog te houden. Pas toen hij ze opnieuw kon openen met een schelle stem, hoorbaar gemaakt met een bezorgde toon, verviel zijn vermoeidheid ietwat. Hij kon het licht van de rommelige kleedkamers weer opvangen en in een kwestie van seconden kon hij het onscherpe gezicht van een oude bekende voor zich zien.
"What happened to you, man?" Zijn hand kwam rusteloos terecht op Demyan's schouder. Zacht werd erin geknepen, hem enigszins overeind gehouden op de gammelende houten bank. Zijn rug grensde erdoor direct aan het harde steenoppervlak achter zijn lichaam. Comfortabel kon hij het niet noemen, maar dankbaar gunde hij hem wel een scheve grijns onderwijl hij zichzelf suf wat omhoog duwde. "I thought you were the king of the jungle." Daarentegen was het fijn om de oude man nog levend en wel voor zich te zien. Hij was de enige trouwe vriend die hij nog had vanuit zijn jeugd gezien, daarbij de ene persoon die hij als familie zag. Met zijn opmerkingen en gezeik kon hij zich geen betere man wensen om zijn vertrouwen aan te geven. Zelfs met zijn verouderde kleding zag de barbershop-eigenaar er nog net zo als uit als Demyan het zich kon herinneren.
"Not tonight, Pops. Not tonight..," zuchtte hij hem toe. Hij greep naar zijn pols, er zwak in geknepen uit waardering, en liet dan de greep van Pops op hem vergaan. Vastberaden stond hij voor hoeverre dat kon op van de bank. Zijn rug keerde hij in een kwestie van seconden naar hem toe, steun gezocht aan een van de verroeste kapstokken aan de muur. Zijn ogen gingen naar de spiegel aan het einde van de kamer. Door de warme damp binnen het gebouw zag het al even verstrooid als hoe hij de wereld moest bekijken, maar het beïnvloedde zijn eigen spiegelbeeld niet. Vrijwel meteen kon hij waarnemen hoe hij er werkelijk aan toe was. Bloed druppelde over zijn huid naar beneden. Onder zijn neus werd een spoor van de rode vloeistof duidelijk, evenals bij zijn knokkels en ook zijn lip leek er erg aan toe te zijn. Blauw/rode plekken ontstonden rond zijn kaak en polsen, noch zijn ontblote borstkas. Uit afschuw blokkeerde hij het weg uit zijn blikveld; een shirt werd zo snel als mogelijk aangetrokken en zo ook de capuchon van een zwart vest liet hij delen van zijn gezicht verhullen.
"Here, let me help you. You're gonna get yourself killed by walking around like this," sprak Pops hem aan. Hoofdschuddend schuifelde hij weg, zijn rugzak van de grond weggegrist om het over zijn schouder te slingeren. Hulp aannemen had hij nooit gedaan, zo ook nu ging hij geen uitzondering maken omdat het van hem verwacht werd. Hij was ervan overtuigd dat hij beter af was in zijn eentje. Rust kon de man wel gebruiken, daarvan kon hij Demyan niet van gedachten laten veranderen door het te ontkennen. De wallen onder zijn ogen waren haast evengroot als de zijne.
"No, I'm fine," loog hij. Zijn linkerhand tilde hij op, dusdanig zijn kant op gehouden dat hij het beter kon zien. Hij spande het genadeloos aan. Een vuist werd secondenlang gebald, bewezen aan hemzelf dat hij nog in prima toestand was, en doende alsof er niets was gebeurd zette hij een aantal stappen van hem weg.
"It'll be no effort to me if you'd just let me take care of-"
"I said I'm fine, old man," onderbrak hij hem genadeloos. Ditmaal wat meer geïrriteerd, simpelweg omdat hij niet wist wat hij met zichzelf aanmoest. Zijn verwondingen verzorgen zou geen verschil maken met hoe hij zich voelde: alleen, vol razernij en haat. Hij beval zichzelf enkel, naar gewoonte, om te maken dat hij er weg kwam en de tijd in te halen door wat slaap te pakken. Hoewel hij betwijfelde of hij heel aan zou komen baande hij zich toch koppig een weg naar de uitgang. Sloom sleepte Demyan zich naar de deuropening, zijn blik voor een laatste keer gevestigd op de oude man vooraleer hij dan toch echt het gebouw verliet.
"Sleep tight."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het gehele gevecht bekeek ze met tegenzin, en toch kon ze haarzelf niet zover brengen om simpelweg weg te lopen of niet langer te kijken. Iets trok haar aan tot het gevecht. Bij elke klap die de jongen kreeg, fronsde ze haar wenkbrauwen iets. Hij was kansloos, al verslagen voordat het gevecht werkelijk voorbij was. Zodra hij bewusteloos tegen de grond viel schudde ze traagzaam haar hoofd, wetende dat dit gebeuren zou. Deze gehele wedstrijd was niet eerlijk gelopen volgens haar. Opnieuw stak ze een sigaret aan, onderwijl ze haar ogen scannend langs de omgeving liet gaan. De jongen zijn tegenstander verliet de boksring niet veel later, naar wie ze toeliep, hopend op wat meer informatie. Waarom ze zich er zo druk om maakte was ook voor haar een raadsel, maar iets in haar maakte dat ze sit op moest lossen.
'Hey, good game.' Sprak ze tegen de man, waar ze inmiddels tegenover stond. Ze zag hem iets wegstoppen in zijn tas voordat hij zich naar haar toedraaide. 'Ya think? Kid's got no skill, easy competition.' Een arrogante grijns op zijn gelaat, onderwijl hij iets te dicht bij haar kwam staan. Snel zette ze een stap naar achteren, aangezien ze zich nogal ongemakkelijk voelde zo dicht in de buurt van de man. 'The crowd seemed to know him though... He cant be this bad, still survive and come back.' 'The crowd doesnt know shit.' Sprak hij haar bot tegen, duidelijk niet tevreden met haar uitspraken. 'Anyway, what's your name, girl?' Diezelfde grijns, het haalde het bloed onder haar nagels vandaan. Het kostte haar dan ook nogal wat moeite om normaal te reageren. 'Friends call me Cassy, you can call me Cassidy.' Hij begreep de hint en rolde met zijn ogen. 'And where are you from, Cassidy?'Cause you don't sound very American.' Erg geboeid in het gesprek leek hij niet meer, maar dat was te verwachten. Erover klagen deed ze echter niet, ze wilde maar al te graag weglopen bij dit gesprek, een middelvinger opgestoken naar die rotkop van hem. Maar ze hield zich in. 'Ireland.' Was alles wat ze zei, en hij lachte enkel. 'So an Irish bitch?' Ze rolde een keer met haar ogen na het aanhoren van zijn commentaar. 'Fuckhead... Good luck cheating again next time.' Met die woorden draaide ze zich om en stond ze op het punt weg te lopen. 'I didn't cheat, you slut!' Snauwde hij haar nog na. 'Yeah right.'
Vanuit haar ooghoek zag ze de jongen, met al zijn verwondingen, weglopen bij twee mannen. Ze besloot erachteraan te lopen, in plaats van hem meteen in te halen en te stoppen. Hij zag er niet uit alsof hij er zin in had, mede door zijn gesloten houding en de capuchon die grote delen van zijn gezicht verborg. Ongeboeid door de mogelijke consequenties verliet ze het gebouw, enkele seconden na de jongen en volgde zijn weg, waar het haar dan ook naar toe zou leiden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het industriepand liet hij standvastig achter zich, een tempo ingezet waarmee hij al gauw afstand nam van de lopende prizefights. Het betekende echter niet dat Demyan snel was. Nee, voor zijn doen was hij zo traag geworden dat zelfs een schildpad meer kans had hem in te halen dan de tijd waarin hijzelf zijn verblijfplaats kon bereiken. Dat hij eens, of nouja vaak, moest grijpen naar de muur naast hem vertelde genoeg over zijn gesteldheid. Het was een wonder dat hij nog op zijn eigen benen kon staan en de honkbalknuppel met prikkeldraad van zijn rugzak wist te halen zonder het te laten vallen.
"Damn, I look like one of 'em zombies," murmelde hij vol irritatie tegen zichzelf. De mace hield hij stevig vast in zijn hand, het opgedroogd bloed op het hout ietwat tegen zijn handpalm aangekomen terwijl hij het paraat hield. Het ding liet hij vermoeid steunen op zijn linkerschouder. "Is this how it feels to turn?" Het praten alsof er iemand anders bij was, was als een oude gewoonte geworden. Hij had geen mensen waarmee hij reisde ofwel zijn 'avonturen' mee verwisselde. Zijn vertrouwen was er eenvoudigweg te schaars voor, maar het hield niet in dat hij altijd stil bleef zodra hij zijn frustraties eruit moest gooien. Hij mocht dan wel een jongen zijn met weinig beheersing over zijn emoties en woede; het bleef merkbaar wanneer hij de wereld, met alle mensen en walkers erop, vervloekte.
"Hell, I didn't even got bitten yet. Apparently the universe hates me that much." Gegrom volgde op zijn uitspraak. Afwezig was hij weggezonken in zijn gedachten, zijn verwaterde zicht ermee meegenomen wat maakte dat Demyan weinig tot geen besef had waar hij zich écht bevond. Hij hield alleen de herinnering levend hoe hij door moest gaan met de tocht. Dus daar hield hij zich aan, doorgelopen met geen twijfel getoond op zijn gezicht. "Thanks God. You motherfucker could've just told me you wanted to get rid of me, but I guess you're just a coward, huh," ging hij verder. "Heaven, ha-ha. What a joke." Grof liet hij zijn hand langs zijn neus gaan, een bloedstraal in alle haast weggeveegd van zijn huid. De stof van zijn vest werd op bepaalde plekken doorweekt van het rood. Het voelde nattig tegen zijn lijf, maar de energie om het te verwisselen voor een oud shirt in zijn rugzak had hij niet. Hij bleef peinzen met zijn arm grijpend naar de dichtstbijzijnde muur om staande te blijven.
"Dirty liars."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Snel lopen deed hij niet, althans, in haar ogen niet. Ze gaf zijn verwondingen hier de schuld van, aangezien het zijn snelheid nogal kon hinderen. Haar rugzak van haar rug getrokken om er een wapen uit te kunnen halen. De rifle die eraan hing verraadde haar positie enkele meters achter de jongen, al was wat momenteel haar kleinste zorg. Wat snel trok ze er een bebloede hamer uit, vooraleer ze de rugzak weer over haar schouders hing. Het was haar meest gebruikte wapen geweest gedurende de apocalypse tot nu toe. Daarbij was dit ook hetgeen dat ze het snelste mee kon nemen toen het allemaal gebeurde. Tot de uitbraak werkte ze in een garage als automonteur, geen droombaan, maar het leverde geld op. Ze was daarom ook in de garage toen ze het nieuws hoorde, en had niet veel tijd om benodigdheden bij elkaar te pakken. Buiten te veel gereedschap had ze nog twee flesjes water, wat ingeblikt eten en wat sigaretten. Haar outfit daarentegen was niet veel indrukwekkender. Combat boot, zwarte jeans, kniebeschermers, een versleten shirt, vol vlekken, wat ze ooit nog grijs kon noemen, een zwarte leren jas en een bandana met een oude skibril rondom haar hoofd. Het had haar zo ver in de apocalypse gekregen, dus klagen deed ze er niet over.
Het gepraat van de jongen viel haar wel degelijk op, en het was watverontrustend. Ze kon begrijpen dat hij niet blj was met zijn verlies, zeker omdat hij wist wat hij misliep. Toch besloot ze nog altijd niet op hem af te stappen, maar liever nog even te wachten tot hij wat rustiger was. Ze wist niet tot hoever deze jonge in staat was om zijn rust te kunnen behouden, en deze limiet wilde ze zeker niet opzoeken. Natuurlijk wilde ze haar hulp aanbieden zodra hij steun zocht bij de muur, maar aan de andere kant vertrouwde ze het niet helemaal. Ze zette haar passen wat trager voort, om te vermijden dat ze hem voorbij zou lopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Traagzaam trok hij voort door de verlaten steegjes van de stad. De duizeligheid begon hem onderhand over te nemen, samen met zijn belemmerde zintuigen en lichte gevoel in zijn hoofd. De pijnigingen achter zijn wonden voelde hij opmerkelijk genoeg nergens. Een hoofdpijn was alles dat hem kwelde, geen ander leed meegemaakt behalve de beleving dat hij vastzat in een of andere nachtmerrie. Het gestommel dat hij achter zich hoorde, nam hij vandaar ook aan als de man wiens hulp hij net had afgewezen. Hij had geen bedenkingen over wie het anders kon zijn want wie had nou het lef hem te achtervolgen na die avond? Elkander had gezien hoe hij levenloos werd geslagen en voor een van de eerste keren dik verloren had; hij hield er geen andere vrienden aan over.
"What did I tell you, Pops? Just leave me the fuck alone. I'll be fine," bracht hij al grommend uit. Zijn hoofd schudde hij ongelovig, zijn handgrip om de honkbalknuppel dusdanig verstevigd dat zijn bloedende knokkels wit begonnen te zien. "You have guts, old man, I gotta give you that. But you're a pretty bad stalker." Het looptempo staakte hij beetje bij beetje. Van de paar centimeters die hij alsmaar verstreek, gingen het naar millimeters totdat hij uiteindelijk tot stilstand kwam. Tegen hem praten terwijl hij van hem wegliep vond hij te onbeleefd voor de man die hij het meest respecteerde van alle overlevenden bij elkaar.
"Just go back to.. what's his name again? Drew? Yeah, I think that's how that asshole calls himself." Hij bleef met zijn rug naar de man toegedraaid, maar na even zo stilgestaan te hebben nam Demyan het in zijn hoofd zich tot hem te wenden. Wat onhandig zocht hij hulp bij het gebouw naast hem. Zijn hand hield zijn volle gewicht op het gesteente waarna hij zich door middel van het bouwwerk om wist te draaien zonder onderuit te gaan. "Drew'll help you get back to-"
Hij wilde verder stamelen, maar het vreemde gedaante in de schaduwen liet hem zijn plannen opdoeken. Een klein figuur stond er enkele meters van hem vandaan in het donker. Zijn mond viel iets open, wetende dat het niet de beste man was waartegen hij al die tijd had gepraat. Het kwam uit dat hij zijn koppigheid dan toch had overschat; er bevond zich een totale onbekende in zijn buurt, eerder dan de barber zelf. Hij kneep zijn ogen iets samen, gehoopt het beeld voor zijn ogen scherper te maken, al tevergeefs. Meer dan een grote blur kon hij niet waarnemen en hij besloot daarom zijn zwijgzaamheid te laten vervagen. Nu het er toch was, had hij weinig meer te verliezen, of niet soms?
"Who the hell are you?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De woorden die hij sprak waren duidelijk bedoeld voor een ander, wat maakte dat ze even om haar heen keek, niet zeker of er nog anderen waren. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat het slechts de jongen en zij waren, wie zich hier momenteel bevonden. De manier waarop hij sprak maakte echter dat ze haar wenkbrauwen iets fronsde. Hij leek respectloos naar de persoon toe, en het feit dat hij zijn zin eindigde met een I'll be fine, gaf haar enkel het idee dat deze "Pops" hem enkel wilde helpen. Het duurde niet lang voordat hij opnieuw wat zei en zo ook besloot stil te staan. Cassidy volgde zijn voorbeeld, niet langer bewegend.
Geruisloos bleef ze staan, niet reagerend op de uitspraken die zijn mond verlieten, onderwijl hij schijnbaar geen idee had tegen wie hij praatte. Er was echter één ding wat haar beangstigde, en dat was zijn grip op de honkbalknuppel. Het gaf haar geen veilig gevoel en ze had geen idee hoever ze zou komen in een gevecht tegen een bokser met een wapen, met slechts haar hamer. Met gefronsde wenkbrauwen bekeek ze hoe hij zich wat moeizaam omdraaide, het gebouw voornamelijk gebruikt als extra steun.
Halverwege zijn zin stopte hij abrupt met praten, zijn ogen op haar gericht. Hij had door dat hij niet praatte tegen de persoon wie hij dacht. Traagzaam zette ze een paar passen vooruit, om haarzelf wat duidelijker te maken. Stilstaan deed ze echter niet lang, en ze liep door tot ze ongeveer anderhalve meter van hem verwijderd was. Achteloos pakte ze een sigaret en een aansteker uit haar tas, aangezien ze haar vorige ergens onderweg had moeten dumpen en ze behoefte had aan een nieuwe. Nadat ze haar sigaret aan had gestoken keek ze hem weer aan, zijn vraag voor enkele seconden onbeantwoord. 'Cassidy. But you don't look too good, lad. Need a hand?' Sprak ze, terwijl ze hem even ongeboeid bekeek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het sprak. Na de stilte die hij achterliet door zijn mond te houden, kwam een stem naar voren. Zacht en vastbesloten, met een klein accent op te merken die Demyan aanzag voor Brits of Iers. Haar eerdere zwijgen was nergens meer te bekennen geweest. Ze stapte tot zijn verbazing zelfs op hem af, met geen zorgen op haar gelaat te zien over wat ze deed. Ze had wel lef gehad zo zorgeloos in zijn buurt te komen.
"Cassidy? Never heard of you, little one," zei hij achteloos. Een frons vormde zich, kijkend naar de opgestoken sigaret tussen haar lippen. Hij schatte haar rond de zestien jaar vanwege haar lengte en misschien leek dat zo apart aan haar. Hoe ze sprak, klonk ze alsof ze ouder was, maar haar grootte liet het hem anders zien. Kon ook aan Demyan liggen natuurlijk; hij was nooit goed geweest in schattingen maken als het ging om andere mensen. Enkel in de onderwereld had hij er geen enkele moeite mee gehad, nu was het een heel ander verhaal. "And why are you following me like some kind of walker?"
"You aren't one of them dead skeletons, right?"
"Oh, nevermind. They can't talk.. I think."
"Well.. basically they do talk but it's like the growls they make when they want to eat your brain and stuff, but what if they developed-" Opgemerkt hoe hij wederom afdwaalde van zijn bedoelingen, drukte hij zijn gedachten weg. Hij moest zichzelf echt gaan afleren hardop te praten. Zonder twijfel zou hij aangezien worden als een gek door zijn doen. Wat moest ze wel niet van hem denken nu?
Binnensmonds kwam er gevloek bij hem vrij, haar ogen in alle haast opgezocht bij het laten zakken van de mace. "The point is, you shouldn't be here." Zijn stalen gezichtsuitdrukking keerde geleidelijk aan weer terug. Hij deed niet aan emoties, nooit gedaan ook en zijn gegrijns was alles dat anderen van hem konden verwachten. Een uitzondering ging hij ook niet maken voor Cas.. Cassidy, of wat het ook mocht zijn.
"I think I can take care of myself," sprak hij kil, maar hier werd blijkbaar anders over gedacht. Zodra hij ook maar een stap probeerde te zetten gaven zijn spieren het dan echt op. Hij zakte in elkaar, nog net snel genoeg geweest om bij de muur te komen zodat hij met zijn rug tegen het gebouw naar beneden gleed. In een kwestie van nog geen halve minuut kon hij zichzelf op de grond weervinden. Als een machteloze kleuter vastzittend in een positie van uitputting. Zijn achterhoofd liet hij met ongenoegen rusten tegen de muur, zich eigenwijs van haar afgewend om niet toe te geven. Hij had volgens zichzelf geen babysitter nodig en al helemaal niet een of andere zombiemeid.
"Yeah, I can. I just... need a minute, to catch my breath, you know."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat geïrriteerd keek ze hem aan bij het horen van zijn uitspraak, aangezien ze er niet graag op gewezen werd dat ze wel degelijk klein was. Natuurlijk had ze het zelf wel in de gaten, maar bijnamen zoals deze van complete vreemdelingen kon ze nooit waarderen. Het was dan ook daarom dat ze vrijwel meteen commentaar had op wat hij zei. 'Who are ya callin' little, aye? I'm a fuckin' adult, ya bloody giant.' Sprak ze op een wat boze toon tegen de jongen, ongeboeid of het hem aanstond of niet. Niemand, maar dan ook echt niemand, noemde haar zomaar klein. Al snel had ze haar kalmte echter weer herpakt en wilde ze antwoorden op zijn vraag, 'Well I saw yer fight and-' Maar verder dan dat kwam ze niet, doordat ze onderbroken werd door het gepraat van de jongen.
'Jesus, mate, calm down a little, will ya? Stop overthinkin' this. I'm not one of 'em.' Murmelde ze, na even kort te hebben gelachen. Het was ergens wel grappig om aan te horen hoe hij hier veel te overdreven over nadacht, maar ach, kon ze het hem werkelijk kwalijk nemen? Ze wist immers zelf ook niet precies wat er nu allemaal rondliep hier buiten, door de verlaten straten van de stad. Zijn reactie kwam pas na enkele seconden stilte, en het was er opnieuw een die ze niett bepaald kon waarderen. 'And why the fuck not?' Zei ze kalm, onderwijl de irritatie duidelijk van haar gezicht af te lezen was. Met een opgetrokken wenkbrauw blies ze wat rook uit, afkomstig van de sigaret die zich nog altijd tussen haar lippen bevond.
Opnieuw kon ze een korte lach niet onderdrukken zodra hij op de grond zakte, net nadat hij haar nog verteld had dat het prima ging. 'Yeah, see, I was goin' to hand you some water and a cigarette, maybe help ya up? But I see yer perfectly fine.' Opnieuw verliet wat rook haar mond, onderwijl ze grijnzend naar de jongen keek, wie zijn hoofd van haar had afgewend. Toch kon ze zich niet lang inhouden, wie weet wat zich u buiten bevond en hun gehoord had? 'For fuck's sake, just gimme yer hand, mate.' Een zwakke glimlach vertoonde ze, terwijl ze haar hand naar hem uitstak. 'C'mon, I don't wanna become zombie food because you were too stubborn to admit you're not fine. You've probably been drugged, man, and it ain't gonna get better when you keep sittin' around here, refusing to accept any help.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verrast haalde hij zijn wenkbrauw op naar het meisje, met tegenzin dan toch zijn ogen op haar laten rusten uit nieuwsgierigheid. Haar ergernis over zijn opmerking was duidelijk bij haar te zien geweest. Fel keek ze op hem neer met haar donkere ogen, het commentaar vrijwel meteen laten horen. Nee, ze herinnerde hem geenszins meer aan een zestienjarig kind. Nu kon hij opmerken dat hij zich had vergist. Spijt gaf hij haar daarentegen niet mee, een kleine grijns opgezet om haar uit te dagen.
"Never heard of nicknames? No offense, little one." Haar ergernissen negeerde hij maar gewoon. Ze was als een van de walkers voor hem, makend dat hij ongevoelig was als het op haar aankwam. Mocht ze hem beginnen te haten dan kon ze hem zo achterlaten. Het was niet dat Demyan ervan zou balen om haar weg te zien gaan; hij had haar al eerder verteld dat ze van hem weg moest blijven. Of ze het wilde opvolgen was haar eigen probleem.
De grijns verwaterde sneller dan verwacht. Ze wekte wantrouwen bij hem op, hoe ze hem over probeerde te halen alsof het haar ook maar iets kon boeien. Elk persoon die het ontkende bleek tenslotte een gevaar te zijn. Wat als ze er wél een was, maar hem erin wilde luizen zodat ze alles kon maken wat ze wilde? "You better not be one of 'em, no. I'm not in the mood for getting my clothes more bloody than they already are," zei hij ijzig terug. "And what's so funny, huh? There's nothing to laugh about." Het gelach dat ze liet horen zorgde ondertussen voor huiveringen. Hij had geen idee wat er zo grappig aan de situatie was, want wat had ze anders van hem verwacht? Vrienden worden met een vreemdeling stond nou niet echt bepaald op zijn bucketlist.
Toch was er wel tevredenheid op zijn gezicht te vinden. Dat ze hem gelijk gaf, wat hij niet had zien aankomen, gaf wel aan dat hij geen idioot was. Het ging goed met hem en hij had geen hulp nodig, precies wat hij Pops ook had verteld. Waarom iedereen zich ineens zorgen over hem maakte kon hij zich ook niet bedenken. "Yeah, I am. Thanks for finally seeing that I'm right." Zijn mondhoeken trokken iets omhoog bij het idee. Hij dacht dat ze hem begreep, maar toen hij weer naar voren keek was het geheel anders geworden. Een hand werd naar grijnzend hem uitgestoken. Ze kwam dichtbij - te dichtbij - en nonchalant werd hij toegekeken.
Te eigenwijs om de hulp aan te nemen hield hij zijn handen weg van haar. "No, I can do it by myself. I'm not some kid that needs a stranger to come and rescue him, damned." Hij plaatste ze op de grond, nam een diepe adem en duwde zichzelf vervolgens wat omhoog. Het ging langzaam, stap voor stap, toch gaf hij geen kik bij de pijn die hij dan eindelijk begint te voelen. Het zou hem als een zwakkeling over laten komen.
"See? I can get up on my own," mompelde hij vol overtuiging terug. Hij zette meer kracht op de grond, nog een klein stukje te gaan totdat hij weer op zijn benen stond maar voordat hij het haalde, voelde hij zichzelf nogmaals wegzakken. Zijn lichaam voelde te zwak aan om nog een poging te wagen. Van afkeer grimaste hij, doorkregen dat hij geen kans maakte om er weg te komen zonder hulp. Als het kon had hij er de hele avond nog gezeten door te vertikken toe te geven, maar hij wist dat dat onhaalbaar was. Hij zou zichzelf de dood inleiden door zo'n gemakkelijk doelwit te vormen voor anderen. En.. dat hij haar hand aan zou nemen, hoefde niet te betekenen dat hij van plan was bij haar te blijven.. toch?
"Argh. I'm just gonna take your hand. Just for one time, but you asked for it."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij bleef haar maar zo noemen, wat flink wat ergernis veroorzaakte bij Cassidy. Het voelde kleinerend als mensen haar zo noemde, en ze werd er niet graag op gewezen dat ze klein was. Ze had de apocalypse zover overleefd, wat ze langer vol had gehouden dan sommige mense die hoog boven haar uit torenden. De grijns die hij vertoonde was hetgeen wat haar het meeste aan hem irriteerde. Het was uitdagend, alsof hij haar boos wilde hebben. 'Of course I have, fuckhead, but people just call me Cas or Cassy... Not little one, or any of that bullshit.' De irritatie werd alsmaar duidelijker, en toch bleef ze staan waar ze stond. Ze kon hem immers niet zomaar achterlaten hier. Hoe erg hij haar ook irriteerde, het zou onmenselijk van haar zijn geweest om hem achter te laten, gedoemd om de maaltijd van een Walker te worden, of het slachtoffer van een bende.
Rollend met haar ogen hoorde ze zijn uitspraken aan, niet bepaald geamusseerd door wat hij allemaal te vertellen had over dat ze maar beter geen Walker kon zijn. 'Won't ya look at that... A real badass. Now think for a moment, would a walker voluntarily offer to help you?' Ze sprak de woorden wat traagzaam uit, alsof hij een klein kind was, wie het anders niet begrijpen zou. Ongeboeid blies ze wat rook uit van haar sigaret, die ze vervolgens om de grond gooide en doofde door er een keer op te staan. Een kleine grijns verscheen op haar gelaat bij het horen van zijn woorden, welke verraadden dat hij niet al te blij was met haar lach. 'You are. You and your overthinking.'
Hij bleef maar weigeren... En eerlijk gezegd begon het op haar zenuwen te werken. Een kleuter zou nog kunnen zien dat hij niet in orde was, maar toch leek hij er zelf nog wat moeite mee te hebben om het te kunnen zien en begrijpen. Het was gewoon pijnlijk om aan te zien hoe hij zelf nog probeerde op te staan. Hij kon het gewoon niet, waarom accepteerde hij de hulp die hij aangeboden kreeg niet gewoon? 'You can't, okay? Stop acting tough and just accept some fucking help!' Sprak ze hem fel toe, ergens een hint van bezorgdheid hoorbaar in haar stem, al was het niet veel of erg duidelijk.
Haar aandacht bleef echter niet lang bij hem hangen, aangezien vaag gegrom haar aandacht trok. Een Walker. Haar hamer liet ze op de grond vallen, geen zin om hier meer energie in te steken dan nodig was. Traagzaam pakte ze haar rifle van haar rug, waarna ze zich naar het monster toe draaide. De demper die standaard aan het wapen bevestigd zat maakte dat er zodanig weinig geluid vrij kwam dat ze niet hoefde te vrezen voor meerdere Walkers die hun kant op kwamen. 'See? That's a walker... Kinda rude to compare me to one of 'em.' Murmelde ze, lichtelijk afwezig, aangezien ze op het monster probeerde te richten. Het duurde ook niet lang voordat ze de trekker overhaalde en een kogel afvuurde, die recht door het hoofd van de Walker schoot.
Alsof er niets gebeurd was hing ze haar rifle weer aan haar rugzak en draaide zich weer naar de jongen, hasr hand opnieuw naar hem uitgestoken, ditmaal sprak hij echter wat woorden uit die maakten dat ze een grijns niet kon onderdrukken. 'About time you'd stop being stubborn.' Het koste haar wat moeite om de jongen overeind te trekken, maar toch lukte het haar op de een of andere manier. 'And sure, I asked, but you accepted.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was blij om te horen dat haar lach een keer gestopt was. Zo hoefde hij zich niet langer bekeken te voelen, of als een idioot, en kon hij normaal de tijd doorkomen zonder telkens uitgelachen te worden. Zulke acties ging hij doorgaans gewoon tegenin door geweld te gebruiken. Hij had tientallen manieren om van haar af te komen, zonder dat ook maar iemand de sporen kon vinden van het misdrijf. Niets zou het bloedbad naar hem kunnen traceren, noch verdenkingen veroorzaken, en toch kon het meisje nog levend en wel voor hem staan zonder een kleerscheur door zijn verlangens. Hij vond haar blijkbaar zo anders dat hij genade had.
Al zuchtend hief hij zijn schouders op, haar hand inmiddels losgelaten zodra hij vond dat het onnodig begon te worden. "What's wrong with little one? I could think of worse, like.. monster? Oh, or bitch or beast, or even sl-"
"Fuck, I'm doing it again," siste hij zacht door zijn eigen uitspraak heen. Zijn ogen liet hij doorglijden naar de grond waar hij ze roerloos hield. Hij haatte zichzelf voor zijn chaotische gedrag, nog meer dan de afkeer voor de levende 'doden'. Zich er lang op afrekenen kon hij in tegenstelling niet volhouden. Al gauw werd hij afgeleid door haar kinderachtige woorden, hem gezien als een domme kleuter. Elke letter, elk woord werd hem voorgesproken alsof ze werkelijk verwachtte dat hij alles na zou moeten zeggen om het te begrijpen. Ze wist wel hoe ze hem woedend moest krijgen.
"Maybe a walker would do that, I've never bothered to get to know one if that's even possible. Maybe you're just a ghost, made up in my mind to keep me from trippin'. You tell me." Zijn hoofd tilde hij weer op, bij haar teruggekeerd terwijl hij van boosheid zijn kaken voor kort op elkaar zette. Het pakken van haar geweer dacht hij met de walker zelf weg. Hij was meer bezig met wat ze precies sprak, dan haar plan om het ding overhoop te knallen om ervan af te komen. Ook was hij te druk aan de gang met haar bewegingen in de gaten houden, aangezien het overlijden door een domme fout volgens hem geen deel uitmaakte van zijn einde.
"Ey, don't complain. I can't help seeing some kind of blur, you're lucky I didn't kill you while thinking you were one of those zombie bastards," zei hij tegen haar. De voldoening die verscheen bij de lach rond Cassidy's lippen kon hij amper waarderen. Hij kon haar lastig uitstaan als ze hem zo aankeek; haar grijns van hier tot Tokyo deed kippenvel ontstaan op zijn huid.
"Get that weird smile off your mugshot, little one. It's creepy." De mace slingerde hij afgepeigerd over zijn schouder. Stilstaan vertikte hij, meteen begonnen met het weglopen van de plek. Hij had er genoeg vertrouwen in dat hij met rust gelaten zou worden nu hij zich over zijn bokkige zelf heengezet had. Het geluid van passen die hem achtervolgden rekende hij eveneens ook niet; als hij haar nog niet weg had gejaagd, dan was het zijn nijdigheid wel wat maakte dat ze zo ver mogelijk van hem vandaan kon blijven.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam schudde ze haar hoofd zodra hij weer begon te praten en zichzelf moest stoppen. Hij dacht hardop na, wat over het algemeen geen eigenschap was waar Cassidy een hekel aan had, zo wist ze tenminste wat er om ging in zijn hoofd. 'Yeah I got the note, just stop, Macho.' Murmelde ze tegen de jongen, onderwijl ze achteloos een pakje sigaretten en een aansteker uit haar tas tevoorschijn haalde. Een sigaret bevond zich niet veel later, brandend en wel, tussen haar lippen. Het pakje, evenals de aansteker, reikte ze uit naar de jongen, vragend een wenkbrauw opgetrokken. Door haar werd het gezien als een gebaar van vriendelijkheid, wat al verbazingwekkend genoeg was, zeker aangezien haar vriendelijkheid zeker af was genomen gedurende de apocalypse, tot het punt waar ze zich nu bevond, waar ze vaak gezien werd als gevoelloos, bitter, cynisch en kil. Vroeger was ze anders, dezelfde eigenschappen, al kon ze vrolijkheid en vriendelijkheid toen nog een deel van haar persoonlijkheid noemen. Twee eigenschappen die ze al snel op moest geven toen de apocalypse kwam.
Veel moeite kostte het haar echter niet om van de eigenschappen af te komen. Ze werd onbewust door haar ouders opgevoed om te worden hoe ze was. Nooit zeiden ze haar dat ze trots op haar waren, of onder de indruk door iets wat ze gedaan had. Het was altijd haar broer. De jongen met het hoge IQ en de succesvolle toekomstdromen, in tegenstelling tot haar. Er was niets mis met haar IQ, sterker nog, het was vrij hoog, wat immers een rol speelde als het aankwam op hoe ze tot zo ver de apocalypse al overleefd had. Het probleem was dat ze nooit druk bezig was met school, Cassidy besteede haar aandacht aan machines, auto's motoren... Manier vinden om de voertuigen sneller te maken waar nog geen mens over na had kunnen denken. Haar ouders daarentegen vonden het nutteloze hobby's. Ongeschikt voor meisjes zoals zij. Nee, ze moest maar wat meer op haar broer lijken, goed in wiskunde, natuurkunde, scheikunde en wat al niet meer. Haar broer gaf ze hier echter de schuld niet van, hij wilde ook niet dat hun ouders zo reageerden op haar. Hij was een goede jongen, vriendelijk en rustig. De enige persoon wie haar aanmoedigde en haar niet vertelde te veranderen en haar hobby's op te geven om zich te focussen op school.
De jongen zijn stem was hetgeen wat haar weer terugbracht naar de realiteit, tot voorkort afwezig door haar eigen gedacht. Wat hij zei klonk echter niet geheel logisch in haar oren, al kon ze het hem niet kwamlijk nemen. Ze wist niet zeker of hij gedrogeerd was, maar als dat we het geval was, kon het het middel zijn wat hij toegediend had gekregen wat hem dit soort beelden zou kunnen geven. 'That's exactly what I am, just an illusion made up by yer subconsious, to help you stand up and have annoyin' comments on everythin' ya say.' Mompelde ze, het sarcasme spatte er vanaf, al bedoelde ze het eerder als een grap dan als een belediging.
Haar ogen had ze momenteel even gericht op de grond, die ze amper kon zien door het gebrek aan licht, onderwijl ze wat rook uitblies en de sigaret tussen haar wijs- en middelvinger hield. Zijn uitspraak ongeboeid aangehoord, en na een keer met haar ogen gerold te hebben antwoordde ze dan ook maar. 'Oh of course, I'm so grateful.' Helemaal verstaanbaar waren haar woorden echter niet, wegens haar accent en mompelende toon, evenals de sigaret die ze tijdelijk tussen haar lippen had.
Op zijn opmerking ging ze niet in, ze vertikte het om er meer aandacht in te steken dan nodig was. Waarom zou ze? Ze wist dat hij niet zou stoppen met haar klein noemen, zijn belediging kon ze echter nog wel hebben. Zelf was ze immers ook niet de vriendelijkste tegen hem geweest, wat ze zelf ook wel door had. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze toe hoe hij weg liep, zonder verder ook nog maar iets te zeggen. Ergens was het wat beledigend. Ze bood hem hulp aan, wat in deze tijden vrijwel hetzelfde betekende als iemands leven redden. Als ze hem hier had laten zitten, zonder hem ook maar een blik waardig te zijn, was hij misschien al wel het slachtoffer geworden van een Walker of een bende. De manier waarop hij liep vertelde haar echter genoeg over hoe hij er werkelijkaan toe was, en ze vertrouwde het niet helemaal. 'Ya sure yer gonna make it to wherever yer off to? At least lemme help ya... So I know ya didn't die because 'a me.' Snel had ze haar hamer van de grond gepakt, waarna ze snel achter hem aan liep, hem binnen de kortste keren ingehaald, tot ze naast hem liep, ongeboeid of het hem aan stond of niet. 'The least you can do is tell me your name?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar stemgeluid verzachte zich, murmelend gepraat toen hij haar nogmaals aansprak met 'kleine'. De bevestiging had hij niet nodig gehad om te weten dat het bijnamen geven haar niet zinde. Vaak werd hem een blik vol ontstemming toegeworpen zodra hij haar zo noemde, maar met alle plezier gaf hij het Cassidy terug. Hij had nul moeite met het uitwisselen van dodelijke blikken als het nodig was.
Verrast keek hij naar de sigaretten in haar hand, het pakje en de aansteker en na even getwijfeld te hebben nam hij het toch van haar aan. "Macho? Hm, you're just as bad as me when it comes to giving nicknames." Zijn verbazing over haar vriendelijkheid was van hem af te zien. Hij had genoeg vijanden gemaakt nadat de hel losgebarsten was, die hem gelijk een kop kleiner hadden willen maken en geen tijd verspilden aan aardigheid. Cassidy bood hem sigaretten aan, overhandigde hem wat hij nodig had en hoe verstomd hij er ook over was, kwam het ongewoon over.
Zijn verstand kon hij nergens in zich vinden. Hij nam nooit wat van vreemden aan, was altijd ervan verzekerd dat mensen niets deden tenzij ze er een goede reden voor hadden; overleven. Ze kon honderden dingen van plan zijn met hem, maar het luisteren naar zijn eigen gevoel kon niet meer. Hij deed wat er in hem opkwam en zijn aandrang om te roken was groter dan zijn gevecht tegen zijn conditie.
De sigaret stak hij op, bitter gemompeld, "I knew it," voordat hij haar de spullen weer teruggaf. Dankbaarheid had hij wel voor wat ze deed. Zelfs even dacht hij zijn mondhoeken omhoog te zien gaan, voor een korte tijd, want zijn frustratie lag zonder benul weer bij zijn weg naar huis. Hij kaapte zijn concentratie onverstoorbaar weg van het meisje.
"I-.. The hotel or.. motel, I think.. I have to go," opperde hij, een beetje rook losgelaten uit zijn mond. "I don't remember how they called it.. It looked like somethin' from out of the movies. Law and Order, or.. NCIS. They had like, those ugly rooms which makes you wish you just slept outside, because it's so old, harsh and about to crash down, you know." Het gebrabbel werd naarmate hij sprak alsmaar onduidelijker, mede door de kracht die hij zette om sneller vooruit te komen. Zachter begon hij te spreken met geen bedenkingen over of ze het wel of niet kon verstaan. Niet onderuitgaan was eerlijk gezegd zijn eerste prioriteit. Nog even slungelig wandelde hij verder, zich niets aangetrokken van het zien dat hij steeds op het nippertje aan de grond ontsnapte. Het vallen kwam dichterbij en bij het merken dat hij haast niet verder kon, week hij uit naar de lantaarnpaal waar hij zich in een raas aan vastklampte. Afgemat hijgde hij zachtjes uit.

"Demyan. My name is Demyan."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld