Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Oak Park Academy | Schrijftopic

Nuages
YouTube-ster

Nuages schreef:
Deze RPG is VOL en dit is het schrijftopic.
Deze RPG kan 18+ en scheldwoorden bevatten.

Overleggen over de RPG, dingen teruglezen kan op dit topic:
virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=714020&p=0

Kamerindeling
Meiden
(Nuages) Minji - (Obvixusthoughts) Mia
(Tim) Celine - (Sansa) Hope
Jongens
(Auloire) Aaron - (Exid) Sheng-Du
(Kendraay) Nate - (Shiri) Jermaine

Schrijfvolgorde
Shiri
Exid
Nuages
Sansa
Obvixusthoughts
Kendraay
Tim

Wanneer je aan de beurt bent en niet binnen 24 uur hebt gereageerd, gaat de beurt door naar de volgende.

Het verhaal begint wanneer ze in witte busjes naar de campus worden gebracht en daar aankomen. Daar kun je natuurlijk je kamersleutel, rooster en alles wat je nodig hebt ophalen bij de receptie. Je kamer checken, school verkennen, kijken wanneer je les hebt.. Ik zeg maar wat. Hier begint dus het verhaal. Heel veel plezier allemaal, laten we hopen dat het een geweldige RPG wordt!

@Auloire@obvixusthoughts @exid @Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
De eerste gedachte die opkwam bij Jermaine toen hij aankwam bij de academie, was een mengelmoes van verbazing en enthousiasme. Het was enorm. Overal leerlingen, maar toch leek het niet heel druk. Eikenbomen zorgde voor een natuurlijke sfeer. Op een één of andere manier kon Jem zich in de lente en zomer hier onder een boom zien zitten te schetsen, schilderen, of fotograferen. Hij voelde zich hier al helemaal thuis. Als in een soort trance, pakte Jermaine zijn koffers uit de bagageruimte van het witte busje. Kleding, check. Schildersspullen, check. Fotografie apparatuur, check. Hij was klaar om te gaan. Eindelijk, na een lange omweg, kon hij dan toch aan zijn eigen toekomst gaan werken.

Voordat Jem de campus wilde gaan verkennen, leek het hem handig om zijn spullen eerst naar zijn nieuwe kamer te brengen. Het gebouw en het gebied buiten de faciliteit verkennen met een koffer en twee andere tassen? Geen goed plan. Om die reden was zijn eerste bestemming dan ook de receptie. Hem was verteld dat hij hier zijn kamersleutel kon ophalen, naast ook zijn rooster en allerlei andere dingen die een leerling eventueel nodig zou hebben. Zouden ze een plattegrond hebben? Dat was iets dat hij zeker moest navragen en iets wat hij dan ook zeker zou gaan doen. Meteen schoten er allerlei andere gedachten door hem heen. Hij was benieuwd naar zijn kamergenoot, hoe zijn docenten zouden zijn, wie hij allemaal zou gaan ontmoeten en natuurlijk de hamvraag: of hij hier dan toch thuis zou horen. Het warme gevoel dat Jem had gevoeld bij aankomst, was langzamerhand verdwenen. Wat nu als zijn werk niet goed genoeg zou zijn? Misschien zou hij wel worden weggestuurd omdat hij te inferieur was in vergelijking met de andere studenten... Hij schudde de nare gedachten uit zijn hoofd. "Positief blijven, je bent hier voor een nieuw begin." vertelde hij zichzelf. Eerst maar eens die nieuwe kamer bezoeken.

Nadat Jem de sleutel, zijn rooster en een plattegrond - ze hadden er één, gelukkig - had gehaald bij de receptie, was hij naar zijn kamer gaan zoeken. Kamer 111. Jem kon een kleine grijns niet onderdrukken. Hoe groot was de kans dat hij in een kamer zou zitten, waarvan het nummer ervan uit drie maal hetzelfde getal zou bestaan? Het was iets heel eigenaardigs wat alleen hij waarschijnlijk zou weten te waarderen. Enfin, eenmaal bij zijn kamer aangekomen, deed hij de deur open en sjouwde hij al zijn spullen naar binnen. Het verbaasde hem nog dat het eigenlijk nog best ruim was voor een studentenkamer. Onmiddellijk claimde hij het bureau bij het raam door hier simpelweg zijn tas met schildersspullen op te zetten. Natuurlijk licht was het beste licht, dus als hij aan zo'n werkplek bezig kon zijn, zou dat gebeuren ook. Natuurlijk, indien zijn kamergenoot zou arriveren en hier een probleem mee zou hebben, viel er vast wel wat te regelen. Desnoods deden ze de kamer wat anders indelen. Jem's ogen gleden even naar het andere bureau. Dit was ook bij een raam, maar hier viel de schaduw van een eik op. Jem zuchtte en haalde zijn tas weer van het bureau af. Het was niet eerlijk om meteen iets te reserveren, zonder dit met zijn kamergenoot - wie dit ook mocht wezen - te bespreken. Dat zou niet echt een goede indruk maken. Daarom begon hij maar alvast met het inruimen van zijn kledingkast. Zoiets kleins kon vast geen kwaad.

Nuages
YouTube-ster

Nuages schreef:
Starend door het busraampje, naar alle auto's en gebouwen die om de twee seconden weer uit haar zicht verdwenen, deed het Minji toch wel even stilstaan dat ze nu eindelijk in de Verenigde Staten was. Het was een langdurige reis geweest, en ze vroeg zich af of ze erg zou moeten gaan wennen aan het tijdsverschil tussen dat van Amerika en Zuid-Korea, waar ze immers aan gewend was. Met een blik op de digitale klok, die zich helemaal voorin in het busje bevond, kon ze concluderen dat het nu zo'n 10:50 in de ochtend was. Haar ouders lagen nu zonder twijfel te genieten van hun nachtrust. Ze sloeg een hand voor haar mond wanneer ze een geeuw voelde aankomen, maar die werd al snel verstoord door een kopstoot tegen het raam. ''Ah..'' reageerde ze automatisch op de klap, ze fronste haar wenkbrauwen even en haalde haar hand naar de pijnlijke plek waar ze vervolgens over heen wreef. Het busje was tot stilstand gekomen. Dat had ook iets minder lomp gekund. Via het raam kon ze het enorme gebouw al voor een gedeelte zien. ''Oak Park Academy.'' zei de chauffeur van het busje door een microfoon, en deed vervolgens de deuren via één van de knoppen open. Minji stond op van haar stoel, die inmiddels heel warm was geworden en haalde haar bagage uit de daarvoor bestemde bagageruimte waarna ze vervolgens het busje verliet.
Wanneer ze buiten kwam merkte ze pas echt dat het nog zomer was, alhoewel het al gauw weer herfst zou gaan worden. Er scheen een stralende zon op haar gezicht, maar daarnaast was er ook nog een lekker briesje dat het iets aangenamer maakte. Een lekker zonnetje met een koel briesje was volgens Minji het beste dat je kon hebben.
Met een koffer in haar rechterhand, een tas op haar rug en in haar andere hand, was ze blij dat de poort open stond en ze zonder haar tassen te moeten verplaatsen gewoon makkelijk het terrein op kon lopen.
Haar ogen richtten zich op enkele mensen die gezellig zaten te kletsen, muziek te luisteren en boeken te lezen op de grasvelden of bankjes. Het grootste gedeelte van de leerlingen zou waarschijnlijk binnen zitten, vanalles zitten regelen of iets dergelijks en waarschijnlijk zouden velen ook nog moeten arriveren.
Minji baande haar weg naar de ingang van de academie, wanneer er plots een man in een rood-wit gestreept T-shirt en een petje met ''OPA'' op de voorkant gedrukt voor haar verscheen met een karretje vol flesjes fruitwater, spablauw, ijsthee en cola. ''Het is gratis.'' had de man haar gezegd. ''Nee danku.'' antwoordde ze en schonk de man een glimlach waarna ze verder liep. Eigenlijk had ze wel wat dorst gekregen, maar met haar bagage in haar handen was het niet echt een goed idee geweest dat nu aan te nemen. Het zou op dit moment alleen maar voor gedoe zorgen en onhandig zijn. Minji liep de ingang van de academie binnen en keek even globaal om haar heen. Er zaten wat mensen op banken aan salontafels, andere mensen stonden in groepen met elkaar te praten, en weer anderen liepen heen en weer, de een in een goede stemming en de ander in een minder goede stemming. De receptie was het eerste waar ze moest zijn, en gelukkig was die niet moeilijk te vinden. Ze pakte haar koffer iets beter beet, aangezien haar hand wat was weggegleden vanwege het zweet dat daartussen was ontstaan, en sloot achterin de lange rij aan.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Volledige naam: Hope Vere Throne

Leeftijd: (17 t/m 22): 18

Geslacht: Vrouwelijk

Nationaliteit: Hope is half Brits half Nederlands.

Innerlijk: Hope is een vriendelijk meisje, ze is aardig voor de meeste mensen,
maar ze laat bijna nooit merken hoe ze zich werkelijk voelt.
Hope houd er van om grapjes uit te halen,
en soms lopen die grapjes erg uit de hand. Het is moeilijk om Hope haar vertrouwen echt te winnen, maar als je haar vertrouwen eenmaal gewonnen hebt, is ze een open boek en verteld ze
van alles over haar verleden. Hope neemt alles op school erg serieus, en ze gaat altijd door
tot het uiterste. Sommige mensen noemen haar een soort Nerdje, maar ze vind zelf dat
ze dat niet is. Hope is ook een boekenwurm, en je vind haar ook vaak met haar neus in de boeken.

Uiterlijk: Hope is ongeveer 1m78 en heeft lange blonde haren en blauwe ogen. Ze heeft
ook een Tattoo die staat voor haar moeder, vader, broer en zus die ze verloren is.

Schoolteam: Turn team, als klein meisje heeft ze ook op turnen gezeten, dus ze kan het al een beetje.

Club: Freerunning

Extra vak(ken): Hope is erg gedesinteresseerd in de oude goden (Aphrodite, Odin, etc...)
Daarom doet ze aan extra geschiedenis lessen die gebaseerd zijn op Theologie.
Hope vind het ook geweldig om dingen met dieren te doen, daarom doet ze ook aan
dierengeneeskunde niet de complete studie, want dat gaat niet op de school, maar
de basis dingetjes zoals, verband omleggen, of spuiten vullen, en natuurlijk de basis
van het verzorgen.

Geschiedenis/Familie: Hope had als klein meisje het best leven wat je, je maar kon wensen,
haar ouders hielden van haar, ze had altijd plezier met haar broer. Op een dag gingen ze met zijn allen naar een Musical, maar het was glad op de weg waardoor de auto te water raakte. Haar ouders
waren net op tijd om haar te redden, maar ze waren te laat om zichzelf en haar broer en zus te redden. Daarom moest Hope bij haar grootouders wonen, wat ook niet bepaald een pretje was. Ze
werd vaak geslagen, en had daardoor vaak blauwe plekken, hierdoor was Hope vaak verdrietig en depressief. Maar ze liet zich niet kennen en sloeg zich er door heen. Ze bleef altijd vrolijk, en zat vaak op haar kamer te tekenen. Haar grootouders waren beroemde Musical sterren, waardoor ze wel een beetje kon zingen, maar ze deed het niet vaak omdat ze anders te vaak terug dacht aan die vreselijke tijden. Ze zingt wel vaak als mensen niet kijken en luisteren, en ook vaak liedjes uit musicals en films. Toen Hope haar grootouders hoorden dat Hope naar deze
school kon hebben ze Hope meteen ingeschreven. Toen het eindelijk zo ver was en Hope naar de school toe moest hadden haar grootouders haar koffers ingepakt en haar naar de plek gebracht.
Hope wist nog nergens van. Haar grootouders hadden tegen haar gelogen.

Doel/droom: Hope wilt graag dierenarts worden, niet alleen voor huisdieren, maar ook voor grotere dieren. Hope wilt dus ook graag haar eigen dieren-praktijk/ziekenhuis hebben.

Extra: Hope heeft altijd een kettinkje om die van haar moeder is geweest. Het is een zilveren kettinkje met een klein hartje eraan.

Dus dit was het dan? Mijn grootouders hadden me bij een busje gedag gezegd.
Ik mocht dus fijn naar een nieuwe school... Met een zucht stapte ik het busje uit met mijn
koffers. Het schoolplein stond vol met mesnen, veel mensen stonden in groepjes bij elkaar.
Ik negeerde iedereen die wat tegen me zei, terwijl ik naar binnen liep en naar de
balie zocht. Na een tijdje lopen had ik de balie eindelijk gevonden en vroeg ik aan
de vrouw of ze een rooster had met de kamer indelingen, ze gaf me een blaadje met
allerlei kamers en namen 'Kamer 84' zei ik zacht tegen mezelf. 'Dank u wel' zei ik er achter aan
en ik liep door de school op zoek naar kamer 84. Na een tijdje lopen stond ik voor de kamer, en
liep ik naar binnen. De kamer was groter dan verwacht. Er was nog niemand in de kamer,
dus ik liep naar het bed die voor het raam stond. Ik zette mijn koffers op het bed,en maakte ze open.
Mijn kleding, boeken, pennen, potloden en stiften lagen verspreid in de koffers. Een zucht
verliet mijn mond terwijl ik begon met mijn kleding op te vouwen en het in de kast te leggen.
De rest van de spullen zette ik op een bureau en in de lades er onder. Ik begon een liedje te neuriën
die mijn moeder vroeger voor me zong, terwijl ik een boek uit koos. Ik pakte een boek en ging op
het bed zitten om te lezen, terwijl ik wachtte op mijn kamergenoot. Na een tijdje lezen
klapte ik mijn boek alweer dicht omdat het te luidruchtig was op de gang. Allerlei lachende
meiden die je over jongens hoorde praten, wat zeg ik schreeuwen. Ik stond op, pakte mijn mobiel en oordopjes en zette rustig het liedje If I Only Had a Brain op, maar voor ik het wist was ik aan
het meezingen, en danste vrolijk met mijn boek in mijn handen door de kamer. Ik was zo opgegaan
in de muziek dat ik niet eens doorhad dat mijn kamergenoot binnen was gekomen, ik botste tegen
haar aan waardoor haar koffers op de grond vielen en er een aantal van haar spullen door de kamer lagen. 'Oh het spijt me echt heel erg' zei ik terwijl ik haar hielp met haar spullen op rapen.

Account verwijderd

schreef:
Het eerste jaar was misschien nog spannend geweest, maar nu voelde hij vrij weinig bij aankomst. Hij wist precies waar hij moest zijn, wat hij moest doen. Nieuw jaar, dezelfde Aaron. Hij keek even om zich heen. Zo nu en dan zag hij een bekend gezicht, maar een hoop gezichten herkende hij niet. Eerstejaars waarschijnlijk, dat was ook wel te zien aan de mix van angst en enthousiasme die op hun gezichten speelde. Ieder hier had het idee dat ze veel zouden bereiken nu ze naar een school als deze gingen, maar in werkelijkheid zou slechts een enkeling het echt maken. Er was niet genoeg plek in de sterrenwereld voor hen allemaal.
Hij stak een sigaret op, waarna het welbekende geschreeuw van de conciërge zijn oren bereikte. Hij zou bijna zeggen dat hij het gemist had.
'Nieuw jaar, nog steeds dezelfde Aaron,' schreeuwde de man naar hem, waarna hij naar de speciale rokerszone wees. Hij rolde met zijn ogen, maar verplaatste zich toch naar het hokje. Langzaam blies hij de lucht uit zijn longen. De meesten hielden zich wel aan de regels, daar had hij niet zo'n handje van. Ze zouden hem niet van school af sturen omdat hij buiten de rokershokjes rookte.
Hij vertrapte de peuk onder zijn voet en liep verder, naar de receptie. Veel kreeg hij niet te horen. Nu hij in zijn derde jaar zat, mocht er wel vanuit gegaan worden dat hij de stand van zaken kende. Hij kreeg de sleutel in zijn handen geduwd en werd geacht door te lopen, dat deed hij ook. Met twee grote sporttassen om zijn schouders liep hij door de gang, tot hij de juiste kamer vond. Voor hij de sleutel in het slot stak, duwde hij de klink naar beneden. Zoals hij verwacht had, was de deur al van het slot gehaald. Hij duwde de deur open en keek even door de kamer. Vrijwel direct viel zijn blik op de jongen die op het bed zat. Op deze school keek hij niet meer op van creatieve verschijningen. De jongeman op het bed was zeker een creatieve verschijning.
'Ik ben Aaron,' stelde hij zichzelf voor terwijl hij de tassen op het bed liet vallen. Hij haalde het pakje sigaretten uit zijn tas en duwde die in zijn broekzak.
'Eerstejaars?' gokte hij. De jongen kwam hem niet bekend voor. Nu kende hij lang niet alle derdejaars, maar het overgrote deel kende hij in elk geval van gezicht. Sommigen kende hij iets beter, maar een echte band had hij met niemand opgebouwd.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zenuwen gierden door haar hele lichaam terwijl ze in spanning wacht tot het busje het bekende Oak Park Academy bereikt. De busrit had een uurtje of 2 geduurd vanuit het kleine dorpje waar zij nu ongeveer een klein jaartje op zichzelf woonde. Dat ze naar deze school ging was zeker een grote stap, naast het verhuizen in haar eentje van Australië naar Amerika. Maar ze wilde niks liever dan haar dromen waarmaken en dat is wat ze hier op school kon doen. Eindelijk een goede school waar ze een uitdaging kon vinden in het cheerleaden en zekers erg grote stappen kon maken. Ze had er ongelofelijk veel zin in en wist dat dit een top jaar ging worden.
Het busje kwam een kleine 15 minuten later tot stilstand waarna de chauffeur omdraaide 'We zijn op de bestemming aangekomen, Oak Park Academy' De oude man opende de deuren en niet veel later stapt Mia uit met haar zware koffer en sporttas in haar hand. Het leek net of heel de koffer vol met bakstenen zat, ze had ook moeite om de koffer überhaupt vooruit te krijgen. Snel wierp ze een blik op de school die er erg groot maar vooral erg mooi uitzag. Ze besluit later nog even rond te kijken, maar nu eerst op weg te gaan naar de receptie. Met veel tussenstops en gehijg kwam ze dan eindelijk aan bij de receptie waar het al aardig druk was. Veel mensen waren nog aan het wachten in de rij en ze besloot maar aan te sluiten. De school zag er net zoals van buiten erg groot en indrukwekkend uit. Ze kijkt wat rond terwijl de rij steeds een heel klein stukje vooruit gaat. Ze hield niet zo van wachten, haar geduld was altijd al erg ver te zoeken geweest.
Na een half uurtje wachten heeft ze dan eindelijk haar rooster, kamernummer, kamer sleutel en andere belangrijke brieven / informatieboekjes gekregen. Met nog vollere handen als toen ze hier aankwam baande ze zich een weg door de menigte. Het was nu echt druk en ze wilde zo snel mogelijk naar haar kamer om haar spulletjes uit te pakken en even bij te komen van de lange reis. Ze liep rustig aan naar haar kamer en toen ze eenmaal voor de kamerdeur stond, nummer 106 om precies te zijn. Ze opende de deur en liep de kamer in, de kamer was nog helemaal leeg en dat betekende dus dat haar kamergenote nog zou komen. Ze sluit de deur achter zich en loopt naar het bed bij het raam, in de hoek. Ze knikte goedkeurend en legt haar koffer op het bed waarna ze langzaam aan begint uit te pakken zowel wachtend op haar kamergenote en om het feit dat ze dit nu wilde doen in plaats van eerst even gaan zitten en rusten, ze kende zichzelf namelijk veel te goed. Als zij nu niet ging uitpakken dan zou ze het deze dag vast niet meer doen..

Kendraay
YouTube-ster

Kendraay schreef:
'Bestemming bereikt, Oak Park Academy!' De deuren van het witte busje gaan open. Nate stapt uit en de chauffeur van het busje knikt nog even naar hem. Hij heeft wit haar, van ouderdom, en een gerimpelde huid. 'Dag hé!' Nate en de chauffeur hadden een goed gesprek tijdens de busrit. Ze praatte over hen verleden, de kinderen van de chauffeur en de toekomst van Nate. Nate is niet tegen iedereen zo aardig, maar voor oudere mensen heeft hij veel respect. 'Doei!' Als hij om zich heen kijkt ziet Nate veel onbekende gezichten. 'Veel eerste jaars.' Mompelt hij zacht. Het schoolterrein ziet er niet heel anders uit dan vorig jaar. Dezelfde Eikenbomen, bankjes en vuilnisbakken. Er zijn veel mensen. Sommige zitten op bankjes boeken te lezen, anderen spelen een potje basketbal en weer anderen zitten aan een tafel met hun vrienden te kletsen. Nate kan zichzelf niet vinden in de eerste. School is totaal niet zijn ding. 'Nate!' Er komt een meisje naar hem toerennen. Ze geeft hem een welkoms knuffel. 'Dat is lang geleden... Ik heb je wel gemist hoor' Nate lacht. Het is Eef. Een meisje dat hij al kent sinds zijn derde. Ze zijn goede vrienden. Ze heeft voor 3 jaar in Seattle gewoond. 'Hey, groentje. Hoelang ben jij hier al?'
'Sinds net. Ik stap net uit het busje. Ik was eigenlijk van plan om meteen naar de receptie te gaan, maar toen zag ik jou.' Eef kijkt om zich heen. 'Het is echt groot hier.Ik snap niet hoe mensen hier ooit de weg uit hun hoofd gaan leren.'
'Dat is niet zo moeilijk Eef... Ik ben er maar een heel jaar mee bezig geweest, joh.' Eef en Nate lachen allebei. Vroeger lagen ze samen altijd in een deuk. Mensen keken hun dan altijd niet begrijpend aan, want ze gingen al stuk als er ook maar iets gebeurde. 'Ik ben echt blij dat ik je weer zie Eef.' De wangen van Eef worden een beetje rood. 'Hey! Je bent hier net en je staat nu alweer met een chicky te flirten? Zo zo...' Skylar komt klappend naar Nate toelopen. Skylar is de beste vriend van Nate. Ze waren vorig jaar kamer genoten. 'Hey Skylar!' Nate en Skylar lopen naar elkaar toe en doen een van die handdrukken die jongens altijd doen. 'Dit is Eef, een goede vriendin van me. We kenden elkaar al vanaf onze derde. Op haar zestiende is ze met haar ouders naar Seattle verhuisd. En nee, ik was niet met haar aan het flirten. Dat doe ik later wel weer. Nu wil ik eerst weten wie mijn kamergenoot is.' Hij loopt weg en Eef en Skylar lopen achter hem aan. De rij bij de receptie is meters lang.

Na 25 minuten wachten heeft hij eindelijk de plattegrond, allemaal random informatie en de kamersleutel. Kamer 111. Nate grijnst. Grappig, weer zo'n getal. Vorig jaar had hij kamer nummer 123. Hij neemt de trap naar boven. Na even zoeken ziet hij kamer nummer 111. Hij doet de deur open en ziet dat er al een jongen op het bed zit. 'Hey! Ik ben Nate.'

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Celine

Een gil verlaat mijn mond wanneer de bus abrupt stopte met rijden. Een jongen stak over zonder op te letten en had zijn oordopjes in. Hij zag de bus waarschijnlijk niet aan komen rijden. Mijn gedachtes werden verstoord door de buschauffeur die omriep dat dit de stop is voor de Oak Park Academy. Ik moest het nog even laten bezinken en dromerig schrok ik van het feit dat ik er hier uit moest. De mensen stroomde uit de bussen als een soort waterkraan en vulde zo het enorme veld dat voor de school lag.
Mijn bagage was makkelijk vindbaar, de ene koffer was roze, de ander had weer glittertjes. Met het kopen van mijn koffers en handtassen had ik hier rekening mee gehouden. Ik vroeg aan de chauffeur waar ik de karretjes kon vinden waarin ik mijn bagage kon zetten. Dat leverde mij enkele rare blikken op van hem en een aantal studenten die in het gehoorbereik stonden. Ik droop langzaam af, totdat ze mij niet meer konden zien in de menigte. Met drie koffers en vier handtassen stond ik onhandig geparkeerd op het trottoir. 'En nu?' Dacht ik bij mijzelf. Ik kan moeilijk met alles gaan zuilen. Ik heb immers maar twee handen. Een meisje die langsliep tikte ik aan op haar schouder. "Ik geef je tien dollar als je me helpt met mijn bagage," vroeg ik haar smekend. Ze knikte en greep een koffer en twee handtassen. Zo moet het wel lukken. Toch?
Eenmaal binnen aangekomen vroeg ik mijn kamernummer op bij de balie die simpel stond aangegeven met wat borden die aan het plafond hingen. Nummertje 84 las ik op de sleutel. Jammer dat hij niet goud is. Dat ga ik later nog regelen. Terwijl we naar mijn kamer zochten maakte ik kennis met het meisje dat mijn bagage meedroeg. Ze heette Florence en haar oma kwam uit Lille. "Daar woonde ik vroeger!" Riep ik net iets te enthousiast. Ik voelde meteen al een soort van klik met haar.
Een kwartiertje later had ik eindelijk mijn kamer gevonden en begreep ik de plattegrond van het gebouw wel een beetje. Ik gaf Florence een knuffel, leverde haar de beloofde tien dollar en zwaaide haar nog na. Ik stak mijn sleutel in het slot. Niet veel kon ik zien van de kamer, omdat ik meteen al tegen iets aanbotste. Ik slaakte een kreet uit en alles viel uit mijn handen.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het duurde nog een tijdje voordat uiteindelijk de deur van Jermaine en zijn - voor hem nog onbekende - kamergenoot z'n kamer open zwaaide. In de deuropening stond een jongen, waarschijnlijk de kamergenoot. Jem was verbaasd over de spontaniteit waarmee hij zichzelf voorstelde, dat zou hij zelf nooit doen. 'Hallo...' zei hij. 'Hamilton. Jermaine Hamilton.' stelde hij zichzelf voor. Deze jongen - blijkbaar genaamd Nate - leek wel het tegenovergestelde van hem. Hij had nog maar een paar woorden met hem uitgewisseld en hij wist nu al dat dit een slechte combinatie zou zijn, tenzij Nate het natuurlijk niet erg zou vinden dat Jem geen prater was.

'Ik zal het maar meteen vragen,' begon Jem, 'maar ik vroeg me af of ik dit bureau kon gebruiken?' Jem wierp een korte blik op het bureau waar hij zijn zinnen op had gezet. 'Ik doe veel met kunst en fotografie en het natuurlijke licht vanaf dat raam zou ik goed kunnen gebruiken voor schetsen.' vertelde hij. Ergens hoopte hij dat deze nieuwe kamergenoot niet heel moeilijk was in dit soort dingen en het gewoon zou accepteren, maar mensen stonden bekend om hun egoïstische natuur. Hij vreesde het ergste wat dat betreft. Hoe dan ook, als hij het bureau niet zou krijgen moest hij op zoek naar een andere plek waar hij - hopelijk - ongestoord kon gaan schetsen, anders zou het nog lastig worden voor hem. Jem was echt een persoon die rust nodig had om zich heen om zich ergens echt op te kunnen focussen. Nu gebeurde het ook wel eens dat hij zich zo erg op zijn werk concentreerde, dat hij zich helemaal niets meer aantrok van zijn omgeving, maar uit die twee mogelijke situaties had hij toch een flinke voorkeur voor het eerste.

@exid

Nuages
YouTube-ster

Nuages schreef:
Er waren al twintig minuten verstreken waarin Minji om zich heen had zitten staren, zelfs enkele details hadden zich inmiddels in haar hoofd opgeslagen. Midden in de glanzende vloer was het Oak Park Academy logo afgebeeld met rode letters die 'OPA' vormden, en een witte achtergrond met daaromheen nog een rode cirkel. De lobby waarin ze zich nu bevond was erg groot, al helemaal vergeleken met haar vorige school, en een stukje verderop had je twee brede trappen die je één verdieping hoger deden leiden. De trappen waren om eerlijk te zijn redelijk rustig. Natuurlijk waren er mensen die er op dit moment gebruik van maakten, maar aangezien de academie gekenmerkt werd aan zijn vele leerlingen, viel de drukte op dit moment nog wel mee. Waarschijnlijk waren er op de begane grond nog wel meer trappen te vinden die ze nog niet gespot had, of ze zouden het hiermee moeten doen, dan zou het misschien nog wel eens mis kunnen gaan. Wel was haar al opgevallen dat er inderdaad mensen uit verschillende landen aanwezig waren, aan de gestaltes te zien, en aan de verschillende talen te horen die haar oren binnen drongen. Twee mensen achter haar had ze al horen praten in het duits. Ze dacht tenminste dat het duits was, dat kon ze niet met zekerheid zeggen. Wel ging ze er vanuit dat deze personen ook engels konden praten, dat was tenslotte een schoolregel. Maar goed ook, anders konden hier maar weinig mensen écht met elkaar converseren.
Op een gegeven moment richtte Minji haar ogen even naar voren en merkte ze op dat ze bijna aan de beurt was. Terwijl ze haar koffer nog eens beter vast probeerde te pakken, staarde ze naar de persoon voor haar, die zijn gezicht opzij had gedraaid richting de toiletten. Aan zijn houding, bouw en gezicht te zien was het een jongen, ze gokte dat hij rond de 1.90 was, redelijk lang tegenover Minji. Aan de rits van zijn rugzak hing een sleutelhanger van Dream Team, een basketbalteam uit Amerika, waar hij vast geïnteresseerd in was. Best fascinerend vond Minji het. Al deze verschillende mensen, met verschillende gestaltes, interesses en doelen. Ze zou hier vast haar plekje kunnen vinden.
Nadat Minji even kort over haar inmiddels droog geworden lippen had gelikt was zij aan de beurt. ''Minji Cho, 17, Zuid-Korea, nummer 1294.'' had ze aan de balie gezegd, en kreeg vervolgens haar rooster, kamersleutel, pasjes en verdere belangrijke, maar ook minder belangrijke dingen mee. Ze baande haar weg via de trappen om hoog, richting de tweede verdieping, waar ze moest zijn.
Goed lettend op de bordjes die aan het plafond hingen zocht ze naar haar kamer. ''0-50''... ''50-100'' ... ''100-150!'' Minji liep de derde gang in en kwam al snel bij kamerdeur 106 uit. Nieuwsgierig naar haar kamergenote draaide ze het slot open en liep naar binnen, waar een meisje met zo te zien bruin haar haar koffers uit stond te pakken. ''Hi, ik ben Minji,'' had ze zichzelf voorgesteld, en merkte op dat één van de bedden al in beslag was genomen. ''Minji Cho.''

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
'Het spijt me echt heel erg!' zei ik nog een keer terwijl ik haar, haar spullen aan gaf. Eerlijk gezegd zag ze er heel mooi uit. Ik stak mijn hand uit. 'Ik ben Hope'. Ik liep terug naar mijn bed en ging verder met uitpakken. Nadat ik alles had uitgepakt liep ik in de richting van de deur. 'Ik ga de school een beetje verkennen. Ik zie je later wel weer' zei ik terwijl ik de deur open maakte en naar buiten liep. Ik had nogsteeds het boek in mijn handen, maar ik had geen zin om hem nog terug te leggen. Ik liep door de school en kwam uit bij de kantine uit. Ik ging aan een tafel zitten en begon te lezen. Al snel werd ik op mijn schouder aangetikt. 'Ga van onze plek af!' werd er gezegd door een jongen, die bij een groepje stond. Ik keek hem verbaasd aan. 'Sorry hoor maar ik zag je naam nergens staan.' zei ik terug. Hij pakte mijn boek af, en hield hem hoog in de lucht. Hij was ruim een kop groter dan mij, dus ik kwam niet bij mijn boek. 'Hmmmmm, laat eens kijken.' begon hij weer 'Wat een leuk boek zeg...' Ik keek hem aan 'Jij durft wel, met al je vrienden erbij.' zei ik tegen hem terwijl ik mijn boek weer probeerde te pakken. Hij legde zijn hand op een paar bladzijdes, en voor ik het wist lagen er een aantal bladzijdes op de grond. Ik liep er meteen naar toe en begon ze op te rapen. Hij gooide het boek naast me, en liep weg Een hand kwam naast de mijne en hielp me met het oprapen van de bladzijdes. Ik keek hem aan, en rukte de bladzijdes uit zijn handen. 'Nu kun je wel helpen?' vroeg ik terwijl ik op stond en weer terug liep naar mijn kamer. Toen ik weer in mijn kamer was legde ik de bladzijdes naast mijn boek, trok ik mijn lade open en pakte ik plakband. Ik begon met het plakken van de bladzijdes. Na een tijdje was ik eindelijk klaar met de bladzijdes terug plakken en ik zette hem weer terug tussen de andere boeken.
@Auloire

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Op haar gemak was Mia haar koffer leeg aan het ruimen. De kast was erg groot en ze had hem netjes in tweeën gedeeld. Haar spullen aan der rechterkant zodat haar kamergenote de linker kant van de kast kon gebruiken. Ze pakte haar broeken en legde deze allemaal netjes op de blank, net zoals haar shirts en haar sportkleding had ook een eigen plank. Haar nettere kleding hing ze op aan kleerhangers in de kast waarna ze nog wat schoenen onderaan de kast propte. Ze knikte goedkeuren en pakte als laatste haar ondergoed uit de koffer en stopte deze in een la onder de plankjes. De koffer was leeg en snel deed ze deze dicht en schoof hem onder haar bed waarna ze haar tas pakte met nog meer sportspullen. Deze kregen een plekje op of in haar nachtkastje. Het waren niet veel spullen, maar kleine spulletjes zoals haar strik voor haar wedstrijden, haar sierdaden. Haar spiergel die ze na bijna elke wedstrijd op haar spieren moest smeren omdat deze zo ongelofelijk zuur waren geworden door het constant gestrekte armen of benen te moeten behouden.
Ze keek op toen de deur open ging en glimlachte waarna ze naar het meisje toe liep. 'Hey, ik ben Mia!' Ze gaf het meisje een snelle knuffel waarna ze terug liep naar haar bed en ging zitten. Nu pas voelde ze hoe veel ze had gesjouwd vandaag. Haar lichaam was eigenlijk op, maar ze zou later deze dag nog de gymzaal gaan bekijken en natuurlijk nog even trainen. Ze bekeek het meisje kort, en ook haar spullen. 'Dus, kom jij hier ook voor het cheerleaden, zo niet, wat kom jij studeren?' Ze glimlacht en pakte haar telefoon van het nachtkastje om snel haar moeder te smsen dat ze heel was aangekomen en dat haar eerste indruk erg goed was. Ze likte kort haar lippen en legde haar telefoon weer op het nachtkastje waarna ze het rooster uit haar tas pakte en deze bekeek. Haar rooster was erg fijn, niet te lang en ze begon gelukkig niet te vroeg, hier zou ze zeker mee kunnen leven

Kendraay
YouTube-ster

Kendraay schreef:
'Uhh... Ja, sure!' Nate stapt vermoeid op en haalt het laatste broodje met pindakaas uit het plastic zakje, om het vervolgens op te eten.

Nate word wakker van een kort dutje in zijn nieuwe kamer. Aangezien hij de hele busrit niet geslapen heeft was hij nu bek af. Hij ziet dat zijn kamergenoot niet meer in de kamer is, hij loopt naar het kleine badkamertje. Hij doet de douche aan en stapt eronder, het koude water stroomt over zijn lichaam heen. Nate doucht bijna altijd koud in de ochtend, om wakker te worden.

Na zijn frisse douche pakt hij een grijze tanktop en een korte jongingbroek. Hij kijkt op zijn wekker, hij heeft maar één uurtje geslapen. Nate besluit om een rondje over het schoolterrein te lopen. Hij komt allerlei bekenden mensen tegen. Hij gaat Eef, die net nieuw is, even ophalen. Ze gaan picknicken op het grote grasveld, onder een Eik. 'En, wat vind je er tot u toe van?' Vraagt hij aan Eef. 'Uhmm, groot.' Ze lacht naar Nate. 'Ik was ook wel even bezig met wennen en de weg vinden vorig jaar, maar na een maand weet je de weg wel. Ze praten nog een beetje bij. 'Ik moet echt gaan Eef, sorry.' Nate stapt op, Eef doet hetzelfde. En voor Nate het weet zitten haar lippen op de zijne. Hij trekt zich terug. 'Uhh, sorry, ik dacht dat je hetzelfde over mij dacht.'
'Sorry Eef...' Maar voordat Nate het doorheeft is Faye al weg. Lekker dan, ben ik een goede vriendin kwijt en kan ik deze troep op gaan ruimen.

Ik ga naar de kantine aan een tafel zitten, pak mijn schetsboek en begin te tekenen. Een grote Zeearend, dat was mijn opa's lievelingsdier

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Celine

Het meisje verontschuldigde zich gauw en stak haar hand uit om zich voor te stellen. 'Ik ben Hope,' zei ze met een vriendelijke stem. Voordat ik mezelf ook maar kon voorstellen was ze alweer weg. 'De school verkennen,' kon ik me nog herinneren. Hope had al een kant van de kamer geclaimd, dus kon ik niet twijfelen over waar ik zou verblijven. Mijn hoofd schiet vol met allemaal ideetjes over hoe ik alles praktisch zou kunnen maken. Mijn visagie-kit legde ik op mijn kaptafel. Mijn handtassen op mijn bed en de grootste hutkoffer in mijn deel van de kast. Eerst begon ik met het ophangen van mijn kleren. Toen ik halverwege was, kwam ik erachter dat ik te weinig ruimte had, maar ook al mijn andere kledinghangers ontbraken. Of moest ik het hier maar mee doen? Ik laat alles uit mijn handen vallen en neem plaats op mijn bed en pak mijn telefoon van mijn nachtkastje. Binnen een paar tikken was ik bij een woonwarenhuis aangekomen. Ik zocht de route er naar toe op en maakte een screenshot van het scherm. Mijn plan was om alles uit te pakken en op te schrijven wat ik nodig had, om daarna even snel te gaan winkelen.
Na een uur had ik alles uitgestald. De spullen lagen in de Clear Cube, die ik had meegenomen. De helft van mijn kleren had een plek gekregen in de kast en de andere helft lag er als een hoopje onder. Mijn bureau stond inmiddels ook al helemaal vol met kantoor-artikelen en het bed was netjes opgemaakt. Alle andere spullen lagen opgeborgen in de vele lades.
Met mijn lijstje, handtas, zonnebril en bontjas liep ik naar buiten over het midden van het betegelde pad dat naar het hek van de school leidde. Ik wist dat veel mensen naar mij omkeken, maar het maakte me niks uit. Dit ben ik gewoon en als je er problemen mee hebt, is dat jammer voor je.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Jem was verbaasd dat het zo makkelijk was gegaan om dat bureau te krijgen, maar erg vond hij het niet. Meteen begon hij zijn spullen uit te pakken en het uit te stallen op het bureau. Zijn kamergenoot had er blijkbaar toch niet heel veel interesse meer in verder, noch in hem als in de indeling van deze kamer, aangezien hij meteen op zijn bed ging liggen om te slapen. Jem zuchtte zacht. Dit zou nog wel een een lang jaar kunnen worden met zo'n kamergenoot. Het gaf Jem een gevoel alsof hij niet helemaal welkom meer was in zijn eigen kamer, alsof Nate wilde zeggen "Ik ga nu slapen, dus praat niet met me". Waarschijnlijk bedoelde hij het vast niet zo, maar ja... een gevoel is moeilijk te bedwingen. Om die reden pakte Jem dan uiteindelijk zijn schetsblok tevoorschijn. Misschien kon hij buiten wat inspiratie vinden. Nog voordat hij de kamer verliet, pakte hij nog even zijn camera en hing deze om zijn nek. Het was een gewoonte geworden eigenlijk. Stel je voor dat je iets ziet, iets prachtigs, en je kan het dan niet fotograferen? Om dat te voorkomen, had hij eigenlijk altijd zijn camera bij.

Eenmaal buiten de kamer, moest Jem zich een beetje door de menigte manoeuvreren om uit het gebouw te komen. Het was inmiddels al wat drukker geworden met leerlingen die binnen bleven stomen op zoek naar hun kamer. Toen Jem dan ook eindelijk buiten op de campus stond, haalde hij opgelucht adem. Menigtes waren nu niet bepaald zijn ding. Hij moest dan ook op zoek gaan naar een plekje waar hij rustig kon gaan tekenen. Dit doel kon hij combineren met iets wat hij al eerder van plan was geweest: de campus verkennen.

Het duurde even, maar na wat selectief zoeken had Jem eindelijk een rustige plek gevonden. Onder een eikenboom in het midden van een grasveld ging hij op zijn gemak zitten. Een eik, hoe kon het ook anders. Jem sloeg zijn schetsboek open en keek even om zich heen, waarna hij begon met zijn uitzicht te schetsen. Misschien wel leuk voor later, dat hij zich deze dag kon herinneren als de dag dat hij aan een nieuw leven begon. Een nieuw leven op Oak Park Academy.

@exid

Nuages
YouTube-ster

Nuages schreef:
Nadat ze zichzelf voorgesteld had buigde Minji even kort. Het meisje had zich voorgesteld als Mia en voordat ze het wist waren de armen van het meisje al om haar heen geslagen. In Minji's ogen leek ze erg opgewekt en enthousiast te zijn, wat misschien ook niet zo gek was hier. ''Nee,'' antwoordde Minji op haar vraag en legde ondertussen haar tassen op het overige bed met witte, frisse lakens die haar tevreden deden stellen. ''Mijn droom is om in een K-pop group deel te kunnen nemen. Op Oak Park Academy onderga ik mijn trainee fase.'' had ze Mia uitgelegd. ''Wil je je gaan verbeteren als cheerleader? Of wat is je doel?'' vroeg ze haar terwijl ze de rits van haar sporttas opende en er haar blauw-witte poloshirt en rokje uithaalde, die ze wilde gaan gebruiken om in te tennissen. Zodra Minji haar tassen uit had gepakt was ze van plan geweest zich bij de receptie aan te melden voor de tennisclub, maar hier zou ze beter nog even mee kunnen wachten, gezien de rij daar nog steeds redelijk lang was en er nog mensen bij zouden gaan komen. In één van de hoeken van de kamer, die overigens groot genoeg was voor twee personen, stond een kast waar haar kamergenote zo te zien al wat spullen in had gestald. Ze hoopte maar dat haar kamergenote van delen hield, anders zou ze voor de rest van het jaar haar kleding moeten bewaren in haar koffer. Nee eigenlijk was dat niet zo. Als dat niet het geval zou zijn geweest, had Minji er zonder twijfel wat van gezegd, zo was ze nu eenmaal. ''Het wordt ieder de helft?'' vroeg ze het meisje dat ondertussen een blad voor haar gezicht hield, terwijl Minji haar poloshirt al aan een kleerhanger deed hangen en klaar stond om die in de andere helft van de kast op te hangen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld