Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Fiction

Account verwijderd

schreef:
Rosalia is een jongedame van 22 jaar. Ze is geboren in een vrij arm gezin bestaande uit 5 kinderen dat op het platteland woont. Door haar enthousiasme en vriendelijkheid in de stad heeft ze werk gekregen als hofdame van de prinses van hun koninkrijken deze taak vervult ze met veel liefde passie. De prinses gaat binnenkort trouwen en dus reizen ze binnenkort samen naar het andere koninkrijk, dit betekent dat ze haar familie misschien voor een lange tijd niet meer zal zien en dat doet haar wel pijn maar met het geld dat ze verdient kan haar familie overleven en dat is voor haar het belangrijkste.

Jij: jongen + begin

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
S

Ik:James Arthur Edward Philip |||

Mijn stukje komt zo

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
James
Verveeld staar ik uit het raam en kijk neer op de immens grote tuin, eigenlijk zou ik daar nu moeten zijn. Samen met mijn moeder, vader en broertjes en zusjes om prinses Selena te ontvangen, de toekomstige echtgenote van mijn broertje Cedric. Als er geklop klinkt kijk ik over mijn schouder naar de deur waar mijn broertje staat, Cedric. "Moet je niet beneden staan? Selena kan elk moment komen." Vraag ik. "Ik ben de toekomstige koning, ik hoef niks." Zegt hij met een scheef lachje. Ik schud lachend mijn hoofd. "Jij zou daar moeten zijn weetje." Zegt hij, de lach is gelijk van zijn gezicht verdwenen. Ik knik maar weet niet hoe ik erop moet reageren, hij heeft gelijk, als het niet voor dit ding was was ik de toekomstige koning en zou ik met Selena trouwen, dat was mijn vader zijn plan. Tot het ongeluk, het vervloekte ongeluk op die vervloekte paard. "Gaat het?" Vraagt Cedric en zet een stap richting me toe. "Ja het is oke, ik, ik zat gewoon te denken." Reageer ik en glimlach zwakjes. Plots klinkt er getoeter. "Ga je toekomstige vrouw ontmoeten!"

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
'Bent u er klaar voor prinses?', vraag ik en glimlach door het vrolijke knikje dat ik krijg. In de verte was het enorme paleis al te zien en in vergelijking met dit kasteel was dat van ons dorp echt niets. Ik voel hoe de prinses mijn hand stevig vastneemt en stel haar gerust. 'Het komt allemaal goed', zeg ik op een rustige toon en wanneer de koets stopt met rijden zie ik hoe de deur opengemaakt wordt door een van de lakeien. 'Bedankt', zeg ik met een vriendelijke glimlach en wacht dan op de prinses waarna ik het bevel geef de koffers uit te pakken en dan samen met haar verder stap. Aangezien haar ouders er niet bij zijn ben ik er als haar vertrouwenspersoon en doordat we elkaar al jaren kennen zijn we meer als zussen geworden. Ze had heel erg veel respect voor me en dat maakte mijn werk aangenamer aangezien ik er dag en nacht voor haar moet zijn. Natuurlijk zou ik liever in het dorp werken en bij mijn familie zijn maar zo simpel is dat niet. Met het loon dat ik hier krijg kan ik mijn familie onderhouden en dat is voor mij het belangrijkste. In de verte zie ik de koninklijke familie al en ik zie hoe de prinses steeds zenuwachtiger wordt. Ik probeer haar wat te kalmeren en begeleidt haar tot we er zijn. Met een buiging en vriendelijke glimlach begroet ik de koning en de rest van zijn familie.

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
James
Als Cedric snel wegrent, op een manier waar mijn vader zeer boos om zou worden omdat het niet een manier van rennen is voor de toekomstige koning, draai ik me om naar het raam. De koninklijke koets is van ver al te zien, met de velen ridders op paarden om de koets tegen mogelijke bendes te beschermen. Ik weet niet waarom maar met elke seconde dat de koets dichterbijer komt begint mijn hart sneller te kloppen. Selena kende ik al toen ik kleiner was, een paar keer heeft ze ons kasteel als kind bezocht, samen met haar ouders twee goede vrienden van mijn ouders. Toen ik hoorde dat ik met haar zou trouwen was ik nog niet eens teleurgesteld, het kon veel erger en ik was ergens blij dat het Selena was, ze was een dame die zich naar haar stand gedroeg maar zeker niet te hoog voelde, de perfecte echtgenoot voor mijn broertje omdat hij zo iemand nodig zal hebben nu hij met haar zal trouwen. Vroeger vond hij haar altijd al leuk toen we klein waren, Selena was dan ook een zeer mooi meisje en men vertelde dat ze nog steeds de schoonheid van toen bezat.
Als de koets tot een stilstand komt en Selena eruit stapt met maar één lady kijk ik verbaast toe, meestal zijn er meer lady's mar wat verwacht je ook anders van iemand als Selena?

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Na een korte kennismaking worden we naar binnen geleidt. Vanavond zouden de prinses en de kroonprins samen dineren en ik heb dus een avond vrij. Wanneer de prinses op haar kamer is zoek ik mijn eigen kamer op. Een grote, prachtige kamer met een hemelbed en alle nodige comfort. Wanneer ik mijn koffers heb uitgepakt kijk ik nog even op het balkon naar buiten en sluit het raam dan weer. Aangezien de prinses alvast op het diner is en ik moet instaan voor haar welzijn hier besluit ik even rond te gaan kijken in het paleis. Die toestemming hadden we van de koning en zijn vrouw gekregen. Rustig stap ik door de gangen en kom dan bij de koninklijke bibliotheek aan. Voorzichtig open ik de deur en stap dan naar binnen. Mijn ogen glijden over de boeken maar vallen dan toch op de ouderwetse vleugelpiano in het midden van de ruimte. Ik stap er naartoe en zet me dan op het stoeltje neer waarna ik begin te spelen. Het was al een lange tijd geleden maar ging toch nog steeds erg goed. Vroeger hadden we een piano en het was mijn grote passie maar deze hebben we moeten verkopen door de schulden die zich opstapelden.

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
James
"Zal ik u naar het etentje brengen?" Vraagt Edwin, mijn persoonlijke hulp die mijn rolstoel altijd duwt omdat het niet zo gemakkelijk zelf gaat(de rolstoelen van vroeger waren nog niet zo ver als de onze

). "Nee, ik denk niet dat het zo een goed idee is Edwin." Zeg ik en glimlach zwakjes en laat mijn blik op mijn handen vallen. "Niet om onbeleefd te zijn mijn prins, maar iedereen verheugt zich erg op de dag dat u weer eens mee eet." Zegt hij, ik kijk twijfelend op. "Niet vandaag Edwin, breng me maar naar de bibliotheek daar is tenminste niemand en kan ik op mezelf zijn." Zeg ik. "Maar natuurlijk mijn prins." Zegt hij en buigt waarna hij mijn rolstoel vastgrijpt en begint te duwen. Terwijl we door de gangen rijden kijk ik op. "Hoe gaat het met je familie Edwin?" Vraag ik met een scheve grijns. Lachend kijkt hij op me neer. "Het gaat goed met Elizabeth als u haar bedoelt." Lachend kijk ik weer vooruit, natuurlijk heb ik het over Elizabeth, Edwin zijn beeldschone zusje die hier ook wel eens als hulp werkt. Als we door de bibliotheek deuren lopen klinken er pianogeluiden die een mooi liedje vormt. "Zal ik vragen als de gene achter de piano de bibliotheek voor u verlaat?" Vraagt Edwin die weet hoe mijn persoonlijke tijd voor mij is, bedenkelijk kijk ik hem na en schud dan nee. "Nee breng me maar naar de piano, ik wil zien wie er speelt. Het is erg mooi."

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Mijn handen glijden sierlijk over de toetsen heen en voor even sluit ik mijn ogen en geniet ik van het moment. Het geluid, het gevoel, de omgeving. Alles leek perfect te zijn en het gaf me een spontaan gevoel van geluk en voldoening. In mijn gedachten verzonken denk ik aan thuis, toen alles nog goed was en het doet me pijn maar maakt me tegelijkertijd ook heel erg blij. Als ik zo verder ga met werken heb ik binnenkort genoeg geld voor mijn familie om in een ander huis te gaan wonen. Een huis dat wel verantwoord is en hen een betere toekomst kan geven. Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer ik een geluid achter me hoor en draai me in een ruk om waarna ik een jongen in een rolstoel zie samen met een medewerker van het kasteel. 'Euhm sorry.. het spijt me. Ik wist niet dat..' Vluchtig sta ik op en sluit de klep van de piano waarna ik het stoeltje naar voor schuif en richting de deur van de bibliotheek stap. Dit voelde ongelofelijk ongemakkelijk, en dat de eerste dag. Ik hoopte maar dat niemand het gehoord had.

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
James
Met een brede glimlach kijk ik toe hoe het meisje met haar vingers over de toetsen glijdt alsof het zo natuurlijk is, ze laat het zo makkelijk lijken. Als ik zo goed als haar kon spelen zou ik elke dag spelen, een positief jaloerse gevoel versprijd zich in mijn lichaam, de laatste keer dat ik iemand zo mooi hoorde spelen was op een reis in Frankrijk. De dagen dat ik nog naar de verste landen reisde... Alles voor het vervloekte ongeluk, wat mis ik het toch. Als ze dan stopt wil ik net gaan klappen maar als ze vluchtig opstaat doe ik het toch niet, ik kijk toe hoe ze klep van de piano sluit en zich veronderschuldigt. "Nee wacht!" Roep ik. Ik wenk Edwin die gelijk in actie komt en me naar voren duwt. "Alsjeblieft jongvrouw wacht dan toch, het was prachtig wat u speelde!" Probeer ik haar duidelijk te maken maar ze is sneller dan Edwin die mij in een zware rolstoel duwt. "Ga achter haar aan en laat der niet weg gaan." Wat zou het toch mooi zijn als ze weer voor me kan spelen, dat gevoel dat je krijgt als ze speelt, wauw.

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Vluchtig loop ik de gang in maar word dan tegengehouden door de man. 'Het spijt me.. het spijt me echt dat ik..' Nog voor ik mijn zin kan afmaken onderbreekt de man me. 'Het is echt prachtig wat u speelde en de jongeheer daar binnen denkt daar helemaal zo over, hij vroeg om verder te spelen voor hem als u dat wilt', zegt de man. Ik aarzel even en wil weggaan maar door het aandringen van de man besluit ik dan toch om terug te gaan. Langzaam stap ik terug de bibliotheek in en glimlach even zwakjes naar de jongeheer in de rolstoel waarna ik me weer achter de piano neerzet en de klep opnieuw open. 'Wat wilt u dat ik voor u speel? Heeft u een voorkeur?', vraag ik dan en richt mijn blik van de toetsen naar hem.

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
James
Zenuwachtig tik ik met mijn vinger op de rand van mijn rolstoel, ik hoop gewoon zo erg dat Edwin haar kan overhalen om weer wat te spelen, wie weet kan ik achter haar naam komen. Als ik voetstappen hoor kijk ik op om ontmoet te worden door het meisje van net, achter haar staat een trotse Edwin omdat het hem is gelukt. Ik knik dankbaar naar hem. 'Wat wilt u dat ik voor u speel? Heeft u een voorkeur" Vraagt ze, beschaamd kijk ik weg. Ik ken eerlijk gezegd geen liedjes, natuurlijk hield ik ervan om naar de piano te luisteren maar liedjes ken ik niet. "Speel maar wat je het liefst speelt, dat zal vast wel mooi klinken." Antwoord ik en glimlach lief naar haar. Als ze plaats neemt achter de piano glijden mijn benen naar haar benen die onder een jurk verborgen zitten, maar zij heeft benen, benen die werken. Dan glijden mijn ogen naar mijn benen die gevoelloos op de rolstoel staan. Beschaamd slik ik de brok in mijn keel door, wat moet ze wel niet van me denken? Een gehandicapte die der dol leuk vraagt om wat voor der op de piano te spelen, hoe dom zie ik er wel niet uit? Dit is waarom ik niet graag mijn kamer uitkom, omdat mensen vast raar zullen denken.

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Een kleine glimlach vormt zich om mijn lippen wanneer hij dat zegt en ik denk even na waarna ik begin te spelen. Net zoals net gaat het allemaal als vanzelf. Mijn vingers glijden vluchtig langs de toetsen en kort werp ik een blik op de jongeman naast me. Ik weet niet wie hij is of wat zijn naam is maar hij is duidelijk aandachtig aan het luisteren aangezien zijn blik gefocust is. Het maakt me blij te zien dat ik er iemand een plezier mee kan doen om te spelen. Na een tijdje stop ik even met spelen en leg mijn handen op mijn schoot neer. 'Ik hoop dat u het niet erg vindt dat ik gebruik maakte van de piano hier, het is moeilijk te weerstaan als je zo een prachtexemplaar ziet staan', zeg ik met een lichte glimlach en steek mijn hand dan naar hem uit. 'Ik ben Rosalia, de lady van de prinses. En u bent?', vraag ik dan vriendelijk. Waarschijnlijk was hij een lid van de koninklijke familie en anders een van de leden van het hof. Hij was vast geen medewerker door zijn beperking al stoorde me dat helemaal niet aan hem.

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
James
Wanneer ze weer begint te spelen sluit ik mijn ogen en luister aandachtig, alsof dit het laatste is wat 8k ooit zal luisteren. Prachtig. Het laat al je zorgen weg gaan, dat is wat ik altijd zo fijn vond in Frankrijk en alle anderen landen die ik bezocht, je zorgen gaan weg omdat je ergens bent zonder verplichtingen. Als ze stopt open ik weer mijn ogen mey een grote glimlach op mijn gezicht. "Nee, nee, maak je niet druk je speelt prachtig! Al heel lang heeft niemand erop gespeeld we mogen blij zijn dat jij speelt en niet iemand die zomaar erop drukt." Zeg ik en lach. Als ze zich voorstelt als de lady trek ik mijn wenkbrauwen op, ik herkende haar al ergens van. "Rosalia, prachtige naam. Mijn naam is James, een..." moet ik zeggen wie ik ben? "Een goeie vriend van de kroonprins." Zeg ik, niet gelogen ik ben naast zijn broer ook een goeie vriend.

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Zijn woorden laten mijn wangen rood kleuren, nooit had iemand me echt horen spelen buiten mijn familie dan. Ze vertelden me altijd dat ik er wat mee zou kunnen verdienen maar ik durfde het nooit en nu is het te laat. Aandachtig luister ik naar zijn woorden en glimlach dan. 'Dankjewel, James is ook een prachtige naam. En dat is fijn om te horen, ik hoop dat ik je hier vaker ga zien..', zeg ik en strijk met mijn hand een plooi uit de onderkant van mijn jurk. Ik had het heel gezellig hier en ik hoopte dat ook de prinses het wat naar haar zin had met de prins. Ze moet namelijk met hem trouwen en dat is toch een grote stap. Ik ben ooit wel van plan om te trouwen als ik terug in het dorp ben, met een jongen van mijn eigen stand dan. Dat is de enige optie en ik wil ook zelf kiezen met wie ik trouw, met een man waarvan ik houd.

Fiction
Karaoke-ster

Fiction schreef:
James
"Ik denk wel dat je me nog vaker zal zien." Zeg ik en glimlach, ik hoop zeer dat ik haar ook vaker zal zien, een zeer leuke vertoning. "Ben je er ook vanavond? Bij het feest voor de Koning zijn verjaardag morgen, ze vieren hier zijn verjaardag altijd een dag van te voren in de grote tuin en morgen is het feest in het dorp." Vertel ik. "Als Lady van de prinses zullen ze je er graag bij hebben." Zeg ik. "Ik zou het ook leuk vinden als je er bij bent." Voeg ik er voor ik het weet aan toe, het liefst wil ik mezelf een klap geven om zoiets te zeggen. Edwin lijkt zich ook zeer te vermaken met ons gesprek, met zijn hand voor zijn mond probeert hij het gelach te dempen maar alleen al door het aanzien weet je dat hij het super grappig vind. "Nu ik het zeg, ik moet me eigenlijk voorbereiden op het feest straks." Mijn ouders en alle anderen zullen vast verbaasd zijn als ik verschijn op het feest, maanden ben ik niet aanwezig geweest op feesten en etentjes waar bekende zijn.

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Ik luister naar hem en als hij dat vraagt haal ik mijn schouders op. 'Ik denk wel dat ik er zal zijn, dat hangt af van de prinses en haar wensen. Haar wens is mijn bevel', zeg ik en kan de glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken wanneer hij dat zegt. 'Dan zal ik er zijn, ik zie je straks', zeg ik en wanneer hij weg is blijf ik nog een tijdje in de bibliotheek. Het wordt al wat later en ik besluit dan maar te gaan kijken bij de prinses. Eenmaal in haar kamer aangekomen help ik haar met haar jurk en haar haren. Ze vond het altijd zo leuk als ik het voor haar deed dus dat doe ik dan ook maar. Ze was niet iemand die vreemden aan zich wou hebben en mij kende ze al goed dus was het altijd mijn taak om te doen. Wanneer ze aandringt en zegt dat ik me ook moet klaarmaken zucht ik even en laat haar maar doen. Zelf wou ik gewoon in mijn alledaagse kleding gaan aangezien ik toch maar de Lady ben maar zij stond er echt op dat ik me mooi zou maken. Nadat ze me een jurk aanreikte trok ik deze met wat tegenstribbelen toch maar aan en kamde vlug door mijn haren die van zichzelf al golvend over mijn schouders vielen. 'Bent u er klaar voor prinses?', vraag ik en moet even lachen als ze enthousiast knikt. We waren beide erg netjes maar een feestje slaan we natuurlijk niet af. Samen met haar stap ik de trap af richting de tuinen van het paleis waar alles al klaar staat.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld