ORPG ~ Life is actually really simple, - Forum

Ellenntjje schreef:
Eveline Veroninca Carter, voor de vrienden Eef.

Leo Ethan Rivers

Eveline
Met een dubbel gevoel laadde Eveline de koffers uit haar auto. De deuren van Hartfelt universiteit lachten haar toe, net als het laatste jaar. Het was deze keer toch zeker anders als de laatste keer, deze keer lachte Eveline niet. Met een zucht sloot ze de auto en sleepte ze haar tassen naar binnen. In het studentenhuis heerste de inmiddels bekende drukte. Er waren veel nieuwelingen te zien met de kaarten in hun handen van de campus, die ze ongetwijfeld toch zouden weggooien omdat ze dachten dat ze die niet nodig zouden hebben. Eveline lachte bij de herinnering dat zij vorig jaar ook precies zo dacht. Een paar mensen die haar kende riepen haar een hallo of een hey toe, die ze allemaal met een overtuigende glimlach beantwoorde, of althans dat hoopte ze want ze had al twee weken geen gemeende glimlach op haar gezicht kunnen toveren. Aan de reden waarom wou ze liever niet denken. Toen ze voor haar kamerdeur stond wachtte ze een minuut en nog een minuut, tot ze doorhad dat ze waarschijnlijk al tien minuten naar de kleurrijke letters die haar naam spelde aan het staren was. Dezelfde kamer als vorig semester alsof er niets verandert was. Dat gevoel bezorgde haar een misselijk gevoel in haar maag. Terwijl ze diep inademde deed ze de deur open, tot ze merkte dat hij nog op slot was. Een opgeluchte zucht ontsnapte haar lippen, haar kamergenoot én beste vriendin was dus nog niet aangekomen. Ze had dus nog even tijd voor ze de confrontatie zou moeten aangaan. Eveline was blij dat ze haar vriendin terug zag, maar terwijl hoopte ze haar te ontlopen, wat ze toch nooit zou kunnen. Met een grom liet ze haar op het slechte matras van haar bed vallen. Zelfs de geur van de kamer was niet verandert, alsof ze nooit weg waren geweest, dat laatste kon Eveline alleen maar hopen. Dat alles nog steeds hetzelfde was als vorig semester, maar dat was niet en dat zou nooit zo zijn.

Leo
Met een grom probeerde Leo een weg tussen de mensenmassa te maken. Hoe moeilijk kon het zijn voor een koffieshop te vinden op een van de kleinste campussen van heel de staat te vinden. De nieuwelingen op de campus waren te enthousiast naar zijn zin met de toeters die ze als welkomsgeschenk hadden gekregen. Overal zag hij de kleuren van de universiteit, die kotsgroene kleur zou hem nog gaan achtervolgen in zijn dromen. Was Leo even blij dat hij hier geen student was. Velen zouden dat wel denken. Hij zag er ook uit als een student; zijn gespierd, goed gebouwd lichaam zou hem op een footballer doen lijken. De gedachte alleen al liet zijn neus optrekken, niet dat hij iets tegen de sport had, helemaal niet. Er was niets beters om met een biertje in de handen een goede wedstrijd te bekijken, maar het spelen was niet echt iets voor hem. Leo was meer een toeschouwer, hij observeerde graag. Jammer genoeg besloot zijn observatievermogen hem in de steek te laten vandaag want de koffieshop, waar hij vanaf vandaag zou moeten beginnen te werken, kon hij nergens vinden. Gefrustreerd ging hij met zijn hand door zijn haar, hoe moeilijk kon het zijn om die plaats te vinden? Zijn ogen vielen op de kaart die een nieuwe studenten in zijn handen had. Na gevraagd te hebben of hij even mocht kijken wist hij welke richting hij uit moest. De jongen hielp Leo nog door te zeggen hoe het uithangsbord eruit zag, blijkbaar was de jongen er voorbij gereden op weg naar hier. Leo bedankte hem en maakte zijn weg verder naar zijn nieuwe baan.