Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]We shouldn't have feelings like this,.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Le moi:
Abigail Rose McCarthy||18 years old||picture

Account verwijderd

schreef:

Julian Raymar Donovan
22 // photo
Ik begin hieronder

Account verwijderd

schreef:

Het was een doordeweekse ochtend, een zoals vele anderen voor Julian, maar hij wist dat het een speciale dag was voor zijn stiefbroer, Eric. Eric was twee jaar jonger dan hem, maar toch de troonopvolger van het land. Dat was omdat Julian geen zoon was van de koning en de koningin, maar slechts de bastard zoon van de koning. Hij was een ongelukje van zijn vader, en dat werd hem elke dag opnieuw duidelijk gemaakt. Zijn stierbroer en twee stiefzusjes werden overal bij voorgetrokken, kregen alles waar ze maar om vroegen en Julian kreeg niks, al was het ook weinig waar hij om vroeg. De enige reden dat hij nog in het koningshuis woonde was omdat zijn vader dat wilde, en hij was ook de enige die hem respecteerde om wie hij was.
Het was nog vroeg toen een van de dienstmeisjes zijn kamer binnen kwam en de gordijnen opentrok, waardoor de heldere zon plots fel in zijn ogen scheen. Julian kreunde zachtjes en draaide zich slaperig om. ''Goedemorgen,'' hoorde hij haar zachtjes zeggen, waarna ze naar de badkamer liep en het bad liet vollopen. ''De koningin verwacht iedereen in een uur in de ontbijtzaal.'' Zei ze, en ze staarde naar de grond. Het dienstmeisje, Amber heette ze, was net nieuw in het huis. Het personeel kwam en ging regelmatig, erg goed werden ze namelijk niet behandeld hierbinnen. Ze kregen weinig betaald voor het vele werk dat ze deden en de maaltijden waren slecht. Echter was er niemand die daar om gaf behalve Julian, die vaak te vinden was in de personeelsruimte en de enige was die iedereen bij naam kende.
''Dankjewel Amber, je mag gaan.'' Zei Julian toen en hij liet zichzelf uit bed glijden en liep naar de badkamer die verbonden was aan zijn slaapkamer. Hij had geen zin om uitgebreid in bad te zitten, hij zou dan namelijk te laat beneden komen en dat namen ze hem niet in dank af. Daarom waste hij zich met het warme water dat hij had en trok daarna schone kleren aan. Toen hij terugkwam in zijn slaapkamer zag hij dat Amber toch nog snel de lakens op zijn bed had verwisseld en de deuren van zijn balkon open had gezet waardoor de kamer zich vulde met de frisse lucht van buiten.
Hij glimlachte even en liep daarna door de lange gang, en liep de grote trap af naar beneden. Toen hij in de ontbijtzaal kwam zach hij dat iedereen al aan tafel zat, ondanks dat het uur nog niet verstreken was, en ving hij een paar minachtige blikken op. Zonder wat te zeggen ging hij aan tafel zitten en legde wat eten op zijn bord dat al op tafel was gezet. Tegenover hem zaten zijn stiefzusjes, Isabelle en Lydia, onverstaanbaar met elkaar te smoezen. Ze vingen de blik op van Julian en keken hem arrogant aan. ''Wat is er?'' Vroegen ze bijna tegelijk. ''Niks, zeggen jullie het maar.'' Antwoorde hij, en hij nam een slok van de jus d'orange dat een van de bedieningsmeisjes hem had ingeschonken. Isabelle en Lydia keken elkaar even kort aan voordat Lydia begon te praten. ''Vandaag komt Abigail Rose McCarthy. Dat betekent dat de bruiloft van Eric niet ver weg meer is...'' Zei Lydia en ze grinnikte even. Kennelijk was het grappig dat hij eerder trouwde dan hijzelf, maar Julian zag niet wat daar grappig aan was. De bruiloft was gepland en er kwamen geen gevoelens aan te pas, daar was Julian echt niet jaloers op. Ze hadden elkaar ook nog nooit ontmoet, het enige wat ze wisten was dat Abigail nog maar achttien jaar was, uit een welvarend en hoogstaande familie kwam en dat ze prachtig was. Nee, daar was Julian absoluut niet jaloers op.

Sorry, ik schrijf niet zo snel :')

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Abigail streek een plukje van haar lange blonde haar achter haar oor, terwijl haar dienstmeisjes haar hielpen de jurk aan te trekken. Deze jurk had haar vader speciaal voor haar laten maken. De gelegenheid die vandaag plaats zou gaan vinden was van groot belang voor de familie. Dat had haar vader immers vaak op haar hart gedrukt. Vandaag zou Abigail naar het paleis vertrekken. Binnen een aantal weken zou zij het huwelijk intreden met Eric. Eric was de troonopvolger. Zij was de gelukkige die hem mocht trouwen. Of ze zich ook zo voelde? Ze voelde zich vereerd dat zij degene was hem te trouwen, maar ze kende de jongen nauwelijks. Ze had hem hooguit twee keer gezien. Het enige wat ze van hem wist was zijn naam en dat hij twee jaar ouder was dan zijzelf. De keren dat ze hem had mogen ontmoeten, had hij zich wel als een heer gedragen. Dat had ervoor gezorgd dat hij wel haar interesse had weten te wekken. Graag wilde ze hem beter leren kennen en daar had ze de komende weken goed de tijd voor. Tevens had ze de tijd om zich over de andere leden van de koninklijke familie te ontfermen en kon ze leren van hun gewoonten. Ze wist dat Eric niet de oudste zoon van de koning was, maar wel de zoon was die hem op zou mogen volgen. De koning en koningin hadden samen één zoon, Eric en twee dochters Isabelle en Lydia. Daarbij wist ze dat de koning nog een bastard zoon had, Julian, waar ze niet over mocht spreken. Uit beleefdheid voor zowel de koning als de koningin. Ook dat had haar vader haar op het hart gedrukt. Zowel haar vader als haar moeder hadden haar zo veel mogelijk advies gegeven over wat ze wel en niet moest doen vanaf het moment dat zij in het koninklijk paleis zal gaan verblijven. De gebruiken en gewoonten kwamen wel grotendeels overeen met de gebruiken en gewoonten die zij zelf vanuit huis mee gekregen heeft.
Ze kwam zelf uit een welvarende familie. Een van de meest welvarende families uit het rijk. Daarom was haar kans de prins te trouwen groter dan die van alle andere. Echter, haar ouders waren nog nooit zo trots op haar geweest. Hun oudste dochter; eerst geborene van vijf kinderen, zou gaan trouwen met de troonopvolger en zal zich in een aantal jaar koningin van het rijk noemen. Dit met een leeftijd van nog maar achttien jaar. Zelf stond ze er lichtelijk van te kijken. Hoewel ze altijd genoeg aandacht wist te krijgen van jongens, zag ze zichzelf nooit als een knap meisje. Daar was Abigail veel te bescheiden voor. Ook nu. Ze stond inmiddels in haar nieuwe jurk. Haar haar was lichtjes opgestoken. Haar handen had ze in elkaar gevouwen. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen heen en excuseerde haar dienstmeisjes. "Jullie kunnen gaan" zei ze hen. Zelf verliet ze ook haar slaapvertrek. Haar familie zat waarschijnlijk al po haar te wachten. Op een rustig tempo ging ze naar beneden toe. Waarschijnlijk was het bijna tijd om te gaan. Ze had een lange reis voor de boeg. Haar vader zou haar op deze reis begeleiden, terwijl ze de rest van haar familie achterliet.
Zoals ze al verwacht stonden zowel haar vader als haar moeder beneden aan de trap al op haar te wachten. Eenmaal beneden aangekomen nam haar moeder haar in haar armen. "Mijn meisje. Ik ben zo ongelofelijk trots op jouw. Je gaat het fantastisch doen daar" vertelde ze zachtjes tegen haar dochter. "Dank u, moeder" vertelde Abigail haar moeder. Dat haar ouders zo trots op haar waren, zorgde ervoor dat Abigail toch wat meer ontspannen was over de gehele situatie. Tot slot richtte ze zich op haar drie jongere broers en één jongere zusje, waarvan ze één voor één afscheid van nam. Die zou ze waarschijnlijk pas weer zien op het moment dat ze zou gaan trouwen. Tot slot richtte ze zich tot haar vader. Hij gaf haar een korte, forse knik. Zijn teken dat het tijd was om te gaan. De voordeur werd door dienstmeiden geopend en rustig liepen zowel Abigail, als haar vader naar de koets die hun zouden brengen. Ze stapte in, gevolgd door haar vader. De koetsdeur werd gesloten en niet veel later voelde ze hoe de koets begon met rijden. Samen waren ze onderweg. Onderweg naar haar nieuwe avontuur.

No problem. Schrijf zelf ook niet snel

Account verwijderd

schreef:

Julian was de eerste die van tafel ging toen iedereen wasuitgegeten. Hij wist dat zijn familie nog wel even bleef zitten om te praten, maar dat kon hem niet zoveel schelen. Hij merkte heus wel dat ze hem er liever niet tussen wilde hebben.
Hij liep naar de stallen achter het huis, een plek waar hij vaak te vinden was. Hij ging minstens een keer per dag erop uit om paard te rijden, want hij vond het fijn om weg te zijn van het paleis, en zijn familie die hem er keer op keer aan herinnerden dat hij hier niet thuis hoorde. Soms ging Julian naar de bossen, soms ging hij naar het strand. Elke plek ver van het paleis was voor Julian een betere plek om te zijn, dan kon hij ten minste zichzelf zijn. En ook vandaag liep hij langs de stallen naar een van zijn paarden die al tegen de deur aanschopte toen hij Julian hoorde aankomen. Julian glimlachte en pakte het hoofdstel van het rek en opende daarna de staldeur waarna hij naar binnenliep en zijn paard over zijn hoofd aaide. “Julian,” hoorde hij toen een bekende stem zeggen. Het was Dave, een van de knechten die elke dag de paarden verzorgde. Hij knikte even neerbuigend toen Julian zijn kant op keek, ondanks dat Julian niet vaak voor iemand van de koninklijke familie werd aangezien. “Dave,” zei hij toen, en hij opende de staldeur om hem aan te kijken. “Ik zadel zelf wel op vandaag.” Zei hij toen en hij knikte even naar de jongen ten teken dat hij verder mocht gaan met zijn werk. Al snel pakte hij dan ook weer de hooivork op en ging verder met het het schoonmaken van de stallen. De meeste paarden stonden al buiten, maar Dave wist dat Julian iedere ochtend kwam en had daarom zijn paard op stal laten staan en hem al geborsteld. De rest deed Julian zelf en even later liep hij met de teugels in zijn hand en zijn paard naast zich de stallen uit. Hij zuchtte even zachtjes toen de eerste zonnestralen zijn huid verwarmden, en keek op naar het grote terras op de veranda van het paleis, waar de koningin en haar dochters inmiddels plaats hadden genomen. Ze zaten te ver weg om hun blikken te kunnen lezen, maar Julian wist genoeg. Zij bekeken hem op dezelfde manier als dat ze naar de dienstmeisjes en de knechten van het paleis keken. Minachtend, en vol afschuw. Hij wist ook dat hij binnen een paar uur terug moest zijn, want de ontvangst van Abigail was een heel belangrijk moment, al wist Julian zelf nog niet zeker of hij daar wel bij wilde zijn, en ze zouden hem ook niet missen.
Julian snoof zachtjes en stapte in het zadel, waarna hij stapvoets het pad richting de bossen volgde. Het koningshuis lag gelegen aan de kust en grensde aan de rand van het bos dat honderden kilometers ver strekte. Als je de paden niet kende dan kon je makkelijk verdwaald raken, maar het was Julian inmiddels eigen geworden. Hij kende de mooiste plekken in het bos en hij genoot ervan om daar terug te kunnen komen. Daarvoor moest hij soms van de paden afwijken, maar dat maakte niet uit want hij vond zijn weg altijd wel terug. Vandaag deed hij dat echter niet, hij nam juist een omweg naar de duinen en galoppeerde langs de kustlijn naar het hoofdpad dat het land doorkruiste, het hoofdpad dat naar het paleis leidde en waar Abigail hoogstwaarschijnlijk in enkele uren langs zou komen.
Na een poos gereden te hebben stopte Julian onder een paar bomen in de schaduw en nam een slokje water uit de bidon die hij had meegenomen. Hij nam de tijd om weer op adem te komen en aaide zijn paard in zijn hals, en even later kwamen zijn verwachtingen uit. Heel in de verte zag hij een koets aankomen die door twee paarden vooruit werd getrokken, en vier ruiters die erom heen reden. In een langzaam tempo kwamen ze steeds dichterbij. ‘’Kom, laten we snel teruggaan,’’ sprak Julian meer tegen zichzelf dan tegen zijn paard. Hij klikte met zijn tong en begeleide zijn paard het pad over, de koets was nu niet ver meer van hem vandaan. Samen galoppeerden ze door het open veld terug naar het paleis, dwars door de prachtige bloemen en planten die in dit voorjaar al redelijk op bloei kwamen. Hij liet een spoor achter in het hoge gras, en galoppeerde dwars door de ondiepe plassen waardoor de modder om hun heen spatte. Het kon hem allemaal niks schelen, en hij genoot van elk moment.
Niet veel later was hij weer achter het paleis bij de stallen en liet hij zich van zijn paard afglijden. Hij zette hem vast voor zijn stal en vroeg aan een van de knechten die aanwezig was om hem af te zadelen, die daar direct mee bezig ging. Julian liep terug naar het paleis en probeerde zich ongezien naar zijn kamer te haasten. Hij nam de trap die door de dienstmeisjes werd gebruikt zodat hij niet door de hal hoefde te komen en ontweek daarmee zijn familieleden. Hij liet een spoor achter van modder door zijn laarzen en trok die ook als eerste uit toen hij op zijn kamer was. Hij trok ook zijn shirt uit dat nat was van het zweet en bovenal naar paard rook, en liep daarna naar het balkon waarvan de deuren nog openstonden. Vanuit daar kon hij de koets al zien aankomen, die nu al bijna bij het paleis was. Hij zou wel weer discussie opwekken gezien het feit dat hij wederom te laat was, maar dat kon hem weinig schelen. Eerst ging hij zich opfrissen, en daar nam hij alle tijd voor.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail genoot van de rit naar het paleis, ondanks haar vader nu gebruik maakte van de gelegenheid om nog een aantal van zijn adviezen op haar over te brengen. Haar vader kon zo af en toe overbezorgd zijn. Zeker als het om zijn oudste dochter ging. Ze was zijn lievelingetje geweest en dat liet hij vaak ongegeneerd merken. Een kleine geamuseerde glimlach verscheen er op zijn lippen, wanneer hij nogmaals op haar hart drukte hoe belangrijk het voor hem was dat ze zich beleefd op zou stellen tegenover de koninklijke familie. Ze knikte. "Ja vader. Ik zal mijn uiterste best doen en ik zal u niet teleurstellen" zei ze glimlachend tegen hem. Ze wist hoe belangrijk dit was voor haar ouders. Ze wist dat door de huwelijk hun status nog belangrijker zou worden en dat haar vader meer zeggenschap zou krijgen. Meer aanzien. Meer macht. Drie dingen waar haar familie heel veel waarde aan hechtte. Daarom was ze hier nooit tegenin gegaan. Ze wist hoe belangrijk dit was voor haar ouders, ook al vond ze zelf dat het huwelijk stond voor twee mensen die verliefd waren.
Haar blik gleed even uit het kleine raampje dat de koets haar te bieden had. Ze waren inmiddels in een van de bossen beland, die het land rijk was. Zachtjes beet ze op haar lip, terwijl ze even van het adembenemende uitzicht genoot. Ver van huis was ze nooit geweest. Het was immers niets voor vrouwen om ver te reizen. Dat was een taak voor de mannen geweest. De mannen hadden de belangrijke taken op zich genomen. Vrouwen bleven thuis. Passend op de kinderen. In het geval van de welvarende families was dat de taak van de dienstmeiden. Ze vond zelf dat ze niets had gemist. Ze had alles gekregen wat haar hart begeerde. Niets kwam ze te kort. Men kon haar daarom ook verwend noemen, maar dat kwam niet terug in haar karakter. Ze was een bescheiden type. Iets wat bescheiden en enorm beleefd. Ze had een hart van goud en vond dat je iedereen gelijk moest behandelen. Ongeacht hun status, verleden en achtergrond. Ze was dan ook een echte mensen mens. Ze zag altijd het goede in personen en was vaak benieuwd naar hun achtergrond. Hun verleden. Hun kenmerkende verhalen. Het enige wat ze soms nog miste was het reizen. Het was niet gebruikelijk dat vrouwen lange afstanden af zouden leggen. Dat vond Abigail vaak enorm jammer. Ze had graag veel meer van de wereld willen zien. Haar vader had haar vaak verhalen verteld over zeelieden die de woeste zeeën bestreden. Dat maakte haar vaak nieuwsgierig naar hoe de wereld eruit zag buiten haar landhuis.
Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Haar gedachten werden verstoord door de stem van haar vader. "We zijn er bijna. We arriveren binnen een kwartier het paleis" vertelde hij haar. "Als het goed is, kun je het paleis al zien"voegde hij er aan toe. Hij zelf zat e met zijn rug naar toe, waardoor hij het niet kon zien. Haar blik gleed opnieuw naar het raam, waardoor ze nu het prachtige paleis tevoorschijn zag komen. Ze voelde zich lichtelijk nerveus worden. Dit zou haar verblijf worden. Hier zou ze de rest van haar leven doorbrengen. Getrouwd met de prins van het land. Ze slikte een keer. Was ze hier wel klaar voor? Ze wist dat heel veel meisjes maar al te graag in haar schoenen hadden willen staan, maar toch was alleen zij goed genoeg geweest de prins te trouwen. Het was een eer. Ze zou een volwaardig lid worden van de koninklijke familie. Een recht wat niemand haar meer af kon nemen.
De laatste tijd had ze zich vaak genoeg af gevraagd hoe het leven zou gaan worden. Ze had zich verschillende scenes vaak in haar hoofd uitgespeeld. De een misschien nog wel mooier dan de andere. Ook al wist ze nooit zo goed wat ze van dit alles kon verwachten. De onderhandelingen tussen haar vader, de koning en de prins had ze nooit bij mogen wonen. De prins had ze zelf een aantal keer gezien. Ze vond hem een charmante jongeman en keek er naar uit om meer tijd met hem door te brengen. Dat was de reden dat ze een aantal weken voor de bruiloft al uitgenodigd was om in het kasteel te verblijven. Om Eric wat beter te leren kennen voor ze daadwerkelijk het huwelijksbootje in zouden stappen. Al was ze wel positief over de relatie die tussen de twee tot stand zou gaan komen.
Het kasteel naderde steeds dichterbij naarmate de tijd verstreek. Ze konden ieder moment aankomen. Haar blik gleed weer naar haar vader die een bemoedigende knik gaf. Dat gaf haar toch wat meer moed. Enkele ogenblikken later voelde ze hoe de koets tot stilstand kwam. Het moment was daar. Een aantal seconde nadat de koets tot stilstand was gekomen, werd de deur open gemaakt door een van de bediende. Haar vader was de eerste die de koets uitstapte. Een hand werd haar uitgereikt, zodat ze wat hulp had bij het uitstappen. Ze glimlachte beleefd, nam de hand aan en stapte uit de koets. Eenmaal met beide benen op de grond, bekeek ze het kasteel opnieuw. Haar ogen werden groot. Het was mooier dan ze zich kon voorstellen. Ze was er sprakeloos van. Woorden schoten ook tekort bij de schoonheid ervan.
"Ben je klaar om je toekomstige familie te ontmoeten"bracht haar vader haar uit haar trans. Ze keek haar vader aan en knikte. "Ja, vader" antwoordde ze, terwijl haar vader haar begeleidde naar het kasteel, waar de koninklijke familie hun op stonden te wachten.

Account verwijderd

schreef:

Julian keek toe hoe de koets richting het paleis reed en tot stilstand kwam vlak voor de deuren van het paleis. Hij bleef nog even staan en keek toe hoe er eerst een man uitstapte, die hij herkende als Abigail haar vader. Hij had de man nog nooit ontmoet, maar hij herinnerde zich wel dat hij een landheer was en grote stukken land van het rijk bezat. Zijn familie had geld, macht en aanzien. Alledrie van belang als een van zijn dochters de kroonprins mocht trouwen. Julian wist dat het met zaken te maken had, want zijn dochter was niet de enige die in aanmerking was gekomen, doch uiteindelijk wel was uitgekozen. Julian keek toe hoe Abigail Rose McCarthy de koets uitstapte en gaf toe aan de verhalen die hij over haar had gehoord, ze was daadwerkelijk prachtig voor zover hij dat kon zien vanaf zijn balkon. Ze leek nog wel jong, maar hij wist dat heel veel meisjes werden uitgehuwelijkt van haar leeftijd, dat was normaal. Julian keek ook even naar zijn familie die bij de deuren stonden te wachten en afwachtend stonden toe te kijken. Hij schudde even zijn hoofd en liep weg van het balkon om zichzelf op te frissen, zo kon hij natuurlijk niet beneden komen.
Na een paar minuten stond hij weer voor de spiegel en haalde een hand door zijn donkere haar dat warrig in model zat. Anders dan zijn stiefbroer, Eric, hield hij niet van dat plakspul waarmee hij zijn haar strak in model naar achteren bracht. Nee, dat was niks voor Julian. In veel dingen leken hij en Eric niet op elkaar. Hij vond dat Eric een heel dubbel karakter had. Tegenover hoogstaande mensen en zijn 'eigen familie' kon hij zich heel degelijk en fatsoenlijk gedragen, maar hij gedroeg zich anders tegenover de bediening en tegenover Julian. Hij had altijd alles gekregen waarom hij vroeg, ten koste van anderen, waardoor hij een heel arrogante persoonlijkheid had ontwikkeld. Het vreemde was nog wel dat lust soms een grotere rol speelde dan zijn status. Misschien was Julian de enige die het doorhad dat zijn stiefbroer bijna na elk groot feest in het paleis een ander meisje mee naar zijn kamer nam om aan zijn behoeften te voldoen, zelfs toen zijn huwelijk al was aangekondigd. Julian hoopte daarom ook, voor Abigail, dat ze voor zichzelf kon opkomen want hij wist hoe Eric was. Hij kreeg altijd zijn zin, en hij voelde zich beter dan wie dan ook.
Ook wist Julian wel dat zijn stiefbroer geen leiderschap in zich had. Julian vreesde voor het rijk, maar wie was hij om daar iets over te zeggen? Ze zouden er vanzelf achter komen.
Toen Julian de trap afkwam naar beneden kwam hij langs de knechten die al grote koffers meenamen naar de kamer van Abigail. Het paleis was enorm en Abigail had een van de grootste kamers gekregen zodat ze niks te missen had, vlakbij de kamer van Eric, haar toekomstige echtgenoot.
Julian hoorde al stemmen in de hal onderaan de trap en voegde zich ongezien naast zijn stiefzusjes. Isabelle keek even op en keek hem afziend aan. ''Waar bleef jij?'' siste ze en ze keek hem even onderzoekend aan. ''Shh,'' zei Julian zachtjes en hij volgde zijn familie naar het terras achter het paleis. Daar had het bedieningspersoneel al allerlei lekkere dingen op tafel gezet en ze stonden al met dienbladen klaar met kopjes en potten thee. Julian hoorde zijn vader trots vertellen over alle aspecten van het paleis terwijl hij zijn gasten rondleide door de grote hal naar buiten. ''Het maakt niet uit, ik ben er nu...'' antwoorde hij nog op Isabelle haar vraag en hij forceerde een glimlach op zijn gezicht toen ze het terras opkwamen. Hij voelde zich ongezien doordat zijn familie zijn aanwezigheid eigenlijk gewoon negeerden, tot op het moment dat zijn vader hem in het oog had. Hij viel even stil en wenkte zijn oudste zoon. ''Julian,'' zei hij toen op dwingende toon. ''Kom jezelf eens voorstellen.'' Sprak hij. Julian voelde hoe de blikken op hem gericht werden en liep toen naar zijn vader toe, die hem vol verwachting aankeek. Julian richtte zich nu op Abigail en keek haar even indringend aan. Daarna vormde er een lach om zijn lippen en pakte hij haar hand om haar voorzichtig luchtkus te geven. Manieren, zoals hij die van zijn vader had geleerd. ''Welkom in het koningshuis, uw verschijning doet het paleis opbloeien tot iets moois.'' zei hij toen degelijk. ''Mijn naam is Julian,'' vervolgde hij, en hij richtte zich ook even op haar vader door hem een verwelkomend knikje te geven. ''Ik ben er zeker van dat uw dochter zich snel op haar gemak zal voelen.'' Stelde hij de man gerust. Daarna verdween Julian weer op de achtergrond doordat de koningin wel een manier had gevonden om over zijn woorden heen te praten.
Nadat iedereen had plaats genomen in de zachte kussens op het terras nam ook Julian plaats, die een beetje afwezig voor zich uitstaarde. Hij voelde zich altijd een beetje ongemakkelijk op deze momenten, omdat hij niet zichzelf kon zijn en hij zich nooit erg welkom voelde tussen zijn familieleden, ondanks dat het iets was waar hij al wel aan gewend was geraakt in de afgelopen jaren.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail volgde haar vader, haar handen had ze weer netjes over elkaar heen gevouwen op het moment dat ze begon met lopen. De koninklijke familie stond buiten op het tweetal te wachten, al wist ze dat er één persoon ontbrak. Waarschijnlijk was het de bastard zoon van de koning. Ze herkende namelijk Eric en zijn twee zusjes. Daardoor bleef er nog één persoon over die niet aanwezig was. Ze was benieuwd naar de zoon. Haar vader had haar verboden te veel aandacht te schenken aan de jongen. Uit respect voor het koningspaar. En dan met name uit respect naar de koningin. Ze had hem beloofd er zich aan te houden, al had ze hierdoor wel meer interesse in de jongen ontwikkeld. Dit mocht ze natuurlijk niet laten merken. Haar tijd hier zou ze voornamelijk door moeten brengen met haar verloofde. Het zou de twee goed doen. Zo zouden ze elkaar leren kennen voor de bruiloft.
De koning was de eerst die ze begroette. Op het moment dat de man haar hand vast pakte en er een lucht kus op drukte, maakte ze een lichte buiging. "Uwe majesteit. Dank u voor uw gastvrijheid" zei ze hem. Vervolgens ging begroette ze de koningin en de twee dochters van het koningspaar. Alle drie begroette ze met een buiging, zoals verwacht werd van haar. Ze voelde dat haar vader haar goed in de gaten hield. Ze voelde de druk nog steeds, ook al waren de afspraken allemaal al rond. Eric, haar verloofde was de volgende die ze mocht begroeten. Een kleine, bescheiden glimlach verscheen er rond haar lippen. Ook hij pakte haar hand vast om er een lucht kus op te drukken. Voor hem bukte ze ook. "Het is een eer je weer te zien"vertelde hij haar. "Het is een eer hier te mogen zijn. Ik kijk er naar uit u beter te leren kennen"vertelde ze Eric. Ze sprak vanuit de grond van haar har.t. Ze voelde hoe hij haar hand weer los liet en de koning hen mee naar binnen nam.
Daar kwam de verloren zoon naar beneden, die zich ongemerkt bij zijn twee stiefzussen voegde. De koning was te druk bezig met het vertellen over paleis om zijn zoon direct op te merken. Abigail had moeite om haar blik af te wenden. De zoon had iets mysterieus over zich heen. Iets wat ze beter zou willen leren kennen. Een glimlach verscheen er rond haar lippen. "Julian"hoorde ze de koning op een dwingende toon zeggen. "Kom jezelf eens voorstellen" sprak hij uit. Abigail zag hoe de bastard zoon naar voren stapte en haar kort indringend aan keek, voor hij naar haar lachte. De bescheiden, kleine glimlach sierde opnieuw haar lippen. "Dank u. Mijn naam is Abigail' antwoordde ze beleefd, terwijl ze ook voor hem een buiging maakte. Nu ze hem van dichtbij kon bekijken, vielen haar een aantal dingen op. Zijn ogen bijvoorbeeld. Die leken veel met zich mee te dragen. Hij verschilde in uiterlijk verschilde hij van zijn jongere broer. Aantrekkelijker misschien. Mannelijker.
Ze volgde de bewegingen die hij maakte, terwijl hij weer op de achtergrond verdween. Het moment dat zij zich weer op haar verloofde richtte. Hij begeleidde haar door de gangen heen, terwijl de koning zowel haar vader als Abigail zelf een rondleiding gaf door de rest van het paleis liet zien. De rondleiding eindigde bij de kamer van Abigail. Het was een ruime kamer met een eigen badkamer. De kamer was gevestigd in dezelfde vleugel als de kamer van Eric. "Dit zijn je twee dienstmeiden" vertelde de koning aan Abigail. "Als u wat nodig heeft, staan ze altijd voor u klaar" sprak hij uit. "Dank u, uwe majesteit. Ik kan u niet genoeg bedanken voor uw gastvrijheid"vertelde ze de koning. "Eric, mijn zoon. Het lijkt mij een goed idee als u jonkvrouw Abigail een rondleiding geeft door onze tuinen. Dan kunnen heer McCarthy en ik wat zaken bespreken."
Abigail werd begeleid door Eric, die haar mee nam naar de tuinen. Het was voor het tweetal een goede gelegenheid om een gesprek te voeren. De twee keer dat ze elkaar al eens hadden ontmoet, hadden ze niet de kans gehad om samen wat tijd door te brengen. Vaak waren er andere mensen om hen heen. Hierdoor hadden ze elkaar nog niet echt goed leren kennen. Ze wist ook nog vrij weinig en er was enorm veel dat ze hem wilde vragen. Dit was precies de juiste gelegenheid om dit te doen.
Het paleis had al een enorme indruk op haar gewekt, maar de tuinen waren misschien nog mooier. Ze verbaasde zich over ieder klein ding. Ze probeerde dan ook alles in haar op te nemen. Het was de eerste keer dat ze weg was van huis en ze genoot ervan. Ze had het goed gehad thuis, maar om nu wat anders te zien dan haar eigen huis, was toch bijzonder. Ze volgde de bewegingen die Eric maakte, terwijl hij een bloem voor haar plukte en hem haar overhandigde. 'Alleen het mooiste voor u, mijne vrouwe"sprak hij uit. Ze nam de bloem van hem aan en sloeg haar ogen even neer. "Dank u, hoogheid" zei ze glimlachend tegen hem.

Account verwijderd

schreef:
Nadat Julian zich had voorgesteld raakte hij alweer snel op de achtergrond. Hij was dat wel gewend, zo ging het altijd op feesten en ontmoetingen. Iedereen wist dat de koning een bastard son had, hij was goed genoeg om zich voor te stellen bij belangrijke mensen, maar daar bleef het ook bij. De verhalen over hem waren duidelijk. De enige reden dat hij nog een plekje had in het koningshuis was omdat zijn vader dat wilde, en de koning beslist. Toen Julian jonger was ging hij veel met zijn vader om. Hij leerde paardrijden, vechten en boogschutten. Maar hij leerde zijn oudste zoon ook zaken over politiek, ondanks dat hij wist dat zijn zoon daar nooit iets mee te maken zou hebben. Maar de afgelopen jaren had de koning steeds meer afstand van Julian genomen. Hij merkte dat wel, maar besloot er niks over te zeggen. Bovendien zou het niet lang meer duren dat Eric de troon zou opvolgen en Julian had dan geen gegarandeerd verblijf meer in het paleis. Hij vreesde er niet voor. Hij was zich er bewust van en hij was er op voorbereid om de wereld in te trekken. Als hij weg moest dan was het maar zo, hij zou zich niet verzetten om op een plek te blijven waar niemand hem wilde hebben.Julian liep niet mee met de rondleiding net zoals zijn zussen en de koningin, die inmiddels enthousiast over het nieuwe familielid aan het praten waren, maar op zachte toon. Alledrie waren ze nu al dol op Abigail, iets waar Julian zich over verbaasde want hoe kon je iemand nou leren kennen in enkele minuten? En toch gaf hij ze gelijk, want Abigail leek hem een hele slimme en en lieve meid, iets waardoor hij juist ermee zat dat ze met Eric moest trouwen. Zij verdiende waarschijnlijk wel beter dan zijn stiefbroer, maar ze zouden wel zien hoe dit ging uitpakken...Een poos later zag hij zijn vader en de heer McCarthy naar de studieruimte lopen. Dat was een grote en hoge zaal dat in het eerste gedeelte op een bibliotheek leek, doordat er een grote verzameling boeken stond er verschillende zitplekken om te lezen. Daarachter als je door de grote deuren liep kwam je in een nog grotere ruimte waar vrijwel alle belangrijke zaken en beslissingen werden besproken over het land, de politiek, en nu kennelijk ook over het huwelijk van Eric en Abigail. De koning was vaak alleen in die zaal en wilde dan door niemand gestoord worden, vooral als er onrust heerste in het land kon hij zich uren achter elkaar afgezonderd houden.Julian richtte zijn blik op Eric die samen met Abigail de tuinen inliep. Hij keek toe hoe zijn stiefbroer de jongedame nu al wist te verleiden voor zijn charmes. Hij schudde zachtjes zijn hoofd en draaide zich om naar de koningin die zijn naam uitsprak en even haar keel schraapte om zijn aandacht te krijgen. Julian sloeg even zijn blik neer. "Excuses, ik hoorde u niet. Wat wilde u zeggen?" Zei hij toen op beleefde toon, hij hoorde Isabelle en Lydia zachtjes giechelen omdat hij zijn aandacht er even niet bij had. De koningin zelf kon er niet om lachen en begon hem direct te commanderen. "Ik wil dat je zo snel mogelijk deze uitnodigingen verstuurd zodat er morgenavond een feest kan worden gegeven ten ere van het ontvangst van Abigail. We hopen dat alle families kunnen komen en daarom zul je je moeten haasten." De koningin drukte een stapel met enveloppen in zijn handen en keek hem verwachtingsvol aan. Julian stond op en bekeek de familienamen op de enveloppen. De meeste van hun woonden dichtbij in de stad, anderen een eind verder weg. "Ik regel het." Zei hij eentonig, hij maakte een kleine buiging voor de koningin en liep daarna weer richting de stallen, opnieuw. Pas toen viel het hem ook op dat andere bedieners al bezig waren met voorbereidingen voor het feest. Grote bloemstukken en linten werden naar de grote zaal gebracht waar morgenavond het feest zou worden gehouden, ook stoelen en tafels werden uit de berging gehaald. Het was dus van groot belang dat het feest zou slagen en dat er ook gasten zouden komen, daarom was het zeer belangrijk dat de uitnodigingen zo snel mogelijk bij de families terecht zouden komen.Julian werd vaak voor dit soort klusjes gevraagd, hij was de snelste ruiter van het koningshuis en daarom kreeg hij deze verantwoordelijkheid.Hij liep richting de stallen en vroeg een knecht om een van de snelste paarden op te zadelen, en even later was Julian er klaar voor, en draafde voor de tweede keer vandaag richting de bossen, echter dit keer met een opdracht om te voltooien.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail rook kort aan de bloem die Eric haar geschonken had, terwijl ze onder zijn begeleiding door de tuinen van het paleis heen liep. Ze was er van overtuigt dat ze hier wel zou kunnen wennen. Het paleis en haar omgeving waren oprecht adembenemend geweest en ze voelde zich hier meer dan welkom, ondanks ze hier nog maar een aantal minuten aanwezig was. Een kleine glimlach vormde er zich rond haar lippen, terwijl die gedachten door haar hoofd heen schoten. Kort keek ze Eric aan. Ze vond hem charmant en hij wist hoe hij haar op haar gemak moest brengen. Dat vond ze heel belangrijk. Ze hoopte dat ze meer positieve punten van hem ontdekken kon. Ze hadden immers nog genoeg tijd de ze samen door konden brengen. Kort beet ze op haar lip. Ze wist dat ze hier goed aan deed. Haar ouders waren trots en vereerd dat haar dochter goed genoeg was geweest voor de troonprins en zijzelf kwam op een goede plek terecht.
Toch vroeg ze zich af hoe de relatie tussen haar en de kroonprins zich verder zou ontwikkelen. Het huwelijk was geregeld door hun ouders. Dat zorgde ervoor dat er geen liefde bij kwam kijken. Iets wat ervoor zorgde dat ze vaak haar twijfels had gehad over of deze regeling wel goed voor haar was geweest. Liefde vond ze toch wel heel belangrijk. Dat had ze van huis uit meegekregen en zocht dat toch ook in haar partner. Ze wist dat ze niet mocht klagen. Heel veel meiden hadden maar al te graag in haar plaats willen staan en velen zouden ook jaloers op haar zijn. Daar was ze zich maar al te goed bewust van geweest. Daarnaast werd dit haar maar al te vaak verteld. Eric zou ongetwijfeld een goede echtgenoot voor haar zou zijn. Daar had ze geen twijfels over. Ook wist ze dat ze hier in het koninklijke paleis niets zou missen. Waarschijnlijk zou ze alles krijgen waar haar hart om begeerde. Daar had ze ook haar twijfels niet over.
Toch vond ze het fijn dat ze hier al eerder naar toe mocht komen, in plaats van op de dag van de bruiloft. De relatie tussen hen en Eric was nog heel pril, die naar haar mening veel ontwikkeling nodig had. En daar was ze van plan nu al mee te beginnen. Ze wilde zo veel van hem weten. Wat zijn hobby's waren. Hoe hij tegen bepaalde zaken aan keek. Hoe hij van plan was het rijk te heersen bijvoorbeeld. Hoe zijn karakter was. Er moest namelijk meer zitten achter zijn charme. Zo kon ze niet wachten om diepgaande gesprekken met hem te voeren. Ze wilde zijn blik over de toekomst weten. Wilde hij kinderen. Hoe veel kinderen wilde hij. Er was nog zo veel dat ze niet van elkaar wisten.
Haar gedachten werden onderbroken door de stem van de koningin en Julian. De koningin droeg de bastard son op om uitnodigen te versturen. Uitnodigen voor een feest ter ere van haar. Ze voelde hoe er een lichte blos op haar wangen kwam te staan. Ze voelde zich vereerd. Van haar had dit niet gehoeven, maar ze wist dat dit gebruikelijk was binnen het koningshuis. Zachtjes beet ze op haar lip en voor de tweede keer deze dag hield ze haar blik even op Julian gericht. Natuurlijk wilde ze ook meer van het leven van de rest van koninklijke familie te weten komen. Maar het meest nieuwsgierig naar de bastard son van de koning. Hij moest het niet makkelijk hebben gehad. Ze volgde de bewegingen die hij maakte op het moment dat hij de koninklijke tuinen verliet om de uitnodigingen te versturen. Hij had een geweldige mannelijke uitstraling over zich heen hangen, iets wat ze enorm aantrekkelijk vond, ook al wist ze dat ze zo niet mocht denken. Zeker niet nu ze verloofd was.
Haar blik richtte ze dan ook uiteindelijk weer op Eric. "Kan ik u misschien een kop thee aanbieden, mijne vrouwe" vroeg hij haar. De veranda stond immers klaar met vol lekkers en vol met potten thee. Beleeft knikte Abigail. Ze moest toegeven dat ze wel toe was aan wat te drinken na de reis hier naar toe. "Absoluut, mijne hoogheid" antwoordde ze, terwijl hij haar naar de veranda begeleide. Tevens vond ze het ook heerlijk om even in de schaduw plaats te mogen nemen. Het was een warme zomerdag en hoewel ze van dit weer kon genieten, vond ze het ook heel fijn om toch even uit de zon te zitten. Ze nam plaats in één van de vele stoelen en zag hoe Eric plaats nam in een van de stoelen naast haar. Een van de bedienden schonk twee koppen vol met thee en verliet vervolgens het vertrek zodat de twee weer eens alleen zouden zijn. Ze keek Eric aan en merkte al snel dat er een glimlach haar lippen begon te sieren. "Het is fijn u eindelijk te kunnen verwelkomen in het paleis. Ik kan niet wachten u te trouwen en u de mijne te noemen" hoorde hij haar zeggen. Verlegen sloeg ze haar ogen neer. "Het genoegen is volledig aan mijn zijde, uwe hoogheid. Ik ben vereerd uw te mogen huwen" zei ze hem, niet wetende hoe Eric echt kon zijn. Niet wetende dat zijn echte aard nog naar boven moest komen.

Account verwijderd

schreef:

In een haastig tempo draafde Julian samen met zijn paard door de bossen, weg van het paleis. Hij moest moeite doen om het paard onder controle te houden, want hij raakte afgeleid bij elk klein geluidje dat hij hoorde. Het paard was nog jong en volgde nog trainingen voordat hij eigenlijk lange stukken door het bos op pad mocht. Toch kon Julian dat niks schelen, hij kon heel goed met de paarden en had geen moeite met het drukke paard waarop hij reed. Integendeel, hij had liever een paard waar hij mee bezig kon dan een van de oudere paarden die je contant moest aansporen om in de galop te blijven, daar zat voor Julian geen uitdaging meer in.
Na een poos nam hij een afslag en reed richting de dichtsbijzijnde stad waar hij enkele families bij langs ging om de envelop te overhandigen. Van jongs af aan kwam hij vaak in de stad, maar hoe ouder hij werd, hoe minder hij hier te vinden was. Toen hij jong was mocht hij hier spelen met vriendjes, die geen moeite hadden met het feit dat hij een bastard son was van de koning. Jonge kinderen denken daar niet over na, zoiets is niet belangrijk. Maar van de ene dag op de andere kwam hij erachter dat hun ouders niet meer wilden dat ze met Julian gingen spelen. Toen begon hij zich te realiseren dat er iets mis was met hem. Dat hij niet hetzelfde was als zijn broertje Eric en zijn zusjes, dat had hij al wel in de gaten. Hij begon vragen te stellen aan zijn vader, die uiteindelijk hem de waarheid vertelde. Hij was een bastard son en de koningin was niet zijn moeder. Dat was in het begin moeilijk te begrijpen voor hem, vooral omdat hij nog zo jong was. Hij vroeg ook wie dan zijn echte moeder was, maar tot op het heden had hij daar nog geen antwoord opgekregen. Hij zou er nog wel achterkomen, maakte hij zichzelf wijs. Dat zei hij natuurlijk niet hardop, het was geen toeval dat elk spoor naar zijn moeder was uitgewist. Het personeel wist van niks, de koningin vroeg hij er uit respect niet naar, en zijn vader wilde er al helemaal geen woord over zeggen. Hij had niet eens antwoord op de vraag of zijn moeder nog wel leefde of niet. Hij zou het antwoord vinden op die vraag, daar geloofde hij tenminste in.
De stadspoord werd direct voor hem geopend toen twee knechten hem zagen aankomen rijden, en het koninklijke embleem op zijn kleding zagen. Ze maakten tegelijk een buiging voor hem, maar Julian besteedde daar weinig aandacht aan. Al die degelijkheid hoefde van hem niet, een echte prins voelde hij zich ook niet, niet als hij thuis was.
Hij reed stapvoets door de smalle straatjes van de stad, een nare geur stroomde zijn neus binnen. Het was nooit fijn om hier langs te komen, de armoede binnen de stadsmuren was niet te missen. Je zag het aan de bedelaars die er broodmager uitzagen, maar ook aan de inwoners die er treurig bijliepen en op de markt voor lage prijzen hun producten probeerden te verkopen. De meeste huizen waren nauw aaneen gebouwd en stonden op instorten, als het uberhaupt al niet een raam mistte. Als hij koning was, dan was armoede het eerste probleem waar hij iets aan zou doen, dacht hij altijd. Helaas was dat allemaal niet zo simpel, dacht hij...
Toen hij de arme wijken was doorkruisd kwam hij in het rijkere gedeelte van de stad, waar grote en vrijstaande huizen stonden, de huizen van de rijke mensen van de stad. Hij doorzocht de enveloppen en leverde ze allemaal persoonlijk af, zodat hij vanavond nog het aantal verwachte gasten kon doorgeven. Het koste dus ook redelijk wat tijd voor hij klaar was en op een rap tempo haastte hij zich de stadsmuren weer uit terwijl hij opweg ging naar de volgende adressen. Hij genoot van de frisse wind en de zon die helder aan de hemel scheen, het was prachtig weer vandaag en daarom vond hij het ook niet zo erg om de uitnodigingen rond te brengen. Hij keek er toch al niet erg naar uit om zich de hele dag op Eric en Abigail te richten, zoals zijn andere familieleden echter wel deden. De komende weken zouden toch alleen maar om het jonge koppel draaien tot de bruiloft achter de rug was. Toch zou alles nooit meer zo worden zoals het was, het was nog niet zeker wanneer de koning afstand zou doen van de troon maar dat moment leek niet meer heel ver weg. Tijd voor verandering was het misschien wel, maar dit kon wel ten koste gaan van Julian. Gelukkig was hij daar op voorbereid, en omdat er juist niks aan te doen was kon hij zich er ook niet heel erg druk om maken.

De tijd leek veel sneller voorbij te gaan dan hij in de gaten had, het begon zelfs al te schemeren op het moment dat Julian weer terug ging naar het paleis. Hij had alle enveloppen afgegeven en vooral veel enthousiaste reacties gehoord. Iedereen was erg nieuwsgierig naar Abigail. Dat was begrijpelijk, ze wilden natuurlijk weten wie de nieuwe koningin van het rijk zou worden. Rustig draafde hij terug naar het paleis, hij was uitgeput en zijn paard ook. Uit eindelijk was het een lange dag geworden en hij had trek. Gelukkig was het paleis al niet ver meer uit het zicht en zou hij in enkele minuten eindelijk weer thuis zijn.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
De dag ging naar veel te snel voorbij. Abigail had zowel Eric beter leren kennen tijdens het drinken van een aantal koppen thee, als zijn zussen en koningin. Abigail genoot van de aandacht die ze deze dag gekregen had. Ze had nooit in het middelpunt van de belangstelling gestaan. Daarom genoot ze er vandaag nog wat extra van. Ze had haar eerste dag hier op het paleis veel geleerd. Niet alleen over de personen zelf, maar ook over hun gebruiken en gewoonten. Het verschilde niet enorm veel van de gebruiken en gewoonten die zij van huis had meegekregen, maar toch was het fijn om daar van op de hoogte te zijn. Zo wist ze dat ze twee persoonlijke dienstmeiden tot haar dienst zou krijgen. Ze had een aparte kamer ontvangen, dicht bij die van haar verloofde, zodat ze niets van elkaar hoefden te missen. Tevens had ze al vele tips van de koningin gekregen. Zij zou haar rol overnemen naar koningin op het moment dat de koning afstand zou doen van de troon. Het was fijn dat de koninklijke familie zo enthousiast over haar was. Ze hoopte dat ze deze rol zo goed mogelijk zou vervullen. Ze wilde niemand teleurstellen. Zeker haar familie en toekomstige familie niet. Zachtjes beet ze op haar lip. Daarom nam ze ook alle tips aan die ze maar krijgen kon en probeerde ze zo goed mogelijk op te slaan.
Haar vader zag ze pas weer bij het avondmaal. Ze had zo van deze dag genoten dat ze lichtelijk was vergeten dat haar vader samen met de koning de gehele dag zaken aan het bespreken waren. Waarschijnlijk hadden ze het over de bruiloft gehad en over de macht die haar vader hiermee zou winnen. Haar familie zou hier namelijk ook enorm mee opschieten. Hun leven zou nu net iets beter worden nu zijn oudste dochter zou gaan trouwen met de kroonprins. Waarschijnlijk hadden de koning en haar vader hier een hele regeling over gemaakt.
Inmiddels had ze naast haar vader plaats gevonden en genoot ze van het avondmaal. Ze genoot er ontzettend van. Het was oprecht een heerlijke maaltijd. Ze moest ook toegeven dat ze een behoorlijke trek had gehad. Ze had van alles een klein beetje genomen. Haar verloofde had tegenover haar plaats genomen en was met hem in een diep gesprek verwikkeld. Heel de tafel leek in diep gesprek met elkaar, zodat zij ongestoord met elkaar konden praten. Het was fijn om hem nu eindelijk beter te leren kennen. Ze genoot oprecht van zijn gezelschap en kon zien dat ze samen zo enorm goed met elkaar overweg konden.
Na het avondmaal was het immers tijd voor haar vader om het paleis te verlaten. Anders zou het te laat worden om naar huis toe te gaan. Abigail had afscheid van hem genomen en keek hoe de koets langzaam uit haar zicht verdween. Ze zou haar eigen familie pas weer op de bruiloft zien, die over een paar weken pas plaats zou vinden. Zachtjes beet ze op haar lip en draaide zich uiteindelijk om. Ze liep rustig terug het paleis weer in en vertelde dat ze het fijn zou vinden om toch weer even alleen te zijn. Zo kon ze namelijk deze dag in zich opnemen en alles even laten bezinken. Gelukkig was dit dan ook geen probleem. Ze excuseerde zich en besloot om zich even terug te trekken in de prachtige tuinen van het paleis. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Hier kon ze goed tot rust komen en zou hier gedurende haar verblijf in het paleis waarschijnlijk vaak te vinden zijn. Ze liep rustig door de tuinen heen en liet haar gedachten maar de vrije loop gaan.
Haar gedachten gleden kort uit naar haar familie. Haar moeder. Haar broertjes en haar zusje. Ze zou moeten wennen aan een leven zonder hen. Ze zou ze waarschijnlijk nauwelijks meer zien. Een verdrietige gedachten. Ze vond het jammer dat ze dat achter zich moest laten. Kort beet ze op haar lip. Ook al mocht ze niet klagen. Ze was op een prachtige plek terecht gekomen. Een hele prachtige plek waar ze zich enorm snel thuis zou gaan voelen. Daar was ze immers van overtuigd. Als het zou blijven gaan zoals ze opgevangen werd, dan kon het gewoon niet mis gaan. Dan wist ze dat het niet heel anders zou zijn dan thuis. Toch wist ze dat ze haar familie zou gaan missen. Haar vader met zijn wijze raad. Haar moeder die haar altijd wist te troosten. Haar zusje met wie ze de sterkste band had en haar broertjes. Ook al konden ze niet altijd even goed overweg. Een glimlach vormde zich rond haar lippen. Ze kreeg er wel een mooie familie voor terug. Daar kon ze niet omheen. Een familie die ze na vandaag al een klein beetje had leren kennen. Op één persoon na. De persoon die uitnodigen verstuurd had te ere van haar. Een familielid die ze maar al te graag beter wilde leren kennen. Dat zat nu eenmaal in het karakter van Abigail. Ze wilde graag het karakter van ieder leren kennen. Hoe goed of slecht ze ook mochten zijn. Ook al had haar vader haar gezegd dat ze met de jongen uit moest kijken. Ze wilde zowel de koning als de koningin niet beledigen door te goed met de bastard son om te gaan. Dat kon er voor zorgen dat het averechts zou gaan werken. Omdat ze nu nog meer geïnteresseerd was in de jongen. Als ze er de gelegenheid voor zou krijgen zou ze de jongen ook zeker beter willen leren kennen.
Voor nu genoot ze nog steeds even van de stilte om haar heen. Ze had vandaag zo veel in haar op moeten nemen, dat ze niet eens wist waar ze beginnen moest. Ze had zich enorm vermaakt. Dat was zeker. Ze voelde zich meer dan welkom, maar vond het nu dan maar ook al te fijn om even alleen te zijn. Omringt door tientallen verschillende, kleurrijke bloemen. Haar gedachten alleen voor zichzelf.

Account verwijderd

schreef:

Op een rustig tempo kwam Julian via een achteringang de tuinen van het paleis weer in. Het was nog niet donker, maar de lantaarns om het pad te verlichten waren al aan en de kaarsen om het paleis branden ook al. De gordijnen waren voor de grote en hoge ramen getrokken, maar er scheen wel licht binnen. Hij dacht aan zijn familie die waarschijnlijk al gedineerd hadden. Hij kwam vaker laat thuis en uit ervaring had hij geleerd dat ze niet op hem zouden wachten en ook geen etensmaal voor hem zouden bewaren. Dat dwong hem dan om wederom met het personeel mee te eten vanavond. Hij stapte van zijn paard af en zuchtte zachtjes terwijl hij naar de stallen liep. Alle paarden stonden weer op stal en er was geen knecht meer aanwezig. Dat vond hij niet erg. In een rap tempo zadelde hij zijn paard af, borstelde hem en zette hem daarna op stal waarna het paard hongerig aan zijn eten begon. Julian glimlachte en gaf hem een klopje. Het herinnerde hem eraan dat hij ook maar gauw naar binnen moest gaan om te eten. Maar nadat hij de stallen uitloopt en de deur dicht doet ziet hij iemand door de tuin lopen. Direct weet hij dat het een van zijn zussen of de koningin niet kan zijn, die zouden niet alleen door de tuin lopen, helemaal niet op dit tijdstip. Daarom weet hij dat het Abigail is, en hij probeerd zijn eerste reactie even te onderdrukken. Er waren genoeg redenen om op te noemen waarom het niet verstandig was om naar haar toe te gaan. Zo zou het een verkeerde indruk achterlaten als iemand hun samen zou zien, ze zou trouwen met zijn broer en Eric kon hem niet uitstaan. Daarnaast wilde ze waarschijnlijk alleen zijn, anders was ze hier natuurlijk niet.
Toch kon hij ook een reden bedenken waarom hij zich wel bij haar zou willen voegen, hij wilde haar beter leren kennen want iets in haar trok hem aan. Ze verschilde veel van zijn zussen, die in tegenstelling tot haar een verwende attitude hadden, een arrogantie die hun werkelijke persoonlijkheid overschaduwde. Julian herinnerde graag zoals ze vroeger waren, twee lieve meisjes die veel lachten en graag met hem speelden. Nu was er geen weg meer terug. Het zou nooit meer worden zoals het was, iedereen kende hem als de bastard son waar je eer aan de koningin eigenlijk geen woord mee mocht spreken. Niemand gaf hem de kans om zichzelf als persoon te laten te zien, maar Abigail leek dat wel te doen. Hij had haar nog maar kort gezien, maar hij merkte het aan haar houding, aan de kleine glimlach die haar gezicht sierde en aan de blik in haar ogen. Ze leek zich voor hem open te stellen, ongeacht wat ze haar verteld zouden hebben over hem.
Voor een moment schoot de gedachte door hem heen dat hij het ook allemaal verkeerd kon hebben, maar wat had hij te verliezen? Door die gedachte verscheen er een zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht en liep naar Abigail toe die tussen de kleurrijke bloemen stond. Hij schraapte zachtjes zijn keel, en hoopte dat ze hem hoorde aankomen zodat hij haar niet zou afschrikken. ''Goedenavond, vrouwe Abigail,'' zei hij toen zachtjes en op rustige toon en hij maakte een kleine buiging voor haar alsof ze al een prinses was. Toen hij weer rechtstond vormde er een kleine glimlach rond zijn lippen, hij voelde zich op zijn gemak, in zijn eigen huis, in zijn eigen tuin. Voor even hoefde hij zichzelf niet anders voor te doen dan hoe hij was. ''Wat brengt u hier zo alleen?'' Vroeg hij toen met oprechte belangstelling terwijl hij zijn blik liet glijden over het bloemenperk waarbij ze stonden. Hij kwam hier niet al te vaak, hoewel hij de paden uit zijn hoofd kende en het toch een fijne plek vond om te zijn. De grootste reden daarachter was natuurlijk de vele, jeugdelijke, herinneringen die hij had aan de tuin. De laatste jaren trok hij er liever op uit dan dat hij dicht bij het paleis was, alleen in de tuin rondwandelen was in zijn ogen een tijdsverspilling, tenzij je natuurlijk tijd voor jezelf nodig had. In het geval van Abigail kon hij dat wel begrijpen. Het was ook niet niks om zomaar in het koningshuis worden afgezet, om vervolgens nooit meer terug te keren naar huis. Om in het huwelijk te stappen met een onbekende jongeman, om koningin te worden van een rijk. Hij was benieuwd hoe het ging uitpakken voor haar, hoe ze alle veranderingen zou oppakken en bovenal hoe haar relatie zich zou ontwikkelen met Eric. Want dat was ten slotte waarvoor ze hier was.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail genoot van de rust die om haar heen hing. Ze had een geweldige dag gehad. Ze had het enorm naar haar zin en was nieuwsgierig naar hoe haar verdere verblijf in het koninklijke paleis zou zijn. Een glimlach sierde haar lippen. Ze kon zich zeker voorstellen dat ze de rest van haar leven hier door zou brengen. Ze was nerveus voor wat haar te wachten stond. De bruiloft die binnen een aantal weken al voor de deur stond. Ze wist dat er goed uitgepakt ging worden. Het was natuurlijk geen normale bruiloft. De bruiloft was tussen het toekomstige koningspaar. Dat moest natuurlijk groot uitgepakt worden. Dat maakte haar nerveus. Ze was nog maar een meisje van 18 jaar en om zo in de schijnwerpers te worden gezet, was niet niks. Zachtjes beet ze op haar lip. Daarbij was ze nog eens weg van huis. Haar vriendinnen, haar zus en haar broers waren voornamelijk de personen aan wie ze alles kon vertellen, maar met hun kilometers ver weg, had ze op het moment niemand om dit soort dingen te bespreken. Dat zou ze toch missen. Iemand met wie ze echt kon praten. Iemand aan wie ze haar zorgen kon vertellen, om haar vervolgens weer te kalmeren. Iemand om haar enthousiasme mee te delen. Misschien kreeg ze wel zo'n band met de twee zussen van Eric. Ze hoopte maar dat ze het met iedereen goed kon vinden. Zo ook met de bastard son, Julian. Ze wist dat het ook niet heel erg lang meer zou duren voor hij terug zou zijn van het rondbrengen van de uitnodigen.
Het feest van morgen was ook een punt waar ze zenuwachtig over was. Het was een feest ter ere van haar. Het was een eer dat dit voor haar werd gedaan. Het had ook niet van haar gehoeven. Zelf hield ze er niet heel erg van om in de middelpunt van belangstelling te staan, aangezien ze een bescheiden type was. Toch was ze benieuwd naar hoe dat ging lopen. Het was een kans voor haar belangrijke mensen te ontmoeten en die voor zich te winnen. Ze zou de koningin van het rijk worden. Daarom was het voor haar ook belangrijk om zich van haar beste kant te laten zien. Het was belangrijk voor haar dat het volk haar zou gaan zien als een waardige koningin van het rijk en dat legde nog al wat druk op haar. Ze zou haar best gaan doen om het waar te maken, dat was zeker. Dat had ze altijd van huis uit meegekregen. Wanneer ze ergens voor stond, moest ze er volledig voor gaan en mocht ze past stoppen op het moment dat ze pas echt tevreden was.
Inmiddels was ze aangekomen bij het achterste gedeelte van de tuin. Het was hier enorm kleurrijk en zag er zelfs in de lichte schemering echt prachtig uit. Ze werd uit haar gedachte gehaald door iemand die zijn keel schraapte. Daar schrok ze lichtjes van. Ze had namelijk niet verwacht dat er nog iemand op dit tijdstip buiten in de tuinen rond zou lopen. Ook omdat ze aangegeven had dat ze het fijn zou vinden om even alleen te zijn. Op die manier had ze alles kunnen verwerken en had ze alles op een rijtje. Toch vond ze het niet erg dat Julien zich bij haar had gevoegd. Ze herkende hem aan zijn stem en niet heel veel later zag ze ook zijn verschijning. Ze glimlachte naar hem. De persoon die waarvan ze nog niet de kans had gehad hem te spreken. "Goedenavond, mijne hoogheid"zei ze, terwijl zij ook een lichte buiging maakte. Haar vader had haar verboden hem zo te noemen, maar Abigail zag het als een teken van respect.
Ze merkte aan zichzelf dat ze nog altijd benieuwd naar hem was, vooral omdat hij volgens haar vader verboden terrein was geweest. Het zou niet respectvol zijn om te veel met hem om te gaan, omdat het de koningin zou kwetsen. Ze kon het begrijpen dat het niet makkelijk was geweest om iemand in huis te nemen, terwijl het niet je eigen kind was, maar wel het kind van je man. Ze begreep dat dat heel moeilijk moest zijn en ze had daar heel veel respect voor. Maar toch vond ze dat ze hem moest behandelen als een ieder ander in het koninklijk paleis. Het was een fout van de koning geweest, die afgeschoven werd op Julian zelf, terwijl hij er niets aan kon doen. Ze keek hem aan op het moment dat hij haar vroeg wat ze hier deed. "Het leek me een goed moment om alles te verwerken. Het was een behoorlijk hectische dag; nog al veel dat er op me af kwam. Aan het eind van zo'n dag is het toch fijn om alles even op een rijtje te zetten"begon ze. "En daarbij zijn de tuinen daadwerkelijk prachtig en vond ik het een geschikte plek om tot rust te komen"voegde ze er uiteindelijk aan toe. Ze bekeek de jongen nu nog eens goed, maar nog wel ongemerkt. Ze wilde hem niet het idee geven dat ze aan het staren was. Toch kon ze hem nu bekijken zonder op haar hoede te zijn. Ergens voelde ze zich schuldig over het feit dat hij heel de dag kwijt was aan het rondbrengen van al die uitnodigingen. Het zou haar ook niets verbazen als hij meer van dat soort klusjes moest maken.

Account verwijderd

schreef:
Julian glimlachte even toen ook Abigail een kleine buigingvoor hem maakte. Niet iedereen deed dat voor hem, zeker niet als de koningin erbij was. Hij was dé bastard son van de koning, iedereen wist dat.
Hij liet zijn blik over de planten gaan, die volop in bloei waren. Het kostte veel aandacht en tijd om de tuin te onderhouden, knechten spendeerden uren achter elkaar om het zo mooi te behouden zoals het nu was. En elk jaar waren er weer nieuwe bloemen te zien, geïmporteerd uit verre landen, om de tuinen van
het paleis steeds unieker en mooier te maken. Hij kon daarom begrijpen waarom dit een plek was die Abigail opzocht om even tot rust te komen. Hij keek haar even kort aan terwijl hij naar haar woorden luisterde. Toen ze even stil was keken ze elkaar even indringend aan. ‘’Ik begrijp het, ik wil u ook wel een moment alleen geven als u dat wenst.’’ Sprak hij toen zachtjes. Het was een lange dag geweest, zeker voor haar. Het moest vast heel erg wennen zijn om plotseling naar het paleis te komen om daar te gaan wonen, om met een man te trouwen die je nauwelijks kent en om al je familie daarvoor achter te laten. Nu leek dat misschien nog ver weg en was het amper te beseffen. Maar de tijd ging snel en voor ze het in de gaten had was ze getrouwd met Eric, dan was er geen weg meer terug en dan zou ze de koningin van het land worden.
Het was al maanden bekend dat de twee zouden gaan trouwen, maar nu Abigail hier was had hij er een andere mening over dan voorheen. Het kon hem namelijk eerst niet heel veel schelen dat zijn halfbroer was ‘uitgehuwelijkt’. Julian wist wel hoe Eric in elkaar zat, dat hij meer om zichzelf gaf en de manier van omgang met meisjes. Julian kende Abigail niet. Dat was waarschijnlijk waarom hij er weinig aan had gedacht en er weinig aandacht aan had besteed.
Maar nu had hij Abigail leren kennen, al hadden ze nog amper een ‘normaal’ gesprek kunnen voeren. Ze had zijn aandacht getrokken, want naast dat ze een mooie verschijning was wist hij dat ze ook een goed hart had. En daarom geloofde hij dat ze wel beter verdiende dan Eric. Veel beter. Hij kon alleen maar hopen dat Eric haar met respect zou behandelen, zoals een man zou moeten doen, al had Eric zich niet altijd van zijn beste kant laten zien als het om dames ging.
Hij wende zijn blik af en keek naar de zon, die langzaam naar onder zakte waardoor het al snel donker werd. Het maakte hem rustig, maar het maakte hem ook licht slaperig. Het was ook best een lange rit geweest vandaag, en hij wist dat zodra hij vanavond zijn bed in zou stappen direct in slaap zou kunnen
vallen. En morgenavond was dan het feest. Er waren vaak avonden in het paleis waarbij vele gasten kwamen uit het hele land, en soms uit andere buurlanden. Het was dat het eigenlijk verplicht was dat Julian kwam opdagen, maar eigenlijk ging hij de menigte liever uit de weg. Het was vaak zo dat iedereen hem fatsoenlijk begroette zoals het hoorde, en soms zelfs een praatje met hem maakte. Maar hij had heus wel door dat ze achter zijn rug om hem nakeken, en over hem aan het praten waren. Het maakte hem vanbinnen woedend dat hij de dupe was geworden door een fout van zijn vader, Julian moest er maar mee leven.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek met bewonderenswaardige blik naar Julian. Hoe beleefd hij op haar overkwam, kon ze enorm waarderen. Ze wist dat het niet altijd even moeilijk voor hem moest zijn. Iedereen wist 'wat; hij was en ze wist dat zeker de elite uit het rijk hem niet zag als een normaal persoon, een waardig lid van de koninklijke familie, maar als een uitschot. Zacht beet ze op haar lip, terwijl die gedachte door haar hoofd heen schoot. Zelfs haar ouders waren niets anders dan negatief over de jongen geweest, hoewel Abigail zelf vond dat ze iemand pas moest beoordelen nadat ze degene had leren kennen. Daarom stond ze ook als een van de weinigen voor hem open. Ze was enorm naar hem benieuwd, omdat ze de verhalen over hem niet wilde geloven. Ook al wilde ze de koningin niet al te veel beledigen.
Wanneer hij haar vertelde dat hij haar ook gerust een moment voor haarzelf wilde geven, schudde ze haar hoofd. Ze vond het eerlijk gezegd behoorlijk fijn om na een lange dag eindelijk even alleen met hem te zijn. Ze had de rest van de familie al wat beter leren kennen door de dag met ze door te brengen, maar bij Julian had ze daar de kans nog niet voor gehad, terwijl ze naar hem juist het meest benieuwd was geweest. "Nee, alstublieft, blijf. Ik ben blij dat ik u deze avond tref"zei ze met een glimlach tegen hem.
Abigail liet haar blik nog een keer over de tuin heen glijden. Het begon steeds meer tot haar door te dringen wat haar te wachten stond. Het zou beginnen met een feest ter ere van haar komst naar het koninklijke paleis. De bruiloft tussen prins Eric en haar zelf zou vervolgens snel volgen. Tot slot zouden ze samen over het rijk heersen. Hoewel, haar man zou voor het rijk heersen, terwijl het belangrijk was dat ze samen kinderen zouden baren, zodat het koningschap in de familie zou blijven. Zacht beet ze op haar lip. Hoe meer ze hier over nadacht, hoe meer zorgen ze zich ging maken.
Ze vroeg zich af of ze de druk wel aan kon. Ze was tenslotte nog maar een meisje van 18 jaar. Hoe moest ze in godsnaam weten hoe dit leven zou gaan lopen en hoe ze dit tot een goed eind moest trekken.
En wat als het toch niet helemaal zou klikken tussen haar en Eric. Ze was gedwongen geweest om met hem te trouwen. Haar ouders hadden dit voor haar weten te regelen. Ook al deed haar vader het vooral voor de macht, aanzien en het land dat hij hier voor terug wist te krijgen. En het was natuurlijk een hele eer. Dit was wat haar verteld werd natuurlijk. Ieder meisje had maar al te graag in haar schoenen willen staan. Ze vond het ook echt een hele eer. Ze wilde ook geen indruk wekken dat ze het geen eer vond om uit de honderden meisjes uitgekozen te worden om de koningin op weten te volgen. Maar toch was ze ook angstig. Het maakte een enorme indruk op haar. Deze dag alleen al was enorm indrukwekkend op haar geweest. Laat staan wat de komende tijd met haar zou doen. Het was lastig dat ze niemand had waar ze dit soort dingen mee kon delen. Haar familie zat te ver weg. Ze kon hen wel schrijven natuurlijk, maar ze zouden haar waarschijnlijk niet begrijpen. Ze zoude haar vertellen wat ze zelf allang wist en dat ze haar angsten maar moest vergeten. De koninklijke familie kende ze nog niet goed genoeg en waarschijnlijk zouden ze haar ook niet begrijpen omdat ze niet beter wisten dan het leven dat ze altijd al geleefd hadden. Daardoor was het mogelijk dat ze zich behoorlijk alleen kon gaan voelen en dat kon moeilijk zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld