Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Two worlds collide

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic ~

----------------------------------------------------------------------------------------------

Met

Ik;

Percival Alistair Orion Mayfair (Percy Mayfair)
19 jaar ~ Magiër ~ Bescheiden, op zichzelf gesteld en beschermend.

Jij; Mens meisje + begin!

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Ik;

Catherine Chermin (Cath Chermin)

19 jaar ~ Mens ~ Gevoelig, introvert en avontuurlijk.

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Catherine zat op een bankje in het park vlakbij haar huis. De zon scheen zwakjes en ze sloot haar ogen. Morgen was het alweer maandag. Ze had echt geen zin om weer naar school te moeten. Ze was nog steeds verdrietig over haar vader die voor zijn werk een jaar weg zou zijn. Ze had altijd al een goede band met haar vader gehad en ze kon altijd met alles bij hem terecht. Niet dat ze geen goede band met haar moeder had, maar zo goed zoals ze met haar vader kon praten, kon ze met niemand. Ze zuchtte diep en schrok dan uit haar gedachten door het toontje van haar telefoon. Ze opende haar ogen en rommelde wat in haar tas tot ze haar telefoon gevonden had. Ze had een berichtje van haar moeder. Ze opende het en las het wat vermoeiend. 'Hé lieverd, ik ben aan het koken en het eten is bijna klaar. Ik hoop dat je zo mee komt eten.' Catherine aarzelde even en besloot dan om toch maar even mee te eten. Ze vond het ook rot voor haar moeder. Catherine was de hele dag al weggeweest en had nergens zin in gehad. Ze zuchtte ongemakkelijk en keek vervolgens om zich heen. Er zat een jongen bij het meer en op de een of andere manier bleef haar aandacht op hem gefocust. Van een afstandje bleef ze nog even kijken en vervolgens stond ze op om langs het pad, die langs het meer liep, naar haar huis te lopen.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Zuchtend zat Percival op een grote steen bij het meer. In zijn hand had hij het kleine zilveren medaillon. Hij draaide het rond in zijn hand. In het medaillon zat een wit en oplichtend steentje verstopt. Het medaillon en het steentje zijn erg belangrijk voorneem, het zijn namelijk de enige magische voorwerpen die hij in bezit heeft. Percival is een magiër, misschien wel één van de laatsten van zijn soort. Sinds de mensheid besloot dat magiërs te gevaarlijk zijn voor de mensen zijn ze massaal uitgeroeid. Percival had dag in dag uit moeten zien en voelen hoe onschuldige magiërs uit hun huizen getrokken werden en in de straten werden omgebracht. Er woedde één oorlog tussen magiërs en machines, en de magiërs hebben verloren. Dus nu is Percival alleen in een wereld waar zijn soort niet geaccepteerd wordt. En als iemand erachter komt dat hij een magiër is dan is zijn bestaan onzeker. Niet dat die ooit zeker geweest is. Al sinds jonge leeftijd heeft hij moeten onderduiken omdat zijn krachten niet onder controle waren. Toen hij eindelijk een goede magiër was en voor de eerste keer vocht tegen mensen verloor hij zijn ouders en beste vriendin. Het was een moment met zware impact op hem. Sindsdien heeft Percival een diepe wrok gehad voor mensen. Een lichte traan liep over Percivals wang terwijl hij het medaillon opendeed en een blik werpte op de fonkelende steen die zich binnenin bevond. Hij sloot hem snel weer als hij door begon te krijgen dat een meisje naar hem keek. Hij keek het silhouet van het lopende meisje na. Echter voordat hij iets anders kon doen voelde hij een enorme kracht op zijn rug drukken tuimelend kwam hij neer op de grond en hij slaakte een kreet van pijn. Percy wist precies wat er aan de hand was; één magiër is vermoord.

~~

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Terwijl Catherine de jongen voorbij was, liep ze struinend verder het pad af. Nog voordat ze nog een laatste blik achterom kon werpen hoorde ze een kreet vanuit de verte. In een schicht keek ze om. De jongen lag ongemakkelijk op de grond en het leek alsof hij zichzelf bezeerd had. Zonder enige aarzel vluchtte ze zich naar de jongen toe. Toen ze bijna bij hem was zette ze kleine stapjes richting hem. 'Hey..' begon ze zenuwachtig. 'Gaat het wel?' vroeg ze. Het zag eruit alsof hij pijn had. Ze had geen idee hoe hij gevallen was, maar het leek alsof hij een flinke klap gehad had. Ze zag iets fels in haar ooghoek glinsteren. Het leek op een medaillon dat het zonlicht richting haar ogen weerkaatste. Het lag een stukje van de jongen af. Voorzichtig pakte ze het op, keek er wat verward naar en handde het vervolgens uit naar de jongen. 'Hier, ik help je wel mee op,' zei ze terwijl ze haar hand opnieuw uitreek nadat de jongen het medaillon had aangepakt. Ze hoopte dat hij zich niet te erg bezeerd had. Ze keek in zijn glinsterende, verschrikte ogen. Iets in hem trok haar aan. Hij had iets, al kon ze niet precies brengen wat dat was.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Ongemakkelijk lag Percy op de grond. De pijn in zijn schouder verspreidde zich nu over zijn hele lichaam en zorgde er voor dat zijn spieren zich samentrekten, in een poging zichzelf te beschermen tegen de steken. Hij kreunde even toen hij het medaillon niet meer in zijn hand voelde liggen. Percival schudde zichzelf wakker en probeerde omhoog te komen. Echter kwam het meisje op hem af die voorheen op het pad liep. Hij slikte en voelde de helse pijn wegtrekken uit zijn armen en benen. De pijn is een soort zelfbeschermingsmechanisme, alle magiërs zijn namelijk met elkaar verbonden. Als er nog maar twintig magiërs op deze aarde staan wordt het mechanisme in gang gezet. Zo weten alle bestaande magiërs dat het ras aan het uitsterven is. Dat er weer eentje gestorven is is slecht nieuws voor Percival, iets wat hij liever niet zou willen weten. Dat zijn ras aan het uitsterven is, is onvergeeflijk voor hem. Magiërs zijn in principe mensen met krachten die deze wereld niet kent. Magiërs kunnen helen en de dodelijkste ziektes bestrijden. En in plaats van Percivals ras bejubelen heeft de mensheid besloten dat ze een gevaar zijn. Het doet Percy vandaag de dag nog steeds pijn. Verschrikt keek Percy in de ogen van het meisje. Op een gekke manier voelde hij zich aangetrokken tot dit meisje, alsof ze bij elkaar hoorden te zijn. Lichtelijk kreunend pakte hij de hand van het meisje aan. Zodra ze het medaillon pakte, graaide hij het ruw uit haar handen en opende hij hem. Het fonkelende steentje zat er gelukkig nog steeds in. Hij zuchtte hoorbaar en deed het medaillon. Hij draaide zich half om en keek het meisje aan. Diep van binnen was Percival bang dat het meisje nu wist dat hij een magiër was. Hij hoopte dat het meisje van niks wist. "Het gaat wel.." wist hij uit te brengen terwijl hij de zeurende pijn van zich afzette. Zijn nieuwsgierigheid naar het meisje nam de overhand en voor hij het wist zei hij; "Ik ben Percy. Percy Mayfair. Wat is jouw naam?"

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Catherine was wat verbaasd toen de jongen het medaillon zo ruw uit haar handen graaide. Het leek alsof hij iets te verbergen had, iets wat ze niet mocht zien. Toen de jongen het medaillon opendeed zag ze iets fels fonkelen. Een beetje nieuwsgierig probeerde ze voorover te buigen om te zien wat er in zat, maar voor ze het wist klapte de jongen het medaillon alweer dicht. Toen de jongen zich voorstelde, lachte ze wat onzeker en stelde zich vervolgens zelf voor. 'Catherine. Catherine Chermin,' zei ze voorzichtig terwijl ze een hand uitstak. Er viel een korte stilte en ze staarde voor een aantal seconden in zijn lichtblauwe ogen. Vervolgens schudde ze onzeker haar hoofd. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, maar deze jongen had iets wat hem op de een of andere manier erg interessant maakte voor Catherine. 'Woon je hier in de buurt?' vroeg ze vervolgens. Ze had hem nog nooit eerder gezien. Stiekem hoopte ze dat hij toevallig ook op dezelfde school zou zitten maar daar ging ze niet vanuit. Er kwamen zelden nieuwe mensen wonen in het dorp. Ze keek hem aan en wachtte wat zenuwachtig tot ze een reactie kreeg.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival was blij om te zien dat het meisje niet wist dat hij een magiër was. Hij schudde haar lichtelijk de hand, waarna Percival de hare snel losliet. Als ze wist dat ze net handen schudde met een magiër zou ze hem heel anders behandelen. Ze zou hem laten liggen bij het vuil, waar zij en andere mensen vinden dat hij behoort. Diep van binnen hoopte hij dat mensen anders zouden zijn maar Percival wist dat dat niet het geval zou zijn. Daarom wist hij zeker dat hij er alles aan moest doen om te zorgen dat niemand achter zijn ware identiteit komt. Percival's naam is niet Percy Mayfair, maar mensen moeten geloven dat het zijn naam is. Daarom werd Percival een beetje nerveus toen ze hem begon te ondervragen. "Ik woon hier in de buurt, ik heb een eigen appartement" zegt hij vriendelijk tegen het meisje. Op de een of andere manier had Percival het gevoel alsof dit meisje wist dat hij iets voor haar geheim houd, alsof ze niet zou stoppen tot ze de waarheid wist. Percival besloot haar een betere uitleg te geven. "Ik woon hier al een tijdje.. Maar ik laat mijn gezicht niet vaak zien. Dat is niet mijn ding".

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Catherine keek verbaasd op toen de jongen zei dat hij hier in de buurt woonde. Ze had hem nog nooit eerder gezien. Hij leek wat onzeker te zijn toen hij dat vertelde. Catherine kon niet helemaal brengen waarom. 'Oh, wat leuk, ik heb je nog nooit eerder gezien inderdaad. Waarom is dat niet zo je ding? Zit je toevallig ook op school hier dan?' Vroeg ze nieuwsgierig. Er was maar één middelbare school hier in het dorpje, en Catherine zat in het laatste jaar van het hoogste niveau dat ze hadden op school. Dat niveau duurde gemmiddeld een stuk langer dan alle andere niveaus en het was een stuk intensiever. Pas op je 19/20e was je volledig klaar. Het was een ander soort 'tak' van de school waarop ze zat, voornamelijk met leerlingen vanaf 16 jaar en ouder. Het was een redelijk grote school ondanks het dorpje zo klein was, dus her zou goed kunnen dat ze hem gewoon nog nooit gezien had. De meeste jingeren uit het dorpje zaten immers op deze school. Geduldig wacht ze op zijn antwoord terwijl ze hem langzaam bestudeerde. Ze kon nog steeds niet brengen wat het was dat haar zo aantrok naar hem. Hij had prachtige ogen en de blik die hij in zijn ogen had was veelzeggend. Ondanks het zenuwachtige deel.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
School.. Het was een woord dat Percival vaak gehoord heeft. Echter heeft school geen betekenis voor hem.. School is iets dat typisch is voor mensen. Er zitten grote verschillen tussen scholing van magiërs en mensen. Bij mensen is de bedoeling van school om slimmer te worden, slimmer dan anderen. Allerlei nutteloze vakken bestuderen en leren om er later niks meer mee te doen. Om een toekomst voor zichzelf op te bouwen, want ja, dat is natuurlijk het belangrijkst in het leven voor mensen. Magische scholing is echter meer gericht op ontwikkeling, niet op kennis. Daarnaast is scholing in kennis niet nodig, magiërs zijn enorm slim. Op school leer je je krachten onder controle houden en ze te verbeteren. Ook is magische school veel leuker en flexibeler, de lessen zijn buiten en plezierig. Het beeld van spelende kinderen die een aantal seconden later dood op de grond zouden liggen was één van de eerste beelden die zich dagelijks in zijn hoofd afspeelde. "Ik zit niet op school" zei Percival en eventjes klemde hij zijn kaken op elkaar. "En laten we maar zeggen dat ik niet de sociaalste persoon ben".

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Catherine kneep zachtjes haar ogen bijeen. 'Oh.. Ik begrijp het,' zei ze.ze vroeg zich af waarom hij zo op zichzelf was. Al vond ze dat aan de ene kant ook wel aantrekkelijk en het maakte hem wat myserieus. 'In ieder geval.. Ik moet maar weer eens gaan,' zei ze vervolgens. 'Mijn moeder wacht thuis op me.' Zei ze dan. Ze bestuurde de jongen nog een paar momenten langer totdat ze met enige twijfel vroeg 'Kom je vaker in het parkje hier?'
Op de een of andere manier wilde ze hem dolgraag nog een keer terug zien. Hij gaf haar een gevoel dat ze niet goed kon omschrijven. Iets in haar maakte dat ze hem nog een keer wilde zien. Zenuwachtig wachtte ze op zijn antwoord. Ze hoopte dat ze niet wanhopig overkwam nu, maar ze kon zichzelf er gewoon niet overheen zetten en wist dat ze anders spijt ging krijgen. Het probleem met Catherine was dat ze bijna nooit iemand leuk if interessant vond. En als ze dat al vond dan waren het meestal onbereikbare liefdes.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Even haalt Percival zijn handen door zijn blonde haren heen. Hij had wel door dat het meisje nieuwsgierig naar hem was, en eerlijk gezegd vond hij het best leuk. In zijn "normale" leven wordt hij vaak genegeerd, omdat hij in principe een standaard jongen is. Echter is het grote verschil dat hij dat helemaal niet is. Zijn dagen bestaan uit rondlopen, naar andere magiërs zoeken en zich gedeisd houden, terwijl normale jongens naar school gaan en rondhangen met vrienden. "Ik kom hier vaker" zegt Percival naar het meisje. Vaker is licht uitgedrukt, Percival zit bijna elke avond bij het meertje. Het is zijn plek om uit te rusten, zijn magische krachten op te laden en zich voor te bereiden op de komende dag. Ook zit hij er graag omdat het altijd heerlijk rustig is, vooral in de nacht. Magiërs slapen namelijk niet, dus moet Percival zichzelf vermaken. "Hoezo?" vraagt hij grappend maar oprecht, "Wil je een keertje iets afspreken?".

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Catherine bloosde een beetje en lachte ongemakkelijk wanneer de jongen vroeg of ze een keertje iets wilde afspreken. Hij bedoelde het als grapje, dacht ze, maar alsnog voelde ze zich wat beschaamd. 'Haha, oh ik was gewoon benieuwd.. Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier in het parkje was. Misschien zie ik je wel een volgende keer,' zei ze wat verlegen. Nu ze wist dat hij hier vaker kwam ging ze zeker vaker hier komen. Stiekem wilde ze 'ja' zeggen op zijn vraag maar dan zou ze al helemaal wanhopig overkomen. Ze haalde haar hand door haar lange, bruine haar en verzamelde al haar moet bijeen om een 'grapje' terug te maken. 'Maar als je zin hebt, ik ben altijd in voor een koffie, haha!' Zei ze daarna grappend en ze probeerde wat nonchalant over te komen. Ze hoopte eigenlijk dat hij het serieus nam maar waarschijnlijk waren ze gewoon een beetje aan het grappen met z'n tweeen.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival moest even grinniken. Hij kon duidelijk merken dat het meisje geïnteresseerd in hem was, en eerlijk gezegd voelde het heel fijn. Niemand heeft aandacht voor hem, hij is ook maar een normale jongen in de grote stad, behalve dit meisje. Het verbaasd hem, veel mensen laten hem links liggen - of ze weten dat hij een magiër is of niet maakt niks uit. Deze stad is fijn om in te verstoppen voor de politie en het leger maar een nadeel is dat hij in principe niemand heeft. Niemand om voor steun te vragen. Niemand om mee te praten. Percival is helemaal alleen. En ja, er lopen er nog een stuk of tien van zijn soort op Aarde rond maar de kans dat hij er ooit eentje tegenkomt is heel erg klein. "Dat lijkt me leuk" zei Percival lachend, "Waarom niet? Maar geen koffie. Ik drink geen koffie."

Anoniem
Popster

EarthElements schreef:
Catherine haalde haat hand door haar haren en frummelde wat met een lok. Ze bestuudeerde de jongen en voelde haar handen tintelen. Ze waren wat klam van de zenuwen. Ze wist niet waarom ze zo zenuwachtig was bij hem, maar de laatste keer dat ze dat was bij iemand was bij haar wat oudere ex vriendje. In het begin was het zoiets moois wat ze hadden.. tot hij enorm bezitterig werd en zich obsessief met haar ging gedragen. Ze was nig altijd bang dat hij ooit terug zou komen naar het dorp voor haar en haar weer zou bedreigen. Catherine keek op en probeerde die gedachtes te onderdukken. Dat was het verleden. Het is voorbij. We zijn in het nu en hier. 'Gezellig!' Zei ze. 'Waarom drink je geen koffie? Vind je het niet lekker?' Zei ze en ze keek hem schuin aan.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival moest even lachen. Hij kon niet geloven hoe veel intresse dit meisje in hem toonde, meestal werd hij dubbel en dwars genegeerd. Hij zag er natuurlijk uit als een normale jongen, had geen vrienden en doet eigenlijk niet veel sociale dingen. Geen wonder dat hij zo veel van de aandacht geniet; hij krijgt het bijna nooit. Hij keek goed in haar ogen en zag dat ze ergens aan dacht. Hij kon voelen dat ze dacht aan een duister gedeelte aan haar verleden. Nog een goed ding aan het zijn van een magiër, de empathie voor andere mensen is groot. "Wanneer en waar?" vroeg Percival met een speelse grijns op zijn gezicht, waarna hij even nadacht en zei; "Ik ben geen fan van koffie".

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld