Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Illusory Activeness

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:

Dit is een ORPG tussen Ladystardust en Bellicosi, dus gelieve hier niet te reageren.

Adelaide Ainsworth
18 y/o
Human

The paranormal,
you can't pick and choose.
It's all or nothing.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Billy Stone
19 y/o
Ghost

I believe in ghosts
Do you?

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
"What are you doing?" Adelaide werd verstoord uit haar concentratie door haar bemoeizuchtige moeder die het blijkbaar altijd noodzakelijk vond om op de hoogte te zijn van waarmee haar dochter zich bezighield?
"Nothing, I'm just exploring," antwoordde ze lichtelijk afwezig, haar moeder aangekeken met een vragende blik of ze nog wat te zeggen had. Tot op de dag van vandaag was ze nog steeds tegen de verhuizing sinds ze het ronduit onnuttig vond. Jarenlang hadden ze in hetzelfde huis gewoond en ineens zou een groter huis handiger zijn terwijl ze enkel met z'n drietjes waren. Adelaide bezat geen broers of zussen, enkel haar Engelse Bulldog waarmee ze sprak in tijden dat ze zich eenzaam voelde. Ze haatte de woonst aangezien ze niks had met grote, oude huizen. Wellicht was haar stijl gewoonweg iets moderner dan die van haar ouders.
"You better start unpacking your stuff, it's a mess in here," beval haar moeder wat ertoe leidde dat Adelaide diep zuchtte. Haar spullen uitpakken was geen probleem, maar het feit dat haar slaapkamer nog vol stond met oude rommel van vermoedelijk de vorige bewoners maakte dat het met volle tegenzin ging. Bovendien zou het verspilde moeite zijn, er moest nog veel aan de kamer gebeuren waardoor haar spullen toch weer ingepakt moesten worden. "Yes, ma'am," mompelde ze, een uitspraak die duidelijk maakte dat haar moeder haar voor eventjes gerust moest laten.
Eenmaal haar moeder de kamer had verlaten, keek ze de kamer rond. De grote ruimte stond vol met dozen waarvan de eigenaar voor haar onbekend was. Daarnevens vond ze het een vaag idee dat iemand uit het huis vertrokken was zonder enige bagage. Kleding lag er netjes verborgen, boeken stonden te verstoffen en nog enkele andere voorwerpen lagen door de kamer heen verspreid, iets wat ze eerst moest opbergen vooraleer ze haar eigen spullen kon uitpakken. Eerst en vooral begon ze met alle boeken bij in de dozen te duwen, hoewel dat geen goed idee was sinds de dozen op scheuren leken te staan. Vervolgens verplaatste ze zichzelf naar het krakkemikkige bureau onder het raam waar enkele brieven en wat schrijfgerei lag uitgestald. Haar oog viel echter op een goud, duur ogend, maar lichtelijk verstoft sieraad voor haar voeten op de grond. Rustig zakte ze door haar benen en zette ze zichzelf op haar knieën waarna ze haar witte jurkje een beetje gladstreek. Verwonderd raapte ze het voorwerp op. "Who in God's sake leaves without this all stuff?" vroeg ze zichzelf mompelend af.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Sind het begin van de jaren 80 was Billy al niet labger in leven, vermoord in zijn eigen huis. De moordenaar kon hij zich niet herinneren, het was immers een vage herinnering. Hij kan zich de pijn van de kogel mog herinneren, het gevoel van het leven dat uit hem leek te druipen, alles behalve het gezicht van de moordenaar. Wie het ook had gedaan, wist wat hij of zij deed, want de persoon had zijn dood eruit laten zien als zelfmoord, inclusief afscheidsbrieven, zijn vingerafdrukken op het wapen, en geen ooggetuigen om het te bewijzen. Sindsdien zit hij vast in zijn huis, rusteloos tot de dader gevonden was en er gerechtigheid was gekomen voor zijn moord. Jarenlang heeft er niemand in zijn huis gewoond, af en toe een kraker of een fan van zijn muziek, al leken mensen hem zijn te vergeten. Hij had wereldhits, toerde alle landen die hij op kon noemen en mensen hielden van hem. Hij was vergeten, alsof hij jooit had bestaan leken ze alle herinneringen aan hem te zijn vergeten. Zijn zaak was gesloten en niemand probeerde de dader nog te vinden, ze waren ervan overtuigd dat het zelfmoord was.
Weken geleden had hij mensen in zijn huis rond zien lopen, het trok echter zijn interesse niet meer, niemand zou het kopen, althans, dat verwachtte hij. Toch waren ze teruggekomen, met verhuiswagens en alles. Alle hoop had hij jaren geleden al opgegeven, hij was dood, hij was niet in staat mensen te vertellen wat er werkelijk met hem was gebeurt. De nieuwe inwoners kwamen enkel zijn rust verstoren.
Verbaasd keek hij op zodra hij iemand zijn oude kamer in hoorde komen. Hij stond maar wat bij het raam, toekijkend naar de verhuiswagens die geparkeerd stonden voor zijn huis. Hij draaide zich om en bekeek haar. Een onbekende was het. Ongeïnteresseerd liep hij richting de deur, al stopte iets hem voordat hij daadwerkelijk wegliep. Traagzaam draaide hij zich om, en keek naar het meisje dat op de grond geknield zat voor het bureau. Ze had iets gevonden.

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Neuzen in andermans spullen was onbeleefd, al had het individu waartoe de voorwerpen behoorden het er zelf naar gemaakt. Adelaide bezat een zeer nieuwsgierig karakter en het feit dat elk voorwerp onbekend was, maakte dat die karaktereigenschap alsmaar erger in haar naar boven kwam. Hoe dan ook, had de eigenaar zijn spullen maar moeten meenemen bij zijn vertrek, of was de eigenaar niet vrijwillig vertrokken?
Doordat haar zithouding alles behalve comfortabel was, zette ze zichzelf terug recht, met het sieraad in haar rechterhand geklemd. Haar linkerhand haalde ze eventjes door haar lange bruine haren heen die door haar bewegingen voor haar gezicht gevallen waren. Vervolgens ging ze gewoonweg verder met hetgeen waarmee ze bezig was; het onderzoeken van het voorwerp. Eenmaal ze doorhad, dat het sieraad geopend kon worden, probeerde ze dat, hoewel ze daar geen stap verder mee kwam. Na het stof eruit geblazen te hebben in de hoop wat meer te kunnen zien, zag ze een foto waarin geen gezicht te herkennen viel. De foto's waren wellicht zo oud dat de gezichten er door ouderdom afgesleten waren. Adelaide klapte het ijzeren ding weer dicht en draaide zich om zodat ze zicht kreeg op de houten deur die de uitgang was van haar te grote slaapkamer.
Bij het aanzien van een gedaante in de deuropening, liet ze het voorwerp geschrokken op de
grond neervallen. Godzijdank dempte het tapijt het geluid. Toen ze haar ogen weer naar de deuropening richtte, was er niks te zien. "What the hell was that?" bracht ze verward uit, onwetend of ze het zich inbeelde of dat er daadwerkelijk iemand stond. "Gosh, I become crazy," maakte ze zichzelf een beetje belachelijk. Het hangertje raapte ze snel weer op, maar toen ze weer recht stond, schrok ze van hetzelfde gedaante dat in de deuropening stond. Geschrokken deinsde ze een stap achteruit. "Who in God's sake are you en what are you doin' in my room?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy zag haar door zijn spullen kijken, wat hem ergens lichtelijk geïrriteerd achterliet. Het was immers niet van haar, al was het technisch gezien ook niet langer zijn bezit meer, sinds zijn dood had hij immers niks meer. Het was hooguit vijftien jaar geleden, maar ze keek ernaar alsof het uit de vorige eeuw kwam. Wat ergerlijk rolde hij met zijn ogen, onderwijl hij zich net zo graag uit de kamer had willen verplaatsen. Iets in hem was echter te gehecht aan zijn aardse bezittingen, dat hij de vreemdeling niet alleen durfde te laten met zijn spullen. Wie weet wat ze ermee zou doen? Een item dat verkocht werd, en hij zou het ze niet gemakkelijk maken om rusteloos in zijn huis te wonen. Ze kwamen immers zijn rust verstoren. Ze opende de hanger, en hij zag haar kijken naar de foto die er ooit in had gezeten, of eerder het overblijfsel van wat ooit de foto was. Get was dan ook een oude foto en hij had de hanger zo goed als zijn hele keven gedragen.
Wat vragend keek hij haar kant op toen ze plotseling schrok. Ietwat verbaasd draaide hij zich om, kijkend of er wellicht achter hem iets gaande was wat haar zo zou laten kijken. Hij was niet zichtbaar voor mensen, tot zijn grote frustratie. Haar vraag hoorde hij verbaasd aan, al was antwoorden een verloren zaak. Niets in hem was ervan overtuigd dat ze hem had gezien. Het was onmogelijk. Waarom, na al die jaren van proberen contact te leggen met fans die hier in kwamen breken of jrakers die zochten naar onderdak, zou zij hem plotseling kunnen zien? Billy zou het bijna eens zijn met haar woorden. Het duurde echter een paar seconden voordat ze opnieuw leek te schrikken, haar ogen gericht op zijn gedaante, wat hem verbaasde en opnieuw gingen zijn ogen af naar de ruimte achter hem. Er zou toch iets moeten zijn wat haar zo liet schrikken. Er leek niets te zijn, geen van haar familieleden die rondliepen of een huisdier wat zich op deze verdieping bevond. Wat bedenkelijk zette hij een kleine stap vooruit en begon toen te praten. 'Me?' Een zwaar Brits accent zat aan zijn woorden vast, onderwijl hij het enkele woord uitsprak.

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
"Yeah, who else dumbass?!" bracht ze geïrriteerd uit terwijl ze nog een stap achteruit zette toen het onbekende individu een stap naar voren zette. Het eerste wat haar opviel, was dat zijn voetstap geluidloos ging, iets waarvoor ze geen verklaring kon bedenken. Onwetend wat te doen, bekeek ze het mannelijke gedaante. Hij zag er vreemd uit, anders dan de anderen in haar omgeving... Hij was ouderwetser gekleed, compleet anders dan hoe mensen tegenwoordig over straat liepen. Paniek kwam in haar te boven, simpelweg doordat ze geen flauw benul had wie de jongeman was. Was het iemand die ingehuurd was om te helpen bij de verhuis? Was hij een inbreker?
"Mom!" riep ze uit het niets, hopend dat haar moeder de moeite deed om de trap op te gaan. Deels opgelucht zuchtte ze toen ze iemand de trap op hoorde stormen. In volle paniek kwam haar moeder de kamer ingelopen.
" What's wrong?" vroeg ze, nog zacht hijgend van de intensiviteit die ze had moeten inzetten tijdens ze de trap had moeten oplopen? Verward keek ze haar moeder aan. Zag ze dan niet dat er een jongen in de kamer stond? Ze was hem gewoonweg voorbijgelopen.
"Can't you see him?" vroeg Adelaide onbegrijpend. Het stelde haar zeker niet gerust. Het wilde zeggen dat ze gek werd en dingen zag die er niet waren, iets wat ze nog nooit eerder had meegemaakt.
"I ain't got time for this, Adelaide. You're too old for these stupid pranks. I almost got a heart attack."
"But-" probeerde Adelaide nog, maar voordat ze haar woorden uit kon spreken had haar moeder de ruimte al verlaten en was ze weer naar beneden toe gegaan. Gefrustreerd haalde ze haar linkerhand door haar haren heen terwijl het hangertje nog steeds klem zat in haar rechterhand. Haar blik richtte ze vervolgens weer op de jongeman die blijkbaar niets meer dan een illusie was. Hij kon niets anders zijn dan een verbeelding sinds haar moeder hem niet kon zien en geesten enkel voorkwamen in verhaaltjes en films zoals Paranormal Activity, iets dat als non-fictie werd gezien, maar in werkelijkheid nog meer fantasie was dan films over elfjes en vampiers.
"Oh God, please say I'm not crazy."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Wow man, don't be rude.' Zei hij nadat ze hem soort van beledigde. Billy liep de kamer in en ging uiteindelijk zitten op een stoel die in de hoek van de kamer stond. Ze bekeek hem alsof hij uit een andere eeuw kwam, wat hem ergens begon te irriteren. Hij kleedde zich misschien wel als iemand uit de jaren 60, maar hij was nog springlevend tot 1984. Traagzaam stond hij weer op uit de stoel en glimlachte toch even. 'I'm Billy, Billy Stone.' Zei hij toen, al verwachtte hij niet dat zijn naam ook maar het kleinste beetje bekend voorkwam in haar oren. Zijn muziek was immers niet hetgeen waar mensen tegenwoordig nog veel naar luisterden. Hooguit kwam er zo nu en dan een van zijn nummers voorbij op de radio, maar dat was niet vaak.
Geschrokken zette hij een stap achteruit, dichter naar de deur, toen ze opeens om haar moeder riep. Hij begreep de hele situatie nog steeds niet en wist dan ook niet precies hoe hij erop moest reageren. Haar moeder stond binnen seconden in de kamer en hij keek wat vragend opzij. Kon zij hem ook zien? Of zij weer niet? Het zag ernaar uit dat enkel het meisje hem kon zien en hij keek haar weer aan. Het was hem geheel zeker wat hij nu moest doen. Hij kon weglopen en het gewoon acgterwege laten door zijn eigen ding te doen rondom het huis, of hij kon proberen meer contact te leggen met het meisje. Wat skeptisch was hij erover, onderwijl hij het gesprek tussen moeder en dochter langs zich heen liet gaan en zich er niet op focusde.
Haar moeder verliet de kamer weer en Billy richtte zich op het meisje, met een zwakke glimlach. Hij wilde wel antwoord geven op har vraag, maar hield zich even stil. 'You can see me, right?' Was zijn vraag, enkel om het echt zeker te weten. Maar hoe kon het? Ooit had iemand hem kunnen zien, wat maakte haar zo anders? Hoe was zij in staat hem te kunnen zien, zonder zelf dood te zijn?

*Pretty much his outfit*

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
"I'm not rude," ging ze koppig tegen hem in, hoewel haar woorden enigszins waarheid bevatten. Normaliter had Adelaide een heel andere woordkeuze wanneer ze een gemene opmerking maakte tegenover iemand.
De naam die de jongeman uitsprak kwam haar alles behalve bekend voor, ook al bracht hij het uit op een manier waarop het leek alsof ze het wel moest herkennen. Zelfs na enkele minuten nadenken had ze geen flauw idee waarvan zijn naam bekend zou moeten zijn. Hij was en bleef een vreemdeling.
"Well... I never heard about you," vertelde ze, zichzelf ook niet voorgesteld. Ze had geen behoefte in een gesprek, behalve als hij haar kon vertellen wat hij nodig had uit haar slaapkamer en waarom zij hem kon zien, maar haar moeder door hem heen liep alsof hij slechts lucht was. Met haar armen over elkaar gekruist, leunde Adelaide tegen het houten bureau aan. Het kon onmogelijk een verbeelding zijn, nietwaar?
"But that doesn't even matters. Why are you in my room?" vroeg Adelaide, hoewel dat niet de enige vraag was die haar te binnen schoot. Haar ogen liet ze voor de zoveelste keer over zijn eigenaardige kleding glijden. Sommigen hadden een zeer eigenaardige stijl, maar de stof die de jongeman rond zijn lichaam droeg was wel het toppunt van vaagheid. Hij zag eruit als één of andere dorpsgek die dacht dat hij in één of andere oude film meespeelde. Adelaide was dan ook zeker niet gegeneerd om het grofweg aan hem te vragen. Als hij zomaar haar kamer in wilde komen, was het logisch dat ze vragen stelde. "And why are you dressed like you are transported from the sixties? And why am I the only one who can see you? You really are scaring me."
Desondanks ze Billy evenzeer overspoelde met allerlei vragen, irriteerde zijn vragenvuur haar uitermate, simpelweg doordat hij de meest nutteloze vragen stelde die men kon stellen.
"No, I'm talking to the wall behind you," beantwoordde ze zijn vraag met een doodserieuze stem, hoewel het voor elkander individu overduidelijk zou zijn dat haar antwoord compleet sarcastisch was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Yeah okay, don't insult me than.'

Natuurlijk kende ze hem niet. Het was een heel decennium na zijn tijd, de muziek van tegenwoordig was grunge, nietwaar? Of meer richting pop muziek, boy bands waarvan hij de naam niet kende? Ergelijk liep hij naar de boekenkast, waar hij de meeste van zijn aardse bezittingen opzette, in een poging om het enigzins opgeruimd te houden, al was dit zijn minste zorg. Een LP trok hij tussen wat anderen vandaan en overhandigde haar deze. Het was een van zijn eigen, en hij was er best trots op, en paar van zijn beste nummers stonden hierop. Hij verwachtte niet dat ze veel interesse zou tonen in zijn muziek, maar het was het proberen waard. Hij was immers nog te horen op de radio, ze moest toch ooit wel eens van hem hebben gehoord?
'Well, not to be confusing or anything, but this is actually my room.' Vertelde hij haar doodleuk. Ze zou het toch niet serieus nemen, en wat had hij te verliezen? Billy had door dat ze hem bekeek en hij begreep het ook wel. In vergelijking tot haar of de andere mensen die hij voorbij zijn huis zag lopen, was hij niet de modernste qua kleding, maar hij kon zich toch niet omkleden, en winkelen was nou niet echt een optie. Hij rolde met zijn ogen en bekeek haar ook even. Erg interessant zag ze er zelf niet uit. 'Take it easy with the questions, woman.' Probeerde hij in een poging tot het kalmeren van het meisje, wie er duidelijk niet zo blij mee was dat hij zich in haar kaamer bevond.
Meteen antwoorden deed hij niet, het was immers niet makkelijk om uit te leggen. Wat denkend keek hij langs haar heen, gezocht naar de juiste woorden om alles aan haar te vertellen. 'Well for startes, I was born in the sixties, great time to be alive. I died in the eighties. So I'm dead. I don't know why you can see me, but eh... Well, I hope you understand me a little better now.' Erg subtiel bracht hij het niet, en hij begreep het dan ook wel als ze het niet zou snappen of hem simpelweg niet geloofde. Hij zou hetzelfde hebben gedaan in haar situatie.

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Adelaide bekeek de LP die hij haar overhandigde, maar herkende het simpelweg niet. Een jaartal dat allang gepasseerd was stond erop vermeld wat het geheel logischer maakte. Het was niet van haar tijd, meer iets van haar vaders tijd dus niet hetgeen wat zij luisterde wanneer ze muziek wilde horen. "This is old music... I don't listen to that kind of stuff."
"Yeah, right," bracht zeongelovig uit. Zelfs een kind kon men die leugen niet wijsmaken. Een reden tot liegen had de jongeman bij haar weten niet, maar toch geloofde ze hem voor geen meter. Haar ouders hadden het huis gekocht van de gemeente, simpelweg doordat het huis geen levende inwoners meer bevatte of in ieder geval geen inwoners waarvan het huidige adres bekend was.
Zijn uitspraken klonken zodanig vreemd en ondoordacht dat het Adelaide ontzettend veel moeite kostte om in de lach te schieten. Hij had echter geluk dat zij het was die hij lastig viel. Een ander had allang de politie gebeld of hem aangevallen met één of ander willekeurig voorwerp dat verwondingen kon veroorzaken.
"You really are crazy aren't you? You're not dead, otherwise I couldn't see you. I think you should go to a doctor or something, the fact that you think you're dead isn't healthy," vertelde ze hem. Het feit dat hij dacht dat hij dood was klonk zeker niet normaal in de oren. Wellicht had hij een psychose opgelopen door de jaren heen of probeerde hij haar voor de gek te houden, iets waar hij zeker niet in slaagde sinds Adelaide een goed werkend stel hersens bezat en wist dat geesten enkel fantasie was. "Who let you come in this house in the first place?" vroeg ze zich luidop af. Haar ouders zouden nooit een gek het huis binnenlaten en hem naar hun dochters slaapkamer laten gaan. Ze maakten al een hele scène wanneer Adelaide een jongen mee naar huis nam, liet staan dat ze zelf iemand stuurden.
"But wait... Why wasn't my mom able to see you?" besefte te ineens, een feit dat een lichte vorm van paniek in haar naar boven bracht. "Relax, Adelaide. This isn't true. You are just sleeping and having a weird dream," ratelde zevervolgens tegen haarzelf, wat ze overigens vaker deed tijdens stresserende momenten.

"I am dreaming right? Just say yes."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij zag haar verbazing bij het zien van de lp en het irriteerde hem een beetje. Het was hooguit tien jaar geleden dat het uitgebracht was, geen halve eeuw zoals zij hem deed geloven. Daarbij was zijn muziek niet slecht, verre van dat zelfs. 'It isn't that old.' Een ietwat beledigde toon kwam bij hem naar buiten, al deed het verder niet veel met hem.
'Oh you don't believe me? Have you asked the estate agent about the former residence of this house or his whereabouts?' Hij werd steeds chagrijniger, en het werd alsmaar duidelijker. Natuurlijk kon hij begrijpen dat ze het niet geloofde, maar aan de andere kant zou het best logisch zijn. 'I believe he got murdered, in this very room.' Hij keek haar aan, geen duidelijke emotie vertoond. Wat kon hij immers vertonen? Verdriet? Blijdschap? Woede? Het kwam niet eens in hem naar boven om haar emotie te tonen.
Geïrriteerd trok hij de kraag van zijn shirt een beetje opzij, om haar een kogelwond te laten zien, precies op de plek van zijn hart. Het moest als bewijs worden beschouwd, angezien het anders een ongeloofwaardig verhaal zou worden, zelfs hij kon dat inzien. Hij wilde zijn huis wel verlaten, maar zijn momentele staat hield hem tegen. Natuurlijk wilde hij ook rust, want slapen, eten, rusten, was allemaal geen optie. 'This is my house, I let myself in and can't leave.' Hij sprak snel en geïrriteerd. Het was bijna alsof ze hem belachelijk maakte.
Zodra ze het zich begon te realiseren barstte hij in lachen uit, al was het voornamelijk door opluchting. Nu moest ze hem wel geloven. 'It is, I don't know how you're able to see me either, but I'm glad you do.' Hij sprak met een glimlach, eindelijk had hij een beetje bewijs aan zijn kant.

'You have to help me.'

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
"No I didn't because I don't fucking care about who lived here before us."

"Dead or not, this isn't your house anymore so you can't just walk in whenever you want. My parents bought it what means this house doesn't belong to you anymore. If it did belong to you in the first place."

"Why should I help you?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld