THGO ~ One spark could be enough to set them - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGO ~ One spark could be enough to set them

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Title: 'One spark could be enough to set them ablaze.'

Ik: Cloë Joanna Hemsworth ~ 18 ~ District 9
Jij: Jongen + Begin.

! Verboden om te reageren op dit topic als je geen Juno of District13 heet !

District13
Karaoke-ster

District13 schreef:
Ik: Finn Zero - 18 - District 9

Stukje komt hieronder

District13
Karaoke-ster

District13 schreef:
Finn
Over ruim een week is het mijn verjaardag en zal ik 19 worden, toch moet ik nog steeds in het vak van 18-jarige jongens staan inplaats van de toeschouwers. In die glazenbol zit 25 keer mijn naam geschreven, dat is het nadeel van een wees zijn. Je hebt niemand die voor je zorgt en daarom neem je grotere risico's en schrijf je je vaker in. Mij zorgde die risico niet veel angst, wees zijn gaf ook zijn voordeel, je hoefde van niemand afscheid te nemen stel je zou gekozen worden, niemand die er voor je huilt, niemand die je zal missen. Ik haal een hand door mijn bruine haren en kijk toe naar het podium, onze begeleider Lazar, die geheel in het goud is gekleed, doet zijn zegje die hij elk jaar doet. Achter hem zit Karl, de enigste levende winnaar van District 9. Ik schud mijn hoofd bij het plaatje, district 9 stelt al jaren niks voor, wij zijn niks, wij zijn niemand. "Laten we dan nu eindelijk onze tributen trekken." Roept Lazar enthoushiast, de enigste trouwens die hier enthoushiast over kan zijn. Hij neemt grote stappen naar de glazenbol, vorig jaar deed hij een eeuwigheid over het trekken van de namen maar dit keer gelukkig niet. Één keer gaat hij diep in de glazenbol en pakt de eerste naam die hij te pakken krijgt. Hij loopt terug naar de microfoon, hij opent het dubbelgevouwde papiertje, laat een klein glimlachje zien en opent dan zijn mond. "Finn Zero!" Mijn mond valt op, het is niet alsof het onmogelijk was, mijn naam zit er heel vaak in, maar ik had me er niet op verwacht. Ik herpak me snel en sluit mijn mond en loop het vak uit, wat makkelijk ging omdat de anderen snel uit de weg gingen. Met geheven hoofd loop ik naar het podium waar ik naast Lazar ga staan, mijn blik ferm op de camera gericht.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Cloë

Ik bijt op mijn lip tot ik bloed proef. Zolang er nog bloed ergens in mijn hoofd rondscharrelt, val ik niet flauw. Toch is mij al vaak genoeg het tegendeel bewezen. Nietsvermoedend staar ik naar mijn ouders, die een stuk serener dan ik in het toeschouwersvak staan. Het bloed op mijn lip zal ze vast wel opvallen, maar dat deert niet. Mijn hersenen vertellen mij dat ik niet getrokken ga worden, ik zit er tenslotte maar 1 keer bij. Mijn onderbuikgevoel zegt echter iets anders, maar hier wil ik niet aan toegeven. Om mij heen praten mensen, sommige luidruchtig en hoopvol, andere bang en hopeloos. Ik daarentegen ben niet zo'n prater, welke emotie ik ook bezit. Het geluid sterft af zodra Lazar het podium betreedt. Vrolijk lachend begint hij aan zijn speech. Elk jaar is deze hetzelfde, dus ik neem de tijd er niet voor om te luisteren. Hij trekt pas mijn aandacht als hij verkondigt dat hij de namen gaat trekken. Wij zijn het enige district waarbij de mannelijke tribuut eerst wordt getrokken. Ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar wat mij betreft mag die regel snel afgeschaft worden. District 9 zondert zichzelf al zo af van het capitool, en ik wil niet dat dat meer wordt. We maken alles moeilijker voor ons zelf. District 9 is niet zomaar het armste district, ik wed dat het Capitool daar iets mee te maken heeft. Ach, ik durf mijn mond toch niet open te trekken, en al zou ik dat wel durfen, is het nog maar de vraag of ik dat zou willen. Mijn familie behoort tot de rijkere gezinnen van het district. We hebben genoeg te eten en prima onderdak. Waarschijnlijk een factor voor waarom mijn naam zo weinig in de pot zit. "Finn Zero!" roept Lazar. Een jongen, niet lelijk om te zien, loopt rustig het podium op. Ik heb hem al vaker gezien, maar we hebben nooit echt gesproken. Lazar gaat, zodra Finn het podium betrad, door met de vrouwelijke tribuut. Hij graait even in de bol, maar pakt dan toch een briefje dat bovenop de stapel ligt. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes, schraapt zijn keel en roept: "Cloë Joanna Hemsworth!" Mijn mond valt open en met een schok sta ik op. "Mam, pap!" de woorden komen harder uit mijn mond dan ik had gehoopt. Huilen in het openbaar gaat normaal gesproken tegen mijn principes in, maar het valt niet tegen te houden. Ergens ver weg hoor ik mijn ouders mijn naam roepen. Ik wil naar ze toe rennen, ze vast pakken, maar voordat ik ook maar een glimp van ze kan opvangen wordt ik grof vastgepakt en meegesleurt het podium op. Zonder dat ik het zelf doorheb begint mijn lip heviger te bloeden. Niet veel later merk ik dat ik mijn tanden in hun geheel in mijn lip heb geduwd. De hongerspelen is nog niet eens begonnen, maar ik ben nu al te zwak.

District13
Karaoke-ster

District13 schreef:
Finn
Lazar hoopte dat ik misschien nog wat zou zeggen, iets waardoor district 9 wat aandacht zou krijgen van het publiek maar ik houd mijn lippen strak opelkaar en gun hem geen enkele blik. Gelukkig begrijpt hij het en gaat hij snel door naar de vrouwelijke tribuut. Ik weet nu al dat ik me niet zal bonden met de vrouwelijke tribuut, vaak is dat gebeurt in voorgaande jaren bij district 9 maar ook velen andere districten, maar ik zal dat niet doen. Ik ga niet de risico nemen mijn overlevingskansen te verkleinen door me af te laten leiden door een meisje. Ik ben sowieso niet de type om snel afgeleid te worden door meisjes, niet zoals vele leeftijdgenoten van mij die elke seconde van hun leven aan het vrouwelijke geslacht denken. Nee als ik dit wil winnen moet ik helder blijven. Ik kijk toe hoe Lazar naar de glazenbol voor de vrouwelijketribuut loopt, ook dit keer gebeurt het weer snel. Hij pakt een briefje neemt even de tijd om de naam te lezen roept dan:"Chloë Joanna Hemsworth." Verwart kijk ik op als ik die naam hoor. Het is namelijk een naam die ik ken, van een meisje waarmee ik nooit eerder mee heb gesproken maar wel altijd gekend heb van naam en gezicht. Met medelijden kijk ik toe hoe ze om haar ouders schreeuwt en ze begint te huilen, de wil om de spelen te winnen lijken opeens heel verweg.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Cloë

Nog voordat het eigenlijk de bedoeling is, loop ik het podium af naar achter. Ik zet mijn handen in mijn haar en wil eigenlijk keihard gillen, maar als ik me besef dat ik omringd ben door mensen, houd ik me in. Als ik iets verder door wil lopen merk ik dat iedereen zijn ogen op mij gericht heeft. Aangezien ik niet goed weet wat te doen, knik ik even met mijn hoofd. Iedereen voelt zich aangesproken, maar ik snap niet goed wat er net allemaal is gebeurt. Dan voel ik een hand op mijn schouder, het is Lazar. "Komen jullie even mee, dan kunnen we bespreken wat er nu volgt." Het was geen vraag maar een bevel. Lazar loopt voor me uit en Finn wilt achter hem aanlopen, maar ik stop hem. Ik wil tegen hem praten, hem vragen of we dit nou echt gaan doen, en mijn plan voorleggen op te vluchten. Maar als hij zijn aandacht aan mij besteed sla ik dicht. Ik ben het niet gewend om met mensen te praten, en het is ook niet bepaald een hobby van me. Heel zacht weet ik: "Nee laat maar," uit te brengen en ik loop samen met Finn en Lazar naar een ruime, modern ingerichte, kamer. Terwijl Lazar begint te spreken, kijk ik via het kleine raampje naar buiten. Waar ben ik beland? Ik voel even aan mijn lip om te kijken of hij nog steeds bloed, wat niet zo is. In plaats daarvan zit er nu een irritant korste op mijn lip. Het is best snel gegaan, bijna net zo snel als toen de grootste verandering van mijn leven plaatsvond. Je weet wel waar ik het over heb, de trekking. Als de Hongerspelen zelf ook zo lang duurt, weet ik niet waarom ik me nu zorgen maak. "Kom je nog?" Blijkbaar is Lazars toespraak al een tijdje afgelopen. Binnensmonds mompel ik iets waarvan ik zelf ook niet weet wat het is, en ik sta op.

District13
Karaoke-ster

District13 schreef:
Finn
Terwijl Lazar nog bezig is met het voorstellen van Cloë en ik als tributen van district 9, loopt Cloë al het podium af. Mijn gedachten schreeuwen om haar achterna te lopen, wat mij doet schrikken omdat dat totaal niets voor mij is. Ik schud de gedachten van me af en volg Lazar dan als die ons vraagt mee te komen. Natuurlijk ook, we zullen nu met de trein naar het capitool reizen en daar zullen we de rest van onze tijd doorbrengen voor de echte hongerspelen. De parade, de trainingen en de interviews, allemaal flauwekul vermaak voor het capitool om ons een beetje te leren kennen om elkaar daarna laten af te slachten net een stelletje hongerige honden zullen we lijken. Verveeld luister ik naar Lazar zijn toespraak, hoe belangrijk onze eerste indruk op het capitool zal zijn en dat we onze best moeten doen om in de smaak te vallen zodat we grotere kansen maken. Eindelijk is hij dan klaar en vertrekken we naar de trein waar we tijd zullen hebben om tot ons zelf te komen en kennis te maken met onze mentor Karl. "Kom je nog?" Vraagt Lazar aan Cloë die er duidelijk niet bij is. Ik snap het, ze heeft niet de tijd gekregen om normaal afscheid te nemen van haar familie, ze heeft zojuist alles verloren wat ze nog had. Als Lazar zich dan omdraait besluit ik iets te doen wat ik erg graag wouw in de tijd toen ik mijn ouders en broertjes had verloren en ik me zo alleen voelde. "Het komt goed." Mompel ik zachtjes en pak haar hand vast en knijp er zachtjes in om hem vervolgens weer los te laten en door te lopen alsof er zojuist niks is gebeurt.

Lol ik ben fcking moe dus waarschijnlijk slaat mijn stukje helemaal nergens op maarja

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Cloë

Het is fijn, maar aan de andere kant eng. Een vreemdeling waarbij ik me zo op me gemak voel. Hij deed precies wat nodig was om me weer een beetje beter te voelen. Terwijl een zucht mijn lippen verliet, brachten mijn benen mij naar de trein. Vroeger mocht je nog enkele minuten bij je familie zijn en afscheid nemen. Echter is dat enkele jaren geleden afgeschaft. De reden hiervoor is onbekend, maar ik ga er vanuit dat er wel één is. Lazar helpt me aan boord te komen van de trein, niet omdat ik het zelf niet kan, maar uit beleefdheid. In mijn hoofd treedt een blokkade op, die mij ervan weerhoudt hem te bedanken. Hij heeft tenslotte mijn naam uit die glazen bol gehaald. Ik was degene die werd getrokken, uit honderden anderen. In de trein vind ik een plekje aan het raam. Niet dat er buiten veel moois te zien is, maar ik kijk liever naar buiten dan naar iemand anders. De lucht is grauw, de zon is nergens te bekennen en bomen staan er triest bij. Het is net alsof het zich aanpast aan mijn humeur. Achter me hoor ik gepraat. Ik ga er vanuit dat het Lazar en Finn zijn. Wellicht is het belangrijk wat ze zeggen, maar ik ga er niet vanuit.

-----
inspiloos af

-----

Oo lol was je vergeten te taggen

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld