Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Oblivion ft. Bellicosi

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

Gelieve niet te reageren als lezer zijnde. Dit is een O' tussen Bellicosi en Varamyr.
Daarnaast kunnen vulgair taalgebruik en erotische/bloederige stukken aan bod komen. Wees daarvoor gewaarschuwd.

''What a difference a day makes.''

Belisária Chrislaine Ribeiro - Irish - Lower Class - 19

Ambrosio 'Ryder' Marcelino Gonçalves - Half American, Half Italian - 23

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Adelaide Nevaeh Stuart
Princess and future queen of England and Schotland
19 y/o

Hunter Rosario Forne
American/Italian
22 y/o

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
"Are you sure this isn't dangerous?" vroeg Adelaide twijfelachtig terwijl ze naar de erlenmeyer gevuld met een groenkleurige, doorzichtige vloeistof keek. Het zag er gevaarlijk uit en rook alles behalve lekker. Sterker nog, het had een muffige geur die haar deed denken aan de geur die rondhing in het huis van het negentigjarige dametje waar ze geregeld langsging om te kijken of alles oké was. De onaangename geur maakte dat haar arm haartjes ietwat rechtop gingen staan en kippenvel ontstond op haar ledematen.
"But of course, Princess Adelaide! We would never hurt our future queen," vertelde de man op leeftijd gekleed in een lange bruine jas die wat weghad van een jute zak. Hij stelde een lichtelijk nerveuze houding op, wat haar vertrouwen nog verminderde.
"That's for the best. You know what daddy said." Wellicht zou haar vader, of beter gezegd de koning, er niets mee inzitten om hun ledematen er af te laten hakken door één van de ridders of hen erger nog te onthoofden om vervolgens hun lichamen bij de beesten te gooien wanneer er wat ergs met haar gebeurde. Toch was het haar vader geweest die had toegestemd met het idee om haar in de tijd te laten reizen. Het zou goed zijn voor hun land, vertelde hij. Welke andere prinses was nou door de tijd gereisd? Juist, geen één.
"You have to sit on that wooden chair in that little room right there. When the door is closed, you have to drink until the bottle is empty, and while you are doing that, I'll do a spell. It's that easy," legde diezelfde man vluchtig uit waarna Adelaide even knikte als teken dat ze het begreep. Na een diepe zucht, keerde ze zich naar het naar het zeer kleine kamertje waar enkel en alleen een stoel stond met daarnaast een brandende kaars om de ruimte ietwat te verlichten. Eenmaal ze op de bruine, houten stoel zat, werd het brouwsel aan haar overhandigd en werd de deur gesloten. Met haar rechterhand kneep ze haar neus dicht en met haar linkerhand bracht ze het glaswerk naar haar mond in de hoop om het op die manier zo min mogelijk te proeven. Met haar ogen gesloten dronk ze de vloeistof tot uit de druppel op terwijl enkele vage woorden haar gehoorgang binnenkwam. "Audaces fortuna iuvat, vale!" hoorde ze, maar sinds ze geen kennis had over de taal die werd uitgesproken, had ze er geen woord van verstaan. Het zal wel. Eenmaal ze haar ogen weer geopend had, viel de kaars uit en was de ruimte donker. Bovendien leek het wel alsof ze in een soort slaap viel. Elk geluid begon langzaamaan te vervagen en haar ogen vielen zonder dat ze het tegen kon houden weer dicht.

Audaces fortuna iuvat, vale! = Het geluk is met de heldhaftigen, het ga je goed!

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Hoe de lantaarnpalen licht verstrooiden op het aardoppervlak, dat tevens bezaaid was onder de mensenmassa, en hoe rijdende voertuigen als sneeuw verdwijnend voor de zon zich verplaatsten van de ene plek naar de andere. Het was er druk, héél druk en de helse geluiden drongen met geweld haar oren binnen. Waar ze was, wist ze niet. Het voelde ook niet meer alsof ze nog over de grond slenterde van Moeder Natuur. Er waren maar weinig planten, bijna géén.
In de tijd dat de twee ouderziende mannen haar met nonchalance bekeken, staarde ze indien ze weg verzonk in gedachtes. Er was een schakel die het vermogen om te horen niet verbreken kon, maar zo nu en dan leek het alsof de geluiden vervaagden en de mensen om haar heen er niet meer toededen. Het tijdperk dat ze onlangs betreden had, was geheel onbekend terrein. Alles was van zo'n hoger niveau. Hoewel zijzelf een paard moest berijden wanneer ze haar weg wilde maken naar haar broeder, kon men in deze tijd een technisch uitziende rijtuig binnengaan en besturen. Nergens, maar dan ook nergens, viel een paard te bekennen. Hadden mensen van tegenwoordig überhaupt nog belangstelling voor dieren in het algemeen?
Haar gerichte focus werd weggetrokken toen een jongeman tegen haar botste. Hij gunde haar een blik, maar zei niets en liep gewoon verder. ''Great costume.'' Enigszins verward sloeg ze de ogen op de twee 'vrouwen' naast haar. De blanke droeg niet veel meer dan een bovenstuk die net over haar borsten viel en een mini rok, de ander had zich gekleed als een jonge heer van rond de achttien jaar oud. Een dame die een broek droeg, dat had ze nog nooit hoeven te aanschouwen - tot nu dan. Een wit lang, dun rolletje viel terug te vinden in hun monden. Ze inhaleerden wat, waarna ze hetzelfde voorwerp op mondhoogte hielden door hun armen weg te draaien van hun schouders. Hun handpalmen wezen naar boven, hun handen naar buiten gedraaid, en rook rolde traagzaam uit hun monden. Een verbeterde versie van een tabakspijp, daar leek het op.
Costume. Het woord verbaasde haar ietwat, gezien ze geen kostuum droeg, maar gewoon haar outfit van de 15e eeuw. Desalniettemin deed ze haar best op haar mondhoeken lichtjes op te krullen als teken van waardering van de uitspraak die ze deden, waarvan zij het vernam als compliment. ''Thank you sincerely.''

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Diezelfde duisternis als die ze voor haar gevoel enkele seconden geleden nog voor haar ogen zag, was alles dat ze kon aanschouwen. Onbegrip was de enige duidelijke emotie die ze wist waar te nemen terwijl ze rondkeek in de donkerte.
"Ehm... I think it didn't work. I'm still here," zei Adelaide verward. Het was voor haar zeer onduidelijk waarom ze er de eerste poging meteen in sloegen en het ditmaal niet lukte. "Hello?" vroeg ze vervolgens ongeduldig doordat ze geen enkel antwoord kreeg en de deur niet voor haar werd geopend. Pas enkele seconden later had ze door dat het misschien toch wel gelukt kon zijn. De stoel waar ze eerder nog op zat, was verdwenen en de ruimte bezat niet meer diezelfde geur van brandend kaarsvet. Een chemische citroengeur vulde haar neusgaten en het leek wel alsof de ruimte veel krapper was dan dat ze zich kon herinneren. Paniekerig voelde ze met haar handen om zich heen om op die manier een uitweg te vinden uit het vreemde, kleine hokje waar ze zich in bevond. Voordat ze het doorhad vielen er enkele voorwerpen om waardoor op een magische wijze de deur geopend werd en ze zicht had op een locatie die ze nog nooit eerder gezien had. Verschillende onbekende voorwerpen lagen verspreid voor haar voeten. Een cilindervormig voorwerp dat leek op een emmer, maar dan gemaakt uit een roodkleurig plastic lag op de grond met daarvoor een enorme plas troebel water. Vreemde houten stokken met daaraan enkele haren bevestigd versperde haar weg waardoor ze even moeite moest doen voordat ze haar uitweg gemaakt had. Onwetend welke kant ze op moest wandelde ze door de lange hal met wel tientallen deuren die wellicht tot verschillende kamers leidden. Ze had geen flauw benul in wat voor tijd ze zich bevond en of er überhaupt nog wel mensen leefden. Wie weet was iedereen allang uitgestorven en was ze het enige levende individu op aarde. Hoe dan ook, nam ze liever het zekere voor het onzekere en probeerde ze op zoek te gaan naar geluid en liet ze zich daardoor leiden. Een geluid van lopend water was hetgeen dat haar aandacht trok en het geluid waar ze dan ook haar aandacht op gevestigd hield. Zo aandachtig mogelijk wandelde ze die richting uit en opende ze de eerste de beste deur die haar naar de ruimte kon brengen waarvan ze dacht dat het stromende water vandaan kon komen.

Haar outfit:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De warme waterstralen vielen neer op zijn huid, gepaard gaande met verdwaalde druppels dat kletterden tegen de marmeren tegels. Hij had zijn eerste wedstrijd van lacrosse erop zitten en hoewel de anderen van zijn team hun overwinning buiten nog vierden, was hij al te vinden in de doucheruimte, té moe om ook nog maar één schreeuw te wekken. De stilte in de ruimte voldeden hem meer dan genoeg.
Bezweken onder zijn voorbijrazende gedachtes, schrok hij op toen hij zijn ogen opende en jongedame waarnam bij de opening van de doucheruimte. ''Jesus Christ,'' schold hij, voortgekomen uit zowel schrik als verbazing. Hij vermeed tijdelijk het verschijningsvorm in de vochtige ruim, doordat zijn aandacht gedreven was naar zijn naaktheid. Zijn hand dwaalde af naar zijn geslachtsdeel, het doen verdoezelen onder het kwetsbaar, dun laagje van zijn huid. Hierna reikte zijn arm in een fractie van een seconde uit naar een handdoek, om naderhand zijn onderlichaam grotendeels te overtijgen onder wit katoen. ''What on earth are you -'' Hij wilde vragen wat ze hier deed, maar verloor zijn stem toen hij opnieuw een blik wierp op het gedaante. Een breekbare schoonheid, die hem onschuldig bekeek. Haar beminde lichaam werd tentoon gesteld in een beelderige jurk, dat eveneens versierd was met duur uitziend kant. Wie was ze en sterker nog, waarom was ze zo gekleed?
Hij haalde een hand door zijn haren om de losse plukken uit zijn gezicht te halen vooraleer hij de afstand tussen beide lichamen ietwat verkleinde. ''You know this ain't the woman's dressing room, right?''

--

De twee jongedames liepen weg waardoor de opening van een modern ingericht huis in zicht kwam. Men had zich gezet op een stoel, dichtbij een tafel, en lachte met een glas in zijn of haar hand. Het was er grootschalig, maar leek niets in verhouding tot andere gebouwen in de stad. Het trok haar nieuwsgierigheid en voor ze het wist, stond ze met beide benen binnen. Ze zette zich voort naar het gedeelte waar de meeste mensen zaten. Voorzichtig, alsof haar leven zojuist op het spel stond, nam ze plaats op de stoel. ''May I have wan mead?''
''Mead? Never heard of that one before,'' zei hij nonchalant. ''You didn't?'' Belisária fronste. Als ze mede al niet hadden, wat hadden ze dan wel? Kort keek ze de ruimte rond, blikkend op de inhoud van de al uitgezonden glazen, maar veel informatie kon ze daar niet uit ophalen. Ze had dus geen andere keus dan te vragen wat hij wel in huis had. ''What other scoops do you have?''
''Irish, aren't you?'' Van ongeloof glimlachte ze zwak, onderwijl ze knikte. Niet alles was door de jaren heen vervangen; de huidige men was al die tijd nog bekend met de Ieren.
''All the drinks we sell is written on the bord, right over there.'' Haar blik ging wel degelijk de kant op van het bord waar hij een seconde geleden nog naar wees, maar meer dan dat werd het hem niet. Belisária was niet bekend met hem alfabet, simpelweg omdat ze niet in aanmerking kwam met lezen noch schrijven. In de laagste klasse was vrijwel iedereen ongeletterd; ze hadden het geld en de tijd er niet voor.
Haar aandacht voor het onleesbare spijslijst ging verloren en wederom trof ze haarzelf bij het drank achter hem. ''Havin' beer?'' murmelde ze, haar ogen onderwijl lichtelijk dichtgeknepen toen ze een halfvol glas alcohol aantrof dat verdomd veel weg had van het bier waar zij destijds mee opgroeide. Dezelfde bruine kleur en helderheid. Niettemin vulde de man, al dan niet zonder kort gelach, het glas in met een ander soort brouwsel, één die veel lichter oogde dan zij gewend was van gerstenat. Hij zette het glas voor haar neer op het hout, waarna hij zich vestigde op een doek en toen pas zijn ogen de hare weer hervond. ''Retails for three dollars.''
''What do you mean?'' murmelde ze, enigszins verward gezien dit alles ongebruikt was. Sinds wanneer moest men betalen voor al wat men drinkt? Ze trok haar wenkbrauwen op. Hij daarentegen zuchtte diep, waaruit bleek dat hij haar vertoonde gedrag vermoeiend vond. ''Also aren't familiar with our payment system?''

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Vooraleer ze zelfs de kans kreeg om iets van zijn naakte lichaam te aanschouwen had ze haar handen al voor haar ogen geplaatst. Het was ten strengste verboden om als kroonprinses een man naakt te zien zonder dat hij haar man was, een regel waaraan ze zich al heel haar leven keurig hield. Ongeduldig wachtte Adelaide af op een teken zodat ze haar ogen weer kon openen, totdat ze doorhad dat ze zonder te kijken ook niet kon weten of de jongeman nog steeds poedelnaakt voor haar neus stond.
"Ehm... Are you covered?" vroeg Adelaide na een tijdje, met haar nogal duidelijke Schotse accent. Ook dat kleine ding zette haar tot denken. De jongeman voor haar had alles behalve hetzelfde accent als haar wat wilde zeggen dat ze ofwel niet meer in haar eigen land was, of het overgenomen was door een andere kolonie. Zijn accent had wat weg van een welbepaalde kolonie die in haar tijd zodanig kleinschalig was, dat ze er amper op kon komen. Ook zijn woordgebruik was anders dan zijzelf gebruikte, maar ze verstond hem.
"I know now, but I wasn't looking for the woman's dressing room." Adelaide was allang blij dat ze een levend individu had gevonden en ze bevestiging had dat de mensheid niet compleet was uitgestorven wat ze in de eerste instantie dacht toen ze door de tijd werd getransporteerd naar een tijdsperk waarvan ze niet eens wist welk het was. Haar ogen liet ze voor kort glijden door haar omgeving, maar er was geen één voorwerp, buiten de spiegel boven een soort stenen bak, dat ze herkende. Desondanks het voorwerpen waren die wellicht geen enkele vorm van gevaar zouden kunnen veroorzaken, vond ze al die veranderingen door de jaren heen een beetje angstaanjagend. Bovendien had ze geeneens een flauw benul wat de jongeheer bedoeld had met 'kleedkamers'. Uit woorden die ze kende kon ze het vertalen in een ruimte waarin men zich omkleedde, maar waarom dan?
"Can I ask you a question?" vroeg Adelaide na een korte stilte. "Where am I? I mean, In wich country, you know?" vroeg ze vervolgens, een beetje beschaamd omdat de vraag wel eens vreemd zou kunnen klinken. Hoe dan ook was ze de toekomstige koningin van Schotland én Engeland, hij had het recht niet om haar uit te lachen of de locatie voor haar te verzwijgen.

Net zoals bijna iedereen had Hunter zijn ogen gevestigd op het eigenaardige, vrouwelijke individu dat de bar kwam binnengewandeld en vervolgens op een barkruk ging zitten. De korte conversatie die zijn vrienden naast hem hielden hoorde hij een beetje vaag naast zich voorbijgaan.
"What the hell is that?" Kort gelach weerklonk tussen het drietal jongens naast hem. "A girl who thinks she lives in the Middle Ages," werd er geantwoord, een antwoord dat voor nog meer gelach zorgde. Hij voelde hoe hij op zijn schouder getikt werd, met als gevolg dat hij even achter zich omkeek. "Why are you so quiet, bro?" werd er aan hem gevraagd, maar hij besloot om simpelweg niet deel te nemen aan het roddelpartijtje van zijn vrienden. Na het gesprek tussen de vrouw en de barman even gevolgd te hebben, voor zover dat mogelijk was natuurlijk, stond Hunter op en nam hij zijn zwarte, lederen portemonnee uit zijn rechter achterzak en haalde hij er een biljet van vijf dollar uit die hij neerlegde op de bar tussen de jongedame en de barman in. "I'll pay this one."
"You can keep the change," meldde hij nog vooraleer de dertiger achter de bar de kans kreeg om hem zijn wisselgeld terug te geven en met een kort bedankje verliet hij hen weer om de volgende klanten te bedienen aangezien merendeels de mensen ineen ongeduldige gemoedstoestand terechtkwamen.
Hunter liet zijn bruine ogen enkele seconden over haar kleding glijden waarna hij kort moest grinniken. "So, you went to a costume party I see?" vroeg hij nieuwsgierig, maar besefte zich al snel dat het zeer ongemakkelijk en beledigend kon zijn moest het een dagelijkse kledingkeuze zijn, wat hij een beetje vreemd zou vinden sinds ze er wel degelijk uitzag alsof zo uit de middeleeuwen gestapt kwam.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You may lower your hands.'' Ergens vond hij het wel 'eerbaar' dat ze niet toekeek hoe hij in rep en roer onder de douche vandaan kwam, maar ze als sneeuw verdwijnend voor de zon haar zichtbaarheid op stelten zette door haar handen voor haar ogen te houden en pas keek toen hij zei dat het 'veilig' was. Desalniettemin wees ze haar niet op haar beschaafdheid. Het was ook niet het moment om het te hebben over zijn dankbaarheden, dan wel zijn confusie over de lange jurk die ze droeg.
Hij liep langs haar heen de kleedruimte weer in en haalde zijn kleren uit zijn thuis, onderwijl zij een vraag stelde. Where am I? Zijn verbazing over haar gestelde kwestie mondde uit in zacht, kort gelach en bijna automatisch gunde hij haar een blik vooraleer hij zijn shirt beetpakte om het nadien over zijn hoofd te trekken. ''Yeah, I know what you mean, but you can't deny it's kinda strange you don't know what country you live in.'' Zo'n verschijning kwam hij dagelijks noch jaarlijks tegen; één die niet wist waar ze was en doch er nog zo nuchter uit zag.
Hij wilde nog zijn boxer en spijkerbroek aandoen, maar liet ze links liggen in verband met de aanwezigheid van de jongedame. Hoe kon hij, zonder ongemak, beide benen in de gaten van zijn onderbroek doen, terwijl hij een handdoek als rok droeg dat los zou gaan bij de kleinste buigbewegingen? Vandaar dat hij zijn duim wederom bij het beginnende gedeelte onder het katoen liet verdwijnen, de rest van zijn vingers tegen zijn buik aangedrukt, waardoor hij de handdoek vast kon blijven houden. ''The United States of America. That's where we are right now,'' gaf hij alsnog als antwoord op haar vraag, desondanks hij het als ongewoon beschouwde.

--

Ze kon het niet geloven en tegelijkertijd was het vanzelfsprekend dat hij hier was. Mannen waren niet echt bekend met het gebied van charmes, maar ze hielpen vrouwen wél wanneer ze opmerkten dat ze onder moeilijkheden leden. Hij had een vriendelijke uitstraling en had wel wat weg van de mannen met wie zij bekend was, maar het bleef bij dezelfde haarstijl en -kleur. Hij oogde heel anders.
Onderwijl hij de man betaalde voor nota bene haar glas bier, bestudeerde ze zijn gelaatsexpressie. Hij reageerde heel anders dan alle andere aanwezigen in de ruimte. Zij lachten of staarden. Wat dat betreft vond ze hem uitzonderlijk op een goede 'manier'. ''Thank you, sir,'' bracht ze uit.
Haar façade werd niet langer met chapeau der obscuriteit bedekt, waardoor een zee vol anders gekleurde tinten aan de dag werd gelegd. De starheid week en een lieflijke glimlach versierde haar gelaat. Het viel haar wel op dat haar outfit het eerste was wat men bevreemde, maar die vooroordelen wekten nauwelijks tot geen belangstelling bij haar op. Haar focus lag meer bij de gedragingen van anderen en de muziek die zachtjes door de ruimte galmde, een stijl die héél anders was dan degene waarmee zij opgegroeid was.
''No, I didn't,'' zei ze, al dan niet zonder eerst een blik te werpen op zijn outfit. Ze had al wel door dat hij haar deels 'belachelijk' maakte ondanks hij het net voor haar opnam en dat vond ze excentriek, gezien hij ook niet echt stijlvol erbij liep. Echter zei ze dat niet, want in tegenstelling tot hem kende ze wél zo haar grenzen.
''Do you have a name?''

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
"I didn't ask for your opinion," mompelde ze toen ze hem zoals verwacht hoorde zeggen dat haar vraag nogal vreemd was. Wellicht zou hij haar vraag beter begrijpen wanneer hij de context wist, maar zin om alles tot in de diepte details aan hem uit te leggen, had ze niet. Vermoedelijk zou het hem zelfs moeite kosten om haar tijdreis verhaal te geloven want ze kon onmogelijk ontkennen dat ze er in het begin zelf ongeloof voor vertoonde. Reizen door de tijd, welke gek bedacht er nou zoiets?
"I can turn around if that's easier for you to put your clothes on?" stelde Adelaide voor toen ze doorkreeg hoe zeer hij sukkelde met het aantrekken van zijn kleding. Haar ogen hield ze niet langer gericht op de jongeman die een poging deed om zich te kleden zodat hij niet meer poedelnaakt in een wit stuk stof voor haar stond, maar op de ruimte waar enkele stalen dingen aan de muren hingen. Water lag verspreid over de stenen vloer en werd langzaamaan opgezogen door hetgeen dat ze herkende als een afvoer. Toch bleef ze verwonderd door de ijzeren dingen waar het water in de eerste instantie in stralen uitgelopen kwam. Adelaide had door waarvoor het gebruikt werd, maar dat maakte het niet minder vreemd. Zijzelf was het gewend om haar lichaam te wassen in een bad gemaakt van ontzettend dik hout om geen water door te laten, geen vreemd stuk ijzer dat aan de muur bevestigd was waar men onder kon staan. Haar aandacht voor het eigenaardige voorwerp werd verstoord toen de jongeman zijn stem weer hoorbaar werd.
"The United States of America?" vroeg ze zich luidop af, zich plaatsend waar het ook alweer kon liggen. Het was geen kolonie die ze vaak bezocht, anders had ze het wel herkend.
"Does Schotland still exist?" vroeg ze na een tijdje nadenken aan hem. Het feit dat de kans bestond dat haar land niet eens meer bestond bracht haar in paniek, al helemaal als zij eventueel een reden kon zijn waardoor het land was overgenomen door een andere vorst. Haar aandacht voor de omgeving en de welzijn van haar land, maakte dat ze elke vorm van beleefdheid bijna vergat en de jongeman natuurlijk niet wist wie hij voor zich had. "Wait, excuse me. I forgot to introduce myself. I'm Adelaide."

---

Een ongemakkelijk gevoel ging door Hunter heen toen hij het antwoord kreeg waarvoor hij al gevreesd had. "You didn't? Well, ehm... Great clothing style," probeerde hij zichzelf er uit te redden. Voor enkele seconden keek hij opzij om een glimp van zijn vrienden te ontvangen, maar hun deden niets anders dan hem enkele verwarde blikken geven waardoor hij zijn ogen al snel weer richtte op de jongedame voor hem. Zijn arm legde hij een beetje nonchalant op de bar neer met als gevolg dat zijn houding een stuk comfortabeler was. De vrouw paste alles behalve in het plaatje van de bar waar ze zich in bevonden met haar nog ouderwetse kleding en het feit dat ze eerder nog moeilijkheden ondervond met de termen die de barman tijdens hun conversatie liet vallen, maakte haar rol als buitenbeentje er niet veel minder op, hoewel het hem al bij al toch interesseerde. Wie weet was er niets met haar aan de hand en was ze simpelweg op kroegentocht waardoor ze al een groot percentage aan alcohol naar binnen had gewerkt, maar daar twijfelde hij aan. Aan haar accent te horen was ze ook niet Amerikaans zoals de meesten individuen die zich in dezelfde ruimte als hen bevonden.
"No, I don't. My parents gave me and brother numbers instead of names. They're not really into that traditional stuff," sprak Hunter zo serieus mogelijk uit, in de hoop dat ze dacht dat hij de waarheid sprak. Iedereen die Hunter persoonlijk kende, wist dat hij een zeer eigen vorm van humor had, hoewel hij de meerderheid er wel mee kon lachen, inclusief hijzelf. Zijn rechterhand die hij nog vrij had, liet hij kort door zijn ietwat krullige haren glijden vooraleer hij besloot om zichzelf echt voor te stellen. Hij had het gevoel alsof ze al te verward was om dan nog zijn vreemde humor aan te moeten horen en een poging te wagen om het überhaupt te begrijpen. "Nah, I'm just kiddin'. My name is Hunter, and you are?" stelde hij nadien weer de vraag om er op die manier ook achter te komen wij zij was.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Hij wilde nog antwoord geven, maar toen hij zijn mond opende om wat mondeling mee te delen, had de jongedame hem al de rug toegekeerd. Dat was voor hem het teken om zich te ontdoen van de handdoek, om nadien zijn boxershort aan te trekken. Ondertussen hield hij haar in de gaten, opgelet of ze niet heimelijk achterom keek. Doch hield ze zich aan haar woorden en hield ze haar ogen gericht op de doucheruimte.
Haar vaagheid bracht ook bij hem verwarring op. Ze herhaalde de naam alsof ze er nog nooit eerder van had gehoord. Merkwaardig, want als ze inderdaad niet wist waar ze was en waar de Verenigde Staten überhaupt lag, wat deed ze hier dan? Hij fronste zijn wenkbrauwen, deed zijn spijkerbroek aan en vervolgde zijn outfit met het omdoen van sokken. In de tussentijd hield hij zich stil; hij had niets te zeggen. Daarnevens wist hij vrij weinig wat hij met haar moest. Het leek hem sterk dat iemand zo weinig wist over haar lokaliteit en gezien ze bedaard erbij liep, leed ze mogelijk aan geheugenverlies. Het zou hem in ieder geval niet verbazen.
''Scotland? So that's where you're coming from, huh?'' Hij nam plaats op de houten bank waarna hij aan de slag ging met zijn schoenen. Normaliter kleedde hij zich nooit zo snel om, maar hij had toen geen andere keus. De andere teamleden konden elk moment binnenstormen en hij wilde liever niet gezien worden met een jongedame in dezelfde kleedkamer. Dagenlang vooroordelen naar zijn hoofd gesmeten, was iets waar hij liever bij uit de buurt bleef dan het te ervaren. Nadat hij zijn veters slordig gestrikt had, verborg hij de handdoek in zijn sporttas, waarna hij weer opstond. De verontschuldiging tegenover de vergeten voorstelronde negeerde hij. Het was nogal wiedes. ''Ambrosio, but call me Ryder.'' Hij liep naar de deur, dezelfde deur die haar naar binnen leidde, en opende hem zodat ze beide de hal weer in konden lopen.
''Tell me, why don't you know all of these things?''

--

''Takin' the piss out of me, aren't you?'' Haar hand omklemde het glas bier, onderwijl van hem weggekeken. De uitspraak bedoelde ze goed, desondanks ze het enigszins tergend naar voren bracht. Hoewel ze uit een andere tijd kwam, had ze zelf ook wel door dat hij niet geheel geloofwaardig overkwam. Het mocht echter niet baten. Het maakte haar namelijk niet veel uit of haar outfit bij hem in de smaak viel of niet, dus ze snapte ook niet waarom hij met bewustheid onwaarheid sprak. ''Well, don't worry. I don't mind whether you find my outfit a 'costume'. Wouldn't choose for it either, but I had no choice. They let me wear it.''
Belisária trachtte het glas in teugen leeg te drinken, maar ze kwam niet verder dan één moeizame slok. Het was zo lichtvoetig van smaak, dat het helemaal niet meer beschouwd kon worden als bier. Moest ze, hij, daar drie dollar voor neerleggen? Beduusd, alsof ze zojuist opgelicht was, legde ze het drank weer neer. Ze wilde het naar achteren schuiven. Aangeven dat ze verlangde naar iets beters, maar dat mocht en kon niet. In haar eigen tijdperk zou ze ook niet iets 'weggooien'. Het kwam verwaand over en tevens had ze niets beters. Bijna elke dag moest ze hetzelfde eten en drinken, simpelweg omdat ze geen geld hadden voor variatie of 'beter' eten. Als ze het bier van hier zou weggooien, wat moest ze dan drinken? Ze had geen geld om iets anders te kunnen betalen; ze had niets. Ze moest het dus wel leegdrinken, al was het om dankbaarheid te tonen tegenover zowel de barman als de vreemde jongeman naast haar.
Toen hij vermeldde dat hij geen gewone naam had zoals zij in haar bezit had, maar een cijfernaam, keek ze verward op. Was dat niet heel onhandig? Ze geloofde hem echt, gezien hij geen gegrinnik hoorbaar maakte, dan wel een teken van verraad omtrent fantasie in zijn gezicht toonbaar maakte. Hij hield het vol om serieus te kijken, een poosje, totdat hij zelf al aangaf dat zijn naam niet uit cijfers bestond zoals hij eerder vermeldde. Ze vermande zich, al had ze moeite met het veranderen van haar gelaatsexpressie. Het viel niet te begrijpen waarom hij op die manier gebruik maakte van haar gebrek aan kennis. Hij had zelf toch ook wel door dat ze niet van hier kwam, dus waarom zou hij alles dan nog onduidelijker voor haar maken door te gaan liegen? Als ze mannelijke verschijningsvormen niet hoefde te vereren, had ze hem zonder enige twijfels al afgewezen.
''Belisária. It's an honor to meet a rawny like you.''

take the piss - to make fun of, tease, or take advantage of
rawny - thin delicate male

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Eenmaal ze een krakend geluid hoorde, associeerde ze het meteen naar een teken dat de jongeman zichzelf aangekleed had waardoor naar hem kijken geen zonde meer genoemd kon noemen. Adelaide knikte even als antwoord om zijn vraag naar haar afkomst, maar besloot dat het nodig was om hem wat extra informatie toe te lichten over hoe ze afwisselend ergens anders leefde. Het hele verhaal vertelde ze echter niet, dat kostte te veel moeite en uiteindelijk waren het ook zijn zaken niet. "I actually live in Scotland and in England, but I spend the most time in Scotland, so yes, I am from Schotland," vertelde Adelaide, bijna iets te duidelijk gemaakt hoe trots ze was op het land dat ze mocht regeren wanneer haar ouders stierven en ze in het huwelijksbootje was gestapt met de toekomstige koning. Ze wachtte een tijdje op een buiging, maar bij nader inzien wist ze dat ze die niet zou krijgen aangezien hij niet op de hoogte was van haar status. In haar tijd wist iedereen wie ze was, maar blijkbaar verging beroemdheid door de jaren heen.
"It is a pleasure to meet you," Voor enkele seconden dacht ze na over een gelijkenis tussen zijn echte naam en zijn bijnaam, maar besteedde er niet te veel aandacht aan sinds ze andere zaken had waar ze aan moest denken. Toen ze Ryder richting de deur zag wandelen, zette ze haar passen weer richting de hal waar ze eerder vandaan kwam. Het was gebruikelijk dat mannen de deuren openden voor vrouwen van adel, een vorm van beleefdheid die moeilijk veranderd kon zijn doorheen de tijd, nietwaar? Een zuchtje ontsnapte tussen haar lippen door toen ze zijn vraag hoorde. Het viel te verwachten dat de vraag eraan zou komen, maar ze had gehoopt dat ze nog even bespaard zou blijven van het gehele vragenvuur over het tijdreizen. "Believe it or not, I have traveled through time. It's a sort of experiment, but I don't know much about it myself," begon ze uit te leggen, desondanks ze er zelf van op de hoogte was hoe onwaarschijnlijk het zou klinken. Dat feit weerhield haar er echter niet van dat ze verder ging met haar verhaal en hem op die manier ietwat hoogte gaf van de situatie en haar reden waarom ze zo onwetend overkwam, verklaarde. "and I don't even know where I am or wich year it is... It's a bit difficult and hard to understand."

---

"No, sometimes I'm just too honest, but I don't mean to be rude," gaf hij toe, wetend dat het een eigenschap was die hij soms voor zijn eigen bestwil achterwege moest laten. Hij kon er mogelijkerwijs anderen mee kwetsen en niet iedereen reageerde even rustig op een belediging. Hoe dan ook was hij al opgelucht met het feit dat de jongedame het niet verkeerd opnam en zijn mening haar niets uitmaakte, alhoewel haar reden erachter zeer vreemd overkwam in zijn optiek. "What do you mean? Aren't you old enough to choose your own clothes?" vroeg hij verward. Hij kende niemand waarvan de kleding nog uitgekozen werd door de ouders of voogden, dus was ze zodanig een uitzondering dat ze haar kleding liet uitkiezen door haar ouders? Ook dat aspect was iets dat haar nog meer afwijkend maakte van de rest en hem liet denken dat ze uit een compleet andere tijd afkomstig was, wat uiteindelijk ook onmogelijk was.
Hunter kon zijn gegrinnik onmogelijk voor zich houden toen hij haar zeer duidelijke gezichtsexpressie nadat ze een slok van het bier nam, kon waarnemen. Het was gebruikelijk dat vrouwen de smaak van bier niet konden waarderen. Bij hem daarentegen ging de alcoholische drank zeer vlot naar binnen wanneer hij het bestelde of voorgeschoteld kreeg. "You don't have to drink it if you don't like it," probeerde hij haar gerust te stellen en haar schuldgevoel te verminderen moest ze het echt te onsmakelijk vinden om het volledig leeg te drinken.
Hunter keek vreemd op bij het aanhoren van haar nogal eigenaardige woordkeuze waarvan hij geen benul had wat de betekenis ook mocht wezen. "Rawny? You've a strange word choice to be honest... But it's nice to meet you," maakte hij uiteindelijk hoorbaar. "Are you new in this town? I've never seen you before."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Afkomstig uit Schotland, doch kende hij het accent niet dat ze bij zich droeg. Van al de films die hij sinds kleins af aan bekeken had, had hij nog nooit zo'n zwaar dialect gehoord. Desalniettemin sloot hij niets uit. Wellicht waren er meer mensen die zo spraken, maar was het hem nooit echt opgevallen.
Hij glimlachte zwak bij toen ze zei dat het een genoegen was om hem te 'ontmoeten'. Een ongewone situatie, één die steeds excentrieker werd met de seconde die verstreek, maar dat alles mocht niet baten. Immers verliep niet elke dag hetzelfde. Zijn vleugje vreugde ging echter verloren dewijl ze hem wijs probeerde te maken van de existentie van 'door de tijd heen reizen'. De technologie in 2018 had alles al voor elkaar gekregen, op een tijdmachine na, en zij wilde hem ervan overtuigen dat het verleden al in het bezit was van een tijdmachine. Hoe geloofwaardig klonk dat in de oren? Niet dus.
''Don't fool around. We both know travelling in time is not possible,'' murmelde hij, onderwijl rollend met zijn ogen. ''Are you also going to tell me you're the queen of Scotland?'' vervolgde hij, doelend op de jurk die ze droeg. Het zag er inderdaad net zo uit als in de afbeeldingen van zijn geschiedenisboek, maar tegenwoordig was het maken van middeleeuwse kostuums een fluitje van een cent.
Hij gunde haar nog een laatste blik vooraleer hij wegkeek en aanstalten maakte om haar te verlaten. Hij was niet van plan om door te vragen, want geloven zou hij haar niet. Desondanks moest hij toegeven dat de opzet brilliant was, mede door haar briljante acteerwerk. ''Look, I am not in the mood for this. If you wanna joke around, go ahead, but I am not going to be a victim of your jocosity.''

--

''All woman wear the same in the lower class. The whole shebang was in tatters, so the inventors gave me this geef. Didn't want me to show up in metty clothes, bet you can understand that,'' zei ze ietwat nonchalanter dan normaal. Haar ouders hadden niets te zeggen over haar kleren, die letten er niet op, maar er heersten zekere normen en waarden omtrent kledij in het dorp waardoor iedereen zowat hetzelfde droeg.
Zijn gegrinnik klonk plezierig in de oren en was aanstekelijk; haar mondhoeken krulden wederom omhoog. ''There isn't much else to drink. I don't possess those dollies.'' Geld had ze wel bij zich, maar niet hetgeen wat men van tegenwoordig als 'betaalmiddel' ondervonden. Eenmaal arm en je bleef arm. Haar ouders waren ongelooflijk onbemiddeld. Ze moesten rondkomen van een paar, soms zelfs géén, muntstukken op een dag. Belisária kon het allemaal veel beter treffen als haar broeders werken zouden, maar die gingen onder van smart ten gevolge van gebrek aan hygiëne. Haar moeder arbeidde niet. Zij zorgde voor de kinderen en voor het huis. De verantwoording van hun inkomen lag dus bij haar en haar vader. Hoewel hij werkte in de bouw, werd zij behoord om te stelen en haar lichaam te kopen voor seks. Het was een gemis aan eer, een vernedering, maar een ander alternatief was er niet. Als ze in ruil voor geld, en dus ook voor het verbreden van een grotere overlevingskans, anderen plezieren moest, legde ze het erbij neer.
Zijn opmerking over haar taalgebruik sloeg ze in de wind. Zij kon niet weten met welke woorden hij wél en niet mee bekend was, dus er viel ook niet veel aan op te merken. Op het andere ging ze wel in. Het was duidelijk dat ze niet meer in Ierland was, want de inwoners hadden een heel ander accent en in ieder geval hij herkende niet elk woord dat ze uitbracht. Het was dus vanzelfsprekend dat ze verbleef in Engeland. Welk land, naast Ier- en Engeland, sprak nog meer Engels? Géén. Veel verstand van de wereld had ze niet, maar dat wist ze wel. Althans, dat dacht ze. ''In fact, never stepped a foot in England. It's quite mingin' seeing girls wearing pants.''

shebang - whole thing
tatters - destroyed
geef - dress
metty - filthy
mingin' - displeasing to the eye

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Een zuchtje uit pure frustratie ontglipte tussen Adelaide's lippen door. Natuurlijk geloofde hij niet dat ze door de tijd aan het reizen was en uiteindelijk in zijn tijd terecht gekomen was. Ze bekeek hem er alles behalve anders voor aan, zijzelf zou het ook absurd vinden wanneer ze in zijn schoenen stond. Zijn vraag die er nadien gesteld werd, maakte het tijdreizen zo geloofwaardig mogelijk overbrengen er niet makkelijker op.
"Not yet," mompelde Adelaide. Ze schatte dat het nog een vijftal jaren zou duren vooraleer zijzelf aan de kroon zou komen. Haar vader had de leeftijd van begin de zestig gehaald, wat al aan de redelijk oude kant was in haar tijd. Wanneer hij zijn laatste adem uit zou blazen, waren haar ouders niet langer de koning en koningin, maar zouden zijzelf en de kroonprins van Engeland aan de leiding komen. Al sinds haar geboorte was ze aangewezen om met hem te trouwen wanneer het noodlot toesloeg, desondanks het feit dat ze buiten wat vriendschappelijk niets voor hem voelde, al sloot ze zeker niets uit. Haar ouders hielden ook van elkaar desondanks het feit dat ze uitgehuwelijkt waren.
"I know it sounds very unbelievable, but I am begging you to believe me," bracht ze voor het eerst bijna smekend uit nadat ze een tijdje had zitten dagdromen. Ze had geen flauw idee hoe ze het hem kon brengen op een manier waarop het niet compleet krankzinnig overkwam, als er überhaupt wel een goede manier voor was.
"I had to drink some bowfing liquid and then I had to sit in a weird, dark room while an auld was saying a sort of Latin spell and after I closed my eyes, I came out here," legde ze verder uit, hoewel ze al kon verwachten dat het haar geen stap verder zou brengen. Het feit dat ze hem wel bijna smeekte om geloof zei in ieder geval al wel wat sinds het iets was wat ze nog nooit eerder had gedaan, hoewel hij dat natuurlijk niet kon weten. Ze had er aan moeten denken om een voorwerp uit haar tijd mee te nemen, wellicht zou het dan geloofwaardiger overkomen zijn, maar buiten haar middeleeuwse outfit had ze niets. "Tell me how I can prove it."

bowfing weird, smelly
auld old

--

Compleet verward probeerde hij te begrijpen wat Belisária hem probeerde te vertellen, maar haar velen gebruik van woorden die hij nog nooit eerder gehoord had maakten het hem moeilijk. "I actually didn't understand a word of what you just said," gaf hij eerlijk toe. Hij had verstaan dat ze uit een lagere klasse kwam, al gaf dat in zijn ogen nog steeds geen reden waarom ze zo vreemd gekleed was. Arm of rijk, niemand kleedde zich zo nog, tenminste, dat dacht hij.
Haar glimlach die stilaan op haar façade verscheen was aanstekelijk, dat kon hij niet ontkennen. Bovendien vond hij de manier waarop de jongedame dollars uitsprak ontzettend aandoenlijk, iets dat hij zeker zou onthouden. "I can buy you another drink if you want? I don't mind," vertelde hij Belisária. Hij had genoeg geld in zijn portefeuille om haar nog een drankje aan te bieden. Zijn bijbaantje als garagist schonk hem maandelijks een prettige loon waarmee hij wel wat extra dingen kon betalen wanneer nodig en het feit dat het meisje zelf geen dollars bezat, maakte dat hij een reden had om het uit te geven. Hunter was van nature nogal het onbeleefde type, alhoewel hij uiteindelijk toch wist hoe hij met de vrouwen om moest gaan.
"We ain't in England right now, though. We're in America, I thought my accent would make that clear. " Zijn accent klonk alles behalve Engels naar zijn mening. Af en toe viel zijn Italiaanse roots te herkennen in zijn uitspraak, maar verder klonk hij ontzettend Amerikaans, een taal die hij al bijna zijn volledige leven sprak. Het feit dat ze zo weinig wist, maakte de situatie nog excentrieker dan dat het in de eerste instantie al was. Het leek wel alsof ze een compleet ander beeld had van hoe de wereld eruit zag. "You're from Ireland right? I've been there before and I don't know in wich part you live, but when I went there, the girls wore pants too, though." Hij kon zich tot op de dag van vandaag herinneren hoe de Ierse dames eruit zagen; net hetzelfde als de vrouwen die hij dagelijks over straat zag lopen in Amerika en compleet anders dan de jongedame die voor zijn neus op de barkruk zat.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een kortdurende, dan wel zachte lach van ongeloof maakte hij duidelijk hoorbaar in de gangen. De werking van een toverkrachtig drankje en daarbij de bijbehorende spreuk trad alleen op in verhalen, dus het viel wel te beseffen dat het in zijn gedachtegang steeds waziger werd. Tevens had hij moeite met de plaats waar ze, na het tijdreizen, terecht kwam. In zijn optiek was het eigenaardig dat de 'prinses van Schotland' héél toevallig hem tegen het lijf liep in één van de vele, doodnormale kleedkamers in Amerika. Betekende lokaliteit dan zo weinig?
''You can't,'' kwam er haast overtuigend uit. Hij had zich al gereed gemaakt om weg te lopen, maar daar kwam verandering in nadien de deuren niet door andere leden geopend werd. De bestorming van zeven jongemannen verstoorde de rust in de gangen. ''What a ride. Bet she didn't look for that face of yours, Gonçalves,'' werd er gebruld door een stem die hij maar al te goed herkende. Het was Twan, de goalie van het team. Hij beoefende lacrosse uitsteken, maar van zijn persoonlijkheid moest Ambrosio maar weinig hebben. Hij was altijd wel opzoek naar een slachtoffer voor zijn spotternij, alsof hij niets anders kende dan anderen te beledigen en zichzelf de hoogte in te prijzen. Arrogantie stond hem niet.
Hij rolde zijn ogen, zuchtte diep en draaide zich om. ''If I were you, I'd have left her by now, knowing she's way out of my league,'' vervolgde hij zijn belediging, gevolg door het gelach van niet alleen zichzelf, maar ook van de anderen die hem bijstonden. Normaliter leed hij onder zijn uitspraak. Hij was echter zo vaak slachtoffer van zijn plagerijen, dat alles hem nu maar weinig deren kon. Alle smaden had hij nu al wel gehoord.
''Huh, I think I'll take my advice from someone not interested in grinding my knuckles,'' verdedigde hij zichzelf. ''Lil' Ryder gon' mad.'' De hand van Twan trof zijn schouder. Hij greens, hoewel Ambrosio zijn wenkbrauw optrok, waarna hij zijn hand wegduwde. Wederom liet hij zijn spottende gelach horen. ''See you later, failure,'' en binnen een paar secondes verdween hij gezamenlijk met de anderen uit het zicht, sedertdien hij de kleedkamer binnenliep. Zijn binnenkomst ervoer hij nier als 'aangenaam', docht zette hij hem aan het denken. Hij wist niets van haar, buiten haar voornaam en haar titel. Waar ze precies vandaan kwam, wat haar hele naam was en waarom ze door de tijd heen reisde, vormde nog één groot raadsel voor hem. Als zij hem vertellen kon wie ze was en hij die gegevens natrekken kon op het internet, was hij wellicht bereid om haar te geloven ondanks het bizarre verhaal dat erachter zat.
Hij richtte zich weer op de jongedame. ''Tell me all about you. Perhaps you can convince me then.''

--

''My geef was unclean, so them givin' me another instead. Don't know why you can't understand what I am saying,'' deelde ze mee, enigszins verward. Ze spraken beide Engels en als hij inderdaad Ierland bezocht had, waarom kon hij dan niet begrijpen wat ze hem eerder nog duidelijk probeerde te maken?
''No, don't. Not worth your money.'' Op bier na kende ze het menu niet en ze vond het nogal 'dom' overkomen om wederom te vragen naar wat ze verder verkochten, zeker omdat er een bord boven haar hing waar letterlijk de namen van alcoholistische dranken beschreven werd. Daarbij vond ze het nogal zonde van zijn geld. Ze kon wel iets anders nemen, maar ook dat zou een pure gok zijn.
''Sounds snatched. Never thought they would send me to a whole new, different country.'' Ergens viel het ook wel te overzien waarom ze in Engeland, noch Schotland was. Een nieuw, ander land vormde een rivaal voor de Engelsen. Waarschijnlijk wilden ze te horen krijgen wat de innovaties in Amerika door de jaren heen waren, zodat ze het land konden overstijgen met hun eigen, unieke vindingen. Does that even make sense?
Haar aandacht ging continu over op het ene naar het andere. Omgeven door zowel vrouwen en mannen, die allen uitbundig lachten en een accent naar boven haalden die in haar optiek onooglijk was, greep ze wederom het glas vast. Het rijke, moderne gedeelte van aldus de Amerikaanse cultuur sprak haar niet aan. Iedereen leek hier zo luchtig na te denken over geld, alsof ze zich geen zorgen hoefden te maken om die paar uitgegeven muntstukken aan een wat 'luxere' maaltijd. In haar eigen tijd moest ze zich een week lang rot werken om zich een wat duurdere diner te kunnen veroorloven. Dat was oneerlijk, niet dan?
Haar duim liet ze langs haar lip gaan, bedenkelijk en enigszins verstomd. Opzettelijk veroorzaakte ze een korte stilte, nagedacht over wat hij zei over het huidige Ierland, vooraleer ze hem traagzaam een blik wierp. ''Overheard our conversation on purpose or by accident?''

Bellicosi
Straatmuzikant

Bellicosi schreef:
Voor de zoveelste keer liet Adelaide een zucht uit frustratie tussen haar lippen door ontglippen, hoewel ze het onhoorbaar hield, zuchten was niks voor een prinses en ging compleet tegen de beleefdheidsregels in. Vooraleer ze de kans kreeg om zelfs slechts één woord uit te spreken, werden ze verstoord door een groep van een zevental jongemannen, stinkend naar zweet en half bedekt met modder en allerlei andere viezigheden. Zijzelf vond het allesbehalve kunnen hoe ze erbij liepen, als een stel zwervers.
"Div...," mompelde ze amper hoorbaar toen ze hoorde wat één van de jongens vertelde tegen Ryder, desondanks ze de helft niet begreep. De woordenschat was sterk veranderd, dat had ze zeker door. Het was dat de situatie nog excentrieker over zou komen, anders had ze haar mond allang opengetrokken. Adeiaide was dan ook opgelucht toen zowel zijn fysieke aanwezigheid als zijn negatieve energie de kleedkamer, waar zij zojuist evenzeer had gestaan, in verdween.
"Ehm... Okay," antwoordde Adelaide nadenkend toen Ryder haar vroeg om enkele dingen te vertellen over haar zodat hij vervolgens kon zijn of ze daadwerkelijk de waarheid sprak. "My full name is Adelaide Nevaeh Stuart, I'm nineteen years and I was born the twenty-second of March 1462. My parents are Marie de Guise and James the sixt. They are the king and queen of Schotland of course, otherwise I wouldn't be the crown princess," begon te vertellen zonder probleem. Met over haarzelf praten, zat ze niks in. Sterker nog, ze vond het prettig om dingen over haar eigen leven te vertellen aan een mannelijk individu want adel of niet, de man had altijd het woord. Ze had geluk met haar stand, in de lagere stand ging het er altijd iets extremer aan toe. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, had ze echter nog niet genoeg verteld om hem de waarheid te laten geloven. "I would actually have an older sister, but she already died before I was born, so I never had the chance to meet her. I don't know how she died, my parents never told me. I have an older brother, Kenneth Alexander Stuart, but we don't have the same mother. He's the son of my father and his thirth mistresse, Elisabeth Baillol, a horrible woman if you ask me," ging ze verder. Haar armen kruiste ze over elkaar heen voor haar bovenlichaam om de koude lucht in de hal te blokkeren, voor zover dat kon tenminste. Ook de chemische geur van de producten die ze om had laten vallen, viel nog steeds te ruiken in de donkere, lange hal en maakte dat ze er het liefst zo snel mogelijk verdween. Hoe dan ook, had ze nog een verhaal af te maken, waar ze geen gras over liet groeien. "Most people in my century know me because of the parties that I organize each year. The money I earn with those parties, I give to charities, homeless kids or nomads who try to make medicines for the plague for example. Not that we don't have money enough, though. My father just don't like to spend money on that 'nonsense'."

"Do you believe me now? I can go on for hours if you want."

Div Idiot

---

"What the hell is a geef? You keep using those weird words I never heard before." Hij zei het niet vaak, maar hij vond haar vreemd woordgebruik lichtelijk vervelend worden. Normaliter kwam hij nooit in contact met mensen die hij niet goed kon verstaan, simpelweg doordat hij geen zin had in moeilijkheden tijdens een conversatie. In sommige gevallen kon hij woorden associëren met woorden waarvan hij de betekenis al wist, maar de dingen die Belisária zei, deed hem enkel denken aan dieren rassen, een gedachte die wellicht compleet foutief was. Zij was echter degene die naar Amerika gekomen was, wat betekende dat zij zich moest aanpassen aan de Amerikaanse spreekgewoonten.
"Okay, but tell me if you chance your mind." Hij liet zijn ogen door de ruimte glijden, wetend dat zijn vrienden nog steeds verward waren over zijn plotse actie om naast de nogal vage jongedame plaats te nemen en een gesprek met haar aan te gaan. Vervolgens gleden zijn ogen naar de deur waar enkele individuen de bar verlieten en weer vervangen werden door andere gedaantes die mogelijkerwijs zichzelf wilden bezatten tot kot in de nacht. Eenmaal hij doorhad dat het wel eens beschouwd kon worden als onbeleefd, keerde hij zijn gelaat weer naar de jongedame waarmee hij in de eerste instantie praatte.
Hunter vond het lollig hoe ze deed alsof Amerika nog maar pas ontdekt was. Het was inderdaad één van de meest recente landen, maar het bestond al enkele eeuwen wat het in zijn ogen geen nieuw land maakte.
"A whole, new country? America is already six thousand years old so it ain't that new, though."
"I think everyone in this bar heard your conversation." Nonchalant haalde hij zijn schouders op, zich er niks van aangetrokken dat ze het misschien wel vervelend vond. Het was een slechte gewoonte van de mensheid; mensen afluisteren en vervolgens over hen roddelen alsof ze van een andere wereld afkomstig waren.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''That's one hell of a story,'' murmelde hij, zich ervan bewust dat hij zijn stem met nonchalance boven water bracht. Ze had hem veel te vertellen, iets te veel, dus hij wist niet zo goed waar hij zijn aandacht precies bij moest houden. Het merendeel ging daardoor het ene oor in en het andere weer uit. Desalniettemin wist hij haar volledige naam te houden, dan wel die van haar ouders en dat was het enige wat echt telde. Het andere zou hem later ongevraagd nog wel te binnen schieten, al moest internet hem daarbij helpen. Hij had al nagedacht over het gebruik van internet, om zo achter de waarheid te komen. Voor nu bleef het echter leeg in zijn gedachtegang. Hij vond het nogal 'onbeleefd' om zijn mobiele telefoon erbij te halen en al haar uitspraken na te gaan op Wikipedia, kijkend of het wel overeen kwam of niet. Dat was zijn stijl niet, zelfs al neigde hij er wel naar.
Hij reikte zijn hand al uit naar haar hand, maar trok zich direct terug toen hij zich weer bewust werd van haar koninklijkheid. Normaliter behandelde hij iedereen hetzelfde, daar waar het kon. Doch evenaarde hij deze situatie anders, gezien zij - zoals ze beweerde - niet bekend was met zijn tijd en dus niet wist dat iedereen 'gelijk' was. Hij had ontzag voor haar titel en trachtte haar met zoveel mogelijk respect te behandelen. Het ongevraagd aanraken van een 'vreemdeling' haar en/of zijn hand was derhalve niet gepast. Hij verontschuldigde zich door ietwat afstand te nemen en zijn armen weer langs zijn lichaam te laten rusten.
Ambrosio ging verder niet in op details. Hij liet het erbij rusten en ging over op een totaal ander onderwerp, één die hij zelf ook niet verwachtte, maar spontaan in hem opkwam. ''Do you have somewhere to sleep?''

--

''It's what I am wearing. Besides, I haven't a baldy notion of what words you do understand and what not.''
'America is already six thousand years old.' Ze hoorde zijn schrandere woorden aan, maar zei niets. Duizend klonk duur en leek langer te zijn dan een eeuw. Amerika? Misschien bestond het al wel, maar had ze er nog nooit van gehoord. Zich verdiepen in andere delen van de wereld, deed ze namelijk niet. De tijd die ze daarvoor nodig had, kon ze namelijk beter benuttigen in huis of in het verzamelen van geld.
Toen hij haar duidelijk probeerde te maken dat niet alleen hij, maar ook de rest van de aanwezigen hun gesprek afluisterde, keek ze de zaal rond. Geen enkel woord kwam naar buiten over haar rondspelende gedachtes, maar het viel aan haar veranderde humeur wel te zien hoe veel impact het bewustzijn van het gestaar op haar had. Gedaantes bekeken haar, smoesden wat en hadden moeite met hun gelach binnen te houden indien Belisária hun rol overnam. Ze voelde zich ongemakkelijk, tevens beledigd en had moeite met het te begrijpen van de 'waarom' vraag. Haar oranje haren waren zeldzaam, maar de aandacht trokken ze niet. Daarbij kwam nog eens haar jurk kijken, die in haar optiek ook niet echt 'opvallend' zou moeten zijn, gezien ze in vijf seconden tijd al meerdere dames gespot had in een soortgelijk iets, dus wat precies zette haar dan in de spotlights?
Ze keerde hen de rug weer toe. Daarna nam ze haar oude gewoontes weer aan. Het glas, dat nog haast tot het randje gevuld was met bier, dronk ze in teugen haastig leeg. Het was onaangenaam, maar bij nader inzien had ze drank naar binnen moeten werken dat vele malen erger smaakte dan deze.
Het glas werd met een smak weer terug gezet op het hout. Haar blote onderarm liet ze langs haar lippen gaan, het vocht weggenomen, vooraleer ze sprak. ''Can you take me somewhere quietly?''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld