Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

The100 ORPG - On our own.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Warning: Geweld en all that stuff

💣💣💣💣

Orpg ft. Thalas

💣💣💣💣

River Marie Delgado / 19 years old

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:

Bellamy Blake

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
'Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik slaap vannacht niet in de regen.' De eerste paar uren was de regen leuk geweest, maar nu hij doorweekt en koud buiten stond, was het plezier wel vanaf. Ze konden niet allemaal overnachten in het schip waarmee ze aangekomen waren. Hij draaide het mes tussen zijn vingers terwijl hij naar de andere kant van het metalen schip liep. Van de parachutes konden ze wel een aantal tenten maken. Al gaf hij er weinig om wat de rest zou doen om de nacht door te komen. Zo lang Octavia en hij droog zaten, gaf hij er weinig om.
Eenmaal bij de parachutes aangekomen, begon hij het doek in stukken te snijden. Hij wuifde even naar een jongen als gebaar dat hij hem even moest komen helpen, waarna hij het laatste stuk los trok en de stukken parachute oprolde en onder zijn schouder vasthield.
'Wat ben je daarmee van plan?' vroeg de jongen hem, terwijl hij naar de parachute knikte. Het verbaasde hem dat niet iedereen bovenop de parachutes gesprongen was, het plan was vanzelfsprekend.
'Er is niet genoeg plek voor ons allemaal op het schip, van de parachutes kunnen we tenten maken.' Hij zei het luid genoeg voor anderen om het te horen. Geroezemoes begon al snel, waarna de een na de ander de parachutes naderde en hij de plek achterliet. Het was een zooitje ongeregeld. Hoewel ze hier nu al even waren, was iedereen nog steeds enthousiast op de aarde te zijn. Ze deden wat ze wilden, wanneer ze dat wilden. Vroeg of laat zou iemand op moeten staan als leider, en hij was zich er maar al te bewust van dat die taak waarschijnlijk op hem neer zou komen. Niet alleen omdat hij de oudste was en een pistool bij zich droeg, maar omdat hij de luidste ideeën had. Ideeën waarin hij gevolgd was. Mensen waren op zoek gegaan naar eten, drinken, en nu ook naar slaapplekken. Het was een zooitje ongeregeld, maar voor nu hadden ze eten, drinken en een plek om te slapen. Enkelen had hij ervan overtuigd hun polsband van hun pols te breken, snel hoopte hij daar iedereen van te overtuigen. Het was beter als de Ark hen hier niet zou volgen. Ze konden het prima aan zonder hen. Het was tijd voor een nieuwe generatie.
Hij keek even om zich heen en liep toen het bos in, op zoek naar hout dat hij kon gebruiken om de tent staande te houden. De lessen die ze op de Ark hadden gehad over de aarde waren toch nog ergens goed voor geweest, al had hij nooit verwacht er ooit iets mee te kunnen doen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar hoofd bonkte enorm. De harde klap van de landing had ervoor gezorgd dat ze met haar hoofd tegen de metalen trap geknald was. Een klein straaltje bloed liep langs haar hoofd naar beneden en het deed toch aardig wat pijn. Echter was er geen tijd om bij kleine pijntjes stil te staan. Ze hadden veel te doen en zo te zien zou ze nog op moeten schieten ook. Het weer werd namelijk met de minuut slechter.
Het leken net wilde beesten. De parachutes werden zowat uit elkaar getrokken door meerdere mensen. Ze wilde allemaal een tent maar pakte dit ongelofelijk stom aan. Ze had de kracht niet om te vechten voor een tent, ze zou wel wat verzinnen. Al moest ze op de grond liggen, met wat takken boven haar hoofd dan was dit maar zo. Ze liep wat verder van het schip vandaan, op zoek naar voorwerpen of etenswaren. Ze vond enkele meters van het schip vandaan een jas. De jas was zeker enkele maten te groot, maar snel trok ze hem aan. Ze verzoop er zeker in, maar het hield haar wel warm. Ze liep wat verder weg en zag in de verte grote stukken hout liggen. Hier zou ze misschien een overkapping kunnen maken, zodat ze daaronder kon slapen. Ook konden ze het hout voor vuur of iets anders gebruiken. Ze pakte enkele stronken op en sjouwde deze terug naar het camp. Ze legde het hout aan de zijkant van het schip waarna ze richting enkele anderen liep om te vragen of ze hulp nodig hadden met het bouwen van de tent. Het was altijd al zo geweest dat ze anderen boven zichzelf stelde. Ze liep richting de broer en zus toe, dat konden er maar twee zijn. Het was namelijk verboden om twee kinderen te hebben op de Ark. Ze kon niet geloven dat Octavia zolang onder de grond gezeten had. Ze zette nog enkele stappen tot ze het tweetal bereikte. "Lukt het met jullie tent? Anders kan ik mee helpen?'

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Nadat hij het een en ander bij elkaar verzameld had, liep hij terug naar de rest van de groep. Plots was iedereen druk met het bouwen van tenten. De parachutes leken met flink wat geweld uit elkaar te zijn getrokken en hier en daar hoorde hij mensen naar elkaar schreeuwen. Er was niet genoeg parachute voor honderd man. Ze hadden honderd man naar beneden gestuurd zonder enige hulp.
'Octavia! Help me eens met die tent,' riep hij, waarna hij gebaarde naar zijn kleine zusje. Hij trok een wenkbrauw op naar de jongen die Octavia een glimlach toewierp. Hij vond hem maar niks. Octavia had duidelijk gemaakt dat ze plezier wilde maken, dat ze altijd al opgesloten had gezeten, maar hij had liever dat ze plezier zocht in iets anders dan jongens. Ze waren niet goed genoeg voor haar.
'Ga je elke jongen waarmee ik praat zo vernietigend aankijken?' klaagde Octavia terwijl ze naar hem toe sjokte. Hij wierp haar een grijns toe. Waarschijnlijk wel. Hij duwde het een en ander in haar handen en ging aan de slag. Snel genoeg zouden ze bezig kunnen gaan met een beter onderkomen, maar tot die tijd zouden ze het hiermee moeten doen.
De buitenste palen van de tent stonden toen hij een stem achter zich hoorde. Het verbaasde hem dat iemand hen die vraag stelde. Op dit moment was het ieder voor zich. Ze konden doen en laten wat ze wilden, gaan en staan waar ze wilden. Het klonk niet logisch om anderen te helpen op dit moment, zeker gezien het feit dat er niet genoeg tenten voor iedereen zouden zijn.
Hij draaide zich om, waarna hij even fronste naar het meisje dat een meter of twee van hem vandaan stond. Haar gezicht was bebloed, waarschijnlijk had ze iets opgelopen tijdens de landing of had ze net iets te veel plezier gemaakt in de bossen.
'Het lukt wel,' antwoordde Octavia, waarna hij instemmend knikte.
'Je moet die wond schoonmaken, anders loop je nog een infectie op,' zei hij, waarna hij gebaarde naar de plek waar haar gezicht bebloed was. Twee hadden de landing niet overleefd. Zij zou de aarde ook niet overleven als ze een infectie opliep. Ze hadden hier niet de medicijnen die ze op de Ark hadden, ze hadden hier ook geen dokters. Voorkomen was beter dan genezen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Ze zag de blikken van de twee en wist al genoeg. Het leek alsof ze totaal niet blij waren met haar aanbod. Ze zuchtte diep en keek op naar Bellamy die begon over haar wond. "Ik heb andere dingen te doen die nu voorgaan. Ook kan ik de wond zelf niet zien dus iemand anders moet hem dicht maken." Ze keek even naar de tent van het tweetal waarna ze omdraaide en haar weg vervolgde naar anderen die wellicht wel haar hulp nodig hadden.
Haar hulp was wel nodig bij Monty en Jasper die samen een tent aan het opzetten waren. Ze maakte het tentdoek vast aan een tak die ze steving in de grond gedrukt had. Ze gaf Monty en Jasper wat aanwijzingen over hoe ze het beste aan de slag konden gaan. De tent stond binnen enkele minuten zo stevig als een huis. Ze glimlachte en begon een ander tweetal te helpen met haar tent. Ze zag dat zij de enige was die anderen echt probeerde te helpen, maar zo was zij altijd al geweest. Ze zou later op de dag wel kijken of iemand plek had in zijn tent, of dat er plek was in het schip, of dat ze buiten moest slapen. Ze liep naar het schip en trok een kaart uit haar jas. Op de kaart stond waar alle goederen lagen, in Mount Weather. Ze moesten deze goederen zo snel mogelijk vinden anders zou leven op de aarde enorm moeilijk en zwaar worden. Ze pakte haar liniaal en een potlood en tekende de afstand op de kaart. Ze fronste en keek op naar de plek waar ze zaten. In de verte stond een andere grote berg, de berg waar ze eigenlijk zouden moeten landen. Ze waren helemaal aan de verkeerde kant geland en moesten dus een tocht afleggen naar de berg aan de overkant. Ze zuchtte diep en keek riep Monty en Jasper erbij om hen de kaart te laten zien en met hen te overleggen wat nu het slimste plan was.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
In eerste instantie wilde hij protesteren. Een opmerking maken over het feit dat ze ervoor koos andermans tenten voor een mogelijke dood te plaatsen. Echter, hij koos ervoor zijn mond te houden. Het was zijn verantwoordelijkheid niet en ze zou er niets van leren als hij het voor haar oploste. Hier waren er geen moeders en vaders meer die voor je zorgden, hier was iedereen verantwoordelijk. Hier moesten ze het op de harde manier leren. Hij hief zijn schouders op, alhoewel ze hen al achtergelaten had.
'Je moet er niet zo veel om geven, Bell,' merkte Octavia op. Hij schudde zijn hoofd.
'Ik ben hier om op jou te letten, niet om voor vreemden te zorgen.' Octavia wierp hem een blik toe. Ze vond het maar niks dat hij voor haar wilde zorgen, op haar wilde letten. Het was een instinct. Zijn hele leven had hij op haar gelet, het was zijn tweede natuur. Op de Ark had hij er alles aan gedaan om haar te verbergen, haar te beschermen, maar ook om haar gelukkig te zien.
Hij knoopte het laatste stuk parachute aan het hout en sneed toen een soort deuropening in het tentdoek, waarna hij die naar boven oprolde en hij de tent binnen liep. Ze zouden voorlopig wel droog zitten. Het werd tijd dat ze de omgeving zouden doorzoeken, misschien konden ze ergens nog iets vinden om de tent in te richten. Hij wist niet wat er nog over was van de wereld van honderd jaar geleden, maar mogelijk zouden ze nog het een en ander vinden.
'Ik ga even kijken of ik ergens een bed of een stel dekens vandaan kan halen,' opperde Octavia. Voor hij had kunnen protesteren, was ze al weg. Hij geloofde niet dat ze daadwerkelijk op zoek zou gaan naar dekens. Waarschijnlijk zou ze per direct teruglopen naar de jongen waar ze net ook bij gestaan had. Hij had geen idee wie het was, hij kon zich niet herinneren hem eerder gezien te hebben. Daarvoor waren er te veel mensen op de Ark.
Hij verliet de tent en bestudeerde de omgeving. Een hoop mensen waren nog druk met hun tent, maar her en der stonden mensen met elkaar te praten. Meer dan tenten opzetten en praten gebeurde er niet, dus stapte hij op de boomstronk in het midden van de tenten.
'We hebben mensen nodig die water halen en eten bij elkaar zoeken. Vrijwilligers?' riep hij, waarna de meesten zich naar hem omdraaide. Een reactie kreeg hij de eerste paar seconden niet.
'De kanselier zei dat er genoeg eten is voor ons allemaal in Mount Weather,' merkte iemand op. Hij geloofde dat de jongen Monty heette, maar hij wist het niet zeker.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Inmiddels was ze in het schip geklommen, op zoek naar materialen die ze mee kon nemen op haar tocht naar Mount Weather. Al zou ze alleen moeten gaan. Ze zou toch gaan. Ze klom naar de tweede verdieping in het schip waar ze haar zoektocht begon. Ze liep naar de hoek aan de linkerkant, waar een grote kist stond. Ze opende de kist met moeite en trok een rugzak uit de kist. Ze opende de rugzak en zag enige dingetjes in de tas zitten die van pas zouden komen. Ze pakte een mes uit de tas en sneed enkele gordels door waarna ze deze in de tas propte. Ze zou hiermee een touw kunnen maken om afdalingen te maken of juist ergens op te klimmen. Ze liep de trap weer af naar beneden waarna ze naar buiten liep.
Haar kaart en potlood pakte ze weer op van de rots waar ze deze had laten liggen waarna ze naar Monty keek die tegen Bellamy praatte. "Ik ga nu naar Mount Weather" Ze sloeg haar rugzak om en keek op naar de rest die meteen in opspraak kwamen. "Waarom ga je daar heen, wie zegt dat het veilig is?" Ze keek op naar een meisje die vanachter de menigte vandaan kwam. "Omdat we het anders niet lang overleven, dus mensen die er mee willen gaan? Anders ga ik zelf" Ze keek even de groep rond en zag dat gelukkig Jasper en Monty naar voren stapte en zich bij haar aansloten. "Nog iemand anders? Anders gaan wij nu." Ze knikte even naar Monty en Jasper waarna ze enkele meters begon te lopen. Mocht er iemand mee willen kon hij of zij zich nog gemakkelijk aansluiten aangezien ze het kamp nog niet uit waren gelopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld