Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The weak

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

"May they be scalded at the post,
Drape from the limbs upon our pine,
Inscribe into their stripped bare skin
They are the weak, the faulty, of sin."I could compose a ballad of time,
Profound, compelling reason and rhyme,
Impeccable stanzas,
Phrasing flowing as a river—As could all of us,
But what impact would succeed?
To pirouette in the aching of others,
Leer in their climax, their nightI'm a dashing bastard!
Bound from birth to do nothing but receive
While others around me
Shall pale, wither, dieNever for any other
Have I so much as cried...

Orion Alyxander Pentragon - Ziet eruit als 25 in werkelijkheid vele jaren ouder - Vampier

Lilith Aurelia Lionheart - 20

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aangezien de ORPG begon op een andere site, bij deze de voorafgaande stukjes
______________________________________________________________________

Ikigai

Georg Reinhardt - 22 - offer.
James Ethen Meyer - uiterlijk 24, werkelijk leeftijd ligt veel hoger - rechterhand Orion.

Georg keek op zijn kalender, niet dat hij er nog eens aan herinnerd moest worden, maar het was uit gewoonte. Hij telde af naar deze dag en hij was niet de enige. Het hele dorp wachtte elk jaar weer op de dag waarop een nieuw offer werd uitgekozen. Deze niet zo blije traditie begon lang voor Georg geboren werd. Er waren veel verhalen die de ronde deden in het dorp over het ontstaan van de traditie, maar niemand wist wanneer dit allemaal begon. Op een dag kwam er gewoon een boodschapper van het kasteel naar het dorp om een mens op te eisen. De dorpelingen konden er niets tegen doen, te zwak om te vechten en zich te verdedigen. Ze dachten dat dit eenmalig was, maar een jaar later kwam dezelfde boodschapper weer naar het dorp om weer een slachtoffer mee te nemen. Door de jaren heen kregen de offers de naam bloedoffer en elk jaar werd er weer iemand gekozen en meegenomen.

Georg hoopte dat niemand van zijn vrienden en familie het slachtoffer zou worden. Zijn familie was door de jaren heen gespaard gebleven, zijn familie was niet zo populair bij de bovennatuurlijke wezens. Hij dacht dat het vooral te maken had met bloed en de smaak ervan. Waarschijnlijk was het bloed van zin familie niet zo smakelijk als dat van sommige andere families. De zus van zijn vader werd meegenomen en een verre neef werd rond zijn geboorte uitgekozen, maar verder werd er niemand meer uitgekozen in de laatste 20 jaar. De dorpelingen dachten dat het bloedoffer voor de vampier was die de leiding had over de wezens, de naam bloedoffer werd daarom ook gekozen. Niemand wist eigenlijk meer. Niemand die meeging met de boodschapper keerde ooit terug.

Vandaag was de dag. Elk jaar werd op de eerste volle maan van de herfst een bloedoffer uitgekozen. Georg was er niet klaar voor, niemand was er klaar voor. Hij kon zich nog goed herinneren hoe een vriendin van hem werd uitgekozen. Ze was nog zo jong. Ze was een jaar of twee jonger dan hem en ze konden het goed met elkaar vinden. Georg dacht soms nog aan haar, hij wist niet of ze nog leefde of niet. Hij wist natuurlijk ook niet of leven een goede optie was. Wilde je als bloedoffer leven of was het zo slecht dat je als offer dood wilde? Hij wilde er eigenlijk niet over nadenken. Het volgende bloedoffer werd pas in de namiddag gekozen, dus hij had nog even de tijd om zich voor te bereiden.

Op de dag van het bloedoffer werd er niet veel gedaan in het dorp. Op die dag werd er vooral samengekomen en tijd doorgebracht met familie, want je kon niet weten of je ze de volgende nog zou zien. Als offer kon je geen afscheid nemen van vrienden en familie, er was geen tijd om afscheid te nemen van geliefden. Eenmaal je uitgekozen werd, was er geen weg meer terug en werd je onmiddellijk meegenomen naar het kasteel.

Dauntless:

"Ik zou je bijna gaan missen, mijn liefste Lilith. Jammer dat je niet langer zo tegensparteld, het was best schattig." Orion hield zijn hand stevig om haar nek geklemd. Het jonge meisje hapte naar adem. Net voor ze dreigde te stikken smeet hij haar hardhandig op het grote hemelbed en klemde haar vast met een ijzeren greep. "Nog een laatste slok." Zijn ogen glommen dieprood op terwijl hij zijn hoektanden in haar hals plantte. Door het jaar heen hadden zich kleine littekens over haar lichaam gevormd, op de plaatsen waar hij het vaakst van haar had gedronken.

Orion was een man die snel verveeld raakte. Het liefst zou hij elke dag een ander mens leegzuigen, maar jammer genoeg zou hun voorraad dan veel te snel opraken. Hij moest geduld uitoefenen, hen de tijd geven voor te planten en hem op die manier van voedsel te voorzien. Daarom was de regel van het bloedoffer uitgevaardigd. Elk jaar werd een nieuw mens gekozen dat hem gedurende het hele jaar van gezelschap en bloed zou voorzien. Het selectieprocess verliep als volgend: Orion liet een lijst opmaken met alle namen van mensen tussen achttien en vijftig jaar oud, jongen of ouder hoefde hij niet. Hij liet zijn vinger langs de namen gaan en duidde er willekeurig een aan. Daarna trok een boodschapper naar de stad om de persoon in kwestie op te halen. Dit jaar betrof het Georg Reinhardt. Orion checkte zijn zakhorloge, over enkele uren zou de jongen arriveren.

"Lilith liefje, veeg het bloed van je hals. In de kast hangt een jurk voor je. Omdat ik je zo'n leuk gezelschap vond, heb ik een verrassing voor je. In plaats van je te doden, wat ik meestal doe met het bloedoffer van het vorige jaar, ga ik je cadeau doen aan mijn goede vriend James. Sommigen zeggen dat hij nog wreder is dan ik, zeker iets om naar uit te kijken dus. Alsjeblieft doe ook wat aan je gezicht een beetje make-up om terug een blos op je wangen te krijgen, als je me belachelijk maakt, kan ik alsnog beslissen om je te doden."

"En wat als dat is wat ik wil." Hij draaide zich verbaasd om. Het was lang geleden dat ze werkelijk nog een woord tegen hem had gesproken. "Wel het is je toch opgevallen dat hier enkel gedaan wordt wat ik wil. Dus stop met jammeren en de badkamer in. We hebben niet de hele dag de tijd en hoe langer James moet wachten hoe hongeriger hij wordt, dat geldt ook voor mij trouwens, waar blijft die vervloekte boodschapper."

Ikigai:

Nicolas was helemaal klaar voor de nieuwe opdracht. Het ophalen van een dorpeling was één van zijn favoriete taken. Hij vond het geweldig om de gezichten van de mensen te zien. De wanhoop, woede, verdriet, machteloosheid. Zij wisten dat ze niks waren, kleine insecten die vertrappeld konden worden door de bewoners van het kasteel. Ze waren niet meer dan voedsel. Hij vond het fantastisch om de gezichten te zien van het nieuwe offer en de ontreddering bij de familie. Hij kon echt genieten van deze opdracht. Voor deze opdracht droeg hij ook altijd gepaste kleren om de mensen nog meer angst aan te jagen. Zijn uiterlijk was op zo'n moment zeer belangrijk en hij deed dan ook zijn best om een zo "goed" mogelijke indruk achter te laten. Deze keer had hij gekozen voor zwarte laarzen, een lange leren jas die wapperde in de wind en zijn brede schouders accentueerde. Hij droeg ook altijd een donkere zonnebril waardoor de mensen zijn ogen niet konden zien en dat maakte hen nog onrustiger. Hij toonde wel graag zijn tanden. Hij grijnsde heel te tijd en zorgde er voor dat de mensen zijn scherpe hoektanden konden zien.

Het werd tijd dat hij de vampier eens zocht. Dan kon hij naam van het nieuwe bloedoffer te weten kwam. Dat vond hij ook altijd spannend. Hij wist nooit de leeftijd van de slachtoffers of hun uiterlijke kenmerken. Nicolas was dan de eerste die het offer dan ook echt zag en dat vond hij wel speciaal. Hij kon goed inschatten of het nieuwe slachtoffer Orion zou bevallen of niet. Nicolas wandelde door de donkere gangen van het kasteel. Mensen die de gangen niet goed kenden konden hier gemakkelijk verloren lopen en niet veel wezens die hier woonden waren zo vriendelijk om verloren gelopen mensen te helpen. Mensen zijn ook maar mensen en die zijn gemakkelijk vervangbaar. Eentje of minder maakte echt niet uit. Nicolas volgde gewoon de geur van bloed en angstzweet en al snel kwam hij bij de juiste kamer aan. Hij klopte op de deur en wachtte niet op antwoord, wetende dat Orion hem waarschijnlijk al had horen aankomen.

"Heb je gekozen?" vroeg hij met een grijns. "Het is bijna tijd en ik kan niet wachten om de volgende persoon op te halen. Ik neem aan dat Lilith blij is dat ze van haar taken verlost is. Arm ding, je hebt echt jouw best gedaan dit jaar. Elk jaar lijkt de bloedlust groter te worden."

Dauntless:

Lilith was een prachtige verschijning geweest. Haar schoonheid was met het jaar vervaagd. Haar blozende wangen waren dof door het tekort aan bloed en tekenen van mishandeling zaten verspreid over haar gehele lichaam. Er was een periode geweest dat ze had gehuild om wat Orion haar aandeed. Nu reageerde ze haast emotioloos op de pijn. Ze onderging het en niet meer. Een stomend bad was reeds klaargezet. Het warme water bracht verzachting. Sterven had niet zo erg geleken in vergelijking met de hel die ze had moeten doorstaan en nu zou die hel gewoon worden verder gezet. Ze kende Orions handlangers niet goed. Hij was een bezitterige man, de meeste personeelsleden bleven op veilige afstand van haar om geen argwaan bij hun meester te wekken.

Ze dompelde zichzelf onder in het water, wastte haar haren met heerlijk geurende shampoo en bleef in het bad liggen tot haar huid verrimpelde en het water koud was geworden. Met een handdoek om haar middel en eentje om haar haar gewikkeld, liet ze haar hand langs de jurken in de kleerkast glijden. Ze mocht Orion haatten met elke vezel in haar lichaam, toegegeven hij had wel smaak. Haar hand hield stilstand bij een nieuwe, smaragdgroene jurk. Hij was diep uitgesneden met hier en daar doorschijnende delen. Het liet absoluut niet veel aan de verbeelding over. Ze trok hem aan en werkte haar gezicht nog snel even bij met wat lichte make-up vooraleer naar de troonzaal te gaan.

"Nicolas wat ben ik blij je te zien, dankjewel voor het compliment." Hij wees zijn boodschapper de naam in kwestie aan. "Georg Reinhardt wordt het dit jaar." Net op dat moment kwam Lilith binnen in de prachtige jurk die hij voor haar hand uitgekozen. Haar gezicht vertrok bij het horen van de naam. "Kijk eens aan, zag ik daar enige vorm van herkenning?" zei Orion geamuseerd. Lilith schudde haar hoofd. In een fractie van een seconde had hij haar tegen de muur geduwd. "Je weet dat ik niet gesteld ben op leugenaars schat."
"Ik weet ook dat je me nu niets aan kunt doen. Ik denk niet dat James het leuk vindt als zijn cadeautje is beschadigd nog voor hij het ontvangt." sistte ze terug.
"Kijk eens aan je hebt die oude weerbarstigheid terug waar ik vroeger zo dol op was. Klaarblijkelijk is het me toch niet gelukt je helemaal te temmen. Was hij familie, een vriend, een geliefde misschien?" Hij streek een losse pluk haar achter Lilith's oren, wetende dat ze het haatte wanneer hij haar op zo'n tedere manier aanraakte. "Als jij het niet wilt zeggen vraag ik het straks wel aan hem. Nicolas ga Georg halen alsjeblieft, oh en zou je James naar de troonzaal willen sturen. Zijn geschenk staat duidelijk te popelen om hem te ontmoeten."

Ikigai:

Nicolas knikte en verliet snel de kamer. Het kon hem niet schelen wat Orion allemaal deed met zijn persoonlijke bloedzakjes. Het enige waar hij op dit moment mee bezig was, was met het ophalen van het nieuwe speeltje van de vampier. Hij wandelde snel naar buiten en begon door de bomen te lopen. Hij kon ook gewoon teleporteren naar het dorp, maar hij hield wel van een herfstwandeling. De bruine bladeren deden hem denken aan het leven dat eindigt en dat maakte het plaatsje honderd keer mooier. Kale bomen en een grond bezaaid met gevallen bladeren deden hem denken aan de dood, aan het levenloze en dat maakte hem gelukkig. Hij nam zijn tijd, haastte zich niet om op tijd in het dorp te geraken. Hij wist dat de dorpelingen op hem wachtten. Zij wisten dat het vandaag de dag was en ze wisten ook dat er nooit meer een jaar zou komen zonder bloedoffer.

Georg keek op zijn horloge. Het was bijna tijd, het was namiddag en dat betekende dat de boodschapper elk moment tevoorschijn kon komen. Heel het dorp was samengekomen op het dorpsplein. Het was muisstil, niemand sprak met elkaar en geen enkel kind weende. Hij wist niet hoe dat kon, want ze moesten sowieso de spanning kunnen voelen en hij nam aan dat dat een negatieve invloed had op hen. Misschien voelden ze aan dat het een zeer belangrijk moment was. Meestal begonnen ze wel te wenen als de gekozen persoon de mama of papa was van het kindje. Dan werd het kind uit de armen getrokken van de ouder. Zo waren er ook veel verschillende kinderen in het dorp, velen waren een ouder verloren. Natuurlijk was dat een traumatische ervaring voor hen, maar het was eigenlijk al zo goed als een gewoonte geworden. Een kind wiens vader of moeder meegenomen werd was geen uitzondering. Georg had het geluk dat hij beide ouders nog had.

De troonzaal was nog leeg toen James arriveerde. Hij fronste. Waar was zijn cadeautje? Orion had hem gewacht dat hij naar hier moest komen en dat een cadeautje op hem zou wachten. Hij verwachtte eigenlijk dat het Lilith zou zijn, want vandaag zou ze ingeruild worden voor vers bloed. James vond het wel grappig dat Orion zijn offer zou snel beu werd. Dat was niet de bedoeling toen er voor het eerste iemand werd uitgekozen, maar de vampier was nu eenmaal een man die van afwisseling hield en James kon geen nee zeggen tegen hem. Wat kon hij er zelfs tegen doen? Hij was één van de weinigen in het kasteel die nee durfde zeggen tegen Orion, maar dat betekende niet dat hij dat ook vaak deed. En al zeker niet wanneer het niet over zakelijke dingen ging, maar over zijn privé. Waarom zou hij kritiek moeten hebben op zijn eetgewoontes? Stiekem was het ook wel leuk om elk jaar opnieuw een bange mens binnen te zien komen. Dat was altijd een feest voor de wezens in het kasteel, dan konden ze zich amuseren door het nieuwe offer te bekijken. James besloot om zich op de troon neer te zetten want het duurde redelijk lang en hij was een ongeduldige man. Waar bleef ze nu? Hij begon met zijn voet op de grond te tikken en sloot zijn ogen. Zijn cadeautje zou hem wel vinden.

Dauntless:

Orion had haar de opdracht gegeven naar de troonzaal te gaan terwijl hij zich zou voorbereiden op de komst van het nieuwe offer. Zou dit betekenen dat ze een nieuwe kamer kreeg. Bij haar aankomst was haar de kamer aangrezend aan die van Orion toegewezen, zodat hij niet al te ver moest wandelen wilde hij haar een 'bezoekje' brengen. Eigenlijk was dat wel het minste van haar zorgen op dit moment. Het was gewoon datgene wat haar eerst te binnen schoot. Ze slenterde door de gangen in een poging tijd zolang mogelijk te rekken. Het was niet slim, want Orion en zijn gevolg waren ongeduldige mensen, maar op dit soort momenten, als ze even haar ogen sloot, kon ze voor enkele seconden de hel vergeten waarin ze zich bevond.

Ze schreed zwijgzaam naar binnen. De lange groene jurk sleepte over de stenen vloer. Toen ze hem zo zag zitten op de troon twijfelde ze of ze mocht blijven staan of hij verwachtte dat ze zou knielen. "Ik denk niet dat Orion het appreciëert wanneer anderen op zijn troon zitten." Haar stem klonk kalm, beheerst maar de brutale ondertoon was zelfs na dit verschikkelijke jaar nog altijd hoorbaar. Lilith was altijd al een dromer geweest. Een meisje met grote doelen, die ze met een haast kindse roekeloosheid trachtte te volbrengen. Toen ze werd gekozen als bloedoffer vertrok ze niet onvoorbereid. Ze was van plan geweest een eind te maken aan de onderdrukking van de mensen en de vampier te vermoorden die dit alles had veroorzaakt. Dat plan eindigde in een absolute mislukking. Zij noch een ander persoon zou ooit de kracht hebben Orion te verslaan. Er werd nog vaak gelachen om haar hoogmoed. "Pas op daar is Lilith straks probeert ze je te vermoorden." werd nog steeds gezegd wanneer ze voorbij wandelde.

"Klaarblijkelijk heeft hij beslist me niet te doden, maar mag u zich nu amuseren met een tweederangs bloedoffer. Het verbaast me niet dat een man zoals hij zijn zogenaamde vrienden enkel restjes gunt, maar dat u me zoiets akkoord gaat?" Zijzelf zou Orion nooit kunnen overwinnen, maar er restte nog een laatste sprankje hoop in haar. Wat zij niet kon zouden andere mythische wezens misschien wel kunnen.

Ikigai:

James grijnsde terwijl hij naar Lilith luisterde. Dit zou nog eens zeer leuk kunnen worden, dacht hij. Was ze nog niet gebroken na een jaar met Orion of was dit allemaal een façade om hem af te schrikken? "Je ziet er goed uit, een beetje bleekjes, maar ik neem aan dat Orion nog een laatste keer genoten heeft van jou. Wie kan hem dat nu kwalijk nemen? Je ziet er goed uit in die jurk, werkelijk om op te eten... En eten ga ik doen... Maar niet nu, dat is voor een andere keer. Eerst wil ik jou beter leren kennen, kijken of je nog wat leven in je hebt. Dat maakt het nog eens zo leuk."
James keek naar de troon waar hij op zat. "Nee hoor. Als jij er niks over zegt tegen hem, en ik weet dat je dat niet gaat doen, dan heeft hij ook geen reden om boos te worden. Ik ben zijn rechterhand, de persoon die hij het meest vertrouwt dus ik kan mij ook wat meer permitteren dan de rest. Het heeft zo zin voordelen."De vampier echtte zijn rug en stond op. Hij liep langzaam naar zijn cadeautje en haalde die adem. Lilith had net een bad genomen, ze rook fris en proper, geen enkel restje bloed kleefde nog aan haar lichaam. Ze wist wat ze moest doen, ze had veel geleerd het afgelopen jaar. Hij cirkelde rondom Lilith, nam een pluk haar in zijn handen en voelde hoe zacht het was. Orion had toch nog goed voor haar gezorgd. Hij streelde over haar ontblote nek en bestudeerde de aders die hij kon voelen onder zijn vingers. Wat keek hij ernaar uit om haar te proeven. "Tweederangs? Noem je jezelf tweederangs? Ook goed, dan neem ik maar genoegen met een afgeleefd offer. Je zou eens moeten weten hoe jaloers de anderen zijn dat Orion zijn offers met mij deelt. Ben je blij of teleurgesteld dat je nog leeft? Had je gewenst nu dood te zijn? Zodat al je zorgen verdwijnen en je eindelijk weg kan uit deze wrede wereld? Ik vind het wel leuk dat je nog leeft, want niemand anders behalve Orion en ik hebben dan een eigen menselijk slaafje. Ik ben wel van plan je langer te houden, als je mij geïnteresseerd kunt houden natuurlijk. Ik ben benieuwd hoe lang je het gaat uithouden."
Georg wist niet wat hij moest doen. Zijn naam werd uitgesproken door de boodschappen en zijn wereld stond stil. Hij kon niets een wenen, de schok wat te groot, hij kon het niet geloven. Was dit hoe de rest van zijn leven zou zijn? Had hij nu wel nog een leven? Hij wist niet wat hem te wachten stond in het kasteel en eigenlijk wilde hij het ook niet weten. De boodschapper nam hem vast en sleurde hem mee. Voor hij kon knipperen stond hij voor het kasteel en hij was helemaal gedesoriënteerd. Hoe was hij zo snel hier geraakt? Was dit één van de krachten van vampiers? Dan waren ze nog gevaarlijker dan Georg eerst gedacht had.

Dauntless:

De toegangspoorten van het kasteel openden. Orion stond zijn boodschapper op te wachten in de inkomsthal en begroette hem met een brede glimlach, die zijn scherpe hoektanden goed toonbaar maakte. "Nicolas, fantastisch je nu al terug te zien. Kan je Georgs spullen naar zijn kamer brengen. Oh ik zie dat hij niet bepaald tijd had iets mee te nemen, maak je geen zorgen zolang je je gedraagt zullen al je noden met de grootste zorg worden volbracht. Nicolas zou je ons alleen willen laten. Ik zou mijn nieuwe gast graag onder vier ogen beter leren kennen." De andere vampiers verlieten de ruimte zodat ze nog met hun tweeën achterbleve. Traag schreed Orion naar voren tot hij vlak voor zijn nieuwste speeltje stond. Hij nam Georg's gezicht in zijn hand en draaide zijn hoofd in profiel. "Lilith heeft absoluut goede smaak in vrienden, dat moet ik haar nageven." Hij liet de jongeman los. "Vooraleer ik je het kasteel toon zijn er een paar regels die je moet kennen en ten alle tijde naleven. Vluchten is niet alleen onmogelijk, maar ook verboden. Je mag een poging ondernemen, maar als we je onderscheppen zitten daar natuurlijk gevolgen aan vast. Je volgt altijd mijn bevelen op. Ik drink van je wanneer ik wil. Ik doe met je wat ik wil, wanneer ik dat wil. Er zullen momenten zijn dat je me zou willen vermoorden, verwonden, misschien wil je dat zelfs nu doen en wie ben ik om je tegen te houden. Eerlijk toegegeven het is best schattig wanneer jullie mensen zo'n hopeloze poging tot verzet ondernemen. Echter wanneer je tegenwerkt zal ik genoodzaakt zijn daar naar te handelen en laat me je één ding meegeven. Een boze vampier is niet iets waar je mee in aanraking wilt komen." Even lastte hij een pauze in zodat zijn woorden goed konden doordringen vooraleer zijn monoloog verder te zetten. "Mocht je vragen hebben stel ze gerust. Ik zal je de rest van het kasteel volgen beginnende bij de keuken, als je zo vriendelijk zou willen zijn me te volgen. Zoals je zal merken lopen hier nog veel personeel en medewerkers rond. Mocht één van hen ooit je bloed drinken of je op enig andere manier beschadigen gelieve dit dan te melden, maar ik zou niet proberen te liegen, dan versnelt je hartslag en zo'n dingen kan ik niet enkel horen. Het maakt me ook nogal dorstig."

Zo makkelijk was James overduidelijk niet te manipuleren. Hij had gelijk wat betrof Orion. Ten eerste zou hij niet gestoord willen worden nu hij zijn nieuwe offer juist had. Ten tweede hij zou haar nooit geloven boven zijn rechterhand. Als ze Orion er ook maar iets over zei, zou dat hoe dan ook slechte gevolgen voor haar hebben. Zwijgen was de betere optie. Instinctief zette ze een stap achteruit toen hij opstond en naar haar toe wandeldde. Een rilling liep over haar rug toen hij met zijn koude hand langs haar hals streek. Als Orion zich zo gedroeg, betekende het meestal dat hij spoedig van haar zou drinken. Al vond hij het ook amusant net op het punt dat hij zijn tanden in haar nek ging zetten te stoppen om daarna haar reactie te peilen.

"Wat als ik u niet interesseer, doodt u me dan? Of laat u me in leven wetende dat de dood datgene is waar ik het meest naar verlang. Als u me doodt win ik en als u me in leven laat zal ik u zodanig vervelen dat mijn aanwezigheid zo'n kwelling wordt dat er ooit op een dag een moment is dat u drinkt en zal blijven drinken tot de laatste druppel bloed mijn lichaam heeft verlaten en ik eindelijk verlost ben van dit miserabele bestaan." Ze kon hem best vervelen. Ze zou gewoon alles doen wat hij van haar verlangde. Zonder tegenspartelen hem laten drinken. Als ze iets van Orion had geleerd was dat hij er alles had gedaan juist zodat ze zich tegen hem ging verzetten. James zou ze die opportuniteit niet gunnen.

Ikigai:

Georg keek hoe de boodschapper verdween en draaide zich toen om zodat hij de andere vampier kon bekijken. Hij wist niet wat hij van een wrede vampier moest verwachten, maar hij had zich de man toch anders voorgesteld. In het dorp deden veel verhalen de ronde over de eigenaar van het kasteel en die verhalen hadden invloed gehad over het beeld dat Georg gevorm had over de vampier. In de meeste verhalen werd een oudere man voorgesteld, waarschijnlijk omdat sterfelijke mensen sowieso een ouder uiterlijk koppelen aan een hoge leeftijd. Georg kon zich ook net voorstellen dat hij er op zijn honderdste verjaardag eruit zou zien als nu. Dat was gewoon niet mogelijk. Georg had zich dus niet zo'n jonge man voorgesteld, maar dat wilde natuurlijk niks zeggen. Hij zag er nog steeds gevaarlijk uit. Misschien had dat te maken met zijn instinct, wie weet wist zijn onderbewustzijn dat er een jager voor hem stond en dat hij de prooi was. Hij schrok ervan toen hij een hand op zijn gezicht voelde, dat had hij niet verwacht. Dit was een soort keuring, dacht hij. Lilith? Was ze hier? Leefde ze nog? Wat was er met haar gebeurd? Hij was zo in gedachten verzonken dat hij eerst niet doorhad dat de vampier al over iets anders begonnen was. Natuurlijk had dit kasteel regels, hoe kon het ook anders? Hij werd letterlijk het speeltje voor de vampier, zijn eigen persoonlijke slaafje en bloedvoorraad. "Krijg ik niet één kans zonder straf? Om te zien hoe onmogelijk het is? Gewoon eens om te testen?" vroeg Georg. "Wie weet ben ik wel beter dan de rest, je weet nooit."

Hij volgde de vampier zonder verder nog iets te zeggen, wetende dat hij op dit moment maar beter gehoorzaamde. Zou hij beloond worden als hij goed gedrag vertoonde of ging het in dit kasteel enkel om straffen? Georg zou het vast wel snel te weten komen en Orion leek wel plezier te hebben in het dreigen. Waarschijnlijk vond hij het leuk om te laten zien dat hij de baas was, sterker dan zijn menselijke speeltje. Ja, Georg kon zich zeer goed voorstellen dat Orion het fantastisch vond om iemand zwakker dan hem pijn te doen, om zijn macht te laten zien. De vampier hield er duidelijk ook niet van om te delen... Wat zou er gebeuren moest Georg iemand anders kunnen overtuigen om zijn bloed te drinken? Zou het hem lukken om Orion te overtuigen dat de ander hem gebruikt had? Dat hij het slachtoffer was van de aanval van een andere vampier? Zou hij zo voor onrust en wantrouwen kunnen zorgen binnen het paleis – oh. Zijn hartslag. Gerg wist niet dat vampiers een leugen konden ontdekken dankzij de hartslag. Daar ging zijn plannetje. Er moesten toch nog wel manieren zijn om te kunnen ontsnappen? Het zou waarschijnlijk verschrikkelijk moeilijk zijn, maar wie weet was het ooit al eens iemand gelukt.

"Ik kan je ook gewoon ergens vastbinden en je net genoeg water en eten geven zodat je het overleeft. Wie weet leen ik je dan wel uit aan enkele vrienden in ruil voor een klein prijsje. Ik kan je nog altijd verhandelen. Er zijn verschillende mensen in dit kasteel die je graag willen hebben, ze willen wel jouw eigenaar worden. Als ik mensen opdraag om je water te bezorgen, dan zullen ze dat wel doen. Je gaat me niet vervelen hoor, zeker nu nog niet. En moest dat moment ooit komen... Laat ons zeggen dat dat zorgen zijn voor later. Wat zou je doen moest ik je opsluiten in een kleine kamer? Net genoeg ruimte om te kunnen slapen? Wie weet geef ik je niet eens de nodige ruimte om te kunnen liggen. Wat zou je dan doen? Hoeveel dagen denk je te kunnen overleven voor je iemand smeekt om naar buiten te mogen? We kunnen dit altijd testen. Maar goed, dit is niet iets wat ik op dit moment met je wil doen. Ik ga je eerst eens goed onderzoeken." De vampier grijnsde en plaatste zijn lippen op haar nek. Hij keek er al naar uit om haar bloed te proeven. James legde zijn hand op haar onderrug en bestudeerde haar gezicht. Hij zou plezier aan haar beleven, dat wist hij wel zeker. "We gaan eerst naar mijn kamer." Hij duwde op haar onderrug en leidde haar de troonzaal uit.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Let's not forget

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Zonder een gepaste straf heb ik er toch geen plezier meer aan?" De jongen had lef, probeerde te onderhandelen terwijl hij zich in een ondergeschikte positie bevond. Misschien had hij dat nu nog niet echt door. Het duurde vaak even voor de offers beseften dat er een einde aan hun vrijheid was gekomen, dat de tijd van onderhandelen voorbij was. Hij toonde Georg het gehele kasteel, de keukens, de balzaal, de bibliotheek. Ergens wilde hij er zo snel mogelijk vanaf zijn. Er waren zoveel leukere dingen te doen dan het spelen van gids. Al was het de ideale manier om iedereen een eerste blik op te laten vangen van zijn nieuwste aanwinst, om meteen duidelijk te maken dat Georg zijn bezit was. Hij eindigde zijn rondleiding bij Liliths vroeger slaapkamer. Het personeel had reeds al haar spullen verhuisd. "Hier zul je de komende tijd doorbrengen. Het uitzicht vanaf hier is prachtig, bij heldere hemel kun je het dorp zelfs zien." Het was één van de vele manieren om zijn offers te kwellen. Hij zorgde ervoor dat het leek alsof hun thuis binnen handbereik was, maar in realiteit was het onbereikbaar. "Mijn kamer ligt achter deze deur." Hij tikte op het eikenhouten exemplaar dat zijn kamer met die van Georg verbond. "Voor jou is het echter verboden deze betreden tenzij je mijn specifieke toestemming hebt. Meestal zal hij dan ook op slot zijn. Die deur is vooral handig voor mij, wanneer ik wat plezier aan je wil beleven." Hij pinde Georg tegen de muur. Hield hem in bedwang met beide handen terwijl hij zijn hoektanden langs de keel van de jongen liet glijden, slechts twee kleine krasjes achterlatend. "Geloof me wij gaan heel wat plezier aan elkaar beleven," fluisterde hij de jongen toe. Grijnzend liet hij hem los, deed enkele stappen achteruit. "Zo heb je nog vragen? Zo niet dan krijg je even de tijd om te acclimatiseren. Over een uur wordt het eten gereserveerd en verwacht ik je in de eetzaal. Ik heb nog een verrassing voor je."

Wat als ze zijn voedsel en drank weigerde, dan zou ze alsnog sterven. Alleen was een vampier weigeren geen optie. Hij was sterk genoeg om haar kaken open te rukken, het voedsel naar binnen te forceren. De scenario's die hij haar voorschotelde. Het klonk haar nog wreder dan wat Orion haar had aangedaan. Waren alle vampiers zulke monsterlijke wezens? Ze had het altijd gedacht, maar na een jaar was ze er zeker van. Vroeger zou ze hem eigenwijs hebben geantwoord dat ze dagen, zelfs jaren in die kamer zou blijven zonder een krimp te geven. Nu kende ze haar grenzen, hoe snel deze werden overschreden. Hoe makkelijk het was haar te breken. Ze kende de marteling van eenzaamheid, de pijn die een dodelijke stilte teweeg kon brengen. Ze rilde bij het voelen van zijn lippen op haar hals. Het woord onderzoeken deed de haartjes op haar armen omhoog rijzen. Zodra hij zijn blik op haar gezicht richtte, schoten haar ogen naar beneden. Ze durfde hem niet recht aan te kijken een gewoonte die ze gedurende haar jaar gevangenschap had ontwikkeld. Hij begeleidde haar de troonzaal uit. Zwijgzaam wandelde ze aan zijn zijde. Zijn kamer verschilde niet veel van die van Orion. De ruimte was ingericht met dezelfde oude, houten meubels. Het had haar altijd verbaasd hoe vampiers zo lang leefden, maar nooit memento's uit het verleden met zich mee namen. Alles leek zo onpersoonlijk, niets wees naar de persoon die ze eens geweest waren. Ze ging naar binnen, legde haar hand op de sluiting van haar jurk. Zo zou ze hem wat werk besparen en was dit hopelijk snel achter de rug.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Georg moest even nadenken voordat hij een antwoord kon verzinnen. Hoe ver kon hij gaan in zijn antwoorden? Hij had de grenzen van de vampier nog niet ontdekt, maar hij verwachtte wel dat hij het snel genoeg zou merken. De wezens in dit kasteel leken nu niet de meest vredelievende mensen. Kon hij ze zelfs mensen noemen? Ze leken zich zo gedistantieerd te hebben van wat menselijk was, maar aan de ene kant kon hij dat wel begrijpen. Waren al deze wezens wel eens een mens geweest op een gegeven moment? Georg wist het niet en eerlijk gezegd wilde hij het antwoord niet weten. “Zou mijn falen al niet plezier genoeg zijn? Kan je eens lachen met mijn gefaalde pogingen om je te slim af te zijn.”
Hij liet zich door de vampier meesleuren terwijl die een rondleiding gaf van het kasteel. Alles zag er zo oud uit. Het paste bij het griezelige en mysterieuze beeld dat de dorpelingen hadden van het kasteel. Hadden ze hier nooit nood aan wat modernisering? Bleef de tijd hier stilstaan. De verschillende ruimtes waren voornamelijk donker en enorm groot. Wie had al deze plaats zelfs nodig? In het dorp zou het onmogelijk geweest zijn. De rijkdom van het kasteel in tegenstelling tot de armoede van het dorp, het was een groot contrast. Hoeveel zou hij kunnen genieten van de bibliotheek? Had hij de mogelijkheid om vrij rond te dwalen en alles zelf eens te onderzoeken? Wie weet kon hij iemand vinden die hem wilde helpen ontsnappen… Die gedachte kwam sneller dan hij zelf doorhad en het was een dwaze gedachte. Natuurlijk zou niemand hem hier helpen. Waarom zouden ze zelfs? Waarom dacht hij daar zelfs aan? Hoe eerder hij deze overbodige gedachten kon stoppen, hoe beter. Hij moest zichzelf geen valse hoop geven. En daar waren ze dan, Georg zijn eigen kamer en natuurlijk net naast die van de vampier. Had hij iets anders verwacht? Eigenlijk niet. Maar alles leek nog zo onwerkelijk, Georg kon het nog niet bevatten dat dit zijn toekomst was. Hier was geen ontkomen aan. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet doorhad dat de vampier naderde en zonder enige waarschuwing voelde hij tanden tegen zijn nek. Georg kon zijn reactie niet tegenhouden; heel zijn lichaam verstijfde en zijn hart begonnen sneller te kloppen. Hij voelde zich als een prooi die aangevallen werd. Hij ontspande weer een beetje toen hij de tanden niet meer tegen zijn nek voelde, maar zich helemaal ontspannen lukte niet meer. Hij kon even niets meer uitbrengen, dus toen Orion hem iets vroeg, kon hij alleen maar met zijn hoofd schudden. Hij probeerde zijn ademhaling te reguleren terwijl hij luisterde naar de man voor hem. Het enige wat hij kon uitbrengen was: “Verrassing?” Hij wilde geen verrassingen, zeker niets als het eentje zoals daarnet was! Hij kon het zich al voorstellen dat hij besprongen zou worden door tien bloeddorstige wezens. Dit was helemaal geen leven voor hem, hij zou vroegtijdig sterven door een hartaanval.

James bekeek het meisje in zijn kamer. Wat zag ze er toch prachtig uit, wetende dat ze hem niet kon verslaan. Hij was superieur en het was beter dat ze het zo snel mogelijk aanvaarde. Hij mocht dan wel Orion niet zijn, maar hij kon ook angstaanjagend zijn wanneer hij dat wilde. Hij bekeek haar met hongerige ogen, hoe ze de perfecte kleren aanhad om haar figuur te accentueren. Lilith mocht dan wel al een jaar in het kasteel geleefd hebben, ze zag er nog altijd uit om op te eten. James vond het wel jammer dat hij niet de eerste was die van haar kon proeven, maar zelfs hij kon niet alles hebben in het leven. Er was een reden dat Orion de leider was en James was al zeer tevreden met dit cadeautje. Zeker zo’n mooie, gehoorzame cadeautjes. Hij zag haar handen bewegen om haar jurk open te doen en hij maakte een afkeurend geluid. “Zo gaat het niet lukken, meisje,” zei hij terwijl hij naar haar toe wandelde. “Dit gaat zeker niet lukken op deze manier. Doe tenminste alsof je er zin in hebt, want op deze manier heb ik er ook niet veel aan. Ik zal je wel zeggen wanneer ik wil dat je doet alsof je het helemaal niet wilt.”
James plaatste zijn handen op haar heupen en bewoog ze omhoog over haar buik en rug. Van de rest kon hij nog wel eventjes afblijven. Hij hield er wel van op wat spanning op te bouwen. Hij zette zijn lippen tegen haar nek, net onder haar kaaklijn en beet speels in haar nek. Hij kon het bloed horen stromen. Bloed dat nu van hem was, waar hij van mocht genieten. Hij likte op die plaats voor hij weer nar haar gezicht keek. “Ik wil een show. En een goeie. Anders…” Glimlachend wandelde hij weer achteruit en zette hij zich op zijn bed. Met zijn hand maakte hij een gebaar dat ze verder kon gaan. “Laat me iets moois zien.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld