Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || An Ethereal World

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

Orpg with @Shinde

~~

Ik;

Percival Alistair Orion Mayfair
To humans: Percy Mayfair
21 yrs
Magiër

~~
Jij: meisje + begin

Account verwijderd

schreef:
Aurora – Aure – Borealis

Aure werd achttien jaar geleden, geboren onder het uitzonderlijke Noorderlicht. Hierdoor kreeg zij een prachtig geschenk. Zij zou voor altijd veilig zijn als ze leerde omgaan met haar krachten. Helaas draaide dit in de realiteit iets anders uit. De eerste dode viel toen ze als baby op de borst van haar moeder werd gelegd. In volle verbazing keek haar vader toe hoe zijn vrouw schreeuwde van de pijn tot er geen leven in haar lichaam meer zat. Pas toen nog iemand het kind wou aanraken, werd duidelijk met welke pijn dit gepaard ging. Sindsdien zijn handschoenen de beste vriend van eenieder wie in haar buurt komt en is de verschijning van haar vader iets wat ze zelden ziet. Met haar blonde golvende haren, volle lippen en blauwe ogen is zij het ultieme toonbeeld van onbereikbare schoonheid. Hoe zachtaardig en onschuldig zij ook mag zijn, leeft zij een eenzaam leven.

Dit ongelukkige noodlot dreef haar tot de randen van het rijk. Pas toen zij aan het einde van de rij zilveren bomen kwam, stopte ze. Hier had Aure afgesproken met de meest machtige man in het rijk. Het was een wanhoopsdaad, waarvan ze niet wist hoe het af ging lopen. Haar lichaam was gehuld in een met zilverdraad geweven jurk waarop kleine schitterende steentjes genaaid waren. Haar lange zilveren handschoenen bevingen haar volledige armen en onder de jurk zaten lange witte laarzen verstopt. Haar handen hield ze in elkaar gevouwen terwijl zij ongeduldig wachtte op een verschijning in het witte maanlicht. De nervositeit had zich allang een weg gevonden in al haar ledematen waarvan sommige begonnen te verkrampen. Als ze nog langer in spanning zou moeten blijven, was het misschien helemaal opgelost, want het voelde alsof ze elk moment een hartaanval kon krijgen. Haar hart klopte in haar keel, ze had het gloeiend heet ondanks de frisse zomerbries die langs haar woei en haar hoofd duizelde waardoor ze overal sterren in het rond zag vliegen. In gedachten wenste ze dat haar vloek ooit opgegeven kon worden, terwijl ze hoopte dat er ergens een vallende ster aan de hemel verscheen die haar wens zou vervullen.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Met een diepe zucht had Percival zich laten zakken op de troon middenin de grote zaal. Zijn vingers had hij tegen zijn slapen gedrukt en zijn blik was gericht op de vloer. Vandaag was een speciale dag voor hem, ook al was dat niet te merken. Vandaag de dag was het precies één jaar geleden dat Percival voor het eerst op diezelfde troon had gezeten, maar ook de dag waarop de oorlog was uitgebroken. Percival's ouders waren één van de eersten die naar het front waren vertrokken, tegen de wil van de raadgevers in, en waren diezelfde dag gesneuveld. Percival werd gedwongen de troon van zijn ouders over te nemen, een taak die hem eerst erg zwaar lag. De oorlog had hem zelf bijna omgebracht. Het was overigens een bloederige oorlog aan beide kanten, een enorme uitputtingsslag. Magiërs waren vredelievende mensen, met enorme krachten die kunnen worden gebruikt voor helen. Percival was er nog steeds boos over, dat mensen zo egocentrisch konden handelen omdat ze zich bedreigd voelden door de kracht van magiërs. Maar die woede had hij snel aan de kant moeten schuiven om de levens van honderden magiërs te redden door de oorlog in vrede te eindigen. De vrede was inmiddels een maand in werking gezet en het Rijk van de Magiërs werd weer opgebouwd. Het rijk was overigens een van de prachtigste dingen die de aarde kan schenken; glitterend en kleurrijk, vol met de meest weelderige bloemen en meest interessante dieren. 's Nachts was het rijk de plaats om te zijn, planten fonkelen en kristallen die uit de grond en bomen komen glimmen in het licht van de maan. Het was een prachtig plaats, een die de wereld van de mensen nooit zouden kunnen begrijpen. De grenzen van het rijk van het rijk werden aangegeven door bomen die 's nachts zilver oplichtten in het zachte maanlicht, maar dat was alleen nog maar het puntje van de ijsberg.

Waarom Percival uitgerekend op deze dag, de dag waar hij het liefst binnen of bij het graf van zijn ouders zit, met de prinses van de mensen had afgesproken wist hij niet. Het was waarschijnlijk deel geweest van de vredesovereenkomst. Percival was namelijk misschien de enige persoon die haar magische kracht kan weerstaan. Hoe ze dit heeft gekregen weet hij ook niet, zulk soort dingen komen alleen maar voor in het Rijk van de Magiërs. Waarschijnlijk verwachtte het meisje een oudere man, niet een jongen met witblonde haren van 21 jaar. Hij was de machtigste man van het rijk, wat sommige mensen die hij in de loop van de tijd ontmoet had wel grappig vonden gezien zijn leeftijd. Maar Percival had het vaak genegeerd, hij was geboren met enorme kracht die andere magiërs nooit zouden kunnen begrijpen. Zuchtend was Percival opgestaan uit zijn troon en had hij met tegenzin de grote zaal verlaten. Omdat hij enorm belangrijk was voor het Rijk en nog geen plaatsvervanger had door de oorlog, moesten er een aantal mensen met hem mee gaan. Het zou een truc van de mensen kunnen zijn om hem uit te schakelen, alhoewel dat er niet naar uit zag aangezien Percival niet makkelijk was om te doden. De beschermers zouden zich in het bos verstoppen, zodat de prinses ze niet zou zien. Het waren voorzorgsmaatregelen, dat zou ze zelf ook wel snappen.

Lang reizen hoefde hij niet met een draai van zijn hand verscheen er een blauwe wolk om hem heen die hem transporteerde naar de locatie waar de prinses hem zou opwachten. De wolk verdween en hij stond onder een zilveren boom aan de rand van het rijk. Op een paar meter afstand stond de prinses op hem te wachten. Hij stapte de schaduw van de boom uit zodat de prinses hem kon zien. Hij was benieuwd wat ze van hem verwachtte, en wachtte dan ook geduldig tot de prinses hem aan zou kijken.

(@Shinde )

Account verwijderd

schreef:
Aure beet op haar lip. Plots stond er een jongeman een eind verderop en ze was niet zeker of dit een afgevaardigde was, of de koning zelf. Om het zeker voor het onzekere te nemen, maakte ze een reverence en boog haar hoofd. Zo slim als Percival was ze absoluut niet. Ze was zonder de weet van haar vader gekomen en had al helemaal geen bescherming mee. Toen ze weer haar rug rechtte, streek ze haar jurk glad. Bescherming had ze eigenlijk ook niet nodig. Hoewel haar huid niet ondoordringbaar was, weerde haar lichaam zich op een onnatuurlijke wijze op elke aanval die ze zag aankomen. Dit had haar wel oplettender gemaakt sinds de oorlog. Dat die oorlog net vandaag was begonnen een jaar geleden, daar was ze zich niet van bewust. Bij hen werd alleen het einde van de oorlog vanaf nu gevierd.

Nu ze zich moeilijk een houding wist te geven kuchte ze even en schraapte haar keel terwijl haar hersenen op volle toeren draaiden om te beslissen wat ze nu precies ging zeggen. Om de één of andere reden had ze nu helemaal geen woorden klaar.
"Het is algemeen geweten dat jullie kunnen genezen. Ik heb iemand nodig die mij kan genezen," sprak ze uiteindelijk uit.
Het was vast algemeen geweten wat haar conditie was. Aangezien hij zelf zijn ouders verloren was, snapte hij vast wel dat ze hier een einde aan wou maken. Tijdens die woorden keek ze hem in de ogen aan, maar wendde haar blik daarna af. Nerveus voor zijn antwoord. Haar vingers begroeven zich in de stof van haar jurk en haar handen balden zich tot vuisten om een weg te kunnen met de stress in haar lichaam.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Zodra de schaduw hem niet meer omhulde had de prinses hem opgemerkt. Ze was beleefd, ze maakte een reverence en bleek respectvol te zijn. Het was voor Percival enigszins een verbazing, ook al liet hij dat niet doorschemeren, gezien het feit dat ze is opgegroeid in pracht en praal door de koning. Of ze door had tegen wie ze praatte wist hij niet, de definitie van koninklijk was bij de mensen anders dan bij de magiërs. Koninklijk is bij mensen goud, zilver en andere prullen, bij de magiërs is het immense kracht, wat moeilijker op te merken. Percival had als teken van respect tegenover haar even geknikt. Veel verder zou hij niet gaan omdat hij wel wist dat hij tegen een mens praatte, en de littekens die de oorlog op hem hadden achtergelaten waren ver van geheeld.

Langzaam had Percival een paar stappen richting de prinses gezet, en gelijk zette hij er eentje terug toen hij de magische kracht voelde die het meisje om zich heen had. Het was een vreemde kracht, eentje die hij bij geen enkele magiër in zijn rijk had opgemerkt. Hoe een mens zou kunnen worden uitgekozen om zulk soort kracht te bezitten was een raadsel. Percival had geen emotie op zijn gezicht laten zien terwijl hij zichzelf herpakte. Hij keek even naar achter, naar de bewakers die achter bomen en struiken stonden om te laten weten dat het geen val van de koning was waarna hij weer naar voren keek. Percival liep in een boog om het meisje heen terwijl hij de kracht testte. De prinses zelf zou er niks van voelen, alleen hij kon het voelen. Gefascineerd had hij zijn rondje afgemaakt terwijl hij in zijn hoofd alle mogelijke oorzaken afspeelde. Echter kon hij deze allemaal wegstrepen, geen van de oplossingen klopten met haar situatie. Percival had opgekeken naar de prinses, die hem nerveus in de ogen had gekeken maar toen hij in de hare keek had ze haar blik weer afgewend. Had Percival begrip voor haar situatie? Niet helemaal, maar hij wist wel hoe het voelde om zijn ouders te verliezen.

Percival was er snel achter gekomen dat de situatie van de prinses niet makkelijk te helen was, misschien zelfs onmogelijk. Of onmogelijk tot hij achter de oorzaak van de magie kon komen. Hij had wel kunnen deduceren dat hij de kracht zou kunnen weerstaan tot hij een remedie had gevonden, maar geen ander persoon. Geen enkele magiër behalve hem. Percival dacht even na wat hij ging zeggen.

"Genezen is een interessant woord. Ik ben de enige die iets zou kunnen doen.." sprak hij.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aure was immens opgelucht en plots had ze zoveel hoop, iets wat ze tot dusver nog nooit gevoel had. Niemand had ooit 'iets kunnen doen' voor haar, het was iets wat al aardig in de buurt kwam van genezen. Al wist ze niet hoe ze dit nu moest opvatten. Betekende dit dat ze echt geholpen kon worden of dat ze slechts zouden onderzoeken wat er mogelijk was. Haar hoofd sloeg op hol van al het piekeren en ze wou meer antwoorden dan alleen dit.
"Wat bedoelt u daarmee? Wat zou u kunnen doen?" vroeg Aure opgewonden en stapte naar voor.
Terwijl ze de magiër naderde zag ze iets glinsteren tussen de bomen. Was ze omsingeld? Haar blik schoot alle kanten op en plots voelde ze zich als een dier dat in het nauw gedreven was. Hoe kon ze zo dom zijn om hierin te trappen? Dit was vast hun kans op wraak en ze had zichzelf op een zilveren plateau opgediend. Ze had het de magiërs bijna te makkelijk gemaakt om haar in een val te lokken. Hier stond ze nu, in haar eentje met zeker twintig van hen rondom haar en vlak voor haar de meest machtige van hen allemaal. Haar frêle bleke gezicht kreeg plots meer kleur door de woede die in haar begon te koken. Haar ogen staarden in die van Percival en ze wist dat ze zichzelf niet meer onder controle zou krijgen als hij hier geen uitleg voor had. Ze voelde zich enorm verraden en de paniek gemengd met woede baande zich door al haar aderen. Als ze wou dan liet ze de kracht uit haar lichaam treden en hoopte ze dat zelfs Percival haar niet kon tegenhouden als dit werkelijk opgezet spel was om haar vader te raken.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival keek het meisje nog een keer aan. Dat zo'n meisje die er zo onschuldig uitziet ongelooflijke kracht in zich kan hebben. Maar niet alleen dat, het meisje was een mens en voelde voor hem verder niet aan als een magiër. Het was een waar mysterie, en hoe snel Percival erachter kon komen wat er aan de hand was wist hij niet zeker. Normaal gesproken was de oplossing vanzelfsprekend, vaak was er een middel voor of kon je leren je krachten in bedwang te houden. Maar toch voelde dit als een geval apart en hij moest het dan ook voorzichtig aanpakken zonder enige andere magiërs of zelfs mensen te verwonden. De oorlog had hen al genoeg aangedaan, hij kon niet riskeren meer levens op het spel te leggen.
Het meisje stapte opgewonden naar voren, waarna haar gezichtsuitdrukking drastisch veranderde. Binnen een paar secondes ging deze van blijheid naar angst en boosheid. Percival blies wat lucht uit en keek naar achteren. De prinses had natuurlijk de magiërs achter de bomen gezien die hij moest meenemen. Percival klemde zijn kaken op elkaar. Het was misschien niet het beste idee geweest, maar hij had geen andere keus. Na de dood van zijn ouders kon hij geen risico's nemen, het was dan ook puur om hem te beschermen tegen eventuele aanval. Percival keek weer terug naar het meisje en hij bracht voorzichtig zijn armen omhoog en bleef zo kalm als hij maar kon zijn. Hij seinde naar de wachters achter hem dat ze een paar stappen naar achter moesten nemen. "Het is oké" zei hij kalm tegen het meisje met haar gezicht rood van de woede, "Ik ben hier niet om je te pijnigen. Ik ben hier om je te helpen.". Rustig liet hij zijn armen weer langs zijn lichaam hangen. "Het is welbekend wat er gebeurd is in het rijk van de magiërs door de oorlog neem ik aan..." Hij slikte even en dacht aan zijn ouders, die goedmoedig de magiërs ondersteunden op het slagveld maar niet op konden tegen de mensen en hun duivelse machines. Hij onderdrukte de gedachte en sprak alweer, "Je kan me vertrouwen. Ik zou nooit bedenken om in tijden van de wederopbouw van mijn rijk een oorlogsdaad te verrichten".

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aure klemde haar kaken opeen, wikte en woog zijn woorden voor ze weer kalmeerde. Het was logisch dat hij anderen had meegenomen, maar tegelijk voelde ze zich beledigd. Alsof zij wel hierheen kwam om een oorlogsdaad te verrichten. Ondertussen had ze nog altijd geen antwoord gehad op haar vorige vraag, iets wat haar stoorde. Nu haar humeur al omgeslagen was, werd ze enorm ongeduldig.
"Hoe gaat u mij dan helpen?" vroeg ze hem nogmaals en liep even om hem heen.
Nog steeds wat op haar hoede nam ze alles in zich op en onthield tot in detail waar iedereen zich bevond. Hij kon dan wel beloven dat dit geen kwaad opzet was, toch was ze niet helemaal overtuigd. Het was beter als ze zichzelf kon beschermen tegen alle aanvallen mocht dit slecht aflopen. Hoe harder ze haar best had gedaan haar krachten in toom te houden, hoe erger dit escaleerde. Vroeger had het zich getypeerd door het martelen of doden van al wie haar huid aanraakte, nu begon het uit haar lichaam te treden. Dit was iets wat ze wel kon richten, maar meestal had het veel nevenschade. De laatste keer had ervoor gezorgd dat ze verbleef in een koude, eenzame kerktoren. De enige plek waar ze nog welkom was, al twijfelde ze eraan of God haar wel in zijn buurt wou. Tenslotte waren er bedienden omgekomen de laatste keer dat haar vader haar teleurgesteld had. Zo had ze hem bijna omgebracht vanaf het andere eind van de troonzaal, waarna ze verschrikt haar kracht uiteen had gestrooid om hem te sparen, wat blijkbaar alle anderen in de hele zaal had getroffen. Na een oorlog met magiërs kon ze blijkbaar blij zijn dat haar vader haar had opgesloten, volgens het volk moest ze namelijk terechtstaan op de brandstapel. Het waren allemaal geen fijne vooruitzichten. Vandaar dat deze magiërs, de beste in de hele wereld, maar beter haar kon genezen. Anders wist ze niet meer wat gedaan.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival keek het meisje geduldig aan. Ze leek weer te kalmeren, maar hij had ook wel door dat dit toch dubbel was. Ze had terecht argwaan en was terecht op haar hoede. Het gaf ook de verkeerde impressie af, maar de koning van de mensen kennende moest hij enige voorzorgsmaatregelen nemen. De oorlog lag nog te recent in zijn herinneringen, hoewel het al weer een jaar geleden eindigde, en hij had nog steeds veel argwaan.
Toen ze weer sprak klemde Percival zijn kaken even op elkaar. Hij bekeek vanuit zijn ooghoeken voorzichtig de bewegingen die de prinses maakte toen ze om hem heen liep, maar hij bewoog niet en bleef stil staan. Hij dacht na hoe hij zijn antwoord het beste zou formuleren. Hij kon haar niet vertellen dat hij niet wist wat hij precies moest gaan doen. Als hij dat zou zeggen zou ze uitvallen en zouden er mensen serieus verwond kunnen raken. Hij kon haar echter ook niet zeggen dat hij een oplossing had, want dat moest hij eerst uit gaan proberen. En er moesten natuurlijk wat dingen afgesproken worden. De veiligheid van zowel hem als de prinses moest goed worden geregeld en de vader van het meisje moest hem zijn gang laten gaan. Hij wist namelijk wel dat Percival het goed moest doen en en oplossing moest vinden, omdat er anders nog een oorlog zou uitbreken. Het zou hem niks verbazen. "Ik ga proberen een oplossing te vinden voor jouw krachten" sprak hij rustig en beheerst en keek het meisje in de ogen aan. "Ik heb echter tijd nodig om uit te vinden wat er precies gebeurd is en hoe deze krachten bij jou zijn beland. Het is nog nooit eerder gebeurd dat iemand buiten mijn Rijk zulke krachten heeft verworven." Hij bestudeerde het meisje even. Dat zo'n meisje een dodelijke kracht in haar hield was onbegrijpelijk. In het Rijk van de magiërs was het wel eerder gebeurd, maar die krachten waren makkelijker onder controle te krijgen dan degene waar hij nu mee werd geconfronteerd. "Ik ben bereid u te helpen, en ik hoop dat u dat op prijs stelt." sprak Percival weer, en hij richtte zijn blik even op de lucht. Het was middag, dus de lucht was helder blauw en de warme zomerzon scheen op de aarde. "Ik moet echter een garantie hebben van mijn veiligheid als ik naar uw rijk moet gaan. Ik kan u niet helpen als soldaten me staan op te wachten als ik u wil helpen".

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aure voelde zich zo miserabel dat ze op het punt stond om in lachen uit te barsten en in tranen tegelijk. Hij had gelijk, ze was een unicum en het was meer dan logisch dat hij niet zomaar even in zijn handen kon klappen en al haar zorgen kon weghalen. Alle emoties die ze plots niet meer kon inhouden dreigden uit te barsten nu haar adrenaline wegviel en haar gezond verstand terug kwam. Hoe kon ze dit bedacht hebben, zonder de weet van haar vader en met niets te bieden in ruil. Hoewel hij desondanks toch nog steeds herhaalde dat hij haar zou helpen.
"Ik stel het zeer zeker op prijs," zei ze en richtte haar blik weer op de magiër en streek haar rokken glad en streek tegelijk de plooien uit haar gezicht en was weer de kalmte zelf met haar bleke, broze, porseleinen gezicht. Ondertussen zocht ze naar een oplossing voor haar onwetende vader, die nooit zou merken dat ze weg was of zou doen alsof hij het niet merkte omdat zo zijn probleem vanzelf opgelost was.
"Uw veiligheid zal geen probleem vormen, want ik ben van plan om naar uw rijk te reizen. Ik ben hier niet langer welkom en als ik dat niet ben, u zeker niet. Weinig zijn van mijn reis op de hoogte en diegene die het wel zullen merken, zullen blij zijn om mij te zien verdwijnen," sprak ze treurig en vouwde haar handen in elkaar. Hopelijk ging hij akkoord met haar voorstel, want ze kon hem niet garanderen dat hij vrij zou kunnen reizen over de grens heen.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Met dezelfde rust en kalmte als daarvoor had Percival het meisje aangekeken, wachtend op haar antwoord. Er zat bij hem geen twijfel in dat hij moest proberen om de prinses te helpen. Het was misschien een dubieuze keuze, en hij zou ook zeker terugslag krijgen van zijn adviseurs in zijn kasteel, maar hij wist dat hij dit moest doen. Magiërs waren vredelievende wezens en stonden altijd open om anderen te helpen. Hoe moeilijk de taak ook was of hoeveel moeite het ook vergde. Dat was hem van jongs af aan aangeleerd, en ondanks de littekens die de oorlog hadden achtergelaten op hem en de andere magiërs, was hij niet klaar om die principes te laten gaan.
Kort dacht Percival na over het voorstel van het meisje. Ze had zeer gelijk wat betreft het overgaan van de grenzen. Percival wist wel dat hij de laatste persoon was die veilig de grens over kon gaan, want hij had ook wel door dat de koning soldaten op hem af zouden sturen. Volgens hem was hij de boosdoener, terwijl Percival daar een heel ander beeld over had. Hij liet de gedachte even gaan. Hij wist wel dat hij met haar voorstel ging instemmen, maar hij moest bedenken hoe hij het zo veilig mogelijk kon doen. Magiërs waren dan wel sterker dan de gemiddelde mens die met de krachten van de prinses te maken hadden gekregen, maar het was nog steeds niet helemaal veilig voor zijn volk. Hij moest een plek vinden waar ze veilig kon zijn zonder levens te riskeren. En sowieso, hoe ze veilig het Rijk in zou komen. Hij zou erbij moeten zijn. Misschien zou het creeëren van een magisch schild werken om haar in ieder geval veilig over te brengen.
"Dat vind ik een goed voorstel" zei Percival middenin gedachten. "Wanneer bent u van plan te komen?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aure haalde even diep adem. Haar plan had welgeteld gereikt tot het feit dat ze zou uitreiken naar de magiër en hem om hulp zou vragen. Dat ze naar de grens zou komen om hem te ontmoeten was puur een gokje wagen of hij haar hulp zou willen bieden of niet. Nu ze hier stond, was ze al even hard aan het improviseren.
"Nu," zei ze en ze kon het niet helpen dat het meer gebiedend dan vragend klonk.
Haar handen klemde ze weer om de fijne stof van haar glanzende jurk om de spanning uit haar lichaam te laten en even zwiepte ze met haar hoofd om krullende lokken gouden haar rond haar gezicht te doen vallen. Het was zoals het haar van Samson, ze putte kracht uit haar bos prachtige, golvende krullen. Het enige wat ze leek mee te hebben van haar moeder. Haar moeder was namelijk de enige persoon die ze voor altijd bij zich kon dragen zonder de zwaarte van de haat die iedereen op haar projecteerde. Het enige wat haar liefde voor haar moeder vertroebelde was het immense schuldgevoel dat haar overal achtervolgde als haar duistere schaduw die er altijd en overal was en die ze nooit kwijt kon spelen.
Nu ze hier in omringd stond was haar verantwoordelijkheidsgevoel gigantisch. Ze voelde zich verantwoordelijk voor alles wat ze onschuldige mensen had aangedaan en het was haar verantwoordelijkheid om dit op te lossen. Als ze eerlijk was met zichzelf was dit haar laatste kans. Wanneer er hierna niets aan haar krachten gedaan kon worden, zou ze die tegen zichzelf keren. Als ze iedereen van haar kon beschermen door een eind aan te maken, zou ze dat uiteindelijk ook doen. Tegelijk had ze zichzelf wel de kans gegeven om zichzelf nog te redden van een vreselijk lot, omdat ze geloofde dat de natuur dit zou rechtzetten.

Account verwijderd

schreef:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld