Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

HPORPG]I solemnly swear I'm up to no good.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Le moi:
Rebecca Rachel Abbott
Third year/ Gryffindor

Sirius Black
Gryffindor / 3 year

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

Aure (Aurora) Eloise Lucile Arrowood
Derdejaars
Gryffindor

Remus Lupin
Derdejaars
Gryffindor
(betere foto kon ik niet vinden)

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

Aure

Op een rustig tempo had Aure door de school gelopen. Haar grijzige haren wapperden achter haar aan terwijl ze onder weg was naar de Hospital Wing, het deel van het kasteel waar studenten en personeel die ongelukkige accidenten hadden gekregen geheeld en verzorgd werden. Aure ging daarnaartoe om een box met ingrediënten voor een potion af te leveren. Aure had veel bewondering voor Madam Pomfrey, de heler van het kasteel, die elke dag vele leerlingen hielp en ondersteunde. De ongelukken waren zo gek als je het maar kon bedenken, van mensen die per ongeluk hun tanden haddenn vergroot tot mensen die botten in hun benen lieten verdwijnen. Maar toch bleef Madam Pomfrey doorgaan, wat een grote inspiratie bron was voor Aure. Ook was het zo dat ze zelf een week in de Hospital Wing had besteed toen ze bij een vliegongeluk een van haar benen had gebroken. Haar bezem was tijdens de les op hol geslagen en had wild rond de kasteelgronden gevlogen. Echter was Aure na een minuut haar grip op de bezem verloren en was ze een meter of twee gevallen. Ze was pijnlijk neergekomen en werd snel naar de Hospital Wing gebracht door Madam Hooch. Madam Pomfrey had haar goed behandeld en had binnen de week haar been kunnen helen. Het was voor Aure overigens moeilijk om de lessen en haar vrienden te moeten missen, en behalve haar vrienden die haar soms kwamen opzoeken was Aure veel alleen. Madam Pomfrey had haar goed weten te ondersteunen terwijl ze heelde, waar ze haar nog steeds erg dankbaar voor was. Maar niet lang nadat Madam Pomfrey Aure had laten gaan uit de Hospital Wing was ze erachter gekomen dat haar ongeluk juist helemaal geen ongeluk was. Het was het werk geweest voor een paar jongens uit een beruchte vriendengroep, jongens genaamd Sirius en James met hun meelopers Remus en Peter. En hoe kreeg ze het te horen? Een van haar vriendinnen had de jongens met haar bezem zien klooien net voor de les en had haar niet op tijd kunnen vertellen wat ze gedaan hadden. Aure was furieus op de jongens en heeft ze zelfs eens geconfronteerd, wat voor beide partijen niet erg goed afliep. Verder probeerde Aure altijd om contact te vermijden, hen altijd te negeren en juichte ze stiekem als één van hen in de problemen kwam. Het was dan misschien wel een grap geweest, maar het had erge consequenties voor haar gehad. De jongens hadden niet eens het lef om zich te komen verontschuldigen bij haar wat haar niet in de smaak viel. Echter was het niet alleen maar negatief na Aure's bezoek aan de Hospital Wing. Af en toe was Aure nog langs gekomen en het bleek dat Madam Pomfrey wel is een hulpje nodig had. Aure was door Madam Pomfrey zelf benoemd als assistent, wat betekende dat ze af en toe na de lessen naar de Hospital Wing ging om patiënten te helpen of om potions te maken. Of Aure het nou leuk vond of niet, ze was erg goed in Potions en pikte de stof van het vak snel op. Al snel kon ze aan de slag met ingewikkeldere potions onder begeleiding van professor Slughorn zelf, een professor die ze erg mocht. Het was niet alleen Potions waar ze overigens goed in was, ze blonk uit bij veel vakken en pakte stof snel op. Veel van de vakken vond ze ook erg leuk en maakte het leren voor haar makkelijker. Aure schudde zichzelf even wakker en merkte dat ze onbewust gestopt was met lopen tijdens het lopen. Ze liep snel voorbij de ingang naar de Grote Hal naar de Hospital Wing. Daar begroette ze Madam Pomfrey en keek ze even de zaal rond. Het was vandaag drukker dan normaal en Aure had enige medelijden met haar. Snel had ze de box aan Madam Pomfrey gegeven waarna ze zich excuseerde omdat ze een afspraak had met Lily en Rebecca bij het Grote Meer. Pomfrey zei dat ze weg mocht gaan en dat deed ze ook. Ze haastte zich langs de menigte leerlingen die allemaal naar buiten gingen, het was een erg mooie dag. Al snel liep ze had kasteel uit. De zachte wind wapperde door haar haren heen terwijl ze richting het normale plekje van haar vriendengroepje liep. Lily had ze er al zien staan en met een lach op haar gezicht begroette Aure haar. "Hee Lily!" had ze enthousiast gezegd terwijl ze haar vriendin een knuffel gaf. "Hey Aure!" had ze vrolijk teruggezegd terwijl ze de knuffel rustig losliet. Even had Aure in haar zak gevoeld of haar toverstok er nog zat en gelukkig was het nog zo. "Hoe is het ermee?" vroeg ze aan Lily waarna Lily een uitbundig verhaal begon te vertellen. Samen wachtten ze op Rebecca die nog zou moeten arriveren.

Remus

Remus zat met een boek in de hand samen met zijn vrienden op het gras bij het grote meer. Het was een mooie dag, warm en zonnig. Zijn ogen had Remus even gesloten terwijl hij zijn omgeving in zich op nam. Hij hoorde James en Sirius grappen maken, Peter was stilletjes zelf iets aan het doen en om zich heen hoorde hij af en toe een groepje mensen langslopen. Remus ademde even in en uit en opende toch zijn ogen. Hij werd geconfronteerd door felle zonlicht en glinsterend water. De jongens om hem heen waren diep in gesprek. Remus moest even lachen en keek weer naar zijn boek. Hij kon zichzelf gelukkig prijzen met vrienden zoals James, Sirius en Peter. Beginnen op Hogwarts was voor hem namelijk niet makkelijk geweest. Het leek er eerst op dat hij helemaal niet zou kunnen gaan door zijn lyncanthropie die hij al op jonge leeftijd had opgelopen. Hij zou een gevaar vormen voor de andere studenten en leraren. Maar Albus Dumbledore, het schoolhoofd, had besloten dat hij wel mocht komen. Er waren echter wel voorzorgsmaatregelen: wanneer het tijd was voor Remus om te transformeren naar een wolf moest hij de Shrieking Shack in. Het was een klein en krakkemikkig hutje, maar mede door de versterkte roddels over dat het er spookt, mede door het geschreeuw van Remus tijdens zijn transformaties, door Dumbledore was het de veiligste plek om te veranderen. Daar kwam hij door een geheime passage via de Whomping Willow te gebruiken. Zijn transformaties waren moeilijk een pijnlijk. Hij had geen controle meer over zichzelf en elk greintje menselijkheid verdween tijdens zijn transformaties. Maar ook fysiek was het moeilijk, omdat hij vaak als weerwolf gefrustreerd was dat hij niks kon doen en niemand pijn kon doen. Het zorgde ervoor dat Remus zichzelf ging aanvallen. Remus wist dat hij er geen controle over had, maar elke dag na zijn transformatie had hij wonden op zijn lichaam. Echter wist Remus dat het zo beter was, als een student door hem gewond zou raken dan zou hij niet meer terug mogen komen op Hogwarts. Echter was het in het begin was het moeilijk voor Remus: Hij moest telkens redenen bedenken waarom hij nou telkens weg moest aan het eind van de maand. Vaak zei hij dat hij naar zijn zieke moeder toe moest. Maar in het vorige jaar waren James, Sirius en Peter achter zijn geheim gekomen. Ze hadden uit kunnen vogelen dat Remus een weerwolf was en dat hij elke maand weg moest om te transformeren. Toen Remus dat hoorde was hij bang, bang dat zijn vrienden hem achter zouden laten. Hij zou dan helemaal alleen zijn, zonder vrienden en gevuld met afkeer voor zijn lycanthropie. Maar tot zijn verbazing accepteerden de jongens Remus voor wie hij was en bleven ze aan zijn zijde. Ze ondersteunden hem wanneer hij moeite had met zijn lycanthropie en waren hele goede vrienden. Ze hadden zelfs besloten om Animagi te worden, mensen die in dieren kunnen veranderen, om Remus in de toekomst bij te kunnen staan tijdens zijn transformaties om hem enigszins menselijk te houden. Het zou een project worden van een paar jaar, maar Remus voelde zich dankbaar dat de jongens het voor hem wilden leren. De band die hij had met zijn vrienden was bijna ongelooflijk. Echter ging zijn angst dat zijn geheim zou worden ontdekt niet alleen over zijn vrienden, maar ook over de andere leerlingen en leraren. Zodra iemand op zou pikken dat er een weerwolf op Hogwarts zou zitten dan zou geen van de kinderen meer terug mogen komen. Remus was er als de dood voor, dat de plek die hij als huis beschouwde elk moment van hem af kon worden gepakt. Hij nam daarom ook extra beveiligingsmaatregelen en checkte altijd of iemand achter hem liep voordat hij naar de Shrieking Shack ging. Remus was er soms paranoïde over en dat was soms wel goed; er waren altijd kinderen die hem wel achtervolgden, en daarmee doelde Remus vooral op een jongen genaamd Severus Snape. Een lange, tengere en onhandige jongen, met zijn halflange haar zwart en vettig. De jongen zat in Slytherin en was vaak het mikpunt van Sirius en James als ze gingen pesten. Medelijden voor de jongen had Remus niet, hij vond hem overigens wel raar, maar meedoen met het pesten deed hij nauwelijks. Hij stond er wel is bij, maar zou hem nooit direct onder allerlei vloeken gaan zetten zoals James en Sirius wel deden. Soms vond Remus het te ver gaan, maar vaak deed hij er niks aan: zijn vrienden waren zijn vrienden, en de opofferingen die ze voor hem gemaakt hadden en in de toekomst zouden maken was hem te veel waard. Echter wist Remus zich wel zo afzijdig te houden dat hij niet altijd met James en Sirius mee moest gaan voor straffen of nablijven. Soms was hij er wel bij, als zijn vrienden grote pranksters waren, maar hij en Peter waren over het algemeen rustiger. Maar Remus merkte wel dat als hij straf kreeg het door een jongen kwam, Severus zelf. Hij volgde hem en zijn vriendengroepje overal en probeerde over hen te klikken bij de leraren. De jongen had ook intresse getoond in Remus' situatie, iets waar hij oncomfortabel van werd. "Remus!" James klikte met zijn vingers en spetterde wat water in zijn gezicht. Remus schrok er even van maar herstelde zich snel en veegde de druppels van zijn gezicht af met zijn gewaad. "Wat is er James?" vroeg Remus lachend terwijl hij wat beter ging zitten. "Ik verveel me" had James met een zucht uitgestoot. "Hebben jullie Snivelly gezien? Ik kan wel wat plezier gebruiken" En sprekend van de duivel had Remus net opgekeken van zijn boek toen hij de jongen in kwestie, Severus Snape, het veld bij het Grote Meer op zag lopen. Snel had Remus zijn boek weggelegd en keek hij de jongens diep in de ogen aan. Remus kon al voorspellen hoe dit ging lopen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Rebecca.
Rebecca haalde een hand door haar lange blonde haar heen, terwijl er een zachte zucht over haar lippen heen rolde. Ze keek naar de verschillende stukken perkament die voor haar neus lagen. Rebecca was heel goed in het uitstellen van haar huiswerk. Het was niet dat ze het niet snapte en dat ze slechte cijfers haalde, integendeel. Het blonde meisje deed het goed op school en haalde goede cijfers. Het meisje was simpelweg heel snel afgeleid en had vaak het idee dat ze wat beters te doen dat. Al zorgde dat er voor dat ze zo nu en dan stapels werk had, net zoals ze vandaag had. Rebecca was vroeg opgestaan, zodat ze de gehele ochtend aan haar achterstallige huiswerk kon zitten, zonder dat iemand haar zou storen. Op deze manier kon ze zich bij haar vriendinnen Aure en Lily. Ze hadden afgesproken om naar het meer te gaan en daar hun middag door te brengen. Rebecca moest toegeven dat ze daar enorm veel behoefte aan had. Ze zat al heel de ochtend opgesloten in de leerlingen kamer van Gryffindor, waar ze hard had gewerkt aan haar huiswerk voor verschillende vakken. Ze had het zichzelf op de hals weten te halen, door zichzelf er van te overtuigen dat ze haar huiswerk gemakkelijk uit kon stellen en dat ze het gemakkelijk op een ander moment in kon halen. En dat moment was deze ochtend aangebroken, aangezien ze echt niet meer om haar huiswerk heen kon. Het was een behoorlijke stapel geworden en het meisje had er moeite mee gehad om alles af te werken. Al moest ze eerlijk toegeven dat ze toch al een behoorlijk eind gekomen was. Het enige vak waar ze nog wat voor moest doen was History of Magic, maar dat besloot ze voor de avond te bewaren. Rebecca vond dat ze meer dan genoeg had gedaan voor vandaag. Of in ieder geval genoeg voor een lange pauze. Ze was tot slot van rekening vanaf een uur of zeven vanochtend bezig geweest en had niet eens een pauze genomen om te eten. Dat had ze immers wel geweten. Haar maag was behoorlijk aan het knorren en haar concentratie werd er niet beter op. Het verbaasde haar sowieso dat ze het zo lang vol had weten te houden en niet eerder was gestopt met haar werk, maar aan de andere kant wist ze dat ze geen andere keus had. Toch stond het blonde meisje op, pakte haar boeken en stukken perkament die ze netjes op had weten te rollen en besloot zich een weg te banen naar de meisjesslaapzaal. Ze deelde een kamer met Aure en Lily. Iets wat ze fijn vond, omdat ze het goed met de meiden kon vinden. Ze beschouwde de twee als haar beste vriendinnen en ze koesterde de vriendschap die ze met hen had ook enorm. Met een kleine glimlach opende ze de kleinere kamer die ze met haar twee vriendinnen deelde en borg zorgvuldig haar boeken en spullen op in haar hutkoffer.
Enkele ogenblikken later was Rebecca onderweg naar de grote zaal. Ze had immers besloten om nog snel een hapje te eten voor ze haar vriendinnen op ging zoeken. Ze had tot slot van rekening nog wat tijd en ze wist dat wanneer ze iets later bij haar vriendinnen aan zou sluiten, dat ook niet heel erg zou zijn. Ze wisten dat ze heel de ochtend bezig was geweest aan haar huiswerk. Iets wat wel vaker voor kwam. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Wat moest ze zeggen, haar interesses lagen nu eenmaal niet bij het maken van huiswerk en dat maakte het soms lastig om zich te focussen op wat daadwerkelijk belangrijk was. Ze wist dat het maken van haar schoolwerk en het oefenen van haar spreuken belangrijk was. Het behalen van goede cijfers was belangrijk voor de toekomst, daar was ze zich enorm van bewust. Dat maakte het alleen niet beter op. Die gedachten zette het meisje weer van zich af, terwijl ze zich een weg baande naar de grote zaal. Het was behoorlijk rustig in het kasteel en ze kon goed raden waarom. Het was behoorlijk goed weer geweest de afgelopen dagen en Rebecca had het idee dat iedereen daar nu van genoot. De meeste studenten in ieder geval. Studenten zoals het meisje zelf, zaten nu verplicht binnen hun huiswerk te maken, in plaats van dat ze ongestoord konden genieten van het weer buiten. Kort schudde Rebecca haar hoofd en stapte vervolgens de grote zaal binnen. Ook hier was het behoorlijk rustig. Iets wat ik niet erg vond. Het meisje kon enorm genieten van rust en stilte, hoewel ze ook kon genieten van wat gezelschap om zich heen. Rebecca was zo af en toe behoorlijk tegenstrijdig. Dat wist ze zelf ook ontzettend goed. Ze ging aan de lange tafel zitten, waar ze genoot van een verdiende lunch. Al zat het meisje binnen de kortste keren toch behoorlijk vol. Voor haar het teken dat ze zich bij haar vriendinnen kon voegen. Ze stond op, liep de grote zaal uit en volgde een aantal leerlingen naar buiten toe. Ze liep naar het meer waar ze Aure en Lily aantrof. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. "Hi"zei ze, terwijl ze beide een knuffel gaf.

Sirius.
Een kleine, geamuseerde grijns was zijn lippen aan het sieren. Het was vandaag een prachtige dag en Sirius wist maar al te goed dat hij zijn werk compleet aan het negeren was. Het was geen slimme zet van de jongen geweest, maar dat kon hem op dit moment vrij weinig schelen. Al wist hij maar al te goed dat hij hier later enorm veel spijt van zou krijgen. Huiswerk maken was niet bepaald zijn ding. Hij deed liever alles op het laatste moment, wat er dus in resulteerde dat hij vaak zijn vrije zondag of tot diep in de nacht met zijn schoolwerk bezig was. Of, als hij het geluk had, hielpen zijn vrienden hem met zijn werk. Daar was je immers toch vrienden voor? En Sirius kon zich geen betere vrienden wensen. Al had hij wat schoolwerk betreft niet heel erg veel aan James. Nee, James en Sirius waren praktisch gezien twee handen op één buik en zaten vaak genoeg in hetzelfde schuitje. Daardoor voelde Sirius zich toch altijd wat minder schuldig wanneer hij eens zijn werk liet liggen. Al wist hij dat hij een beter voorbeeld kon nemen aan Remus, wat dat betreft, maar hij vond het veel te leuk om andere dingen te doen. Grenzen op te zoeken. Grappen uit te halen. Zich in de nesten werken. Hoe vaak hij nu wel geen strafwerk had gehad of na had moeten blijven. Dat was niet meer op twee handen te tellen. En dan zaten ze pas in hun derde schooljaar. Grijnzend schudde de jongen zijn hoofd. Het was het allemaal waard geweest. Eén keer waren ze echt veel te ver gegaan. Ze hadden tijdens een vliegles een van de bezems vervloekt. Het had een enorm grappig idee geleken op dat moment, maar het had er voor gezorgd dat Aure haar been had weten te breken. Dat was alles behalve de bedoeling geweest en dat zat me ergens toch nog steeds dwars. Misschien omdat hij ook nog nooit zijn excuses had aangeboden, terwijl hij wist dat het wel had gemoeten. Ergens was hij bang dat het meisje hem niet zou geloven of dat ze hem nooit zou vergeven en had het daarom maar zo gelaten. Al zaten ze behoorlijk fout die keer. Toch weerhield hen het er niet van om door te gaan met hun grappen. Ze moesten toch op de een of andere manier hun dag door komen? Al was hun favoriete bezigheid het lastig vallen van Snivelly. Grijnzend schudde de jongen zijn hoofd. Hij vroeg zich af waar de jongen zich nu bevond, aangezien het Sirius sterk leek dat hij heel de dag binnen zou gaan zitten. Die gedachten zette hij van zich af, niet wetende dat ze Snivelly later tegen zouden komen.
Sirius keek kort om zich heen en genoot van de zon die zijn huid wist te raken. Hij wist dat hij hier niet al te lang meer van kon genieten. Al zou hij er vandaag zeker nog van nemen. Morgen en misschien zelfs vanavond al, zou de jongen zich toch echt bezig moeten houden met zijn huiswerk. Het was een behoorlijke stapel en het leek groter te worden iedere keer dat hij er naar keek. Gelukkig zat James in hetzelfde schuitje als Sirius zelf en konden samen te werk gaan. Het was in ieder geval een beter vooruitzicht dan alles alleen te moeten doen, dat moest de jongen zeker toegeven. Al wist hij zelf ook heel goed dat hij het gewoon bij moest houden, zoals de meeste studenten. Dan had hij er helemaal geen last van gehad. Maar hij wist dat hij zichzelf voor de gek hield als hij zichzelf toesprak dat hij zijn huiswerk nu echt eens bij zou moeten houden. Hij hield het negen van de tien keer nog niet eens een dag vol en eindigde gewoon weer zoals altijd. Al besloot hij er nu niet aan te denken en die gedachten van zich af te zetten. Vandaag was nog een dag waar hij zich geen zorgen hoefde te maken over het feit dat hij nog bergen met huiswerk moest maken. Zijn blik gleed naar zijn drie mensen naast zich. De vriendengroep die hij had, was erg bijzonder. Een andere manier om het uit te drukken had hij simpelweg niet. James die enorm op Sirius leek en met wie hij het beste kon vinden van de groep. Peter, de jongen die er maar al te graag bij wilde horen en alles deed wat er van hem gevraagd werd. Kort schudde hij zijn hoofd en keek vervolgens naar zijn derde en laatste vriend van de groep. Remus. De serieuze jongen van de groep en de meest verstandige. De jongen had ons ook vaak genoeg uit de problemen weten te helpen. De drie jongens wisten ook van het geheim van Remus af en het boeide me eigenlijk niet zo veel wat hij was. Sirius wist dat James en Peter daar ook zo over dachten en hadden besloten om Remus zo goed mogelijk te helpen. Ergens vond Sirius het gaaf dat een van zijn beste vrienden een weerwolf was en hij zou hem dan ook nooit verraden. Al zouden andere mensen daar toch anders over denken.
Al snel werd Sirius uit zijn gedachten gehaald door de stem van James. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen. De jongen was het helemaal met hem eens en ik vroeg me af waar Severus Sneep uit leek te hangen. Al sprak het gezicht van Remus boekdelen. Sirius draaide zijn hoofd en zag de jongen richting het meer komen lopen. Een tevreden grijns begon zijn lippen te sieren. "Ik denk dat we ons nu prima kunnen vermaken"merkte Sirius. Hij zette zich af in het gras en duwde zich uiteindelijk op in het gras. Mijn blik gleed naar James en ik wist dat hij precies hetzelfde dacht. "He Snivelly. Waar denk je naar toe te gaan?"riep ik dan ook vervolgens uit.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld